2018 SPANJE …..

WE HEBBEN ONZE NIEUWE CAMPER
De afgelopen week bezig geweest met allerlei voorbereidingen op onze reis. Ik hoop dat het niet aan mijn deskundigheid ligt, maar ik had allerlei problemen die, achteraf gezien, maar eenmalig zouden zijn. Ik verstop me achter de uitleg van een verkoper, dit omdat ik, nadat ik problemen met het aansluiten van het gas had, ik telefonisch contact met de verkoper had en hij vertelde me, na enig uitzoeken, dat de frostknop eigenlijk een veiligheidsklep voor het gas was. Het feit dat ik zelf ontdekte hoe de boiler en verwarming werkt, mag ik als pluspunt zien. Oké, ik wist niet dat er twee aftapkleppen zijn en had daardoor steeds een lege watertank. Het feit dat de omvormer niet functioneerde kwam door een kapotte zekering.
Hanna heeft polarsteps geïnstalleerd, dit geeft een nieuwe dimensie aan het volgen van onze reis.
Vandaag, vrijdag 19 januari om 11.00 uur vertrokken we vol enthousiasme. We hebben een LPG-fles en een gewone gasfles. We kunnen de wereld aan, de teller staat op 90940 kilometer.

In Luxemburg hebben we, na eerst te tanken, een plekje gevonden in Dudelange, we staan op een vrije plek. Ons eerste en hopelijk laatste probleem was de kachel, we kregen hem niet aan de praat. Ik zocht het probleem, na de ervaring met de omvormer, in een zekering en Hanna ging lezen in de handleiding. Zij vond de oplossing, de kachel werkt bij een temperatuur onder 10 graden niet op LPG-gas.
Ons eerste avondeten in de camper was een heerlijke zelfgemaakte hutspot. Buiten is het koud en droog. Onze hond Binky geniet van alles, hij is zelfs in staat om zonder hulp uit de camper te komen, eigenlijk is dit een minpunt, nu moeten we echt opletten dat hij niet de benen neemt. Morgen verder richting Lyon.

Gisteravond reden de strooiwagens af en aan, het was een koude nacht. In onze camper hadden we hier geen last van, behaaglijk warm. Het is de bedoeling dat we vandaag, zaterdag 20 januari, in de buurt van Lyon eindigen.
We willen niet via de betaalde route rijden en nemen het voor lief dat we nu minder snel zullen zijn. We starten de rit met regen.
We ontvangen een berichtje, in ons huis is geen warm water en de verwarming doet het ook niet. Wederom een onverwacht probleem. Hanna overlegt en ik denk, terwijl ik rij, na. “Een vorige keer, ruim een jaar geleden, kwamen we in juni, na een lange rondreis, thuis en hadden we geen warm water. Ik kwam toen tot de ontdekking dat ik, bij het uitschakelen van internet en tv, het stroomblok had uitgezet en niet had gecontroleerd of er ook een ander apparaat op stond aangesloten. De warmwaterinstallaties stond ook op dat blok.” Met deze wetenschap kon ik het advies geven om het stroomblok in te schakelen. Even later kregen we te horen dat alles weer normaal functioneert, daarnaast ….. laat ik dat maar achter wegen laten.
Onze rit schoot niet op, we zouden pas rond acht uur in de buurt van Lyon komen. Toen begon het ook nog te sneeuwen en werd de topsnelheid wederom verlaagd. Dit was voor ons de reden om te kijken of we, zonder extra omweg, ergens de betaalde route konden pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Om 17.00 uur stonden we in Balan, even buiten Lyon. Het uiteten, wat we ons hadden voorgenomen, is in dit gehucht niet mogelijk. Een snackbar was er wel, je kon er van alles kopen, diepvries frites, vers brood en kaas, maar je kon er niets eten. Drinken kon je er wel. Weer een nieuwe ervaring rijker liepen we terug naar de camper en besloten om zelf te gaan koken.

Na 24 uur regen konden we vanmorgen de eerste opklaringen ervaren: ik kon zonder jas naar buiten en de lucht had een vertrouwde blauwe kleur. Instappen en rijden, via de betaalde route, richting Spanje. Vandaag hadden we een prachtige lucht met mooie wolken. De mistral sprak vandaag een heel hartig woordje, twee handen aan het stuur anders…….
Bij Bezier hebben we ons eerste stokbrood gekocht en gegeten.
Om 14.00 uur reden we Spanje binnen en niet veel later stonden we op een plekje bij Jonquera. Hier kochten we wijn en olijven, onze avond kan niet meer stuk.

Op maandag 22 januari rijden we, na ons ontbijt en het vullen van de brandstoftank, richting Peñíscola. We kiezen om, vanaf vandaag, niet meer via de betaalde route te rijden. Via de N II rijden we weg , soms smal en soms tweebaans. We rijden, door de bergen, om Barcelona heen. Wanneer wij weer aan de kust komen, ontdekken we dat er ook in Spanje een stevige wind kan waaien. Het rijden vraagt weer echte aandacht, soms word je zonder pardon, een meter naar links of rechts gedrukt. De meeste mensen passen hun rijstijl aan.
Het wordt geen Peñíscola, want Hanna had weer iets unieks gevonden. Onze ervaring is dat dit soort route-aanpassingen voor unieke ervaringen kan zorgdragen, zo ook vandaag. We rijden op een smalle straat, een lappendeken van asfalt en kuilen, welke stijl naar beneden gaat en tegelijkertijd een haarspeldbocht vormt, en dit zonder waarschuwing. Even later moet ik linksaf en tegelijkertijd weer stijl omhoog, zo’n gevoel dat je linkervoorwiel van de grond komt en je achterwiel bijna naar binnen wordt geduwd. Ook dit obstakel konden we overwinnen. Toen kwam de achtbaan, stijl naar beneden en, nog geen drie meter verder, even stijl weer naar boven. Die drie meter was de breedte van een wandelpad, dus echt niet overdreven. Gelukkig bleven we niet steken, wel schuurde de trekhaak, met een keiharde klap, over de grond. De hangertjes met kleren, in de kast, waren allemaal gevallen. De rest had alles overleefd. Uiteindelijk kwamen we bij een plek waarvan je droomt. En deze droom is weer geen bedrog: prachtig blauw water en kleine strandjes tussen de rotsen. Een minpunt: een zeer krachtige wind met flinke stoten.

Gisteravond stormde het, onze auto leek meer op een sloep op open zee. Gelukkig waren we over de ervaring van de rit heen en konden we, in de loeiharde wind, genieten van de rotsformaties rondom ons. Je staat daar en uiteindelijk besluit je dat het bedtijd is, maar eerst nog onze waakhond, nou ja waakhond, voor iets lekkers is hij ieders vriend, uitlaten.
We hadden een lekker glaasje wijn staan en, bij het laten zakken van het bed, is het glaasje met inhoud overleden. Op zo’n moment ben je blij met een klein stofzuigertje en weet je dat je in de komende dagen uitkijkt naar een nieuw glaasje.
Na een nacht, waarin we, gevoelsmatig, een speelbal van de natuur waren, en door de wind in slaap werden gewiegd, om, even later met grof geweld wakker te worden gemaakt, mochten we ‘s ochtends genieten van een prachtige zonsopgang. Dan besef je pas dat je, ondanks de kleine momenten die tegenzaten, een geluksvogel bent.
Na een heerlijk ontbijt waren we weer klaar om de volgende rit aan te gaan. Dezelfde weg terug was voor mij geen optie, moet ik snel rijden en stuiteren, of, moet ik langzaam rijden en stuiteren? We gaan de andere kant op en ervaren dat techniek eigenwijs kan zijn. Steeds kregen we van onze navigatie te horen dat we om moesten draaien en uiteindelijk liet hetzelfde systeem ons zien dat we ergens reden waar geen weg was aangelegd. OK, we reden op een weg welke ooit was geasfalteerd en nu grotendeels ten prooi was gevallen aan de verloedering van gebrek aan onderhoud. Gelukkig, na ruim tien minuten rijden, achter een vaste bewoner uit deze regio aan, we leken wel kamikaze-toeristen, kwamen we via stijle en scherpe bochten in de bewoonde wereld aan. We konden weer op eigen kracht verder.
Een paar uurtjes later waren we in Castellón de la Plana, een camperplaats vlak bij zee. We kunnen schoon water vullen en vuil water lozen. We blijven hier eventjes staan, om te wandelen langs het strand.
Heerlijk om leuke voornemens te hebben, al een aantal dagen willen we uiteten gaan, vanavond was het dan zover. Via internet gekeken welke restaurants open zouden zijn en daarna gezellig gaan wandelen richting centrum, om, aangekomen, te ontdekken dat internet onjuiste informatie geeft. Onze eerste, tweede en derde keus waren gesloten en onze vierde en vijfde keus waren onvindbaar. Terug naar de camper lopen en dan ontdekken dat je naast een horecavakschool staat, waar leerlingen hard aan het werk zijn. In de camper aangekomen hebben we hun voorbeeld maar gevolgd.

Afgelopen nacht mochten we ervaren dat het goed kan afkoelen, wat een geluk dat we een kachel hebben.
Vandaag, woensdag 24 januari, hebben we heerlijk langs de kust gefietst en op een zonnig terrasje zijn we lekker gaan genieten van koffie met. Teruggekomen bij de camper scheen nog steeds die heerlijke zon en zijn we met de hond naar buiten gegaan.
We zien dat er waterdruppels, aan de zijkant van de camper, op de grond vallen. Een grondige inspectie brengt narigheid, de bodemplaat is verzadigd van water. Onmiddellijk zijn we de hele binnenkant van de camper gaan controleren, nergens vocht of een muffe geur. De binnenluiken zijn kurkdroog. De watertank (schoon en vuil) lijkt niet leeg te lopen en het raadsel is geboren. Nu wachten op advies van deskundigen, de mail is verstuurd.

Vanmorgen, 25 januari, kregen we al heel vroeg antwoord op ons probleem van gisteren. Kan geen kwaad, zit aan de buitenkant en wordt na terugkomst in Nederland gemaakt. We hoeven ons geen zorgen te maken.
Met een gerust hart verder gereden, een kleine dertig kilometer, naar Nules, een camperplek bij een restaurant, want nu willen we zeker zijn dat we vanavond kunnen uiteten.
Bij het uitstappen ontdekten we water op de vloer, ons hart sloeg op hol. Het probleem oplossen begint met het zoeken naar de oorsprong van het probleem en dat was minder leuk, de koelkast deed niet wat hij behoorde te doen. De vriezer was aan het ontdooien en daar kwam dit (binnen)water vandaan. Geen leuk probleem, Hanna ging opruimen en ik ging uitzoeken. De oplossing hadden we snel gevonden, de automatische schakelaar tussen gas, accu en 220 functioneert niet. Deze knop hadden we zelf ingezet omdat het makkelijk is als je niet hoeft na te denken over het schakelen van gas naar accu of 220. Luiheid is des duivels oorkussen en wij moeten dus gewoon zelf blijven nadenken. De koelkast functioneert weer.
Na het wandelen met de hond en het maken van een aantal mooie foto’s, terug naar de camper om daar te ontdekken dat de spoeling van het toilet niet meer functioneert. Het zit in het elektrisch circuit en daar heb ik weinig verstand van. Na het controleren van de zekeringen en het deskundig kijken naar de bedrading van het toilet en, als een professioneel iemand alles aftasten, bleef ons maar één ding over, de dealer bellen. Johan, de techneut van de dealer, gaf mij allerlei informatie welke ik probeerde te onthouden. En ja hoor, ik kon bij het mechanisme van de klep, welke het water doorlaat, komen en ik heb daar wat gekeken, geduwd en getrokken, met als resultaat dat de klep nog steeds weigerde te functioneren. Uiteindelijk maar gekeken of ik een zekering kon vinden welke zeker met het toiletsysteem te maken heeft, deze zekering eruit gehaald en vervangen voor een zwaardere zekering, wat volgens Johan geen kwaad kon. Eureká, het probleem was opgelost en ik voelde me zo trots, net alsof ik een echte technieker ben. Maar, ik weet nu zeker dat ik mijn kleinzoon later, hij is nog geen twee, zal adviseren om de techniek in te gaan, kan hij altijd trots zijn.
Na al dit gehannes was het toch echt nodig dat we even bij het restaurant gingen kijken naar het menu en dat was niet nieuw voor ons: het restaurant is gesloten!
We geven op deze manier wel weinig uit, maar we hopen toch dat we ooit de gelegenheid hebben om, als we op een leuke camperplek staan, ergens ‘s avonds te kunnen gaan uiteten.

Vandaag 26 januari blijven we in de regen staan en kan ik mijn interpretatie van het weer schrijven.
De afgelopen week hebben we allerlei weersomstandigheden mogen ervaren. We vertrokken uit Nederland met een frisse wind en een minder behaaglijke temperatuur. De gevoelstemperatuur is niet het enige dat invloed heeft op je handelen, ook de mistroostige rit in de regen deed vermoeden dat je reis een zoektocht zou worden om de zon te vinden en te genieten van de heerlijke warmte. Na vierentwintig uur rijden en slapen in de regen werd het op de tweede dag van onze zoektocht droog, althans, dat deed het begin van de rit ons voorspiegelen. Na, van onze kant, een positieve opmerking over deze weersverandering, werden we onmiddellijk beloond met een stevige regenbui welke overging in druilerigheid en ons even later kennis liet maken met hun neefje, een natte sneeuwbui, welke van elke honderd meter in omvang wist te profiteren en zijn stempel heel duidelijk wist af te geven. De snelheid werd getemperd, maar de ruitenwisser werd opgevoerd, ook al groeiden ze in omvang en kleurden ze door de inmiddels droge sneeuw wit. Ons doorzettingsvermogen werd beloond, de sneeuw verloor van ons en zijn neefje, de regen, nam het, in een uiterste poging om ons dwars te liggen, weer over, gelukkig zonder nadelige effecten.
We mochten gaan genieten van een blauwe lucht met een zwak, maar duidelijk herkenbaar zonnetje. Ons geluk kon niet op, hadden de weersgoden eindelijk begrip voor onze zoektocht? Onverwacht, vanuit het niets kregen we een keiharde duw, was het de bedoeling om ons van onze koers af leiden? De weersgoden hadden Mistral gestuurd en deze bleef ons, zowel op het open veld als tussen de bergen, steeds lastig vallen, soms met kleine porren, maar vaker met stevig rukken en duwen. We wisten vol te houden en vonden een plek om zelf weer tot rust te komen, met de bedoeling dat we de volgende dag onze zoektocht naar de zon zouden doorzetten. Bij het ontwaken mochten we genieten van een strakke blauwe lucht met een fris ogend zonnetje, het riep ons toe dat we op de goede weg waren. Als kinderen zo blij reden we weer verder, prachtige vergezichten en mooie bergen en op sommige plekken waarschuwingen voor gladheid en soms een laaghangende wolk tussen de bergen, ons geluk kon niet op, onze zoektocht naar de zon leek beloond te gaan worden. Volkomen onverwacht werden we ruw vastgepakt en door elkaar geschud, Mistral had zijn Spaanse oom laten weten dat we er aankwamen. Deze had alle energie opgespaard om ons in één keer duidelijk te maken dat de weersgoden zich niet zo maar gewonnen gaven. De schrik zat er bij ons in, daarom zochten we maar een veilige plek om te schuilen en te slapen. Die nacht probeerden de weersgoden ons duidelijk te maken dat we onze zoektocht moesten opgeven, maar ook wij hadden een doel en hun advies moesten we daarom negeren.
De volgende dag kregen we de zon te zien, en we zagen dat de zon blij was met onze inzet om haar te vinden en zij beloonde ons met haar warmte. Af en toe zien we, en ervaren we nog de boosheid van de weersgoden, in de duisternis weten zij soms de warmte van de zon te verdringen en sturen zij de druilerigheid van regen weer op ons af. Maar achter al die wolken zien we de zon lachen en we zien haar denken, “wacht maar, uiteindelijk zullen jullie volop kunnen genieten”.

Geluk moet je afdwingen is een gezegde, maar dat geldt zeker niet voor ons, geluk zit in de kleine dingen: een bloem, een wolkje, een autorit, een vergezicht e.d., dat zijn de kleine dingen die het doen.
Vandaag hebben we het geluk dat er, in de wereld waar wij doorheen rijden, sprake is van een zonnige heldere en frisse dag. In Moncofa, een camperplek welke in onze ogen perfect is, kunnen we ons toilet en vuilwater lozen en schoonwater inslaan. Hierna gaan we naar Benagéber om te kijken bij de stuwdam en te genieten van het panorama op de Pico Franco. Onze rit verliep niet geheel volgens planning, we kwamen op een smalle en kronkelige bergweg terecht met, als hoogtepunt een bocht van honderdtachtig graden bergop. Driemaal vooruit en tweemaal achteruit en we konden verder rijden, vijftig meter, de weg hield op. Nu achteruit terug tot de laatste bocht, welke nu niets voorstelde. Terug naar de gewone weg en daarna een nieuwe poging om op onze bestemming te komen. Ook deze route was stevig, klimmen en bochten, dalen en bochten, maar de ervaring van de foutieve route kwam ons goed van pas. Na een van de vele bochten zagen we het stuwmeer in al haar pracht liggen, een plaatje. Na een aantal kilometers en een donker tunneltje kwamen we op de stuwdam en konden genieten van de hoogte aan de ene kant en het water aan de andere kant en als extraatje zagen we ook nog een paar berggeiten. Even later de rit vervolgd en het uiteindelijk resultaat was de camperplek bij Benagéber, een plek welke er mag wezen, een prachtig terrein met een deel voor kinderen, een deel met picknicktafels en vaste barbecue en een ruimte met douche en toilet. Hier blijven we staan.
De wandeling met onze hond naar de top van de Pico Franco was voor de hond het maximale, daar moeten we dus echt rekening mee gaan houden. Het uitzicht op de top is de moeite waard.

Vannacht begon het te waaien, duidelijk merkbaar in onze auto, waardoor we ons afvroegen of we deze ochtend wel maar beneden zouden rijden. Toch gekozen om verder te rijden en we kwamen zonder regendruppels weer op de grote weg.
Ze hebben voor vandaag 28 januari regen voorspeld en daarom kiezen we voor het rijden van een langer traject, we zijn in de stromende regen, echte stortbuien, naar Murcia gereden. Daar aangekomen mochten we de zon begroeten en konden we met de tram de stad in. We zijn in Spanje en daar is de zondag nog steeds een rustdag, dus de winkels waren gesloten, maar desondanks was de wandeling de moeite waard.

Ook vandaag, 29 januari, hebben we de stad met een bezoek vereerd en, hoe kan het ook anders, we zijn weer daar waar het uitverkoop is. Gewoon een gezellige dag winkelen.

Vandaag, 1 februari, hebben we Murcia achter ons gelaten. Murcia, een stad die me in het begin niet boeide, maar, door het langere verblijf, nu wel een speciaal plekje heeft gekregen.
OK, we hebben gewinkeld en ik heb voor tien euro twee shirtjes gekocht, over de rest van de bestedingen kan ik maar één ding zeggen: spreken is zilver en zwijgen is goud.
We stonden buiten de stad op een heel grote camperplek bij de Ikea en een heel groot winkelcentrum, maar met het openbaar vervoer waren we binnen 10 minuten op het Piaza Central en konden daar rustig flaneren en genieten van de kleine en grote winkels.
Een aanrader is de Panetteria Carlos, gelegen in de linkerstraat tussen de twee winkelpanden van Il Corte Ingles in, ze hebben goede koffie met lekkere hapjes. Je krijgt, mocht je belangstelling tonen, uitleg over de uitspraak en de inhoud van alles, ook waarom het ene hapje warm is en het andere koud. Wij kozen allebei twee grotere “broodjes” uit, eigenlijk waren onze ogen groter……. En toen kregen we ook nog een typisch lolale lekkernij aangeboden, een soort minicroissant.
Mocht je ooit in Murcia komen, ga dan vooral, als het donker is, naar de kathedraal, want dan is de beleving van dit imposante bouwwerk pas echt optimaal.
Ons nieuwe plekje heeft geen voorzieningen, maar is ook weer uniek: Playa El Pinet. Tussen onze camper en de zee ligt alleen een klein straatje en een heerlijk strand.

Onze tweede dag aan dit strand was een dag van motregen, regen en stortbuien. Het was koud en de kachel moest aan. Ons middagmaal was het dagmenu van het plaatselijke restaurant, het zag er veelbelovend uit en daar bleef het ook bij. Het branden van de kachel en het ‘s avonds tv-kijken vormden samen een duidelijke aanslag op de huishoudaccu’s en dat had tot gevolg dat we een vroege en koude nacht tegenmoet gingen. Gelukkig was de derde dag de zon onze vriend, we werden er mee wakker en we werden er de hele dag door begeleid. Toch hadden de accu’s een klap gehad, want om tien uur stopte alles, het licht kwam nu van onze telefoon en het water kwam uit de fles. Een tweede vroege en koude avond, morgen gaan we verder.

Vandaag, zondag 4 februari, vertrokken we naar een kleine camping in de buurt. De beheerder aldaar zou kleine reparaties uitvoeren. Toen we daar aankwamen was de camperplaats nog gesloten en besloot ik zelf wat te rommelen met de knoppen en zekeringen die ik kon vinden. Vanavond weet ik of ik succesvol ben geweest, maar de accu staat voor het eerst op 12+.
We zijn doorgereden en hebben ons paradijselijk plekje van afgelopen jaar teruggevonden. Het is duidelijk dat dit plekje bij meer mensen bekend is, we staan nu met zo’n vijftien wagens rondom de baai. Wij staan drie meter van de rand af, daar ga je bijna vijf meter recht omlaag, om via een rotsachtig strandje van tien meter met je voeten in het koude water van de Middelandsezee te kunnen staan.
Geluk moet je afdwingen is een gezegde, maar dat geldt zeker niet voor ons, geluk zit in de kleine dingen: een bloem, een wolkje, een autorit, een vergezicht e.d., dat zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.

Het is vandaag, dinsdag 6 februari, een prachtige zonnige dag en we genieten volop. We wandelen wat in de omgeving, voor ons langs het strand of, achter ons in de bergen. We doen dit niet fanatiek, maar gewoon voor ons plezier.
Vandaag zaten we lekker in het zonnetje te lezen, ik had weer een ‘Bourne’ boek en ik ging erin op. Af en toe onderbreken voor een kopje koffie en dan weer even de benen strekken. Deze wijze van leven noem ik genieten, toch is er ook een andere manier van genieten.
Nadat ik even mijn benen had gestrekt ging ik weer zitten om verder te lezen, ik pak mijn boek en mijn bril. Deze had ik dus niet in het etui zitten. Piekeren waar ik dat ding neergelegd had, totdat een stemmetje in mijn hoofd zij dat ik misschien wel zo dom was geweest om hem in de stoel te leggen. Ja hoor, daar lag hij, hij was overleden. Zijn linkerpoot was, samen met een stukje glas afgebroken en zijn rechterpoot had de spagaat geoefend en was hierin gebleven. Naast mij zat mijn lieve schat te lachen, nou ja, het was meer schateren.
We kwamen op het idee om ook zijn rechterpoot te amputeren, dan had ik een dubbele lorgnet en hoefde ik nog geen afscheid van deze bril, als geheel, te nemen en kon ik hem in mijn jaszak meenemen om eventueel een menukaart te lezen. Mijn eerste poging om de scheiding van bril en rechterpoot tot uitvoer te brengen mislukte. Ik vroeg me hardop af hoeveel kracht er nodig is om zo’n scheiding tot stand te brengen, toen mijn lieve schat antwoordde: honderd kilo.

Gisteren zijn we in alle rust vertrokken richting Nerja, een plek waar de Moorse invloed nog merkbaar zou zijn. We hadden een camperplek op het oog waar alles op natuurlijke (biologische) wijze zou verlopen. Het was een betaalde plek en had veel positieve kritieken. Aangekomen, moesten we het laatste stukje over een smal en onoverzichtelijk zandweggetje rijden, stonden we voor groot zwart hek dat afgesloten was. De bel zat net achter het traliehek en gaf bij gebruik een schel geluid, waardoor de beheerder naar ons toekwam en ons vertelde dat zij vol zaten met overwinteraars. Gelukkig mocht ik wel nog op het terrein draaien, dat zandweggetje in zijn achteruit was ook in zijn ogen niet te doen. We hebben nu een telefoonnummer en, wanneer we hier terugkomen, gaan we eerst bellen om te vragen of er een vrije plek is.
Verder rijden en hopen dat je iets anders tegenkomt, was onze enige optie. We hadden het geluk dat we weer een gratis plekje tegenkwamen, we staan in Faro de Torrox. Het oprijden van dit terrein was meer een afdaling van vijf meter hoogte in vier meter lengte, inderdaad had ik het, na een eerdere ervaring, er weer moeilijk mee. Zonder brokken beneden gekomen, nu maar niet denken aan het vertrek, anders is het verblijf bij voorbaat negatief. We staan bijna naast de vuurtoren en kunnen zo het minder mooie strand oplopen, minder mooi omdat het zand grijs is en er veel stenen opliggen. Het water daarentegen is helder, zelden heb ik zo’n helder water gezien, je kan, voorzover je ogen kunnen kijken, de bodem van de zee blijven zien.
De tweede dag zijn we met het openbaar vervoer naar Nerja gegaan en dat voor de ongelooflijke prijs van €1,16 enkele reis, daarvoor kan ik in Nederland alleen maar in- en uitstappen.
Nerja is een mooie en leuke stad, we hebben heerlijk rondgeslenterd en allerlei bezienswaardigheden gezien; het ‘Balcon van Europa’ biedt een uitzicht dat de moeite waard is.
Het valt op dat de prijzen in dit stadje niet meer Spaans zijn, maar gericht op de Europese beurs van de overwinteraars uit Frankrijk, Engeland, Scandinavië en natuurlijk Nederland. Op de terrasjes in het stadje en aan de zeerand zie je dan ook alleen Spaans personeel, want de Spaanse gasten verkiezen hun kleine tentjes aan de rand van dit stadje.

Gisteren in de namiddag zijn we opnieuw met de bus naar Nerja gegaan. Aangekomen besloten we nu eens niet met de stroom mee te lopen, maar juist ertegenin. Via zijstraatjes kwamen we langs de duurdere (vakantie)huisjes en mochten onderweg, bij makelaars in de etalage, ontdekken dat de prijzen van de huizen hier niet echt last hebben gehad van de Europese malaise. De droom, dat je voor vijftigduizend nog iets kunt kopen, is hier een utopisch waandenkbeeld (beter kan ik het niet uitdrukken). Gelukkig dat we onze droom van camperen wel hebben kunnen waarmaken. Nerja is geen grote stad en het gevolg daarvan is dat je ook via de zijstraatjes snel in het centrum bent, Plaza de España.
De grote tent overdekte driekwart van het plein en de deuren stonden open, waardoor wij, als nieuwsgierige mensen, gewoon naar binnen liepen. Vooraan een podium met een voeding decor en daaromheen allerlei tv-camera’s. De tent had links een klein barretje, achteraf bleek dit voor die enkeling, die altijd dorst heeft, een ware oplossing. De rest van de tent was gevuld met oma’s, opa’s, moeders en vaders met hun verklede kinderen. We namen bezit van twee stoeltjes en zagen om ons heen hoe oma’s, alleen, vier tot zes stoelen, met flesjes, zakken snoep of jassen, bezet hielden voor kinderen en kleinkinderen. Na een half uur begon de presentatie van, al dan niet tegen hun zin, prachtig verklede kinderen. Zij liepen, deels vrijwillig en deels door familie geprest, over een podium en toonden zich aan het publiek dat applaudisserend aanmoedigden. Het was een genot om te zien hoe sommige kinderen zich als jong volwassen wisten te presenteren, maar het meest genoot ik van die kinderen die zich hulpeloos voelden en dit door hun gedrag lieten blijken.
Na afloop gingen we rustig richting bus en daar konden we met eigen ogen zien dat er inderdaad twee Maastrichtenaren waren die waarschijnlijk het barretje in de tent hadden gevonden, waar ze zoveel geestverruimend vocht tot zich hadden genomen dat ze naast het toilet, in het perkje, gingen urineren en vervolgens de bus instapten alwaar ze tot de ontdekking kwamen dat ze het verkeerde buskaartjes hadden weggegooid

Zaterdagavond gingen we, nadat we in Nerja de carnavalsoptocht hadden gezien, naar het busstation, om terug naar Torrox te gaan, en daar hadden wij de unieke ervaring dat een buschauffeur de regel, ‘wie een kaartje heeft gaat voor’ toepaste, en, geen rekening hield met de mensen die vooraan stonden te wachten. Uiteindelijk stonden er, toen de bus wegreed, nog zeven personen bij de halte, want, er schijnt ook een regel te zijn, dat er geen staande passagier in de bus mogen.
Zondag was een prachtige warme dag die ons uitnodigde om een fikse wandeling langs het strand te maken. We hadden de afgelopen dagen al verschillende wandelingen gemaakt, waarbij we steeds keken of we Spaanse restaurants zagen, en vanavond zouden we naar zo’n restaurant gaan. Schijnbaar is het ons niet gegund om, op momenten dat wij het graag willen, geld uit te geven, want tien meter voor het restaurant zagen we dat dit op zondag gesloten is. Elke andere keus zou niet onze keus zijn, daarom maar thuis eten: gebakken aardappelen met zelfgemaakte salade en een heerlijke Spaanse (koe of stier?)medaillon. Oh, wat fijn, de lpg-gasfles is leeg, gauw de tweede gasfles openen en weer verder bakken, heel even maar, toen was dit ook voorbij. Maar, wij zijn niet zo maar te stoppen, dus zetten we de kleine gas-bbq in elkaar en gingen we verder en konden we genieten van onze heerlijke zelfgemaakte maaltijd met een glaasje Spaanse witte wijn. Na het eten moeten we natuurlijk ook afruimen en daarvoor is warm water toch wel een welkom iets en, ja hoor, het water was op en onze oplossing vonden we in een fles reserve-water en keukenpapier.
Af en toe is het nodig dat je het toilet met een bezoek beloont, ook zo deze avond. Ik hou van uitdagingen en deze kreeg ik geheel onverwacht en ook nog uit een niet verwachte richting: de afsluitklep van de toiletpot was stuk, was gewoonweg verdwenen. Mijn avond eindigde, met op mijn hoofd een helmlampje, om in het duister buiten de toiletpot te openen en te onderzoeken hoe ik de ontstane situatie tot een bevredigend einde kon brengen. Ja, ik had vieze handen en kon mij gelukkig wassen met zeep en koud water. Neen, ik kon het probleem niet verhelpen.
Maandagmorgen brak aan en we hadden twee punten op onze agenda staan; als eerste zorgen dat we de lpg-tank kunnen vullen en als tweede een dealer van Thetford vinden. Een dealer vonden we als eerste en we kregen alle hulp en ondersteuning, maar het mocht niet baten, want de pot die ik nodig had was niet voorradig en zou niet binnen een overzichtelijke periode van, laten we zeggen een week, aanwezig kunnen zijn. Met lege handen gingen we weg, richting oplossing van ons eerste punt, maar voordat we echt wegreden, toch maar even mijn dealer van de camper, Eurotrek in Coevorden, bellen. Zij hadden de oplossing, ik moest zorgen voor een adres in Spanje en zij zouden onderdelen opsturen. Daar heb je wat aan!
Wegrijden richting een lpg-tankstation is daarna de meest logische stap en dit was vrij snel succesvol. Nu de camperplek, we hadden een plekje gevonden en moesten daarvoor bij een winkelcentrum van de autoweg af, alles netjes conform volgens onze routeplanner. Alleen, die laatste afslag bracht ons naar een vies, stinkend en vervallen buurtje, een buurtje waar menige misdaadfilm om staat te springen, waar de weg gewoon ophield en omdraaien de enige keus was. Achteruit, draaien, vooruit en draaien, onder goede begeleiding van Hanna, mocht ik dit een aantal keren herhalen, dit alles onder het extra toeziend oog en begeleiding van een vermoedelijke dakloze man, voordat de auto weer in de juiste richting stond. De vriendelijke man vertelde me dat ik heel snel hier weg moest zijn, want het is hier helemaal niet veilig, daarom was hij zelf meteen komen assisteren. Het is voor ons goed dat er nog behulpzame mensen zijn.
Uiteindelijk zijn we via veel omzwervingen terecht gekomen op een enorme grote camper- en campingplaats, alwaar we, na drie weken weer volop luxe hebben. Nadat de camper op een plekje stond, heb ik het adres doorgegeven en heb mijn handen weer vuil mogen maken aan de toiletpot. Kijken of ik die uitdaging aan kan, over een paar dagen weten we meer.
Eigenlijk heeft dit zo moeten zijn, anders hadden we dit luxe plekje nooit gevonden. Zo zie je maar, ook als je je handen vuil moet maken, is er altijd een oplossing te vinden.

We staan al verschillende dagen op de camping Van Marbella Playa, geen slechte plek, maar niet een plek die bij ons past, we hebben het gevoel van te zijn opgesloten. Fietsen in de omgeving is niet te doen, althans niet met de gewone fietsen die wij bij ons hebben. Marbella bezoeken kun je veel makkelijker met het openbaar vervoer doen, maar na één bezoek heb je dat ook gezien. Heerlijk wandelen langs het water van de zee, zowel met als zonder hond, is een leuke en gezonde ontspanning. Op een van die wandelingen hadden we het geluk dat we een prachtige Ibis op de rotsen in het water van de zee zagen staan, statig, zelfverzekerd en de ruwe ondergrond in combinatie met de stevige golven deden hem niets. Jammergenoeg hadden we geen fototoestel bij ons en moeten we het doen met een miezerig fotootje vanaf onze telefoon, miezerig, omdat de afstand eigenlijk te groot was.
Toch zullen we blij zijn als we weer kunnen vertrekken, misschien dat vanmiddag ons pakketje komt, anders wordt het waarschijnlijk pas………vrijdag, zaterdag, of pas na het weekend, we zijn echt onrustig en kunnen niet wachten totdat we weer kunnen instappen om nieuwe ervaringen op te doen.
Vanmiddag, vrijdag 16 februari 13.15 uur, hadden we het geluk dat ons pakketje uit Nederland op de camping aankwam. Vol ongeduld opengemaakt en dan sta je met twee zwarte schijfjes in je handen, welke is de juiste, de dikke met dezelfde pin als de kapotte maar die heeft een dunne schijf, of de dunne met een afwijkende pin maar wel dezelfde schijfdikte? Gewoon proberen en doorgaan totdat je succes hebt, succes kwam. Ja, ook vandaag had ik weer vieze handen, maar de toiletpot functioneert weer als vanouds. Morgen gaan we weer weg, richting Sevilla.
We zijn weer op dreef, we hebben een doel en dat passen we steeds aan, soms voordat we vertrekken, maar vaker nadat we vertrokken zijn. Sevilla werd Cordoba en toen weer Toledo en vervolgens werd het Cadiz, maar we staan vandaag, zaterdag 17 februari, op een camperplek in Tarifa. De weg hierheen was prachtig, gewoonweg weer een ander beeld van Spanje, en de rots van Gibraltar was, gedurende een groot deel van de rit, duidelijk aanwezig. Zo’n vijf kilometer voor onze bestemming konden we op een parkeerplaats genieten van prachtige vergezichten, Marokko konden we gewoon aan de overkant van het water zien liggen. De eerste indruk is positief gezellig, heel veel kitesurfing en de horeca, evenals de winkeltjes, hebben zich hierop aangepast. Ook hier kun je vanaf de haven de overkant, Afrika, zien liggen.
Lekker, met zijn tweetjes weer kunnen wandelen door de stad en wat later op de middag, samen met de hond, weer langs de oceaan en over het strand met de kleine duintjes van twee à drie kruiwagens hoog.
Vandaag, zondag, lekker door het stadje geflaneerd en ervaren dat de winkeltjes hier op zondag open zijn. Alles wat ik zie geeft mij weer een jeugdig gevoel, de sfeer, van toen ik nog jong was, voel en zie je overal, kleding uit de flowerpowertijd, dreadlocks, typisch aangeklede eettentjes en heel veel verwijzingen naar het surfen. Niet dat ik ooit het surfen beheerst heb, of dat ik ooit heb deelgenomen aan de toenmalige alternatieve leefpatronen, ik ben nooit verder gekomen dan het hebben van lang haar en het dragen van opvallende kleding, maar de sfeer zit ook in de muziek, in het kleurgebruik en in de aankleding van de eettentjes en dat herinner ik me wel nog als ik hier rondloop.

Vandaag, maandag 19 februari, willen we via Baelo Claudia (museum Romeinse stad) en Vejer de la Frontera naar Cadiz rijden, maar eerst moesten we water en toilet lozen en schoon water vullen. Het lozen was geen probleem, het vullen was iets anders, geen kraan te bekennen, wel twee uiteinden van waterslangen. Dat betekende voor ons dat er ergens een afsluiter moest zijn en ja hoor, tussen de struiken was een open putje met de afsluiter. Wij konden water vullen, jammergenoeg weer met de gieter. Ik pak de gieter en Hanna draait de kraan open, wat kwam daar een water vrij: Hanna kreeg de volle straal recht van voren en ik, hierdoor geschrokken, vergeet de gieter onder de slang te houden en kreeg daardoor de straal van opzij. Één slang dichtknijpen en de andere slang in de gieter duwen, nu kon Hanna de kraan weer dichtdraaien. We konden alleen maar lachen om dit komisch optreden en stopten maar met alle wateractiviteiten, kletsnat keken we elkaar lachend aan. In de glibberigheid gleed Hanna uit en het gevolg hiervan was, naast de enorme pijnlijke voet, dat we afzagen van onze uitstapjes en rechtstreeks richting Cadiz gingen. Onderweg konden we nog, bij een tankstation, water vullen en daarom kunnen we, als alles goed gaat, weer drie tot vier dagen aan het strand staan.

Afgelopen nacht hadden we bezoek van een ongenode gast, naast het vervelende lawaai dat deze gast produceerde, ging hij ook nog, zonder toestemming, eten. Het gevolg was dat we steeds wakker werden, licht aandeden en keken of we onze gast konden vinden, allemaal zinloos. Toen we, na het opstaan, onze gast zagen zitten, hadden we geen medelijden, zijn nachtbraken moest hij met de dood bekopen De mug liet alleen een vlekje achter op het raam, maar hiervoor hadden we alleen een stukje keukenpapier nodig.
Opgelucht dachten we dat het een mooie dag zou worden, maar een sms-je maakte duidelijk dat we onze reis voortijdig en vrijwillig gingen afbreken, over drie, maximaal vier dagen willen we thuis zijn.