2021 YES, HERE WE GO AGAIN

Woensdag 14-7-2021

Afgelopen maandag hebben we een mailadres aan onze site toegevoegd en, onderaan de nieuwe tekst wordt dit herhaald. Mocht je dus vragen en/of opmerkingen hebben, laat het ons weten.    
Gisteren hebben we de camper rijklaar gemaakt, zodat we vandaag weer konden rijden. Vanmorgen heb ik, voor controle, bloed laten prikken en daarna mocht ik, omdat we met de camper waren gekomen, eindelijk eten. Even later reden we richting Frankrijk. De reis verliep, tot Antwerpen, voorspoedig, daar kregen we het eerste oponthoud, file en nog meer file. We hebben het overleefd en vlak voor de Franse grens, bij La Glanerie, mocht ik van Hanna even ontspannen.      
Ik mocht, bij de plaatselijke drankzaak, een paar lekkere biertjes kopen. Een winkel, ter grootte van een plaatselijke supermarkt, heeft hoofdzakelijk bier in de verkoop. Ik voelde me een klein kind in een speelgoedwinkel, alles willen hebben en niet kunnen kiezen. Ik ben naar buiten gegaan met, in mijn ogen, een grote doos onbekende abdijbieren, en buiten gekomen stond Hanna me lachend op te wachten; mijn ‘grote’ doos bier was niets bij hetgeen de andere klanten kochten. Misschien dat we hier, op de terugweg, nog een keer stoppen.    
Eventjes verder reden we Frankrijk binnen en, omdat we de omgeving ook willen zien, reden we binnendoor, via Orchies en Douai, naar Arras. Hier hebben we, voor vannacht, ons bivak genomen. De steden hebben we niet bezocht, omdat we daar al eerder zijn geweest en omdat we een ander doel hebben en dat houden we voorlopig geheim. 

Donderdag 15-07-2021

Mijn vader zei het al: niets is zo veranderlijk als een….. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het mijn idee was; we zijn naar het centrum van Arras gelopen, ook omdat ik een paar foto’s wilde maken. Ter plekke bleek de batterij van het toestel leeg te zijn en moest ik weer terugvallen op de foto’s van Hanna.    
Voor tienen waren weer bij de camper en vertrokken we, via regionale verbindingen, door de Sommestreek, richting Breteuil, om daar, via de D930 en de N31, ook weer binnendoor, naar Rouen te rijden. Het was een rustige rit, met een maximale snelheid van 85 kilometer, maar een rit waarvan we hebben genoten, van de rust, de prachtige vergezichten en de mooie, maar bochtige wegen. Onderweg zagen we veel memorials, niet alleen van WOII, ook van diverse andere oorlogen. Na Breteuil kwamen we op de D930, welke gedeeltelijk ook bekend staat als ‘Route de Picardie’, natuurlijk ook weer een prachtige route.    
We kwamen, na wat rondzwervingen, door een gemiste afrit, door de buitenwijk van Rouen aan op de overnachtingsplek, we staan op het Ile Lacroix, op vijf minuten van het oude centrum. Aan de oever van de Seine, in het gras, hebben we, onder het genot van een biertje, een uurtje gezeten. Het biertje was gratis, het twee eurostuk dat op de grond lag, zit nu in mijn broekzak.    
We zijn ons heel bewust van de privileges welke we met de camper hebben.

Vrijdag 16-07-2021

Gisteren, na het avondeten, zijn we nog naar het centrum van Rouen gelopen. Als je de stad inloopt, zie je alleen maar moderne panden met veel leegstand, maar na een driehonderd meter kom je tot de ontdekking dat je midden tussen de oude en prachtige panden loopt en dan is er in eens een kerk. Hoe meer je loopt hoe meer je ziet, de gezelligheid straalt van de vele terrasjes, terrasjes die aangepast zijn aan de omgeving. Op de weg terug naar de camper besluiten we om morgen (vandaag) terug te gaan.    

Normaal gesproken begroet Roxy ons ‘s morgensvroeg, alleen vanmorgen niet. Pas toen ik uit bed kwam en haar riep keek ze me aan en liep me straal voorbij richting Hanna. Een stap later begreep ik waarom ze mij passeerde: mijn rechtervoet stond in iets bruins, ik was meteen wakker. Mijn voet heb ik kunnen redden, de mat hebben we achtergelaten. Wat keek Roxy zielig en wat had iemand anders een lol. Het gegeven dat Roxy niet lekker was, deed ons besluiten om verder te reizen, langs rustige wegen met veel stopplaatsen. Opvallend is dat Roxy heel speels blijft, eigenwijs gedrag vertoont en darm problemen heeft, zou zij misschien loops worden. Onze reis van vandaag hadden we dus aangepast, we zouden een 120 kilometer rijden en dan weer een overnachtingsplek zoeken.

In het begin waren de wegen mooi en breed en aan het eind waren de wegen prachtig en smal. We reden door het ‘Suisse Normande’, een echt mooie omgeving. Sommige wegen hadden van de natuur een groene overkapping gekregen, alsof de bomen zich over je heen bogen om je te beschermen. Soms hadden we afdalingen van ruim 10% en iedereen kent het door mij aangepaste gezegde van: ‘what goes down must go up’, en dat klopte ook dit keer. Uiteindelijk kwamen we in Clécy, en hier staan we boven op de berg, met een magnifiek uitzicht, achter ons grove en ruwe hellingen en voor ons prachtige glooiende bergen. In de namiddag zijn we de berg afgelopen en hebben rondgekeken bij de activiteiten langs de Orne. De weg terug, bergopwaarts, vergde meer energie. We hebben weer een heerlijke dag, helaas aangepast omdat Roxy daarom vraagt, en weten nog niet wat we morgen gaan doen.

Zaterdag 17-07-2021

Vannacht een keer met Roxy gaan wandelen, zij was onrustig geworden en reageerde meteen toen ik naar haar toeging. Het was echt donker, geen straatverlichting in de buurt, geen huiskamer verlicht, want die hebben allemaal rolluiken, en vanuit het dal kwam de damp omhoog; eigenlijk een prachtige scène voor een griezelfilm. Ik had een zaklamp meegenomen en, mijn hart reageerde toen Roxy, totaal onverwacht, haar zware basstem gebruikte, omdat ze schrok van haar eigen schaduw. Gelukkig bleef het bij die ene explosieve blaf, helaas reageerde men vanuit het retraitehuis, dat naast de camperplaats ligt, door de schijnwerpers in te schakelen. Heel snel zat ik weer met Roxy in de camper en zijn we beide opnieuw gaan slapen.    
Na het ontbijt wilden we vers water inslaan, maar dat was niet mogelijk vanwege het feit dat hier de nieuwe wateraansluiting, waarover al veel op internet geschreven is, was geplaatst en ik heb daar geen koppel stuk voor. Daarom maar verder gereden en toen kwamen we de borden tegen van ‘Route des Crêtes de Normandie’. Deze borden wezen echter in de richting vanwaar wij kwamen, dat verklaarde een hoop.
Even verderop zagen we een loosplaats voor campers, deze bleek ook weer via een systeem te werken. We hadden het geluk dat een Nederlands stel juist klaar was met vullen en lozen en zij zorgden toen dat wij het resterende aantal minuten konden gebruiken. Een leuk tafereel, waarbij opnieuw bleek dat ik met mijn vriendelijkheid niet verkom bij de Fransen met hun mentaliteit. Ook hier kreeg ik weer ondersteuning van een van de dames, zij ging even aan de Fransman duidelijk maken dat hij opzij moest, pakte de slang af en gaf hem aan mij, met de woorden: “als iemand deze automaat opent, komen de mensen ‘als vliegen op de stront af”.
Ik kon vullen en daarna verder rijden en wederom waren het prachtige regionale wegen. Helaas, de regionale wegen werden snel vervangen door vierbaansautowegen en het plezier om te rijden verdween met elke kilometer. De laatste kilometers waren weer mooi, het waren weer prachtige kaarsrechte golvende wegen, waardoor je magnifieke vergezichten had en dat het soms leek, omdat de boomtoppen een ereboog voor automobilisten maakten, alsof de weg gewoon verdwenen was.
We staan nu in Farcy de Bretagne, met, achter ons een prachtig park met vijver, kinderspeelplein en een fitness parcour en voor ons een grote weide met de Chapelle de la Madeleine, kortom een plek om heerlijk te genieten van het nietsdoen.

Zondag 18-07-2021

Vanmorgen, in alle rust, kon Roxy uitgelaten worden en het leek alsof ze daarvan genoot. Lekker springerig aan de riem meelopen en op een klein stukje braak terrein weer haar normale behoeftes doen. Stom, maar als alles goed gaat, geldt: als alles is rond, eindigt het in stront.     
Na het ontbijt vertrokken we richting volgende bestemming, steeds meer komen we dichterbij onze eindbestemming van deze reis, maar voor vandaag en de komende dagen is het Camping Municipal du Roch Vétür. Na anderhalf uur rijden waren we op de plaats van bestemming en mochten al direct het terrein oprijden. We werden geplaatst naast de camper die deze plek moest verlaten en kregen te horen dat wij om 12 uur daar konden gaan staan.   
Samen hebben we de buurt verkend, ook omdat we wilde weten of Roxy het strand op mag. Helaas, verboden voor honden, maar 100 meter verderop bestaat er wel een mogelijkheid dat we, bij vloed, naar het water kunnen lopen, nu met eb doet de modder me ergens anders aan denken.   
We staan op een heerlijke plek, hebben de luifel uitgedraaid en zitten nu, achter de camper, onder de bomen, het is, ondanks de frisse bries, echt warm. De komende dagen zijn we, min of meer verplicht, genoodzaakt om te ontspannen.

Dinsdag 20–07-2021

We staan hier heerlijk op een camping aan het strand, met gedeeltelijke schaduw. De gemiddelde dagtemperatuur is tot nog toe 30+ en de gevoelstemperatuur ligt daarboven. Roxy geniet ‘s morgens en ‘s avonds van het strand en overdag ligt zij op apegapen onder de camper. Ze is weer volledig de oude, enthousiaste, dulle griet van voorheen. Gisteren probeerde ze het oceaanwater uit, dat beviel haar niet, en moest zij gauw wat oppikken van het strand, dat beviel haar wel. Vanmorgen ontdekte ze de ruggengraat van een vis en daar genoot ze echt van. Roepen had geen zin, snel erheen lopen had het effect dat zij de graat meesleepte naar een andere plek. Rustig pratend konden we naderbij komen om de graat te bewonderen, en, natuurlijk ook om haar halsband vast te pakken. Nu ligt ze weer in de schaduw bij te komen van alle inspanningen, tegelijkertijd houdt zij alles in de gaten.

Woensdag 21–07-2021

Gisteravond hebben we al wat spullen opgeruimd en de rest hebben we vanmorgen, nadat Roxy had gegeten, opgeruimd, daarna hebben we grijswater geloosd en schoonwater gevuld. Ons doel was een markt in Vannes en een rondwandeling door de stad, maar eerst nog even een kasteel bekijken, het Château Suscinio.

Een mooi kasteel met ernaast een gratis camperplaats, en alles op loopafstand van het strand. De warmte overviel ons en deed ons besluiten om niet naar Vannes te rijden, maar richting Guérande. We hadden een prachtige route binnendoor en het waren weer smalle kronkelige wegen, hierdoor was onze snelheid beperkt. Dit alles neemt niet weg dat we weer een prachtige rit hebben gehad, even voorbij Arzal hadden we na de brug een stopplaats, om foto’s te maken, en, omdat we niet via hoofdwegen wilde rijden, kozen we nu voor de echte binnenwegen, niet wetende dat de bewegwijzering hier nog wel wat vergeten is. Via de meest smalle, pokdalig geasfalteerde binnenweggetjes kwamen we onverwachts tussen de zoutpannen uit. Uiteindelijk bereikten we Guérande en we parkeerden ergens onder een boom, wetende dat we duidelijk buiten de parkeervakken stonden, maar beseffende dat “c’est la vie” ook dit soort gedrag kan gladstrijken.   
Guérande, een middeleeuwse ommuurde stad, een stad van gemaskerde mensen, ook wij deden daaraan, dankzij de Corona, mee. Er was markt en het was druk en het was warm, heel warm, dus na de uien en eieren zochten we de stadspoort op, om ze snel mogelijk het spel van de gemaskerde mens te kunnen stoppen. Terug naar de camper en verder rijden, we willen de Loire oversteken en in Saint-Nazaire is een brug, en wat een prachtige brug. Een brug die als een serpent vanuit de weg omhoog rijst en naar links draait, om vervolgens weer terugkeert naar waar hij vandaan kwam, de weg aan de andere kant van het water.

Een 10 minuten later staan we op ons plekje in Saint-Brevin-Les-Pints. We genieten, achter de auto, van de schaduw onder de bomen, of zoals de Fransman tegen ons zei: “l’ombre del arbre”. Even later komen we tot de ontdekking dat, aan het eind van  het strand, met zicht op de brug, een sculpture staat: “Serpent d’Océan”. 

Donderdag 22-07-2021

Het was vannacht bloedheet, we hadden er alle drie last van, we hopen dat het vanavond beter is.  
Vanmorgen moesten we even naar de markt, ik had een nieuw oplaadsnoer nodig, het andere snoer had, met ondersteuning van Hanna de geest gegeven. Het bleef niet alleen bij dat snoer, onze garderobes hebben we allebei weer uitgebreid, Hanna met een leuke hoed en ik met korte broek.     

Hierna gingen we op weg, eerst een bezoek aan het serpent van Saint-Brevin-les-Pins en dan, via de bekende rustige routes naar Les Sables D’Olonne. Het Serpent was snel gevonden en gefotografeerd, daardoor konden we ook snel, via smalle straatjes in de stad, naar ons volgende plekje rijden. Tussendoor pasten we de route steeds aan, omdat elke routeplanner je via grotere leidt, en dan is het de chauffeur die lijdt. Zo’n aanpassing is niet altijd een succes, soms leidt de weg tot niets en soms tot iets prachtigs. Op de kaart stond een route met twee sterren aangegeven, een omweg van ruim twintig kilometer, dus hadden we geen bezwaar. In Beauvoir-sur-Mer gingen we rechtsaf, de D948, een rustige weg met veel kleine zoutwinning bedrijfjes. Ruim tien minuten later stonden er allemaal campers en auto’s aan de kant van de weg, uiteindelijk parkeerden wij ook. Le Passage du Gois was afgesloten, het was bijna hoogwater en de weg gaat hier over de bodem van de zee. Dit was voor ons de reden om te keren en de oude route weer op te pakken.   
Toen we aankwamen op de plaats van bestemming was de buitentemperatuur inmiddels gestegen to zo’n 34 graden Celsius en de plek was een geasfalteerde parkeerplaats bij de Super U. Dit was voor ons alle drie teveel van het goede, we besloten dan ook door te rijden naar een plek waar we iets van schaduw konden vinden. We staan nu in Bourgenay, op de Aire de stationnement et services camping car, een zanderig plekje met nog jonge bomen en daardoor een minuscule hoe hei schaduw, maar we moeten het hiermee doen. De Fransman van vandaag, onze achterbuurman omschreef het als volgt: “Trouver l’ombre”.
In het begin van de avond even naar het strand gelopen, tegen beter weten in, hopende dat we met Roxy het strand op mogen. Helaas, het bleef bij de strandtent.

Vrijdag 23-07-2021

Het was een nacht die je alleen in films ziet, feestvierende jongeren met een gettoblaster die je nachtrust verstoren, ouderen met drank die elkaar eindelijk de waarheid vertellen en automobilisten die in een formule I rijden vormden de ingrediënten van de achtergrondgeluiden , welke via de, vanwege de warmte, openstaande dakraampjes de camper binnendrongen. De enige meevaller van vanmorgen was de poging van de weergoden om, middels fijne regendruppels, onze directe omgeving af te koelen. Het bleef bij die poging.     
Na alle plichtplegingen vertrokken we, wederom via binnenwegen,naar een camperplek in La Rochelle. Op kleine stukje na, was het, tot aan de stad,een prachtige route. In de stad waren de aanwijzingen niet altijd even duidelijk, maar, dankzij de aanwijzingen van de copilote Hanna en bepaalde verkeersborden, draaiden we al snel de ingang van het terrein op.
Na het eten zijn we, achteraf met spijt, vol goede moed naar het oude centrum gelopen en bleek dat we, inclusief Roxy, bij terugkomst, ruim elf kilometer hadden gelopen. De spijt mag duidelijk zijn. Toch zijn we blij dat we, misschien wel door toedoen van een oud-collega, deze stad hebben bezocht. Prachtige gebouwen, welke mij het gevoel van Frankrijk geven, worden afgewisseld door gebouwen welke niet in dat beeld passen, daardoor krijgt de stad een meer internationale uitstraling. De prachtige parken, deels verstopt achter de huizen, nodigen mensen uit tot flaneren en ontspanning,  geven kinderen de mogelijkheid tot spelen, soms in afgeschermde stukjes, en brengen de dieren tot leven. Het is een stad om niet te vergeten.

Zaterdag 24-07-2021

Wat waren we vanmorgen vroeg blij toen het echt begon te regenen, het kwam met bakken uit de lucht, en we konden ons niet bedwingen om even uit het raam te kijken hoe het er voor stond. Gelukkig was er geen overlast, alleen de keuze om op de fiets naar Ile-de-Ré te gaan werd hiermee definitief doorgeschoven naar de toekomst.    
Wij kozen, na lang wikken en wegen, voor Cognac als volgende stopplaats, daarna zouden we een overnachtingsplek zoeken.  We waren vijf minuten onderweg toen er naast me al opmerkingen kwamen over Rochefort en, iedereen weet dat we dan daarheen gaan. In de stad vonden we na veel omzwervingen een parkeerplaats, vlakbij de warme bakker, waardoor ons bezoek startte met thee en lekkernij.  Rochefort is een gewone doorsnee stad, wel met een duidelijk maritiem verleden, met veel achterstand in het onderhouden van de mooie panden. Toch is het een stad die het recht heeft op, als je in de buurt bent, jouw bezoek.  

Na het bezoek kozen we voor een camperplek in de buurt van Cognac, en ik mocht het adres in het navigatiesysteem invoeren: 85 kilometer en 1,5 uur rijden, in het systeem van Hanna was het 65 kilometer en een uur rijden. We kozen voor de kortste rit en, bijna bij de bedoeld locatie begrepen we de verschillen in tijd. We reden ruim 2 uur, in plaats van 1 uur, over de afstand van 65 kilometer. Deze weg was de laatste 25 kilometer ongeveer 2,5 tot 3 meter breed, leek op het krater landschap van de maan en had onoverzichtelijke bochten, waarbij uitwijken niet mogelijk was, omdat de huizen de breedte van de weg bepaalden. Ik mocht 70 en 90 rijden, dat haalde ik niet, zelfs de 50 was merendeels te hard. Op het moment dat we dachten dat we het niet konden vinden, waren we gearriveerd op de camperplek: “Port du Lys”.    
Roxy zat binnen vijf minuten weer in het wateren genoot van alles, de afkoeling van vandaag heeft haar ook goed gedaan. Even verderop was en barretje, leek gezellig, daarom zijn we daar wat gaan drinken. We kwamen in “l’Université de la Paresse” (de universiteit van de luiheid), een inrichting met stoelen en banken uit de jaren 50-60, en we genoten van de hele entourage, ook van het bier en de crêpes. Voor het eerst zag ik een kast waarin je spullen kon stoppen die je niet mee gebruikte en waaruit je spullen mocht pakken die je leuk vond, la Gratuilerie. Ook Roxy genoot in vol overtuiging, ze werd door iedereen leuk en aardig gevonden en ze rende dan ook naar iedereen toe, ter afkoeling sprong ze nog even in de rivier en kwam toen gezellig haar snoepje, waarmee ze vijf minuten lang gelokt was, halen.
We  gaan vanavond thuis eten, kabeljauw met  spinazie. Als het meezit, hebben we vanavond een concert waarin liedjes van en over Jacque Brel worden uitgevoerd we zijn benieuwd.


Zondag 25-07-2021

Gisteravond genoten van de zanger die Jacque Brel zong, het merendeel van de liedjes kon ik niet verstaan, maar de emotie kwam wel heel goed over en van veel liedjes herkende ik de melodie, soms ook omdat er Nederlandse vertalingen van zijn. Voor ons was het een perfecte avond, welke wij ‘s avonds laat in de camper voort zetten met fragmenten welke wij op internet vonden. De nachtrust daarna a ook echt nodig, voor het eerst werden we pas na acht uur wakker. Tijdens ons ontbijt werden we opnieuw onthaald op een concert, dit keer was het het klepperen van de ooievaars, die in het grasland voor ons dus niet alleen naar voedsel zochten.    
We vertrokken met Cognac als onze eerste tussenstop, maar onze eerste keus wordt meestal niet gehaald en dat was vandaag niet anders, daardoor werd  Angoulême onze eerste stopplaats. Het was een dag zoals zo vaak: het eind van de etappe is altijd spannend. Vandaag moest ik via de steile bochtige helling naar het oude centrum rijden, dit in de hoop dat we daar konden parkeren. Boven vonden we uiteindelijk, na wat gedurfde bochten, een gratis plekje langs de kant van de weg. Alles was op loopafstand. Het mooiste vond ik de verschillende muurschilderingen, maar iedereen zou hier kunnen genieten van prachtige gebouwen, tentoonstellingen, parken en terrassen.

Na de koffie met gebak zouden we verder rijden. Hanna vond het gebak lekker, zelf vond ik het minder, de cognac, waar ik persoonlijk niets mee heb, had het deeg wat sompig gemaakt en overheerste in smaak.   
Ons volgende doel was een kasteel, het Château de la Rochefoucauld en de rit daarheen had weer de nodige verrassingen, de eerste was het te vroeg afslaan op een rotonde, waardoor de route aangepast moest worden, en de tweede kregen we weer cadeau van de routeplanner, smalle wegen door kleine dorpjes. Het eindresultaat was een prachtig kasteel dat uitkeek over de vallei, toen nog het laatste probleem: het vinden van een parkeerplaats. Na veel omzwervingen en mislukte pogingen lukte het ons om een prachtige plek aan het water, tegenover het kasteel, in te nemen.

Roxy genoot, voordat we de berg opliepen, al van het water en, omdat we niet het terrein op mochten, genoot zij ook van het bos.  Terug bij de camper werd de reis voortgezet, nu was het gericht opeen overnachtingsplek en die vonden we bij Saint-Junien: camping La Glane.
Op internet had Hanna een leuk plekje, op 1,5 kilometer, gezien en daar zijn we naar toe gegaan. De weg erheen was zwaar en erg moeilijk te vinden, Google had er problemen mee, de weg terug was nog zwaarder, want de heenweg was een en al afdalen en dat moest nu in omgekeerde volgorde. Het plekje was echt mooi, niet alleen voor ons, ook voor Roxy. Ruim vijf kilometer later kwamen we bij de camper terug, moe, maar voldaan van deze dag.

Maandag 26-07-2021

Na een nachtrust waarbij duidelijk was dat mijn prostaat veel invloed krijgt, mocht ik vanmorgen, terwijl Hanna in de camper bezig was, Roxy uitlaten. Bij terugkomst was Hanna bijna klaar en wilde zij 230V gebruiken, toen bleek dat de stroom aansluiting niet klopte. De buren hadden wel stroom, dus het probleem moest bij mij liggen, alleen ik kon het niet vinden. Uiteindelijk maar naar de dealer gebeld en met zijn informatie konden we, met zekerheid, het probleem buiten de camper leggen en dat betekent dat mijn snoer niet mee goed zou zijn. Een klusje voor de komende dagen.      
We vertrokken uiteindelijk in alle rust richting Dordogne, hoofdzakelijk via de D939, een prachtige weg, waarbij wij regelmatig onze achtervolgers lieten passeren. Onderweg een prachtig kasteel gezien, maar daar bleef het bij, we hadden geen zin om te draaien. We zijn doorgereden naar Brantôme en staan daar op een plekje aan de rivier.
We zijn hier eerder geweest, met Hanna’s moeder en de familie van onze zoon, maar het hele camperplekje staat ook als een foto in mijn hoofd. Hanna herkent dit niet, dat betekent voor mij dat ik nu mag kiezen uit de volgende opties: dromen, fantaseren, helderziend zijn of gereïncarneerd zijn. Misschien dat we ooit weten welke drie, of vier, woorden ik mag wegstrepen, want het kan ook zijn dat ik gelijk heb, alhoewel dat ….  
We staan nu heerlijk en genieten van de regen welke, volgens de weersvoorspelling er niet zou zijn. Straks lekker nog een keer het dorp inlopen.

Dinsdag 27-07-2021

Gistermiddag, tijdens de wandeling door het dorpje herkende Hanna verschillende objecten en werd het duidelijk dat we hier eerder waren geweest, alleen twijfelden we nog over de ervaring van een markt, maar dat probleem kon ik oplossen door naar foto’s te zoeken.  ‘s Avonds zijn we nog een keer naar het stadje gelopen, in de, achteraf verkeerde, veronderstelling dat de gebouwen verlicht waren.   
Vanmorgen kozen we er toch voor om weer verder te rijden, via de mooie route, langs Beynac-et-Cazenac, naar Sarlat-la-Canéda. Een prachtige rit, af en toe wat smallere wegen, maar altijd mooi groen en veel prachtige vergezichten.
Onderweg hebben we een bezoek gebracht aan de Grotte de la grande Roc, een leuke onderbreking waarin we mochten genieten van het natuurverschijnsel stalagmieten en stalactieten. Ook deze rondleiding werd opgefleurd door vervelende mensen, in dit geval mannen, die, naar de bekende weg, vragen stelden en ook weer door een paar welopgevoede kinderen die niet konden luisteren. Over het. Chauvinisme van de Fransen hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen, zij zijn, volgens mij, de grondlegger van de uitdrukking ‘van een mug een olifant maken’.
We zijn onderweg weer gestopt, Hanna had weer een pareltje ontdekt: we staan onder de walnotenbomen, aan de oever van de Dordogne. Misschien ben ik wel zo gek dat ik morgen met de kajak de rivier afzak.

Woensdag 28-07-2021

Precies veertien dagen geleden zijn we vertrokken, met maar één doel voor ogen, en dat hebben we nog steeds niet bereikt.    
Wakker worden onder de walnotenbomen, terwijl de druppels vanuit de bomen op de camper vallen, in een mistige omgeving waar nog niemand actief is, geeft je het gevoel dat je in een andere wereld terecht bent. We worden verdoofd door de stilte en Roxy is de eerste die ander leven ontdekt; een vogel vliegt het hazenpad, omdat ze plotseling met Roxy oog in oog stond, ze laat Roxy verbaasd achter. Gelukkig, er is leven na de regen van vannacht.    
De regenverwachtingen welke gisteren zeer positief waren, zijn na de niet aangekondigde regenbui met een lengte van zes uur, drastisch veranderd, vandaag regen en na vandaag nog vijf dagen regen. Dit betekent dat we onze plek gaan verlaten, alleen weten we nog niet waarheen. De informatie, die we gisteren kregen, ging over de toeristische drukte in onze omgeving, en dat wilden we niet ervaren. We kiezen als eerste voor verder rijden, waarbij Domme ons doel wordt. Op de heenweg bleek dat een weg afgesloten was, men wilde ons via een smalle, kronkelige, half geasfalteerde en holle weg over een berg leiden, dat lijden zagen we niet zitten, dus kozen we voor omkeren. We hebben, ook via moeilijke wegen, de stad bereikt. Domme blijkt een prachtige oude, ommuurde stad te zijn, en we hebben er heerlijk gewandeld.
Na Domme besloten we richting Lot te gaan, weg uit de toeristische drukte, dat was weer zo’n idee waarbij je alleen maar kunt denken: ‘ik hou me van de domme’. De routeplanner had weer zo’n mooie route uitgekozen, een route waarbij het niet ging om wie je tegenkwam, maar om wat je tegenkwam. De weg was echt smal en héél, héél bochtig en tevens voorzien van twee hoge wallen en daar waar deze ontbraken, stonden heel hoog dicht onkruid en andere planten. Kortom het was zo’n gebied waarin de adrenaline overvloedig kan stromen, waarbij de moderne apparatuur je in de steek laat en waarbij je dus kunt verdwalen. Wij hadden de hoofdprijs!  Dit alles was voor ons de reden dat we kozen om een heel andere richting op te gaan: we gaan richting Clermont-Ferrand.

In Montignac kozen we voor een etenspauze en gingen we kijken voor een camperplaats. Hanna had weer de leukste plek gevonden, aan een meer. We hadden het kunnen weten, de weg erheen was te mooi om waar te zijn, en dan komt dat addertje: een rotonde, eerste afslag en dan meteen links. Ongeloof, controleren van gegevens en beseffen dat het klopt. Dat het klopt is tot daar aan toe, het moeten rijden is een tweede. Ik kwam nauwelijks naar boven, had de pech van een tegenligger links voor me en van een elektriciteitspaal rechts voor me. De tegenligger stopte en verwachtte dat ik doorreed, ik stopte ook en gaf de tegenligger aan dat hij door mocht rijden. Ik won. De weg die we nog moesten gaan lag voor ons, en ik, als katholieke Zuiderling, was blij dat Christoffel met ons was. We hebben weer een prachtige plek, aan het meer gevonden: Lac du Causse.


Donderdag 29 juli 2021

Gisteravond was het al duidelijk, we blijven een dagje extra staan om te genieten van de omgeving. Even een wandeling, bergopwaarts, naar de bakker, en dat was een automaat, en wat later op de dag een fietstocht langs het meer. Werkelijk een lekkere luie dag met crêpes als middagmaal. Nu uitzoeken waar we morgen heen gaan, morgen begint het zwarte weekend van Europa en wordt het enorm druk.

Vrijdag 30-07-2021

Gistermiddag ben ik het frisse water van het meertje ingestapt, liefde kent geen grenzen. Iedereen die mij een beetje kent, weet wat ik altijd heb gezegd: ‘ik heb geen vliezen tussen mijn tenen, dus hoor ik niet in het water’. Na dit frisse water ben ik ook onder de stranddouche gestapt, gewoon met mijn mooie sandalen, en ‘s avonds ontdekten we dat ik oranjebruine tenen en voetzolen had.
Later op de avond kwam er, voor de kinderen, nog een optreden van een,voor mij onbekende, komiek, maar voor de regio wereldberoemd. Waar de mensen vandaan kwamen is voor mij niet duidelijk, maar ze waren, met mondkapjes, netjes gekleed en hadden stoeltjes bij zich. Kortom, zij hadden een gezellige avond.  
Vanmorgen besloten we verder te reizen, we kozen wederom voor binnenwegen en vandaag reden we door het ‘Parc Naturel Régional de Millevaches en Limousin’ en dat was genieten. De duizend Limousin koeien hebben we niet gezien, eigenlijk waren die allemaal buiten het park. In het park was het, met een gemiddelde van zestig kilometer, genieten van de rust, want er was nauwelijks verkeer, de natuur en de prachtige vergezichten.
Mocht je ooit een rustige, maar prachtige weg willen rijden, denk dan aan even aan de volgende wegen: de D982-D970-D997-D951 en D2144. 

Zaterdag 31 juli 2021

Gistermiddag had ik nog het geluk dat mijn persoonlijke kapster en pedicure langskwamen. De kapster heeft mijn hoofd gefatsoeneerd en de pedicure heeft, nadat ik mijn oranjebruine voeten in de week gezet had, mijn voeten en teennagels weer vorm gegeven. Ik kan er de komende weken weer mee vooruit.   
Vanmorgen, nadat we de problemen bij het verlaten van de camperplaats goed hadden opgelost, vertrokken we naar Bourges. Hier hadden we een parkeerplek, tussen de bomen, op 150 meter van de kathedraal. Wat een prachtig imponerend gebouw, ver voordat we de stad binnenreden, zagen we de kerk al liggen, pompeus stak zij boven de omliggende huizen uit, en nu, vooral als je binnen rondloopt, voel je je als mens nietig, een gevoel dat ik niet eerder in een kathedraal ervaren heb. Wandelend door de stad zie je allerlei oudere panden, soms opgenomen in het geheel, vaak erg verwaarloosd. De terrasjes zijn vol, veel winkelpanden staan leeg, toch leeft de stad. Roxy loopt rustig met ons mee en laat zich heel lief aanhalen door een baby, even later staat ze te dansen met een andere hond. Terug bij de camper gaat zij meteen slapen, zij is moe.
We besluiten om, via de N151, de stad te verlaten en rijden door tot Clamecy, waar we overgaan op de D215 en bij Chevroches vinden we, wederom aan een haven, let wel een Franse rivierhaven, een prachtig plekje.
De laatste kilometer was voor ons wederom de kers op de taart, smalle straatjes, waarbij tegenliggers, welke je niet kon zien aankomen, soms voorrang hadden, of voorrang moesten verlenen. Ja, dit is de kunst van het leven.


We staan aan het Canal du Nivernais en zagen net een geraniumtuin aanmeren, en even later komt de familie op bezoek, de auto wordt naast de boot geparkeerd. Een andere (boot)familie heeft een tafel gereserveerd en de familie parkeert hun auto’s op het grasveld naast de tafel. Duidelijk dat het Franse vakantieseizoen begonnen is. Tijdens ons wandelen komen we prachtige witte koeien tegen, het spel tussen Roxy en de koeien is leuk, zolang de koeien schrikken en teruglopen, als de twee grotere stieren laten zien dat ze geen angst kennen, komen de andere koeien eromheen staan en het lijkt alsof ze, naar Roxy toe, willen laten zien dat ze de baas zijn.
Als we teruglopen, komen we langs een kamp, waar de familie gezellig zit te eten. Een zoon zit op de hoek en groet ons, ik had al eerder met hem gesproken over zijn skateboard en over onze hond, als we teruggroeten worden we door iemand van de grote tafel geroepen, we mochten aan tafel komen meeëten. Het is heerlijk om te zien hoe families hier samen met elkaar buiten eten, hoe gastvrij ze zijn en hoe vriendelijk. We hadden gegeten en moesten helaas de uitnodiging afslaan.
We liepen door het dorp terug naar de camper, dorp is eigenlijk een te grote benaming van dit groepje huizen. 

Zondag 01-08-2021

Vanmorgen in alle rust opgestaan en, na een lekker ontbijt, vertrokken we, via de D951, naar Vezelay. Het was een ongelooflijk ontspannen reis, op de radio de liedjes van Jacques Brel, een zonnetje dat lekker aan de hemel staat en een mooie natuur waardoor we mogen rijden. Al heel snel, vooral door de hele entourage, kwam Vezelay, boven op een bergtop, in zicht en konden we onze auto, onderaan de stad, parkeren.
Het was een stevige klim om boven bij de kerk te komen, maar alles was meer dan de moeite waard. Het is een gigantisch groot kerkcomplex, waarvan sommige delen totaal verwaarloosd zijn. We hebben het hele complex, vanwege de kerkdienst, niet kunnen bekijken, maar wat we hebben gezien was weer indrukwekkend. Eigenlijk is het hele dorp, deels gedetoneerd door auto’s, in de tijd blijven stilstaan. Wat voor de kerk geldt, geldt ook voor de huizen, sommige prachtig onderhouden, sommige worden gerenoveerd en sommige zijn bijna rijp voor de sloop. Na een paar uurtjes rondneuzen kwam voor ons het moment dat we verder moesten rijden, dus eerst de camper opzoeken, route controleren en dan rijden met Brel.

De uitrit van de parkeerplaats, welke nauwelijks leesbaar stond aangegeven, liep, autobreed, slingerend naar beneden en was bijna te vergelijken met een startbaan. Wij hadden het geluk dat we achter een eekhoorntje aan mochten rijden en het eekhoorntje had de pech dat zij voor ons moest vluchten en ik mag, vol trots vertellen dat het eekhoorntje heeft gewonnen.
Via de D961 kwamen we op de D606, welke ons naar Auxerre bracht. ‘Bracht’ is wel erg overdreven, ik heb zelf moeten rijden en, dankzij het onweder, had soms het gevoel dat ik, gezien de hoeveelheid water, in een boot zat. Mijn gemiddelde snelheid over dit stuk lag onder de 50 kilometer, maar ook hier gaf Brel weer steun.
In Auxerre staan we aan de haven en hebben een prachtig zicht op de vele kerken aan de overkant. Onze eerste poging tot wandelen werd bij de Cathedrale  Saint Etienne ruw beëindigd, regen en onweer dat pas later zou komen, had de sneltrein genomen om ons een keer te plagen. In de regen terug naar de camper, alle terrasje en winkels waren gesloten, om daar te genieten van een kop koffie.
Een uurtje later, nu zonder Roxy, kwam de tweede poging om te wandelen, doel was la Tour de l’Horloge, en deze was, voor renovatie, volledig ingepakt, en, achteraf gezien, dat konden we vanaf de camper zien. De weg naar de toren ging door de oude binnenstad, een binnenstad die geen ‘Savoire Vivre’ had, en leidde langs een andere, ook weer verwaarloosd, kerk en poort. Pas in de buurt van de toren leek het alsof de middenstand trots is op hun stad, hier was aantoonbaar beter onderhoud gepleegd en waren de terrassen beter verzorgd. De terugweg leidde ons weer naar onze eerste kerk, ook deze kant van de kerk zag er goed verzorgd uit, dit in tegenstelling tot de zijkant in een achterafstraatje.
Met dikke kuiten zijn we teruggelopen naar onze camper, alwaar we hartelijk door onze hond werden ontvangen.  Het begint er steeds meer op te lijken dat het mooie weer voorbij is, overal wordt de komende dagen regen en onweer voorspeld.

Maandag 02-08-2021

Gisteravond hebben we, na en voor de regen, nog genoten van de verlichting aan de overkant, een van deze foto’s staat op Facebook. Vannacht was het onrustig, Roxy is meerdere keren gaan blaffen, de jongeren kwamen terug van het feesten in de stad, het was inmiddels ver na middernacht. Om zes uur ‘s morgens kwam, met enorm kabaal, de plaatselijke reinigingsdienst en even later liep het terrein vol met auto’s van werknemers in de stad.
We hadden gisteravond de beslissing genomen om richting Troyes te gaan en daar te kiezen of we door zouden rijden. We vertrokken met een redelijk open lucht, en op de eerste parkeerplek heb ik weer een korte broek aangedaan. De rit ging vooral over de N77, een redelijk mooie weg, waarbij je, tot het eerste moment van regen, met zo’n 80 kilometer kon doorrijden. Na dat regenmoment hadden we landgenoten voor ons rijden, waarschijnlijk had hij een blokje onder zijn gaspedaal zitten, want de vrachtwagens passeerden ons. We hadden het geluk dat deze mensen in Troyes een andere kant opgingen.
Troyes was voor ons deze keer geen optie, geen camperplekken en geen camping, een volgende trip zullen we deze stad waarschijnlijk begroeten. We gingen door en kozen voor de richting Ardennen, de route was, met voor mij onduidelijke ondebrekingen, de D977. In Sedan zouden we dan overgaan op een andere route, helaas ging deze planning mis, deels omdat we de oprit misten, of omdat de afrit gesloten was en ook omdat we inmiddels in België waren aangekomen.
Uiteindelijk staan we moe en voldaan op een prachtige plek bij Bouillon. Hier hebben we inmiddels ook al het nodige slechte weer gehad.

Dinsdag 03-08-2021

Gisteravond zijn we met zijn drieën, tussen de regenbuien door, naar het centrum van Bouillon gelopen. De stad overtrof mijn verwachtingen in positieve zin, het is een stad waar ik graag terug wil komen, wel liefst met mooi weer, zodat je ook de echte gezelligheid kunt ervaren. Vandaag hing overal de vochtigheid, zelfs in het Bretons hoekje boven op de berg, wat gezien de regen van de afgelopen weken ook logisch is. De rivier vervult binnen deze stad een actieve rol, vanaf een van de vele overdekte terrasjes op de kades kun je dan genieten van mensen in kano’s of op vrolijke waterfietsen. Helaas, gezien het tijdstip van onze wandeling wel logisch, waren alle loten en konden we, via de tunnel onder het fort, teruglopen.      
Gezien de weersomstandigheden besloten we om niet opnieuw naar de stad te gaan, maar de planning van gisteravond door te zetten. Onze eerstvolgende bestemming was Rochefort, en dan vooral de abdij, vanwege hun bier. Het rijden naar Rochefort verliep moeizaam, vooral door de enorm slecht onderhouden wegen, welke, door de stevige regenval ondersteund, gemaakt waren om chauffeurs tegen te werken. Daar aangekomen hadden we problemen met het vinden van de parkeerplaats voor campers, op dat moment drong pas echt tot ons door hoe de natuur hier had huisgehouden, de parkeerplek was weggespoeld.
Wat in Bouillon niet zichtbaar was, was hier overduidelijk aanwezig, de kracht van het water had huizen beschadigd en soms gewoon met de grond gelijk gemaakt. Nadat we ons brood bij de bakker hadden gekocht, reden richting ons tweede doel, de abdij, en daar hadden we de pech dat deze gesloten was. Ons derde doel was een brouwerij welke we niet hebben bereikt, omdat er iets verkeerd was met de planning. Daarvoor in de plaats gingen we nu naar de brouwerij / brasserie van Elfique in Aywaille en daar werden we opnieuw geconfronteerd met de gevolgen van het natuurgeweld van afgelopen weken: de brouwerij had niets meer, alle productie-voorraad en al het bier was door het water vernield, ze moeten hun proces elders opnieuw gaan opzetten. Natuurgeweld op tv is erg, maar het zien, met eigen ogen en oren, van de gevolgen, stemt je droevig.
We staan nu in Brunssum en mogen zeggen dat we ons doel hebben bereikt: gezond aankomen in Nederland.

voor vragen of reacties kun je mailen naar: hannaenfrans@gmail.com