Camperblog

Ik besef steeds meer dat ik, met het ouder worden, vaker last heb om mijn emoties te controleren. Dacht ik in het begin dat dit een teken van zwakte was, nu weet ik dat het juist een teken van kracht is. Je laat toe dat je persoonlijk door iemand geraakt wordt, of dat je vochtige ogen krijgt als je iets waarneemt. De schaamte voor tranen verdwijnt, want echtheid wil je ervaren. 

Op de dag dat ik dit schrijf, kan ik met zekerheid zeggen dat ik een gelukkig mens ben. Dit geluk vind ik bij mijn vrouw en onze (klein)kinderen en dit geluk geeft mij de mogelijkheid om samen met mijn liefde te reizen. 

Ook heb ik de kans om mijn reizen in korte notities met de lezer te delen. Wetende dat ik soms met een heel dikke duim schrijf, dat ik vaker een verkeerde zonnige bril bij dit schrijven op heb en dat ik soms een scherpe blik en harde humor kan hanteren, het blijft altijd vanuit mijn hart komen.

Mocht je willen reageren op een van deze verslagen, dan hoop ik dat je dit doet via onze mail: hannaenfrans@gmail.com. 

Het liefst schrijf ik hier over onze kinderen, een zoon en een dochter, en over hoe zij, met hun partner, weer bouwen aan de toekomst van hun dochters en zonen. Ja, ik ben de gelukkige opa van vijf kleinkinderen, van drie meisjes en twee jongens. Het ene gezin woont in Nederland en het andere gezin woont in Canada.
Ik zal nooit meer die jongen/man worden die ik was voordat ik vader werd. Het leek allemaal zo mooi en het was allemaal te behappen, ook toen het eerste kind zich onverwacht aanmeldde.
Komt het doordat ik vader/opa ben dat ik gelukkig wordt van al het kleine dat ik zie, dat ik emotioneel kan zijn van een moment? Of komt het gewoon omdat ik ouder wordt?
Maakt niet uit, het zijn de ervaringen die het doen en die bouw je alleen op met andere mensen en doordat de tijd nooit stilstaat.
In de linkerkolom staat het menu, het zijn de verhalen van ons met de camper. Soms zijn ze simpel en eenvoudig en soms zijn ze persoonlijk met een zweem van het verleden. Ik gun de mensen die dit lezen veel plezier.

Vanmorgen vanuit De Peel richting de Kempen gereden. De autoweg was afgesloten en we mochten nu langs het kanaal richting Helmond rijden. Het zonnetje scheen en we dachten even aan doorrijden richting Zeeland. Toch maar vasthouden aan ons eerste idee, deels omdat de afstand klein is en deels omdat het opvallend druk is,omdat menigeen met dit mooie weer wil genieten van de natuur.
We kwamen op onze bestemming aan en konden een mooi plekje innemen. We staan op de ‘Negende Zaeligheyt’ in Bergeijk (www.negendezaeligheyt.nl). Stoeltjes buiten, kopje koffie en een heerlijk zonnetje. Op 50 meter afstand ligt het bos en dat nodigt uit voor leuke wandelingen, waardoor onze hond ook weer gelukkig is.

Afgelopen week konden we genieten van de “Mexicaanse griep”. Onze zoon was met zijn vrouw en dochter daar op vakantie geweest, en na terugkomst was onze schoondochter ziek. Uiteindelijk sneuvelde ons afweersysteem en werd onze levenslust behoorlijk ingeperkt. Vandaag was de eerste dag dat we dachten aan een kort tripje met de camper.
Ideeën zijn er om uitgevoerd te worden en dat hebben we ook gedaan. In alle rust gepakt en vertrokken richting Peel.
Bij het wegrestaurant ‘de Lucht’ stopten wij en kwamen tot de ontdekking dat de koel/vriescombinatie niet op gas overschakelde, wat we ook probeerden. De handleiding bood geen uitkomst en, wetende dat we de camper hadden laten nakijken om alle ontdekte gebreken te laten herstellen, begonnen we weer aan van alles te denken. Onverwacht ging het lampje branden, de combinatie werkte weer. Op dat moment kwam bij mij de opmerking van de garagemonteur weer naar boven: Als je de automaatknop hebt aanstaan, duurt het een kwartier voordat de combinatie overschakelt op gas, dit om te voorkomen dat er vonken ontstaan bij het tanken.
We hebben ons plekje gevonden in Ospel, een eenvoudige camperplek aan de rand van het natuurgebied. De ontvangst was allerhartelijkst, naast de aanwijzingen om op de juiste manier te parkeren, werden we ook verrast met een stuk appeltaart (met abrikozen en gelei) en koffie/thee.

Afgelopen nacht hadden we bezoek van een ongenode gast, naast het vervelende lawaai dat deze gast produceerde, ging hij ook nog, zonder toestemming, eten. Het gevolg was dat we steeds wakker werden, licht aandeden en keken of we onze gast konden vinden, allemaal zinloos. Toen we, na het opstaan, onze gast zagen zitten, hadden we geen medelijden, zijn nachtbraken moest hij met de dood bekopen De mug liet alleen een vlekje achter op het raam, maar hiervoor hadden we alleen een stukje keukenpapier nodig.
Opgelucht dachten we dat het een mooie dag zou worden, maar een sms-je maakte duidelijk dat we onze reis voortijdig en vrijwillig gingen afbreken, over drie, maximaal vier dagen willen we thuis zijn.