2016 ITALIE EN NOG MEER

22 augustus 2016

Vandaag hebben we het besluit genomen: we gaan met de camper naar Italië. We hopen dat we ons navigatiesysteem, dat reeds voor de tweede keer voor reparatie weg is, nog op tijd terugkrijgen. Een goede wegenkaart van Italië hebben we vandaag gekocht. Het lijkt ons leuk om straks met onze fietsen door Rome te rijden.

Vrijdag 26 augustus

De afgelopen dagen hebben we ons voorbereid op de tocht richting Italië. Toen kwam die natuurramp. Gelukkig lag die regio niet in onze planning, en nu komen we echt niet in de buurt. We hebben geen behoefte aan ramptoerist te zijn.
Vanmorgen vertrokken, eerst richting Huizen (koffiedrinken ) en toen naar Heerlen (toevallig werd dat een lunch) om via Vaals verder te rijden. Vanaf nu zijn we weer met z’n tweeën. Binnendoor gereden en gelukkig niet vast komen te zitten bij Francochamps. We zijn geen racefanaten en behoren niet tot die duizenden die daar, vanuit Nederland, gaan kijken naar Verstappen.
We kwamen rond 17.00 uur bij onze eerste bestemming aan en konden een plekje in de schaduw vinden (32,5 C).  imageOp het terras zaten de wielrenners na te genieten van hun prestatie. Voor ons is nu de vraag: “hoe komen die mensen, na zoveel drank, weer thuis?”
imageAls je even naar binnen loopt, sta je verbaasd te kijken naar de volle en lege flessen bier. Wat een straf dat ik hier de nacht moet doorbrengen en misschien morgen weer verder moet.

 

Zaterdag 27 augustus 2016

Na een slechte nachtrust, omdat ouders feestvierden en daardoor niet in staat waren om op hun kroost te letten (wat heet multitasking?), stonden we rond zes uur weer naast ons bed. Alleen onze hond kon op dat moment genieten van de ontluikende dag.
Eerlijkheid gebied ons om te zeggen dat we in een voortreffelijke omgeving staan. Het gebied wordt de Belgische Eifel genoemd en is, volgens onze tijdelijke buurvrouw, voor schatzoekers (gps) een waar Eldorado.
Recht, een dorp (of stad?) bij St. Vith, is de buurt waar vroeger de blauwe leisteen werd gedolven. De mijn is tegenwoordig een museum en na gisteren stond het op ons verlanglijstje.
Daarom eerst de hond uitgelaten, lekker los en rennend door het bos, om vervolgens de fiets uit de garage (wat hebben we toch een luxe!) te pakken.
Nu, zonder hond, maar met de fiets, het bos in. Het begin was geasfalteerd en bergafwaarts, toen en scherpe bocht naar links en het was een karrenspoor. Het was een leuke, afwisselende en stevige fietstocht. Uiteindelijk kwamen we bij de mijn met de naam ‘Schieferstollen’.
Na een interessante film mochten we, met veiligheidshelm en warme kleding, naar beneden. Je ervaart persoonlijk, althans mensen van mijn postuur, waarom je een helm moet dragen. Mocht je ooit in de buurt komen, het is de moeite waard.
Op advies van de gastvrouw zijn we via een andere route, tevreden naar de camper teruggegaan. Maar, we ontkwamen niet aan het stevige klimmen en soms konden we alleen maar met de fiets aan de hand lopen.
Nu zitten we, met hond, heerlijk in de schaduw te genieten van onze welverdiende rust en van deze mooie omgeving.

Zondag 28 augustus 2016

‘s Middags kwamen de wielrenners weer terug en gingen verder bij hetgeen ze daags tevoren in onvoldoende mate hadden afgerond. Ze hadden eerst 150 kilometer in de benen en dat wilden ze nu proberen te compenseren. Op zo’n moment voel en besef ik dat ik niet meer tot de jongste generatie van volwassen behoor.
Gisteravond hebben heel veel mensen genoten van de prachtige lichtflitsen, welke gepaard gaan met harde klappen en meestal veel regen. Wij mochten alles van een verre afstand bewonderen.
Vanmorgen in alle rust opgestaan en alles weer voor de reis klaar gemaakt. Om acht uur reden we van het terrein af. imageOm half vier reden we de nieuwe camperplek op. Vanuit België via Duitsland en Luxenburg naar Frankrijk gereden en binnendoor naar Epinal. Het is nog steeds warm, maar het begint nu wel te waaien, wat gaan we krijgen?

Maandag 29 augustus 2016

Gisteravond kwamen wij erachter dat ik nog altijd dat kind in me had. Ik zat onder de kleine rode vlekjes, puntjes, blaasjes (of hoe je zoiets ook wenst te omschrijven). Ik zou de waterpokken hebben. GELUKKIG!!! Het is de warmte die mij overlast bezorgt en, omdat ik stevig gebouwd ben, ben ik er gevoeliger voor. Weer een mythe ervaren en opgelost
Wederom alles voor de verdere reis in orde gemaakt en toen, hoofdzakelijk via de N57 en de D50, met af en toe een onverwachte en stevige tussenweg, met hellingspercentage tot wel 14%, richting zuiden verder gereden. In Nozeroy hebben we voor vannacht onze camper neergezet.
Onderweg hebben we natuurlijk wel even verse groentes en heerlijke ‘mirabelles’ gekocht. Oh ja, de druiven hebben we in vloeibare vorm meegenomen, dat neemt minder ruimte in en bederf is hierbij bijna onmogelijk.
imageDe camperplek is weer fantastisch wat het uitzicht betreft, de rest is echt vergane glorie, of, “vintage” zoals men dat noemt. Je ziet gewoon dat je in Frankrijk bent. Alleen al het bordje ‘sanitaires’ roept allerlei verwachtingen op.
Bij het toeristenkantoor hebben we, tegen betaling, een plattegrond van het dorp gekocht en kregen we de regiokaart er gratis bij. Het mag wel duidelijk zijn, vanwege het visitekaartje van het hotel, dat het vermoedelijke leven in dit dorp zich afspeelt in de winter. Anders is het zo’n gat waar je nog niet……………
imageEven voor de mensen die een hond hebben, die van ons heeft alleen gisteren aan de riem gezeten, voor de rest rent hij rond en daagt me uit tot spelen.

 

dinsdag 30 augustus 2016
Gisteravond kwam de beheerder, samen met zijn vrouw, het staangeld ophalen. Vol enthousiasme spraken zij over hun terrein, over hun sanitair en hun stad. In de winter ligt er minstens een meter sneeuw. Ze kijken nu al uit naar het eind van het seizoen, want dan gaan ze een weekje naar de Franse kust aan de Middelandsezee. Dit hele gesprek maakte duidelijk waarom op zijn jas het opschrift stond van “Nozery Camper Regiseur”!
Na een pikdonkere nacht, licht was nergens te bekennen, vroeg uit de veren en als ontbijt gewoon een paar Franse beschuitjes gegeten. Via prachtige wegen binnendoor, waarbij de S-bochten niet meer te tellen waren, reden we Annecy binnen. Rechtstreeks de verkeerde straat in, doodlopend! Natuurlijk was er weer een beleefde Fransman die ons hielp bij het draaien in de kleine ruimte. Uiteindelijk kwamen we bij de camperplek aan, een kleine parkeerplaats met minimale ruimte om te staan. Gewoon aan de kant parkeren en dan lekker de stad in. Het stad waar je ober de hoofden van de toerist kon lopen. De prijzen waren ook hier weer aangepast.
Na het nuttigen van een lokaal biertje, besloten we terug te lopen naar de camper. Daar aangekomen beseften we dat we echt opgesloten zaten, alles stond volop naast elkaar. Stel je voor, ik heb last van mijn darmen, dan genieten de buren, misschien wel de hele camperplaats, van mijn krampen. Duidelijk, instappen en wegwezen!
imageEen klein uurtje verder kwamen we op een plek met een meertje voor de deur en de bergen op de achtergrond. Als je dan daar staat, besef je weer dat je zelf invloed kunt uitoefenen op je leven. Wat zijn er toch veel mooie plekjes op deze wereld. Nu nog hopen dat we de beheerder van dit terrein kunnen spreken, zodat we ons staangeld kunnen afdragen.j

Woensdag 31 augustus 2016

We hadden gisteravond een echte zelfgemaakte Franse maaltijd, de ingrediënten gekocht bij een van de grote supermarkten. Ratatouille met rijst en vlees. Gelukkig was het niet alleen kleurrijk, maar het had ook nog een duidelijke smaak.
‘s Avonds hadden we besloten om vandaag even een dagje extra te blijven staan. Hierdoor konden we even op internet, een minimaal stukje fietsen (te stijl) en lekker hangen (tegenwoordig noemen ze dat chillen) bij de camper
Vandaag ons eerste stokbrood in Frankrijk gekocht. De honig en de tomaten kwamen weer voor de dag. Gewoon een lekkere eenvoudige lunch. Morgen lokt Italië.

Donderdag 1 september 2016

Gisteravond kregen we een stevige bui regen, bijna de hele nacht door. Het was vanmorgen dan ook behoorlijk vochtig. Na het ontbijt alles voor vertrek in gereedheid gebracht, vuil water lozen en schoon vullen. Nu wachten op de beheerder, want we willen ons geld afdragen, hoe moeilijk dat hier ook is.
Uiteindelijk, na het tanken, gaan rijden. Na twee kilometer kwam de eerste en tevens de laatste “deviation”. Het was een bijna vlakke weg, met hier en daar een klein bochtje en soms een klein stromend riviertje. Redelijk snel vroeg deze saaie weg wat meer aandacht en later wat meer stuurmanskunst.
We kwamen duidelijk in het skigebied, vooral met appartementen en weinig horeca. In Modane zagen we een markt en daarom even stoppen. Verse groentes e.d. wilden we inslaan, maar eerst een kopje koffie. Een leuk terrasje met uitzicht op het ‘hotel de ville’. Koffie besteld. We hadden de pech dat er familie, of goede vrienden, van de uitbater aankwam, waardoor wij werden vergeten. Op het moment dat we wilden vertrekken, zag de grote baas ons zitten. Hij ging meteen de koffie halen en bood zijn verontschuldigingen aan. De koffie kregen we gratis. Deze service hadden we niet verwacht, ongelooflijk dat dit nog bestaat!
Na de koffie de markt op en daar zagen we heerlijke zalm liggen, meteen twee mootjes gekocht. Dat wordt vanavond bbq-en.

Nu kwam de echte route er aan, de ene bocht na de andere bocht, van dertig tot honderdtachtig graden, stijl omhoog en gewoon met het verkeer mee kunnen komen (natuurlijk niet in die bochten, want die stuurmanskunst is niet zo snel). Wat een verademing als je een paar PK extra hebt. We kwamen boven op de Col du Mont-Cenis, 2083 meter. Onze hond vond het maar niets, die tilde zijn poot op tegen dat bord. Was de weg omhoog mooi en bochtig, de weg omlaag was nog mooier en had nog meer bochten. De andere bocht begon al voordat je de eerste had afgerond. Dit is een hemel op aarde voor de echte motorrijder en de fietser, die zichzelf wenst te kastijden, ontbreekt hier ook niet.
Het was imposant om boven op die col te staan, maar toen we aan de afdaling begonnen en we dat stuwmeer zagen, daar hadden we op dat moment geen woorden voor. In de afdaling aan de Italiaanse kant, werd nog meer een beroep gedaan op je stuurmanskunst. Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat ik één keer aan de kant ben gaan staan, om het achterop komende verkeer voor te laten gaan. Eigenlijk was het gewone beleefdheid.
Rond half twee kregen we trek en besloten om een plekje te zoeken waar we rustig konden eten en waar de hond, aan de riem, kon rondhuppelen. Gewoon simpel stokbrood met Franse smeerkaas. Onder het eten viel Hanna een reclamebord op. Dit weekend een bierfeest in Villar Focchiardo. Laten wij nu net op dat moment in de straat naar dat dorp staan en laat daar nu ook een eenvoudige camperplek zijn. Soms komt er iets op je pad en dan moet je gewoon het lot laten beslissen, dus we hebben ons stekje voor vannacht en……….
imageOp de plek hing een grote piratenvlag en de beheerder kon zo van zo’n groep woestelingen de aanvoerder zijn. Zijn hond, een kruising tussen een dog en een herder, zag er gevaarlijk uit en keek met van die ogen die in jou een lekkernij zagen, het kwijl liep al uit zijn bek. De beheerder was gewoon een vriendelijke kerel, maar de hond vertrouwde ik nog niet. Daarom besloot ik om, met enige voorzichtigheid, de hond een kluif te geven. De baas vond het goed, pakte zijn kop vast en de hond greep, zonder op mij te letten, de kluif uit mijn hand. Gelukkig had ik mijn hand open en hoefde ik niet naar de ehbo.

Vrijdag 2 september 2016

Vandaag een rustdag en daarom vanmorgen rustig met de hond naar het dorp gelopen. Wat heet rustig! Bij het eerste huis hadden we de erfhond die aansloeg en elk volgend huis had dezelfde verrassing in petto. Sommige van die honden waren oud en hadden de tekeningen van gevechten op hun lijf staan. Sommige keken je zo vals aan dat je, ondanks dat hekwerk, een stapje opzij deed. Niemand sprak zijn of haar hond vermanend toe. Elke keer weer kreeg onze hond te horen dat hij stil moest zijn, vergeefse handelingen. Op straat kwam een oude vrouw met een oude zwarte hond aangelopen. Toen zij ons waarnam, greep zij, met haar rechterhand, de hond bij de nekriem en met haar linkerhand hield zij zich vast aan een ijzeren hek. De hond reageerde niet, keek ons aan en, op een afstand van drie meter, ontblootte hij zijn tanden. Toen kwam de echte hond in hem naar boven, trekken, grommen, blaffen als een idioot. Nu zag je waarom die vrouw dat hekwerk vast had. We zijn levend het dorp kunnen binnenkomen en, anders had ik hier niet geschreven, ook weer levend uit.
Bij de bakker twee lekkere broodjes gekocht, 21 cent per stuk. Ook zes lekker uitziende koekjes, van die éénhaps dingen, gekocht, 45 cent per stuk. Ik zal niet opnieuw één van deze koekjes bij één of andere bakker kopen. Mensen die mij kennen, weten dan hoe lekker ze zijn.
Bij de rondgang door het dorp, gingen we ook bij de feestzaal kijken. Vanaf dat moment twijfelen we of dat bierfeest wel iets voor ons is. Dat ervaren we later vandaag.
Terug bij de camper hebben we de omvormer gebruikt om onze toestellen weer op te laden. Ondertussen hebben we op de kaart en in verschillende boeken gekeken waar we na vandaag heen kunnen gaan.

Een foto-impressie van onze eerste week.

imageimageimageimageimageimageimageimageimageimageimageimageimage

Zaterdag 3 september 2016

Ongelooflijk, Hanna en ik hadden gisteravond al een enorme kater en vanmorgen konden we eigenlijk alleen maar lachen. De kater kwam niet van het bier, maar gewoon van dat bierfeest. Paulaner was er met blond en rood, en een nevenbrouwerij was er met blond en rood. Dit noemden ze extra-speciaal en uniek-uitzonderlijke bieren. En dan ook nog in een soort dorpshal, het centro polivalente.
Hele families (van 2 tot 85) kwamen aanlopen en hadden aan de lange tafels gereserveerde plekken. Alsof het een bingo-avond was, werden er nummers omgeroepen en stonden er van verschillende tafels mensen op met het winnende lot in hun handen. Patat, hamburger, bokworst en soms een plastic bord met tagliatelle waren de prijzen waarmee ze wegliepen. Heel veel mensen hadden prijs.
Eigenlijk ben ik teleurgesteld, ik had Italiaanse bieren verwacht, ik had Italiaanse hapjes verwacht, kortom ik had me verheugd op de sensatie van onbekend bier proeven. Het mag duidelijk zijn dat, wat ik al ergens anders heb gezegd, ‘toeval niet bestaat’.
Daarom waren we weer vroeg op pad. Via de route 589 naar Pinerolo gereden, een stad met straten en huizen die voorkomen in de Pinokkio-verhalen. Feilloos reden we naar een parkeerplaats, zo een waar je voor moet betalen in een automaat. Ondanks dat liep er iemand rond die iedereen een plek aanwees en vervolgens iets in zijn hand liet drukken. Naar aanleiding van verhalen over Portugal, besloot ik de persoon in kwestie ook maar iets in zijn hand te drukken. Ik zeg niet dat daardoor de camper onbeschadigd bleef, maar zekerheid hierover kan ik niet geven.
Waarschijnlijk omdat wij altijd verkeerd lopen, hebben we geen Pinokkio-herkenningen gezien, wel prachtige straten en pleinen. De vergane glorie is van alles af te lezen. Rondom de prachtige kerk werden witte horecatenten neergezet, volgende week is hier feest. Nu heb je geen mogelijkheid om mooie foto’s te maken.
Ons geluk, of pech, was de grote markt waar we door toeval (bestaat dit nu echt) op kwamen. Na een paar uurtjes rondwandelen, winkelen en markten gingen we terug naar de camper, om te genieten van Italiaans brood en ham.
Onze volgende bestemming was Saluzzo, een echte oude stad. Onze pech, of ons geluk, was het feit dat de grootste regionale markt net was afgelopen. Daarom maar verder.
De vlakte waarin we de hele tijd gereden hadden werd grilliger en ging snel over in echte bergen. Bij Piemonte begon de echte slingerweg naar boven. We mochten kiezen of de col helemaal, of de tunnel. Wij kozen de tunnel. We reden verder naar boven en moesten stilstaan, er mag om beurt om de tien of twintig minuten mag de andere rijrichting door deze tunnel. De tunnel is tevens een grens tussen Italië en Frankrijk. Nadat we verder mochten, kwamen we in een oude tunnel, welke vroeger gewoon tweebaans was. Aan de andere kant was het alsof we moesten rijden over halve wegen, de rest hadden ze weggehaald. Na heel veel haarspeldbochten kwamen we weer in een dorp. We hadden hellingen tot 14% gehad, maar de eerste drempel maakte ons meten duidelijk “c’est la France”. Na veel van dergelijke drempels kwamen we uiteindelijk weer bij de volgende grens tussen Frankrijk en Italië. imageWe reden door en vonden een plekje in Vallecrossia, vijftig meter van een keienstrand, wel een waar ook een gedeelte voor honden is. Helaas, hoe warm het ook was, onze hond had geen zin in de verkoeling van de zee. Het plekje zou volgens de Michelingids €8 kosten, maar in de praktijk kwam dit neer op €32. De omgeving zou prachtig moeten zijn, dat ervaren we morgen wel.j

Zondag 4 september 2016

Vanmorgen op de fiets naar Camporosso. Dit zou aan het begin van de bloemenrivièra liggen. Wat ik zag waren veel verwaarloosde huizen en oude onbruikbare, dus kapotte, straatlantaarns. Er hangen kabels voor elektrische bussen, maar ik zag geen bus rijden. Ik zag een mooie brug, maar eronder lagen mensen te slapen. Ik zag een stad met achterstallig onderhoud. Natuurlijk kun je dat Italiaans noemen, maar dan begrijp ik het verschil, tussen wonen aan het strand of wonen drie straten verderop, niet. Het is niet de stad waar ik enthousiast van wordt.
Op de terugweg naar de camper even bij de supermarkt langsgegaan, alleen het brood had voor mij een normale prijs. Vleeswaren en (fris)drank hadden een duidelijk stevigere prijs. Terug bij de camper lekker genoten van een lunch met dat brood en heerlijke ham. Wie zeurt er dan nog over die prijzen?
Na de lunch gezellig gekletst en op de kaart en in boeken gekeken wat onze voorkeur heeft. Hierbij heeft onze hond mede de doorslag gegeven. Wij willen graag ruimte om ons heen, zodat de hond buiten kan liggen. Willen we de hond voor een paar uur in de camper achter laten, dan hebben we schaduw nodig. Dit vind je niet in de grote steden en op plekken met massa’s toeristen. Daarom verlaten we morgen deze regio en gaan richting Florence.
Na dit besluit gingen we even naar het strand voor honden. Inderdaad, een groot stuk strand was ingericht voor honden en hun baas. Honden mogen hier dan ook los lopen en na afloop kunnen ze dan gebruik maken van de hondedouche. Het is niet zo’n mooi strand, eigenlijk gewoon een keienstrand. Gelukkig verschilt dat niet van de rest van de stranden die we vandaag hebben gezien. Binnen een half uur was het duidelijk dat de hond en wij het hier niet prettig vonden en we keerden snel terug naar de camper. We hebben hier heerlijk een uurtje achterover gelegen en daarna genoten van een Italiaans biertje met een eenvoudig hapje. Onder dit genot mochten we luisteren naar het volumineuze temperament van een Italiaanse. {In mijn fantasie zag ik een wat oudere stevige, wat verlopen schoonheid die haar vergane glorie aan het botvieren was op haar huisgenoten. De huisgenoten hadden in de loop der jaren geleerd om vooral geen weerwoord te geven, en een onderdanige houding aan te nemen. Het effect was dat na drie kwartier de volumeknop bij de dame in kwestie omlaag gedraaid kon worden. De rust was weergekeerd.}

Maandag 5 september 2016

Vanmorgen vertrokken via de route 1, maar na een uurtje het besluit genomen om de autoweg te nemen. Al rijdend en pratend kwamen we terug op ons besluit om naar Firenze door te rijden en daarom zijn we gestopt in Genova. Een camping hoog boven de bergen, Villa Doria, schijnbaar de overnachtingsplek voor Corsicagangers. Toen de campingbeheerster hoorde dat we de stad gingen bekijken en niet naar Corsica gingen, werd zij enthousiast en gaf ons allerlei tips. We zijn met de trein naar het centrum gereden, op een ticket dat 24 uur geldig is voor alle openbaar vervoer in Genova. De reis begon met een echte afdaling van ongeveer 500 meter, voordat we bij het station aankwamen. De trein stopte, voor onze begrippen, aan de verkeerde kant, maar dat hadden we zeer snel door. Trappen en roltrappen gaan links omhoog en rechts omlaag, ook iets om aan te wennen. Dan stap je het station uit en loopt twee meter, voor dat echte Italiaanse kopje koffie.  imageEven later loop je door de stad en vergaapt je aan de oude paleizen. Naast een van die paleizen stond een bloemenwinkel en hier kon je tweedehands bloemen kopen (occasione). Een vindingrijkheid waar wij als Nederlander jaloers op mogen zijn. Deze stad gaf me het gevoel dat ik hier kon leven, iets dat ik de afgelopen dagen gemist had. imageNa een dik uur rondwandelen besloten we naar de ijssalon te gaan, welke de beheerster ons had geadviseerd. Na een wandeling door een tunnel, kwamen we bij een lift. Hier moesten we instappen om boven te komen. Wat een uitzicht over de stad, maar we kwamen ergens anders voor. Iedereen weet dat Sicilië bekend staat vanwege zijn maffia, maar vandaag heb ik een diepe kniebuiging moeten maken. Dit ijs is meerdere zondes waard. Mocht je ooit in Genova komen, ga dan naar Don Pablo, een onooglijk klein zaakje hoog boven de stad, maar wel in het centrum, en vraag naar een ‘granita con panna’ en loop met dat ijsje naar het bankje aan de overkant en geniet van elk hapje dat deze Sicilianen voor jou hebben gemaakt. Helaas mocht ik maar één keer zondigen.
Na het uitlikken van het bekertje gingen we terug naar beneden, een duidelijke misrekening. Niet één straatje, niet twee straatjes, maar een ongelooflijk aantal straatjes stijl naar beneden, voordat we weer in het, voor ons bekende, centrum waren. Natuurlijk kun je niet in zo’n stad rondlopen zonder even bij een paar winkeltjes te kijken, maar dat kost geld en je krijgt er dorst van. In de buurt van de haven gingen we op een terrasje zitten en dronken een rosso (Italiaans amberkleurig bier met een zuurtje erin) en door mijn beroepsdeformatie zag ik weer van alles. Aan een tafeltje naast ons zaten acht mannen, van 40 tot 70 jaar en allen hadden een duidelijk getekend gelaat. Hun expressie sprak boekdelen en toen maakte de meest centrale persoon dat gebaar, met de rechterhand van je linkerschouder onder je kin door naar je rechterschouder. Nu wist ik het zeker. Dit moest maffia zijn en die man was de Don. Maar ja, die wat stillere vrouw naast deze groep, wat was haar rol? Ze zei nauwelijks wat, maar keek mensen, die langs liepen, aan en het gevolg was dat deze personen even bij haar kwamen staan om verantwoording af te leggen. De Don stelde haar een vraag en kreeg een duidelijk antwoord, hij ging samen met een kameraad weg om…..Het was tijd om terug naar de camper te gaan.

Dinsdag 6 september 2016

imageHet leven is onvoorspelbaar en toch proberen we met zijn allen om te kijken wat de toekomst ons brengt. Ook de mensen in Genova hopen dat ze hiermee hun lot kunnen beïnvloeden. Nog nooit eerder zag ik iemand zo maar, op de hoek van een straat, de tarotkaarten leggen. De onvoorspelbaarheid van het leven mochten we vandaag weer ervaren. Dachten we dat we gisteren alle mooie bouwwerken gezien hadden, vandaag werd het eventjes dik overgedaan. Maar, net zo als het met het leggen van de tarotkaart gesteld is, is het met de schoonheid van de dingen die je ziet. Je ziet datgene wat men wil dat je ziet, of anders gezegd, jij ziet en hoort wat je wil zien en horen. imageEen prachtig gebouw met mooie beelden en ornamenten. De schilder die dit gemaakt heeft verdient een pluim, de gevel is namelijk gewoon vlak en alles (99%) is erop geschilderd. imageEen replica van een galjoen uit de gouden tijd van Genova. Het is een bouwwerk op een betonnencasco, gemaakt van niet watervast (multi)plex. De Afrikaan die je een cadeautje geeft, omdat het feest een ANC-Mandelafeest zou zijn. Je weigert, maar hij zegt dat het een echt cadeau is, stelt wat vragen doet wat rare dingen en en zegt van alles. Dan komt de boodschap dat je iets aan hem mag geven, dat weiger je. En vervolgens heb je geen cadeautjes meer. Iedereen heeft zo zijn methode om iets te doen om zijn/haar toekomst te beïnvloeden.
In onze wandeltocht door de stad zagen we van alles, veel bewust op gezocht en vaak ook door toeval. Je loopt de hoek om en je staat tegenover de beste kippenslager, bij een andere hoek sta je voor een prachtige kerk, dan is het weer een paleis en onverwacht sta je dan in de prostitutiebuurt en vijf meter verderop is weer een prachtige winkelstraat.
Vandaag heerlijk koffie gedronken in zo’n heel klein zaakje met een houten terrasje. Helaas was ik Gulliver in kabouterland en paste ik er niet in, daarom maar binnen gezeten op een gewone stoel. Geweldig lekkere koffie! Later op de dag zijn we gaan eten bij een Italiaan, zo een die, met een sigaret in zijn mond, wijdbeens op een stoel voor de ingang op zijn terras zit. Hij wijst ons waar we mogen zitten en stuurt een meisje op ons af om de menukaart te brengen. Dan komt die oude man, met zijn lichtgele broek en zijn zwarte overhemd met te grote kraag, naar buiten. De man met de sigaret staat op en komt ons vragen wat we willen drinken en dat wordt door het meisje gebracht. Een ander stel vraagt om de rekening welke hij binnengaat halen. Schijnbaar vertrouwt hij zijn eigen rekening niet, want hij haalt hem van het bordje, brengt hem naar zijn oog en bekijkt hem nog eens goed. Als ik de rekening vraag, kijkt hij even rond en zegt 25 euro. Ik betaal en geniet na van alles wat ik weer heb mogen zien.

Woensdag 7 september 2016
Vanmorgen alles opgeruimd en klaargemaakt voor vertrek. We wilden de weg nummer 1 volgen. Dus, eerst de camper weer in de stad krijgen en daarna langs de kust richting zuiden gegaan. In Genova zelf hadden we wederom te maken met verkeersregels die je ter plekke verzint. Rechts inhalen en dan invoegen, of een eenbaansweg gebruiken als een tweebaansweg en vooral weten dat 50 niet de maximumsnelheid is, maar se minimum. onder kleerscheuren de stad doorgereden en toen kwam het mooie van de route. Langs de zee rijden en beneden dorpen tegen de bergen zien liggen en even later slingerend de berg op en weer af. Je zal hier mogen wonen en elke dag naar beneden moeten gaan om te slapen en ‘s morgens weer omhoog. Op enkele plekken zag je de decadentie terugkomen in de enorme villa’s, een enkeling had een afgesloten parkeerplaats met daarachter een privé-lift om naar beneden, naar zijn huis, te gaan.
Na twee uur rijden hadden we 25 kilometer afgelegd. De oorzaak is voor mij niet duidelijk, ik reed stevig door, had geen klevers achter me en in de bochten kon ik het redelijk volhouden. Het moet liggen in het feit dat je op grote stukken maar 30 mocht rijden en er uitverkoop was geweest van verkeerslichten.
Oh ja, ik heb zo’n creditcard die overal te gebruiken is. Vandaag wilde ik tanken, maar mijn creditcard werd niet geaccepteerd! Ook mijn bankpas werd niet geaccepteerd. Dan ga je eens goed kijken en ontdek je dat er een landelijke (Italiaans) opererend netwerk van benzinestations is, waarbij je alleen met een Italiaanse creditcard kunt betalen. Dan gaan we morgen maar elders tanken.
Uiteindelijk hebben we de autoweg genomen en kwamen in de middag op onze overnachtingsplek terecht, Marinella di Sarzana. We staan twintig meter, maar wel gescheiden door een straat, van het strand. Een strand met minder stenen en meer zand. In de namiddag was het daar prettig toeven. Morgen nemen we een extra rustdag, alsof we het zo zwaar hebben, alvorens Firenze in zicht gast komen.
We staan midden tussen de Italianen, types zoals ik mijn oma herinner. Vriendelijk en altijd genegen om met je te praten, ook al versta je ze niet, begrijp je ze niet en maak je ze dat duidelijk. Ze kletsen, in zeer hoog tempo, gewoon door en uiteindelijk begrijp je dat ze het over je hond hebben en dat zij er ook een hebben. Ze geven een groet en gaan weg, om een half uurtje later weer opnieuw te beginnen. Je raakt hierdoor wel getraind in het begrijpen van mensen zonder dat je ze verstaat, veelal door te kijken naar mimiek.
Bij het oprijden van de camperplaats kregen we de reglementen te lezen, geen stoelen buiten, geen tafel buiten, geen wasgoed buiten, kortom geen campinggedrag. Duidelijk, eisen mag je stellen! De vraag voor mij is: moet ik hier ook naar handelen? Ik heb niet één Italiaan kunnen vinden die zich iets van dat reglement aantrok. Luifels uit, stoelen en tafel buiten, ligbedden buiten, wasgoed hangt te drogen.

Donderdag 8 september 2016

imageVanmorgen lekker gaan wandelen en kijken wat er, behalve het reeds bekende strand, nog meer te zien is. Na twintig meter stuitten we op een privé kerkhof van ‘la Familia Fabbricotta’ en tegenover dit kerkhof stond een groot standbeeld van een van de heren uit deze familie. Achter dit kerkhof lag het kerkhof voor de rest van de gemeenschap. Het familiekerkhof en het perkje waarin het standbeeld stond waren goed onderhouden, dit in tegenstelling tot de rest van de omgeving.
imageVerder lopend kwamen we, achter het restant van een pilaar van een poort, de melkfabriek van het dorp tegen. Hiertegenover stonden een paar (voormalige) arbeiderswoningen en zat een oudere man op een stoel. Een goede morgen van onze kant werd beantwoord. Er kwamen een tiental blokken van deze woningen, een enkel blok was een opslagruimte geworden, sommige blokken waren onbewoonbaar verklaard en sommige blokken waren onverklaarbaar bewoond.
Ik moest denken aan een heel oude film over Don Camillo, het fijne weet ik er niet meer van. In het dorp van Don Camillo was een communistische burgemeester die een collectieve agrarische gemeenschap voorstond.
Het dorp waar we nu rondkeken, althans het restant, deed mij hier dus heel sterk aan denken. Alles was hetzelfde en zag hetzelfde uit. Op het plein was een bijna onherkenbare bakkerswinkel waar ook aardappelen, groenten en fruit, maar ook vlees en andere waren werden verkocht. Op de andere hoek was een beter herkenbare groentewinkel die ook kaas en wijn verkocht en waarschijnlijk nog meer. Op weer een andere hoek stond een postkantoor en hiertussen stond een viswinkel waar helaas niemand meer vis kwam kopen. Om terug te komen op Don Camillo, zijn invloed was in dit dorp merkbaar, er was een speeltuin voor kinderen en achter het plein was een kleine kerk gebouwd.
Als je naast het postkantoor het dorp uitliep, kwam je weer tussen de gewone huizen. Al met al een vreemde gewaarwording. Op de terugweg gingen we weer door dit dorp en er was nog niets veranderd, alleen het mannetje op de stoel zei nu als eerste goedemiddag.
Bij de camper gekomen besloten we naar het strand te gaan, de hond bleef in de koelte van de camper. Hij liet duidelijk blijken dat dit hem niet zinde, maar ja, het strand zou voor hem nu, met die hitte, niet zo geweldig zijn. Op het strand zie je weer van alles, maar vooral merkten wij dat hier rijke Italianen en veel Fransen vertoeven. Het is minder druk, logisch, de meeste mensen moeten werken. Doch de aanwezigheid van verkopers op het strand doet je versteld staan. Ik denk dat er vandaag zo’n veertig verkopers rondliepen, het grootste gedeelte afkomstig uit het midden van Afrika. Zij verkochten de merkkleding, merkschoenen en andere merkartikelen. De mensen uit Noord-Afrika verkochten stranddoeken en ringen. De derde groepering is waarschijnlijk afkomstig van het platteland, zij verkochten speelgoed en papieren zakdoekjes. Deze drie groeperingen werkten niet samen, maar zaten ook niet in elkaars viswater. De groepering die merkartikelen verkocht was oververtegenwoordigd, soms kwamen vier verschillende verkopers met gelijke waar binnen vijf minuten langs.

Vrijdag 9 september 2016

Vanmorgen erg vroeg vertrokken, richting Pisa. Met de wagen dwars door de stad gereden en zoiets vraagt van bestuurder en bijrijdster het uiterste. Een camper raak je niet overal kwijt en die straatjes waren nu echt niet van een optimale breedte of kwaliteit. We zijn er zonder kleerscheuren uitgekomen, stonden direct naast het centrum, voor 60 cent per uur. Twee straatjes door en we zagen de zwerm toeristen, die met busladingen aangevoerd werden, achter verschillende gidsen aanlopen. Een foto maken was heidenswerk, steeds liep iemand anders erdoor. Gelukkig ben ik ook hier weer Gulliver en kan makkelijk over mensen heen fotograferen. We zijn niet de mensen die met de massa mee willen lopen, laat staan dat we, een half uur of meer, in de rij gaan staan. Na wat foto’s en rondstruinen zijn we terug, richting camper nog een kopje koffie gaan drinken, natuurlijk met wat erbij. Toen naar de camper, want Binky hadden we achtergelaten. Natuurlijk hadden we wel gezorgd dat dit in de meest optimale omstandigheden was.
imageIn de camper namen we de beslissing om binnendoor naar Lucca te rijden. Een rustige weg, wel met de nodige bochten, bracht ons er binnen een drie kwartier heen. We mochten alleen maar op de parkeerplaats voor campers staan en dat was een plek zonder schaduw. Dus Binky ging mee. Deze stad krijgt van ons een hoog cijfer, zo veel mooie en minder mooie gebouwen, maar zoveel sfeer. Een kerk met een prachtig front, zowel van de voorkant als van de achterkant. De engel die erop staat, komt overeen met de beelden die ik als kind had. Halverwege het rondwandelen besloten we even ergens te gaan zitten om iets te eten. Hanna vroeg of we ook iets te drinken konden krijgen voor de hond en ja hoor, of beter gezegd doe het lekker zelf. Hanna kreeg een plastic bakje en werd verwezen naar de bron die midden op het plein stond, daar kon zij water halen. Deze service stond, achteraf gezien, gelijk aan de kwaliteit van het eten; deels magnetron en daardoor half koud en hal warm en deels te vet waardoor de pizza meer leek op……laat ik dat maar niet schrijven. Gelukkig waren wij niet de enige mensen die opmerkingen hadden, naast mij liet een vegetariër drie keer zijn pizza terugsturen, er zat vlees op. Geweldig zo’n toeristische stad.
imageDe weg terug naar de camper was voor Binky heel erg zwaar, zijn ademhaling en zijn hart gingen behoorlijk te keer. Nou ja, 34 buiten en 36 in de camper was voor ons zelf ook heel erg zwaar. Met een vochtige doek heb ik de buik van de hond staan inwrijven, thuis begint hij onmiddellijk te spelen en probeert de doek af te pakken, nu ging hij hier uitgebreid voor rechtstaan en keek me aan toen ik stopte. Zijn ademhaling en hartslag daalden naar een normaal niveau en hij kon heerlijk verder slapen en bijkomen tijdens de rit naar Firenze. Nu ligt hij heerlijk voor de camper bij te komen.

Een kleine foto-impressie van de tweede week.

imageimageimageimage

Zaterdag 10 september 2016

Gisteravond besloten we om even alleen de stad in te gaan, de hond bleef achter met extra koeling. Trouwens, hij was met geen stok vooruit te krijgen, zelfs nu, na ruim 15 uur slapen is hij nog steeds zo lui als wat.
imageMet de bus gingen we naar het centrum, een vriendelijke chauffeur vertelde ons waar we er uit moesten en hoe we moesten lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Je pikte nog net iets mee van een markt en liep, zonder kaart richting kathedraal. Wat een overweldigend gebouw, deels door de grootte, maar ook de beeldenrij. Het werd al donker en de verlichting ging aan, in de stad ontstond een sfeer van rust, liefde, ontspanning enz.. Dit werd versterkt door gitaristen die op een pleintje of in een straatje op hun gitaar heel rustige en warme muziek speelden.
In een van de vele winkels kochten we nog een paar cadeautjes, voor onze kleinkinderen, en we wilden nu weer terug naar de camper. Dan zie je een steegje, waar twee personen van mijn omvang elkaar niet zonder lichaamscontact kunnen passeren, met leuke verlichting en je word nieuwsgierig. We gingen kijken en kwamen in een binnenplaats terecht die omgetoverd was tot een tuin met planten, terrasjes en een waar barretje. Hier kon je gerechten bestellen en drinken meenemen, je moest, natuurlijk na betalen, je naam achterlaten. Wanneer jouw bestelling klaar is, komt er iemand met een blad waarop alles staat en hij roept jouw naam. Als je niet reageert, heeft een ander plezier. De gerechten waren verrukkelijk, echte iets om samen met je vriend of vriendin te ervaren, het versterkt je band.
imageTrouwens, over lekker eten gesproken, de winkeltjes, waar je allerlei streekgerechten kunt kopen, kijken me aan met van die warme lichtgele verlichting en schreeuwen naar mij: proef me, koop me. Ik mag blij zijn dat Hanna me hiervoor beschermt.
Op de terugweg, uit dat steegje, richting bushalte zijn we de verkeerde straat ingereden en kwamen dus niet in de buurt van het busstation. Niet getreurd dachten wij, bij het zien van een bushalte lijn 2 en lijn 28 besloten we in de bus te stappen die eerst naar het station rijdt en dan weer opnieuw aan de rit begint, of we zitten in de juiste bus die al op de terugweg is. Lijn 28, onvriendelijke chauffeur, wenste niets te zeggen en gooide ons bij het busstation eruit, zijn dienst zat er op. Oversteken naar de opstapplaats en daar kwam lijn 2. Ook deze chauffeur had een humeur om snel te vergeten. Maar, we kwamen thuis.
Vanmorgen weer, maar nu vroeg, met de bus naar de stad. Het is duidelijk minder mooi weer. Bij het uitstappen uit de bus, kwam ik tot de conclusie dat mijn sandalen bezig waren te overlijden. Met spoed moest ik op zoek naar vervanging die ik gelukkig, bij een winkel op de markt, heb gevonden. Met spijt heb ik mijn oude schoenen achtergelaten en ben met de nieuwe schoenen aan mijn voeten de winkel uitgegaan. Mijn moeders uitspraak “gooi geen oude schoenen weg, voordat je nieuwe hebt”, heb ik hiermee een praktische invulling gegeven.
imageNu konden we weer gaan wandelen zonder doel en dat vonden we leuk. De kathedraal viel bij daglicht tegen, of misschien kwam dat wel ergens anders door, bijvoorbeeld omdat je hem al eerder hebt gezien. We hebben zoveel niet gezien, maar ook zoveel wel gezien en, dat laatste blijft je bij. Een stad die je energie opslurpt, maar je er zoveel voor teruggeeft. Daardoor krijg je het gevoel dat je niets meer kunt opnemen.
In het begin van de middag nog wat lekkere verse waar gekocht, zodat we vanavond heerlijk kunnen eten. Morgen gaan we de chiantiroute rijden, kijken of het feest echt zo leuk is.

Zondag 11 september 2016

Gisteren na terugkomst een vertaling gemaakt voor de beheerder van de camperplaats ‘Stop & Go’, gewoon als vriendendienst en omdat zij ook zeer behulpzaam zijn.
Vanmorgen vertrokken om de Chianti-route te rijden en te stoppen in Greve In Chianti. Het is een prachtige route en de plek die we vonden was een groot open veld, omdat de echte camperplek voor het wijnfeest was afgesloten.
Toen we eenmaal stonden, besloten we om het dorp in te gaan en even brood te kopen. We wisten dat er feest was, dat was onze reden om hierheen te gaan, maar dat dit feest zo vroeg begon, wisten we niet. Rondgelopen, maar geen bakker gevonden, wel een bistro, althans zo noemen ze dat hier. Het was een speciaalzaak in ham, salami en kaas, zoiets groots zijn we niet eerder tegen gekomen. Dan maar twee plankjes met specialiteiten vragen, de eigenaar maakte meteen twee verschillende plankjes, zodat we bij elkaar konden proeven. Ja, en daar kwam de wijn al bij op tafel. Na dit vreselijk, verrukkelijk, lekkere ontbijt kochten we ook een leeg glas met draagtasje en rittenkaart om wijn te proeven. Na ons eerste proefglaasje kwam ook een tweede glaasje en het werd duidelijk dat we eerst de hond naar de camper moesten brengen, want die had het helemaal gehad. Bij de camper gekomen, besloten we om zelf ook even op adem te komen, en eerst maar eens koffie te drinken voordat we opnieuw het feest mee zouden gaan vieren. Helaas kwam er een stevige windvlaag en onze glazen waren stuk, Hanna dacht nog dat we ze wel konden omruilen.
‘s Middags, rond 17.00 uur teruggegaan en gekeken of we de glazen konden ruilen. Dat was niet mogelijk, we konden wel alles opnieuw kopen. Dat was te gortig, dus wij een winkeltje ingestapt en daar voor €5 twee glazen gekocht en gewoon verder feest mee gaan vieren. Bij een van de stalletjes hadden we een heerlijke chianti, dus kochten we een aantal flessen en lieten ze staan om later op te halen. Toen kwam, met marsmuziek, een groep in traditionele kleding. Voorop liepen de dames, daarachter de mannen met trompet, gevolgd door de trommelaars en daarachter liepen de vaandelzwaaiers. Een prachtige stoet die midden op het plein een wervelende show gaf. De, in blauw kostuum geklede dames pakten, van achter hun rug, een blokfluit en begonnen hierop te spelen. Het effect was dat de vaandelzwaaiers,met hun vlag omhoog het middenstuk oprenden. De dames stopten onmiddellijk met fluiten en de trommelaars namen het over. Het spektakel begon.
Wij bleven proeven van de heerlijke wijnen, soms ook van de grappa’s, aperitiefjes en digestiefjes. Het viel ons op dat er maar weinig stalletjes waren die je kaart knipten, dat kan dodelijk zijn. Natuurlijk waren wij slim en genoten we ook van de heerlijke hapjes,olijfolie met brood, brood met zure chocolade enz..
Op een bepaald moment kom je tot de conclusie dat een kop koffie welkom is. Ook die konden we vinden en helaas weer bij de verkeerde zaak. Ik had mijn koffie op en we wilden weggaan, toen ik die pizza galzonne zag. Die wilde ik wel hebben, Hanna had geen trek, dus werd het één galzonne. Ik had, omdat ik Hanna ken, om een extra bord gevraagd, en dat was stom. Hanna at mijn halve galzonne op, maar die was dan ook zo lekker. Een heerlijke droge deeglaag met daarin stevige zachte kaas en heel veel kleine stukjes ham. Als dessert naam ik Toscaanse vla. We konden weer verder feesten.
We hadden geen bingokaartjes gekocht, maar genoten, met een glas in de hand, van het hele spektakel. Voor ons stond een jonge vader, met langer haar en baard, waardoor hij de uitstraling van een arts had, te glimlachen. Prachtig om naar te kijken en Hanna’s opmerking, dat hij op één getal stond te wachten, werd na vijf minuten bewaarheid. De vader won de hoofdprijs van €1000 en sprong met twee handen in de hoogte rond, zijn vrouw en kind waren ook heel blij. Later op de avond kon de winnaar nauwelijks noch gewoon lopen. Morgen heeft hij een kater, kan niet anders. Tijdens de muziek ‘s avonds vonden we twee originele glazen welke wij hebben meegenomen. Ons drankfeestje is hiermee afgerond.

Maandag 12 september 2016

Vanmorgen bezig geweest met het schoonmaken van de camper, iets dat toch regelmatig terugkomt. Daarna in de auto gestapt en gaan rijden. Na een dikke vijfhonderd kilometer een zijweg ingeslagen en via het dal van de Val door de bergen gereden. We hebben een plek gevonden in Puget-Thémiers. Gelukkig, want het zachte regenen is gestopt, het komt nu met bakken uit de lucht. Nu eten, bijkomen en slapen.

Dinsdag 13 september 2016

Was het water in de rivier gisteravond nog glashelder, vanmorgen had het de kleur van de bergstenen, grijs en ondoorzichtig. Hanna heeft, van een Nederlandstalige band, een lievelingsliedje. De titel, “terug naar de kust”, hebben we vanmorgen in de praktijk gebracht. Een klein stukje autoweg genomen en toen een route langs de kust. Deze route stond aangegeven in ons boek en is werkelijk de moeite waard. Het vraagt wat van je tijd, maar je krijgt waar voor je geld. Je rijdt in de bergen, langs de kust en je ziet daardoor de mooiste baaien. De dorpen, of steden aan deze route hebben een hoog gehalte van ‘zien en gezien worden’, iets dat niet past bij de camperrijder zoals wij zijn. Daardoor is het hier ook minder vriendelijk voor campers, de parkeerplaatsen hebben een poort met een maximale hoogte van 1.90 meter. Toch is het ons gelukt, zij het met enige brokken, om weer een leuke overnachtingsplek te vinden.

Woensdag 14 september 2016

Vroeg wakker geworden en besloten om niet te blijven hangen. En stukje autoweg genomen en toen weer een de gewone weg, want we wilden heel graag een rit langs de kust, over een bergkam maken. Via veel kronkelwegen kwamen we in La Ciotat, waar we met moeite de D141 konden vinden. Door toeval zagen we onze route aangegeven staan: Route De Crêtes. Aan het begin van deze weg, niet zo heel breed, stond een waarschuwingsbord: gevaarlijke wind. Men had beter andere waarschuwingen kunnen geven, scherpe bochten, geen vangrail, diepe afgronden en dalingen van 30%. Met deze rit hebben we wederom een nieuwe ervaring aan ons rijtje kunnen toevoegen. Bovenop de kam van een bergketen met uitzicht van ‘heb ik jou daar’, enorme uitzichten en vergezichten, zee, bergen en slingerwegen, soms kneep ik echt met mijn billen. Bleek ook dat wij de enige idioten waren die deze rit met een camper reden. Aan het eind stond een bord met een waarschuwing over de afdaling, 30%! Ik zette accuut de camper aan de kant, dan maar draaien en de weg terug, dit durf ik niet. Even adem halen en zien dat gewone personenwagens rustig naar beneden reden, moed verzamelen en er achteraan rijden. Aan het eind van deze afdaling werden we op de foto gezet, een politiecamera. Krijgen we straks misschien een cadeau thuis.
In Cassis aangekomen, kozen we voor een stuk autoweg en in Arles gingen we de Camarque in. Het waaide behoorlijk stevig en er was weinig zon, dat was jammer. Het leek ons dat de omgeving noch mooier zou zijn bij zonneschijn. Onderweg gestopt om een kop koffie te drinken. Zittend aan een tafeltje in de bar, kregen we een hemels bui over ons heen. Terug naar de camper was het droog, weer op de weg begon het te regenen. Ik moest denken aan een thriller die zich in de Camarque, over de voorspellingen van Nostradamus, afspeelde. De beschrijvingen van de omgeving waren nu, voor mij, werkelijkheid geworden. Oneindig vlak, veel water en kilometers lang niets tegenkomen. Ook de mooie foto’s over de Camarque werden werkelijkheid, zij het dat de zon niet scheen, maar de emmers water met bakken uit de lucht viel. We hebben ze gezien, zowel de witte paarden, als de groepen flamingo’s.
Via een binnenweg kwamen we uiteindelijk aan in Méze, le Mourre Blanc, bij een oesterkweker. En je raadt het al, ons avondeten bestond uit verse oesters, zo vanuit het water in je mond, verser kan niet. En morgen? Morgen eten we verse mosselen, misschien wel gebakken o.i.d.
Wij beseffen heel goed dat we gelukkig mogen zijn met alle mooie dingen die wij tot op heden hebben mogen ervaren. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat wij als personen nooit weten wat de volgende dag ons brengt. We hebben, reeds een paar dagen, Italië verruild voor Frankrijk.

Donderdag 15 september 2016

Vanmorgen rustig opgestaan en een ontbijt met vers stokbrood. Na het ontbijt via de binnenwegen richting Carcassonne gereden en onderweg een paar keer gestopt. Even gekeken bij een haventje van het Canal du Midi en ergens anders koffie gedronken.
In Carcassonne hebben we even in de oude stad gekeken en na afloop bleek dat het parkeren van een camper een behoorlijke kostbare zaak is. Twintig euro voor parkeren, of je een uur staat of twaalf uur staat. Daarom zagen we hier weinig campers rijden. Na Carcassonne via binnenwegen richting Perpignan gereden en gestopt in Fitou.
Fitou, een camperplek bij een hotel restaurant, kosten 7 euro en er zou stroom en WiFi zijn. We werden ontvangen door een zeer oude Fransman die met zijn sigaartje getrouwd lijkt te zijn. Hij stond strategisch opgesteld, ik moest echt om hem heen rijden, want opzij stappen deed hij niet.
Toen we stilstonden kwam hij onze richting oplopen, zijn geur was er al toen hij nog ruim vijf meter moest afleggen. Met zijn sigaartje in de hand, roken deed hij niet, begon hij tegen ons in onverstaanbaar Frans te praten. Hij had een bijna tandeloze mond, op een paar donkere stompjes na. Uiteindelijk begrepen we dat hij vroeg of we bleven overnachten. We moesten hem betalen, we hadden onze eigen gedachtes hierbij, maar ja we zijn in Frankrijk en daar is niets vreemd. We gaven hem een biljet van tien euro en tot onze verbazing kregen we er vijf terug. Stroom en WiFi was er niet, het hotel was gesloten. Onze eerste gedachte: wij betalen vijf euro aan iemand en denken dat het de beheerder is en nu geniet hij van onze stommiteit. We zullen het wel zien.
Onze voorbereiding voor het avondeten kreeg onze eerste aandacht. We begonnen tegelijk, Hanna met de salade en ik met de mosselen. Eerst koken en dan met kruiden laten staan om ze daarna, vlak voor het eten, te bakken. Na het koken van de mosselen kwam de beheerder weer aanlopen. Hij was duidelijk om een praatje verlegen, of hij wilde gewoon alles goed in de gaten houden. Hij zag de mosselschelpen en vroeg meteen of we die al gegeten hadden of dat we ze nog gingen eten. Kortom, weer zo’n onvergetelijk moment in onze rondreis.
Kijken wat de avond ons nog gaat brengen.

Vrijdag 16 september 2016

Ongelooflijk dat iemand zo nieuwsgierig kan zijn. Gisteravond gingen we de hond nog uitlaten en de oude baas kwam meteen naar buiten en sjokte achter ons aan. Even later stond hij aan de zijkant te kijken waar we liepen en bij onze terugkeer stond hij weer op ons te wachten. Misschien is het geen nieuwsgierigheid, maar gewoon bezorgdheid, bezorgd om hetgeen ons zou kunnen overkomen. Of het was gewoon verbaasdheid, verbaasd over het feit dat er twee mensen uit Nederland de moed hadden om op deze troosteloze plek te komen overnachten.
Kortom, wat het ook was of is, vanmorgen kwam hij weer achter ons aan en hij volgde precies de wandeling die wij liepen.
Na het ontbijt binnendoor naar Spanje gereden, over prachtige wegen en, volgens mijn bescheiden mening, met een enorme omweg. Geen moeilijke wegen of iets dergelijks, want alles is begaanbaar en de moeilijke stukken zijn vervangen door tunnels en vierbaanswegen. Het enige wat er nu nog rest zijn de enorme vergezichten en die vastleggen tijdens het rijden is moeilijk, maar stoppen op een van deze wegen is onmogelijk. Rond vier uur zijn we, zij het met wat heen en weer rijden, op de plaats van bestemming.

Een kleine foto-impressie van week drie.

imageimageimageimageimage image

Zaterdag 17 september 2016

Gisteravond begon het stevig te waaien, nu nog steeds, en daardoor was het vannacht erg onrustig. Hierdoor waren we vanmorgen vroeg weer opgestaan en, na een lekker simpel ontbijtje op de fiets de omgeving gaan bekijken. Eigenlijk gaan kijken of we, na tig jaren geleden hier, met onze kinderen, de vakantie doorgebracht te hebben, nog herkenningspunten zagen.
Vader en moeder worden is een vrijwillige keuze. Kies je hiervoor, dan krijg je daar, voor de rest van je leven, een onbezoldigde baan bij. Als je kinderen dan ook nog het besluit nemen om zelf vader en moeder te worden, word jij, ongevraagd, opgezadeld met de titel van opa en oma.
Vanaf het moment dat je vader en moeder wordt, denk je dat er een moment komt dat je weer met zijn tweeën verder kunt leven. Dat is een echte illusie. De rest van je leven bepalen de kinderen hoe jij leeft en waarheen je op vakantie gaat. Als je kinderen dan groter worden, vertel je ze dat je nooit een oppas-opa zal zijn. Ik wil die opa zijn die zijn kleinkind twee ijsjes geeft, omdat zoiets van mama niet mag.
Als je dan eenmaal opa bent, ontdek je dat het niet meer je kinderen alleen zijn die je levensstijl bepalen, maar dat er ook nog kleinkinderen zijn die hun invloed uitoefenen. Schoentjes, truitjes, jurkjes, broekjes, poppen en nog meer prullaria trekken met een enorme zuigkracht aan jou. Jij verzet je tegen het gegeven dat je een doorsnee opa bent of wordt, maar ook dat is een verloren strijd. Hoe je alles ook wendt of keert, een opa blijft een opa, je kind blijft je kind en je kleinkind blijft je kleinkind.
Denk nu niet dat ik spijt heb van mijn keuze om vader te worden, geen moment. Ik ben net zo’n vader en opa als elke andere vader en opa en ook ik doe alles om mijn (klein)kinderen gelukkig te zien.

Zondag 18 september 2016

De zondag is van oorsprong, althans in mijn opvoeding, een dag van rust en bezinning. De rust kreeg ik, omdat ik moest wachten op de aankomst van mijn (klein)kinderen. En, als je verplichte rust hebt, komt de bezinning altijd vanzelf. De vragen die dan boven komen, hebben altijd te maken met het moment van leven. Dan komen allerlei vaderlijke, en misschien dat moeders dat ook hebben, en dus bezorgde gedachtes in je hoofd. Als je ze dan ziet, is alles in één keer weer normaal. Voor oma komen de (klein)kinderen op de eerste plaats en schuif jij als opa door en mag je de rij sluiten. Dat betekent, kleindochter wil een ijsje en oma zegt, opa koop dat ijsje even.

Maandag 19 september 2016

Oma vraagt de sleutel van haar fiets, ze wil even aan je dochter vragen of ze mee gaat naar de markt. Met zo’n opmerking wordt meteen duidelijk gemaakt wat jouw positie als man, vader of opa is.
Deze opmerkingen moet je niet als klaagzang zien, het zijn puur de feiten. Als slachtoffer hoef je niet naar jezelf te kijken. Juist het feit dat je hierover kunt filosoferen en wat onzinnige dingen kunt schrijven, is het bewijs dat je een goed leven hebt. Maak echter nooit de fout om te vragen naar het waarom, gewoon omdat het antwoord de sfeer negatief kan beïnvloeden.

Dinsdag 20 september 2016

Gisteren met de hele, aanwezige, familie naar de markt gegaan en de nodige dingen gekocht. Zelf, na jaren twijfelen, een pan voor de paella gekocht. Ik ben van plan om hem thuis pas in gebruik te nemen. Kijken of dat goede voornemen stand houdt.
‘s Middags naar het strand gegaan en genoten van het ongeremd genieten van de kleindochter. Zelfs haar papa en mama zie ik genieten van alles. Het doet mij deugd dat mijn dochter een zorgzamers moeder is. Kijken wat vandaag gaat brengen.

Woensdag 21 september 2016

Gisteravond aanwezig mogen zijn bij een kinderdisco. Blijkbaar hebben veel moeders moeite met het gegeven dat ze niet meer tot de kleine kinderen behoren.
Vanmorgen met dochter en moeder de stad ingegaan, gezellig.
‘s Avonds samen paella eten en sangria drinken. De hond mee, hij kreeg heerlijke restjes.

Donderdag 22 september 2016

Het lijkt alsof het einde van deze rondreis in zicht is. Vanmorgen wezen betalen en daarna de camper schoongemaakt en ingepakt. Morgen gaan we rijden, koers nog niet duidelijk.

Vrijdag 23 september 2016

Vanmorgen afscheid van de (klein)kinderen genomen en gaan rijden. Doel is om afstand te rijden. Ruim 700 kilometer gereden en vlakbij Clermont Ferrand gekomen, om precies te zijn in aire municipal Perignat les Sarlieve. Leuk klein plaatsje met enorme uitstraling van rust.

Zaterdag 24 september 2016

Vanmiddag aangekomen in Antwerpen, camperplek Vogelzang. Lekker op de fiets Antwerpen in en een biertje gedronken op de Groenplaats. Morgen de markt en door naar huis. Antwerpen blijft een heerlijke stad.