Maandag 24 augustus 2020
In ons vorige reisje hebben we een uitstapje richting Duitsland en België gemaakt. In onze ogen, omdat we alleen maar in de natuur actief waren en de mensenmassa’s ontweken, was dit tripje Corona-proof. Daarom durven we nu wat meer.
Gisteren alles geregeld om onze, vermoedelijk de laatste van dit jaar, reis vandaag te kunnen starten. De winter willen wij reserveren voor de mogelijke opvoeding van een pup, mogelijk, omdat we nog steeds niet zeker zijn van alles.
Oké, vanmorgen water ingeslagen en fietsen achterop gezet en vertrokken richting Maastricht. Bij Amsterdam hebben we nog een gekeken naar de corana- en weersverwachtingen in Bretagne, Vogezen en Moezel. We besluiten richting Vogezen te gaan met Metz als eerste stopplaats. In de buurt van Nederweert begon Hanna over de mogelijkheid van Brunssum of Epen, het bleef echter bij Metz. Na Maastricht, richting Luik, kwam bij Hanna een leuke plek, in Frankrijk, net voorbij Luxemburg, in het vizier. Een prachtige plek in de natuur: Entrange. We hadden ons doel gekozen, althans dat dacht ik. Hanna had weer iets anders, een plek in een natuurgebied in Luxemburg. De route werd aangepast en, conform eerdere ervaringen, kwamen de steile hellingen en haarspeldbochten. Na een klein half uur van zeer geconcentreerd rijden kwamen we aan: Fuussekaul (vossenkuil). Fietsen kan hier niet, althans wij kunnen dat niet en wandelen is hier niet direct makkelijk, of je moet over de gewone weg lopen, want er zijn hier geen wandelroutes.
Aan de overkant van de weg is een camping, met veel vaste bewoning. Onze wandeling vandaag ging dan ook over deze camping. Tussen de prachtige houten bungalows stonden bouwvallen en soms ook een caravan. Het is stil en ligt er verlaten bij, komt dit door de Corona of is hier sprake van vergane glorie?
Dinsdag 25 augustus 2020
We hebben vannacht op een zeer luxe plek gestaan, eigen water, stroom afwatering en kabeltelevisie. Deze luxe heeft natuurlijk wel zijn prijs. Ik weet zeker dat ik niet meer hier zal gaan staan, je kunt, zonder eigen vervoer, geen kant op. Links ga je eerst omhoog om verderop omlaag te gaan, en, inderdaad, rechts game eerst omlaag om daarna omhoog te gaan.
Na zorgvuldig overleg over Corona en de weersverwachting, hebben wij onze reis aangepast. We maken een trip langs de noordkant van Frankrijk en zullen niet in grote steden en op toeristische plekjes activiteiten gaan ondernemen. Dit wetende kwamen we, na prachtige tocht door de Ardenne van Luxemburg, België en Frankrijk, aan in Montherme, een plaatsje aan de slingerende Maas.
Het is duidelijk een plaatsje waar de toeristen ontbreken, hierdoor konden we ons verkeerde plekje uitzoeken. Verkeerd, omdat de stroompaal voor ons al in gebruik was. Gelukkig zijn we daar niet van afhankelijk en, achteraf scheelde dat weer twee euro. Na een lekkere lunch, stokbrood met stevig riekende kaas en een glas koude melk, zijn we een stukje gaan wandelen.
We staan eerste rang en hebben een breedbeeld van boten aan de Maaskade voor de jongensschool uit 1881 en daarachter huizen welke deels tussen en achter de bomen van de berg verstopt zijn. Soms lijkt het alsof ze gestapeld zijn, zo stijl is hier de bergwand. Het mag duidelijk zijn dat, wil je hier de top halen, het uiterste van je gevraagd wordt.
Woensdag 26 augustus 2020
Ik kan het niet laten om soms over onbekende mensen iets te schrijven, dit doe ik op basis van mijn gekleurde waarnemingen.
Van de boten waarover ik gisteren schreef hadden er twee werkelijk de juiste namen gekregen; de grote boot werd Obelix genoemd en de kleine boot had de naam Idefix. De bewoner van de grote boot deed de boodschappen en de bewoner van de kleine boot speelde met een zeilbootje, met afstandsbediening, op het water. Nadat op de Obelix gekookt was, stopte de bewoner van de Idefix met spelen en ging op de Obelix eten. Daarna werden de lege blikjes met levenselixer weggegooid.
Vanmorgen begon de rit stroomopwaarts langs de Maas en al snel verlieten we de bewoonde wereld en kwamen terecht in de bossen van de Franse Ardennen. De wind was stevig en de zon werd regelmatig verstopt achter grijze wolken, twee handen aan het stuur waren noodzakelijk. Daar rij je door een prachtige natuur en er is in de verre omgeving geen levende ziel te zien. De donkere wolken en de stevige wind doen me denken aan de combinatie van minimaal een film en een serie: ‘Twister’ en ‘the Rain’. In deze ambiance rijden we verder en verder het bos in. Gelukkig, daar staat een officiële wegwijzer: Saint-Quentin. De gevoelens van eerder worden weggeduwd door de song van Johnny Cash: ‘San Quentin what good can you do’. Ook deze gevoelens waren weer emotioneel, mede doordat je nu door dorpjes rijdt waar je alleen maar oude vervallen huisjes met achterstallig onderhoud ziet en de mensen ontbreken. Gelukkig daar is een grotere plek en daar zie je mensen in winterjassen, terwijl het ruim 25 graden is, en mondkapjes. Komen we nu in de wereld van de thrillers? Na honderden kilometers en uren achtereen, onderbroken door koffiepauzes en een warme lunch, rijden kwamen we aan bij Sotteville-sur-mere. De eindbestemming, opgelucht reden we de laatste vijf kilometer door camperbrede straatjes, waarbij de schietgebedjes weer betekenis kregen, het plaatsje door om op de juiste plek te komen. De duvel speelde weer met ons, boven de inrit, op twee meter hoogte was een metalen buis geplaatst. Met dezelfde schietgebedjes reden we terug en waren dubbel gelukkig. Dubbel, omdat we heelhuids het dorp hadden verlaten en omdat Hanna een andere plek gevonden had. Haar mobiel werd ingezet als routeplanner en al snel zaten we in Veules-les-Roses, zaten, want ook hier hadden we weer ruzie met de duvel. Eenrichtingsverkeer en massa’s mensen op de tamelijk smalle straatjes en aan zee problemen met tegenliggers en dwarsliggers. Gelukkig was de redding, in de vorm van een uiterst steile helling, nabij en konden we het dorpje verlaten. Vervolgens kwamen we weer op het beginpunt en wisten we, inmiddels in de omschrijving gelezen, dat we de hoofdweg moesten volgen. En, ja hoor, na vijf kilometer zagen we de weg naar de camperplek en, na een aantal passeer-stops, vanwege de breedte van het asfalt, uiteindelijk konden we onze plek op Parking-des-Falaises innemen. Een gezellige wandeling naar het dorp was onze gezondheidsautoriteiten van vandaag. Nu genieten van de rust aan de kust: een stevige wind, klotsende golven en lawaaierige meeuwen.
Donderdag 27 augustus 2020
Vanmorgen lekker het dorp ingegaan en genoten van de rust. Leuke foto’s van het dorp en het strand genomen, gewandeld op het keienstrand en we kwamen onder de indruk van de imposante krijtwand, ook omdat je bij eb zag dat de resten van de vroegere krijtwand boven water kwamen te liggen. Terug in het dorp nog even rondkijken en op het moment dat de massatoeristen kwamen zijn we richting onze eigen cocon gegaan. Hier genoten van een lekker stokbrood en van het heerlijke nietsdoen.
Vrijdag 28 augustus 2020
Gisteren kregen we de beloofde regen pas in de tweede helft van de middag, ons wasgoed was reeds droog. Het waren van die buitjes dat je denkt van ‘moet ik schuilen of gewoon doorgaan. Na een dik uur kwam de zon een beetje schuchter terug, hij verloor de strijd van de wolken en gaf bij de komst van de schemering op. Vol trots stuurde de schemering ons een westenwind, van kracht 5 tot 7, met de boodschap dat we vanavond geen satelliettelevisie konden ontvangen. Het was dat we wisten dat we op de berg stonden, anders zou je kunnen denken dat de golven ons te pakken namen. Na elven werd deze boodschapper weggestuurd en kwam zijn jonge broer vanuit het zuidwesten, met een kracht van 4 tot 5.
Na een simpel ontbijt zijn we vanmorgen rustig richting Frecamp gereden en hebben een plekje op het grote veld ingenomen. Na een lekker kopje koffie zijn we, in de regen, de stad ingegaan. Weer genoten van de bezienswaardigheden en opnieuw ervaren dat de Corona alles heeft veranderd. Een museum, groot of klein, kan alleen via internet geregeld worden, spontaniteit is onmogelijk. Het meest bekende van deze stad is de D.O.M. Benedictine en dat zie je aan de attributen welke ook in perkjes zijn geplaatst. Hanna heeft bij de bakker lekkere broodjes gehaald en die hebben we lopend gegeten. Nu zitten we lekker onderuit bij te komen. Straks misschien weer naar het centrum wandelen.
Zaterdag 29 augustus 2020
Inderdaad zijn we gisteren nogmaals, nu zonder regen, door de stad gaan wandelen. ‘s Avonds lekker onderuit tv gekeken, eigenlijk hebben we dat nog minimaal gedaan. Als je de nieuwsberichten hoort/ziet, besef je heel goed dat dit een zeer vreemde tijd is en, dan lijkt het alsof het weer dit wil onderstrepen. Regen en windstoten hebben vannacht onze camper op zijn wielen doen beven, en die regen bleef doorgaan. Daarom besloten we onze route aan te passen en sloegen we Etretat over. Via prachtige wegen reden we richting Deauville, de vele regen zorgde er echter voor dat ik minder van al dit moois kon genieten. Onderweg hadden we de prachtige hoge brug “Port de Normandië” voor ons liggen en, vanwege de vele regen en de dikke wolken kreeg deze brug een andere uitstraling, somber en niet dominant, wel passend in deze tijdgeest. In Deauville hadden we een plaats naast het station, van hieruit kun je lekker richting haven, stad of strand lopen. Op elk van de prachtige lantaarnpalen hangt een affiche, op de eerste affiche een gezicht met een masker en de tekst verplicht, op de tweede affiche staan de Corona-regels. Iedereen loopt dan ook met zo’n ding op zijn gezicht. De stad is prachtig en ik kan genieten van de gebouwen van de overdekte markt, ze zijn in de voor mij karakteristieke Normandische stijl gebouwd, alleen de buitenmuren ontbreken. Deauville wordt omschreven als een mondaine stad, en ik mag zeggen dat dit, gezien de auto’s en
winkels, wel klopt. Een leuk giletje, waarvoor ik de winkel inging, had het prijskaartje van €309, en dat was geen schrijffout. Deauville is een stad waar ik graag, maar dan zonder Corona en regen, maar met veel zon, een keer terug wil komen, niet om inkopen te doen, maar om te genieten van de vele mooie gebouwen en waterkant. Bij terugkomst in de camper besloten we verder te rijden, ook omdat de weersverwachting niet positiever werd. We reden binnendoor naar Caen, gelukkig regende het niet de hele route, waardoor ik soms kon en mocht genieten van de prachtige groene natuur de van de kleine, zo typerend voor deze regio, huizen.
In Caen staan we naast het memorial en we hebben voor morgen kaartjes kunnen reserveren.
Zondag 30 augustus 2020
Gisteren in rond 18.00 uur zijn werustig gaan kijken bij het memorial. We hadden het geluk dat we de bunker in mochten en daarna hebben we rondgelopen in het park en gekeken bij de tuinen van de Geallieerden, dat alles bezorgt je toch een drukkend gevoel. Het weer had zich volkomen aan de locatie aangepast, somber, grijs, vochtig en winderig. Na een goede nachtrust zijn we al vroeg richting memorial gegaan en opnieuw doken we de geschiedenis van de oorlog in. Indrukwekkend, ook omdat ik geconfronteerd werd met de de maatschappelijke situaties waarin het oorlogsgeweld tot stand kwam. Het begon in 1900 en eindigde in 1999, aandacht voor, in mijn ogen, alle oorlogsconflicten in de wereld, ook de koude oorlog. In mijn ogen kun je na een bezoek aan dit memorial nooit meer je kop in het zand steken, alleen zullen zij, die dit zouden moeten zien, hier nooit komen en blijft beïnvloeding door machtswellustelingen bestaan. Behoorlijk onder de indruk van alles kwamen we buiten en liepen in het mistroostige weer richting camper.
We besloten om, met de camper, richting l’Abbaye-aux-Hommes te rijden. Een enorm imponerende abdij die we alleen van buitenaf konden aanschouwen, door Corona was ook hier geen loketverkoop. Datgene wat wij konden zien was imponerend, vooral door de omvang en de eenvoud van het gebouw.
Na deze wandeling zijn we verder getrokken, richting Mont-Saint-Michel. We hebben een plekje bij een restaurant, met uitzicht op Mont-Saint-Michel, gevonden. Morgen gaan we Mont-Saint-Michel met een bezoek vereren.
Maandag 31 augustus 2020
Gisteravond hadden we de pech dat de ene na de andere zekering, voor de omvormer, de geest gaf. De oorzaak is onbekend, we weten alleen dat we in de komende dagen moeten kijken of we ergens zekeringen kunnen kopen. Vanmorgen leek het te lukken, we hadden een garage met een bijna passende zekering en daarvoor vroegen ze €15! In Nederland betaal je hiervoor €3,50, gelukkig heb ik mijn vel gehouden en zijn mijn oren nog heel. Na dit wonderbaarlijke aanbod zijn we verder gegaan naar de parkeerplaats bij Mont-Saint-Michel om vanaf hier met de fiets verder te gaan. Het is een kleine tocht, maar vanaf de brug is hij fantastisch, de details van de berg worden steeds duidelijker en veranderen tegelijkertijd van aanblik. We konden helaas niet onbevangen genieten van de wandeling door de straatjes en steegjes van de berg, de met mondkapjes dragende toerist was massaal aanwezig en velen dachten hierbij alleen aan zichzelf. Het terras was alleen toegankelijk voor groepjes van vier of meer personen, mits je ging eten. Ondanks dit alles vonden we het bezoek de moeite waard en is het een aanrader voor anderen. Nadat we de stad hadden verlaten zijn we nog lekker gaan wandelen op het drooggevallen strand. Nu zitten we lekker naast de camper bij te komen van de fiets- en wandeltocht.
Dinsdag 1 september 2020
Gisteren, zittend in het zonnetje bij de camper, besloten we alsnog door te rijden, langs de kust naar Saint-Malo. Als snel zaten we op de D797 en op het moment dat deze overging in de D155, werd de weg pas echt mooi. In Saint-Benoit-des-Ondes passeerden we een camping direct aan zee, we waren te laat om nog bij de ingang te komen, waardoor we verplicht waren, althans zo voelde dat, om bij de eerste kruising te draaien en terug te rijden. We staan dan ook sinds gisteren op de camping municipal, waarvoor op maandag vanaf 18.00 uur een mobiele pizza-wagen staat. Voor het gemak namen we allebei een kleine pizza, ik een pizza Bretonse en Hanna de Fermetiere. Na anderhalf uur mochten we de pizza’s ophalen, dat wachten was de moeite waard, een zeer goed belegde en uiterst smaakvolle pizza was onze beloning. Vanmorgen zijn we op de fiets naar Cancale gereden, een prachtige rit, vooral prachtig omdat ik de verkeerde afslag nam en we tussen de rotsen over het natte strand, het water liep terug en het strand kwam droog te liggen, moesten rijden. Prachtig om onder de kust te rijden en te zien dat de bomen wel 50 meter boven je in de grond stonden. Toen de route steeds moeilijker werd, kwam de redding, een redding in de vorm van een keienpad naar boven. Nu reden we op de kust, een kust met prachtige vergezichten, over een eenrichtingsweg, richting Cancale. Cancale is de plek van de oesters, eigenlijk gewoon alleen maar oester, oesterteelt, oesterverkoop en oesterrestaurants. Je moet dit eigenlijk zelf aanschouwen, dan begrijp je pas de betekenis van de Bretonse oester. Onze terugweg was een stuk simpeler, er waren geen rotsen, alleen af en toe een onverharde weg. We zitten inmiddels weer bij de camper te genieten van de zon.
Woensdag 2 september 2020
Vanmorgen moeten wachten voordat we water konden innemen, daarna reden we rechtstreeks naar Saint-Malo. We hadden een plekje bij de haven, op het parkeerterrein van Inter-Marche, eigenlijk naast de politiekazerne. Bij het wandelen richting centrum, besloten we om langs de kust te gaan, een omweg van nog geen vijf minuten, maar met een onbetaalbaar uitzicht: lans de hele kust stonden natuurlijke golfbrekers van boomstammen, iets dat ik niet eerder heb gezien.
Een paar minuten later loop je in de richting van de stadspoort van de stad, een stad welke volledig ommuurd is. Binnen de muren staan huizen van minimaal vier verdiepingen en gescheiden door smalle straatjes en steegjes. In de hoofdstraatjes zijn heel veel biscuitwinkeltjes, patisserie-zaakjes en de gewone doorsnee winkels. Tegen de stadswal zien we alleen maar eettentjes, merendeels crêperies. Het is werkelijk een toeristische trekpleister. Op het moment dat het drukker werd, reden wij weer de stad uit, richting Sint-Vast-le Guido. Daar aangekomen, werden we geconfronteerd met een breedtebeperking van 2,20 meter en wij zijn 10 centimeter breder. Terug naar Pointe de la Garde, want daar is ook een plekje om te staan, helaas was dit punt ook voor mij niet weggelegd. Uiteindelijk zijn we naar Plevenon gereden en hebben daar een plekje aan de rand van het dorp. Terwijl ik de fietsen van het rek haalde, maakte Hanna een lunchpakketje. Op de fiets, eerst via de D34 en daarna via het pad door de prachtige hei en langs de kust, richting Cap Fréhel. Een prachtgezicht dat me deed denken aan onze trip door Portugal, waarbij Portugal veel ruwer en minder groen was. We zijn benieuwd wat morgen ons gaat brengen.
Donderdag 3 september 2020
Na een goede nachtrust vertrokken we, via de D786, richting ST. Brieuc en zonder stoppen, deels door de perikelen van Corona en deels door het gebrek aan parkeermogelijkheden, gingen we verder via St-Quay-Portrieux naar de l’Abbaye de Beaufort. Ook hier zie je de bekende Corona-verplichtingen van mondkapje e.d., hierdoor is bezoek alleen via de internet aan te vragen. Wat we zagen, zowel binnen als buiten, een Mariabeelden met kind, alleen Maria’s rechterarm was verdwenen en Het kind had geen hoofd. Dit kan geen toeval zijn. Op de landerijen zag ik een koe staan, met hoorns waar ik, op grote afstand, nog bang van werd, stel je voor dat deze achter je aankomt. Na wat foto’s van de ruïne en de omgeving zijn we via de D789 naar de Pointe de l’Arcouest gereden. We vonden een heel leuke camperplaats en hadden het idee daar te overnachten. Na het eten gingen we een stukje wandelen en tijdens de wandeling kwam de twijfel over deze camperplek. Er was nergens een plekje waar je recht kon staan, ook met blokken was dit niet mogelijk, en de omgeving voldeed niet aan onze verwachting, waarschijnlijk omdat dit nog niet de Cote de Granit Rose was. We besloten verder te rijden. De terugweg vanuit de punt ging bij Paimpot via een tussenweg naar Lézardrieux, hier gingen we weer over op de D786 en bij Trequier gingen we over op de D6 naar Perros-Guirec. In de buurt hiervan gingen we over op de D788 en hebben een plekje gevonden bij St. Guirec. Al met al hebben we vandaag een behoorlijk afstand afgelegd, we zijn een beetje gaar. Morgen een nieuwe dag met nieuwe kansen.
Vrijdag 4 september 2020
Vanmorgen werden we, na een uitstekende nachtrust vroeg wakker, hierdoor konden we al voor negen uur, na het ontbijt, gaan wandelen naar de vuurtoren. Een pracht wandeling, mede omdat we halverwege maar 10 centimeter strand hadden om droge voeten te houden. Het is gelukt en we hebben bij de vuurtoren van Ploumanach mooie foto’s genomen. Een van de opvallende foto’s is genomen van het kerkje, op 500 meter afstand van de vuurtoren. De terugweg was makkelijker, omdat we nu wisten hoe we moesten lopen. Op de terugweg nog wat brood gekocht, zodat we in de camper konden eten. Vervolgens de vuilwatertank geleegd en vertrokken, waarbij de volgende plekjes werden gepasseerd: Trégastel, Trébeurden en Lannion. Hierna hebben we de l’Armorique gevolgd en vervolgens via de D64 en de D46 richting Morlaix gereden. We hebben op deze route een uitstapje gemaakt, richting Kergaradec waar we de Cairn de Barnenez hebben bezocht. Hierna zijn we via de D76 en de D73 naar Carantec gereden. Nu staan we weer op een plekje aan de kust. Terwijl ik kijk naar het wassende water moet ik denken aan de uitdrukking over het gras aan de overkant. Ik zit hier aan de oever en kan met mijn verrekijker precies zien hoe ik aan de overkant heb gereden om op dit plekje te komen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar, als je over Gods wegen rijdt kom je de mooiste plekjes tegen. En je weet dat je dan kunt zeggen dat we leven als God in Frankrijk.
Zaterdag 5 september 2020
Vanmorgen hebben we afscheid genomen van deze kust, een prachtige plek in Carantec, het strand dat tegen Penn al Lann aan ligt en waar je vol verbazing de wereld, bij het wassende water, ziet veranderen. De voorspellingen en de donkere lucht deden ons besluiten om elders ons heil te zoeken, richting Crozon. Via mooie groene wegen wilden we daarheen gaan, alleen de vele werkzaamheden zorgden voor de bekende borden van ‘deviation’. We zouden een plekje zoeken omdat we alles weer even op orde wilden brengen, in de praktijk betekende het dat ik keek wat Hanna deed en af en toe hand en spandiensten mocht bieden. Hanna had weer een prachtige plek uitgezocht, gebaseerd op de reviews en de website, camping le Panoramic in Telgruc-sur-Mer. De ingang van de camping lag aan het eind van een haarspeldbocht met een stijgingspercentage waar de Cauberg jaloers op zou zijn. Na de verplichtingen bij de receptie ging de beheerder ons voor. Ik kwam van een koude kermis thuis, de toerist naar de ingang was heilig vergeleken met het stukje daarna. De redding in de eerste bocht lag in het feit dat hier ook de uitrit lag en dat de weg daardoor breder was. Hierna kwam de ene haarspeldbocht na de andere en groeide mijn zekerheid ‘dat ik dit niet wilde’ met de seconde. Gelukkig is de redding dan altijd dichtbij. Nu staan we op ons plekje en hoef ik me alleen maar zorgen te maken over de terugweg naar de doorgaande wegen.
Zondag 6 september 2020
Ik moet eerlijk zeggen dat de afdaling heel gemakkelijk afging. Al snel zaten we op de route die ons naar een klein kerkje bracht waarover ik onmogelijk de juiste woorden kan vinden. Het kerkje staat in Ste. Marie du Ménez Hom, je kan hem niet missen. Van het altaar alleen al hebben we tig foto’s gemaakt. Na zo’n vroom bezoek kan de dag niet meer stuk, daarom vertrokken we vol vertrouwen naar ons volgende doel: Quimper. De rit erheen ging door een mooie omgeving en de rit erheen kregen we kregen we Gods zegen erbij cadeau: een zachte regen daalde op ons neer. In Quimper vonden we een parkeerplekje op zo’n kilometer afstand van het centrum. De wandeltocht erheen ging makkelijk, het ging omlaag. Je loopt naar beneden, richting kerktorens en dan ga je links een straatje in. Vanaf dat moment konden we genieten van de vele panden uit de Middeleeuwen. De smalle straatjes kwamen uit bij de kerk, een enorm groot gebouw met zeer veel uiterlijke versieringen. Helaas konden we de kerk niet bezoeken, maar dat maakte het bezoek aan de stad niet minder succesvol. Terug bij de auto kozen we voor Carnac, een plek waar met de menhirs willen zien en waar we gaan overnachten. Met enige moeite vonden we de camperplek en, daar begonnen de menhirs. Ik zag ze eerst alleen aan de overkant, ja daar is het gras altijd groener, maar toen we on vijf uur de fiets pakten, zagen we ze ook aan deze kant van de weg. Ik wist dat er veel stonden, maar dat het er zoveel waren, ongelooflijk. Een uur lang fietsen en nog steeds van die rijen met menhirs. Op de terugweg even door het dorpje gereden en, met mondkapje, genoten van het laatste moment van een antiekmarkten. Moe, maar voldaan kwamen we weer bij de camper aan en beseften dat we morgen weer nieuwe avonturen mogen beleven.
Dinsdag 8 september 2020
Gisteren zijn we naar Nantes gereden. Na een uur in de file stilstaan kwamen we op de ringweg van Nantes. We moesten naar camping Belle Rivière in Saint Luce sur Loire, maar vanwege het tijdstip, siësta tijd o.i.d., zijn we eerst boodschappen gaan doen. Daarna hebben we voor de ingang van de camping ons brood gegeten, want we konden ons pas om drie uur aanmelden. Nadat we ons hadden aangemeld hebben we een plekje gekozen en ons geïnstalleerd. Daarna zitten en, terwijl we beloond werden door kleine irritante mugjes, napraten over alles wat we de afgelopen dagen hebben gezien. Omdat Hanna gisteren officieel haar AOW-leeftijd bereikte, zijn we uit gaan eten, heerlijk onder de luifel van onze camper.
Vanmorgen, met hier en daar het vrolijke gefluit van een vogel, in een oceaan van rust wakker mogen worden. We zijn op de fiets, langs de Loire, naar het centrum van Nantes gereden. Ongelooflijk, ook hier hebben ze voor de fietsers speciale paden aangelegd, delen van wegen afgesloten en, op gevaarlijke punten, gezorgd dat fietsers voorrang hebben. Een echt fietsvriendelijke stad. Op drukke plekken, meestal kruispunten, in de stad zijn er gedeeltes dat auto’s moeten stoppen voor voetgangers en fietsers, en dat zonder zebrapaden. Het valt op dat hier minimaal 90% van de mensen met een mondkapje loopt. In Lafayette was aan de voorkant een ingang en aan de achterkant een uitgang, alle andere deuren waren gesloten. Ook hier was het personeel ruim in de meerderheid. Bij het rondwandelen door de stad waren er twee aha-momenten, dat was bij het zien van de C&A en de HEMA. Spontaan kreeg ik trek in de bekende rookworst. Natuurlijk kwamen we niet voor de winkels, maar de bezienswaardigheden van een stad liggen altijd in een winkelgebied en Nantes vormt hierop geen uitzondering. Na het fotograferen van de, voor ons, mooie bezienswaardigheden en het bezichtigen van verschillende kerken, zijn we binnen de eerste muur van het kasteel, op een bankje, ons eigen brood gaan nuttigen. Een terrasje pakken doen wij hier niet zo graag, de onderlinge tafeltjes afstand is hier erg klein. Nu zitten we weer bij de camper en gaan overleggen wat we morgen gaan doen.
Woensdag 9 september 2020
Na alle plichtplegingen vertrokken we vanmorgen richting Saumur, we hadden een plekje op vijf kilometer afstand van de stad gevonden. Bij het vertrek hadden we de route nog niet bepaald, dat deden we onderweg met Hanna’s telefoon. En, ja hoor, hier rechtsaf en daar stonden de bordjes van hoogte- en breedtebeperking, bordjes waarbinnen wij alleen maar met aparte foto’s, waarover een ander zou zeggen dat je wel oerstom moet zijn, op de voorpagina’s zouden komen. Dus, wij draaiden en reden verder en kwamen tot de ontdekking dat de doorgaande route erg veel problemen opleverde: route fermé, deviation en nog een paar van dat soort dingen. De redding was linksaf, vijf meter en daarna een stijgingspercentage waarvoor ik bedankte. Na een moeilijke manoeuvre konden we terug naar het beginpunt rijden en dar vonden we de verlossing in de juiste route. Met een snelheid van zo’n 70 kilometer gingen we over de juiste wegen richting ons doel. Al rijdend kwam Hanna weer met een routewijziging: le plus Haut Château de France in Brissac. Via binnendoorweggetjes kwamen we bij het kasteel, dat inmiddels zijn middagsluiting had, aan, en konden een plekje op de camperplaats innemen. Lekker het dorp ingelopen en een heerlijk kopje koffie gedronken, op een terras waar wij de enige gasten waren. Hierna zijn we het kasteel gaan bezoeken en eerlijk gebied ons om te zeggen dat we mooiere kastelen gezien hebben. Het grote pluspunt was dat je verschillende wijnen uit de regio mocht proeven, weliswaar in glaasjes die minuscuul klein waren. Achteraf was dat niet erg, want, terug bij de camper, besloten we om daar niet te overnachten, maar door te rijden naar ons oorspronkelijke doel. Het is een van de eerste keren dat we ook, conform onze planning, ons doel bereikten. We staan nu in Dampierré sur Loire en we willen van hieruit morgen, op de fiets, de stad in gaan.
Donderdag 10 september 2020
Mijn vader heeft, voor zijn huwelijk, een tijd in Frankrijk doorgebracht en dat kon je, als hij lekker ontspannen was, horen, liedjes als ‘non, je ne regrette rien’ kon je hem dan, op een unieke wijze horen zingen. Ik zou dit nu eigenlijk ook willen doen. Zijn we vanmorgen nog op de fiets richting Saumur, om de stad en eventueel het kasteel te bezoeken, niet wetende hoeveel mooie bezienswaardigheden er in deze stad zijn. Wij kiezen soms bewust en soms bepaald het toeval, maar bijna altijd zijn we overtuigd van mooi, mooier en het mooist. Ik weet niet meer hoeveel foto’s we daar hebben geschoten, maar thuis gaan we dat rustig, al nagenietend bekijken. Ook op de terugweg besloten we weer door het bos langs de Loire te fietsen, zodat we konden napraten over deze dag. Ons besluit is duidelijk, we rijden straks verder richting Blois. Terug bij de camper hebben we alles weer voor vertrek in gereedheid gebracht, en, een uurtje later reden we met een gangetje van rond de 70 langs de rechteroever van de Loire, over de D952. Hanna zou Hanna niet zijn, als zij tussendoor niet met een route aanpassing zou komen. In Blois werd de D952 een andere weg, de D951, op de linkeroever en bij de D84 sloegen we linksaf. Uiteindelijk stopten we op een camperplekje bij het Château de Chambord. Met recht kan in nu zingen ‘non, je ne regrette rien’. Ondertussen is mijn grootste probleem uit te zoeken wat er na ‘het mooiste’ komt: het allermooiste, het allerallermooiste?
Vrijdag 11 september 2020
Gisteren schreef ik nog over het lied van ‘non, je ne regrette rien’ maar ‘s avonds kon ik dit lied vervangen voor j’aime la vie. In de schemering liepen we naar ons geweldige Château de Chambord, het werd feestelijk verlicht, soms wit en hard, soms zachtblauw, maar ook zwoel rood. Op zo’n moment pak je de ander bij de hand en geniet van datgene wat je ziet, dan besef je ook dat je geen 20 meer bent, maar dat je nog steeds van het leven houdt. Wat waren we kinderlijk enthousiast over datgene wat er voor onze ogen gebeurde, het leek alsof het speciaal voor ons tweeën was.
Ok, we hadden onszelf voor het eten getrakteerd op een glas Moût de raisin partiellement fermenté, gefermenteerde druivenmost, maar dat had geen invloed op onze beleving. Na terugkomst hebben we de foto’s op Facebook geplaatst en we waren zo gelukkig als kleine kinderen. Samen hebben we toen de fles Moût de raisin soldaat gemaakt. Trouwens, het leek alsof de alcohol eruit gehaald was en dat het etiket, waarop 11% stond, niet juist was. Vanmorgen zijn we behoorlijk vroeg opgestaan en hebben het besluit genomen om een groot stuk te rijden, dit, omdat het reisadvies voor de volgende regio’s negatief was. We zijn via de grote weg, zonder uitstappen, doorgereden naar Thionville en we staan nu op Camping du Port in Basse-Ham, langs de moezel en tegenover de kerncentrale. Het is een goed verzorgde camping met ruime plaatsen. Morgen rijden we door naar Luxemburg en volgende week staan we een paar dagen in Epen. Het einde van de prachtige tour is in zicht.
Zaterdag 12 september 2020
Vanmorgen in alle rust vertrokken richting Trier, met, onderweg, een stop in Luxemburg, om diesel te tanken. Voor het eerst sinds lange tijd kreeg ik diesel onder de euro. Via de wijnroute zijn we richting Trier gereden en hebben een plekje, naast de Moezel, aan de overkant van het centrum, gevonden. Met de fiets naar de andere kant gereden en, direct aan de winkelstraat geparkeerd. Vervolgens zijn we wandelend richting ‘Porta Nigra’ gegaan en we kwamen lopend terug. Op de heenweg hadden we allerlei mooie gevels en fonteinen, op de terugweg hadden we haast. Eigenlijk is het helemaal niet ontspannen rondwandelen in een grotere stad, het lijkt alsof mensen zich nergens iets van aantrekken. Nu, naast de camper, lekker bijkomen.
Zondag 13 september 2020
Het was vanmorgen, aan de kassa van de camperplaats, een onwerkelijke situatie. Je moest, voordat je kon betalen, je persoonlijke gegevens, a.g.v. Corona, op een beeldscherm invullen. De beheerder had een computerpen, aan een ketting, erbij gehangen en, zoals verwacht, gebruikte iedereen zijn dikke vingers, waardoor alles misliep. De gemiddelde tijd voor één persoon was 10 minuten. Wij hadden de ervaring dat een onbeschofte man de corona-afstand niet in acht nam en gewoon voor ons ging staan. Toen wij, ook de mensen achter ons, er iets van zeiden, was hij kortaf, we moesten toch allemaal wachten, dus dat maakte niet uit. Na lang wachten was de voorkruipen, in dit geval een chagrijnige oude Duitser aan de beurt. Ook bij hem ging het fout en, toen hij de zoveelste poging startte, wezen we hem op de computerpen om mee in te vullen. Het werd echt hilarisch toen hij de computerpen in zijn linkerhand nam en met zijn rechterhand ging invullen. De Nederlandse opmerking ‘dat is slim’ betekent duidelijk iets anders in Duitsland. Het lukte de man niet en boos nam hij afscheid van de lange rij, wetende dat hij later op de dg terugkomst komen. Wij mochten de trap op en op het bordes beginnen, eerst handen ontsmetten, dan met computerpen invullen, betalen en uitrijkaart pakken. We kregen applaus, we hadden waarschijnlijk een wereldrecord. In rustig tempo vertrokken we naar Zeltingen waar we naast de brug ons plekje voor de nacht innamen. Op de fiets, langs de linkerkant van de Moezel, richting Bernkastel gereden. Daar wat rondgelopen en, nadat we ons aan tafel via een app hadden geregistreerd, gegeten, om vervolgens via de rechteroever terug te fietsen naar de camper. Straks gaan we misschien nog ergens wijn proeven en morgen gaan we naar Epen, ons eindpunt van een prachtige trip.
Maandag 14 september 2020
Gisteren in de namiddag naar de weinstube, om te proeven en eten. Heel lekkere wijnen geproefd en daar hebben we wat van meegenomen voor thuis. Ook het eten was weer lekker, flammkuche met spek en brood met gebakken camembert. We hadden het geluk dat we in gesprek raakten met een Duits stel, door Corona aan de andere kant van de lange tafel, waardoor het een onverwacht andere gezellige avond werd. Wat opviel was het feit dat deze mensen heel bang waren, eigenlijk niet alleen voor Corona, maar voor alles dat zij niet kenden.
De nachtrust was niet geweldig, omdat de afkoeling van de nacht uitbleef. Vanmorgen toch nog redelijk vroeg vertrokken en meteen mogen ervaren dat er ook in Duitsland aan de wegen wordt gewerkt. Na een mooie klim kwamen we bij oprit van de weg over de nieuwe Moezelbrug en vanaf hier konden we met een snelheid van ruim 80 kilometer richting Epen rijden. Helaas waren er op deze weg werkzaamheden, waardoor we binnendoor richting St. Vith moesten rijden, om daar weer op de autoweg te komen. Bij Verviers verloren we ruim een uur in de file, omdat de linkerbaan werd afgesloten en op datzelfde punt een drukke oprit was. Op het traject van de vijf kilometer afsluiting waren aan deze kant van de weg geen werkzaamheden en aan de andere kant waren twee mannen bezig met het aandraaien van de vangrailschroeven. In de hitte van deze dag kwamen we aan op de camping en mochten ons verbazen over de drukte aldaar. Bij het zoeken naar een goed plekje kwamen we de buren tegen, zij wezen ons een paar stille plekjes aan. We staan nu op een veld achteraan, vlakbij de kalveren, en genieten van de enorme rust die hier heerst. Dat is totaal anders dan een plekje op de eerste wei, de boomgaard. Na het eten en douchen hebben we, onder het genot van een glaasje, gezellig met de buren bijgekletst.