VRIJDAG 6 JULI 2018
Vanmorgen moest Hanna nog even naar het ziekenhuis, een controle van haar gebroken pols. Dit was voor ons het groene licht om te vertrekken.
Zelf was ik thuis gebleven om de laatste handelingen voor ons vertrek te regelen: koelkast, vriezer, laatste boodschapjes en water.
We vertrokken rond 12 uur uit Purmerend en reden, met een gemiddelde van rond de negentig, richting Duitsland. Zonder noemenswaardig oponthoud kwamen we aan in Grasberg, even voorbij Bremen. We vonden een leuk plekje op het grasveld. Morgen is in Grasberg een Flohmarkt, ben benieuwd.
ZATERDAG 7 JULI 2017
Inderdaad, er is een vlooienmarkt in Grasberg en wij zijn bijna het middelpunt. We zijn ingebouwd, maar met goed loodswezen van Hanna en mijn sturen konden we weer snel verder reizen.
Deels binnendoor en deels autoweg richting Puttgarden. Nog even tanken, want volgens de ANWB is het tanken in Denemarken en Zweden duurder. In Denemarken, direct na de overtocht, was de prijs van diesel bijna 10 kroon, ongeveer 1,35 euro. Dankjewel ANWB, aan de andere kant betaalde ik 1,50 euro.
Nu even doorrijden, want we willen The Bridge nog oversteken, we hebben een plekje bij Klagshamn op het oog, aan het water met the Bridge op de achtergrond.
ZONDAG 8 JULI 2018
Ons doel bereikt, we staan bij een klein strandje in Klagshamn en kunnen zo op de The Bridge kijken. (Nadat ik, een aantal jaren geleden, voor het eerstover deze prachtige brug reed, zag ik de Zweeds/Deense tv serie en, vanaf dat moment, is deze mooie brug The Bridge geworden.)
Niets is leuker als mensen kijken en ervaringen opdoen. Gistermiddag begon het nadat ik mijn dieselervaring had opgeschreven. Een Zweed stond kleine groene vruchtjes uit een boom te plukken, dit was erg inspannend. Naast onze camper stond een identieke boom, met heel veel kleine groene vruchtjes. Het is altijd goed als je een ander kan helpen, dus liep ik op de persoon af. Hij was blij met mijn tip en kwam direct aanlopen. Wat blijkt: mijn boom had andere vruchten en van het nu eten zou je ziek worden. Hij plukte onrijpe groene pruimen en ik bood hem onrijpe perziken (althans, dat begreep ik) aan. Zij eten de onrijpe groene pruimen met een beetje zout, om maagklachten te voorkomen en om gezond te blijven. Ik moet zeggen, nadat ik het geproefd had, de smaak viel niet tegen en ik ben nog steeds gezond.
Later op de avond kwam er een grote oude bestelwagen met aanhanger aangereden, datgene wat op de aanhanger stond maakte mij nieuwsgierig. Het was een vierwielige kar, soort paardekar, waarop een frame gebouwd was waaraan touwen en linten zaten. In het midden zat een soort hydraulisch systeem, waardoor het geheel op een lanceerinrichting voor mensen leek, het kon ook een draaimolen zijn. Het fijne zal ik niet meer achterhalen. Uit de auto stapten twee mannen, gekleed in een witte broek, welke mij later aan de Bhagwan deed denken, waardoor ik dacht aan een circusact. Verkeerd, want een paar tellen later kwamen er ruim tien mannen, allen met zo’n broek, alleen niet wit, uit de bestelwagen. Nu kwam mijn Bhagwan gedachte naar boven.
Het is een mooie ervaring als je ziet, ernaartoe, dat hier iedereen zichzelf kan zijn, dat niemand zich stoort aan het gedrag van de ander. De Bhagwan man en vrouw liepen tussen de dames in burkinie en de dames is bikinie.
Vanmorgen, na een klein en gezond ontbijt, lekker een stukje gaan fietsen. Hier heb ik mijn eerste zes muggenbultjes opgelopen. Hoeveel volgen er nog? Hanna heeft er nog geen gekregen. Na terugkomst lekker gaan zitten en een beetje uitzoeken waar onze volgende stop zou kunnen zijn.
MAANDAG 9 JULI 2018
Vanmorgen, met stevige wind vertrokken richting Kåmpinge en daar de groene route gepakt richting Ystad. Onderweg het toilet en de vuilwatertank kunnen legen, schoonwater nog niet tegengekomen. Op twee kilometer van het centrum van Ystad hebben we een plekje gevonden om te overnachten. 
Op de fiets de stad ingegaan en rondgekeken. De kerk hebben we met een bezoekje geëerd en we hebben ons eerste kaarsje gebrand. Het is duidelijk dat we, wat gebouwen betreft, verwend zijn. Ystad heeft veel mooie gebouwen, maar de echte blikvanger ben ik niet tegengekomen, het aantal foto’s is dan ook beperkt.
Op de terugweg boodschappen gedaan en dan is het fijn dat je op de fiets bent, je neemt alleen het meest noodzakelijke mee. Terug bij de camper weer genoten van het ongedwongen afhandelen van alles, kopje koffie volgende etappe bespreken, enz.
DINSDAG 10 JULI 2018
Vanmorgen na rustig opstaan ons wat warmer gekleed en genoten van een paar beschuitjes, vertrokken we richting Karlskrona, we zijn gestopt in Tosteberga Hamn, Fjälkinge. 
Na een kwartiertje rijden kwamen we in een bosrijker gebied, de wegen kregen meer hoogteverschil, kortom het was weer een mooie omgeving waardoor we mochten rijden.
Door rustig te rijden en snel te reageren wisten wij te voorkomen dat Disney een film uit de handel moest nemen. Bambi stak op vijf meter van onze rijdende camper. Het besef dat hij bijna zijn moeder nooit meer terug zou zien, kwam in die ene fractie van een seconde in zijn hoofd en zijn ogen straalden de droefenis en de angst uit. Gelukkig voor ons allemaal is Bambi weer bij zijn moeder.
Op een kleine parkeerplaats waar we even stopten om ons luchtiger te kleden, hoorden we de geluiden van een beest, het leek op het geluid van een varken. Dat zou kunnen, want overal stonden waarschuwingsborden van overstekende zwijnen. Tien meter verder konden we zien waar het geluid vandaan kwam, een varkensslachterij.
Lachend zijn we verder gereden, waarbij we, voorbij Kristianstad, een smallere weg moesten volgen. Zo’n weg waarbij je hoopt dat er geen tegenligger komt en, dan blijkt dat het ijdele hoop is. Wie stopt? Jij of zij? De keus is duidelijk, ik dus. Na een kleine 10 kilometer hield de weg op, hier begon de Oostzee. We waren op de plek van bestemming. 
Deze plek geeft je dat specifieke gevoel van vrijheid, dat gevoel van dit mag niet overgaan, het gevoel van……..
WOENSDAG 11 JULI 2018
Gistermiddag lekker op de fiets richting bewoonde wereld gereden. Wat heet bewoond, het kasteel, zo’n zes kilometer verderop, was gesloten, omdat de bewoner, hoe is het mogelijk, een 90-jarige man van rust hield. Dan maar naar de zijkant van het kasteel, daar was de ingang van de tuinen. Bij de ingang, annex het winkeltje, kregen we exact hetzelfde te horen: de 90 jarige bewoner hield van rust en daarom was alles gesloten. Onderweg terug naar de camper gestopt bij het chocolade-restaurantje, ook hier vonden we weer een gesloten deur. Nu niet vanwege die oudere man, maar vanwege een privé-workshop. Wie zong ook alweer: ‘morgen zal alles beter zijn’.
Vanmorgen kwam de havenmeester voor het staangeld, 170 kroon. Hij was een vriendelijke oudere man die een behulpzaamheid uitstraalde waarbij de grootste kluns zijn domme vragen durfde stellen. Ik, niet dat ik een grote kluns ben, had zo’n vraag: ‘Waar kan ik mijn vuil water lozen?’. Ik had gisteren, voor en na het fietsen, overal gekeken en nergens een loosput gezien. Daar, waar ik hem de vraag stelde, was de put. Je moest er, met een haak die aan de muur hing, wel het deksel vanaf halen. Zelf zou ik dit nooit hebben kunnen bedenken, zo simpel en hygiënisch, geen stankoverlast en geen vervelende vliegen.
Na een rustige rit, met wat parkeerproblemen in Ronneby, kwamen we op onze volgende, niet vooraf ingeplande, overnachtingsplek: Naturreservat Tjuraviken / Slätthammar, Listerby. Weer zo’n plekje waar je blij van wordt. 
Bijna elke dag fietsen we een stukje, zo ook vandaag weer. Geen zin om langs een drukkere weg te fietsen, besloten we om dwars door het park te gaan. We wisten dat daar geen fietspad, of asfaltbaan, te vinden was en we hadden ook gelezen dat we eventuele beesten met rust moeten laten. 
Wat waren we blij toen we een aantal grazers rustig langs het water zagen liggen, daar moesten we een foto van maken. Verder fietsen, hellinkje af bocht maken en we reden bijna tegen het achterwerk van zo’n grazer. Vol in de rem, het beest draaide zijn kop en sjokte rustig, het hele pad in beslag nemend, verder. 
Natuurlijk moest ook dit vastgelegd worden en op het moment van fotograferen kwam daar zo’n wit gevaarte aanlopen, het was een stier. Een stier met een kop waar je ‘u’ tegen zegt, keek ons aan, schatte onze mogelijkheden in, besefte dat wij te snel voor hem zouden zijn, en daarom besloot hij even verder het pad op te gaan. Een zwarte grazer, die wij, door de schaduw, niet hadden gezien, was het slachtoffer van de gefrustreerde stier; een paar fikse zijwaartse stoten deden hem onderdanig opzij gaan. Even verderop waren de beesten ineens verdwenen. We konden weer rustig verder fietsen, althans, dat dachten wij. Een kudde schapen kwam uit de struiken en besloot om voor ons uit te lopen.
Ongelooflijk, achter ons die grote grazers, voor ons treuzelende schapen en af en toe een immens grote kop, die vanuit het struikgewas, je aankijkt. Ook deze schapen hebben een doel, want na vijf minuten verdwijnen ze allemaal naar rechts, weer in het struikgewas.
DONDERDAG 12 JULI 2018
Vanmorgen, omdat het weer aan het veranderen was, in alle rust opgestaan en vertrokken richting Karlskrona. 
Volgens de verhalen zou dit een mooie stad moeten zijn, voor ons was het een tegenvaller. Daarom snel weer doorgereden naar Kalmar. Het vinden van een staanplaats voor de nacht was wat moeilijker, daarom gekozen voor een betaalde plek aan de haven. Veel geld voor weinig camper-service: alleen stroom, geen water vullen of lozen en geen toilet legen, wel een douche en toilet.
Het kasteel is een aanrader, vooral met kinderen, die brengen daar de dag wel door. Later vandaag, anders morgen, gaan we de stad in. Nu lekker zitten met iets te drinken.
VRIJDAG 13 JULI 2013
Ook deze ochtend hadden we weer gewoon onze biologische klok, waardoor we vroeg opstonden. Na een eenvoudig ontbijt alles vertrekklaar gemaakt en naar een service station vertrokken. Vuil water, schoon water, toilet legen en lpg tanken voor 40 kronen. Nu op weg naar Västervik, een rit van ongeveer 150 kilometer. 
Ruim twee uur later komen we aan en pakken, na lang zoeken, een betaalde camperplek. 
Het is op loopafstand van het centrum, een heerlijke ervaring. Het is een leuke stad, met een mooie oude kerk en veel typische Zweedse houtenhuisjes. 
ZATERDAG 14 JULI 2018
Geheel tegen de planning in, misschien kan ik beter zeggen conform ons impulsief gedrag, vertrokken richting Jönköping. Onderweg werd onze auto gewassen, een immense regenbui, bijna zo stevig als hagel, maakte alles schoon. We staan nu op een geweldige plek aan het meer bij Vättersnäs, Huskvarna. 
ZONDAG 15 JULI 2018
Vanmorgen op de fiets naar Jönköping en rustig rondgekeken. Het valt ons op dat je hier in Zweden heel goede fietsmogelijkheden hebt, iets wat je niet direct verwacht.
In Jönköping zijn we naar het lucifermuseum gegaan, gewoon een leuke ervaring. 
Huskvarna laten we waarschijnlijk links liggen, want morgen gaan we weer verder.
Tot nog toe hebben we, over de reisdagen, een gemiddelde temperatuur van 27 graden gehad, ook dat is mooi.
MAANDAG 16 JULI 2018
Vanmorgen wederom vroeg uit de veren. We willen verder naar het noorden. Instappen, wegrijden, bijtanken, boodschappen (groenten en fruit) inslaan en dan weer verder. Onderweg kwam de vader van Bambi eventjes langs om ons een goede reis te wensen. Hij straalde en zag er gelukkig uit.
Ons eerste doel was een plekje in een natuurgebied, bleek het een parkeerplaats naast de golfbaan te zijn. Altijd al gedacht, maar nu met ervaringsonderbouwing van het vorige natuurgebied met de reusachtige grazers en de schapen, dat golfers behoren tot een zeldzaam ras en beschermd dienen te worden.
DINSDAG 17 JULI 2018
In Zweden reden we route 62 en daarom kwamen we in Råda. 
Vandaag, na een bloedhete nacht van ruim 30 graden, vervolgden we deze route en we kwamen zonder problemen in Noorwegen, waar de route natuurlijk een ander nummer kreeg: route 26. Zowel in Zweden als in Noorwegen was de weg een stille asfaltroute tussen de bomen, het enige verschil lag in de dichtheid van bebossing. Zweden wint dit. In Noorwegen ging route 26 over in route 30 en we vonden een stopplaats bij Midtre Gauldal, Singsås. 
Ik vond deze rit niet geweldig, het was enorm monotoon en het spectaculaire, wat we graag ervaren, was niet aanwezig. Of, het moet die stortbui van vijf uur geweest zijn. Morgen Trondheim.
WOENSDAG 18 JULI 2018
Na een dik uur rijden kwamen we op het betaalde traject voor Trondheim.
Het feit dat het hele traject een grote bouwput is, kom je gewoon te betalen, een verrassing voor later. We staan op P3 bij Ikea, een parkeerplaats speciaal voor campers. We zijn nummer drie die hier aankomt, tien minuten later is het vol.
Met de bus zijn we naar het centrum gegaan, leek ons handiger. Wat een gemak, hond in de kar en gewoon instappen. De hond mag gratis mee, alleen wij moeten betalen: heenreis, omgerekend, €13,50 en terugreis idem dito. Dit was wederom zo’n unieke ervaring.
De stad, het oude centrum, heeft iets dat me trekt. Het is een Noorse stad, maar met veel terrasjes waar je gezellig kunt eten of koffie drinken. We zijn gestopt met wandelen omdat de aangekondigde regen was gearriveerd. Morgen zien we weer.
Dat hadden wij weer. Een goede plek om met de fiets morgen de stad in te gaan, blijkt dat we om 22.00 uur weg moeten zijn. Vanaf dit jaar mag je daar niet meer overnachten. Zoeken naar een toegestane locatie heeft als resultaat dat we de stad moeten verlaten en ons heil elders moeten vinden. Dat werd Kvithammer Rasteplass bij Stjørdal. Morgen dan maar richting Lofoten rijden.
DONDERDAG 19 JULI 2018
Onze biologische klok bepaalde dat we om 7 uur al aan het ontbijt zaten. Het weer zou vandaag tegen zitten, koud en nat. Daarom een lange broek en een dikkere trui. Na het lozen en vullen, waarbij wij, zeker weten, een aantal Nederlandse camperfamilies uit hun slaap hebben gehaald, vertrokken we richting noorden, via route 17. Het begin, over de E6, was saai. De overgang naar de 17 bracht de verandering, in woorden en foto’s is dit niet uit te drukken, het was de beleving in zijn totaliteit.
In Namsos gingen we even de stad in, een beleving die je dan weer hebt, kun je vooraf niet bedenken. Loop je een supermarkt in, zie je tegenover de kassa’s een koffiehuis. Blijkt dit een oude textielfabriek te zijn, waar men een nieuwe, vooral muzikale, invulling aan heeft gegeven en dit is gecombineerd met een aankleding uit de jaren 50-60.
Verder met de camper. Ook nu was de natuur weer overweldigend. 
Combineer je het autorijden langs de fjorden, waarbij bochten en hellingen gehusseld werden aangeboden, met de ferrie-oversteken, dan krijg je iets dat je moet ervaren, omdat ik het niet kan overbrengen. 
We worden niet alleen beloond door de variatie aan omgeving, ook het weer past zich aan ons aan, de zon komt, de regen verdwijnt en wij staan weer op een unieke plek. Wat kunnen we meer verwachten.
Oh ja, voor een kilo kersen in de supermarkt mocht je, omgerekend, 19 euro betalen.
VRIJDAG 20 JULI 2018
Vanmorgen vertrokken naar Vevelstad en daar op de ferrie richting Tjøtta. 
Van hieruit ging het via Sandnessjøen richting Levang. Weg 78 die we moesten nemen om in Mosjøen uit te komen, bleek afgesloten te zijn. Daarom onze rit aangepast en doorgereden tot Levang en daar op de ferrie naar Nesna. Vanuit Nesna naar Utskarpen en daar route 17 verlaten om via de 12 naar Mo i Rana te rijden.
Een route die te mooi is om te beschrijven, bergkammen, bochtenwerk, vergezichten, sneeuw, zon, watervallen, stijgingen en dalingen van 10%, smalle wegen enz.enz., er zijn geen superlatieven voor.
Mo i Rana had een prachtig beeld: ‘the oceanman’. Het staat in het water, voor een moderne loopboulevard met vaste ligbedden en leuke bankjes. 
We wisten dat dichtbij deze stad de poolcirkel lag en een Noor vertelde ons in gebrekkig Engels dat het 7 kilometer rijden was. Dat werd ons doel. Alleen die 7 moeste 70 zijn, ok, daar kom je overheen. Wat ik niet wist was dat die 70 kilometer de zwaarste rit van deze trip zouden worden. Men is hier de E6 aan het repareren en verbreden en dat gaat op zijn Noors: veel onmogelijke bochten met gaten waarin een autoband kan verdwijnen, brede net geasfalteerde racebanen waarop Scania’s je voorbij denderen met een snelheid ver boven de toegestane snelheid, versmallingen waarbij je blij bent dat de lak op je wagen blijft, kortom een kamikaze-traject.
Nu staan we rustig op de poolcirkel.
ZATERDAG 21 JULI 2018
We gaan vandaag pas de derde week in, het lijkt alsof we al veel langer onderweg zijn. De poolcirkel is voor ons het meest verre punt dat we deze vakantie wilden halen, ook al droom je elke keer van verder en meer.
Vandaag gaan we weer zakken, doel is een plekje voorbij Mosjøen. 
Het stuk tot aan Mo i Rana, aan de Ranfjorden, hebben we gisteren al gehad, dus dat is bekend, dat is de kermisattractie genaamd E6. Ik moet erkennen dat het vandaag minder heftig was.
Na Mo i Rana hebben we bij de Sørfjorden even een pauze ingelast, op een parkeerplaats met minder asfalt en meer gaten. Toch was deze stop geen tegenvaller, het uitzicht was weer fenomenaal. 
Onze navigatie gaf aan dat we in Mosjøen waren gearriveerd, dit was een aanfluiting, twee benzinestations en een grote camperdealer met wat andere industrie en de bewoners woonden in mooie huizen hoog tegen de helling. Later bleek dat het systeem weer eens een grapje met ons had uitgehaald, we moesten vijf kilometer verder rijden.
Aangekomen leek Mosjøen op een uitgestorven stadje, maar rondlopend ontdekten wij het oude stadsdeel Elfgata dat gerenoveerd was. Wat zijn we blij dat we dat hebben mogen zien. Een aanrader voor iedereen die in de buurt van Mosjøen komt.
Oh ja, bij Fru Haugans Hotel hebben we in de tuin koffie gedronken. Zelf ingeschonken en omdat er niemand was gewoon buiten opgedronken en pas betaald toen we de bekers terugbrachten. Dit schijnt men hier normaal te vinden, moet je in Nederland eens proberen.
Halverwege de middag hebben we de stad verlaten en zijn we op zoek gegaan naar een plek om te overnachten. Ook deze plek is weer zo’n plaatje welke je alleen in folders ziet en nooit in het echt tegenkomt: Laksforsen Vefsna. Het kan zijn dat het toilet vannacht wat vaker bezocht wordt.
ZONDAG 22 JULI 2018
Vanmorgen in alle rust weer vertrokken, de waterval had onze interesse en we zouden daarom vandaag meer watervallen bezoeken. De eerste waterval, Trongfossen, hebben we niet kunnen vinden. De tweede waterval, Fiskumfossen hebben we wel gevonden, helaas was de waterval, door de droogte, minimaal en het informatiecentrum over zalm was gesloten. Toch was het weer een fenomenaal panorama dat ons werd voorgeschoteld.
Vervolgens doorgereden naar Formofossen. Hier kregen we problemen met het vinden van de parkeerplaats, deze was opgeheven. De wegwijzer kwam niet overeen met de informatie welke Google Maps ons gaf. Ons vertrouwen ging uit naar de bewegwijzering en dat was de juiste keus. Ook deze waterval was mooi en de omgeving was nog mooier, vooral al die stroompjes onder het mos. 
Onder het rijden kwam Hanna weer met een idee, ze had een heel mooie camperplek gevonden. Daar zouden we heengaan. Alles ging goed , totdat we bij Skatval de E6 moesten verlaten. De weg werd wat smaller en bochtiger, uiteindelijk was onze auto even breed als de weg. Toen kwam dat smalle, lage tunneltje onder het spoor. Ook dit obstakel wisten we achter ons te laten. Op de smalle weg moesten we een bocht van ruim 135 graden maken, eerst drie tegenliggers laten wegrijden, dan de bocht ingaan en ontdekken dat asfalt in grind veranderde en dat we tussen twee hekken doorreden waarbij de koeien ons aankeken. De weg ging nog steeds naar beneden, maakte een haakse bocht naar links en eindigde op een klein strandje. We staan op een geweldige plek bij het Steinvikholm Slott. Weg stress. 
Vooral niet denken aan morgen, dan wordt alles, in omgekeerde volgorde, herhaald.
MAANDAG 23 JULI 2018
Vanmorgen, na een nacht zachtjes regenen, vertrokken we erg vroeg van ons mooie plekje. Zonder kleerscheuren konden we, via de grindwegen, de berg oprijden, we hadden het geluk dat er geen tegenliggers waren. De E6 is voor vandaag onze hoofdroute, we gaan richting Lillehammer, eigenlijk is het een vlucht naar de zon.
Onderweg merk je dat ze in Noorwegen hard bezig zijn om het wegennet te verbeteren, opvallend is het feit dat ze, bij Trondheim, bijna bij elke bouwput een tolpoort hebben staan: dus, hoe meer mensen deze hindernis nemen, hoe sneller de werkzaamheden klaar zijn (of zou ik dit verkeerd interpreteren).
Ons eerste echte stopmoment was in Hjerkin. Hier gingen we van de E6 af, kwamen op een grindweg en moesten een stuk de berg op. Het trillen van de auto zorgde dat alles wat niet goed vast zat ook los kwam, mijn buik bewoog op het ritme mee. Over de parkeerplaats zal ik niets meer zeggen.
Uitstappen en wandelen naar boven, naar de top van de berg, waaide het beneden en was het fris, het werd steeds warmer. Nadat we ruim driekwart van de route hadden afgelegd, moesten we kiezen voor de hond of voor de top. We hebben ons gesplitst, hanna heeft de hond gered en ik heb de top gehaald.
Bovenop de berg had je een magnifiek uitzicht, je zag de sneeuw aan de andere kant op de bergen liggen. 
Een pré voor de Noren, boven op de berg hadden ze een metalen box geplaatst, deze was van binnen voorzien van houten lig/zitbanken en een open haard. Het is een soort recoveryroom, daarom liep iedereen in korte broek naar boven. Vanuit die hang/ligstand had je een prachtig uitzicht over de omgeving.
De wijze waarop ik gekleed was, zorgde ervoor dat ik heel snel deze verwarmde broeikas verliet.
Een andere stop was bij een zogenaamd trollenmuseum. Ik verheugde me hierop, kreeg allerlei ideeën en werd behoorlijk teleurgesteld. Niets museum, gewoon een winkel. Het enige positieve resultaat zijn de foto’s. 
Tot slot zijn we terechtgekomen op een overnachtingsplek naast de E6. Dit is vreemd, omdat er binnen een afstand van 60 meter van de E6 niet meer in een camper, tent of caravan overnacht mag worden. We staan vannacht op Dovreskogen Gjestegård.
DINSDAG 24 JULI 2018
Na een goede nachtrust konden we vertrekken. Meteen weer de E6, soms mag je 70, dan weer 80 en een enkele keer 90 kilometer hard rijden, meestal is het onder de 70 (40-centrum stad, 50-stad en 60 bij veel stukken). Haast is hier een slechte boodschapper, flitspalen worden aangekondigd, maar staan altijd op de verkeerde plekken en een andere manier om controle te houden zijn de trajectflitsers, bij aanvang en na zo’n 5 kilometer opnieuw. Gelukkig hoef ik me daar niet druk over te maken.
In Vinstra zijn we van de E6 afgegaan om de Peer Gyntveien te volgen, wederom een unieke ervaring. 
Tol betalen om over een onverharde weg te rijden!
We zijn blij dat we het hebben gedaan, wat een omgeving, wat een ervaringen. Gisteren was onze hond bekaf en moest hij opgeven, vandaag was hij bijna een maaltijd voor een adelaar en zijn/haar familie. Door de riem onmiddellijk strak te trekken en de hond naast je te houden, ging de adelaar van ons vandaan. Gelukkig heeft onze hond geen benul van dit soort gevaren en hobbelt hij gewoon steeds met ons mee.
Na deze weg konden we onze camper opnieuw opbouwen, alles was door elkaar gehusseld, de kleerkast was een rotzooi, de borden kwamen je tegemoet op het moment dat je iets wilde pakken en de etenswaar kwam vanzelf uit de koelkast. Toch hadden we het niet willen missen.
Nu staan we bij de skipiste van Lillehammer, jammer dat er geen sneeuw ligt.
WOENSDAG 25 JULI 2018
Vanmorgen vertrokken we vanuit Lillehammer over de E6 richting Jevnaker, daar zou een glasfabriek zijn, Hadeland Glassverk. Het was een mooi terrein met veel aandacht voor kinderen, zodat de ouders overal konden kijken om te kopen. De mooiste glazen en vazen werden naast het prachtige porselein aangeboden voor de helft van de prijs. Ook tin, kleding en andere huisraad ging voor de helft van de prijs weg. Een eenvoudige bierpul mocht je voor 300 Noorse Kronen meenemen, ongeveer €32.
De volgende stop was de zilvermijn in Kongsberg. We hadden de pech dat het ruim 30 graden was en onze hond niet mee de mijn in mocht (begrijpelijk), dus zijn we na wat rondlopen en kijken vertrokken.
We kwamen in Notodden en vonden onze overnachtingsplek in de oude haven, naast het strandje. Een verademing, 32 graden met een stevige bries. Als eerste mocht onze hond zwemmen, daarna gingen wijzelf het water in. Heerlijk, echt koud maar uiteindelijk zo’n weldadige verkoeling voor het hoofd. Misschien blijven we wel een dagje langer staan, maar dat is voor morgen
DONDERDAG 26 JULI 2018
Inderdaad, wij zijn een tweede dag op dezelfde plek. Vandaag gaan we op de fiets naar de staffkirke van Heddal. Een leuke rit, omdat je op een aparte baan rijdt, dus niet tussen de auto’s. Een heel mooi gebouw, een uniek gebouw als je beseft dat het dateert van de dertiende eeuw. Bij deze kerk is ook een klein openluchtmuseum, ook daar kon je je ogen uitkijken, woningen van 200 tot 500 jaar oud, een enkele nog ingericht ook. 
Op de terugweg nog even een paar boodschappen en dan maar verkoeling zoeken bij de camper. Het is hier, net als in Nederland, ook heel warm, 33 graden, onze hond kan alleen maar lui liggen.
VRIJDAG 27 JULI 2018
Vanmorgen bijtijds alles gedaan, waardoor we al vroeg op pad waren. Via een binnenweg, bochtig, smal en stijl, reden we richting Bø. Vanuit Bø de 352 gepakt en via Lunde richting Ulefoss gereden. Bij de Vranfoss Sluser gaan kijken, fenomenaal.
De hele watertrap is al een plaatje, maar als je ziet dat alles nog handwerk is, dus sluisdeuren openen en sluiten, wordt alles nog mooier. Ons doel zat erop, daarom verder gereden en uiteindelijk als eindbestemming gekozen voor Hove Camping, in de buurt van Arendal. We hebben netjes volgens de gps-coördinaten gereden en kwamen op een heel grote campus uit. We zagen een bordje richting camping en dat volgden we toen. Niet te vinden, terug bij af. Opnieuw alles nakijken en wederom kwamen we op die grote campus, alleen nu gingen we bij het bordje camping linksaf. Ja, na menige keer te hebben gestopt, om tegenliggers voorbij te laten gaan, kwamen we uiteindelijk op de juiste plek. Hier staan we nu en we gaan morgen met de boot naar Arendal.
ZATERDAG 28 JULI 2018
Ik heb me op de zomer gekleed, korte witte broek. Meestal wordt het weer slechter als ik in het wit loop, maar vandaag trek ik me er niets van aan.
Na de normale ochtendrituelen, hond uitlaten en koffie drinken, hebben we de boot naar Arendal gepakt. Een klein bootje dat als een soort waterbus van het ene punt naar het volgend punt hopt, net een rondvaartboot. Het is een gezellige stad, waar je persé moet genieten van de vis
Het weer was al omgeslagen, gisteren bloedheet en vandaag lekker fris. Volgens de voorspellingen, van gisteren, zouden we onweer krijgen, in eerste instantie vanaf 9 uur, nu misschien vanavond om 8 uur.
In Arendal was het feest, precies zoals we dat 5 jaar geleden ook hadden. De streetparade trok weer door de stad.
Tik voor filmfragment:
53A9578F-86F1-40BC-AFAC-69ABA92012E8
Dit is een festijn, waarbij iedereen, die een instrument bespeelt, mee mag lopen. We ervaren vandaag dat de straatstenen behoorlijk plakkerig zijn, vermoedelijk als gevolg van het (fris)drankgebruik op het feest dat al een paar dagen bezig is. Met het rondlopen van dit orkest, laat ook de zon zich steeds meer zien.
Voldaan, ook door de gefrituurde lekkere vis, garnalen en krab, lopen we terug naar de boot. Bij de camper aangekomen ervaren we dat het hier een stuk frisser is.
Vanavond gaan wandelen in het natuurpark waar de camping in ligt. Ik ken de verhalen over Trollen, ik weet dat Noorwegen hiervan in de ban is, net zo als de verhalen ‘in de ban van de ring’, maar nu heb ik zelf kennis gemaakt met de Trollen. Wandelend door het bos hoorden we allerlei vreemde, akelige geluiden, bomen schoven langs elkaar en veroorzaakten een gepiep en geknars. Natuurlijk keken we achterom, links van ons en rechts van ons, en ja hoor, daar waren ze. 
Overdag veranderen de Trollen in bomen, maar daarbij nemen ze posities aan die we in onze stoutste dromen niet voor mogelijk houden, ze komen op je af, staan je ondersteboven aan te gluren, of nemen de houding van een buffel aan. Tijd om snel door te lopen.
Laat bij het wandelen vooral je fantasie werken, maar geloof er zelf niet in.
ZONDAG 29 JULI 2018
Gisteravond kregen we te maken met de gevolgen van mijn opmerkingen over de Trollen. Zij vonden het nodig om ons te bestoken met donder, vuur en regen. Omdat we ons niet lieten intimideren, besloten de Trollen om ons, ver na middernacht met rust te laten.
Vanmorgen was alles weer als vanouds, veel zon en weinig wolken. De camper voor vertrek in orde gemaakt en rond 9.30 uur vertrokken we richting Langesund om daar met de boot over te steken naar Hirtshals. Eerst moesten we Kragerø nog met een bezoek vereren, we wilden ons vergapen aan de enorme jachten die daar zouden liggen. Inderdaad ze lagen er en ik moet zeggen dat er, van dit stadje, geen enkele bekoring uitging (hierbij vergelijk ik het wel met Arendal).
De boot vanuit Langesund was gigantisch groot, had drie dekken met auto’s, en zeven dekken voor de passagiers, waarvan minimaal vijf dekken met hutten. Er was aandacht voor verschillende doelgroepen: kinderen, bingoliefhebbers, sportfanaten, liefhebbers van livemuziek, BBQ-haters konden in restaurants eten en BBQ-liefhebbers konden op het bovendek genieten. Kortom het was een minicruise.
Ruim vijf uur later reden we in Hirtshals weer op de kade, op weg naar een boerencamperplaats, in Hjørring bij de familie Pedersen.
MAANDAG 30 JULI 2018
Vanmorgen lekker lang uitgeslapen en na een eenvoudig ontbijt zijn we naar Skågen gereden. We konden voor het treinstation parkeren en stonden dus eigenlijk gewoon in het centrum. De hele winkelstraat stond vol met kraampjes van de winkels zelf, hierdoor was de mogelijkheid van het fotograferen van leuke pandjes tot nul gereduceerd. Aan het eind van de straat afgedaald richting haven, een nog echte drukke bezigheid. Natuurlijk had je de grote jachten weer in de haven liggen, opvallend gerangschikt naar nationaliteit, Zweden en Noren lagen tegenover elkaar.
Het mooiste aan de haven was natuurlijk de vishandel en daar kun je alleen over oordelen als je het geproefd hebt. Hanna nam de gefrituurde garnalen en ik nam de kabeljauw, natuurlijk mocht het traditionele bier niet ontbreken. Wij, inclusief onze hond, hebben gesmuld en konden na afloop niet klagen over de porties.
Na rustig rondwandelen weer richting auto gegaan, om de lopende zandduinen, bij Grenen, te kunnen zien. Waarschijnlijk waren er veel meer mensen die dit idee hadden, aangekomen op de punt kregen we te horen dat we moesten omkeren, alles was vol en we mochten na vijf uur opnieuw komen kijken. Natuurlijk hebben we dat niet gedaan, het lot had bepaald dat dit mysterie voor ons verborgen moet blijven.
Een beetje overdonderd besloten we om rechtsomkeer te maken en uiteindelijk kwamen we terecht in Fredrikshavn. Een stad die wij niet in onze planning hadden staan. Dat was dan ook de reden dat we snel doorreden naar Aalborg. Op een camperplekje even buiten de stad, bij de paardenracebaan, naast de jachthaven, hebben we ons geïnstalleerd.
Op de fiets richting centrum van de stad gegaan, waarbij we langs de racebaan, waar we de speaker enthousiast hoorden schreeuwen, moesten rijden. Even kijken, zo’n start is leuk, achter een rijdende afzetting, afzetting open en wagen rijdt hard weg. De jockeys bepalen hun positie en de strijd is begonnen. Wij gingen verder richting stad en weten dus niet of onze favoriet gewonnen heeft.
Een leuk, gezellig centrum, waarbij de aanwezigheid van de haven merkbaar is. Het bier schijnt hier voor de vele Noren en Zweden lekker en goedkoop te zijn. Na een leuke wandeling weer de fiets gepakt en nog even door het centrum gereden, de winkels waren inmiddels gesloten, alvorens we richting camper gingen. 
Moe en voldaan kunnen we deze dag ook weer aan onze lijst toevoegen.
DINSDAG 31 JULI 2018
Vanmorgen vertrokken richting Noordzeekust, Hanstholm was de koers. Het ging om het natuurgebied aan die kant van Denemarken. In Hanstholm gekozen voor de haven en daar even rondgekeken, het is een duidelijke vissershaven, maar echt niet toeristisch. 
Via de kustweg zijn we door het natuurgebied richting Klitmøller gereden. Het is een mooi gebied, maar het biedt me geen uitdaging, daarom gekozen om verder te rijden. De omgeving blijft mooi, maar de route is vreselijk saai om te rijden. Ons doel is nu Viborg, maar we weten dat we dat vandaag niet bereiken, we hebben een boerenbedrijf gevonden waar we kunnen staan. Veel vliegen, want het is een bedrijf dat gespecialiseerd is in het mesten van stierkalveren, voor de vleesproductie. Naast jonge stieren hebben ze ook geiten, een paar rammen en veel katten. Opvallend is dat je overal vrij mag kijken en lopen, je kan alleen maar concluderen dat de beesten het naar hun zin hebben. Nieuwsgierig als ze zijn, komen ze allemaal kijken, sommige kalveren springen huppelend naar je toe. Bang als ze zijn lopen ze allemaal achteruit als je te dichtbij komt. Ik heb kunnen lachen toen ik zag hoe de kalveren en onze hond op elkaar reageerden, die nieuwsgierigheid en die angst tegelijk.
WOENSDAG 1 AUGUSTUS 2018
Een nieuwe maand geeft nieuwe kansen. Dus vandaag zou alles anders kunnen zijn. In alle rust zijn we naar Viborg gegaan, om de kathedraal te bewonderen. We waren twee uur te vroeg. Niet dat ik bijgelovig ben of zo, maar ik vind dat het toeval een rol mag spelen. Vanmorgen besliste Hanna anders: we gaan eerst koffie drinken en wat winkels bekijken, daarna gaan we naar de kathedraal. Ik heb er geen spijt van, een kathedraal waarbij de muur- en plafondschilderingen prachtig waren en conform de bijbelverhalen geschilderd waren. Het verhaal van Adam en Eva, het verhaal de blijde boodschap, enz..
Na dit bezoek reden we richting Århus, om verschillende musea te bezoeken. De eerste camperplaats was vol, ook omdat er veel campers meerdere plekken in beslag namen, de tweede plek was ook vol. Dan maar vanmiddag beginnen met het openluchtmuseum (woningen e.d.). De routeplanners ingedrukt en daar gingen we, totaal verkeerd. Nu vonden we dat het lot besliste en dat we Århus moesten vergeten.
Ons nieuwe doel licht aan de Deense Waddenkust. Vannacht staan we in Ribe.
DONDERDAG 2 AUGUSTUS 2018
Gisteravond, na het eten van een heerlijk stukje zalm met verse sla, genoten van de stilte in het stadje. We konden mooie foto’s schieten. Een attractie in Ribe is de nachtwaker, een opnieuw ingevoerd overblijfsel vanuit de middeleeuwen, een soort politieagent met lange spies die verhalen vertelt over deze stad. De dag heerlijk afgerond met een lekker vers schepijsje.
Vanmorgen waren we al vroeg wakker en voor negen uur zaten we op de fiets om een tourtje van zo’n twintig kilometer te maken. Het was zestien graden. De helft bestond uit goede fietspaden en de rest was gewoon langs de kant van de weg fietsen. Halverwege kwamen we bij het Vadehavscenteret (voor leken gewoon het Waddenzeecentrum) aan. Hier geïnformeerd over de mogelijkheden om met de Mandøbussen (tractor met aanhanger) naar Mandø te gaan. Omdat we niet voor 14.00 uur terug zouden zijn, was dit uitstapje vandaag niet mogelijk. Waarschijnlijk gaan we morgen dit tripje wel maken, de hond mag namelijk mee.
‘s Middags opnieuw met de fiets het stadje ingegaan. Hetgeen we gisteren gezien hebben, wordt vandaag overtroffen. Het is werkelijk een heel gezellig stadje, leuke winkeltjes (niet de bekende giganten), gezellige terrasjes en heel leuke steegjes.
VRIJDAG 3 AUGUSTUS 2018
Vanmorgen een verkeerde start, het vuilwater liep niet de put in, waarschijnlijk stond ik verkeerd. Dus extra klus: straat schoonspuiten. Hierna in alle rust naar het Waddenzeecentrum gereden en de camper netjes aan de kant gezet, zodat we er vanavond kunnen blijven staan (we hebben gevraagd of dit mocht). Vanaf dit moment leek het wel of we een schoolreisje hadden, samen in de tractorbus, natuurlijk op het bovendek, en de hond gewoon aan onze voeten. 
Natuurlijk ontbraken de Chinezen niet.
Via smalle wegen reden we naar het wad en vanaf dat moment zaten we in een hobbelwagen, van links naar rechts werd je gemangeld, en dat doe je dan voor je plezier. Na een dik half uur kwamen we gemangeld, op het eiland Mando aan. Rustig naar het informatiecentrum van dit mini-eilandje gelopen en daar een uitstapje naar de robben geregeld. Dit keer hadden we paarden voor onze kar, dat was minstens even beroerd als de tractorbus. Onze hond had een heerlijk hoekje en had een goed uitzicht (in een rijtuigen keken we naar de kont van het paard). Daar kwam het hoogtepunt, we mochten uit de wagen en met onze voeten (natuurlijk blote voeten) over het wad en in het water lopen. Wat had onze hond een plezier. Zelf genoten we het meest van het uitzicht dat we hadden, de robben, liggend op het strand en genietend van de zon. De afstand was ruim honderd meter, dit vanwege het feit dat er jonge robben bij waren. Met verrekijkers en camera’s konden we genieten van deze enorme grote Lobbesen. Na het proeven van de mini-visjes en waterasperges gingen we weer terug. Nu konden we nog even gaan genieten van een heerlijke maaltijd, een duinwandeling en een stukje wadlopen. We sloten ons bezoek af met een lekkere kop koffie en daarna mochten we weer met de tractorbus naar huis (onze camper). Wat een heerlijk en onvergetelijk schoolreisje was dit.
We zijn nu blij dat het bezoek aan Århus zo, door het lot bepaald, tegenviel, want daardoor vonden we de weg naar de andere kant van Denemarken.
ZATERDAG 4 AUGUSTUS 2018
‘Zachtjes tikt de regen tegen het camperdak’, een gedachte die vannacht in mijn hoofd kwam, omdat ik wakker werd van een bijna vergeten geluid: regen. Ik weet dat het liedje verder gaat over tegenslag, bij ons zou ik het moeten hebben over voorspoed en geluk. Wij gaan weg en laten het slechte weer (regen?) daar waar het hoort. Wij willen midden door Duitsland naar het zuiden rijden.
Onze eerste stop was het slot Gottorf in Schleswig, lekker rondlopen en genieten van de vele prachtige beelden. Na het rondlopen stapten we weer in de camper en besloten verder te rijden.
In de buurt van Hamburg gekomen, kwam Hanna weer op het idee om af te wijken en de stad in te gaan. We hebben een prachtige plek aan de haven en staan naast een paviljoen, doet me denken aan dat andere kleine café aan de haven. We staan in St. Pauli, 200 meter vanaf de Reeperbahn.
De mensen zijn vrolijk en luchtig gekleed, de terrasjes zitten vol met feestvierende vrijgezellenpartijtjes, kortom het is een groot feest. Halve liters sterke drank kun je al kopen voor 4 euro, cocktails kosten normaal 6 en groot 8 euro. Straten zijn afgesloten voor mannen onder de 18 en voor alle vrouwen, drank zit in het lijf en wijsheid lijkt veraf, huiskamers zijn leeggehaald en de leren fauteuils, banken, bijzettafeltjes en stoelen vormen het decor op straat. Muziek komt uit alle hoeken, chagrijn hoort hier niet te zijn. Ook wij zitten op een oude canapé en drinken ons drankje.
Nuchter als wij zijn, besluiten we om terug naar de camper te lopen en even bij te komen van alles. Na het eten en wassen wacht ons volgende avontuur: het ST. Pauli-strand.
Na het eten gaan wandelen, richting visafslag. Ongelooflijk hoeveel daklozen er in dit gebied leven en wonen. In deze stad, die in mijn ogen het predicaat van TOLERANTIE ( terecht met hoofdletters!) verdient, leeft iedereen met elkaar. Tegenover onze standplaats heeft een complex oudere woningen een groep nieuwe bewoners gekregen, die, met teksten op de gevels en muziek op straat, hun mening duidelijk uiten: ‘Niemand is illegaal’ en Tolerantie is een wapen’. De straten en pleinen zijn optimaal gebruikt, kunstbloemen en echt gras zorgen voor enorme hangplekken. De plantsoenen hebben wandelpaden gekregen en alles, echt alles is functioneel gemaakt om te leven, ook om te laten leven, leven de tolerantie.
Schuin tegenover dit gekraakte complex is StrandPauli, een plekje waar kinderen en dieren niet welkom zijn.
Bij het binnenkomen staat, misschien moet ik zeggen hangt, iemand met een zeer alternatieve outfit, die, aan iedereen met een grotere tas, vriendelijk vraagt of hij de tas mag controleren. Later op de avond wordt hij afgelost door een zij.
Na binnenkomst moet je even wennen aan hetgeen je ziet. Was er in de stad sprake van woonkamers die ze leeg hadden gehaald en neer hadden gezet, hier is sprake van complete woningen en tuinen die leeggehaald zijn. Je kunt op een bed zitten, op een oude houten buitenbank, een Frans stoeltje, een schommel, oude autobank of iets anders uit huis of tuin. Halve auto’s worden deels gebruikt als grill of als dj-tafel. Zand ligt overal en daarop liggen vlonders waardoor je zonder al te veel zand een plekje kunt vinden. Wij hadden een houten tuinstoeltje en een doorgezakte regisseursstoel, zelf zou ik ze bij het vuil hebben gezet, aan een metalen ronde tafel. Het is een wereld die niet de onze is, maar die ons niet buitensluit. Het is een plek van tolerantie, zowel van de gasten als van de medewerk(ST)ers. Het is een plek van zien en gezien worden, van erbij horen en opvallen. Het is een plek van tolerantie, het is een plek die ik iedereen kan aanraden.
ZONDAG 5 AUGUSTUS 2018
Gisteren twee keer iets geschreven en, vanwege een tekort aan vrijgemaakte tijd, alleen maar foto’s op Facebook gezet.
‘s Avonds, na het bezoek aan StrandPauli, nog een paar uurtjes in de camper bijgekletst en geschreven. De vermoeidheid sloeg toe en we gingen lekker slapen. Wat een pech, om 3.15 uur werd ik wakker door het lawaai van buiten.vrachtwagens kwamen het terrein op rijden en feestvierders gingen met hun personenauto’s het terrein af. Ik was wakker en bleef wakker. Een paar uurtjes later volgde Hanna. We wisten het: de vismarkt was begonnen. We hebben ons gewassen en aangekleed om te ervaren hoe deze markt is. Mijn insteek was dat ik op deze vismarkt ook het viswijf zou zien, ook daarmee had ik pech. In het begin van de markt stonden een paar kraampjes met gewone marktspullen, niets bijzonders. Verderop kwam verandering en begon de markt meer op een standwerkersconcours te lijken, een groenteman stond zijn waren aan te prijzen en stopte allerlei fruit in prachtige manden en tassen. Eigenlijk was het dus een fruitman want het waren appels, sinaasappels, aardbeien, pruimen, bananen, ananas, mango, en nog meer fruit wat in zo’n mand of tas ging. Kosten €10. Even verderop stond een kaasboer, deze deed hetzelfde met allerlei Franse kaasjes in een mand, ook voor €10. De worstenboer en de visboer deden met dit alles mee, ook voor €10. Bij de bakker had je twee platte broden of een gewoon brood voor één euro en van de lekkere dingen had je vijf stuks voor een euro. Als je vandaag hier je inkopen zou doen, was je goedkoop klaar, want alles was vers en niets was overrijp, veel van deze waar kun je, in de moderne huishoudens, ook bewaren. Natuurlijk deden we meen, een kilo kersen voor vijf euro en drie pond aardbeien voor één euro. Even verderop stond een koffiekarretje met een reggae-zingende en dansende verkoper, hij had plezier in hetgeen hij deed en de mensen waardeerden dat en kochten massaal zijn cappuccino. Het was een zeer uitgebreide en gezellige markt.
In de vishal zelf, wat overigens een prachtig gebouw is, stond een band muziek te maken op een podium, iets later kwam een andere band en die ging op het tegenoverliggende podium spelen, dit werd steeds met andere bandjes afgewisseld. Op het eerste balkon kon je lekker eten, bokworst, curryworst, broodje gerookte vis e.d. En drinken was er natuurlijk ook. Op elke eettent waren minimaal drie bierwagens en, inderdaad, er was ook koffie, op één plek in deze enorme hal. De koffie kostte, evenals het bier, twee euro. Het was een behoorlijke relaxed geheel, maar dat kan ook niet anders, want als het bier bloed bevat, reageren mensen altijd wat trager. 
Later op de ochtend, zo rond 9 uur, besloten we om met de fiets door de stad te rijden. Men zegt dat Hamburg nooit slaapt en dat Hamburg alles heeft, ik kan alleen maar zeggen dat ik verbaasd sta over alles wat ik gezien heb. Omdat we even moesten kijken hoe we weer in de buurt van de camper konden komen, zagen we de temperatuurverwachting van Hamburg, morgen 32 graden en daarna 36 graden. We staan op een open plek aan het water en hebben de zon de hele dag. Daarom besluiten we om verder te rijden en nu staan we bij Schneverdinge, in een mooi gebied tussen de bomen.
Ik weet dat ik in Hamburg terugkom, maar dan voor een lang weekend waarin de temperatuur zo rond de twintig ligt.
MAANDAG 6 AUGUSTUS 2018
Nadat we ons gisteren in Schneverdinge hadden geïnstalleerd, besloten we even te gaan fietsen. Een klein stukje heide, want daar zou je, volgens onbekenden, goed kunnen fietsen. Inderdaad de weg was geasfalteerd en op het moment dat we de natuur ingingen werd het echt leuk, gewoon of the road. Zandweggetjes langs de bosjes over de hei en bospaadjes dwars door het bos, het was echt heuveltje op en heuveltje af.
Daar kwam het grote geluk: moeder ree kwam uit de struiken en stak het pad over en even later kwam het jong vanuit dezelfde struiken. Het jong zag ons stilstaan en daar waren weer de twee reebruine ogen, alleen zij keken niet de jager aan, maar ons. We bleven elkaar aankijken en uiteindelijk durfde het jong over te steken en naar haar moeder te gaan.
Wij gingen verder fietsen over de Lünenburger heide en moesten onverwacht stoppen, het was verboden om verder te gaan. De reden: een vliegveld voor kleine zweef- en éénmotorige vliegtuigen. Nu was het een dwalen over de heide en door het bos. Met GoogleMaps wisten we routes te bepalen, helaas ging dat niet altijd vlekkeloos. Soms was de route 15 minuten en een minuut later was het 30 minuten, en rechtsaf gaan en dan ontdekken dat het pad eindigt in een maisveld. Het feit dat ik hierover kan schrijven betekent dat we de terugweg toch hebben kunnen vinden. We hebben ons avondeten wel verdient.
Vanmorgen uitgeslapen tot 8 uur,iets dat we zelden doen. Gaan rijden naar Celle, maar eerst langs Bergen-Belsen. De eenvoud van deze gedenkplaats is overweldigend, je wordt er stil van en je gedachten gaan allerlei kanten op. Als je dan de gedenksteen van de zusje Margot en Anne Frank ziet, wordt de wereld heel klein en komt het verdriet heel dicht bij je. 
Na afloop ook gaan kijken bij de tentoonstelling over de kinderen in de kampen. Als je daar leest dat kinderen van ouders gescheiden werden, komt bij mij het nieuws over Trump en de Mexicaanse grens onmiddellijk naar boven. We mogen nooit vergeten en moeten zorgen dat het nooit weer kan plaats vinden.
Behoorlijk onder de indruk van alles wat we gezien hebben, zijn we verder gegaan naar Celle. De navigatie stuurde ons het stadje in, de pech was dat er aan het eind van deze redelijk smalle straat, direct na de bocht, geen doorgang meer was. De enige mogelijkheid om te draaien was een privé-terrein, hier kon ik met wat vooruit- en achteruitrijden uiteindelijk draaien en weer heel voorzichtig de straat inrijden. Balen, het lot had weer toegeslagen. Alleen gaf de navigatie toen aan dat alles een grapje was en dat we via een normale verbinding de parkeerplek konden bereiken. Gedaan.
Celle is een geweldig leuk stadje met enorm veel oude huisjes waar de gelovigheid van af valt te lezen. ‘God weet dat dit huis uit nood gebouwd is en niet uit lust’ staat op de gevel van een een enorm huis. 
Zo’n spreuk op zo’n huis doet mij denken aan echte huichelarij, schijnbaar was dat ook al in 1649 zo.
Aan het eind van de middag zijn we weer verder gereden en nu staan we naast het zwembad in Papenhorst, een rustige plek waar de brandweer net de brandkranen heeft gecontroleerd, we staan dus veilig.
DINSDAG 7 AUGUSTUS 2010
Het wordt vandaag zo warm dat de enige koele plek de airco van onze auto is. Dat betekent dat we gaan rijden, liefst niet via grote autowegen. We gaan richting Würzburg. We komen tot Bebra en kunnen in het Freizeitpark Breitenbacher See vooraan bij het strand staan. Het is nog steeds heel warm, het zwemwater is niet eens koud. Dat belooft een moeilijke nacht te worden.
WOENSDAG 8 AUGUSTUS 2010
Toen wij gisteren aankwamen en naar dat plekje reden, werd er wel door een ouder Nederlands echtpaar naar ons gekeken. Later op de avond werd duidelijk waarom. Rond 10 uur ‘s avonds werd er aan de overkant heel even vuur gezien en dat zorgde bij een aantal oudere mensen voor de nodige commotie, de politie moest gebeld worden, maar de man wist niet meer hoe dat moest en kreeg daarom hulp van andere mannen, ook van het Nederlands koppel. Toen men eindelijk de politie wist te bellen was het vuur uit.
Wij zaten heerlijk een glaasje wijn te drinken toen er een man, in een onverstaanbare taal, ons aansprak. Hanna, beleefd als zij is, gaf de man een reactie in het Duits. De man was echter een Nederlander (de Nederlander) die, vermoedelijk met dubbele tong, ons aansprak en aangaf dat de politie was gebeld vanwege het grote vuur aan de overkant. Ik bagatelliseerde zijn opmerking door te zeggen dat ik vroeger ook wel eens fikkie had gestookt. Dat viel niet direct in goede aarde. Toch vroeg hij ons nog of wij lang bleven. Mijn antwoord was duidelijk, ‘we hebben voor één dag betaald en morgen zien we wel weer’.
Als we lang bleven, konden we morgen wel op zijn plekje gaan staan, want ons plekje was een kl…plekje. Waarom? Daarom, aan die tafel zitten steeds mensen en die maken lawaai en vannacht om vier uur komen die kl…Marokkanen met hun waterpijpen en die houden je wakker met hun geschreeuw. Hanna en ik bleven beleefd en zeiden dat we dat dan wel zouden merken, ons gesprek was over.
Waarom iemand aanspreken over een staanplaats als het laat is en niet als hij aankomt? Waarom een groep meteen een etiketje geven? We zullen wel ervaren hoe de nacht verloopt.
Alle mensen die wij al aan die tafel hebben zien zitten hebben we gewoon heel vriendelijk goedendag gezegd, het waren Mensen die Duits spraken, al of niet met een Duitse achtergrond. Ook zei reageerden vriendelijk naar ons.
De Duitse Polizei kwam en, ja hoor, daar kwam de man die, na veel hulp, gebeld had, met een blik bier in zijn hand, aanlopen, om met zijn waarneming en accuraat handelen te pronken. Nummer twee, drie, vier en vijf kwamen ook aanlopen. Het was komisch hoe dit alles verliep.
Overigens, vanmorgen werden we inderdaad wakker gemaakt, niet door menselijk gedrag, maar door een paar vliegen die wij gisteravond niet hadden gezien. Het was zes uur geweest.
DONDERDAG 9 AUGUSTUS 2018
Gisteren de hele dag niets doen, beetje hangen en wat watertrappelen, dit omdat het te heet is. Aan het eind van de middag kregen we allebei de kriebels, we wilden weg, richting doel.
Ook daar is een camperplek, zei het dat deze niet aan het strand ligt. We gingen er voor, Camperplek ‘am Wittich in Rotenburg and er Fulda’. Een smal weggetje, vanaf onze huidige plek, rechts af en dan meteen een lange en bochtige helling van 13% met een maximaal toegestane snelheid van 30 km. Dat zijn de leuke binnenkomertjes, daar doen we het voor. Na nog geen zeven kilometer kwamen we in de stad en even later stonden we op de camperplek. Nauwelijks campers, een zee van ruimte en op nog geen vijf minuten van het oude stadscentrum. Wat een rust!
Na ons opgefrist te hebben, besloten we even het stadje in te gaan en we konden meteen genieten van de prachtige vakwerkhuisjes en leuke beeldengroepjes. Na het nuttigen van onze eerste Duitse schnitzel, gingen we weer rustig terug richting camper. Vandaag gaan we de stad echt verkennen.
Een leuke stad met zeer verschillende straatbeelden en leuke beeldtaferelen. Een aanrader voor mensen die in de buurt komen, je kunt er mooie wandelingen maken, lekker fietsen en ook vooral genieten van de goede dingen des levens.
Rond 12 uur vertrokken we, via route 62 richting Attendorf, om daar een grot te gaan bezoeken. Onderweg even gestopt bij Alsfeld, een dorp met prachtige oude huizen. Nu zou je kunnen zeggen dat het weinig verschil maakt of je in Rotenburg an der Fulda of in Alsfeld naar oude huizen gaat kijken, zelf krijg ik van beide steden een totaal andere impressie. Daarom is een bezoek, mocht je in de buurt zijn, wel op zijn plek. 
Op weg naar Attendorf kregen we te maken met enorme windstoten, grote hoeveelheden regen en daarbij ontbrak het onweer niet. Tijdens deze rit kwam ineens de gedachte op dat we al een keer eerder in Attendorf waren geweest. Aangekomen moesten we die gedachte positief beamen, wij hadden in ons nieuwe overzicht deze plaats vergeten aan te kruisen.
Geen nood, het lot beslist dat we een andere plek zoeken en die hebben we gevonden bij een restaurant boven op een berg, Hof Roscheid. Een prachtige omgeving om te wandelen en te genieten van de mooie vergezichten.
VRIJDAG 10 AUGUSTUS 2018
Na een lange heerlijke nachtrust, af en toe onderbroken door de regen en de wind, wakker worden in een temperatuur van 19 binnen en 13 buiten. Rond een uur of negen zijn we gaan wandelen met, gezien de weersvoorspellingen en de constatering dat het fris was, lange broek en dikke trui met bodywarmer. Halverwege de wandeling bleek al dat we te dik gekleed waren. Dat nam niet weg dat we ruim drie kwart van onze wandeling genoten hebben van de prachtige omgeving. Omdat het laatste deel over een asfaltweggetje ging, vonden we het minder mooi.
Bij de camper aangekomen deden we zo snel mogelijk wisselen van kleding en schoeisel. Nu zitten we weer buiten, wetende dat de zon regelmatig zal verdwijnen achter de wolken. Was het gisteren, rond deze tijd, nog zo’n 37 graden, vandaag komt het kwik niet boven de 20.
Voor mij zie ik twee roofvogels zweven, cirkelend boven de akker spiedend naar prooi. Één duikt als een steen naar beneden, zijn klauwen steken vooruit, hij raakt de grond en ik zie zijn bek naar beneden gaan.
De ander blijft cirkelen, maar gaat iets meer naar links. Dan komt er uit de bomen een kleinere vogel die aanvliegen en je ziet de roofvogel daarop reageren, maar de kleinere vogel is alweer verdwenen. De roofvogel verandert weer van koers en dan komt de kleinere vogel weer tevoorschijn. Het lijkt een spel, want alles herhaalt zich. Uiteindelijk verdwijnt de roofvogel. Ik ga erin op, zodat ik de eerste roofvogel even vergeet en hem pas weer zie als hij hoog in de lucht is en verdwijnt in de richting waar hij vandaan kwam.
ZATERDAG 11 AUGUSTUS 2018
Vandaag rijden we naar Heerlen, we gaan op bezoek bij een oom. De goede man is 86 jaar geworden en heeft zichzelf een nieuwe auto cadeau gegeven. We parkeren in Brunssum en hij komt ons ophalen in zijn nieuwe auto. Hij is er trots op, mag hij ook zijn, en hij rijdt nog steeds stevig onder het motto 50 is 50, 80 is 80 en 120 is 120.
We hebben een gezellige middag samen. ‘s Avonds gaan we een zuurvleesschotel eten en hij brengt ons daarna terug naar de camper.
ZONDAG 12 AUGUSTUS 2018
We besluiten om nog één dagje in Zuid-Limburg te blijven en gaan naar de camping Oosterberg. We staan weer vooraan met prachtig uitzicht over het dal. Straks wat wandelen of fietsen, vanavond lekker eten en morgen weer naar huis. Deze reis is weer voorbij.
Na vandaag gaan we ons richten op onze nieuwe reis.