- Zaterdag 30 april 2016
Afgelopen week de camper opgehaald en na een APK weer voor de deur gezet. Alles nagelopen en begonnen met de benodigde spullen in te laden. We hoeven alleen nog maar de kleding te pakken en we kunnen vertrekken. Wat we zeker weten is dat we richting Spanje en Portugal gaan. Voor de rest is alles nog open.
- Donderdag 5 mei 201
Onze dochter gaat samen met Hanna naar de Kindervrijmarkt en ik mag ondertussen de fietsen vastzetten. Morgenvroeg vertrekken we, richting Parijs.
‘s Middags besluiten we toch maar te vertrekken, nog steeds richting Parijs. Vlak voor de Belgische grens besluiten we richting Duinkerken te gaan. Een uurtje later wordt het een camperplekje met uitzicht over de zee., parking Oye-Plage les Huttes d’Oye. 
We zien de ferries naar en van Engeland varen. Een mooi natuurgebied.
Onze maaltijd was simpel, maar lekker: gebakken eitjes met tomaat.
- Vrijdag 6 mei 2016
Vanmorgen heerlijk wakker geworden en na een eenvoudig ontbijt lekker gaan wandelen door het natuurreservaat. Veel vogelgeluid in een omgeving van serene stilte. Tussen twee duinen door zie je de ochtend ferries naar en van Frankrijk passeren. De eenzame visser veegt zijn dagelijkse portie verse garnalen bij elkaar. Wat een genot om vanuit deze rust te mogen leven.
Na een lange rit, van 8 kilometer kwamen we in Gravelines. In principe zouden we doorrijden. Het was markt en we kwamen langs de haven. Staan weer op een geweldige plek. Toeval?
Aan de kade en rond zes uur zie ik de bootjes op het droge liggen. Een lied gaat door mijn hoofd: “waar eens het water was.”
- Zaterdag 7 mei 2016
Lekker rustig wakker worden, wederom nog geen 7 uur. Is dat uitslapen?
Vandaag gaan we naar Boulogne Sur Mer. Een grote stad, wij staan aan de haven naast het casino, en we moeten behoorlijk klimmen om de koepel van de kerk te bewonderen. Wij komen als toerist de kerk binnen en zijn getuigen van een communieplechtigheid. Raar, een volle kerk en de toerist gewoon doorlopen naar de koepel. c’est la vie, gewoon de Franse slag, niet mijn slag.
‘s Middags vertrokken richting Honfleur, Amiens, Le Havre, Rouen of toch….. Het werd Honfleur, vanwege de herinnering.
Datgene wat we zochten, vonden we niet. Er is voor alles maar één keer een eerste keer. We weten nu dat we het verleden niet moeten opzoeken.
Heerlijk in het centrum gegeten, aan het water met aan de horizon Pont de Normandie.
Hanna nam slakken en Ik koos voor bulots als voorgerecht. Hanna had de juiste keus, ik niet. Na het nuttige van het halve portie, besloten wij om onze hond ook te tracteren.
Alles bij elkaar was dit een unieke verjaardag voor Hanna.
- Zondag 8 mei 2016
Vannacht de eerste regen gehad. Een vooruitzicht? In ieder geval konden we samen zingen: ‘zachtjes tikt de regen’
We gaan op reis, een echte stevige rit staat voor de boeg, maar een einddoel hebben we nog niet. We rijden niet via de tolwegen, omdat je dan niets van je omgeving ziet. 
Om drie uur stoppen we in Vivonne. Een hemelse straf om hier te mogen staan.
- Maandag 9 mei 2015
Wakker worden met zachte regendruppels. Even later klinkt het ochtendgezang van allerlei kleine en gekleurde vogeltjes. Dan nemen de duiven het geluid over. Dit is pas wakker worden. Het is nog geen zeven uur.
De bakker opent zijn deuren om 7 uur en wij eten nog geen half uur later. Hanna geniet van de verse croissant en ik van een heerlijk brood Parisse, een baguette van de beste bakker van Frankrijk.
Vandaag gaan we weer een stevig stukje rijden.
Wij staan open voor alles. Ons navigatiesysteem heeft moeite met deze regio. Zonder overleg kwamen we bij Capbreton aan. Tijdens het rijden konden we zeggen: ‘achter de bergen schijnt de horizon.’ Hier was het echt het zonnig en droog, voor de rest hadden we regen. Om 7 uur kregen we ook hier de regen, met licht onweer.
- Dinsdag 10 mei 2016
Volgens alle weerberichten zou het alleen hier mooi weer zijn. Daarom zouden we gewoon een dag extra blijven staan. Na het nuttigen een een overheerlijk stokbrood gingen we lekker door de duinen wandelen. Het werd een stevige wandeling, waarbij de hond, op de terugweg, vooral genoot van het zeewater (ter afkoeling). Terug bij de camper lekker gaan zitten nietsdoen (=lezen, routes uitzoeken, tassen haken enz.)
‘s Middags besloten we om naar Donostia San Sebastián te gaan. Viva España, we komen er aan. Helaas was er voor ons geen plek en moesten we de berg op voor een staanplaats. 
- Woensdag 11 mei 2016
Gisteravond met veel moeite de berg opgekomen en een plekje op de camping ingenomen. Stevige windvlagen welke de camper deden bewegen, geen regen of onweer. Dus we gingen rustig slapen. Vanmorgen al vroeg wakker gemaakt, niet door de vogeltjes die floten, maar door de werkmensen met drilboren.
Vandaag met de bus naar Donostia. Omdat de voorspellingen minder positief waren, even wat warmer gekleed. 
Met de bus naar het centrum en leuk gewandeld, foto’s gemaakt, tapa’s gegeten en fruit gekocht. Terug met de bus naar de camper.
De werklui waren nog steeds bezig met de aanleg van een toekomstig zwembad. Hun activiteit prikkelde ook onze behoefte aan verder gaan. Wij besloten onmiddellijk weg te gaan, verder langs de kust.
We gingen linksaf, verder de berg op. Volgens het navigatiesysteem de juiste route. De weg was smal, steil bochtig en had prachtige ver- en zeegezichten. Het was spannend. Het toppunt, na een half uur rijden, was dat ronde witte bord met rode rand en een zwarte camper erin. Daar sta je dan en twijfel je aan je eigen denkvermogen. Hadden wij dat niet kunnen weten? Nu begrepen we ook de claxon van die personenauto die we tegen kwamen.Het lukte ons om te draaien. We besloten om onze navigatie van extra informatie te voorzien. Dezelfde weg terug naar beneden. Een grote camper komt ons tegemoet, we moeten manoeuvreren om elkaar te passeren en verder te rijden. Ik zwaai met mijn hand, buiten het raam, om de bestuurder tijdig te informeren over de onmogelijkheid waaraan hij is begonnen. Hij kijkt nors en strak voor zich uit en zijn vrouw zwaait met opgestoken vingertje terug. Alsof ik iets verkeerds had gedaan. Ruim anderhalf uur later zaten we op de N634. On the Road again.
In Zumaya, een plekje aan de rivier met uitzicht op een bergwand, is onze nieuw slaapplek.
- Donderdag 12 mei 2016
Vanmorgen vroeg vertrokken, langs de kust richting Bilbao. Het begon weer makkelijk, tot de eerste afslag. Deze flauwe bocht had het effect dat de koelkast open vloog en onze verse kilo aardbeien een eigen weg was opgegaan. We waren weer eens vergeten de koelkast af te sluiten.
Terug naar de route. Ik werd er stil van, adviessnelheden van 30, bochten zonder end en smalle, steile onoverzichtelijke wegen. Wegen waarvan niemand voor zijn plezier gebruik maakt. Wij echter wel, met een onvergetelijke herinnering van magnifieke vergezichten, maar ook van Hanna die, als bijrijder, steeds met haar voeten op het dashboard meeremde. Aangekomen in Ondarroa konden we, nat van het zweet, opgelucht adem halen.
We besloten deze weg niet verder te volgen en via een gewone route rechtstreeks naar de camperplek in Bilbao te rijden: Kobetamendi Autokarabanak Aparkalekua (Baskisch). 
Het uitzicht hier is ongelooflijk mooi, ondanks alle verhalen had ik dit niet verwacht. De stad is een contrast van tegenstellingen, modern en oud. Een genot om te bewonderen. Het weer zit helaas niet echt mee.
- Vrijdag 13 mei 2016
Een kille, natte ochtend. Wakker worden met stortregen. Wolken om je heen. Is dit Viva España? Waar gaan we vandaag heen?
Salamanca, eindelijk droog, dus de plek to be. Op een plekje naast de brug, aan de rivier, hebben we ons stekje gevonden. Het is geen officiële plek, maar er staan meer wagens.
Gezellig gesproken met streekgenoten, bijna stadsgenoten, die op de terugweg zijn. Zij zijn nu al vier maanden onderweg en zijn waarschijnlijk volgende week zondag thuis. Leuke adresjes en ervaringen uitgewisseld.
s’ Avonds zijn we even de stad ingegaan, wat een imposante gebouwen. Je beseft de grootsheid en krijgt het gevoel van nederigheid.
Het is de eerste stad waar je de aanwezigheid van jongeren ervaart, logisch omdat het de oudste universiteit van Spanje heeft.
- Zaterdag 14 mei 2016
Een grijze ochtend. Het Nomadenvolk wordt rustig aan wakker. Mijn linkerbuurman gaat met een karretje windmolens verkopen. De overburen bakkeleien over de plek waarop ze staan.
Wij gaan genieten van de sfeer en gebouwen van de stad.
In het centrum zien wij een Mariabeeld met het zogende kind. Waarschijnlijk zijn er puriteinen geweest die dit niet wilden, want de borst van Maria is beschilderd.
Het rondwandelen zorgt dat je steeds nieuwe gevels ziet. Jammer dat er toch nog verkeer doorheen kan en mag. De gele kleur van alle gebouwen komt zo enorm overweldigend over, elke foto doet het origineel dan ook tekort. Mocht je ooit in de buurt van Salamanca komen, het is een aanrader. 
Een pand deed me echter direct weer thuisvoelen: “BRUIN CAFÉ ERASMUS” aan de Erasmusstraat.
Vanaf Morgen krijgen we te maken met betere temperaturen
- Zondag 15 mei 2016
Voor het eerst gaan we slapen met het alarm aan. Vannacht af en toe een regenbui. Vanmorgen was iedereen bijtijds wakker. Iemand liet zijn autoalarm afgaan. Ja, dat waren wij. Gewoon vergeten dat dit alarm ook werkt bij het ophalen van het hefbed. Weer een ervaring rijker.
Rustig, via een gewone autoweg, vertrokken richting Sevilla. Alles verliep voorspoedig, zelfs toen ons nieuwe navigatiesysteem niet meer functioneerde. Wanneer deze te lang aan is, gaat hij storen en functioneert minder goed.
Onderweg gekeken waar we zouden overnachten: overdekt, aan de kade of buiten de stad. Het werd de kade. Ons navigatiesysteem bracht ons overal, behalve op de juiste plek. Ons hulpmiddel van de NKC bracht ons overal, behalve op de juiste plek.
Gelukkig verschafte iemand van de jachthaven ons de cruciale informatie, waardoor we uiteindelijk door logisch nadenken de juiste straat vonden en via een omweg wisten we aan de juiste kant van de straat te komen. 
We kwamen ergens, waarvan ik nu, achteraf, zeg dat ik nooit naar zo’n plek had willen gaan. Keuzes hebben ook voor ons gevolgen. Morgen zien we verder.
- Maandag 16 mei 2016
Gisteravond rustig aan gedaan, om bij te komen van de rit en van de warmte die ons toch wel overviel, van 16 naar 32.
Vanmorgen op de fiets naar het centrum, gaat goed. Plaza España is ongelooflijk mooi, de stijl is uniek.
De binnenstad heeft een kasteel en iedereen staat in de rij (minimaal 100 meter lang). Wij zijn echter mensen die niet een museum of kerk inkunnen, we hebben de hond bij ons. Maar om in zo’n rij te gaan staan…….
Om de hoek is de monumentale kerk, hier hetzelfde beeld. Zelfs bij alle ingangen staan lange rijen te wachten. Mocht je ooit naar Sevilla gaan, zorg dan dat je je ticket online besteld hebt. De wachtrij is dan veel kleiner.
De stijl is echt anders, heeft duidelijke Moorse en Portugese invloeden, zeggen wij als leek. Je blijft steeds nieuwe dingen zien, je blijft gejaagd rondkijken, bang dat je iets overslaat. Een keuze hebben we gemaakt, we gaan hier nog een keer heen, zonder hond.
In de tweede helft van de middag besloten we naar Portugal te gaan. Een makkelijke route en na het passeren van de grens 25 doorgereden. Naar Manta Rota.
Werkelijk een straf om hier te staan, een straf die voor ons lang mag duren. Aan de duinen met houten wandelpad naar strand en zee. Om zes uur heerlijk langs het water gelopen en de hond heeft gezwommen. Het water is wel goed koud.
- Dinsdag 17 mei 2016
Het kan hier ‘s nachts stevig waaien, daarom draaide iedereen zijn luifel in. Het zijn echt van die windstoten, wel verfrissend in deze warme streek. Vanmorgen kwamen we tot de ontdekking dat onze dag een uur langer was. Wij hadden het zes uur, de juiste tijd was vijf uur. Een vreemde gewaarwording.
Om zes uur plaatselijke tijd lekker met de hond gaan wandelen en tegelijkertijd kijken of er hier ergens een bakker is. Niets gevonden.
Rond acht uur plaatselijke tijd kwam de bakker het terrein oprijden. Het is gedaan met de baguette e.d., het is weer tijd voor gewoon gesneden boerenbrood.
Onze hond vindt het heerlijk om buiten aan de riem te liggen.
Lekkere gezonde dag, fietsen, wandelen aan het strand en tussendoor dat glaasje vinho verde.
Vreselijk, de woensdag lijkt niet af te wijken van de dinsdag. Hoe moet dat nu verder?
- Woensdag 18 mei 2016
Buiten zitten is een stevige afstraffing, vooral als die kleine gele vogeltjes je komen toezingen. Waarom moeten zij de stilte uitdagen?
Lopen langs de waterkant, heen en dan weer weer. Twijfelen over de plek waar je je kleedje neerlegt, wat een problemen je al niet moet oplossen.
We vragen ons af of onze hond Duitse voorouders had. Hij begon met het graven van een kuil, zodat hij lekker koel kon liggen. Het was duidelijk zijn plekje.
In het belang van onze gezondheid, maar ook uit pure overlevingsdrang, proberen we morgen deze plek achter ons te laten.
- Donderdag 19 mei 2016
Vanmorgen vroeg lekker gaan wandelen langs het strand. Genieten van de ochtendzon, de vrolijk rennende hond en de zeer frivole kleine broze vogeltjes. Ik zou geen Hollander zijn, als ik niet iets te mopperen had: die stevige koude wind.
Ik begrijp nu waarom de bevolking met een stevige trui loopt. Al doende leert. Of, is het voor ons, als bezoeker, ijdele hoop?
Op de fiets naar Tavira gereden. Een kleine stad met veel toeristen. Gebruik gemaakt van het toeristentreintje. Mocht je ooit willen weten hoe lang je kunt hobbelen zonder pijn aan je zitvlak, dan is dit een aanrader. Heerlijk op terrasjes gezeten en lekker gegeten.
- Vrijdag 20 mei 2016
Vannacht heb ik minder goed geslapen, had een ongenode gast. Het maakte het geluid van een mug. Kon niets vinden en ben niet gestoken. Wel vroeg opgestaan en Hanna laten slapen.
Vandaag gaan we de fietsen opruimen, waarschijnlijk kunnen we ons morgen losmaken van deze heerlijke plek. Het heerlijke zit niet alleen in de ligging, maar ook in de luxe dat mensen met vers fruit en brood langskomen. De sinaasappelen zijn heerlijk sappig en zoet en hangen in een netje in de boom.
Ik ben afgelopen donderdag naar de kapster geweest, een echte Portugese kapster. We verstonden elkaar niet, maar zij leverde, dankzij een voorgesprek met Hanna, die overigens ook geen woord Portugees spreekt, uitstekend werk. Ik zeg heel duidelijk Portugese kapster, omdat er in dit dorp ook een Hollandse kapster actief is. Het zijn toch die Hollanders…….
Vanmorgen piri-zout en lekkere kruidenpasta gekocht, alles lokaal gemaakt. Een met abrikozen/peper en een met papaya/peper gekocht.
- Zaterdag 21 mei 2016
Iedereen komt voor de zon naar de Algarve. Gisteren zochten de meeste mensen de schaduw op, het was warm en er was geen wind. Het is dus ook hier weer niet goed. Lekker dat klagen.
Gisteren met buren gesproken over het vullen van de gasfles. We kregen allerlei advies, van het plaatsen van een lpg tank, tot de aanschaf van een Portugese gasfles en een koppelstuk voor onze aansluiting. Je wordt er onzeker van, redden we het niet met gas, kunnen we nergens een gasfles wisselen, doen we er goed aan om op 12 volt te gaan? Kortom we zijn weer bezig met onzinnige zaken.
Lekker wandelen aan het strand. We gingen kokkels zoeken en lieten de hond bij de tas oppassen. Ging heel goed. De kokkels waren de basis van ons avondeten, een goede vangst betekende genoeg te eten. Het moet nu eenmaal uit de lengte of uit de breedte. ‘s Avonds een lekkere vismaaltijd gemaakt. De piripiri-kruiden zijn echt pittig, mogen we voortaan rekening meehouden.
- Zondag 22 mei 2016
Wederom een vroege ochtend. In de camper is het lekker koel en buiten is het al warm. Opnieuw een dag zonder wind. Het is duidelijk, wij zijn eindelijk zover dat we kunnen vertrekken. Wat gaat het worden?
Door toeval kwamen we op het strand van Faro, een doodlopend iets, maar wel mooi. Toch wilden we hier niet blijven, daarom dezelfde weg terug en afgeslagen naar Albufeira. Een leuke plek. Na het kopen van die ene fles wijn (om uit te proberen) even gegeten. Wat een weelde, eigen tapas en drank.
Oh, wat een spijt dat ik niet veel eerder vertrokken ben. Onze middagwandeling deed ons goed. Langs de rand van die geweldig mooie kliffen gelopen, de kleuring was schitterend. Na anderhalf uur wandelen kwamen we bij een hotel met toegang tot het strand beneden. Onze terugweg was dus langs het water, aan de onderkant van de kliffen. Bij een ander resort konden we via de trap (500treden) weer omhoog. Toen terug naar de camper. 
Met nog 100 meter te gaan, was de batterij van onze hond leeg, hij deed niets meer, alleen maar kijken. Nu ligt hij weer heerlijk te dromen over dit avontuur.
- Maandag 23 mei 2016
Wat een geweldige ochtend om wakker te worden, ik denk, ook na een slechte nachtrust. Om vijf uur plaatselijke tijd mocht ik al genieten van de aubade welke door de verschillende vogels werd gegeven. In het begin was het voetlicht nog heel zwak, maar de natuurlijke muziektonen gaven de schijnwerper nieuwe energie. Zo’n dag kan nooit meer stuk.
Lekker de fiets gepakt en richting Albufeira gereden. Al snel werd de weg onverhard en hobbelden we vooruit. De natuur liet hier duidelijk zien wie de baas is, plat gewaaide korenvelden met klaprozen, drassige grond, overwoekerde krotten en gaten waarin de grond verdwenen was. De herders met hun schapen, plotseling ben je omsingeld door deze beesten en stilstaan is het enige dat rest. Ze lopen netjes om je heen. Dan zie je die ram, je kijkt goed en beseft dat hij iets van plan is. Gelukkig, een ooi was een ongewillig slachtoffer en je fiets blijft heel
Uiteindelijk bleek dat Albufeira de andere kant op was, gewoon een uurtje voor de lol gefietst.
De rest van de dag rustig doorgebracht bij de camper, een beetje gewassen en ramen schoongemaakt. Lekker zelf geperst sinaasappelsap gedronken. Een wandeling in de omgeving en daarna voorbereidingen treffen voor de doorreis morgen.
- Dinsdag 24 mei 2016
Het vorig jaar heb ik geleerd om nooit meer vooraf te zeggen waar we heengaan. Ik kan wel zeggen dat het leven, zoals wij het nu leven, dan ook behoorlijk zwaar is. We gaan richting Pêra, maar het Zandsculpturenfestijn was nog gesloten, en reden toen door naar Silves. Lekker door het stadje gewandeld en op een terrasje koffie met lekkers genomen. Even bij de barbier gekeken, het pleisterwerk zat er nog voor dertig procent, waarvan vier procent aan de muur vast. De stoelen zijn de honderd jaar gepasseerd. Trouwens, op de meeste plekken zie je enorm veel vervallen huizen, ook hier in Silves. Het opvallende hier, was dat niet iedereen dit erg vond. De ooievaars konden hierdoor overal nesten bouwen. Het leek alsof er meer ooievaars als mensen woonden. Was het bij de eerste honderd nog “oh kijk…..”, daarna was het al weer gewoon.
Van al dat lopen kregen we trek en we gingen bij een, door Portugezen, druk bezocht tentje eten. Op de vraag of we de menukaart mochten, kreeg Hanna een heel duidelijk antwoord: “het is kip of vis”. Dan maar kip. Vervolgens werd ons gevraagd: “brood?”dat konden we zonder moeite beantwoorden. Ook de tweede vraag was duidelijk: “wijn?” Dat was voor ons geen vreemde vraag. Tenslotte kregen we een vijfgangenmenu: olijven, wortelschijfjes en fijngesneden sla – stokbrood met geitenkaas en sardienepaté – salade van sla, radijs, tomaat, ui en augurk met een zoute olieazijndressing – stukken kip met piripiri van de bbq met frites – sinaasappelstukjes met kaneel en vijgen gevuld met amandelnoten. Dit alles met heerlijk frisse witte wijn. We hebben gesmuld, en dat voor nog geen €18 samen.
Terug naar de camper en verder gereden naar Lagos. We staan naast het stadion en mogen van hun faciliteiten gebruik maken. De lichtmasten zorgen ervoor dat je de wind hoort fluiten. Op de fiets, met Binky in de fietstas, de stad in. Er wordt Engels en Nederlands gesproken en de prijzen zijn hier in één keer weer gewoon Nederlands.
Het was vandaag helaas niet zo warm, er was bewolking en hierdoor zakte de temperatuur naar zo’n 24 graden. De wind was hierbij verraderlijk. Het was zo’n dag waarop je weer actief kon zijn.
- Woensdag 25 mei 2016
Rustig wakker worden en dan gaan kijken hoe je de dag invulling gaat geven. Je hebt het dus niet meer in de hand, geen controle, geen pressie. Denk niet dat het makkelijk is om los te laten, maar ervaren dat er ook leven is zonder Facebook, email, televisie of telefoon is enorm rustgevend.
Waar zullen we heengaan? Monchique, Sagres, Aljezur of……we besloten om, na het doen van inkopen, richting Sagres te rijden en dan een bezoek te brengen aan de meest westelijke punt van Europa. Dan hoor je tenminste ergens bij, althans dat denk ik. Maar bij wie horen we dan?
Sagres hebben we zien liggen, wij gingen direct naar het fort en naar de punt. Op basis van een eerdere ervaring besloten we Binky niet met ons probleem op te zadelen. Hij bleef in de koelte van de camper slapen.
Prachtige wandeling boven op de klif. Genieten van de oceaan die blijft beuken op die klif en laat zien dat het rotsen kan vernietigen. Zien hoe de stroming vanuit zuiden botst met de stroming vanuit het westen en daardoor brede banden van schuimkoppen, tot zover je oog rijkt, laten ontstaan. Vol verbazing zag ik een stokoude Portugees boven op die klif een hengeltje uitwerpen. Hij stond, of beter zat, op een plek waar ik voor nog geen ton zou gaan zitten. 
Verder lopend zagen we de tweede stokoude Portugees vissen, even later de derde, de vierde, de…… Is het vissen op zo’n plek een cadeau dat je van je (klein)kinderen krijgt, als je lastig wordt? Is deze vorm van vissen een manier om de gemiddelde leeftijd van mannen om laag te brengen? Niet verkeerd denken, deze mannen zijn gewoon evenwichtskunstenaars die het leuk vinden om te vissen en mensen, al tientallen jaren, een minderwaardigheidsgevoel aan te praten. Na een paar uur wandelen lekker in de camper gegeten en weer verder gereden, werkelijk tot op het vooraf bepaalde plekje: Porto Covo. We staan boven op de klif, vlak bij het strand en zien het normale geweld van de oceaan op deze kust.
Op een klein brandertje lekker kip gebraden en met zelfgemaakte salade gegeten. Eenvoud, maar lekker. Om ons heen zien we niemand die op deze wijze zijn eten bereidt, maar ja, we zien ook niemand met zo’n goedkope camper staan. Maakt de luxe van zo’n, voor ons, onbetaalbare camper [>100.00 en meer] het leven gelukkiger? Geluk is: met een stoeltje en glaasje op de klif gaan kijken hoe de zon verdrinkt en hopen dat iemand haar morgen weer bevrijdt. Dat is zoals we de dag hebben afgesloten.
- Donderdag 26 mei 2016
Gelukkig, de zon kwam vanmorgen weer gewoon van bovenaf schijnen. Ons volgende doel zou Évora worden. We hadden een prachtige route uitgestippeld, maar de techniek liet ons in de steek, waardoor we op de betaalde autoweg kwamen. Gelukkig konden we deze weer redelijk snel verlaten, in ieder geval ver voordat we ons doel hadden bereikt. In een onbekend dorpje gestopt, omdat we een koor prachtig hoorden zingen. Had ik het eerder over de supersenior vissers op de kliffen, vandaag zag ik de senioren zitten duimendraaien op een bankje. Werkelijk, niemand onder de vijftig gezien. Naast het kasteel was er een prachtige kerk, helaas was er op dat moment een dienst. Dan ga je niet de toerist uithangen. Dus verder naar Évora. Op het plein, direct voor de stadsmuur geparkeerd. Een beetje in het schitterende stadje rondgelopen. 
Binnenkort komt deze stad in het reisprogramma van omroep Max (op reis met…), dus hoef ik er niet zoveel over te vertellen.
Overmorgen gaan we eerst een lokale markt bezoeken en vandaag gericht Évora in. Voor de rest van vandaag, heel veel rusten, ik moet me, met mijn senioriteit, aan de omgeving aanpassen.
- Vrijdag 27 mei 2016
De weersvooruitzichten zijn niet positief, daarom besluiten we ons programma aan te passen. Richting midden. Op ons nieuw navigatiesysteem gekeken naar een plek in de buurt van Lissabon. Als eerste reden we nog naar dat prachtige aquaduct. Later hebben we een poging gewaagd om de megalieten te fotograferen, maar de afstand om er te komen was te groot voor onze viervoeter.
Dan maar netjes volgens de route rijden en uiteindelijk kwamen we bij het ingevoerde plekje aan, althans op 100 meter na. Dat was een voor ons onmogelijke helling.
Een Duits navigatiesysteem, waarbij de vriendelijk begeleiding na twintig minuten stopt en waarbij na een dik uur regelmatig het gps systeem staakt, brengt ons naar een plek waar we bijna konden komen. Nu begrijp ik waarom Duitsers een dikke mercedes hebben en waarom ik dus geen Duits navigatiesysteem had moeten kopen.
We passen onze koers aan en rijden via ongelooflijk steile hellingen en dwars door een prachtige omgeving richting Lissabon. Langzaamaan wordt het drukker en drukker en dan zie je ineens dat enorme beeld staan. Je hebt geen tijd om te fotograferen, want alles om je heen draait door. Dan nog een bocht naar rechts en je staat op de startbaan van die enorme brug. Welke baan? Wat betekenen die tekens? En die nummers? Stom…… je staat voor de verkeerde poort. Achteruit? Vergeet het maar. Je staat echt op de eerste plaats van die enorme lange toeterende rij achter je. Hanna stapt uit en loopt naar een loket waarachter een dame zit. Deze is zo vriendelijk om haar baan even af te sluiten en voor ons, na betaling , de slagboom omhoog te doen. Dan mag je die brug op, eindeloos……….
We komen uiteindelijk in Sintra en parkeren achter het stadion. We mogen kijken naar de training van de lokale voetbalschool.
- Zaterdag 28 mei 2016
Vanmorgen lekker, met stevige schoenen aan, naar het oude centrum gelopen. Veel vervallen huizen, maar het centrum is mooi. Leuke smalle (winkel)straatjes en veel pracht en praal bij het grote plein. Een treintje dat rondrijdt, een kleine driewieltaxi, een elektrische tweezitter van Renault, de verschillende hop-on mogelijkheden of de persoonlijke gids, keuze genoeg voor de toerist. Al snel werd de stad steeds voller en kwamen de hordes met busladingen aangevoerd. Hoe voller het werd, hoe minder de stad ons boeide. We besloten daarom weg te gaan en Sintra op ons todo-lijstje te zetten, want er zijn hier zoveel paleizen die de moeite waard zijn.
We kozen voor een camping uit het NKC-boek en gingen op weg. De laatste 35 kilometer vergde de meeste tijd. Een leuke slingerweeg langs de bergwand, eerst het bochtenwerk omhoog toen het bochtenwerk omlaag en een scherpe bocht naar rechts en daar was de stuwdam. Na de stuwdam links begon het echt, kilometers klimmen en dalen op smalle weggetjes. Nog 3 kilometer en dan komt die scherpe bocht naar rechts, een steile helling en een onverhard pad tussen de bomen op die steile berg. STOP. Dat is ons te veel. We zoeken een alternatief en vinden dat uiteindelijk in Tomar, de stadscamping.
- Zondag 29 mei 2016
Vanmorgen rustig opgestaan. Terwijl Hanna in de camper bezig was, ging ik proberen de wasmachine te regelen en, nadat dat succesvol was, kijken voor internet. Gelukt, alles, met minimale foto’s, geplaatst. Tussen de buien door gingen we even wandelen, dat even werd erg lang. Het binnenwandelen van de stad deed mij watertanden van de mooie gevels die ik zag en even later waren we in een prachtige kerk. Omdat het toen weer droog was liepen we de berg op, richting kasteel. We zouden dit morgen bezoeken, omdat we dachten dat het op zondag gesloten was. FOUT.
De enorme klim over die kleine steentjes, deed ons hopen dat we boven een prachtig uitzicht zouden hebben. Het was een leuke ruïne, althans in eerste oogopslag. Na het betalen van het toegangsgeld kwamen we binnen, een klooster, een kasteel, een…… Gewoon een overweldigend gebouwencomplex, met ornamenten en beelden waar je ogen tekort voor kwam. De twee uur waarover reisgidsen spreken, mag je verveelvoudigen. Telkens weer…… ja, telkens weer zag je nieuwe gangen, kamers, torens en kapel of kerk. Er kwam geen einde aan. Mocht je ooit in de buurt van Tomar komen, binnen een straal van 100 kilometer, het is de omweg waard.
Na afloop wilden we wat nuttigen in het dorp. Nadat we onze neus gestoten hadden bij het restaurant (de keuken ging dicht), zijn we naar een soort buurtcafé, met gratis WiFi, gegaan. Een lekker broodje met witte wijn en koffie met gebak, tweemaal voor net tien euro. En gewoon gezellig gezeten, daarom een welgemeend advies voor de toekomstige bezoekers van Tomar: Café Iria.
- Maandag 30 mei 2016
We staan achter een duin in de buurt van Vamor. Na het eten een heerlijke strandwandeling gemaakt en nu genieten van het welverdiende glas en het schrijven van ons dagverslag.
Een paar dagen geleden was ik negatief over ons nieuwe, niet goed functionerende, navigatiesysteem. Vandaag heeft het op een ongelooflijke manier wraak genomen. We zaten in Tomar en wilden naar Fatima. Een goede en makkelijk begaanbare route, aldus andere mensen. Dus gegevens ingevuld en vol enthousiasme vertrokken, netjes volgens de aanwijzingen van het systeem. Het begon als een mooie groene route, met de nodige bochten. Het wegdek werd slechter en de weg werd smaller, er kwamen bruggetjes waarop maar één auto tegelijk kon en je was blij als je even een horizontaal stukje weg had en je was gelukkig als je een stukje rechte weg had. We werden stiller en stiller. We reden omlaag het dal in en zagen aan de overkant een weg omhooglopen. (de hellingshoek van de duin in Schoorl was er niets bij) “Die hoeven we toch niet op?”, een opmerking uit twee monden. Helaas er zat niets anders op, omkeren was niet mogelijk, we gingen omhoog, traag, in de één, ik duwde mee aan het stuur en Hanna trok mee aan de riem. We komen boven. Een splitsing. Links of rechts. De motor is echt heet. Ik moet stilstaan. Welke kant? Links asfalt, maar zeer smal. Rechts slecht asfalt met begroeiing tot kniehoogte. We krijgen advies van een bewoonster. Welke idioot rijdt hier? Links is niet mogelijk. Moeten rechts, maar de weg is 2.30 breed en de auto 2.20. Moet lukken. Als extraatje, er is geen vangrail en de afgrond gaat loodrecht omlaag. (Hoe heet dat BNN programma van die moeilijke wegen?). We hebben geen keus, we gaan verder. We hebben Fatima gehaald en een kaarsje opsteken was wel het minste dat ik kon doen.
Fatima is een bedevaartsoord, maar het was geen poppenkast. Als eerste de eenvoudige en tegelijkertijd overweldigende witte kerk met dat enorme grote plein. Ik werd hier stil van. Dan zie je die enkeling op knieën naar de kapel lopen. Je moet dit zelf ervaren, het laat een indruk bij je achter.
De weg naar Vamor was een peuleschilletje.
- Dinsdag 31 mei 2016
Wat is het leven geweldig, zo zit je in je piepzak vanwege de wegen waarover jij naar een nieuwe plek rijdt, zo loop je ‘s morgens vroeg op het strand en geniet van het lopen. Wat later op de ochtend met de fiets naar Vamos gereden, natuurlijk naar de kust. Een paar prachtige authentieke boten gezien. Op het strand waren twee tractoren een visnet aan het binnenhalen, een behoorlijke activiteit met veel toeschouwers. Langzaamaan gingen steeds meer mensen zich bezig houden met het binnenhalen en werden visbakken aangeleverd. Het net kwam binnen met een enorme lading vis.
Alles verliep vlekkeloos, het was een geoliede machine van menselijke handelingen. Een prachtige gewaarwording voor buitenstaanders als wij. Twee oudere vrouwen vroegen aan een van die mannen om een specifieke vis. Ze liepen met de vis naar het strand, deden mond op mond beademing en gooiden de vis terug in zee. Ik nieuwsgierig? Jazeker! Een van de vrouwen vertelde mij dat het inademen en uitademen met de vis hielp tegen astma. Weer iets geleerd.
Voor drie euro kochten we een zak met gesorteerde vis, iets tussen een sardien en een ansjovis in. Een visser liet me zien hoe ik moest schoonmaken, dus bij de camper aangekomen kon ik mijn mannelijke oerinstelling laten gelden. Vandaag de meest verse vis op de bbq.
Rond twee uur vertrokken we richting Aveiro, het Venetië van Portugal. Dat viel behoorlijk tegen. Wie dat geschreven heeft, moet ziende blind geweest zijn. We hebben wel genoten van een enorm ijsje met vruchten en slagroom. Op de terugweg eventjes broodjes gekocht, schrikbarend: vier broodjes voor 48 eurocent.
- Woensdag 1 juni 2016
Dit was de eerste nacht waarin we heel slecht hebben geslapen. Deels door het autowegverkeer, de trein en een ongenode gast: de mug. Vandaag heel veel gereden. We wilden de Douro volgen, vanwege de mooie verhalen en de lekkere wijn. Het is, volgens de informatie, een romantische route. Omdat wij ons navigatiesysteem nog steeds niet begrijpen, was de romantiek niet echt aanwezig. Nadat we ons neergelegd hebben bij de beperkingen, ging alles veel beter. Een goede bewegwijzering ontbreekt, of je moet gebruik willen maken van de betaalde wegen en de grote steden aan deze wegen. Via veel dalen en stijgen binnendoor, maar ook via de betaalde routes hebben we genoten van de fraaiste vergezichten, de diepste dalen en de stijlste (>8%) wegen. In je twee naar beneden, langs de schoorsteen van een huis dat naast, maar onder het wegniveau gebouwd is. Heel veel wijstokken, maar nergens wijnverkoop. Hadden we van de week maar wijn ingekocht.
We zijn nu in Guimarãel en staan naast het kasteel van deze stad.
- Donderdag 2 juni 2016
Gisteravond dachten we na hoe het kwam dat er een rood lampje (al eerder ervaren) ging knipperen. Vanmorgen, zonder hulp, de motorkap losgemaakt en een zekering bij de accu kunnen vervangen. Alles lijkt nu weer goed te functioneren.
Een leuke rit naar Bom Jesus. Met kabeltrein omhoog en met de trap naar beneden. De buitenkant was weer eenvoudig, binnenin was weer van alles te zien. Dit keer waren het niet de schilderijen die de aandacht vroegen, maar de beelden. De hele kruisweg is met beelden weergegeven en achter het altaar is het tafereel van de kruisiging weergegeven. We zijn een beetje verwend wat kerken aangaat, dus we vertrokken snel richting Spanje. 
We kwamen terecht in het haventje van Arcade, een gezellig plaatsje met veel aandacht voor jeugd (voetbal, rolschaats, skaten, speeltuin e.d.). Rond 10 uur werd het rustiger en nu kijken we uit op be verlichte baai.
- Vrijdag 3 juni 2016
In alle rust opgestaan en alle voorbereidingen voor de reis rustig afgewerkt. We vertrokken en hadden Ribeira als doel. Het navigatiesysteem werkte goed. Op een drukke weg kwam een auto met aanhanger van links, deze zou moeten stoppen. Hij voegde dus zonder te kijken in en drukte ons van de weg. We reden 80 en moesten remmen, op een eenbaansweg naar rechts uitwijken en voorkomen dat de vangrail frontaal van voren kwam. Iedereen achter mij claxonneerde, maar meneer reed door. Wij kwamen zonder kleerscheuren eraf, maar de zenuwen gierden door onze keel. Iets verderop stopte de andere auto en iedereen claxonneerde naar hem, samen met bepaalde vingergebaren. Wij vervolgden rustig onze weg en kwamen in de buurt van onze bestemming. Rechtsaf toen linksaf met een hellingspercentage van, volgens het bord, 12%. Een slingerweg naar beneden, smal dat wel, maar goed geasfalteerd.
We kwamen op een plek tussen de bergen, een grote camping die in de zomer volop bezet is. Goed geïnstalleerd, alles schoongemaakt, bleek dat de vuilwaterafvoer niet meer sloot. Weer een klusje, nog geen rust.
Blijkt dat het navigatiesysteem ons weer tuk had, er is een toegangsweg zonder stevige daling. Dat is een goede weet voor later.
Aan het eind van de middag een lekkere wandeling gemaakt. Prachtige omgeving, citroenbomen, druiven, enorme rotspartijen in de bergen en kleine rotsstenen als erfafscheiding. Het is de moeite waard geweest om deze rit te maken.
- Zaterdag 4 juni 2016
Vanmorgen rustig alles weer reisklaar gemaakt en gekozen om de N550 te volgen. We hadden te horen gekregen dat er in Ribeira een markt zou zijn en, omdat we in de afgelopen weken elke markt gemist hadden, wij gingen daar eerst heen. Geslaagd, zowel in strandkleding als in eten. Heerlijk brood en kaas gekocht. In een supermarkt de plaatselijke wijn en ons middagmaal was weer geregeld. Ons ontbijt hadden we overgeslagen, daarvoor kwam de gesuikerde churos welke we ongegeneerd op de markt opaten.
Terug naar de auto en de rit begon. Wederom zo’n weg waarvan je droomt, bergachtig met zeezicht en rotsen met zand. Een genot om te rijden.
Halverwege de middag op een camping gaan staan. Een ware beloning, hierdoor krijg je pas een vakantiegevoel. Uitzicht op de Atlantische oceaan, de auto staat tien meter van het water.
Helaas kon ik ook onder de auto kruipen, de vuilwatertank was gisteren niet goed gerepareerd. Jammer, maar daarna kon ik ook genieten van het nietsdoen en zorgen dat ook hier het wijnoverschot wat kleiner wordt.
Mouros heeft ook mosselboten, misschien dat ik die, voor ons vertrek, nog kan keuren.
- Zondag 5 juni 2016
Vanmorgen wakker geworden met het heerlijke geluid van de golven die door de rotsen worden tegengehouden. Het is nog fris, maar het ziet er goed uit. Lekker met de hond over het strand gelopen, hij mocht los en rende als een idioot heen en weer. Een half uurtje later ligt hij weer heerlijk te dutten in de camper.
Aan de overkant van het water steekt iemand het houtvuur op, de rookpluim gaat sierlijk omhoog. Het mag duidelijk zijn dat wij de toerist in een economisch mindere omgeving zijn, maar of wij gelukkiger zijn?
s’Middags weer een heel stuk langs het strand gewandeld en een traditioneel middagmaal genomen, althans de meeste Spanjaarden namen dit gerecht. Het was gegrild varkensvlees van de ribbenkast (alsof alles in stukken was gesneden) op, in olijfolie gebakken, frites. Traditioneel mag, gezien de frites, misschien ook gezien worden als specialiteit van het restaurant. De portie was in elk geval zo groot dat we de hond konden laten mee-eten en nog bleef er over. Opvallend was het verschil in kleding en voertuig van de Spanjaarden die hier wonen en die hier vertoeven. De prijzen waren duidelijk, als gevolg hiervan, verhoogd.
- Dinsdag 7 juni 2016
We hebben voor vandaag een plek gevonden in Frankrijk, St-Jean de Luz, camping Erromardie. Gistermorgen zijn we vertrokken van ons mooie plekje aan de kust. Onze hond was ziek, waarschijnlijk omdat hij wat op het strand had gevonden. 
In één dag zaten we aan de andere kant van Spanje: Pamplona. De overnachting was ondergronds, een onvergetelijke ervaring, welke niet voor herhaling vatbaar is. We zijn benieuwd naar de dingen die we nu nog mogen ervaren. Want we zijn een beetje op weg naar……… Gelukkig, onze hond is bijna weer de oude, hij is nog erg snel moe.
- Woensdag 8 juni 2016
Wakker worden met fluitende vogels en het zachte klotsen van de zee. Dit wakker worden vraagt: leef vandaag en denk niet aan morgen. Maar ja, morgen begint het slechtere weer en dat wetende moet je beslissingen gaan nemen.
Maar vandaag gaan we heerlijk fietsen in St.-Jean de Luz. Een prachtige fietstocht met mooie vergezichten. Een stad waar het toerisme duidelijk aanwezig is. Het is hier heerlijk toeven. De hond is uitgevloerd en vanmiddag mag hij rusten.
Vanavond een eenvoudige bbq en morgen de start naar Nederland.
- Donderdag 9 juni 2016
De start van de terugreis was begonnen en we hadden duidelijke stopplaatsen in gedachten. In gedachten, want al rijdend kwam er weer een idee naar boven. En van het een komt het ander. 
We staan weer op de verkeerde plek: een wijngaard. Dat is weer denken aan de economie, die moet blijven draaien. Tegen beter weten in zijn we gaan proeven welke heerlijke wijnen er waren. We hadden geluk en pech tegelijk: het geluk was dat de vaten gevuld konden worden en de pech dat het vat niet door de deur kon. Daarom, voor de troost, een paar flessen gekocht.
- Vrijdag 10 juni 2016
Vanmorgen vroeg was de lucht grijs, het begon reeds zachtjes te regenen. Dat betekende voor ons dat we weer verder zouden reizen. Het werd Perigueux. De naam van deze stad riep bij ons bepaalde herinneringen op, tot op het laatste moment. We konden de camperplek niet vinden, daarom gingen we maar op een andere plaats staan. Lopend richting centrum kwamen we erachter dat we twee steden met elkaar verwisselden: Perigueux en Brantome. We moesten onze verwachtingen aanpassen, dus geen streekmarkt, maar wel leuke steegjes met winkeltjes en terrasjes. Helaas kwam in de loop van de dag de regen, in het begin nog lekker en warm, later koud en kil.
- Zaterdag 11 juni 2016
Dit is toch echt wel een moment van bezinning. Alle voorspellingen geven aan dat het vanaf vandaag, tussen Perigueux en Purmerend, zal blijven regenen. We vertrekken richting Reims en het werd uiteindelijk enkele reis Purmerend. ‘s Nachts om 1.30 uur stonden we naast ons huis. De reis zit erop.
Reageer als je interesse hebt om onze foto’s te zien.