2019 ITALIË

Voorbereidingen.

De laatste tripjes zijn steeds voortijdig, vanwege gezondheidsproblemen, beëindigd. Nu hopen we dat we echt kunnen vertrekken en de reis, conform onze ideeën, kunnen afronden. 

De afgelopen weken hebben we in huis gewerkt, schilderen, laminaat leggen, trappen kaal maken en met tredes bekleden en alles wat er zomaar tussendoor bijkomt. We zijn bewust deze week gestopt, zodat we op adem kunnen komen en, naar we hopen, zonder spierpijn o.i.d. van onze trip kunnen genieten. 

Deze week alleen voorbereiden en dan kunnen we gaan.

VRIJDAG 14 JUNI 2019

Vanmorgen de fietsen op de trekhaak gezet en water in de tank gedaan. Nadat de kapper haar werk had gedaan, konden we de inhoud van koelkast en vriezer in de camper zetten. Starten, kilometerstand 107660, en vertrekken maar.

Voorbij Amsterdam de eerste file, bij Utrecht nummer twee en ‘s Hertogenbosch kwam met nummer drie en vier. Dit schiet niet echt op, gelukkig hebben we geen haast. 

Al pratend over de route die we gaan rijden komen we tot de ontdekking dat ik weer mijn pet en/of hoed vergeten ben. Is dit de leeftijd, de spanning of gewoon gemakzucht?  Hanna denkt het een en ik gewoon het ander. Er rest ons nu niets anders dan in Italië een witte hoed te kopen.

Onderweg eventjes gestopt bij La Place, voor een kop koffie met gebak. Omdat we een app van hun hebben zou je een kop koffie graties krijgen. Koop je een gebakje met een kop koffie, moet je € 3 betalen en wij hadden met onze app het geluk dat we voor koffie met gebak ook € 3 moesten betalen. Wie wordt nu belazerd?

Na een kort familiebezoek, waar we werden gefoerageerd met erwtensoep, rösti, zuurvlees, broodbeleg en limonade, reden we door richting Duitsland. 

Na vijf minuten ging de telefoon, op dat moment wist ik het: mijn tas laten staan. Ja hoor, we moesten terug om alles weer op te halen. Wederom een bezorgde Hanna en dit maal met ondersteuning. Ik heb mezelf,deze reis, een stevige opdracht gegeven. Uiteindelijk kwamen we aan in Rheinbach, de plek waar we onze eerste nacht gaan doorbrengen.

ZATERDAG 15 JUNI 2019

Vannacht hadden we het geluk dat we wakker werden van de regen, we hadden de luiken over en voelden de spetters. Gelukkig, eindelijk koelde het af, en jammer, we mesten de luiken sluiten. Heel even kreeg de regen ondersteuning van het onweer, maar het kon ons niet imponeren.

‘s Morgens redelijk vroeg weer wakker en in alle rust konden we, na de lichamelijke verzorging, ons ontbijtje nuttigen. Daarna vertrokken we richting volgende rustplaats.

Onderweg even getankt en het toilet geleegd, want je weet nooit wanneer je weer een serviceplaats tegenkomt. Op de laatste stop voor Zwitserland hebben we het vignet opgeplakt. Nu konden we, zonder te stoppen, zo Zwitserland inrijden. 

De twijfel over de vooraf bedachte overnachtingsplek was duidelijk aanwezig, toch kozen we uiteindelijk voor dit prachtige plaatsje Hergiswill. Voor ons een prachtig uitzicht over het meer en de bergen, achter ons de alpenweide met het geklingel van bellen. Tegelijkertijd hoor je, beneden in het dorp en van de ander kant van het water, de kerkklokken luiden, terwijl je in de stilte kunt genieten van het geluid van de fanfare en zangers uit de muziektent. Alles is zo vredig. 

Het onweer van 2 uur, vier uur, vijf uur en 7 uur is nog steeds niet gekomen. Deze dag, dit uitzicht hebben we weer mogen meemaken.

Over meemaken gesproken. Er staat een prachtige, oude, oranje Volkswagen camper naast ons. De auto heeft een Zwitsers kenteken, daarom begroette ik de eigenaar in het Duits. Blijkt hij een Nederlander te zijn die toevallig in Zürich werkt en ook nog familie heeft die in Purmerend woont/werkt: bakker de Groot.

ZONDAG 16 JUNI 2019

Ik moet beginnen met het geven van een compliment aan Hanna. Elke keer weer weet zij, tijdens de rit, een prachtige, vaak unieke, overnachtingsplek te vinden. Ik hoef er alleen maar heen te rijden. 

Gisteravond begon het rond negen uur te bliksemen en te regenen, dit ging gepaard met stevige rukwinden. We hadden het gevoel dat we in een boot zaten en dat we onze zeemansbenen misten. Halverwege de nacht werd het rustiger.

‘s Morgens konden we in alle rust opstaan, ons verzorgen en daardoor reden we al voor acht uur de berg af. De zon zat achter dikke lagen wolken verstopt en dat bleef zo totdat we de Gothardtunnel uitkwamen. Voor de tunnel zo’n 15/16 graden en na de tunnel was 29 graden. Tot onze verbazing was er geen wachttijd bij de tunnel

De rit in Zwitserland was adembenemend mooi, ook daar waar de zon niet voor de dag kwam. De omgeving was echt SAUBER, iets dat wij in Nederland niet kennen. Trouwens, aan het vuil langs de weg ontdekte je dat je in Italië was aangekomen. Het begin van de route, door de Povlakte, viel, wat natuurschoon aangaat tegen. In de buurt van Firenze (Florence) werd de omgeving mooier. Tijdens een van onze pauzes kreeg ik van Hanna een leuk cadeau: quiksilver-teenslippers. Toen we weer vertrokken kreeg Binky ook een cadeautje, een nieuwe drinkbak. Hij keek er pas later op de dag naar om. 

Rond vijf uur verlieten we de autoweg en gingen via b-wegen verder. Onze rit eindigde in lucignano. We staan naast de olijfbomen onder het dorpje. Vanavond trakteren we ons op een etentje, in de hoop dat we dit jaar geen gesloten deuren vinden. Ook deze keer weer een pluspunt voor Hanna.

ZONDAGAVOND. In de vooravond had Binky het geluk dat hij, samen met een ruwharige tekkel, uitgebreid kon rennen en spelen. Hij was blij dat hij even mocht bijkomen in de camper, waardoor wij het dorp in konden gaan om te eten. Wij kwamen uit bij la Rocca. Ons menu bestond uit: antipasti en ensaladas, pollo impanato con pomodore, anatra arrosto,patat al forno, verdure grigliate met vino rossi. Ik had het geluk dat ze mij, per vergissing, braciola di agnello brachten, waardoor Ik iets langer op mijn eten mocht wachten. De prijs was aan de stevige kant, logisch als ze hier flessen wijn van € 700 uitserveren, maar de smaakpapillen hebben weer genoten. Ettelijke euro’s armer, maar een halfvolle fles vino rossi onder de arm gingen wij weer naar de camper. Even nagenieten en dan…….snaveltjes toe en oogjes dicht.

MAANDAG 17 JUNI 2019

Vanmorgen voor zeven uur konden we al in een korte broek buiten zitten en van ons ontbijt genieten. Het uitzicht was fantastisch. Je kon ver het dal inkijken en je zag de wolken in het dal langzaam oplossen. Cipressen staken met hun groene pieken boven de olijfbomen uit. Vogels floten hun prachtige rustgevende liedjes en de fazant lokte, met veel lawaai, twee andere vogels achter zich aan. Ergens kraaide een haan. Zo’n ochtend is het beste beging van de dag.

Onze volgende bestemming ligt in Calabria, een stevig eindje rijden. Daarom inpakken, tanken en om even over acht reden we op de betaalde autoweg. Bij Salerno stopt de betaalde route en de eindafrekening was 73 euro, dat viel, gezien de afstand mee. De weg hierna was een onbetaalde autoweg en deze deed niet onder voor de betaalde route. 

We moesten de autoweg bij de afslag Lagonegro verlaten en gingen al heel snel over op smallere, bochtigere wegen. Over de laatste 10 kilometer reden we ruim 35 minuten, maar we staan dan ook weer op een geweldig stukje aarde: Lagonegro met sitecode 21200.

(Even, voor de geïnteresseerden onder ons, de sitecodes van de afgelopen dagen: Lucignano 4059  Hergiswill 74931  Rheinbach 2761)

DINSDAG 18 JUNI 2019

Vanmorgen waren we al voor zessen in de weer. Na het ontbijt Binky uitgelaten en daardoor ervaar je onmiddellijk dat je in de bergen zit. Bergafwaarts loopt zo makkelijk, maar het teruglopen voel je meteen in je kuiten.

Op het moment van vertrek duikt er een Italiaan voor ons om grijswater te lozen, dus wachten en kijken. Ons commentaar: met de neus naar beneden kun je nooit lozen. We hadden gelijk, want even later vertrok hij om te draaien, ook dat was leuk om te zien, en reed hij weer de plaats op en ontdekte dat hij alleen maar een rondje extra had gereden, om opnieuw met de neus de verkeerde kant op te staan. Zijn vrouw stapte in en samen reden ze, zonder te lozen, weg. Wij waren aan de beurt en zonder problemen konden wij lozen. 

Voor ons vertrek hadden we al afgesproken om naar Tropea te gaan, maar eerst wilden wij kijken bij het visserskerkje in Pizzo. De route was, op het stukje van gisteren na, goed te rijden. Ok, in de buurt van Pizzo was het belangrijk om de gaten te ontwijken. Aangekomen op de plaats van bestemming mochten we meteen €5 betalen, parkeergeld! 

Wetende dat de grotformatie uit 1600 dateert, kun je alleen maar bewondering hebben. Het was mooi, alleen heel erg klein. Binnen een half uur hadden we alles op de foto en konden we vertrekken. Verhoudingsgewijs was dit een dure stop, ook al mochten we, vanwege onze leeftijd, voor halfgeld de kerkgrot bezichtigen.

De rit naar Tropea was een onvergetelijk avontuur. Zenuwen, klamme handen en natte rug waren het gevolg van het rijden over deze verbindingsweg. De straten waren smal, de balkons hingen laag en de Italianen willen altijd winnen. Dus veel remmen, optrekken, stilstaan, opzij gaan en gas geven. Zonder kleerscheuren gered. Daarna kwamen we op een weg met een toegestane snelheid van dertig, ik reed het dubbele en was, in de ogen van de Italianen, veel te langzaam. Constant waren daar die knipperlichten en werd mijn te hoge snelheid weergegeven. Uiteindelijk kwamen we bij de laatste afslag, abrupt stopte ik. Het leek alsof de weg ophield en we in een weiland terecht kwamen. Gelukkig, Hanna had al op Google gekeken en wist dat het goed zat. Ze had gelijk. Via een smalle weg, waar aan twee kanten auto’s stonden, soms zelfs dubbel, kwamen we eindelijk aan op de plaats van bestemming: Da Ciccio Parking met sitecode 28736.

Een camperpark met afgebakende plekken, vlak bij zee. We zijn hier de enige Nederlanders, het merendeel komt uit Italië en een paar uit Duitsland en Oostenrijk. De eerste die in de Middellandse Zee zwom, was onze hond Binky.

DINSDAGMIDDAG EN AVOND Nadat Binky gezwommen had, gingen we terug naar de camper en we bleven daar nog een paar uurtjes, het was siësta-tijd. Rond vijf uur gingen we de stad in. 

De reden dat we nu met de camper weg zijn heeft te maken met de klusjes die we thuis hadden afgerond en datgene wat nog moet gebeuren. Een traprenovatie zelf doen, betekende dat we per trede ongeveer tienmaal de trap op en af gingen, voor elk trapschot was dat drie maal. We hadden even genoeg van trappenlopen. Wat is het eerste dat wij doen? 

Wil je vanaf onze plek de oude stad bezoeken, dan moet je ongeveer veertien trappen, met ongelijke tredes, omhoog. Niet alleen de trappen werkten in ons nadeel, ook de temperatuur van 33 graden, zonder schaduw, maakten samen onverbiddelijk duidelijk dat leeftijd een rol gaat spelen. Ok, we mogen ons troosten met het feit dat iedereen die omhoog ging dezelfde verschijnselen vertoonde: een rood hoofd, transpiratie, puffen, klagen en af en toe stil staan om bij te komen. Na deze kwelling mochten we genieten van een prachtig uitzicht.

Naast het lekker flaneren door de smalle straatjes, waar het overigens heerlijk koel was, konden we ook rondneuzen, in de bredere en autovrije straatjes, bij de vele winkeltjes met lokale producten. Hier genoten we van heerlijk ijs, waarbij de kwaliteit een tien kreeg en de prijs een 10+. Ondanks de toeristen waren de prijzen aan de lage kant. Trouwens de prijzen vallen hier stevig in ons voordeel uit.

De avond sloten we af met een etentje aan zee, echt romantisch. Samen kijkend naar de ondergaande zon, genietend van lekkere regionale koude rode wijn en eten. La dolce vita?

WOENSDAG 19 JUNI 2019

Na een bloedhete en benauwde nacht werden we vanmorgen in alle rust wakker. Bijkomen en daarna, onder de luifel genieten van je ontbijt. Afwassen en dan praten over het eten van de komende avond, inderdaad echte problemen! Doen we wel of geen boodschappen?

Ook dat probleem is snel opgelost. De visboer, de bakker en de groenteboer komen met hun auto bij de camper, het lijkt de thuisservice van AH: tot in de keuken.

We kunnen nu gewoon aan het strand gaan liggen en kijken of we nieuwe problemen kunnen bedenken, misschien wel kijken hoe we de reis gaan voortzetten. Wat een straf, zon, zee, strand en een terrasje. Het kan niet erger!

Vanavond gaan we opnieuw de trappen beklimmen en lekker slenteren door Tropea. Morgen misschien nog een rustdag en dan gaan we naar onze volgende stopplaats: Scilla.

DONDERDAG 20 JUNI 2019 

Toen we van het strand kwamen, was het nog steeds te heet om te gaan wandelen, daarom hielden we ons maar bij de camper op. Ons avondeten namen we weer in het restaurant op het strand, dus een erg mooie afsluiting van zo’n warme dag.

Na een warme en benauwde nacht, waarbij om middernacht knalvuurwerk werd afgeschoten, vermoedelijk ter ere van de feestdag ‘Corpus Christi, was het lekker om ‘s morgens weer onder de luifel te mogen eten. De hond uitgelaten en toen weer de trappen beklommen om even door de stad te flaneren. Ongelooflijk dat je de tweede keer in dezelfde straat totaal andere dingen ziet. Een paar vlijtige Tropeanen hadden in hun winkel allerlei bewegende taferelen neergezet, van hartchirurg tot schoenlapper, van hotel tot smederij. Gewoon leuk om te zien.

Op de terugweg even een lokale vino rosso van € 2,50 gekocht, op advies van de winkelier, om vanavond lekker, natuurlijk met een hapje, te drinken. 

De siësta hebben we bij de camper doorgebracht en in de avond hebben we de kerk op de berg bezocht. Een simpele kleine kerk vanwaar je een machtig uitzicht had op de muren van de stad.

Aan het eind van de avond hebben we de buitenhoek opgeruimd, morgen gaan we rijden.

VRIJDAG 21 JUNI 2019

Gisteren teveel watermeloen gegeten en dat deed zich vannacht gelden. Vanmorgen in alle rust gegeten en alles voor vertrek gereed gemaakt. De route hebben we netjes, via Google en via de routeplanner, uitgestippeld. Ruim voor negen uur konden we rijden.

Geweldig begin, we reden langs de stijle bergwand van Tropea welke onverwacht, via een scherpe bocht, stijl, met een aantal echte haarspeldbochten, de berg omhoog inging. Bovenaan kwam het dilemma: Google zei rechtsaf en routeplanner zei linksaf. We kozen voor Google…..fout….., na een kleine kilometer stond er een bord dat ik, met de camper, niet verder mocht. De maximale hoogte en breedte was 1,9 meter. Beloning: in een smalle straat achteruit insteken en draaien.

Terug naar de routeplanner: hier links, daar rechts en weer naar links. Via allerlei smalle, met gaten gevulde, wegen slingerde we door de stad de helling op. We begonnen ons af te vragen waar we reden, en, op het moment dat ons vertrouwen een dieptepunt bereikte, kwam de redding; we herkende de brug van afgelopen dinsdag, waar we dachten dat de weg ophield. Inmiddels zaten we al een uur te rijden.

We hielden de borden richting Regio Calabria aan en, zowel Google en de routeplanner, alles leek verder goed te gaan. Leek! Na zo’n tien kilometer kwamen we bij een rotonde en daar wilde de een terug en de ander wilde naar Tropea. We kozen voor terug en volgden vanaf nu de borden richting A3. Via allerlei bochtige wegen, met variërend wegdek, zoals kleine gaten, grote gaten en helemaal gat, kwamen we op een redelijk goede weg. We waren 38 kilometer van Tropea en al twee uur aan het rijden. Uiteindelijk kwamen we in Rosarno aan en moesten we het laatste puzzelstukjes oplossen: is dit echt de oprit van de A3? Ja, na een klein kwartiertje zaten we op de autoweg en konden we het laatste stuk rijden. In no time kwamen we bij de afrit voor Scilla.

Een paar leuke bochten en tunneltjes, via mooi asfalt, kwamen we onverwacht oog in oog te staan met de stad aan de zee. Het was alsof je door de lucht aan kwam vliegen, de weg was een soort brug die je naar beneden bracht. Nog een paar stukjes weg, waarbij tegenliggers een probleem konden zijn, kwamen we aan in het centrum van de stad. Hier stond dat ronde witte bord met rode rand en een afbeelding van een camper en caravan, alleen geen mogelijkheid tot draaien. Verderop werd de straat breder, daarom reed ik even door. Zwaait er iemand naar me, waardoor ik stop om het nieuwe probleem te delen. Vraagt hij aan ons of we voor de camperplek kwamen, hij zou ons wel even voorgaan. Netjes achter hem aan gereden en uiteindelijk via een haakse bocht het laatste stijle smalle weggetje omhoog. Was hij, de beheerder van het terrein, ons niet voorgegaan, had ik dat weggetje nooit ingereden. Het uiteindelijk resultaat is geweldig.

ZATERDAG 22 JUNI 2019

Gisteren, in de namiddag, werden we door de beheerders van de camperplaats naar de stad gebracht en ze zouden ons ook terugbrengen. Heerlijk geflaneerd door de stad (stadje of dorp), terwijl Binky buiten bij de caravan kon ravotten. Een leuke plek, met strand en huizen dicht op en door elkaar gebouwd. Nauwe straatjes, smalle trapjes waren het beeld van de ene kant. Ging je om de rots heen, kwam je, via de haven, aan de andere kant. Hier stonden de huizen tot aan de waterkant, de bootjes lagen aan de voordeur. Een smalle straat liep tussen de huizen door. 

Rond zeven uur werden we, weer door de beheerder, teruggebracht naar de camper. Dit alles was service!!!! Sosta Paci met sitecode 60056

Vanmorgen in alle rust opgestaan en alles voor vertrek gereed gemaakt. Rustig richting Villa San Giovanni gereden en na tien minuten reden we door de smalle en drukke straten. We hoorden een enorme knal, konden echter niet kijken wat er gebeurd was. Op een bepaald moment moesten we rechtsaf, een straat met stopstrepen op elke kruising, en die was er elke twintig meter, toen er een witte alfa achter ons stond te toeteren. Voor een inrit, bijna direct na een kruising, gestopt, met de gedachte dat die knal iets aan de achterkant had beschadigd. Bleek dat ik een spiegel van de alfa had geraakt en, inderdaad, we hadden een zwarte streep onder het linker zijraam.  De schade was volgens deze Italiaan 800 euro. Ik gaf aan dat we de verzekeringspapieren erbij zouden pakken, toen zakte de prijs naar 600 euro. Nogmaals gaf ik aan dat ik de papieren wilde pakken en de prijs zakte tot 300 euro, een zogenaamde fiftyfifty deal. Ik gaf aan dat ik de papieren ging pakken toen hij me vroeg of ik geen handgeld had. Terug de camper in om. De papieren te pakken toen Hanna op het idee kwam om hem vijftig euro voor zijn neus te houden. Onbegrijpelijk, hij pakte het en ging heen. Mafia? Met een vochtig schoonmaakdoekje wreef Hanna, zonder kracht, de zwarte streep van de camper af. We weten het, we zijn getild, maar we zijn van een hoop gezeur af. Mijn vraag is nog steeds: Hoe heb ik, zonder te merken, die spiegel kunnen raken?

Gedurende het gesprek met de bovengenoemde Italiaan werd ik ook nog aangesproken door een andere Italiaan. Deze vriendelijke Italiaan gaf aan dat ik straks voor de onmogelijke opgave kwam om onder een brug door te rijden die voor auto’s tot maximaal 2,50 m was bedoeld. Dus, draaien en weer door de stad rijden om een andere tunnel te vinden. We zagen de grote vrachtwagens rijden en gingen er achteraan. Zonder problemen kwamen we op de plaats van bestemming, even uitstappen, ticket kopen en nu wachten totdat we de boot op mochten rijden. Nadat we da kaartcontrole hadden gehad, werden we aan de kant gezet en konden alleen maar lijdzaam toekijken hoe andere auto,s, campers en bussen de boot op mochten. Gelukkig, als laatste mochten wij ook aan boord, al was het zo’n klein rothoekje. Nog voordat we uitgestapt waren vertrok de boot. Toen we op dek aankwamen was de haven niet meer te zien, je zag Sicilië snel dichterbij komen. De totale overtocht duurde geen kwartier, het wachten vooraf duurde langer. Bij het uitrijden hadden we de pech dat een camper voor ons niet kon starten, daardoor waren we bijna ook de laatste die de boot verlieten. 

Op Sicilië kozen we voor een overnachtingsplek welke door camperaars was aanbevolen. De weg, welke in particulier bezit is, was slecht, de tunnels waren donker. Het is me al eerder opgevallen dat de wegen, welke in particulier bezit zijn, achterstallig onderhoud hebben en dat de wegen, welke openbaar zijn, goed onderhouden zijn. De natuur was op beide stukken mooi. Je begon met bergen, kwam langs de Etna, welke stevig rookte en stonk, en daarna werd het landschap steeds vlakker.

Het laatste stukje weg was zo’n stukje waarbij je hoopt dat er geen tegenliggers bestaan: smal, muurtjes aan de zijkanten en enorme overhangende bomen. We kwamen aan op de plek: Siracusa, camping Rinaura met sitecode 77702

We hebben een mooi plekje en daarnaast hebben we een overvloed aan vliegen. Zoveel vliegen dat je er chagrijnig van werd, mensen trokken zelfs doeken over zich heen. We zitten in de camper en laten de wind zijn gang gaan, daardoor is het hierbinnen uit te houden. Hoe mooi het hier ook is, morgen zijn we hier weg. 

ZONDAG 23 JUNI 2019

Gisteravond laat verdwenen de vliegen en kwamen de katten, katten die nergens bang voor zijn en behoorlijk brutaal. Ik ben er zeker van dat deze beestjes hebben geleerd hoe zij proviand van de gasten kunnen bemachtigen, daarom staat er een grote koelkast voor de gasten, een koelkast met een slot erop.

Vanmorgen, bij het vertrekklaar maken van de camper, liep ik naar de stortbak, voor het legen van je toiletcassette, toen ik aangevallen werd door vliegen, het leken net piranha’s. Binnen een minuut was mijn rechterbeen niet meer zichtbaar en even later, na opening van de stortbak, verdwenen ze even snel. We waren blij dat we konden vertrekken.

Via een rustige weg zijn we, na een kleine stop bij de supermarkt, naar onze volgende plek gereden: Area Noto Parking met sitecode  7929. We staan nu tussen de citroenbomen en genieten van de rust, met soms een vlieg

Eigenlijk vinden we het vreemd dat er niet overal een vliegenoverlast is. De schapen die hier veelvuldig te horen zijn, de vuilnis die niet, zo lijkt het, niet opgeruimd wordt en de vele katten die hier rondlopen vormen samen een unieke basis voor de ontwikkeling van de vlieg.

MAANDAG 24 JUNI 2019

We hebben gisteren overleefd, steeds schaduw gehouden en regelmatig even onder onze eigen buitendouche. Volgens de eigen thermometer was het gisteren geen 37 maar 39 graden. ‘s Nachts liep het terug naar 23 en vandaag zou het kwik blijven steken op 31, maar de eigen thermometer geeft 32 aan.

Vanmorgen door de beheerders met een busje naar Noto gebracht. 

Een prachtige stad met veel kerken en andere mooie gebouwen. Binky, onze hond, was, in zijn wandelwagen, bij ons en trok veel bekijks.  Door zijn aanwezigheid konden Hanna en ik niet samen de mooie gebouwen bezoeken. Dat nadeel had ook een voordeel, om beurten zat je buiten onder de bomen op een bankje, geen strafbankje.

Een paar kerken, onder andere de kathedraal, hebben een enorm grote  en brede trap naar de ingang. Het opgaan van zo’n trap maakt je klein, je voelt dat je longcapaciteit met het ouder worden minder is geworden, je ervaart spieren in je benen welke duidelijk maken dat je conditie beter kan, tegelijkertijd zie je de tredes die nog genomen moeten worden en daarboven toornt een enorm groot mastodontisch gebouw op. Kortademig en met stramme benen neem je dan de zij-ingang, de hoofdingang is niet voor het normale volk dat wij zijn, en dan overweldigt het binnenste van dit gebouw je ogen, waar moet ik als eerste kijken en waarnaar?

Noto is een prachtige stad, waar onderhoud aan de buitenkant van de gebouwen geen kwaad kan en waar de magnifieke straatverlichting een schreeuwt om vervanging. Europese subsidies zouden hierin verbetering kunnen brengen. Ondanks dit alles is het een stad waar je je thuis voelt, het Zuid-Europese, of misschien wel het Siciliaanse, zorgt ervoor dat alles rustig en ongedwongen gaat en dat jij daar onderdeel van mag zijn.

In de eerste helft van de middag heeft de beheerder ons weer opgehaald en veilig teruggebracht. Binky ligt weer lekker onder de citroenbomen en wij genieten van het verse fruit en een kopje koffie. Morgen gaan we weer rijden

DINSDAG 25 JUNI 2019

Vanmorgen bij het wakker worden, reeds om 6 uur,  hadden we de bewaking voor de deur liggen: een van de honden van de beheerder.  Het was moeilijk om hem weg te jagen, hij ging gewoon twee meter verder weer liggen. Toch Binky naar buiten gehaald, heel onderdanig stond hij te wachten en toen de ander hond opdringerig en druk werd, wees Binky hem zijn plaats. Wat en halfwat (Binky) waren nu vrienden.

Voor negenen reden we weg richting Enna. Op verschillende plekken zijn wegdeden afgesloten, omdat het asfalt afbrokkelt of omdat de betonnen randen totaal verrot zijn. Dit is geen achterstallig onderhoud, dit is verwaarlozing. Ik kan de gedachte aan de brug bij Genua niet tegenhouden. Onderweg even gestopt bij het outletcentrum Sicilia, een exacte kopie van diverse andere outletcentra in Europa. Vervolgens weer een stukje verder gereden.

Het avontuur begon met de afrit richting Enna, een klimmende cirkelbrug, waarvan je de afgebrokkelde randen zag. Vervolgens mag je via een redelijke weg naar de stad rijden en dan moet je een haakse bocht maken, een klein klimmetje, een stukje recht en weer een haakse bocht.

Hier hadden we kunnen staan.

Nu begon het echte klimmen, de vierde versnelling was te veel, daaromtrent naar drie, twee en een. Sommige haarspeldbochten waren zo scherp dat je terug moest naar een. Het was zo’n helling waarvan we beide zeiden dat we niet naar beneden wilden kijken, een schriel ijzeren vangrail was het enige obstakel tussen de auto en de afgrond. Het uiteindelijk resultaat is de plek bij Castellón di Lombardia, met sitecode 7830.

Maar, we staan hier!

WOENSDAG 26 JUNI 2019

Gisteren sneuvelde de zekering van de omvormer, waardoor het koffieapparaat niet meer gebruikt kon worden. De zekering van 80A kon ik alleen vervangen door die van 70A, het leek alsof alles weer functioneerde. In het dorp kon ik via de autoplaatwerker aan het adres komen van de auto-elektriciën, hier kon ik voor 5 euro een nieuwe zekering kopen. 

Nu we weer alles in orde hadden, alleen moest de zekering nog gewisseld worden, konden we Castellón di Lombardia bezoeken. Dit lieten we snel volgen voor een lokaal terrasje. Hier dronken we witte wijn en koffie, het prijsverschil tussen koffie en witte wijn bedraagt € 3, de koffie kost € 1.

Ondertussen deed ik een paar boodschappen bij de lokale kruidenier en kocht, op zijn advies kaas, vis en wijn. De kaas en vis gingen samen in de pasta en de wijn drinken we vanavond.

Na een heerlijke koele nachtrust rustig aan starten. Hanna zette koffie, althans een half kopje. De zekering was niet gewisseld en weer doorgebrand. Dan maar thee. Ruim voor achten vertrokken we en begonnen we aan de afdaling, een makkie in vergelijking met de beklimming. Aan het eind van de afdaling dwars door het dorp richting cirkelbrug om de route naar Palermo te starten. Een prachtige verwaarloosde autoweg, waarbij je, afhankelijk van de afbrokkeling of verzakking, het ene moment de linkerstrook en dan weer de rechterstrook moest nemen. Ik moet wel zeggen dat men op veel plekken aan de weg werkt, ook op dat stuk waar de linkerrijbanen volledig waren verdwenen.

Blijmoedig reden we Palermo in, om vervolgens een dik half uur in de file te staan. Ongelooflijk zoals hier gereden wordt: een weg met twee rijstroken waar drie, vier rijen dik auto’s reden en scooters en motoren van links naar rechts en andersom tussen de auto’s door reden. Uiteindelijk kwamen we op onze locatie: Degli Ulivi Sferracavallo met sitecode 65230.

We zitten heerlijk onder de olijfbomen.

DONDERDAG 27 JUNI 2019

Gisteren in de namiddag lekker naar de kust gelopen en genoten van een ijsje. Aan de terrasjes te zien moet het hier ‘s avonds druk zijn. Dat was later op de avond ook te horen.

Het was zo’n nacht die je alleen maar in nachtmerries ziet, bloedheet, benauwd, kamikaze-muggen, blaffende honden, vechtende katten en loeiende sirenes. We zijn hem doorgekomen. 

Na de normale ochtendrituelen vertrokken we richting treinstation, dan is Google Maps een enorme oplossing. We hadden de tekening, hoe te lopen, van de beheerder gekregen en deze kwam, wat vorm betreft, overeen met Google Maps. Zeven minuten lopen en aankomen op de plek van bestemming, althans volgens Google Maps, en dan ontdekken dat het station er gewoon niet is. Wat daarna volgt is logisch, je hebt het verkeerd gedaan, het verkeerde adres ingevuld en, je gaat ook nog aan jezelf twijfelen. Dan maar terug en via de plattegrond van de beheerder lopen en, na veel vijven en zessen kwamen we een uur later aan op het station. Nogmaals druk ik, op Google Maps, het adres van het station in en, ja hoor, hij verwees me weer naar de plek waar geen station te vinden was.

Een drie kwartier later zaten we op een terrasje in Palermo, Piazza E. D’Orleans, te genieten van een heerlijke cappuccino. Hier zagen we het opnieuw, nu hoefde ik niet meer te twijfelen: volwassen mannen en vrouwen die genoten van een broodje ijs, de een aardbeien-ijs en de ander straciatella-ijs.

Bij het verlaten van het terras kwam ik tot de ontdekking dat de batterij van de camera leeg was en de reserve batterij lag in de camper. Vervolgens liepen we de Via Porta di Castro in, richting de Chiesa del Gesù, toen we de markt zagen. Je kwam ogen en oren te kort om alles goed in je op te nemen, een veelheid aan artikelen, een multicultureel aanbod,  veel terrasjes en ook veel scooters, die tussen de stalletjes en de mensen door reden, en dan ook nog de kakofonie aan geluiden: marktkooplieden die hun waar aanprezen, muziek van diverse geluidsinstallaties, honden die vanaf het balkon stonden te blaffen en de toeristen.

Op een stalletje met het opschrift ‘frittura’ stonden veel mensen een belegd broodje te eten, dat trok mijn aandacht. We dachten dat het broodje met vis belegd was, dat werd ontkent, het was een soort vlees. Dat moest ik proberen, één hap en ik wist genoeg, dit was niet mijn broodje, pane ca meusa: in reuzel gebakken kalfsmilt en tong. 

Nu zitten we weer heerlijk onder de olijfbomen te genieten van een fris briesje en we nemen ons voor om vanavond naar de haven te gaan.

VRIJDAG 28 JUNI 2019

Vannacht speelde bij ons de film ‘La Vendetta Delle Zanzare Kamikaza’. Het was benauwd en warm, verkoeling was nergens te vinden. Dit was het ideale scenario voor deze speelfilm.

Na het ontbijt opnieuw naar Palermo gegaan, nu om een bezoek te brengen aan het Palazzo dei Normanni (Reale)en de Capella Palatina. De controle om binnen te komen is erg groot, als eerste je legitimatie, daarna bij de ingang kaartcontrole en even verderop moesten alle spullen door een scanner, ook je broekriem, en zelf ging je door een detectiepoortje en dan pas mocht je verder. 

Het was de moeite waard. In de Herculeszaal, de zaal van het Siciliaans parlement, zijn 12 afbeeldingen van Hercules geschilderd en in de zaal ernaast, de Archimedeszaal, staat één beeld van Archimedes. Komt dit door de machocultuur?

Bij het betreden van de Capella Palatina werd ik stil, zo veel mozaïek, zo veel afbeeldingen, zo veel teksten, zo’n geweldig plafond. Kom je hier in de buurt, dan moet je dit bezoeken.

Op de weg terug even een kleine ventilator gekocht, kunnen we in ieder geval wind simuleren. Vanmiddag lekker hangen en morgen weer rijden.

ZATERDAG 29 JUNI 2019

Vannacht bracht de ventilator leven in de brouwerij, het draaien zorgde voor de ervaring van een briesje en daardoor had je het gevoel dat het minder warm was. Het gevolg was een redelijke nachtrust. Even na zessen waren we weer paraat en om 8 uur waren we klaar voor vertrek. Met de nodige precisie en aanwijzingen, van Hanna, kwamen we ongeschonden onder de bomen vandaan.

Pasquale, de beheerder, gaf ons, toen hij hoorde dat we nog op Sicilië bleven, een campingcard van een Siciliaanse organisatie. Hiermee krijg je behoorlijke korting op een vijftiental plekjes op Sicilië. Waarschijnlijk heeft onze beleefdheid hem hiertoe gemotiveerd. We zijn doorgereden naar zo’n plekje en staan nu op camping Costa Ponente, sitecode 29055, een prachtige camping aan zee. De sitecode o.i.d. kunnen we nergens vinden, hij staat niet in onze app.

Inmiddels hebben Hanna en Binky al gezwommen

Ik moet eerlijk zijn, de beheerster van deze camping had ons gewaarschuwd, vanmiddag zouden de mensen uit Palermo komen. Het was verstandiger om daarom achteraan een plekje te zoeken. Bij het rondlopen zagen we een plekje naast een Belg, daar kozen we voor. 

Rond half zeven kwamen we terug bij de camper, het vrije uitzicht was verdwenen. De families waren gearriveerd en sommige families kwamen nog aan. De rust en de ruimte waren verdwenen. Alles wat in Nederland gestructureerd is, wat normaal lijkt, het parkeren in de vakken, bestaat hier niet. Je staat bij je familie, ook al blokkeer je de doorgang. Dit is een ongelooflijke ervaring. Volgens de Belg is dit een gratis cinema.

Ik ben altijd van mening geweest dat ik goed kon rijden en inparkeren met de camper, wat ik vandaag zag, doet mij noodzaken om deze mening te herzien. Ik heb Italianen met hun camper zien draaien, inparkeren en achteruitrijden, mijn mond viel er open van. Mijn rijstijl met de camper heeft vanaf nu de status van een beginneling. De Belg naast me gaf ruiterlijk toe dat hij datgene wat we zagen nooit zou durven, ook zijn imago heeft een dreun gekregen. Oh ja, het is gedaan met de rust, het familieweekend is begonnen.

ZONDAG 30 JUNI 2019

De grote vraag die ik nu mag stellen: ‘wat is rust’. De markt in Palermo kan ik bijna vergelijken met wat ik gisteravond tot 2 uur vannacht en vanmorgen vanaf 9 uur hier hoor. Het grote verschil is het geluid van kinderen, omdat ze iets willen, iets niet krijgen en ook omdat ze spelen. Elke zichzelf respecterende peuter heeft een tablet, elk zichzelf respecterende jongen heeft een elektrische fiets. De kinderen zijn duidelijk de prinsjes en prinsesjes van de familie, ze zijn ook de pronkstukken om status uit te stralen. Kinderbedtijd is gelijk aan de bedtijd van de ouders, althans afgelopen nacht.

Sommige jongetjes komen hun tijd van verwend kind nooit te boven, zij draaien, nu ze zelf vader zijn, harde muziek voor de hele camping, of zij hebben hun eigen staan.

Vanmorgen begonnen we aan onze wandeling, na vijfhonderd meter liep het vocht van mijn hoofd en rug af, alles was nat. Hanna had dezelfde ervaring, daarom rechtsomkeer en terug naar de camper: hangen tussen de Italianen.

Natuurlijk kunnen we kiezen voor verder rijden, maar deze ervaring wil ik gewoon niet missen.

MAANDAG 1 JULI 2019

Gisteravond moest ik denken aan een liedje, de omgekeerde striptease, dit omdat het tafereel man zaterdag in omgekeerde volgorde plaatsvond. Ook dit is iets dat je moet zien, voordat je het begrijpt en jouw naam is daardoor een Thomas. 

‘s Middags werd de familie-BBQ bij veel groepen weer aangestoken. En, na het eten in de siësta, gingen ze om vier uur naar het zwembad. Rond zes uur begonnen zij met het schoonmaken van de camper, niets werd overgeslagen. Voor zeven uur waren zij vertrokken, de vuilnis lieten zij achter op de plek waar zij stonden. De andere groep begon rond vijf uur met het aansteken van de familie-BBQ en tegen zessen begonnen zij te eten. Rond half acht begonnen zij met de schoonmaak van de camper en om half negen vertrokken zij, ook met het achterlaten van de rommel. Om half tien was het weer rustig.

Het is een vreemde gewaarwording, een bijna lege camping. De schoonmaakdienst is begonnen, met zijn Piaggio rijdt hij van plekje naar plekje en neemt het grote vuil mee. Later komen ze voor de kleine stukjes apart.

Welzijn vanmorgen met het ov naar Cefalú gegaan, een leuk klein dorpje. Hier heb ik mijn broodje ijs gegeten, een heerlijk briochebroodje met Siciliaans ijs, fris ijs met van alles erin, vrucht, noot e.d.. in dit dorpje heb ik een Siciliaanse pet gekocht, een witte hoed in mijn maat konden we hier niet kopen. Aan het eind van de ochtend zaten we op een leuk terrasje toen we ontdekten dat we nog een kwartiertje hadden voor de bus. Stevige pas erin, straatjes door en klimmen richting station, want daar moest je opstappen. Bezweet kwamen we aan en we konden na vijf minuten instappen. De bus vertrok op tijd, reed het stadje in en ging langs het terrasje, waar wij hadden vertoefd, alwaar hij ook een stopplaats had.

Vanmiddag met de hond naar het strand gegaan, hij had er zin in. Hij ging echt tussen de rotsen zwemmen en klom ook op rotsen. Hij hield ons goed in de gaten. Bekaf heeft hij de rest van de dag geslapen.

Dinsdag 2 juli 2019

Vanmorgen reden we rond acht uur van de camping af, richting Messina. Ik hoopte, voor de autoweg, nog een benzinestation tegen te komen, helaas tanken op de autoweg €1,86 per liter. Tanken en doorrijden. Voor tien uur stonden we, nadat het systeem ons eerst liet dwalen, voor de boot, en nog geen uur later reden we in de teen van Italië. De overtocht was dit keer met een open veerboot, daarom bleven we bij de auto en kon Binky rondlopen. 

Ons doel is een camperplekje richting Matera, want daar willen we de grotwoningen gaan bezoeken. Onze planning was een plekje bij Amendolara, Agriturismo Agri Carrozza, sitecode 67629. En, ongelooflijk maar waar, we reden om even voor vieren het terrein op.

Een plek met uitzicht over zee en een zwembad. De beheerder hielp ons netjes met inparkeren, hij deed zijn best om alles goed te doen. Vanavond zijn wij zijn gast en gaan we lokale wijnen en lokale hapjes eten. 

WOENSDAG 3 JULI 2019

Gisteravond heerlijk gegeten: wijnen water, een tiental voorgerechten, een lekkere vegetarische pasta, salade met vlees en koffie toe. En, aan het eind hadden we een levendig gesprek met andere gasten, twee Italianen en een Guinees (Afrika). We hadden het over gewoontes, maatschappelijke problemen, maffia en politiek, we hadden echte belangstelling voor elkaar. Ze wilden weten wat wij van Italië vonden en waren blij om te horen dat we op Sicilië waren geweest, vooral dat we in Palermo hebben rondgelopen. Op een bepaald moment vroeg een van de Italianen (Napolitaan) of ik al in Napels was geweest en of ik er nog naar toe zou gaan. Heel eerlijk vertelde ik hem dat het begrip Napels bij mij bepaalde vooroordelen opriep, dat dat de reden was waarom ik er nog niet geweest was en dat ik ook niet durfde stellen dat ik er wel zou komen. Deze man vroeg me of dit met de Mafia te maken had. Nadat ik het beaamde, begon hij heel hard te lachen: ik was in Palermo geweest en had het overleefd en Palermo is honderd keer erger, dus Ik kon gewoon naar Napels gaan. Rond middernacht namen we afscheid, op zijn Napolitaans: een stevige hand en eerst op de linker en daarna op de rechter wang een kus en. tegelijkertijd slaat de linkerhand een stevig ritme op je rug. Hanna kreeg alleen een handkus.

De hitte begint z’n tol te eisen. Je blijft water drinken en plekjes zoeken om bij te komen. De gemiddelde temperatuur, over de hele reis, tot nu toe is zo’n 35 graden. Vanmorgen hadden we dit al om acht uur. We vragen ons af, of we persé alles eruit moeten halen en alle plekjes moeten bezoeken, of moeten we een stuk overslaan en meer noordwaarts gaan? Ook de Italianen geven aan dat de extreme hitte te veel van het goede is.

Onze hond Binky heeft al verschillende dagen last van de hitte, hij zoekt ook de meest koele plekjes op en blijft hijgen. Je ziet gewoon dat hij zwak is. Van de week, aan het strand, een opleving toen hij ging zwemmen, maar een uurtje later was alles weer hetzelfde: weinig eetlust en veel drinken. 

Dit alles doet ons besluiten om noordwaarts te gaan, het echte Puglia moet maar op . ons wachten. We rijden door tot Termoli en nemen een plek op tien meter van de zee. Er staat een frisse wind en de temperatuur is ruim 10 graden lager: een heerlijke verademing.

Camping Park Rio Vivo, sitecode 20499

DONDERDAG 4 JULI 2019

Gisteren waren we blij met het gegeven dat het koeler werd en we dachten dat Binky, onze hond, weer op adem zou komen. In tegendeel, hij ging steeds meer hijgen en trillen, gaf over en zakte uiteindelijk ook door zijn pootjes. Internet is dan in eerste instantie een oplossing, we volgden dan ook allerlei adviezen op. Het resultaat was hoopgevend, dus rustig gaan slapen. 

‘s Nachts werd ik wakker van de hond, hij moest naar buiten, dat was een goed teken. Hij liep naar de zijkant van het grasveld en liep ook weer terug naar de rand bij de camper. ‘s Nachts moest ik voor een tweede keer eruit, weer voor de hond. Nu liep hij niet, bleef alleen staan. De derde keer dat ik eruit moest was voor de storm, de luifel moest ingedraaid worden. Doodmoe stonden wij ‘s morgens om 6.30 uur buiten.

Om half tien de dierenarts gebeld (veteriano) en toen met de fiets er naar toe. Dat fietsen was echt afzien, maar we waren blij dat ze daar onze hond gingen onderzoek. Bleek dat hij een maag/darmprobleem heeft, digestione, opgelopen door de hitte, of een onverwachte beweging en/of door het eten van iets dat niet goed was. Hij moest aan het infuus en kreeg daarna ook nog een injectie.

Morgen mogen we terug komen om te kijken of alles beter gaat. De rest van de dag niet eten en minimaal drinken. Vandaag blijven we dus bij de camper.

ZATERDAG 6 JULI 2019

We hebben een paar k-dagen achter de rug. Gisteren hebben we onze metgezel Binky moeten laten inslapen. Een viertal dierenartsen zijn op donderdag en vrijdag bezig geweest met allerlei onderzoeken. We, ook de dierenartsen, zagen met lede ogen aan hoe hij steeds verder achteruit ging. Zijn zintuigen vielen uit, zijn hele lichaam trilde en hij had pijn. We hebben hem daarom laten inslapen en begraven. Dan ga je naar je camper en is alles even vreemd. ‘s Morgens sta je op en kijkt automatisch naar de plek waar hij altijd lag. Vandaag blijven we gewoon hier staan en morgen zien we wel weer.

ZONDAG 7 JULI 2019

Vanmorgen zijn we uit Termoli vertrokken, het was vreemd, de plek van Binky was leeg. We zijn bewust gestart met een gewone route, kunnen we rustig rijden en praten. 

De tank moest weer diesel hebben, dus bij het eerste tankstation stoppen. De prijs was € 1,46, alleen die deed het niet, moest naar pomp 4 en daar werden we geholpen. Alleen bleek de diesel nu ineens 20 eurocent per liter duurder. Dat is de maffiosi!!! Pisnijdig, maar je kunt er niets meer aan doen.

Doorgereden en onderweg een paar boodschappen gedaan, zodat we weer kunnen eten. Via een goede weg richting Assisi gereden en daar zouden we naar een camping gaan. Het waren allemaal smalle en steile wegen, uiteindelijk durfden we niet verder en reden via steile straatjes naar beneden en staan nu even op een parkeerplaats voor het stadje. Misschien blijven we staan, nu kijken we even voetbal.

MAANDAG 8 JULI 2019

Gisteren, na het vrouwenvoetbal, toch maar doorgereden naar Castiglioni del Lago, met sitecode2290.

‘s Avonds nog gezellig aan de waterkant gezeten en mogen genieten van uitzicht en achtergrondmuziek. We hadden wel het gevoel van niet compleet zijn.

Vanmorgen in alle rust opgestaan en kijken naar de waterkant, een prachtig meer midden tussen de bergen. Op de fiets het stadje ingegaan, steil maar wel haalbaar. Een leuk klein, op toeristen gericht, centrum van één straat groot. Mooie gevels en dakranden, mooie kerk en prachtige poorten, kortom een stadje dat er wezen mag en een aanrader als je in de buurt bent. 

DINSDAG 9 JULI 2019

Na een rustige, wat koelere, nacht van 27 graden, weer vroeg opgestaan. Heerlijk om aan het water te zitten en te genieten van de dampige omgeving, waarbij de zon steeds meer aan terrein aan het winnen is. Het wordt een broeierige warme dag. Na het ontbijt en enkele huishoudelijke klusjes zijn we weer gaan fietsen. Eerst links het dorp uit. We reden op de witte streep van de weg, een situatie die niet lekker aanvoelt, waardoor we al snel rechtsomkeer maakten. Dan maar terug richting stadje, en daar zagen we een fietspad. We besloten dit te volgen en na een paar kilometer hield dit fietspad op en stonden we op de parkeerplaats van een supermarkt. Daarom zelfde weg terug en in de stad aan het water op een terrasje gezeten. Aan het begin van de middag waren we weer terug, misschien wel om allerlei klusjes te doen.

WOENSDAG 10 JULI 2019

Gistermiddag hebben we in alle rust doorgebracht op de camping, beetje wandelen, zwemmen en onderuit hangen met een hapje en drankje. In de namiddag begon het stevig te waaien, het scherm werd eventjes opgetild en dat was voor ons reden om het in te klappen (? Eigenlijk draai je een scherm). 

De wind werd steviger en het water sloeg tegen de kant, was dit het begin van de aangekondigde storm?  Toen we gingen slapen, stormde het nog, hierdoor was het wel mogelijk om even lekker ontspannen te luisteren en in te slapen. Helaas, ‘s morgens was het weer rustig en de temperatuur was weer gestegen. 

We gingen richting Siena en vonden een parkeerplaats in de stad: Parcheggio Comunale met sitecode 5796. Met de bus gingen we de stad in en onmiddellijk wilde ik foto’s gaan nemen: batterij leeg!!!  Dan maar wandelen en eventueel morgen foto’s Han maken. Hanna had de filmcamera, gelukkig kon zij wel filmen. Wat een stad, het overkomt me zelden dat ik even moet stilstaan om alles in me op te nemen, deze stad lukte het om me echt twee keer met open mond te laten staan. 

Rond de siëstatijd gingen we bij een klein Italiaans restaurantje eten, eigenlijk was het gewoon genieten van lokale specialiteiten. Opvallend is dat de kruiden het gerecht veel zachter van smaak maken, in Zuid-Italië zorgden de kruiden juist voor een veel pittiger smaak. We waren moe van het slenteren door de stad, natuurlijk speelden het lekkere eten en de heerlijke wijn ook een grote rol. We besloten terug te gaan naar de camper en daar koffie te drinken. 

De afgelopen weken hebben we het warm gehad, en op deze parkeerplaats is geen bescherming tegen de zon. Hierdoor kregen we, ondanks dat de stad een tweede bezoek rechtvaardigt, de behoefte om koelte te zoeken. We willen uiteindelijk via Oostenrijk naar Duitsland en kozen daarom voor een plek in die richting, een plek waar we in het verleden, met Binky, al eens hadden gestaan: Greve in Chianti met sitecode 4107.  Een prachtige route van een klein uur volgde, een route met veel rustige haarspeldbochten, hellingen en prachtige vergezichten, kortom een route om te genieten.

DONDERDAG 11 JULI 2019

Gisteravond zijn we nog even het stadje ingelopen, kijken of onze bekende winkeltjes en terrasjes nog bestonden. Door overal rustig te kijken besef je twee dingen: je hebt al veel ervaren en ja, je wordt ouder. Het winkeltje met de vele soorten ham en worst ging net sluiten, het restaurantje waar we ons tweede wijnglas ‘kregen’ , verkoopt nog steeds wijn en de schoenenwinkel is nog steeds zo groot en heft nog steeds aanbiedingen.

Bij de camper gekomen hebben we een fruitsalade gemaakt en deze met een lekker glaasje en wat andere hapjes soldaat gemaakt. De nachtrust die hierop volgde was vermoeiend: muggen hadden de weg naar ons bed gevonden en de sterke afkoeling naar 19 graden, tot nog toe minimaal 27 graden, eiste een dekbedje. Moe stonden we op en keken schuldbewust naar elkaar, steeds opmerkingen maken over de hoge temperatuur en, nu het afgekoeld was, kritiek hebben op de daling in temperatuur.

Na de normale handelingen vertrokken we richting Ferrara: Campeggio Comunale Estense met sitecode 6241.

We hebben een plekje onder de bomen en het geluid van de krekels is alom. Mijn schoenen zijn in gewicht toegenomen, allerlei boomzaadjes en steentjes blijven aan de zolen plakken. Dit was geen plek voor Binky geweest. De fietsen staan klaar, want straks willen we het stadje in.

In de namiddag heerlijk op de fiets naar het oude centrum. We kwamen via een poort in de stadswal binnen en moesten vervolgens over ouderwetse kasseien rijden. We kozen daarom, zoals elke Italiaan, voor de stoep. Zelden hebben we een stad gezien met een nog bijna complete stadswal. Aan het eind van de straat ligt de beroemde Burcht van Estense, maar voordat je die ziet, kun je al geniete van verschillende paleizen en musea. De Duomo werd jammergenoeg gerestaureerd, daardoor kon je alleen de zijkant goed zien. Ondanks deze teleurstelling is Ferrara een aanrader voor iedereen, en een tip voor de verwoede shoppers: ga niet op donderdagmiddag, dan hebben de Italiaanse winkels een vrije middag.

VRIJDAG 12 JULI 2019

Vanmorgen nogmaals gekeken naar de route welke in onze gedachten was: de komende week alleen maar slecht, regen en onweer.  Het zoeken naar andere mogelijkheden had eenzelfde resultaat. Daarom het roer om en gewoon een dagje rijden richting Mont Blanc, het dichtstbij zijnde gebied waar et mooi weer is. Rond drie uur rijden we Aymavilles binnen en we vinden een plekje op de gemeentelijke camperplek met sitecode 6942. Een drankje, deze keer Prosecco, een hapje en natuurlijk nog een drankje: gezondheid.

ZATERDAG 13 JULI 2019

Het was een nacht met de nodige overlast van jongeren en het luiden van klokken. Toch waren we om acht uurwerk aan het rijden. Het feit dat we een stopplaats naast de autoweg hadden, betekende dat we € 11,80 extra kosten voor de autoweg moesten betalen. Bij het verlaten van de autoweg was geen betaling, bij het oprijden wel en op de weg zelf was geen tolstop. De laatste kilometers richting Mont-Blanctunnel waren minder interessant, 95% ging door tunnels en daardoor zag je weinig van de omgeving. 

Aan de andere kant van de tunnel was het veel interessanter, dalingen met bochten waarbij 25 km stond aangegeven. De omgeving was prachtig en ons doel lag binnen handbereik: Chamonix-Mont-Blanc, met sitecode 51374. Vandaag gaan we met de gondel naar boven: l’Aiguille du Midi. Het is behoorlijk druk en we moeten een klein uurtje geduld hebben, dan mogen we inchecken voor de gondel. Met één overstap door naar de top. FENOMENAAL.

Wat een uitzicht, ongelooflijk hoe de natuur kan spelen met onze begrippen van zacht en hard en van fijn en grof. Deze impressie overtreft alle eerdere en gelijksoortige ervaringen. De effecten van, hoe hoger hoe minder zuurstof, doet zich ook bij ons gelden. Dat we dit weer hebben mogen ervaren.

ZONDAG 14 JULI 2019

Voor het eerst, sinds lange tijd, hebben we heerlijk geslapen. Het was vannacht behoorlijk afgekoeld, tot net geen tien graden in de wagen. Een verademing, we vonden het zelfs een beetje koud. 

Ook vandaag waren we weer rond acht uur op weg naar de volgende bestemming. We zouden eerst een stukje van de ‘route du alp blanche’ rijden, om vervolgens via de ‘route du grand alp’ richting het meer van Genève te rijden. Het eerste stuk ging goed, toen kwam de deviation, de bekende Franse omleiding. Het werd duidelijk dat we ons doel niet zouden kunnen bereiken en, we kozen daarom voor een alternatief: we willen naar de N5.  Op de kaart zag alles er netjes uit. Hanna wilde graag naar Genève, maar dat zat er volgens de planning niet in. Deviation!!!! Resultaat: via kleine wegen kwamen we in het centrum van Genève. Ook hier hadden we hetzelfde geluk: een plaatselijke wielerkoers zorgde dat we onze route moesten aanpassen. Vervolgens krijg je ook nog te maken met allerlei bouwputten en dan moet je uiteindelijk op je eigen instinct vertrouwen. Via de autoweg terug naar Frankrijk en een twintigtal kilometer verder reden we weer via de smalle weggetjes door Zwitserland. Uiteindelijk kwamen we weer in Frankrijk en na een tiental kilometer hadden we de D1005 te pakken. Dit is een prachtige weg, een weg waar elke motorrijder en wielrenner van droomt, steil, haarspeldbochten en vergezichten. 

We kwamen uit op de N5, ons doel, en reden richting Champagnole. Op deze route zouden verschillende camperplekken liggen, alleen deviation en bouwputten ontnamen ons de mogelijkheid op het vinden van zo’n plekje. Op een parkeerplekje gekeken naar andere mogelijkheden en we vonden een plekje, zo’n twintig kilometer verderop. We kozen ervoor en onze rit begon. Wat een geluk, we kregen een weg binnendoor. We reden uiteindelijk door een gebied  waar maar een weg lag, zo’n heerlijke k-weg. Onderweg werd vlees van het huis aangeboden, maar even verderop stond een bord en zagen we dat het op was (Meat Des Maisons). 

Ondertussen waren we tot de ontdekking gekomen dat we een paar jaar geleden ook al op die plek hadden gestaan, met Binky. Een plek waar niets aan is, misschien wel omdat we al, wat staanplaatsen betreft, zo verwend zijn. 

Er zijn van die dagen…………….


MAANDAG 15 JULI 2019

Wederom konden we, na een goede nachtrust, ontspannen verder rijden. Wel hadden we de noodzaak om een plek te vinden waar we konden lozen, dat was bij Frasne, bij de supermarkt. Ook hebben we daar de boodschappen gedaan, je haalt wat en je brengt wat.

Vandaag gaat onze reis richting Saut Du Doubs, een waterval op de grens Frankrijk/Zwitserland, bij Neuchâtel. Op de route kwamen we langs een regionale slager, waar wij, als levensgenieter, wel wilden stoppen. Ook hier konden we weer wat inkopen doen, inkopen waarvan we de komende avonden mogen profiteren. Hierna gingen we, zonder oponthoud, verder naar Morteau.

We mogen, net als meerdere andere camperaars, op het terrein van de rederij overnachten. De trip met de boot was typisch Frans: uitleg was er alleen in het Frans. Deze Franse tekortkoming had geen effect op ons handelen; we genoten van de boottocht, van de boswandeling en van het uitzicht bij de waterval. Kortom, weer een leuke ervaring rijker.

DINSDAG 16 JULI 2019

Vanmorgen in alle vroegte vertrokken we richting Consolation-Maisonnettes. De weg er naar toe werd steeds smaller, maar uiteindelijk bereikten we de juiste locatie. Er stond een andere camper en joviaal stapte de eigenaar met zijn hond op me af: “je suis Jean et MON chien est Jean d’Arc”. Vrolijk zingend liep hij verder. 

Hanna en ik daalden de berg af om te kijken bij het klooster. Ook hier kwam een man vrolijk naar ons toe en begon met te vertellen dat we voor de tuin moesten betalen, maar dat we het klooster en de kerk gratis konden bezoeken.

Neuriënd liep hij voor ons uit om de deuren van het klooster open te maken, het neuriën ging over in het zingen van het “halleluja” van Lenard Cohen. Het galmde door de gangen. Terwijl wij rondkeken stak de gastheer, bij de vele beelden, kaarsjes aan. Even later was hij verdwenen, maar hoorden we zijn stem uit de kerk komen. In alle rust liet de vriendelijke man ons rondkijken. Op een bepaald moment liep Hanna naar buiten en ik ging weer het klooster in. Hier kwam ik de man tegen en we begonnen even met elkaar te praten. Ik complimenteerde hem met het zingen van het “halleluja” en gaf aan dat de gewelven juist een extra dimensie toevoegde.

—Toen de gastheer voor me stond, deed hij me denken aan de zelfkastijdende monnik uit de film van ‘De Da Vinci Code’, hij had in elk geval zijn ogen— 

Omdat ik hem complimenteerde, gaf hij aan dat ik, samen met hem, dit lied moest zingen. Mensen die mijn zangkunst kennen, weten dat ik dit niet propageer. In deze situatie kon ik niets anders doen dan gehoor geven aan zijn verzoek. Samen zongen we uit volle borst dit “halleluja”. Misschien wel vanwege die monnik….

Na afloop reden we richting Epignan, over wegen waarbij je hoopt dat tegenliggers niet bestaan. Rond vier uur parkeerden we op de plaats van bestemming. Wat zijn we toch gelukkig dat we dit soort ervaringen mogen opdoen.

WOENSDAG 17 JULI 2019.

Vannacht niet zo goed geslapen, veel verkeer en veel jongeren. Duidelijk dat deze stad leeft en voor de volgende keer is het beter om op de camping te gaan staan. Op een of andere manier hebben we nu de behoefte om huiswaarts te gaan, dus we waren weer vroeg op pad. Een rit zonder problemen en als tussenstop hadden we Aubel. Inderdaad mijn lievelingswinkeltje, de biervoorraad is weer een beetje op pijl gebracht. De verschillende Italiaanse biertjes heb ik met plezier gedronken, maar ik zal ze niet een tweede keer kopen. Ik blijf genieten van de echte abdijbiertjes. Na de inkoop even koffie met gebak genomen en vervolgens via sluipdoorweggetjes naar de Oosterberg gereden. Hier blijven we een aantal dagen staan, vooral om bij te komen.