2022 WAARHEEN LEIDT DE WEG?

Zondag 16 januari 2022

Wij, merendeels Hanna, zijn begonnen aan de voorbereidingen van onze eerste reis in 2022. De kleding ligt klaar, de spullen voor onze huisvriendin zijn al ingepakt.

Onze huisvriendin is nog niet op de hoogte gebracht, ook al zouden we het haar vertellen, dan nog begrijpt ze het niet. Onze huisvriendin met de naam Roxy, vertrouwt meer op haar gevoel als op haar verstand en haar gevoel geeft aan dat er iets gaat gebeuren, ze loopt constant achter ons aan. Meer over haar kun je lezen in ‘dierenliefde’ bij wordt-nooit-normaal.blogspot.com.

Vanmorgen hebben we geregeld dat we dinsdag de camper kunnen ophalen, waarna het reisklaar maken kan beginnen. Maar, we kunnen pas vertrekken als onze huisvriendin er ook verzorgd bij kan lopen, daarom heeft ze op donderdag nog een afspraak met de trimster.

Vrijdag 21 januari 2022

Gistermiddag, nadat we Roxy bij de kapster hadden opgehaald, hebben we de camper grotendeels ingepakt en daarna weer aan de zijkant neergezet. Daarna was het lekker onderuit zitten en wachten op de ‘maaltijdbezorger’. Bieda, een vriendin van Hanna, had roti gemaakt en haar man, Martijn, kwam het ‘s avonds brengen. We hebben heerlijk gegeten en zijn op de bank gaan uitbuiken. Voor tienen lagen we op één oor.

Vanmorgen zijn we, nadat ik de auto ijsvrij had gemaakt, om zeven uur gaan rijden. Onze snelheid houden we steeds rond de honderd, dan passeer je wel de vrachtwagens, maar je rijdt toch relaxed. In de Ardennen kregen we te maken met sneeuw en stevige mist, een combinatie waar we niet blij van waren, maar voordat we in Luxemburg waren, was de sneeuw als water voor de zon verdwenen. De temperatuur steeg weer naar een meer acceptabel niveau, het schommelde nu tussen de vijf en acht graden. 

In Frankrijk reden we rustig door, over de betaalde autoweg en iedereen, die deze route wel eens heeft gereden, weet dat zo’n weg saai is, het enige mooie dat wij konden ervaren waren de buizerds welke ons, zittend op een paaltje van het hekwerk, leken toe te lachen. Uiteindelijk kozen we voor een camperplekje in het stadje met een leuke en aparte naam: ‘Nuits-Saint-Georges’. We staan netjes in een parkeervak, naast ons stroomt een klein riviertje en verder is er weinig te beleven. 

Roxy heeft zich vandaag ook kunnen uitsloven. Op de parkeerplaatsen genoot ze van de wandelingetjes, zij kon weer eens echt haar neus achterna gaan, en op de camperplaats ontmoette ze een zwarte labrador, waar ze zich heerlijk voor uitsloofde.

Zaterdag 22 januari 2022

Vanmorgen nog even de hond uitgelaten en rondgekeken in het dorpje, het is duidelijk: ‘wijn is hier fijn’. Er zijn veel locaties waar je, tegen fikse betaling, wijn mag proeven, een bakker heb ik zelf niet gezien.
Ons brood kochten we iets later bij de plek waar we de tank weer vol gooiden.
Om negen uur zaten we weer op autoweg en tuften we, met een gangetje van honderd, naar La Jonguera en zochten ons parkeerplaatsje achter het centrum weer op.
De laatste driehonderd kilometer kregen we gezelschap van de zon, het is nu zo’n 14 graden. Roxy heeft net laten zien dat ze nog steeds genoeg energie heeft om te rennen, ze hangt nu uitgevloerd op de stoel.

Zondag 23 januari 2022

Gisteravond, na het eten, zijn we, met het idee dat het in Spanje goed geregeld is, nog even in het grote winkelcentrum gaan kijken. We kwamen terug van een koude kermis, ook hier interpreteren veel mensen de regels op eigen manier.    
 ‘s Avonds een paar spelletjes Qwirkle gespeeld en daarna nog even tv gekeken, dit ging niet zo gemakkelijk, we moesten ons weer even bij Canal Digitaal aanmelden.     Ik heb ‘s nachts weer van alles bij elkaar gefantaseerd, over de reis door Frankrijk, en daarover heb ik een klein fantasie stukje in mijn verhalenblog geschreven.     Vanmorgen, bij het opstaan, was het een genoegen om te zien dat bijna iedereen zijn ramen moest krabben, het was vannacht echt koud geweest, ik schat zo’n vijf tot zes graden onder nul.
Dankzij onze kachel hebben we binnen geen echte last van de kou gehad en dankzij onze buitenhoes bleef ons voorraam ijsvrij, de dakluiken zaten echter onder het ijs. Het zonnetje had niet het effect dat je ervan zou verwachten, het bleef goed koud.    Na een heerlijk ontbijt van verse eitjes met oud stokbrood, vertrokken we richting tankstation, we wilden voor de eerste keer lpg in Spanje tanken. Wat een fiasco, de lpg-pomp had, dankzij de kou een probleem, het beeldschermpje op de pomp liet de volgende letters zien ‘error’ met een aantal nummers. Morgen of overmorgen opnieuw proberen.     
We vertrokken richting Valencia en we besloten om in L’Hospitalet de l’Infant te stoppen. Het is een plekje aan de rand van de stad, op nog geen vijfhonderd meter van het strand. Een ideaal plekje om te wandelen en te genieten, en dat doen we met z’n drieën.

Maandag 24 januari 2022

Vandaag zijn we niet gaan rijden, even bijkomen van de lange ritten en Roxy laten genieten van de vrijheid op het strand. Het is maar twaalf graden, maar met het zonnetje erbij is het heerlijk wandelen en zitten. 
Dankzij het vele zand en de steile wegen krijgen onze kuiten weer een extra stimulans en het gevolg daarvan is dat de eetlust ook extra gestimuleerd wordt. We willen niet nog extra kilo’s tot ons nemen, dus we gaan een zware tijd tegemoet.

Dinsdag 24 januari 2022

Vanmorgen zijn we, na de normale verplichtingen, vertrokken, vuil water afvoeren ging, zoals bekend, erg langzaam en schoon water is hier behoorlijk prijzig. Het is goedkoper om water in de supermarkt te kopen en daarna je tank te vullen.    
Toen we reden, hadden we de lpg tank als leidraad, even buiten L’Hospitalet is een vulstation. Daar aangekomen zagen we niets dat op een gaspomp leek, dus wilden we dat binnen navragen. Na het uitstappen zag ik het grote bord met de letters LPG staan, duidelijk dat we weer als een blinde kip naar de geijkte tankplek reden. Maar uiteindelijk hebben we kunnen tanken en dat verliep goed. Oké, eerst stond ik stil, bij en gastankstation voor vrachtwagens, maar dat was uit puur enthousiasme.   
Nu verder naar ons eerste doel, de aparte brug in Amposta, de Pont Penjant. Ook de reis daarheen verliep vlekkeloos. Niet alleen de brug is smal, ook de wegen daarna blonken hierin uit, mede door de vele geparkeerde auto’s. Zoiets komt, alleen de eerste keer, mijn humeur niet ten goede, maar daar heb ik persoonlijk geen last van. Hierin verschillen Hanna en ik van mening.    
Ons volgende doel was een plekje in de Ebro-Delta, omdat we er al eerder zijn geweest, wilden we op een andere camperplek staan. Zo gezegd, zo gedaan. We komen op een mooie plek, aan de oever van de rivier, aan en allebei vonden we dit niets. Dit was geen plek in de natuur, maar gewoon een parkeerplaats aan de rand van het dorp. Voor overnachten prima, maar voor een verblijf vonden wij het niets. Daarom rechtsomkeer en verder naar onze volgende bestemming, een plekje nabij het centrum en het strand van Vinaròs. We staan er en hebben een lekkere wandeling over de boulevard gemaakt en ontdekten dat er verschillende Gaudy-achtige bouwwerkjes zijn. Het is weer een plaatsje naar ons hart, Roxy geniet ook, al mag ze hier minder vrij rondrennen. Een heerlijk pilsje op een zonnig terras met uitzicht op zee, nog net geen korte broekenweer.

Ik heb het gehad over de mensen in het winkelcentrum van La Jonquera, dat ze zich niet zo aan de Corona-regels hielden, zowel in L’Hospitalet de l’Infant als hier in Vinaròs lopen alle mensen met zo’n mondkapje op rond. Een vreemd gezicht om op de boulevard gemaskerd te lopen en een trapje lager, op het strand, mag je zonder mondkapje lopen.

Woensdag 26 januari 2022

Gisteravond leek het alsof we overlast van jongeren zouden krijgen, maar dat was duidelijk niet het geval, na een klein kwartiertje op de bank, voor onze camper, chillen liepen ze weer verder naar een andere, vermoedelijk comfortabelere bank. De nacht was voor ons nog lang niet begonnen, we moesten eerst nog een paar afleveringen van onze serie zien.   
Vanmorgen met Roxy naar het strand gelopen, ze springt en rent daar zo vrolijk rond, maar ze doet daar niet haar behoeften, daarvoor moeten we gewoon weer een stukje wandelen. 
Later op de ochtend weer het stadje ingegaan, ook om een paar foto’s te nemen, en op een pleintje koffie gedronken. Heerlijk om in zo’n voorjaarszonnetje, als ik dat zo mag noemen, op een terrasje te zitten en dan op een positieve manier van de rekening schrikken: twee kopjes koffie, americano, voor tweeëneenhalve euro. De laatste keer, in Purmerend, betaalde ik voor één kopje koffie al meer.       
Het broodje van de warme bakker was heel stevig, maar wel lekker, vooral met de meegenomen Limburgse appelstroop en servelaatworst. Ik weet het, ik kan niet ophouden om over lekkere en speciale combinaties van eten te praten, maar hij of zij die nog nooit een stevige boterham met echte appelstroop en servelaatworst heeft gegeten, kan niet hierover oordelen.    
Vanmiddag een keer de andere kant op gewandeld en wederom konden we genieten van het effect van golven op de rotsen. Ondanks alle schoonheid, en natuurlijk ook de voorzieningen, die hier voor toeristen zijn, lijkt deze stad te ontkomen aan het massatoerisme. 
Voor ons is het nog even een vreemde gewaarwording om te zien dat de winkels tussen de middag, van twee tot vijf, gesloten zijn en dat het avond-openen samenvalt met de koudste periode van de dag.     
Veel Spanjaarden lopen hier de hele dag met dikke winterjassen en handschoenen, wij lopen in een bodywarmer en genieten van het aangename weer, de enige overeenkomst tussen Spanjaarden en toeristen is het mondkapje.

Donderdag 27 januari 2022

Vermoedelijk zat er veel olijfolie in het kleine stevige ronde bruine brood van de warme bakker, waardoor het zo bleef plakken aan het broodmes en het voor een knalfeest je in mijn darmen zorgde. Hanna had minimaal van dit brood gegeten en ik maximaal.
Na deze feestnacht werd ik om halfzeven wakker van het nodige lawaai in de directe omgeving van de camper, Roxy stond al naast mijn bed, met twee poten op het bed. Ze had niet geblaft, maar wel gewaarschuwd. Ik ben dus maar weer eens erg vroeg opgestaan om te gaan kijken waar dat lawaai vandaan kwam en ik kon Hanna verblijden met de boodschap: ‘als jij niet naar de markt komt, komt de markt wel bij jou’. Gelukkig was ik bijtijds buiten en hebben ze niet bij ons op de camper staan bonzen, iedereen moest een paar meter verderop gaan staan, want de wagens van de marktlui moesten langs de rand staan. 
Roxy was blafferig bij het uitlaten, daardoor kreeg ik waarschijnlijk toestemming om haar eerst uit te laten.
Het was een leuke ervaring om weer eens een keer over een markt te lopen. Deze markt was wel erg groot en vooral, of beter gezegd alleen maar, gericht op kleding en wat daar bij hoort, fruit en groenten ontbraken, wel koffie met patatas bravas. We besloten verder te rijden en kwamen zo’n twintig kilometer verder terecht op een camperplek, bij Benicarló, camperplaats La Volta. Hier kun je een maand, inclusief stroom, staan, voor 450 euro’s. Wij zijn er alleen maar gaan staan om de was te doen en een keer heel uitgebreid te douchen. Wij zijn niet de mensen die op een plek als deze zouden willen overwinteren, waarschijnlijk is onze camper daar ook te klein voor. De meeste overwinteraars hier, hebben een integraal camper van minimaal anderhalve ton en de helft heeft daar een aanhanger met extra voertuig naast staan. Wat ook opvalt zijn de bergen sinaasappels die zij op schalen hebben liggen en vermoedelijk hebben zij die gewoon langs de weg uit de boomgaard gehaald, net als die fietstoeristen die wij hun fietsmandje vol zagen stapelen. Je zou haast iets gaan denken, maar dan ben ik met vooroordelen bezig, en dat mag ik niet. Morgenochtend vertrekken we weer, waarheen weten we niet, de weg leidt ons.

Vrijdag 28-01-2022

Vanmorgen, na het lozen en vullen van de camper, vertrokken we naar Grao de Castellón, naar een camperplekje bij het vliegveldje. 
Het Spaanse gezegde van ‘mañana, mañana’, hebben we gisteren mogen ervaren, we moesten ons om drie uur inschrijven op de camperplaats, daar aangekomen werd het vijf uur, dus in de tussentijd allerlei kleine en noodzakelijke dingen gedaan. Om vijf uur kwamen we weer bij de receptie, de mevrouw stond en liep te telefoneren, we moesten even wachten, dat even wachten werd ruim twintig minuten. Dit laatste was voor ons de druppel om snel een andere plek te zoeken en die hebben we vandaag al gevonden. 
We staan tegenover het strand, een strand waar Roxy zich volledig kan uitleven, ze blijft er rennen en genieten, ze is net de dulle griet van Lambiek. Het enthousiasme van Roxy moeten we duidelijk steeds temperen, ze krijgt anders te weinig rust en dat is weer niet goed voor haar gezondheid. 
Op de plek waar we staan mag je officieel drie dagen staan, de politie zou hierop controleren. We hebben nu al gehoord dat er mensen zijn die hier al weken, zelfs maanden, staan, de politie controleert waarschijnlijk alleen in de periode van juni t/m september. We kunnen begrijpen dat er veel mensen zijn die dit leuk vinden, wij hebben na twee tot drie dagen al de behoefte om verder te reizen. We weten nu nog niet wanneer we weer verder reizen en welke weg wij gaan volgen.

Zaterdag 29 januari 2022

Sinds ik niet meer werk verandert mijn slaapgedrag, ik sta niet meer ‘s morgens vroeg naast mijn bed, de verplichtingen zijn verdwenen. Zijn we echter met de camper onderweg, dan is er een zwarte ondeugende dame die onmiddellijk reageert op elk stemgeluid dat zij van ons hoort, of ze dit thuis ook doet is ons niet bekend, daar slaapt zij beneden en wij boven.      
Haar enthousiasme is ‘s morgens zo groot en zo uitnodigend om vrolijk uit je bed te stappen, waardoor ik vanmorgen al weer om acht uur met haar op een zeer leeg, groot en erg koud strand liep. De dartele sprongen die zij maakt, het rennen naar links en met een scherpe bocht weer naar rechts, het constant uitdagend naar je toekomen en opzij springen als je haar wilt vangen, de ongehoorzaamheid van haar als ze een andere hond ziet, maar het dolblije speelse uitdagen van die andere hond met zijn/haar baasje en het uiteindelijk terugkomen naar jou omdat je je rug gedraaid hebt en wegloopt, zoiets maakt dat je dag niet meer stuk kan.        
Het geluk van ouder worden is de senioriteit om over datgene wat je jarenlang als normaal hebt gezien anders te gaan denken.       
Vanmorgen heeft Roxy duidelijk laten merken dat ze een eigen wil heeft, ze luister als en dove kwartel naar mijn roepen, fluiten en omdraaien, pas als zij het nodig vindt, komt ze naar me toe.     
Heel bewust zijn we zonder Roxy, want zij moet gedwongen worden om te rusten, het stadje ingegaan en kwamen al heel snel tot de ontdekking dat we dit stadje een paar jaar geleden met een bezoek hadden vereerd en dat we het toen al niet leuk vonden. Na een paar boodschappen zijn we terug gereden naar de camper en bij het openen van de deur stond daar een blijde hond op ons te wachten.   
Vanmiddag mocht de hond weer mee het strand op, zij het met een tuigje. Hanna was erbij en het leek alsof Roxy daarom gehoorzamer was, waarschijnlijk is mijn invloed bij de dames dus minimaal.

Zondag 30 januari 2022

Vannacht, toen we gingen slapen,  hoorden we de de rustgevende ritmische klanken van de zee en, inderdaad, vanmorgen werden we echt uitgerust wakker. Lekker even met de hond op het strand lopen en zelf genieten van een prachtige kalme zee met de oranje-rode bloed aan de horizon, de boodschapper die komt vertellen dat de zon in aantocht is. Even later, terug bij de camper, zagen we de zon opkomen, een zon die werkelijk fotogeniek was, we moesten het plaatje vereeuwigen.
Het is een prachtige ervaring om te zien dat het ijs, dat op de ramen van de auto’s zit, dus de kou van de nacht welke duidelijk aanwezig is, langzaam terrein moet prijsgeven aan de verwarmende straling van de zon. Het belooft een mooie dag te worden.

Het was een prachtige dag, we hebben verschillende keren langs het strand gelopen, soms mocht Roxy rennen, maar meestal zat ze aan de lijn.
Tussendoor, bij de camper, heeft Roxy gezorgd dat we ons glaswerk wat makkelijker kunnen opbergen en hierbij was het haar volle waakzaamheid en energie die zorgden dat de scherven geluk brachten, althans dat denken we.
Zij mocht binnen slapen en wij moesten het opruimen en later op de dag zijn we weer gaan wandelen. Het was onmogelijk om ergens een terrasje op te gaan, de mensen stonden in de rij om een tafeltje te krijgen, en met de gepaste afstand van elkaar werd zo’n rij al snel twintig meter.
Dus ons wijntje met lekkere hapjes namen we maar bij de camper en we waren maar met z’n tweetjes, Roxy had haar favoriete slaapplekje weer ingenomen. Rond vijf uur kwam ze weer tot leven, het was haar etenstijd en die slaat ze echt niet over. Morgen gaan we waarschijnlijk weer verder rijden.

Maandag 31 januari 2022

Vanmorgen in alle rust de hond uitgelaten en zij heeft weer genoten van het grote lege zandstrand, ze sprong weer heen en weer en de rondjes waren weer keurig met afgesneden bochten, na elke acht kwam ze bij me voor de beloning, een half snoepje. Na het ontbijt vertrokken we richting Grau de Castellón, daar zouden we kunnen vullen en legen, helaas had ik de koppelstukjes voor de kraan ergens in het noorden van Spanje aan de kraan laten hangen, dus het werd nu gieterwerk. Na de servicebeurt reden we naar de wasplaats voor campers, waar we voor vier euro weer een glimmend camper tevoorschijn konden toveren. Terwijl ik de camper onder handen nam met de waterspuit, ging Hanna even boodschappen doen en bij terugkomst mocht ze de ramen drogen.
Onze volgende activiteit was een bezoek aan de Chinese bazar, kijken voor de koppelstukjes voor aan de kraan, zodat we de slang weer kunnen gebruiken. Voor negentig eurocent hadden we de hele set compleet.

Ons volgende plekje is Playa Casablanca, en over een smal weggetje tussen het water van het natuurgebied rijden we via de achterkant het stadje in. We hebben een camperplekje waar je geen campinggedrag mag vertonen, dus alleen maar staan en niets uitpakken, maar wel met alle voorzieningen voor vullen en legen. Op de plek aangekomen zag ik ze al staan en moest ik denken aan dat liedje met het refrein ‘dat zijn toch die Hollanders’. Zij waren het die hun stoelen en tafeltjes op straat zetten, de overige gasten, Duitsers, Fransen en Spanjaarden pasten zich aan de gastvrijheid van de plaats aan. En dan zeuren mensen dat ze op steeds minder plekjes welkom zijn. 
Toen we stonden zijn we als eerste weer een wandeling mat Roxy gaan maken, weer langs het strand en bleef ze, ook al was er geen riem, dicht bij ons lopen. Terug bij de camper even een stokbroodje genomen en ondertussen genoten van de rijvaardigheid van een Duitse chauffeur met een camper van ruim acht meter met daarachter een caravan, met dissel, van dik zes meter.
Dit was wederom zo’n heerlijke gezonde dag met veel wandelen, genieten van het heerlijke nietsdoen en heerlijke Naranga in plaats van wijn of bier. 
Het restaurant waar we wilden gaan eten is gesloten, het opent pas in maart, dus eten we vanavond weer opnieuw uit eigen keuken. 

Dinsdag 1 februari 2022

Het was gisteren een warme dag, de kachel ging pas om negen uur aan, terwijl we dit op de andere dagen reeds rond zes uur moesten doen. Vanmorgen bij het opstaan hadden we niet de behoefte om de kachel opnieuw aan te zetten, het was in de camper, wat gevoelstemperatuur aangaat, gewoon redelijk.
Na de gewone ochtendrituelen besloten we te vertrekken naar Alicante, een strandplekje bij Urbanova, in het verlengde van het vliegveld. We staan prachtig, met zicht op zee en op de grote stad Alicante, het is een uniek plekje, maar wat strand betreft kan het niet tippen aan eerdere ervaringen.
De rit van vanmorgen ging weer door het natuurgebied, die weg die anderhalve auto breed is, en dit keer was het niet de chauffeur die het zweet in zijn handen had, hij had deze weg al een keer gereden, nu was het de bijrijdster, zij zag nu hoe zwak de zijkant van de weg was en zij kon dan ook alleen maar het onmogelijke advies geven om alle tegenliggers eerst te laten passeren; dan hadden we waarschijnlijk nu nog daar gestaan. Vanuit dit natuurgebied konden we zo de autoweg op en die eindigde pas naast het centrum van Alicante. We wisten waar we moesten zijn en toch miste ik de juiste afrit, dit kwam door de constructie van de weg, om links af te moeten, moest je rechts voorsorteren en via een soort rotonde oversteken.  De fout kostte ons vier kilometer, maar die brachten de herinneringen van een aantal jaren geleden weer boven, we hadden toen een huisje in de buurt gehuurd, om te overwinteren. Op de camperplek een rustig hoekje uitgezocht en daarna zijn we gaan wandelen en hebben weer eens een terrasje genomen, inclusief fooi waren we vier euro’s kwijt.

Woensdag 2 februari 2022

Ik moet toegeven dat het hier behoorlijk waait, de koude wind zorgt voor een lagere gevoelstemperatuur, ondanks dat de lekkere zon voor een temperatuur van plus vijftien zorg draagt. We zitten dus vroeg in de avond, eigenlijk laat in de middag, al binnen en die avond ervaren we dat de zon een behoorlijke invloed heeft gehad, we hoeven geen kachel te laten branden.
De nacht wordt wederom begeleid door een stevige golfslag en soms krijgt dit monotone ritme ondersteuning van een stijgend passagiersvliegtuig, deze combinatie zou in tegenstrijd zijn me de rust van slaap, ik heb dit niet zo mogen ervaren.
Vanmorgen waren we allebei van mening dat deze plek, die in het verleden voor ons idyllisch was, best wel tegenviel. De vorige plekken scoren veel hoger.
Vandaag zouden we kijken of we in Alicante konden parkeren, fietsen met een karretje is te gevaarlijk en Roxy in de auto laten was, vanwege de reistijd, geen alternatief. Het parkeren lukte niet, daarom reden we door richting La Marina, we wilden in ons bekende restaurantje weer wat eten.
Al snel kwamen we tot de ontdekking dat La Marina te ver was, we moesten terugrijden naar Playa El Pinet. We hebben ons plekje gevonden en daar namen we het Menu Miercoles, oftewel het menu van de woensdag. Een heerlijk voorgerecht, voor Hanna ei met ham en voor mij een salade, het hoofdgerecht was een variant op de zwarte paella en Hanna had flan met koffie en ik had een heerlijke natte amandelcake met koffie. Na twee uurtjes tafelen liepen we weer gemaskerd het restaurant uit, richting camper, om op een stoeltje buiten uit te buiken.
s’Avonds zijn we gaan wandelen en hebben nog even langs de kust gelopen, Roxy mocht, omdat ze gek is op water, nu niet loslopen. Toen de duisternis inviel kwamen we bij het natuurpark en wat we in dat korte ogenblik zagen, deed ons besluiten om morgen overdag hier te gaan wandelen.

Donderdag 3 februari 2022

Vanmorgen lekker gaan wandelen in het nabijgelegen natuurgebied, het natuurpark ‘De Las Salides De Santa Pola’, het natuurpark van het zout van Santa Pola. Een rustige prachtige omgeving waarin het geluid van de stilte mocht overheersen. We hebben heerlijk kunnen genieten van al dat moois. Roxy had de pech dat ze steeds aangelijnd bleef, maar terug bij de camper wilde ze toch direct weer plat onder tafel.  Vanmorgen voordat we gingen wandelen, heeft ze even als een dwaze hond om me heen gerend, ze moet overduidelijk haar energie kwijt en het lijkt erop dat ze, door het vele rennen aan het strand, uiteindelijk steeds meer energie krijgt. Haar reactiesnelheid en felheid in het spel groeien met de dag, of, en ik hoop dat dat niet waar is, mijn reactiesnelheid daalt met de dag. Ook vandaag ervaar ik bij haar dat ze een eigen wil heeft, ze luistert als het haar uitkomt en ze negeert je als dat voor haar spel belangrijker is. Het is ook een hond van rituelen, als ik haar borstel is zij speels en opstandig, als Hanna haar borstelt is zij lief en gedwee. Vooral is zij de kloek die de groep bijeen probeert te houden, zij heeft er moeite mee als een van ons tweeën even vooruitloopt of achterblijft, ze trekt dan om sneller te lopen of ze stagneert het wandelen. Het is duidelijk de hond voor ons.
Vanmiddag, na het middageten, heerlijk aan het strand gezeten en, in de wat frisse zon, sudoku’s ingevuld. Het prachtige weer van gisteren is vandaag verdwenen, daarom keren we bijtijds terug naar de camper. Na een half uurtje besluiten we om ons om te kleden en te gaan wandelen, misschien zien we nog mooie vogels. Het wandelen is van korte duur, de frisheid die we een paar dagen geleden hadden is teruggekomen en maakt ons duidelijk dat de zon nog altijd niet gewonnen heeft van de Spaanse winter.

Vrijdag 4 februari 2022

Vanmorgen vertrokken richting San Fulgencio, we wilden lossen en vullen, maar het werd een piepkleine camperplaats met alle voorzieningen. De vuile was hoeven we nu niet buiten te hangen, want de wasmachine heeft alles schoon gemaakt. 
De plek waar we staan is weer zo’n vreemde plek, je hebt niets, je staat veilig achter een hek en alles binnen dat hek is oude meuk, we zullen hier dan ook niet zo lang blijven staan. We hebben hiervoor gekozen vanwege de wasserij voor de deur en de oude herinnering aan San Fulgencio met zijn zaterdagmarkt. Kijken hoe dat morgen is.

Zaterdag 5 februari 2022

Gisteravond kwam een Tsjechisch echtpaar met een Bernersenner, een echt vriendje voor Roxy. Als twee turbomotoren stormden ze om de campers heen, Roxy haalde elke bocht en de andere hond vloog er steeds uit, het was een genot om naar te kijken, vooral dat moment dat ze met z’n tweetjes de camper van de buren instormden. Nog voordat de buren konden reageren stormden ze weer naar buiten, vertier voor iedereen.

Na een heerlijke nachtrust konden we vanmorgen dan even de markt in San Fulgencio over, men was nog aan het opbouwen, waardoor we bijna het rijk alleen hadden. Prijzen die wij ons in Nederland niet kunnen voorstellen, twee euro’s voor twee kilo tuinbonen, vijf kilo van de lekkerste handsinaasappels voor twee euro’s en de mandarijntjes voor vijfenzeventig eurocent, kortom we kunnen weer voor een prikkie gezond eten.
Terug bij de camper besloten we e vertrekken, richting Torrevieja, Murcia, Cartagena en uiteindelijk kwamen we in Águilas terecht en het laatste stukje was weer zo’n verrassing waar Hanna bekend om is, het asfalt ging over in een verhard pad via allerlei diepe kuilen en bochten kwamen we op ons overnachtingsplekje aan. 
We zijn, zoals Bløf al zong, terug aan de kust en wat voor een kust. Prachtige rotsen, mooie bergen en kleine lagunes, overdrijven mag ook wel eens, kortom je komt ogen tekort om al dat moois te bewonderen, en dan besef je dat je een bevoorrecht mens bent. We staan op La Playa Carolines, grenzend aan Playa de Los Cocedores. 
Onze wandeling was voor Roxy weer de mogelijkheid om zich uit te leven in het rennen, springen, klimmen en spartelen in het water, zij haalde toeren uit waarbij ons hart af en toe oversloeg, met haar snelheid en haar beweeglijkheid voorkwam zij dat ze van de rotsen terug het water in viel. Hierna was het dan ook snel gedaan met haar vrijheid. Zelf genoten we van al dat moois en Hanna heeft daar weer een mooie collage van gemaakt.

Zondag 6 februari 2022

Ik was gisteren zo ondersteboven van alle natuurschoon om me heen, dat ik een Hitchcock-achtige ervaring ben vergeten te delen. We reden net buiten Águilas toen er een zwarte wolk recht op ons afkwam, het had geen harde vorm, het bewoog, waardoor het vervormde, en de emotie van de film ‘the birds’ drong ongevraagd mijn hoofd binnen, ik besefte pas op het laatste moment wat er precies op ons afkwam. Een kamikaze groep van duizenden bijen vloog recht op onze auto af, ze gingen niet echt op zij, waardoor velen hun vlucht met de dood hebben moeten bekopen. Hoe dit kon gebeuren is voor mij onduidelijk, ik dacht dat imkers altijd weten wanneer een bijenvolk uitzwermt.

De hond uitlaten is na zeven uur een probleem, het is pikkedonker, daardoor mis je de normale oriëntatiepunten en de paden zijn kronkelig en hebben een erosie-ontwikkeling van eeuwen achter de rug. Een zaklamp brengt hierin een klein beetje verlichting, maar daarbij moet wel je kiezen voor je voeten of je vergezicht, en bij kiezen lijkt de andere keuze altijd beter, dus zwaait je licht van voor naar beneden en terug.
Vanmorgen zijn Hanna en ik een stukje gaan wandelen, we hebben het dan niet over tientallen kilometers, maar gewoon over een dikke drie kilometer. Het was echt bergje op en bergje af, langs randjes en over rotsen, het was geen ontspanning, maar een inspanning welke, na afloop, een gevoel van trots bij je wakker maakte. Vanmiddag gaan we de andere kant op lopen, kijken hoe we dat ervaren.
We kwamen kennissen met dezelfde camper tegen, Hanna had al regelmatig contact met haar gehad en ik kwam hem tegen bij een reparatie aan de camper. Zij, Rita en Peter, zijn begonnen aan hun terugreis en wij zijn nog bezig met de heenreis. Op dit prachtige plekje maakten we gewoon echt kennis met elkaar en we zijn samen gaan wandelen, een stevige en gezellige klimpartij. Nu zitten we, met een glaasje wijn en een nootje, in de camper bij te komen.

Maandag 7 februari 2022

Vanmorgen in alle vroegte werden de containers op de camperplek geleegd, een activiteit die bij de werkmensen het beste gevoel van ‘plezier in werk’ wakker maakte, iedereen, maar dan ook iedereen kon horen hoe de containers getild, geleegd en weer teruggezet werden, tijd om op te staan. Roxy had geen extra impuls nodig, zij stond al naast het bed te kwispelen en ze keek me aan met van die lieve onschuldige ogen die duidelijk maakten dat zij het leuk vond dat ik zo vroeg wakker was. Roxy en ik waren de enige wezens die zo vroeg met een ochtendwandeling begonnen, misschien waren we dat ook wel met het gadeslaan van een prachtige zonsopgang.
We vertrokken bijtijds en moesten dat weggetje van eergisteren nu omgekeerd rijden, we wisten de gaten merendeels te omzeilen, maar het gerammel en het omvallen van flesje konden we niet voorkomen. We kozen voor de AL-7107  die later overging in de AL-5107 en het laatste stukje was de AL-5105, daarna hadden we onze camperplek voor de komende nacht bereikt.
Mocht je op een goede landkaart deze route nalopen, dan zie je dat deze vlak langs de kust loopt en dat er verschillende torens langs de route staan, bijvoorbeeld de Torre de Cristal, dit is overigens een prachtige plek om te overnachten, voor ons was het een plek om koffie te drinken. Het is zo’n route dat Hanna, als ik iets naast de weg aanwees, reageerde met  de opmerking dat ik maar beter op de weg kon letten. Of zij constateerde, uit het niets, dat ze zich goed vasthield, maar dat dat, tijdens het rijden, eigenlijk zinloos was, ze zat namelijk in een auto.
Het bochtenwerk, in combinatie met de hellingen en het remmen op de motor, maakt deze route tot een onvergetelijk aaneenschakeling van bergen, water en wegen, wat resulteert in de prachtigste vergezichten, bijvoorbeeld het Mirador De La Granatilla.
We staan nu in het camper-park Carboneras, bij het natuurpark Cabo-de-Gata, wie weet wat we morgen weer mogen ervaren. Vandaag was het oeroude familiegezegde ‘van boven mooi, van onder fooi’ in een aangepaste vorm van toepassing op deze camperplek. Alles ziet er prachtig uit, maar heel veel dingen kloppen niet, de douche is niet wam en niet te regelen in temperatuur of straal, de verlichting op het toilet gaat uit voordat je je handen hebt kunnen wassen, waardoor je in het pikkedonker staat en alles op de tast moet afronden, de kranen draaien mee als je hem opendraait en zo kan ik, als lekkere mopperkont, gewoon nog even doorgaan, ook staat er een elektriciteitspaal precies voor de schotel en kan ik geen tv kijken en de gratis WiFi is zo snel als een schildpad kan lopen. Maar, de zon schijnt heerlijk en al dat andere geklaag is gewoon niet van belang.

Dinsdag 8 februari 2022

Vanmorgen, na een, door honden geblaf, onrustige nacht, gunde Roxy ons om uit te slapen tot acht uur. Nu was het haar beurt, de opgespaarde energie, door de reis van gisteren, kwam er als de explosie van dansende koeien, die voor het eerst de wei ingaan, uit; zij was wakker, echt wakker en dat moesten wij ook worden. Gelukkig kwam zij onderweg enkele andere honden tegen, in het begin waren het de waakhonden die met hu harde blaffen probeerden te imponeren, waardoor Roxy ze eerst aankeek met een blik van ‘wat mankeert jullie’ om ze daarna volledig uit te dagen met haar vreugdevolle sprongen naast het hek, dat een onoverkomelijke barrière vormde tussen twee totaal verschillende hondenlevens. Nadat we de blaffende, maar niet bijtende, honden achter ons hadden gelaten, kwam ze eindelijk gelijkwaardige lotgenoten tegen, een witte poedel en een witte goldendoodle. Met de eerste had ze weinig contact, deze was hondenschuw, maar de tweede, met de zeer toepasselijke naam Romeo, speelde ze, en daarna dansten ze samen de chachacha, een publiekstrekker pur sang. Maar ja, aan alle plezier komt een eind, ook aan dit spektakel.
We stapten in en reden via de Al-5106, AL-3106, AL-4200 en de AL-3108 naar Almería. De afstand was niet groot, de verschillende landschappen waren zeer uiteenlopend, van de meest desolate landschappen, waar je melancholiek van werd, tot de meest uitdagende grove Sierra landschappen van de Cabo-de-Gata, niet te verwarren met de ‘Capo dei Capi’, uit Sicilië. De prachtige vergezichten zijn weer in foto’s vereeuwigd, Mirador de la Amatista en Mirador de la Isleta del Moro, de ervaringen heb ik alleen nog in mijn hoofd en de mooiste daarvan is die van een stijle helling, ik dacht 10%, omhoog, tussen de bergen uitgegraven en dan, op het moment dat de afdaling begint, schittert daar een frivole blauwe zee, alsof die zee je wenst op te slokken, fenomenaal mooi.
Vanmiddag lekker langs het strand gelopen, genoten van de zon met een terrasje. Roxy liet bewust een aandenken op de boulevard achter, zij was boos dat ze niet over het strand mocht rennen en spelen, gelukkig hebben we de bekende hond zakjes altijd bij ons en konden we de beeltenis terugbrengen tot een afdruk.

Woensdag 9 februari 2022

Vanmorgen, na een goede nachtrust, waren we weer vroeg uit de veren en ook deze keer was daar een blijde hond. Na de normale ochtend verplichtingen vertrokken we, zou het eerst de kustweg richting Nerja zijn, op advies van Hanna, naar Guadix, daar wilden we de bergwoningen zien.
We reden dwars door de Sierra Nevada. Nadat we de A-7 hadden verlaten en overgingen naar de A-92, werd het landschap totaal anders, ‘the good, the bad and the ugly’ kunnen zich met deze omgeving identificeren, hun restanten zijn terug te vinden in Tabernas. Iets verderop veranderde het landschap opnieuw, ik kon me hier niet onttrekken aan de verhalen van ‘Tolkiens Lord of the Rings’, de aardmannen en orcs die samen met de gnomen en trollen met hun handen en voeten in de aarde hadden staan wroeten, ze hadden holen gegraven en bergen opgestapeld, en het angstaanjagende van hun gedrag, van hun ruwheid en grofheid hadden ze in het landschap weten te vereeuwigen. Het resultaat van hun handelen heeft nog steeds het effect op mensen, die hier niet vaak komen, dat ze stil worden van hetgeen ze zien, dat ze zich nietig en klein voelen. Het verhaal gaat dat al die wezens vreselijk stinken en aan mensen een hekel hebben en ze daarom maar nuttigen. De stank die bij deze wezens hoort hangt nog steeds in de Sierra Nevada, met je camper vlucht je ervoor en hoe hard je ook rijdt, links van je blijf je de onneembare massieve met sneeuw bedekte bergketen zien en rechts van je zie je de rook van de verschrikkelijke vuren die deze wezens kenmerken, het is de indringende stank en zwarte benauwende lucht van de Sierra Plastico.
Gelukkig kunnen we aan dit alles ontsnappen en vinden we rust in Guadix, de stad waar de mensen zich nog steeds verstoppen voor de angstaanjagende wezens van de Sierra. Het is een vreemd gezicht als je op een berg kleine schoorstenen ziet, je beseft dat daaronder mensen moeten wonen, en inderdaad, als je goed kijkt zie je deuren waarachter zij zich kunnen verstoppen.
Een paar uur later rijden we weer verder en gaan we via de A-92 over naar de A-44 en een tijdje later stopten we bij de stuwdam van Béznar, een prachtige plek midden in de natuur, onze overnachtingsplek. ‘Onze’ is eigenlijk overdreven, er staan nu ongeveer vijftien campers, waarvan het merendeel uit Nederland, dan komt Frankrijk en vervolgens de Duitstaligen. Voor sommige mensen heb ik bewondering, zij reizen alleen en hebben geen reisplan, van sommige mensen krijg ik uitslag, dat zijn de betweters, en weer andere reizigers doen mijn fantasie stimuleren. (Er is een Frans stel dat apart reist, maar alles samen doet. Komt dat omdat hij snurkt?). Morgen gaan we terug naar de kust.

Donderdag 10 februari 2022

Vanmorgen vertrokken we inderdaad naar de kust, we begonnen op de A-44 en gingen over op de A-7 om bij Nerja over te gaan op de N340. We hadden een beetje een nostalgische beleving nodig, dat werd een echte deceptie. In Nerja was geen plaats en in Torrox, een Walhalla voor appartement-eigenaars, vooral die met de Franse en Engelse nationaliteit, hadden de appartement-eigenaars geklaagd over de mensen met een camper en het grote geld heeft hier ook gewonnen, Torrox biedt geen onderdak aan mensen die met een camper willen staan. Dat was voor ons een reden om opnieuw de kust de rug toe te keren. We kozen voor de A-7 om daarna via de A-45, de A-92 en de A-4 in Sevilla te eindigen. We staan nu op het festivalterrein van de stad, een gratis plek tot de 21e van deze maand, want dan gaan ze het tentenkamp voor de traditionele feesten opbouwen. Dat feest zullen we dit jaar niet meemaken, want we houden er niet van om ergens te blijven hangen.  
De wispelturigheid van ons is kenmerkend voor deze dag, als eerste moet je beseffen dat je niet een Han naar het verleden leidend moet late zijn, want dan is dat leiden echt lijden en ten tweede moet je beseffen dat een omweg meer tijd kost en dat je dus ook meer moet rijden. We hebben vandaag een wijze les gehad, alleen zullen we die morgen vergeten zijn, want wispelturigheid kan ook voor magnifieke ervaringen zorgdragen.
Vanmiddag zijn we, na de siësta, lekker gaan wandelen in de stad. Roxy liep parmantig met ons mee, ze had veel bekijks en wist zich voorbeeldig te gedragen. Terug bij de camper smeekte ze om eten, haar biologische klok vraagt normaal om vijf uur of ze mag eten en nu was het al zeven uur, ze viel echt aan, normaal gaat ze zitten en geeft een pootje, nu werd dat omgedraaid. We hebben haar maar iets extra’s gegeven, nu ligt ze gevloerd en moeten we haar straks wakker maken voor een laatste wandeling.

Vrijdag 11 februari 2022

Na een heerlijk nachtrust mochten we ‘s morgens in alle rust opstaan. De wandeling, van gisteren, door de stad heeft ook invloed gehad op de nachtrust van Roxy, zij was deze ochtend minder actief in de begroeting van ons. 
Voor tien uur vertrokken we richting Plaza de España, we hadden het geluk dat het nog niet druk was, dus de gewenste foto’s konden we maken, zij het niet met de camera, want die hadden we in de camper gelaten, maar met de telefoon. Vervolgens besloten we om nogmaals door de stad te slenteren en, net als gisteren hadden we weer nieuwe ervaringen en kwamen de herinneringen van de vorige keren weer naar boven. Opnieuw, naast de kathedraal, koffie met wat lekkers genomen, en net als de vorige keer, lang geleden, konden we dat gevoel van ‘genieten van het leven’ boven halen. De slenterig door de stad werd voortgezet en eindigde aan het begin van de siësta op het terras van een restaurant en we deden, zoals zoveel Spanjaarden doen, ons te goed aan de tapas en brachten, in alle rust, de siësta snoepend door. Snoepend, omdat datgene, wat we voorgeschoteld kregen, vingeraflikkend goed smaakte. Ok, de sorbete de limòn deed, bij de eerste hap, mijn mond en gezicht op alle mogelijke manieren samentrekken, nog niet eerder had ik zo’n stevige van zich afbijtende limònijs gegeten. Een ervaring om niet snel te vergeten.
En over ervaringen gesproken, omdat je drinkt, moet je ook wel eens een urinoir opzoeken, zo ook vandaag en dan ook nog bij dit restaurant, en die ervaring is net nog binnen het randje van goed fatsoen. Het urinoir had niet één spiegel, neen het was een grote spiegelruimte, alleen de vloer was geen spiegel. Het effect hiervan was voor mij uniek, ik stond hier gewoon met al mijn ego’s te plassen en ik deed daarom een wedstrijdje wie het langste kon plassen, en, ik moet het eerlijk toegeven, ik heb niet gewonnen, het was gewoon een gelijkspel. 
De siësta is voorbij en iedereen gaat weer aan de slag, alleen wij besluiten naar de camper te gaan en liggen alle drie uitgevloerd bij te komen.

Zaterdag 12 februari 2022

Gisteren gaf ik aan dat we uitgeteld waren, nu mag ik zeggen dat we niet eerder zo’n rustige hond hebben gehad, ze heeft gelegen en geslapen, ze was te moe om een snack op te eten. 
Een heerlijke nacht werd, om twee uur, verstoord door de muziek die vanuit de auto’s over het plein werd verstrooid, verstrooid is een verzachtende vorm van het geluid dat, versterkt met een bas die de grond deed trillen, bij de jongere, uit de fles drinkende, generatie past, verzachtend, omdat ik ook jong ben geweest. Kortom, mocht je willen weten welke muziek zij speelden, dan kun je dit terugvinden in de serie ‘La Casa de Papel’.  Om vijf uur was deze flessengeneratie over het hoogtepunt heen, de flessen waren leeg en werden stuk gegooid en, met schorre, door het meebrullen van de drie woorden uit het refrein, drankstemmen vroegen ze aan elkaar waar ze hun eigen bed konden vinden. Het werd stil op het plein, Roxy had alleen een paar keer meewarig rondgekeken en ging opnieuw volledig onder zeil.
‘s Morgens bleek dat een groot aantal campers gekozen had om hun vertrek te vervroegen, ze waren toch al wakker gemaakt.
Vandaag gaan we Roxy ontzien, althans dat proberen wij, succes is bij haar nooit zeker, want water en andere honden boren ongekende energie bij haar aan.
We vertrokken richting Rio Tinto, we wilden de beelden van het gekleurde water met eigen ogen aanschouwen, de oude ertsmijn krijgt misschien bij een volgende reis meer aandacht. We hadden de rit goed in kaart gebracht, we zouden via de SE-30, de A-49, de H-4105 en de H-3106 bij de gewenste locatie aankomen, ware het niet zo dat we de H-3106, op zo’n vijftien kilometer van de locatie moesten verlaten en overgingen op een grindweg, alleen de gaten waren ze vergeten te egaliseren. Dit gunde we onszelf niet, dus het alternatief was omrijden via de A-472 en A-493, en dat omrijden was de moeite waard. We hebben prachtige foto’s gemaakt van gekleurd stromend water in een surrealistische omgeving.
Na deze stop kozen we voor de kust in de buurt van Huelva, daarvoor moesten we terug naar de A-49 om daarna via de H-31 en H-30 bij het strand aan te komen. Helaas, de Guardia Civil stuurde iedereen weg, we reden daarom door, via de H-442 en de A-494 naar onze overnachtingsplek in de duinen van het natuurgebied Parque National de Doñana.

Zondag 13 februari 2022

Gisteren, in de namiddag kregen we weer van die grote luxe campers op het terrein, ze dissoneren op alle vlakken met de overige campers, de gewone halfintegraal en de echte survival, off the road, campers. Ze staan met z’n tweeën en nemen de ruimte van zes campers in, opvallend is dat de mensen die uitstappen, in mijn ogen, niet passen in de voertuigen waarin ze rijden, maar dat zal wel een vooroordeel mijnerzijds zijn, het zijn joviale Duitsers, je ziet dat ze genieten van het leven. Roxy heft totaal geen last van vooroordelen, zij leeft bij het moment, er komen verschillende honden uit die campers en daarom heeft Roxy weer een reden om te spelen. Ze rent rond en daagt alle honden uit, sommige honden geven het snel op, een andere probeert dominant zijn positie te bepalen, maar Roxy draait en springt weg, om daarna de naar gezag zoekende hond uit te dagen. Op het laatste moment lukte het een van de dames nog om haar deur van haar luxe camper te sluiten, anders was Roxy, met de hele meute achter haar aan, naar binnen gestormd, iets dat ze in San Fulgencio ook al gedaan had en dat haar een lekkere beloning had opgeleverd. Het was duidelijk, Roxy had weer het hart van iedereen gestolen.
Na een heerlijke nachtrust, waarbij de luxe van straatverlichting en dreunende beatboxen niet gemist werd, begon rond negen uur weer het normale camper leven. Gang te komen. Ook nu laat Roxy weer zien dat ze niet gediend is van blaffende agressief klinkende honden, ze negeert ze en loopt statig verder.
Vanmiddag hebben we met z’n drieën een wandelingetje gemaakt, natuurlijk vormde het strand weer en belangrijk onderdeel, en het lijkt alsof Roxy weet dat we naar het strand gaan, ze is uitgelaten en probeert ons aan te sporen om wat sneller te lopen. Op het strand mag ze weer even los en dat blijft het mooiste moment, nog steeds springt ze als een dartel veulen van ons weg, vervolgens neemt ze een spurt en rent tientallen meters vooruit en komt dan weer terug en rent ons voorbij, want ze heeft weer een andere hond gezien. Nu wint haar karakter het van ons gezag, er rest ons niets om de rug te draaien en van haar weg te lopen. Het roedelgevoel doet haar omkeren en met een snoepje belonen we haar en leggen haar weer aan de riem. 
We kozen voor een terrasje en nuttigden met z’n drieën een lekker gevarieerd bord gebakken vis, morgen zullen we de vruchten van deze vette, in olijfolie gebakken, hap kunnen ervaren. Terug bij de camper zijn we lekker gaan nagenieten.

Maandag 14 februari 2022

Vannacht tikte de regen tegen ons zolderraam, het was niet het liedje dat toen in mijn hoofd kwam, wel de rustgevendheid die het geluid van de regen je biedt en het besef dat morgenochtend het raamzeil kleddernat zal zijn, dus gedroogd moet worden. Ook deze nacht was weer zo’n donkere stille oase waar de vooruitgang nog niet tot ontwikkeling is gekomen en waar de nachtrust inderdaad nacht rust is. Vanmorgen vertrokken we naar Huelva, we wilden het eindpunt van het ertstransport uit de Rio Tinto aanschouwen. Bij het binnenrijden van de stad viel ons op dat de stad heel clean is, de opgeruimdheid en het ontbreken van afval kwam onwerkelijk over, het lijkt alsof daarmee ook de charme van de stad verdwenen is, ik weet niet waarom, maar de hele stad boeit me niet, en dat terwijl ik nauwelijks its heb gezien.
Na het aanschouwen van de steiger besloten we om verder te rijden, we moesten persé via Sevilla rijden, dus konden we onze keus Portugal of Cadiz nog uitstellen. Onderweg naar Sevilla zijn we op een service plek gestopt en hebben onze watervoorraad weer op peil gebracht, we kunnen weer overleven. Ook hier spraken we mensen die uit Portugal teruggekomen zijn en eigenlijk hebben alle mensen die wij op de verschillende plekken hebben gesproken ons uiteindelijk doen besluiten om Portugal links te laten liggen. De belangrijkste gemeenschappelijke informatie welke wij kregen, was de onmogelijkheid om een leuke plek te vinden of te reserveren, dit, omdat Marokko gesloten is en de Fransen nu massaal naar Portugal zijn vertrokken. Cadiz werd daarmee nummer één, maar, we hebben Hanna mee op reis en die weet altijd weer iets unieks te vinden, deze keer staan we op het strand van El Puerto de Santa Maria, een winderig strand, maar Roxy is er weer heel gelukkig mee, ze was, vijf minuten nadat we stilstonden, weer aan het rennen langs de waterlijn.

Dinsdag 15 februari 2022

Alweer een paar dagen geleden heb ik iets gezegd over de enorme grote campers, waar ik toen niet over heb geschreven, is de camperaar die gewoon teveel geld heeft. Hij heeft een soort omgebouwde vrachtwagen, op een Mercedes chassis staat een variant van een containerwoning, eentje met een achterklep, en als die opengaat, komt de mancave tevoorschijn. De met kunstgras bekleedde laadklep gaat open en een tv-scherm van ongeveer twee breed kom tevoorschijn, aan de zijkanten hangen geluidsboxen en een scooter staat op de laadvloer dwars op een rails geparkeerd. Meneer gaat in zijn ligstoel op de laadklep zitten en gaat ten overstaan van iedereen genieten van een of andere voetbalwedstrijd, moeder de vrouw zit binnen en houdt zich met andere zaken bezig, zij heeft schijnbaar een hekel aan voetballen. Het verhaal heb ik misschien zelf aangedikt, maar het beeld dat ik schets is datgene wat ik gezien heb.
We hadden gistermiddag een prachtige plek op het strand, voor ons een paar stevige dijkverzwarende keien en dan water met aan de overkant een kade. Een prachtige plekje, alleen wisten we niet dat dit plekje ook bij de visfanaten geliefd is. Ik heb vroeger, na een bezoek aan de rotsen bij Farol do Cabo de São Vincente in Portugal, al eens geschreven dat ik nooit een visser wil worden en dat ik nooit een hengel wil ontvangen, helaas ben ik schijnbaar een van de weinige mensen die niet van vissen houdt, behalve dan, als ze op mijn bordje liggen. We hadden het geluk dat twee families met kinderen en caravan recht voor onze neus gingen staan, natuurlijk vroegen ze eerst of we er problemen mee hadden, de hengels kwamen te voorschijn en de muziek werd op vol volume gedraaid, we mochten van alles meegenieten. Spaanser kon het echt niet.
We gingen nog een stukje lopen en aan het eind gingen we even naar het strand, we vonden dat Roxy nog even mocht loslopen. Roxy was het daar niet mee eens, ze nam een spurt en rende rechtstreeks naar de zee en een andere rustige hond zag haar enthousiasme en rende direct achter haar aan. Beide honden trokken zich niets aan van hun eigen baasje, ze hadden alleen aandacht voor elkaar, roepen, fluiten, weglopen, het had geen zin. Dus toch maar langzaam hun richting opgelopen en Roxy hoorde de baas van haar speelkameraadje roepen en besloot deze baas te begroeten, sprong een paar keer tegen hem op, waar de goede man echt niet van gediend was, en rende terug naar haar lotgenoot. Het geluk was dat Roxy opnieuw, nu rustiger, richting andere baas liep, waardoor deze zijn hond weer aan de riem kon krijgen, daardoor bleef Roxy om de man en hond heen springen en kreeg ik uiteindelijk de kans om Roxy bij haar tuigje vast te pakken. Wij waren boos, vooral omdat ze niet luisterde, maar de honden waren gelukkig en moe. 

Vandaag ging alles rustig, slapen, opstaan, hond uitlaten, fietsen en markten, en ook Roxy was rustig, althans de momenten dat zij met ons tweeën meeliep, alleen aan de riem op het strand maakt haar nog altijd gejaagd, zoekende naar sensatie. Dit was zo’n heerlijke dag van lekker nietsdoen. We weten dat we morgen weer verder reizen, alleen ons doel is nog niet duidelijk.

Woensdag 16 februari 2022

Vanmorgen met Roxy naar het strand gelopen en we kwamen daar iemand met een andere hond tegen. Roxy heeft met haar gespeeld en ik had een meertalig gesprek met de baas van die hond. Hij had zich net in zee gewassen en aan zijn rechtervoet een sandaal en aan zijn linkervoet een sok en zijn kleren konden echt wel een wasbeurt gebruiken, hij zag er uit als een zwerver en hij was een zwerver, maar hij was gelukkig en had voor dit leven gekozen. Op de rotsen, waar zijn wasplaats is, heeft hij die sandaal en sok nodig, dat is makkelijker bij slecht weer, dan heeft hij beter grip op alles, overdag loopt hij op blote voeten. Hij genoot van het hondenspel en hij was verbaasd over de enorme hoeveelheid energie van Roxy, maar ook over de uitstraling van haar ogen en het springen met open bek, dat alles zou volgens hem betekenen dat Roxy zich heel gelukkig en veilig voelde. Na een kwartier kletsen scheidden onze wegen.
We gingen met de camper naar Cadiz, een nieuwe plek vlakbij het oude centrum, het centrum dat wij nogmaals wilden zien. Als we in El Puerto de Santa Maria aan het strand waren, zagen we aan de overkant van het water een prachtige brug, een boogbrug tussen twee palen, maar toen we over de weg richting brug reden, zag je twee statige zeiljachten liggen en wij mochten via de loopplank erop rijden. Zelden zo’n mooie brug gezien. Na een paar uurtjes wandelen en wat inkopen doen, besloten we terug te lopen. Aan het begin van de Siesta waren we weer bij de camper en we besloten om, na het eten, verder te rijden. 
We wilden een kleine zes kilometer verderop aan het strand staan, een plek waar we onze laatste reis door Spanje, door het overlijden van een tante, toen hebben afgebroken. Nu vier jaar later genieten we weer volop van hetgeen we zien, alleen hangt er, sinds Corona, altijd een bepaald gevoel van voorzichtigheid om ons heen.

Vrijdag 18 februari 2022

Het waaide vannacht stevig, we hoorden het zeil op het achterrek klapperen en af en toe leek het alsof we op een golvend waterbed lagen. Al met al een beetje onrustig was het wel. Toch waren we vroeg uit de veren en konden we rond acht uur vertrekken, richting Estepona, een tussenstop, omdat er geen camperplek meer is. We kozen om wederom langs de kust te rijden en dat was, wat vergezichten betreft, de juiste keuze.
Er komt altijd een moment dat Hanna de route aanpakt, zo ook vanmorgen, ze wilde naar een plekje vanwaar je een prachtig zicht hebt op Gibraltar. Ik was niet direct een voorstander en gaf aan dat je toch niets zou kunnen zien, en, toen we de bocht namen, kwamen we weer op zo’n smalle weg terecht waar we eigenlijk twee spiegels te breed voor zijn en mijn commentaar was op dat moment, voor Hanna, voorspelbaar. We reden volgens de gegevens van Google Maps en de rooklucht werd een rookgordijn, werd een dikke walm en, aangekomen op het plekje met dat grandioze uitzicht zagen we inderdaad niets. Na deze, onnodige en zinloze, stop reden we, via de prachtige kustweg, door naar Estepona en we parkeerden onze camper net voorbij de haven.
We gingen met zijn drieën de stad, het oude gedeelte, in en we genoten van allerlei fraaie, met kleurrijke bloempotten, versierde straten en we waren verbaasd over de talrijke bloemperken langs de straten. Op een terrasje namen we een sorbet, Hanna die met aardbeien en ik die met nootjes. Wat ik kreeg overtrof de afbeelding op de kaart, en, eerlijk is eerlijk, ik was blij dat ik alles kon verorberen, het was een complete ijsmaaltijd met een half pond gemixte noten en overgoten met de nodige likeurtjes, en dat voor een prijs waarvoor ik in Amsterdam geen drie bolletjes ijs kan kopen. Het stokbrood voor de middag hebben we maar doorgeschoven naar de avond. Op de terugweg kwamen we weer bij het strand en hier leek het alsof Roxy aangaf dat het nu haar beurt was om te genieten, ze trok als een ongehoorzaam beest aan de riem en ik voelde me genoodzaakt om haar de vrijheid te geven. Ze rende naar het midden van het strand, draaide om en kwam terug, keek waar Hanna was, draaide zich om en rende naar de waterkant. Vanaf dat moment was haar wereld de enige wereld die er toe deed, ze rende naar andere hondjes, daagde ze uit, rende om zittende hondeneigenaars heen en had bij dit alles geen oog en geen oor voor ons. Als twee zielige hondenbezitters stonden we daar op het strand te roepen, te lokken, te schreeuwen, weg te lopen en naar haar toe te lopen, ik denk dat, als ik dit zelf van een afstand zou zien, mijn dag niet meer stuk kon. Uiteindelijk is het goedgekomen en hebben we haar maar weer aan de riem gedaan. Terug bij de camper wilde ze alleen maar in de schaduw liggen om bij te komen.

Zaterdag 19 februari 2022

Vannacht hadden we windvlagen to windkracht tien aan toe, in vergelijking met het noorden van Nederland viel dat echt wel mee, maar we werden er wel door gestoord in onze nachtrust. 
Vanmorgen vertrokken we naar Colomares voor een bezoek aan het Castillo Monumento Colomares, een verbeterde versie van het vroegere ‘droomkasteel’ op Heerlerheide. Waarschijnlijk is dit alles gebouwd als een uit de hand gelopen hobby van een een groepje vrije metselaars die Christoffel Columbus wilden eren, en ik weet dat ik met dit soort opmerkingen me niet geliefd maak bij de Spanjaarden, maar iets bouwen, waarin je mag rondlopen en daarin dan trapjes bouwen waar een basisschoolleerling al moeite mee zou hebben, op een minuscuul klein stukje grond halverwege de berg, getuigt bij mij niet van een professionele aanpak. De vrije metselaars hebben er zeven jaar over gedaan, toch wel een periode waarin je regelmatig je werk kunt evalueren en aanpassen, de gedachte aan een fatsoenlijke parkeerplaats zou daarbij geen overbodige luxe zijn geweest, nu sta je gewoon op een stukje afgegraven berg. Genoeg hierover, het was een leuk bezoek en over de prijs hoefde je niet wakker te liggen.
Na het bezoekje aan dit Monument, mochten we de berg afrijden en kon ik weer opgelucht ademhalen toen ik beneden op de N340 terecht kwam. Een half uurtje later stonden we naast het park La Paloma in Benalmádena. Het is weekend en de Spaanse families komen weer gezellig bij elkaar in het park, om te genieten van een familiefeestje. Het is een locatie waar van alles te beleven valt; een soort dierenpark, een botanische tuin, een wandelpark en ook een muziekarena. Onze dag kan niet meer stuk.

Zondag 20 februari 2022

Als eerste moet ik even rechtzetten dat de botanische tuin waarover ik gisteren schreef, eigenlijk een cactustuin is, de tuin gaf de droogte van de cactushabitat heel duidelijk en goed weer. Eigenlijk is het park, Parque de la Paloma, gewoon prachtig, met allerlei onderdelen, voor kinderen, volwassenen en voor honden. We hebben er gisteren heerlijk gewandeld en zelfs een terrasje genomen.
We kennen in Nederland het gezegde over die man in dat blauwe pakje, ‘hij of zij zou je beste vriend zijn’. Gisteravond hadden we de pech dat een politiewagen naast onze camper kwam staan, twee agenten stapten uit en de een liep naar ons toe en de ander naar onze buren. We moesten ons kenteken en paspoortnummer geven, we mochten niet blijven staan en moesten voor twaalf uur verdwenen zijn, want de nachtpatrouille zou iedereen,die na twaalf uur daar nog in de buurt stond, trakteren op een fikse bekeuring. We kwamen in gesprek met de goede man en vroegen hem vriendelijk waar we dan wel mochten staan, waarschijnlijk omdat we niet protesteerden of moeilijk deden, vertelde hij over de vreemde regels die zij moesten handhaven.

Vorige week werd deze plek gedoogd, maar, na een stevig conflict, tussen de camperaars, mag er niet meer overnacht worden, maar op de plek waar je maximaal drie dagen mag staan, staan ze drie maanden en daar wordt niet tegen opgetreden.

Het was duidelijk dat de agent tegen zijn zin in aan het handelen was. Tot ons geluk wees hij ons een plekje aan waar we wel konden gaan staan, en dat plekje was een acht kilometer verderop, gewoon echt aan het strand, een mooiere plek kun je je eigenlijk niet voorstellen, Playa Parador, vlakbij Torremolinos. Op dat moment werd dat gezegde over ‘je beste vriend’ bewaarheid. Het nadeel van deze plek zijn de vliegtuigen, om precies te zijn vier stuks, die op bepaalde tijden stijgen of dalen, ‘s avonds van zeven tot acht en vanmorgen van zeven tot acht, ben benieuwd of er vandaag nog meer blokken volgen.

Het was slecht weer en op de plek die we voor de nacht hadden, kon je alleen een strandwandeling maken, en daar voelden we nu even niets voor. De vooruitzichten waren niet goed, dus gingen we op internet zoeken naar een betere plek voor komende nacht, dan kom je tot de ontdekking dat er veel mooie locaties definitief gesloten zijn, dit, omdat veel camperaars zich niet als gast kunnen gedragen, ze zorgen voor drankoverlast en verontreinigen de boel omdat ze geen servicekosten willen betalen voor het reinigen van het toilet en het lozen van grijswater. Uiteindelijk vonden we een locatie in het ‘el Mar de Plastico’, een Nederlands stel heeft daar een camperplaats geopend. Bij aankomst kregen we te horen dat er geen plaats meer was, dus moesten we weer verder zoeken en daarom besloten we om richting Almería te rijden en te kijken wat we onderweg tegen zouden komen. We kwamen genoeg plekjes tegen, maar overal stond dat bord van ‘verboden voor campers’ en, na gisteravond, wilden we niet opnieuw het risico lopen om weggestuurd te worden.
We staan nu weer gewoon in Almeria, tien meter van de plek waar we elf dagen geleden ook stonden, en, daarbij hebben we het geluk dat de zon hier wel wil schijnen. We kijken wel wat we morgen weer gaan doen.

Maandag 21 februari 2021

Vandaag blijven we weer een dagje staan, Almería voelde gisteren toch een beetje als ‘thuiskomen’, en dat behoor je te koesteren. Rond tien uur zijn we lekker gaan wandelen, eerst het stand en toen de stad, dus voor allerdiepste iets. Roxy begon als een frivole dame over het strand te rennen en kwam na elk rondje even bij ons langs, ze luisterde weer als vanouds, voor de goede orde moet ik wel zeggen dat er geen andere hond te bekennen was. Het tweede gedeelte, de stad zelf, was bij voorkeur iets voor ons tweeën, maar Roxy wandelde geduldig mee en onderhield zich af en toe, in enthousiaste vorm, met een andere hond of ze reageerde blaffend, op het blaffen van een andere hond, met een air van ‘wat denk je wel, ik ben echt niet bang voor je’. Het was gewoon een gezellige wandeling. Op de terugweg ontmoetten we iemand uit Litouwen, hij liet Roxy uit een bakje drinken, met wie we een gezellig gesprek hadden. Terug bij de camper gaat Roxy even onderuit en wij zijn met onze gewone dingetjes bezig.

Woensdag 23 februari 2022

Gisteren een heerlijke dag van nietsdoen, we moesten even rust in ons hoofd hebben, zoveel verschillende ervaringen in zo’n korte tijd. Als we met elkaar praten over de afgelopen weken, lopen plaatsen en mensen een beetje door elkaar heen. We hebben deze dinsdag dan ook gebruikt om te wandelen langs het strand en, later op de dag, om een ijsje te gaan eten bij de beste ijsmaker van Almería. Helaas bleek, na anderhalve kilometer wandelen, dat deze ijsmaker er de brui aan had gegeven en waren we genoodzaakt om terug naar het strand te lopen en daar een ijsje te eten.

Vanmorgen gezorgd dat de gas- en de dieseltank weer gevuld werden en dat de watertanks ook geleegd en gevuld werden. Daarna reden we door naar ‘Playa San Miguel de Cabo de Gata’ om wat foto’s te schieten en van onze middaglunch te genieten. Na de middaglunch zijn we naar het eind van de AL-3115 gereden, naar de ‘Faro del Cabo Gata’. Deze weg begon met een eenvoudig helling en daarna werden we een beetje stil, de weg slingerde en een soort vangrail scheidde ons van de afgrond van tientallen meters diep, waarvan  de boden uit rotspunten met water bestond. We gingen steil omhoog en omlaag, we hadden wegversmallingen met haarspeldbochten, maar het eind van de rit maakte dit alles goed. De weg terug was een stuk makkelijker en minder gespannen, deels door de ervaring van de heenreis en deels omdat je nu langs de bergwand reed, voor vannacht staat ons bed aan de ‘Playa de la Fabriquilla’, aan de voet van de bergen van het natuurgebied.

Donderdag 24 februari 2022

Vannacht hadden we de stilte van het niets, de storm was gaan liggen, de staaldraden van de vlaggenmast waren in diepe rust en de golven waren gestopt met klotsen, deze totale stilte hadden we nog niet eerder gehad, het was gewoon adembenemend stil.
Na ons ontbijt vertrokken we naar Puerto de Garrucha, een camperplekje aan de haven in het toeristische gedeelte van deze kust. Voordat we deze plek zouden bereiken, kwamen we, in de buurt van Carboneras, langs een stukje kust, dichtbij het ‘Playa del Algarrobico’, waar we, door onszelf genoodzaakt, moesten stoppen. Wederom een stukje adembenemend mooie kust van Spanje. Na de koffie reden we verder naar onze plek voor vannacht en rond half een waren we op de plaats van bestemming. Onze parkeerplek was echt aan de haven en we konden zien hoe het zout door vrachtwagens werd aangevoerd. Zelf besloten we even te gaan wandelen en te ervaren hoe zo’n toeristisch strandstadje aanvoelt. We zijn gaan eten op de plek waar de meeste oude Spanjaarden, alleen mannen, zich hadden verzameld, en moeten, achteraf, helaas constateren dat de prijs/kwaliteit niet correleerden, maar het zou ook kunnen zijn dat wij,door de Corona,niet meer weten wat de prijzen zijn. We hadden gelukkig wel een pracht zicht op de sleepboten die een schip binnenbrachten. 
Terug bij de camper kwamen we allebei tot de conclusie dat deze plek niet bij ons paste, de drukte en het lawaai had niet onze voorkeur, daarom reden we door, richting Murcia. Een tien minuten later ontdekte Hanna weer een locatie midden in een klein stadje, daar staan we nu, Huércal-Overa. Boven de laagbouw steken de bergen, alsof ze als een deken op de grond gevallen zijn, glooiend uit. De rust is hier weer aanwezig.

Vrijdag 25 februari 2022

Vannacht gingen de engeltjes huilen, de regen, die we al vier dagen probeerden te ontlopen, heeft ons ingehaald, maar heeft dit zeer bescheiden gevierd, want het vuil op de camper hebben ze niet weggespoeld. 
Vanmorgen bij het ontbijt hen ik vol bewondering gekeken naar de wijze waarop hier kinderen naar school gebracht worden, ouders mogen tot het hek lopen en vanaf acht uur mogen er geen auto’s meer in de straat komen. Deze discipline wordt begeleid door de lokale politie, zij helpen ouders en kind met oversteken. 
Na dit schouwspel vertrokken we naar Murcia en we vonden, zonder problemen, een plek op de camperplaats van Ikea. Hier mag je maximaal 72 uur staan, maar de meeste mensen lijken hier weken te staan, sommige camperaars plakken hun ramen af met zeildoek en tape, anders wordt het te warm, andere camperaars zetten hun stoelen en anders spullen op hun plekje als ze gaan lozen en vullen en weer een categorie camperaars neem drie plekken in beslag, een voor de camper, een voor de aanhanger en een voor het autootje, de vierde categorie camperaars staat op invalidenplaatsen, maar de laatste categorie camperaars houdt zich aan de regels. Waarom klagen camperaars dat de gratis staanplaatsen verdwijnen, als er grote groepen zijn die niet weten hoe zij zich als gast moeten gedragen?
Straks weer even een stukje met Roxy lopen en lekker rondkijken naar al die vreemde wereldreizigers.

Zaterdag 26 februari 2022

Het is een stuk frisser geworden, de lucht is grijs en af en toe piest er een vogeltje in de lucht, een stevige jas is geen overbodige luxe. Vandaag hebben we ons wederom een keer bezig gehouden met het sorteren van kleding, schone kleding in de kast en vuile kleding gesorteerd om van de week te wassen, of, om mee terug te nemen naar huis.
Veel kortere wandelingetjes met Roxy, zodat zij ook weer wat rust krijgt.
We weten niet of we morgenvroeg verder rijden of nog een dag blijven staan. Dit, omdat we nieuwsgierig zijn naar datgene wat er morgen, in het auditorium, gaat gebeuren, de straten worden nu al afgezet en er hangen papieren waarop staat dat het morgen druk wordt.

Zondag 27 februari 2022

Vannacht werden we wakker, Roxy was aan het kokhalzen, zij gaf wat gal terug, oorzaak kan liggen aan het botje waar ze erg lang op gekauwd heeft, of aan de nieuwe hondenbrokjes. Dit laatste is de eerste menging, pas over een week of twee moet ze volledig overgegaan zijn op de nieuwe brokjes, maar de komende dagen houden we haar goed in de gaten.
De drukte van vandaag had te maken met een grote rampenoefening, politie, brandweer en ambulances deden hun ‘werk’. Voor ons was dit geen reden om langer te blijven staan, daarom vertrokken we, na de verzorging van de camper (water en toilet), binnendoor naar San Fulgencio, om te wassen en te tanken. Het goedkope tankstation in Murcia weigerde de betaalkaart, schijnbaar mogen hier alleen Spanjaarden tanken.
In San Fulgencio reden we eerst naar ‘La Marina’, we wilden daar gaan staan, maar er zijn van die mensen die je dag kunnen verpesten, nog voordat we stilstonden kwam zo’n overslanke Belgische kakmadam al uit haar camper, we moesten wat verder rijden, want we beperkten haar uitzicht. Eigenlijk deed deze kakmadam me aan buurvrouw Claus denken,  zo’n feeks van een vrouw die alleen voor zichzelf leeft. Gelukkig luisterde ik naar Hanna, want ik had zomaar uit mijn comfortzone kunnen komen en dan had die dame geen gezellige middag meer gehad. Nu reden we, ook al wilde ik dat niet, gewoon verder. In San Fulgencio hebben we de dieseltank weer gevuld en ook onze donkere was gedraaid. Daarna reden we naar Santa Pola en vonden daar een heerlijke locatie, parking Carabassi, twintig meter voor me zie ik de golven op de rotsen uiteenspatten en honderd meter achter me komen de bergen rechtomhoog. Ik besef nu dat ik die Belgische kakmadam dankbaar moet zijn. Deze plek heeft een nadeel, er is niet of nauwelijks internetbereik.

Die kleine is van ons.

Maandag 28 februari 2022

Vannacht hadden we, bij het slapen, het ruisen van de zee als achtergrondgeluid, dat monotone geluid van aankomende golf over terugtrekkende golf stimuleert de nachtrust optimaal. Het was Roxy die uiteindelijk weer het leven in de brouwerij bracht, zij had bemerkt dat wij even op het horloge keken en dat was genoeg voor haar om ons vrolijk te komen begroeten. Het ritueel dat hierna komt, wordt in feite door haar gestuurd, want de climax van dat ritueel is haar ochtendwandeling met mij.
Wat later die ochtend zijn we met z’n drieën gaan wandelen, dit om te genieten van de mooie omgeving waarin we staan en uiteindelijk ook om wat brood te kopen. We hadden er tien kilometer opzitten toe we weer bij de camper stonden. We staan op een goede plek en hebben het geluk dat we leuke buren hebben, een ouder stel uit de omgeving van Aken.
Aan de andere kant zijn nieuwe gasten gaan staan, toevallig mensen die van de week ook in Murcia stonden, op deze manier wordt het wel duidelijk dat de wereld klein is.
In de namiddag zaten we op de eerste rang bij de landing van de  parasailclub, ze moesten op het veldje achter de camper landen. Hanna heeft een paar mooie landingen vastgelegd.
Rond een uur of zes kwam een politiewagen langs, er werden foto’s van alle campers gemaakt en, op dat moment kwamen er allerlei verhalen los. Je mag hier niet staan, je mag hier achtenveertig uur staan en aan de andere kant van de weg mag je wel staan. Alles heeft een gemeenschappelijke factor: de gemeentegrens van Santa Pola en die van Alicante, bij de een mag je staan en bij de ander niet. Morgen zien we verder.

Een heerlijk dagje wandelen en genieten.

Dinsdag 1 maart 2022

We hadden weer een heerlijke nachtrust en de zon kwam op om ons wakker te maken en dat deed ze vol enthousiasme, ze had het in het begin nog moeilijk met o.a. de wind vanuit het land, maar om een uur of tien gaf elke tegenstander zich gewonnen, de zon kon helder en warm de dag doorkomen.
Onze Duitse buurman was stellig in zijn bewering over twee nachten, hij vertrok met zijn vrouw naar het zuiden, maar eerst moest Roxy nog twee stukjes eend van haar opeten, ze was smoorverliefd op Roxy, vooral omdat zij op haar onlangs overleden Schnauzer leek. Op grond van die stelligheid, maar ook door het kijken naar andere campers, besloten wij om te vertrekken, we reden precies honderd meter en staan nu op hetzelfde stukje strand, alleen dit gedeelte valt onder Alicante. Het is hier rumoeriger, vooral door de echte overwinteraars die hier al meerdere weken of maanden staan, zij hebben, naast hun camper, ook de beschikking over een auto. Maar, er is ook een voordeel, er zijn geen bergwanden waardoor je slecht interne hebt, het verslag van gisteren kon ik vanmorgen met moeite plaatsen en nu loopt alles weer als een trein.
Vandaag hadden we de pech dat het thetford toiletblok losliet en begon te wiebelen, een nieuwe ervaring die opgelost moest worden. Op basis van eerdere camperreizen hadden we ons verzekerd van bepaalde gereedschappen, hiermee konden we de schroeven losdraaien en daarbij constateerde ik dat dit toiletblok al eerder had losgelaten, een schroef was in lijm of kit vastgezet. We hebben de boel opnieuw kunnen vastzetten, de komende dagen moet blijken of dit voldoende is. Mocht dit niet voldoende zijn, dan zal ik met lijm moeten gaan werken, dus is het zaak dat we in de komende dagen bij een Chinese bazar gaan kijken.
Vanmiddag hebben we kleine stukjes gewandeld en genoten van de zon.

Woensdag 2 maart 2022

Vanmorgen met een stralende zon opgestaan, wetende dat deze zon zich vanmiddag achter de wolken gaat verschuilen, besloten we om deze ochtend een leuke wandeling langs het strand te maken. Bij terugkomst besloten we om naar de Carrefour in Alicante te gaan, we moesten weer foerageren. Op de plek aangekomen volgden we de borden richting tankstation, denkende dat daar parkeerplekken in de openlucht zouden zijn. Wat een misrekening, we kwamen uit bij een tankstation en kwamen in de bocht bijna vast te zitten, vooruit rijden zou betekenen dat het linker achterwiel en zijbumper als eerste beschadigd zouden raken, direct gevolgd door de rechter zijbumper. Het klamme zweet stond in mijn handen, maar met goede aanwijzingen van Hanna konden we er achteruit rijdend uitkomen, daarna  moesten we tussen twee pompen draaien en tegen het verkeer in weer naar de reguliere weg rijden. De boodschappen hebben we elders gedaan.
Daarna zijn we naar Benidorm gereden en daar staan we nu voor de komende twee nachten. Onze eerste actie was een wandeling richting het oude centrum van Benidorm, maar bij het nieuwe strand zijn we gestopt en hebben een terrasje genomen. Ik nam een biertje en Hanna wilde de koffie, ongevraagd kregen we er iets lekkers bij en dat was voor mij, gebaseerd op ervaringen in Nederland, een reden om te zeggen dat we dit extra’s wel op de rekening terug zouden vinden. Ik zat helemaal fout, ik zou, voor die prijs, in Nederland, op een terrasje, niet één biertje kunnen kopen.
Ook vandaag had Roxy weer niet te klagen over de aandacht en de complimentjes die zij krijgt, mensen gaan door de knieën en willen haar knuffelen, en Roxy geniet zichtbaar van deze aandacht.

Donderdag 3 maart 2022

We staan duidelijk op een drukke plek in de stad, naast ons is een tankstation met wasstraat, deze is 24 uur per dag open, en dat is echt merkbaar. Maar ja, we mochten blij zijn dat we hier konden staan, want Benidorm is geen vriendelijke stad voor campers, maar voor dieren is hier helemaal geen begrip, laat staan ruimte. Tot nog toe stonden er op de stranden borden dat honden van oktober tot en met mei op het strand mochten, hier krijg je onmiddellijk een boete als je hond op het strand loopt. Vandaag op de fiets naar het oude gedeelte van de stad, een eenvoudige rit, want er is een fietspad dat daar eindigt. Gezellige even rondgelopen en toen weer terug naar de camper, Roxy lag lekker te slapen en moest zich eerst uitrekken alvorens ons te begroeten.
Een paar jaar geleden heb ik, toen wij ook aan deze kust stonden, in Calp, geschreven over de ‘Benidorm Bastards’, na dit bezoek aan Benidorm zou ik dat niet meer doen, we werden niet omver gereden door oude vrouwtjes en mannetjes in een scootmobiel, hun plaats is ingenomen door de volumineuze duo’s van middelbare leeftijd op de gehuurde en verlengde scootmobiels. De man, gekleed in korte broek en singlet zit breeduit, zoals gezette mannen dat kunnen doen, op de eerste stoel, hij houdt het stuur met twee handen vast en kijkt triomfantelijk rond, alsof hij blij is dat iedereen hem kan zien, of, omdat hij trots is dat hij zijn vrouw mag rondrijden. De vrouw, gekleed in korte broek en mouwloos truitje, zit met haar stevige bovenbenen geklemd tegen de voorstoelen van haar man en haar knieën vormen een driehoek met haar, door de zon rood gekeurde, voeten en je ziet het ongemak van haar gezicht afstralen.
Aan het eind van de middag hebben we, nadat we alles weer hadden ingepakt, nog wat prullaria gekocht. Het koelt stevig af en het lijkt alsof we niet meer aan de koude en natte ‘Gota Fría’ kunnen ontkomen, hier zegt men dat er zoveel sneeuw en regen gaat vallen, sneeuw vanaf 800 meter en regen daaronder, dat de lege stuwmeren weer gevuld zullen worden. Morgen weten we meer.

Vrijdag 4 maart 2022

Gisteravond begon het te regenen en ik moest lachen over de minimale regenbui, als dat hetgeen is waar men over sprak, dan is er een enorme duim in het spel. Vannacht om half vijf werd ik wakker, waarschijnlijk had ‘Gota Fria’ mij gisteravond horen lachen, de wind was toegenomen en de regen kwam met bakken naar beneden en dat bleef tot negen uur doorgaan. Toen ik, in regenbak gehuld, Roxy ging uitlaten, dat was rond acht uur, was de droge rivier, die voor de  camperplaats ligt, veranderd in een kolkende grijswitachtige watermassa. De harde ondergrond waarop wij stonden was veranderd in en zachte gele brei, waarin elke voetstap een waterafdruk achterliet, de blokken onder de voorwielen waren dik twee centimeter in de brei gezakt, dit terwijl ik gisteren geen pen de grond in kreeg.
We zijn vertrokken, deels via de N-332, later ook de A-7, en onze snelheid lag ver onder de toegestane snelheid, we hebben drie uur nodig gehad om een kleine tachtig kilometer af te leggen. In El Saller zijn we even gestopt om te eten en te kijken naar de overnachtingsmogelijkheden, we besloten door te rijden naar Grao de Castellón, deze plek was vol, waarschijnlijk ok door het noodweer van vannacht.
Verderop in Benicasim hebben we een plekje voor de nacht gevonden. Een kleine wandeling was echt wel nodig, we moesten onze benen even strekken.

Zaterdag 5 maart 2022

Gisteravond begon het te stormen, maar de regen bleef gelukkig weg. De nacht had last van de wind en het geblaf van jonge honden, er is een hondenopvang naast de camperplaats. De camperplaats staat vol, vooral Fransen en Spanjaarden. De Fransen zijn hondsbrutaal, ze duwen, eigenlijk vernielen, een vaste prullenbak gewoon omver, zodat zij daar met hun camper kunnen staan, ze gedragen zich alsof alles om hun draait. De Spanjaarden zijn lawaaierig, het zijn familiemensen, ze zoeken elkaar op en moeten zorgen dat ze boven het gekrakeel van de andere Spanjaard uitkomen, om half elf zijn zij echter volledig stil.
Vanmorgen vertrokken we richting Tarragona, we wilden via de N-340 rijden, maar de weersvoorspellingen maakten ons duidelijk dat maar door moesten rijden. We kozen daarom voor de AP-7, voorheen een betaalde route, en mochten daarop ervaren dat we behoorlijke wind hadden, ook werden we regelmatig getrakteerd op een frisse regenbui. 
Bij Barcelona aangekomen, koos ik de verkeerde afslag, want de routeplanner vond ik niet nodig, en als beloning mocht ik dertig kilometer omrijden. We kozen voor de autoweg, waardoor we buiten de drukte konden blijven, een drukte waar je ‘U’ tegen zegt, maar we kregen wel een prachtige rit, dwars door Barcelona, langs het imposante Montjuïc Cemetery.
We staan nu weer in La Jonquera, onze tip door Spanje stopt morgen, maar we gaan verder door Frankrijk. 

Zondag 6 maart 2022

We moesten gisteravond nog even een paar boodschappen doen, maar daarna zijn we onmiddellijk het winkelcentrum uitgevlucht, dit puur vanwege de koopziekte van de vele families in die supermarkt. Het lijkt alsof de drank hier voor niets is, met karren vol drank lopen ze naar buiten, zoveel dat ze bij hun auto moeite hebben om het erin te krijgen. Wij liepen toevallig even langs de wijn en zagen een pak slobberwijn dat wij regelmatig gekocht hadden, alleen hier was het twee keer zo duur, ook de zakjes met knabbeltjes, welke je op het terras bij je biertje krijgt, zijn veel duurder. Dan kan ik maar één conclusie trekken: ‘je wordt geflest waar je bij staat.
Na een stormachtige nacht vertrokken we vanmorgen, via de groene route, richting Narbonne, maar redelijk snel sloegen we af om nog een keer van oude herinneringen te genieten. De rit begon op de N-II in Spanje en ging dus via de oude weg richting Perpignan, een prachtige rustige weg. In de buurt van Perpignan, bij de afslag richting Narbonne, kwamen we op, voor ons, nieuwe verbindingswegen terecht, de routeplanner kende deze wegen nog niet, gelukkig kende Google ze wel. We staan nu op de camperplaats in Le Barcarès, aan de haven, en zijn al naar de markt geweest. En opnieuw mocht ik ervaren dat het leven hier minder snel gaat, na een half uur op een terrasje zitten, was er nog niemand van de bediening langs geweest. Misschien kwam dit door de aanwezigheid van Roxy. Mijn koffie ben ik uiteindelijk maar thuis, in de camper, gaan drinken. 

Maandag 7 maart 2022

Ook vannacht was het weer een stevige storm die ons met haar bezoek vereerde, waarschijnlijk daardoor dat we ‘s morgens de kachel moesten aansteken. De winterjassen hebben we weer voor de dag gehaald en dat kwam vanmorgen goed uit. Om een uur of negen won de kracht van de zon het, in de zon kon je zonder jas, maar buiten de zon stond je te vernikkelen.
We vertrokken, na het lozen en vullen, richting Aniana, daar wilden we ‘Le Pont du Diable’ bekijken om daarna weer naar de kust te gaan, naar Aigues-Mortes. We besloten om binnendoor te rijden, en we kwamen opnieuw tot de ontdekking dat veel wegen vernieuwd zijn, en dat betekende dat sommige stukken nog niet opgenomen waren in de routeplanner. Dit laatste is meestal niet erg, maar als er dan ook nog wegwerkzaamheden zijn waardoor je moet omrijden, verlies je veel tijd. Uiteindelijk kwamen we bij ons eerste plekje uit, een plekje waar toevallig ook een camperplaats bij was, hierdoor werd deze dagroute gewoon ingekort. We staan half in de bergen, kunnen wandelen naar de brug, hebben een meer en rivier waarin Roxy zich kan uitleven, zo’n dag is dan een echt succes. Ok, ook hier is weer slecht internet, maar dat nemen we gewoon voor lief. 
Ook hier ervaren we de invloed van de zon, bij haar afscheid komt de kou vanuit alle hoeken en gaten op ons af. Vanavond gaat onze kachel weer aan.

Dinsdag 8 maart 2022

Gisteravond hadden we de overlast van zo’n camper met een mobiel aggregaat, de Brompton was over het hele terrein te horen, gelukkig stopte het aggregaat om tien uur, waarschijnlijk omdat de eigenaars gingen slapen. De stilte die toen intrad duurde de hele nacht. Bij het opstaan hadden we een binnentemperatuur van net acht graden, gisteren was dat nog tien. Toch was het gevoelsmatig warmer, misschien wel omdat er geen storm of wind was. 
We konden vanmorgen snel vertrekken, want gisteravond hadden we uitvoerig gekeken welke route we zouden nemen. Bij de start ging het al mis, de routeplanner neemt automatisch een bepaalde route, we weten dus niet wat we gemist hebben, maar datgene wat we nu zagen was ook mooi. Onderweg besloten we even van de route af te wijken, Hanna had op internet iets moois gezien, een waterval in de vorm van een halve cirkel. We reden door de kloof van de rivier La Vis, een slingerende weg, waar mijn maximale snelheid minimaal twintig kilometer onder de toegestane snelheid lag. Bij de waterval aangekomen moesten we constateren dat de parkeerplaats gesloten was, dit vanwege diverse werkzaamheden. Voor de ingang even stilstaan en Hanna kon alsnog een foto schieten. Bij het draaien op de smalle weg vormden we een blokkade voor het overige verkeer, niemand claxonneerde, maar niemand liet je even voorgaan. Uiteindelijk hebben we dezelfde weg teruggereden en kwamen weer op de geplande route uit. 

Het rijden over de smalle wegen,  dwars door de dorpen, viel tegen, daarom pasten we onze route aan en besloten we richting Lyon te rijden. Sommige stukken van deze route waren prachtig, maar het slechte weer zorgde dat we de mooiste vergezichten niet echt konden vastleggen. Uiteindelijk zijn we terechtgekomen in Privas en staan hier op de gemeentelijke camperplaats. Ondanks de kou hebben we een kleine wandeling door de stad gemaakt,  maar we waren blij toen we weer bij de camper stonden. We zijn, met de kachel aan, gaan eten.

Woensdag 9 maart 2022

Vannacht werden we wakker, niet door lawaai en niet door de stilte, maar puur vanwege de warmte, ik was vergeten de kachel uit te zetten, waardoor het gewoon te warm was om goed te slapen.
Gisteravond, dankzij de kou, samen weer een goede route uitgezocht, een camperplek voorbij Dijon, dus we konden vanmorgen zonder problemen vertrekken. Tot onze verbazing, maar ook tot onze tevredenheid, begon de zon te schijnen en kregen we weer dat lekkere ontspannen reisgevoel. Op grond van dat gevoel kwamen we op het idee om in Bourg-en-Bresse te stoppen en te genieten van het moment. Maar de wetenschap dat we richting Nederland aan het rijden waren, deed ons besluiten om een andere plek te zoeken. Terwijl ik de geplande route volgde, zocht Hanna naar alternatieven en zij vond er twee, de eerste op een dikke honderd kilometer en de tweede op een dikke tweehonderd kilometer, ik mocht beslissen. Zonder dat ik iets van de plekken wist, koos ik voor de eerste. We reden via de D-1083 en gingen later over op de N-83 en daar kwamen we dat bordje van ‘winterband en sneeuwketting’ tegen. Hanna had gelezen dat dit alleen van toepassing was bij winterse omstandigheden en nu scheen het voorjaarszonnetje, dus dat zou moeten kunnen. Bij de eerstvolgende rotonde stond de politie en, op het moment dat ik de rotonde opreed, liep de agent naar voren, zowel bij Hana als bij mij kwam de gedachte van: ‘die moet ons hebben’. Tot onze opluchting hielden ze de auto achter ons aan.
We tuften verder en kregen kilometers verder, via de Google-routeplanner, te horen dat we rechtsaf moesten slaan. Vanaf dat moment had ik mijn twijfel en Hanna was de onschuld zelve, dit werd weer zo’n route van ‘geen tegenliggers alstublieft, geen tegenliggers’. Het weggetje kronkelde door het landschap en had stijgingen en dalingen waar de Cauberg jaloers op is, uiteindelijk was onze eerste tegenligger een fietser die niet naar beneden durfde te rijden, dus dat viel mee. Zonder kleerscheuren kwamen we op onze bestemming aan, ik moest even bijkomen en Hanna stond te trillen op haar benen. Een kop koffie hadden we wel verdiend, alleen daar heb je ook een kopje voor nodig, dat was Hanna, door de spanningen, even vergeten. We staan echter op een fenomenaal mooie plek en hebben net bij de plaatselijke wijnboer een goed fles gekocht, want dat hadden we wel verdiend.

Donderdag 10 maart 2022

Een prachtige ochtend om met je hond rond te lopen, in de zon was het heerlijk warm, terwijl het groene gras op de helling nog steeds de witte vorst;ash van de nacht had. Roxy kon haar blijdschap niet onderdrukken, ze rende, aan de lange riem van links naar rechts, maakte bokkensprongen en draaide zich om, om te kijken of ik haar vrolijkheid goedkeurde. 
We vertrokken, via een normaal begaanbare weg, naar Arbois, een kleine stad in de Jura met een groot probleem: de wegen zijn smal, ook de doorgaande weg voor het zware verkeer loopt dwars door de stad. Wij hadden de pech dat we hierdoor via de spiegels achteruit omhoog moesten gaan, de vrachtwagencombinatie kon niet achteruit, je begrijpt de opluchting toen ik weer normaal vooruit kon rijden.
Het was een prachtige zonnige dag en we reden ontspannen naar Epinal, want we wilden deze dag nog lekker genieten van het zonnetje, morgen rijden we weer verder, hoever, dat hangt van de zon af.

Vrijdag 11 maart 2022

Vanmorgen in alle rust onze dag gestart, daarna vertrokken we richting België. Onderweg even gestopt bij het, op dat moment, gunstigste tankstation om diesel te tanken. Deze prijs lag onder de prijs van Luxemburg. Omdat we voor de rustige route kozen, kwamen we door de dorpen van Luxemburg, daar zagen we dat we toch nog drie cent teveel betaald hadden. Waar we voorheen drie liter diesel voor konden kopen, krijgen we nu nog maar twee liter, er is maar één oplossing: vooral naar beneden rijden, dus achteruit de helling op. Sorrie, ik heb net de verjaardag van mijn kleindochter Liv gevierd, zij kon er helaas niet bij zijn, zij moest in Toronto naar school.
Na een prachtige rit door het binnenland van Luxemburg kwamen we in België aan, een half uurtje later reden we de parkeerplaats van het Biermuseum op. Onze plek voor vannacht was geregeld. Na het middageten zijn we heerlijk in het bos gaan wandelen en, geloof het of niet, ik ben hier door het ijs gezakt. Tot mijn grote verbazing ligt er, in dit bos, op verschillende plekken nog ijs, veel is al gesmolten, waardoor we vaak door de modder moesten ploeteren, maar we hebben het volbracht en voldaan kon Roxy daarna van haar maaltijd genieten. Wij hebben de verjaardag van onze kleindochter Liv met een etentje gevierd.


Zaterdag 12 maart 2022

We zijn weer in Nederland, weer op ons plekje in Brunssum, we gaan weer op familiebezoek. Na een reis van bijna zevenduizend kilometers zijn we weer in onze regio terecht gekomen, het bewijs dat de weg altijd naar huis leidt.