MAANDAG 10 APRIL 2017
Vanmorgen was het eindelijk zo ver. Na het vieren van verjaardagen van de jongste en de oudste familietelg hadden we onze handen vrij. Iemand had met het parkeren van zijn camper onze camper klemgezet, maar dankzij de aanwijzingen van mijn liefje konden we, na de ochtendspits, toch vertrekken.
Ons eerste doel was het Belfort in Douai. Misschien omdat wij net buiten het centrum parkeerden, of, omdat ze overal aan het werk waren, het was een tegenvaller. Ons enige succes was een foto van de toren, maar ik ben er niet trots op. De indruk die ik overhoud is die van een vervallen stad.
Ons tweede doel was Arras, het Belfort en het stadhuis. We parkeerden weer op de eerste grote parkeerplaats en laat deze nu net midden in het centrum liggen. Het plein is omgeven door prachtige huizen met een galerij aan de voorkant. Jammer van al die auto’s, anders zou je echt midden op een heel oud prachtig imposant plein staan. Een klein stukje lopen en we kwamen op het stadhuisplein, bijna een kopie van het andere plein, alleen een stuk gezelliger en mooier.
We kwamen snel tot de ontdekking dat het gisteren (9 april) precies 100 jaar geleden was dat de slag om Arras had plaatsgevonden. Op het stadhuisplein konden we het eenvoudige doch imposante resultaat van gisteren zien: een serie voeten op een groente rode klavervier van ronde spreuken. De spreuken waren door mensen geschreven, van een simpel ‘peace’ tot ‘merci pour la vie’.
Mocht je interesse hebben om prachtige bouwwerken te zien, lopen over de kasseien van de pleinen, een goed glas te drinken en iets lekkers te eten, dan is Arras een aanrader.
Aan het eind van de middag gingen we verder, richting Amiens. Onze routeplanner stuurde ons binnendoor, een prachtige keuze. De bewerkte akkers en koolzaadvelden zorgden voor mooie vergezichten. Tussen de akkers lagen de nodige kerkhoven, de slachtoffers van La Grande Guerre ( WO I). Onder de tegenliggers waren veel bussen met Nederlandse studenten, waarschijnlijk op weg naar huis na een studiereis kunstgeschiedenis. Amiens heeft een kerk die een bezoekje waard is.
Rond zeven uur kwamen we aan op onze overnachtingsplek, een plekje aan het water met uitzicht op de kathedraal van Amiens. Deze eerste plek is een streling voor het oog, prachtige bloesembomen en kleine stukjes groen met daartussen wandelpaden. Jongeren die trimmen, mensen die hun hond uitlaten en families die met hun kleine kinderen naar de speeltuin gaan. Voor de liefhebber: N49,900130 en E2,311660.
DINSDAG 11 APRIL 2017
Wat zijn we enorm gelukkig met de keuze die gemaakt is: stoppen met werken. Het was een goddelijke straf om vanmorgen wakker te worden door de zon die scheen en het geluid van allerlei verschillende watervogels. Kijk je naar buiten, dan zie je prachtige bloesembomen rondom een meer, waarin zwanen, eenden en waterhoentjes met hun kroost zwemmen, met op de achtergrond de Notre Dame. Zoiets zou iedereen toch willen?
Het bezoek aan de stad en de kerk gaf ons opnieuw het gevoel van: oh-ah-ongelooflijk-dit overtreft alles. Dit gevoel hadden we op eerdere reizen ook gehad, ook toen meenden we wat we zeiden en schreven.
Mocht je ooit in de buurt van Amiens komen, dan hopen wij dat je de moed hebt om hier minimaal een volle dag te komen genieten van al het moois dat de stad te bieden heeft.
WOENSDAG 12 APRIL 2017
Vanmorgen wederom die vreselijke manier van wakker worden, dat is, voor de kenners, echt afzien.
Na een lekker ontbijt vertrokken we richting Chartres. Onderweg even een camperserviceplaats bezocht en de brandstoftank gevuld. Voor de toekomstige reiziger: de prijs kan tot wel 18 cent per liter verschillen, dus kijk goed waar je tankt.
Chartres is echt camperonvriendelijk, geen plek om te overnachten, maar ook niet om te parkeren. Dus ons bezoek aan de kathedraal hebben we voor ons uit geschoven.
We zijn dit jaar lid geworden van ‘France Passion’ en we besloten om een adres daaruit als overnachtingsplek uit te zoeken.
Met enige moeite, omdat de routeplanner voor een zandweg opteerde, kwamen we aan in Bonneval, een kleine onopvallende plaats. De mensen waar wij stonden maakten de oprit vrij en ik mocht achteruit inparkeren. Toen werd ook de stroomkabel aangegeven. Wat een gastvrijheid!
Natuurlijk raak je met elkaar in gesprek en hadden we het over Chartres en het parkeerprobleem met de camper. Ongelooflijk, maar morgenochtend worden we naar Chartres gebracht en ‘s avonds weer opgehaald.
Even lekker wat thee en koffie gedronken en vervolgens is Hanna gaan koken. Wat staat ons morgen te wachten?
DONDERDAG 13 APRIL 2017
Gisteravond kwamen we tot het besef dat onze hond niet de hele dag alleen in de camper kan zitten, dus hebben we het bezoek aan Chartres afgezegd.
Vanmorgen daarom maar gewoon verder gereden. Ons eerste kasteel was Chateaudun en lag op een berg iets van de rivier de Loir af. Een mooie omgeving, vooral voor actieve mensen die graag fietsen of kajakken.
Vanuit deze plek gingen we richting Orleans en hadden het geluk dat we iets buiten het centrum aan de rivier konden parkeren. Na het uitlaten van onze hond zijn we met onze fietsen de stad ingegaan en we konden ze bij de Kathedraal achterlaten. De torens van deze kerk zijn prachtig, de hele kerk, zowel het interieur als het exterieur , rechtvaardigen een bezoek. Na dit bezoek zijn we heerlijk door allerlei kleine straatjes gaan wandelen om vervolgens weer bij onze fietsen uit te komen. Terug naar de camper.
De volgende stop was het mooie kasteel in Chambord, het Sully-Sur-Loire. Dit kasteel rechtvaardigt, als je via Orleans rijdt, een aparte stop. Eigenlijk is het een park waar je de hele dag kunt vertoeven. De actieradius van onze hond was vandaag ruim drie kilometer.
Ons doel was een wijnboerderij in Cheverny en om 18.10 reden we het terrein op. Onze hond kon weer in alle vrijheid rennen. Even later kreeg hij gezelschap van een jonge, nog speelse hond. Hun avond kon niet meer stuk. Na de wijnproeverij terug naar de camper en nog even gekeken naar de Passion.
VRIJDAG 14 APRIL 2017
Vanmorgen in alle rust vertrokken naar Chenonceaux, we hebben hier het renaissancekasteel, dat als een brug over het riviertje La Cher gebouwd is, bezocht. Een bezoek dat de moeite waard was.
In de tweede helft van de middag reden we naar onze overnachtingsplaats in Thurageau, bij een kaasmakerij. Hier hebben we kennis gemaakt met onze buren.
ZATERDAG 15 APRIL 2017
Vanmorgen in alle rust wakker geworden en vertrokken, richting Limoges. We reizen zo min mogelijk via de autoweg en hebben dus meestal N en D wegen. Het gevolg hiervan is dat je soms kilometers lang geen huis of hutje ziet, alleen maar grote vlaktes en heel veel bos.
Konden we afgelopen week volop genieten van een stevig zonnetje, vandaag was andere koek, het was een stuk kouder. Misschien dat deze weersverandering invloed had op onze beleving van Limoges. Voor ons is het niet een stad waarvan we zeggen dat we er in de toekomst terugkomen.
Na een paar uurtjes vertrokken we richting Mont Gargan, 731 meter. Natuurlijk is dat een minimale hoogte, maar de top levert je een magnifiek uitzicht. De route erheen ging deels via holle wegen en was kronkelig, maar het deed je hart weer sneller kloppen (heerlijk voor het kind in mij). Na een stevige klim kwamen we boven en konden, ondanks de bewolkte omgeving, genieten van prachtige vergezichten. Onze hond genoot van de vrijheid om rond te rennen en wij genoten van bomen. Ja, bomen die ik nog nooit eerder had gezien: een knoestige stamdoorsnede van ruim een meter, kruinhoogte van 10 tot 15 meter, kruinbreedte van 15 tot 20 meter en deels zilverachtig en groenachtig (wind- of regenafhankelijk).
Onze stopplaats lag 12 kilometer verderop en de weg erheen was geasfalteerd en smal, je mag er 90 rijden en mijn topsnelheid lag soms op 50 kilometer. Uiteindelijk kwamen we in een gehucht dat niet op de kaart terug te vinden is, maar wel een biologische bierbrouwerij heeft. We mochten bij hun staan en hadden wederom het geluk dat we nu vanuit Chaulet een magnifiek uitzicht hadden.
ZONDAG 16 APRIL 2017
Na een pikdonkere nacht, straatverlichting is hier niet te vinden, heerlijk wakker geworden door het fluiten van de vogels. Na ons paasontbijtje weer verder gereden. De weg die wij moesten rijden, zouden we in Nederland bospad noemen. Binnen de eerste honderd meter kwam een jonge hinde over onze weg lopen. Dan kan de dag niet meer stuk. De hellinkjes en bochten deden de adrenaline weer eer aan, soms gedwongen terugschakelen naar de een. Helaas, na een half uur zaten we weer op een D-route.
In Cressenac kwamen we midden in een brocantemarkt terecht, dus moesten we natuurlijk gaan kijken. Een paar kleinigheden gekocht, voor camper en kleinkinderen.
Via de D-820 verder gezakt en gestopt in Venerque, een leuk klein pleintje.
MAANDAG 17 APRIL 2017
Onze linkerbuurman van vannacht, was een Fransman, die duidelijk liet blijken dat sociaal gedrag hem vreemd was. Om 23.00 uur startte hij zijn dieselmotor en liet deze ruim twee uur stationair draaien. Hij moest waarschijnlijk zijn huishoudaccu opladen, omdat hij overdag teveel voor zijn tv had gezeten.
Ondanks dit negatieve gegeven, hadden we een heerlijke nachtrust. De ochtend begon met een rustige rit richting Pyreneeën.
Daar aangekomen begon het echte werk. Met rustige gang in De Fcranse Pyreneeën naar de eerste col, Col du Puymorens, op ruim 1900 gegaan, waar we een prachtig uitzicht hadden en nog volop sneeuw zagen. Na een stevige daling kwamen we uiteindelijk in Spanje terecht en moesten daar ook een col beklimmen, Collado de Toses. Deze was minder hoog, maar niet minder moeilijk.
Ruim twee uur rijden, over een afstand van 60 kilometer! Opgelucht konden we uiteindelijk weer via normale wegen richting Vic. We mochten naast de sportterreinen staan.
DINSDAG 18 APRIL 2017
Vanmorgen mochten we, op onze nuchtere maag, getuigen zijn van het oplaten van een luchtballon, een goed georganiseerde activiteit. Na een lekker ontbijt zijn we de oude stadskern van Vic ingelopen.
Een centrum met de onmiskenbare Spaanse kenmerken: groot plein, mooie gevels en veel smalle straatjes met hogere huizen van verschillende breedte. We hadden het geluk dat we weer op een markt kwamen en verse spullen konden kopen.
s ‘Middags in het zonnetje gezeten en kunnen genieten van de Benidorm rollators: de vrouw duwt haar karretje, terwijl de man roept dat ze eens moet doorlopen.
Later op de dag een terrasje genomen en genoten van het zonnetje en het biertje. Samen gelachen om de duiven die hier rondhangen, het zijn echt hangduiven: met zijn tweeën genieten van de koffie en ruzie maken om de kruimels brood, weggejaagd worden door de beheerder en achter zijn rug om terugkomen en even op de tafel iets achterlaten.
WOENSDAG 19 APRIL 2017
Gisteravond en vannacht de eerste regen gehad, waardoor de gevoelstemperatuur een flink stuk daalde. Het kortebroekenweer was duidelijk voorbij.
‘s Morgens, na het lozen van vuil water vertrokken we richting Ebro-delta met een tussenstop in Montserrat.
Bij Montserrat kozen we voor de eerste parkeerplaats, zodat we met de trein naar boven konden. Schijnbaar heb ik een negatieve uitwerking op elektronische toegangsapparatuur, het ticket liet Hanna door en weigerde mij door te laten. Oplossing: er overheen klimmen. Gevolg: teruggestuurd worden als een klein kind, om je ticket opnieuw in te voeren en dat lukte weer niet, ook niet als ik het kaartje draaide. De controleur kwam nu persoonlijk hulp verlenen. Het lukte haar in één keer en toen keek ze me aan met zo’n blik van……… Niet leuk! Ze was wel zo aardig om de trein op mij te laten wachten.
Na een spectaculaire rit, zowel wat uitzicht en traject betreft, kwamen we boven aan. Bij het uitstappen werden we door de massa ouderen onder de voet gelopen (bang dat ze iets zouden missen als ze niet als eerste ergens zijn,of bang dat ze de leider van de groep kwijt zouden raken).
In veel boeken die ik gelezen heb kwam Montserrat voor en bij het zien van het gebouw in deze omgeving beleefde ik enkele passages opnieuw. Omdat er een kerkdienst was, kon ik niet bij het Mariabeeld komen.
Omdat het weer tegenzat en wij niet over het juiste schoeisel beschikten (we dachten dat het gemak van de trein wandelschoenen overbodig maakte), hebben we besloten om hier een keer met mooi weer terug te komen. Wij willen die grote wandeling maken.
Bij het inchecken voor de trein had ik weer dat ticketprobleem. Gelukkig, Hanna had het nu ook. De toezichthouder kwam ons helpen en moest ervaren dat ook bij haar machines kunnen weigeren te functioneren. Haar oplossing was gewoon de poort voor rolstoelen te openen. Beneden koos ik, omdat de poort openstond, voor de verkeerde uitgang, het was de ingang voor groepen. Onmiddellijk kwam de controleur aanlopen om het hek dicht te doen,zodat niemand ons voorbeeld kon volgen.
Terug bij de auto even rustig het vervolg van de route gekozen en gaan rijden. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Amposta aan de Casa de Fusta. Deze plek ligt direct aan een lagune van de Ebro delta.
DONDERDAG 20 APRIL 2017
Vanmorgen om negen uur een stukje door de delta gefietst en mooie vogels kunnen fotograferen. Dat betekent dat we thuis weer gaan kijken welke foto’s echt mooi zijn en welke we weggooien, dat is altijd onze napret van een campertocht.
Na terugkomst hebben we alles weer ingepakt en vertrokken we richting Morella, een middeleeuws stadje met burcht.
De plek die we hebben gevonden is mooi, we kijken echt op de stad, hoe zal dat vanavond in het donker zijn? De stad op zichzelf heeft een leuke charme en was ons een bezoek waard. We waren wel blij dat we stevige schoenen aanhadden, het was stevig klimmen.
In het dorpje hebben we bij een, wat wij in Nederland noemen, delicatessenwinkel verschillende dingen mogen proeven, van honing tot rookvlees van de stier. Dit is zo’n winkel waar het water vanzelf je mond inkomt, heerlijk!!!!
Een ander mooi gegeven waren de vier grote poppen. De poppen symboliseren de normale wijze van samenleven tussen de Moren en de Christenen; en dat van 1235 af. Dat is toch een voorbeeld voor de hele samenleving van vandaag.
VRIJDAG 21 APRIL 2017
Na een heel koude nacht werden we wakker met een zonnetje, het was om acht uur al 24 graden. Heerlijk ontbijtje en op we naar onze volgende bestemming: Jarafuel. Een plek met veel wandelmogelijkheden.
Halverwege ontdekken we dat er dit weekend een feest is in Alcoy. Dus, route aanpassen en weer de weg op. Dicht bij Alcoy ontdekken we dat het centrum afgezet is en we zoeken een manier om ergens een plek te vinden. In heel Alcoy is geen parkeerplekken of parkeergarage te vinden. Deze tegenvaller moesten we dus incasseren. Ook in de directe omgeving van dit stadje is geen plaats voor reizigers zoals wij zijn.
Er rest ons niets anders dan een andere plek te zoeken. Zo komen we uit in Castalla, twintig kilometer verderop. De minst mooie plek tot nu toe, naast en voetbalstadion en een doorgaande weg. Ook dit is de charme van het zwerven, van de twaalf overnachtingsplekken waren er elf mooi tot magnifiek.
Morgen een nieuwe dag, misschien naar Elx, voor de palmentuin.
ZATERDAG 22 APRIL 2017
Na een heerlijke nachtrust reden we richting Elx (Elche) en om tien uur liepen foto’s te maken van allerlei mooie en aparte palmbomen. In het palmmuseum konden we, naast palmen, ook allerlei fruitbomen bewonderen. Het hoogtepunt was de palmtuin, echt wel het entreegeld waard. De verscheidenheid aan bomen, struiken en planten was overweldigend. Doe daar de prachtige en sierlijke trotse pauwen bij, en je dag is weer volmaakt.
Halverwege de middag moesten we vertrekken, met de wetenschap dat we nog een keer terugkomen in Elx
Onze volgende plek was Archena, een plek met wandelmogelijkheden en speciale bronnen. De plek viel iets tegen, maar het uitzicht was weer op prachtige bergen gericht. Onze kleine wandeling ging richting kuuroord, zo’n twee kilometer lopen.
Het is een aparte ervaring om dit te bezoeken. Twee pilaren en een ijzeren boog markeren het beginpunt van dit oord. Vanaf hier liggen er geverfde tegels op de weg en zien we mensen in witte badjassen over straat lopen, ze komen uit alle hoeken en gaten. Een en al hotel met minimaal drie sterren. De voorkant is gedateerd, maar de zijkant is verwaarloosd. De decadentie heeft hier waarschijnlijk een onderhoudsstapje terug moeten doen. Eindelijk, het zwembad komt in zicht, daarnaast een spa, een WiFilounch en allerlei speciale baden. Een simpel baantje zwemmen kost vandaag €22,00, mits je je eigen badmuts hebt meegenomen. Wil je speciale baden, dan zijn er speciale prijzen. Alles bij elkaar genomen lijkt het bijna sektarisch gedrag.
Morgen weer een nieuwe dag.
ZONDAG 23 APRIL 2017
Vanmorgen in alle rust opgestaan en rond negen uur konden we vertrekken. De eerste vijfhonderd meter gingen perfect. Omdat de weg i.v.m. een autocross was afgesloten moesten we omrijden, dwars door het dorp met smalle straatjes, eenrichtingsverkeer, scherpe bochten en zéér steile hellingen. Uitkomen op een plek en beseffen dat je niet verder kan, links een te kleine tunnel en rechts een te steile helling met inrijverbod. Dus rechtsomkeer en op gevoel een zijweg ingeslagen, het verbod om linksaf te slaan even vergeten en we waren weer op de juiste route.
We gingen via het nationale park Siërra de Espuna, een redelijk smal parcours dat vandaag ook in gebruik was van hardlopers, crossers en fietsers. Wat is dit een mooie omgeving, echt een bezoek waard.
Uiteindelijk reden we in de buurt van Mazarrón en besloten op familiebezoek te gaan. Hanna’s familie had daar voor een week een huisje gehuurd.
MAANDAG 24 APRIL 2017
Om negen uur vertrokken we vanuit de urbanisatie richting Tabernas. Tijdens het rijden besloten we onze koers te veranderen en gingen richting Almería en vonden dicht bij het strand een mooie parkeerplek.
‘s Middags zijn we fietsend richting stad gegaan. De fietsmogelijkheden zijn hier erg goed, veel fietspaden en duidelijk gepositioneerd. Het is alleen niet altijd even duidelijk of je op het juiste fietspad zit: je kiest gevoelsmatig de juiste richting maar gaat de verkeerde kant op. Bewegwijzering voor de fietser moet waarschijnlijk nog ontdekt worden. In het centrum, maar ook daarbuiten, zijn voldoende mogelijkheden om je fiets neer te zetten.
Wandelend door de stad zagen we weer de mooie details van gevels en straatjes. Iets waar we steeds meer oog voor krijgen. We gingen richting Alcazaba en kwamen via leuke straatjes bij dit Middeleeuws fort aan. Pech, op maandag gesloten. Dan maar naar de kathedraal. Op weg daarheen konden we een paar mooie foto’s van de Alcazaba maken, dat was een pluspunt. De kathedraal, een kerk (dus geen museum), vraagt entreegeld en daar heb ik moeite mee.
DINSDAG 25 APRIL 2017
Na een stevige nachtelijke regenbui werden we vanmorgen met een zonnetje wakker. We besloten richting Fort Bravo te gaan, gelegen in de Siërra de Tabernas. Na een rit over een niet geasfalteerde weg door de canyon, stonden we, na een scherpe bocht, plotseling voor Fort Bravo.
Wat een geluk voor al die individuele mannen die terugdenken aan die Western van zijn dromen, hier kan hij opgelucht en ongedwongen adem halen. Hij kan zijn hoed opzetten, colt in de riem steken en rondbanjeren.
In de saloon kan hij zijn mond spoelen met tequila of slecht bier om vervolgens een robbertje te vechten, om daarna, na het vangen en zadelen, op zijn paard te springen en weg te rijden, gewoon de woestijn in.
Heeft hij zijn pistool vergeten dan kan de galg voor hem de enige uitkomst zijn en krijgt hij uiteindelijk een, met houten kruis gemarkeerde, eeuwige rustplaats op loopafstand van zijn zo geliefde saloon.
Blij en gelukkig gaat hij aan het eind van de dag weer huiswaarts en droomt ‘s avonds weer over het gegeven dat zijn naam ‘Nobody’ is.
In het begin van de middag zijn we weer gaan rijden en moesten we denken aan Bløf: terug naar de kust. Na enige omzwervingen kwamen we terecht op een vreselijke plek: een schitterende zon met een straf briesje en maar twintig meter van het water. Waarom is genieten zo eenvoudig?
WOENSDAG 26 APRIL 2017
We hadden een heerlijke plek aan het strand, alleen het waaide nogal stevig en was wandelen de juiste mogelijkheid. Op de plek waar we staan kunnen we niet lozen, daarvoor moeten we minimaal 25 kilometer verderop zijn. Na ons ontbijt vertrokken we dan ook richting Matagorda om alles te regelen.
Wanneer je in Nederland in de polder rijdt heb je een enorm pallet aan gekleurde, vaak groenachtige vlakken. Hier aan de Spaanse kust is een nieuw landschap ontstaan, een enorm pallet aan vuilwitte vlakken van plastic met zwarte randen, ook van plastic. Ongelooflijk hoe hiertussen de vakantie-urbanisaties liggen, voor mij is het aantrekkelijke van de kust verdwenen.
Vanmorgen zijn we naar het mooiste dorp van Spanje gegaan: Frigiliana. Jammergenoeg waren wij niet de enige bezoekers, dat is het nadeel van al die aandacht. Ik moet er niet aan denken dat ik hier in de zomer zou rondlopen.
Vanuit Frigiliana zijn richting Malaga gegaan.
De laatste jaren hebben ze in Spanje enorm veel wegen aangelegd, meestal vierbaans met een gelimiteerde snelheid van 120 kilometer. Voor de jachtige mens een oplossing om snel op de plek van bestemming te zijn! Voor de minder jachtige mens is dit wegenstelsel geen pluspunt. De bewegwijzering is aangepast aan de jachtige mens, waarbij de gedetailleerde bewegwijzering verwaarloosd is. Ongevraagd sturen ze je de snelwegen op, ook hierin is de maatschappelijke trend van “doorgaan” merkbaar.
DONDERDAG 27 APRIL 2017
In Nederland is het feest: Koningsdag.
Vandaag is het onbestendig weer en zou het niet warm worden, een goede mogelijkheid om eens lekker, zonder hond, door Málaga te slenteren. We besloten om met de bus te gaan, voor €3,30 heb je een retour. Zo gezegd, zo gedaan. We nemen twee tickets en betalen dus €6,60 en we gaan zitten. We bekijken het kaartje en zien een bedrag staan van €1,65 en we denken, goedgelovig als we zijn, eerst nog dat het klopt. Toch gaat Hanna nog even navragen bij de chauffeur, deze gaf zonder meer het teveel betaalde geld terug.
Na een dik half uur werden we in de haven, vlakbij de kathedraal afgezet. Oversteken en we zaten in de stad. Lekker rustig overal gekeken, cultuur stond vandaag in de ruststand. Toch mochten we even genieten van een Grieks/Romeins drama, vandaag werd in het Romeins theater drama gespeeld.
In het centrum zag je een Nederlandse gids, met de bekende oranje slinger om haar nek, uitleg geven aan een groepje fietsende Nederlanders. Toch nog een beetje Oranjefeest.
Na het nuttigen van een paar broodjes en de nodige koffie besloten we om terug te gaan. Het vinden van de juiste bushalte was makkelijk, maar de juiste bus was moeilijk. De ene bus stopte wel bij de camperplek en de andere niet. Met de juiste bus gingen we op weg, helaas waren we te laat om op de juiste plek uit te stappen. Ongevraagd kregen we er een extra wandeling bij.
Bij de auto aangekomen zagen we dat de hond heerlijk had geslapen, schijnbaar heeft hij ook wel eens behoefte aan een rustdag.
VRIJDAG 28 APRIL 2017
Het was een nacht om nooit te vergeten: regen en storm, veel regen en veel storm.
We wilden naar het Parque Natural Torcal Antequera gaan en daar één nacht blijven staan. De route erheen hadden we uitgestippeld, maar, het weer deed ons anders beslissen: geen bergachtige route om ergens in de bergen te overnachten. Het werd een route rechtstreeks naar Cordoba. Ook op deze normaal goed begaanbare route hadden we veel last van de regen en de wind.
In Cordoba gingen we staan op een parkeerplek naast het oude centrum, een geweldige uitvalsbasis voor een bezoek aan de stad.
Omdat het slecht weer was, namen we de beslissing om niet de stad in te gaan, alleen even kijken of we in El Corte Ingles een, eerder gezien, boodschappenkarretje konden vinden. Helaas, zij hadden het karretje niet.
We konden het niet laten om op de terugweg toch even het oude centrum in te gaan. Ook deze keer zitten we weer op een plek waar je tot de ontdekking komt dat je ogen tekort hebt. We verdwaalden in hetgeen we zagen en wisten gewoon niet welk straatje, steegje of hofje we moesten nemen. Spijtig dat we geen camera bij ons hadden, maar morgen gaan we voor de herkansing.
In een klein leuk restaurant (tapperia) gingen we zitten, voor een wijntje met een hapje. Het eten was goed. Helaas bleken onze ogen groter dan onze buiken, maar daar had onze hond geen medelijden mee.
Zaterdag 29 APRIL 2017
Ongelooflijk hoe het hier kan regenen! Ook vannacht was er geen moment dat het even stopte. Vandaag was het een uurtje droog.
Ondanks het slechte weer zijn we opnieuw de stad ingegaan, met camera en fototoestel. Helaas, de batterij was weer leeg, Hanna kon alleen maar met haar camera werken. Genoten van alles wat we (opnieuw) zagen, de stallen, het Alcázar, de kathedraal en nog veel meer. We hebben lang niet alles gezien, hoofdzakelijk omdat het zo’n slecht weer was.
De parkeerplaats loopt vol, jammergenoeg ook met mensen die met één camper vier plekken moeten innemen. Als het aantal campers zo blijft toenemen, zal het morgen een flinke klus zijn om hier weg te komen, maar dat is voor morgen.
ZONDAG 30 APRIL 2017
Ik was gisteren wat te voorbarig over het slechte weer, aan het eind van de middag verdween de regen en kwam de zon. Heerlijk, opnieuw de stad in, nu weer met mijn fototoestel. Gelukkig staan we naast het historisch centrum en is het een kwestie van de weg oversteken. Veel mooie foto’s gemaakt en ruim twee uur later waren we weer bij de camper.
Vanmorgen vertrokken we richting Sevilla, om dichtbij het feesttenten een plekje te vinden. Het geluk zat mee, de camperplaats had nog lege plekken.
Om half een liepen we over het feestterrein en konden mooie plaatjes schieten: paarden, koetsen, dames en feesttenten. Een dikke week is er op een heel groot plein, bij het Plaza Rafaël Ortega, een komen en gaan van mensen, het gaat er nu om ‘zien en gezien worden’. De binnenstad is nu bijna leeg, want iedereen uit Sevilla wil ‘gezien worden’. Het is weer ‘FERIA DE ABRILL’.
MAANDAG 1 MEI 2017
Vandaag alleen maar genoten van de prachtige binnenstad en details, welke wij de vorige keer niet opmerkten, vast gelegd. ‘s Middags lekker gewandeld langs de rivier en via een andere weg richting feestplein gegaan. Het blijft een aparte gewaarwording als je daar wandelt en moet uitkijken voor de paarden, de karren en de drollen. Een mooie ervaring was de verkeersopstopping op het plein, alles zat vast! En dat door het ongemotoriseerde verkeer.
De meeste feesttenten behoren toe aan een vereniging of organisatie. Voor het plebs, zoals wij ook zijn, hebben ze een aantal grote tenten waarop het woord ‘publico’ staat. Het lijkt alsof het hier veel gezelliger is. De drank van hier is een grote beker met ijsklontjes, een kwart liter witte wijn en een kwart liter spuitwater. Lekker fris, even onthouden.
DINSDAG 2 MEI 2017
Vanmorgen wakker geworden door het werken in de haven, een schroothandel was met een magneetkracht een boot aan het lossen. Dus waren wij extra vroeg onderweg voor proviand. Na de inkopen reden we richting Sanlúcar De Barrameda. Onderweg kwamen we langs een (klooster)kerk, in de buurt van Torre Del Aguila. Een heel aparte kerk, met minimaal tien open klokkentorens rondom een enorme koepel waarop een Mariabeeld staat. Je kan er niet bijkomen, alles staat achter een hoge muur. Daarom maar weer verder gereden en rond twaalf uur parkeerden wij onze camper op een groot veld, op twintig meter afstand van het strand. In de straten was men bezig met de voorbereiding van een dorpsfeest, zouden we weer geluk hebben?
Met Binky lekker op het stand aan het wandelen toen we zagen dat er politie naast de campers kwam staan. Met gezwinde spoed ging ik richting politie en had het geluk dat de agent nog niet aan het schrijven was. We moesten weg, puur vanwege dat feest. Pech, het mooie strand met uitzicht op Parque Nacional De Donana werd ons, evenals het dorpsfeest van morgen, door de neus geboord.
Ruim twintig kilometer verderop vonden we ons nieuwe plekje, op honderd meter afstand van de oceaan, dichtbij Rota.
Een waarlijk stukje strand waar onze hond weer gelukkig van werd.
WOENSDAG 3 MEI 2017
Vanmorgen op de fiets het stadje ingegaan en op een terrasje gaan zitten. De hond was weer in de fietstas meegegaan. Gewoon maar voor de grap rondgekeken of hier ook een mogelijkheid tot overwinteren is.
‘s Middags zijn we naar het strand gegaan en hebben verder met nietsdoen onze dag ingevuld.
DONDERDAG 4 MEI 2017
Vanmorgen alles klaargemaakt voor vertrek naar de volgende plek. We kozen voor Jerez De La Frontera. Op een parkeerplaats voor een school vonden we een plekje. Rustig onze spullen gepakt en gaan lopen, na vijf minuten kwamen we bij de koninklijke rijschool en besloten we om een show van hun bij te wonen.
Persoonlijk ben ik niet iemand die veel belangstelling voor paarden heeft, maar wat ik zag maakte mij enthousiast. Ik wist niet wat deze dieren allemaal konden, huppelen, zijwaarts lopen, marcheren en nog veel meer. Ik weet dat ik de verkeerde termen gebruik, maar dat komt omdat ik een leek ben. Buiten gekomen waren we blij dat we voor dit bezoek hadden gekozen. Niet dat ik nu voor altijd een paardenliefhebber ben geworden, dat is nog mijlen ver van mij.
Terug naar de camper. Ongelooflijk, ook hier staan de ouders in hun foutgeparkeerde auto te wachten op hun kind dat uit school komt. Lekker even eten en je weer klaarmaken voor de verkenning van de stad.
Natuurlijk is elke stad anders, heeft een andere stijl, heeft oudere gebouwen, of heeft leuke straatjes. Van Jerez blijft mij maar één ding bij: verwaarloosde en vervallen huizen, onverzorgd en, zo te zien, begonnen met een renovatie. Deze stad heeft bij mij, op dit moment, geen positieve indruk achtergelaten. Misschien dat ik op de verkeerde plekken ben geweest, de verkeerde dingen heb gezien, ik weet het niet. Het lijkt alsof de stad achtergesteld is.
Aan het eind van de dag teruggegaan naar onze laatste plek, Rota. Om acht uur zaten we te kijken naar de kranslegging, en hadden we onze twee minuten stilte.
Later op de avond gaan eten in een restaurantje waar vooral de bevolking zelf kwam, een aantal lekkere schotels genomen en ontdekt dat mijn vino hun fino is. In plaats van twee witte wijn (vino) kregen we twee sherry’s (fino). Nog duidelijker: fino spreek je uit als vino en vino spreek je uit als bino.
Na het eten gaan wandelen over het feestterrein. Prachtige verlichting en versiering. Misschien wel omdat we Sevilla al mee hadden gemaakt, maar het geheel was een tegenvaller; er waren geen paarden, geen koetsen en er waren weinig mensen in de traditionele klederdracht.
VRIJDAG 5 MEI 2017
Wakker worden door het slechte weer, ochtendbuitje en stevige wind. Geen weer om aan het strand te liggen en daarom voor Hanna een mogelijkheid om de camper weer eens schoon te maken.
Rond elf uur kwam de zon door en zijn we een stukje met de hond gaan wandelen. Het strand van de vorige dagen was compleet verdwenen, een, voor ons heel vreemde gewaarwording. Terug in de camper besloten we om naar Cadiz te gaan en daar een nacht te blijven. Daarna willen we de witte dorpen route rijden.
Een uurtje later stonden we op een plekje naast de oceaan, onwaarschijnlijk mooi, ook al is het niet vervallen. Op vijfhonderd meter stopt de bus die ons, voor één euro tien, naar het oude centrum kan brengen. We gaan en staan vanaf het begin te kijken van deze stad, geen verval zoals in Jerez, maar moderne grote gebouwen en, na de stadspoort, een geweldig mooie oude stad met allerlei mooie gebouwen en met smalle en leuke straatjes. Een genot om hier te lopen, alleen niet voor je portemonnee.
ZATERDAG 6 MEI 2017
Vanmorgen met een stralend zonnetje wakker geworden en meteen mogen genieten van ons plekje. Na het ontbijt ben ik naar de kapper gegaan en voor vier euro zat mijn haar weer goed. Hanna was iets meer kwijt, voor wassen, knippen en föhnen mocht zij het bedrag van tweeëntwintig euro betalen. Lekker verder gewandeld, bij de bakker brood gekocht en hier en daar even in een winkel gekeken. Met de bus terug naar de camper en ‘s middags een paar uurtjes op het strand gezeten. Voor onze hond is dit weer zo’n plekje waar hij als een dolle kan rennen.
In de namiddag gaan we weer het oude centrum in.
ZONDAG 7 MEI 2017
Vandaag is Hanna jarig. Ze heeft ongelooflijk mooi weer en we brengen de dag door aan en rond het strand. Niet alleen wij genieten, ook onze hond heeft het naar zijn zin. ‘s Avonds wordt duidelijk dat we niet veel langer kunnen blijven staan, onze schoonwatertank is bijna leeg, de toiletcassette is vol en we kunnen hier niet lozen. De eerste mogelijkheid om te legen en te vullen was bijna honderd kilometer verderop. Morgen moeten we dit idyllisch plekje verlaten. Wat gaan we ervaren?
MAANDAG 8 MEI 2017
We gaan de witte-dorpen-route rijden, dan komen we automatisch bij een serviceplek voor campers. Vanuit Cadiz rijden we richting Arcos De La Frontera, het eerste witte dorp. Zo’n tien kilometer voor de stad verlaten we de brede weg en gaan over op een binnenweg naar Arcos. Onderweg komen we langs een tankstation, voor €1,04 kunnen we de tank volgooien, een prijs welke ruim 20 cent onder de gangbare prijs ligt. Gaan we terug in de tijd?
In Arcos De La Frontera kunnen we, voor de camper, een plekje net buiten het centrum vinden. Onder een boom parkeren en rustig, zonder hond de stad ingegaan. Een prachtige stad met een duidelijke hoofdstraat, recht en stijgend.
We konden het niet laten om tegelijk met het klimmen ook de winkels te bekijken. Één zaak trok onze aandacht, we dachten hier iets voor onze kleinkinderen te kunnen kopen. Helaas is dit niet gelukt en moesten we genoegen nemen met iets voor onszelf.
De stad vraagt de nodige aandacht, de leuke winkeltjes, de gekleurde bloempotten, de aandacht voor de flamenco en de daarbijbehorende muziek, de oude gebouwen en het uitzicht. De kerkklok stond verkeerd, dus duidelijk terug in de tijd.
Vol verbazing keek ik naar chauffeurs die met hun auto’s door de ongelooflijk smalle straatjes reden, ik was blij dat ik dit hoefde te ondergaan.
Terug bij de camper hebben we de hond uitgelaten en zijn we koffie in een klein barretje gaan drinken. Een uurtje later reden we richting El Borque, hier was de serviceplek voor de camper. Na het legen en het vullen op de parkeerplaats gaan staan en tijd genomen om een broodje te eten. Na het eten reden we richting Ubrique. De weg erheen werd smaller, stiller, bochtiger en slechter. De gemiddelde snelheid op deze weg was rond de dertig kilometer.
Opeens zien we een geweldig mooie witte stad liggen, we hoeven alleen maar de helling, van 8%, met veel haarspeldbochten af, dan komen we aan de rand van het dorp. Geen parkeerplek, we moeten rechtsaf, dan met het verkeer mee, alles eenrichtingsverkeer en brede straten. We zoeken een parkeerplek, nergens in dit stadje. Het is spitsuur, de school is uit en de leerlingen worden door haastige ouders met auto opgehaald. We kunnen niets anders dan doorrijden naar onze volgende plek, Grazalema. We moeten het stadje uit. De weg neemt een bocht en geeft een plotselinge stijging van ruim 20% en bovenaan moet ik rechtsaf met een stijging van ruim 25%. Het zweet staat in mijn handen, de route wordt steeds smaller en vreemde gedachtes komen in mijn hoofd, was Arcos De La Frontera een voorbode? Na de nodige omzwervingen is het ons gelukt om dit stadje, zonder bezichtiging, te verlaten. Op naar Grazalema!
Waar zijn we nu weer terecht gekomen, hellingen omhoog en omlaag, scherpe bochten naar links en naar rechts, na de witte streep houdt de weg op en is er minimaal dertig centimeter lager weer vaste bodem, een vangrails is hier onbekend of bestaat uit kleine houten paaltjes van veertig centimeter, mijn handen zijn klam en Hanna geniet deze keer niet van het uitzicht. Richting Grazalema zou de weg nog smaller worden. We besluiten de route aan te passen en gaan richting Ronda. Dit betekende dat we al na veertig kilometer weer rustiger adem konden halen en genieten van hetgeen we zagen. We staan weer op een geweldige plek.
DINSDAG 9 MEI 2017
Na het ontbijt vertrokken we richting Viso Del Marqués. Een stevige weg, waardoor ik de snelheid met rijden niet op het maximale had. Het gevolg was logisch, vooraan rijden in de file.
We moesten deels richting Antequera rijden, een plaats die we in het verleden, vanwege het slechte weer, voorbij zijn gereden. Bij Antequera is het park El Torcal De Antequera, een park met unieke rotsformaties. Hier wilden we graag een stukje wandelen en foto’s maken.
Onze route werd weer aangepast, de aloude ervaring dat je ‘s morgens niet weet waar je ‘s avonds slaapt. Deze aanpassing vergde weer de uiterste concentratie van ons; stijgingen van 15/25% haarspeldbochten met een maximumsnelheid (gebodsbord) van 20 en 30 kilometer, bergwanden en bergdalen. In het begin werd aangegeven dat we deze weg elf kilometer moesten volgen, dan zouden we er zijn. Na deze elf kilometer kwam de verrassing: nog ruim drie kilometer rijden, nu over een zeer smalle weg welke stevig stevig omhoog ging. De eerste tegenligger ging aan de kant staan, waardoor ik er langs kon, de tweede reed gewoon door, hoogopgeleide een vingerdik langs ons en de derde tegenligger deed mij stoppen(met de onvriendelijke gedachte: liever dat hij schade rijdt). Gelukkig had hij ook zijn twijfel en stopte op zo’n manier dat ik naast hem kon komen staan, waardoor hij weer verder kon rijden. Nog een keer optrekken en ik was op de plaats van bestemming.
Wat ik vanuit onze camper zag, maakte alle inspanningen weer goed.
WOENSDAG 10 MEI 2017
Ik kan niet beschrijven welke indruk dit gebergte op ons maakte, adembenemend mooi, grof, natuurlijk en imponerend. Wandelen erin was alsof je in een andere wereld liep, een natuur die beelden schiep waar een kunstenaar alleen maar van kan dromen. Enorm blij dat we dit hebben mogen ervaren.
Een tweede camper kwam aanrijden, we waren niet meer de enige idioten. In een gesprek vertelden zij dat ze opzagen tegen de terugrit, bang voor tegenliggers op zo’n small weg. Wat een nacht, de temperatuur daalde en het leek alsof we in een bootje op zee lagen te slapen. De voorspelde weersverandering was begonnen. De opmerkingen van de buren had effect op onze gemoedsrust. ‘Stel je voor dat er een bus komt, en je moet achteruit op dat smalle weggetje! Waarom heeft de grootste voorrang, klopt dat wel? En nog veel meer’
Om zeven uur waren we aan het eten en om acht uur reden we naar beneden. OK, onze topsnelheid lag nog altijd onder de dertig kilometer, dat was ook de toegestane snelheid.
Omdat we al zoveel indrukken en ervaringen hebben opgedaan, besloten we om richting kust te gaan en te beginnen met een rustige terugreis. Vandaag kwamen we terug in Almería, en staan op exact dezelfde plek, alleen nu aan de andere kant van de boom. Lekker wandelen en niets doen is vandaag ons motto.
DONDERDAG 11 MEI 2017
Na de stevige en stormachtige nacht in de bergen, kozen wij voor een plekje aan de kust. Resultaat: een stevige stormachtige nacht. Eigenlijk geen verbetering, terwijl de weersvoorspellingen gunstig waren!Om tien uur waaide je nog uit je schoenen, dus was het voor ons duidelijk: inpakken en wegwezen.
Even voorbij Vera kozen we voor een rustige kustweg, de A332. Ze zijn hier hele dorpen uit de grond aan het stampen en tegelijkertijd zijn ze zeer onvriendelijk voor mensen met een caravan of camper. Gelukkig was dit niet onze bestemming. Een paar kilometer verderop kwamen we, na San Juan De Los Terros, langs een stukje kust, waar geen voorzieningen o.i.d. waren gerealiseerd. We besloten om daar te gaan eten. Bij het oprijden van dit terrein zagen we ook andere campers staan, misschien wordt dit wel ons plekje voor de nacht.
Zijn we lekker bezig, komt er een buitenlander langs, een Nederlander, hij had gezien dat ik maar één remlicht had. Fijn dat er nog mensen zijn die meedenken. Ik wist alleen niet hoe moeilijk het was om een remlichtje te vervangen. Na lang en voorzichtig proberen zonder resultaat, overgestapt op enige brute kracht en, inderdaad, lukte het om de fitting uit de reflector te krijgen en had ik het oer-succesgevoel van: ja, ik kan het lampje verwisselen!
VRIJDAG 12 MEI 2017
Gisteren merkten we het al, het ruisen van de zee neemt rond wassend getij toe. Tegelijkertijd heb je dan rukwinden die alles doen bewegen. Het enige geluid hier is de zee in samenspel met de wind.
Een volle maan uit de zee omhoog zien komen is een prachtig schouwspel, vooral omdat het een niet volledig heldere hemel is. In de verte zie je de lichtjes van kleine bootjes, voor de rest is het donker.
Wakker worden en, vanuit je bed, de vissersbootjes zien dobberen. Opstaan en dan zie je achter je, op twintig meter, de bergen met, op sommige plekken, afgesneden rechte wanden. Sommige bergen hebben uitlopers in de zee, soms in kleine rotsformaties, maar ook in een enorme berg. De natuur heeft hier nog vrijspel, dat zie je achter je en voor je en dat zie bij het lopen langs de waterkant.
De zon, in combinatie met de wind, is soms zwembroekenweer en dan weer dikketruienweer. Het is logisch dat hier de bergen en de zee, in dit samenspel van de zon en de wind, een unieke samenwerking zijn aangegaan.
Onze hond heeft een heel andere ervaring, hij kan vrij rondrennen, proeven van het zeewater, snuffelen en overal languit gaan liggen in de zon. Heerlijk zo’n dagje in de natuur.
ZATERDAG 13 mei 2017
Een blauwe hemel, een duidelijke zon en een klein briesje. Ja, inderdaad, we moesten schaduw creëren. Een paar keer langs het water op en neer lopen, zitten in een stoel en kijken wat er om je heen gebeurt. Dit is de wijze waarop wij vandaag en morgen gaan overleven.
Rond de siësta wordt het drukker, echtparen, ouders met kinderen en mensen alleen komen naar dit plekje en gaan in de zon liggen bakken. Bij het weggaan lopen zij allemaal even langs de vuilnisbak en ruimen hun rommel op. In de omgeving van Cadiz was dat opruimen even anders, ouders gooiden hun afval gewoon over hun linker, of rechter, schouder weg en lieten dit liggen voor de eventuele schoonmaakploeg.
Het tafereel zou ook in Egmond kunnen plaatsvinden, alleen dan had je echt zand gehad. Hier zijn het steentjes, stenen en rotsblokken met daartussen zwartachtig zand. Tussen dit alles zie je veel plastic afval liggen, soms afkomstig vanuit zee, maar evenzoveel achtergelaten door de mannelijk vissers die rond tien uur ‘s avonds komen vissen en drinken tegelijk.
Het is als eerste onbegrijpelijk dat er zo’n verschil in mentaliteit kan zijn en dat zo’n mooi stukje Spanje zo slecht onderhouden wordt.
ZONDAG 14 MEI 2017
Vandaag was het alsof we “blue lagoon” mochten ervaren. Zon, zee en zand, maar voor ons kwam er iets meer bij: de bergen rondom en de camper waarin we leven. We mogen gelukkig zijn met dit leven.
MAANDAG 15 MEI 2017
Vandaag vertrokken en onderweg alles weer geleegd en gevuld, we kunnen weer duizend kilometer rijden en ruim vier dagen zwerven. We rijden over de 332 richting Valencia. Het is een prachtige route en we beginnen ons af te vragen waarom dit geen groene route is. We hebben het nog niet uitgesproken of we begrijpen waarom. We zijn weer in Plastic-Land gekomen en ontdekken nu ook dat deze bedrijfjes hun oude plastic zelf recyclen, ze gooien het op het vuur en zorgen dat er enorme vieze rookwolken in de vallei blijven hangen. Ook dat is een vorm van milieubewust bezig zijn.
Via kleine omwegen, omdat we niet over grote wegen willen rijden, komen we aan in Althea. Volgens alle gegevens zou hier een camperplek zijn, een plek die we de vorige keer niet konden vinden. Ook vandaag liep het weer verkeerd af, op de aangewezen plek was geen camperplaats, zelfs geen afrit o.i.d.. Draaien en terugrijden gaven hetzelfde resultaat. We besloten door te rijden en daarom moesten we in Althea omkeren. Terug op de route zagen we een camper staan, we begrepen nu dat we ergens de rivieroever moesten vinden, om via de zijkant bij de plek te komen.
Via kuilen, waar men toevallig een weg van had gemaakt, bereikten we de plek. We staat achter een klein muurtje dat ons moet beschermen tegen de zee.
DINSDAG 16 MEI 2017
Na een rustige nacht lekker genieten van vers sap met een broodje. De stad in om even over de markt te lopen en winkels kijken. Bij de bakker lekkere pecanbroodjes gekocht en via het strand, bestaande uit grote en kleine stenen zonder zand, teruggelopen naar de camper. We moesten wel, op blote voeten, de rivier door. Naast het feit dat het water nat was, was het ook koud en zat er heel veel vis in.
Lekker genoten van koffie met een broodje en daarna het heerlijke nietsdoen.
WOENSDAG 17 MEI 2017
Vanmorgen weer vertrokken. Het verbaast mij dat wij, in vergelijking met andere camperaars, steeds zo vroeg wakker zijn. Komt dat door onze gezonde levenswijze?
Vandaag was zelfs de beheerster van de camperplek nog op inactief. Toch was het bijna 8.30 uur dat wij wegreden.
We kozen voor de 332, de rustige route richting Valencia. We zouden deze keer niet naar Valencia gaan, maar doorrijden richting Barcelona. Een goed voornemen dat stand hield tot zo’n vijftig kilometer voor Valencia. Het werd dezelfde plek als twee jaar geleden: Coll Vert in Pinedo.
‘s Middags lagen we met de hond aan het strand en hebben even heerlijk gezwommen. Zelfs onze hond leek het prettig te vinden. Helaas was het bewolkt, waardoor, ondanks de warmte, de zon zich niet liet zien.
DONDERDAG 18 MEI 2017
Na een, door het geluid van de autoweg, minder goede nachtrust, kwamen we op het idee om vanmorgen al Valencia te bezoeken. Met, als primeur de hond in de nieuwe boodschappenkar, gingen we, voor drie euro, met de bus naar het centrum. Bewust het fototoestel thuisgelaten, waardoor we ongedwongen konden genieten van de dingen die we zagen. Oudere Engelstalige toeristen, die een all-inclusive hadden geboekt, zaten met hun lunchpakket, verpakt in een papieren mandje in cellofaan, op een bankje tegenover de kathedraal te worstelen met de verpakkingen van het pakket, van het pakje sap, met het blikje smeerworst of met het blikje sardientjes. Hoe fijn een groepsreis kan zijn. Natuurlijk kon dit niet op tegen de prachtige gebouwen, gevels, balkons en muurschilderingen.
Hoe geweldig kan een dagje wandelen door de stad zijn? Het terrasje in dat achterafstraatje! Tapas met shangria tegenover de Mercado!
Terug met de bus en aankomen bij je camper, net voordat het begint te regenen. Ook dit nadeel heeft een voordeel, onze luifel is weer schoon!