Vrijdag 12-03-2021
Gistermorgen de camper opgehaald, want we hadden het idee om in het weekend alles uit te proberen. Hanna had een mooie plek gevonden, in Gasselte op camping Sparrenhof. Omdat we nog allerlei spullen moeten ontvangen, plannen we ons vertrek op zaterdag, maar op vrijdagmorgen bleek dat de spullen voorlopig niet bezorgd zouden worden. Ons vertrek werd, na het vastleggen dat de spullen pas komende woensdag geleverd zouden worden, naar voren geschoven.
Mijn belangrijkste opdracht was het vullen van de water tank en, dat lukte niet meteen. Ik had hem gevuld, maar er bleef water onder de auto vandaan komen en, als ik de warme kraan opendraaide, liep het sneller. Gelukkig was Hanna weer eigenwijs en kwam ze opnieuw met de gedachte dat de knop in het serviceluik omgezet moest worden. Ok, na wat tegensputteren deed ik het knopje weer om draaien, waardoor het water nog sneller eruit stroomde. Snel weer teruggebracht in de oude situatie en de leegloop stopte. Voor mij een duidelijk vraagteken, maar het probleem was verholpen.
Hanna had ondertussen al de kleding en de voeding op de juiste plekken gestopt, dus ons moment van vertrek was gekomen. Roxy, onze jonge viervoeter, heeft, nu zonder bench, een plek onder tafel gekregen. Vol trots ligt ze daar en aanschouwt alles wat er gebeurt. Onze rit ging richting Afsluitdijk, volgens de routeplanner de kortste route naar ons doel. Halverwege de dijk kwamen we tot de conclusie dat we een verkeerd adres hadden ingevoerd en na wat wikken en wegen besloten we richting Makkum te gaan. Via Hanna’s telefoon werden we richting Makkum gestuurd en, ondanks eerdere ervaringen, liepen we weer tegen het probleem van routeplanners aan, de route van Hanna had een maximale breedte van 2.20 meter en een gewicht van 2.40 ton. Op de smalle weg gekeerd, en dat is een ervaring die we gelukkig nog niet verleerd waren. Via de gewone weg kwamen we in Makkum en we hadden het geluk dat de plek vrij was. Toen kwam het probleem van de electra, de accu laadde onvoldoende bij. Gelukkig bracht het boekje uitkomst: als de accu een lange tijd niet gebruikt is, moet deze minimaal 18 uur aan stroom gezet worden. Dus Makkum werd niet de overnachtingsplek, maar het bracht wel de lekkere maaltijd van de visboer: heerlijke kibbeling en een paar haringen voor vanavond. Makkum blijft een plekje waar we graag komen.
Na het eten vertrokken we in de richting van ons eerste doel, alleen weten we eigenlijk altijd dat we dat doel nooit halen. Inderdaad, halverwege de route besloten we naar Dwingeloo te rijden, we staan nu op de camperplaats ‘Stee van Lhee’. Het weer zit niet mee, maar we kunnen hier aan stroom staan en zorgen dat de accu’s weer goed functioneren. Wat een luxe, een serviceluik waar ook de aansluiting van de electra inzit. Wat een pech dat ons snoer een haakse aansluiting heeft, deze kan niet door het gat van het luik. En het regende ook nog, ik was nat en had het koud, maar ik kon nog denken. In een van de bakken zitten twee verlengstukken, daarmee moest het probleem opgelost kunnen worden. Na vijf minuten had ik de snoeren gevonden en vijf minuten daarna hadden we een aansluiting.
Later op de dag moesten we opnieuw de handleiding napluizen, we kwamen tot de ontdekking dat we geen warm water hadden. Ook hier vonden we, na lang puzzelen, de oplossing: gasfles 1 was leeg. Nadat we dit hadden opgelost, door het wisselen van de fles, voelden we de warmte binnenkomen.
Aan het eind van de dag kunnen we in ieder geval stellen dat we weer met het echte camperen bezig zijn, allerlei probleempjes ervaren en oplossen en door deze ervaringen betere planningen kunnen maken. Morgen een nieuwe dag.
Zaterdag 13 maart 2021
Gisteren iets te vroeg afgerond omdat we dachten dat we alles hadden geregeld, maar de pakketjes die niet zouden komen zijn gisteren bij verschillende buren afgegeven. De raamhoes kwam bij de rechterburen en de spullen voor Roxy kwam bij de overburen.
Gisteravond de eerste echte stommiteit uitgehaald, nadat ik de theepot, een thermoskan, had gevuld, vergat ik dat een gaspit altijd blijft nagloeien. Helaas, hierdoor is onze thermoskan overleden, ik heb hem moeten laten inslapen. Hij vond het zo fijn dat hij op dat warme pitje mocht staan, dat hij weigerde het los te laten. Met brute kracht heb ik zijn onderlijf en bovenlijf gescheiden, daarna heb ik met tang en mes het onderlijf versneden. Hij heeft Lhee niet overleefd, maar we zullen nog vaak naar zijn laatste foto kijken.
Na een nacht, waarin de camper werd gegeseld door de regen, hagel en wind, was het een opluchting dat het om negen uur stopte. Zonder zelf nat te worden, konden we nu de hond rustig uitlaten. Later op de ochtend vertrokken we richting Raalte, camperplaats de Bosweide. Maar onderweg even gestopt om te wandelen in het bos van Dwingeloo. De regen deed ons weer instappen.
Na een, door de windrukken, stevige rit kwamen we aan op de plek. We staan vooraan met uitzicht op de wei en het bos. Halverwege de middag, na de maaltijd, zijn we gaan wandelen in bos op de Sallandse Heuvelrug, jammergenoeg mag de hond niet los, maar dat nam de pret van het wandelen niet weg. Tussendoor gekozen om over de mountainbike-route te lopen, tegen de richting in, dan zie je de fietsers komen en kun je aan de kant gaan staan, en, ondanks de stevige hagelbui, hierdoor konden we genieten van de kronkelpaden. Nu zitten we lekker in de camper en genieten van een lekkere kop koffie. Wat de namiddag ons verder brengt, weten we nog niet, maar in ieder geval zal dit geen thee uit de thermoskan zijn.
Zondag 14 maart 2021
Vanmorgen om 8.15 uur met Roxy gaan wandelen, even het bos in om de hond alles te laten doen, ze had echter weinig animo, plassen wilde ze nog wel, de rest niet. Terug in de camper bleek het dat nog geen 7.30 uur was, logisch dat Roxy weinig animo had.
Na het ontbijt een stevige wandeling door het bos gemaakt, ook om Roxy te trainen in het naast ons lopen. Ze kan het heel goed, alleen wanneer een andere hond in de buurt is, luistert ze niet, want ze wil spelen. Op dit soort momenten ontdek je dat Roxy ook een behoorlijke eigen wil heeft.
Terug in de camper hadden we het geluk dat het begon te hagelen, geluk, omdat wij droog zaten. De omnia (wonder pan) hebben we voor de eerste keer gebruikt, om brood af te bakken, en het resultaat geeft voldoende vertrouwen om ook andere producten te bakken.
Ook vandaag zijn we weer bezig geweest met het indelen van de camper, we zijn nog steeds bezig met het zoeken van de ideale indeling. Als we thuis zijn, moeten we het bagage hok anders gaan indelen, nu blokkeren we de toegang via het bed. Het lijkt alsof het voorste deel al dicht bij de ideale oplossing komt. We zullen dit later ervaren.
Halverwege de middag besloten we verder te gaan, richting Langweer, een plek waarbij een klein bos, dat ideaal voor de hond, ligt. Bij Joure gingen we van de autoweg af en kwamen even verderop in een leuk dorpje, en, via prachtige lanen, geflankeerd door mooie bomen, niet die bomen van de laan naar Bergen aan Zee, reden we naar Langweer. Mijn enthousiasme over een prachtige camperplek werd hierdoor gestimuleerd, maar, helaas, ik kwam bedrogen uit, de locatie bestond uit een berg zand en een paar tassen steen. Het zal weer lang duren voordat Langweer op onze route komt.
Er bleef niets anders over dan door te rijden naar Makkum. Inderdaad, we staan weer bij de visboer en alle drie, Roxy, Hanna en ik wilden we weer genieten van de verse kibbeling. Na het nuttigen van de overheerlijke kibbeling zijn we gaan wandelen. Opnieuw genoten we van de oude kleine huisjes met unieke gevels. Bij de supermarkt, de andere winkels zijn allemaal, deels door Corona, gesloten, hebben we een paar flesjes Makkum’s bier gekocht. Hiervan gaan we vanavond genieten. Over de dijk, waarover een straffe wind waakte, en die deze taak ook stevig uitvoerde, zijn we teruggelopen naar de haven. Moe maar voldaan mogen we nu genieten van koffie met Makkumse cake.
Maandag 15-03-2021
Vannacht hadden we een stevige storm, waardoor we ook het geluid van boten, welke tegen elkaar stootten, hoorden. Vanaf drie uur werd de kakofonie als eerste versterkt met het geluid van regen en hagel om vervolgens ondersteuning te krijgen van de motoren van vertrekkende en aankomende vissersboten. Op zo’n moment is het een heerlijke gewaarwording als je beseft dat jij lekker droog en warm in je camper in bed ligt.
‘s Morgens was het, alleen maar dankzij de stevige wind, een hele beleving om Roxy te zien huppelen, rennen en springen. Wat kan een hond snel tevreden zijn.
Na het ontbijt zijn we, omdat we woensdag mogen stemmen, weer verder, richting Purmerend, gereden. Onze overnachtingsplek is in de haven van Den Oever, een plek waar we al heel vaak, zowel met de camper als met de auto, langs gereden zijn en daarbij de opmerking maakten dat we daar nog wel eens wilde staan. Ook hier speelt de wind een magnifieke rol en is Roxy dankbaar aan het rondspringen.
‘s Middags hebben we in de Omnia heerlijke knoflook-gamba’s bereid, ook dit was weer een succesvolle onderneming. Dankzij deze ervaringen raken we steeds meer overtuigd van de gedachte dat we nog vaak van deze wonderpan gebruik gaan maken. Een enorm voordeel is dat je minder olie gebruikt en dat je geen last hebt van opspattende vochtdeeltjes. Als ik dit zo schrijf, denk ik dat ik maar in de reclamewereld moet gaan werken.
Moren zit dit eerste uitstapje er al weer op, we hopen dat tweede reisje snel zal volgen.
Vrijdag 19 maart 2021
Gisteren besloten we dat we vandaag weer zouden gaan rijden, de bestemming was nog niet duidelijk, Bergen, en dan ‘s avonds ergens anders heen, Bergen op Zoom, Laren of Hoek van Holland. Uiteindelijk besloten we naar Bergen op Zoom te gaan.
‘s Morgens eerst gezorgd dat een pakketje niet morgen, maar op donderdag, bezorgd zou worden, om daarna spullen klaar te leggen die we weer zouden meenemen. Roxy was niet te houden, ze bleef ons in de gaten houden en ging elke keer voor de voordeur liggen, zelfs het klaarleggen van haar riem kon haar geen rust geven. Op het moment dat zij de camper in mocht, kreeg zij de rust en ging zij heerlijk op haar kussen liggen wachten. En keek ondertussen hoe wij alles inpakten. We mogen echt blij zijn met zo’n hond, ze vindt het heerlijk om te reizen.
De rit verliep prima en op de plaats van bestemming keek ik even de mail na. To onze stomme verbazing kreeg ik daar een bericht van de bezorgdienst dat zij ons pakketje al voor twaalf uur zouden bezorgen, het was nu bijna één uur. Toch maar even de buurvrouw gebeld en alles uitgelegd, zij ging kijken of het pakketje elders was bezorgd. Hoe vreemd, niets is bezorgd, althans er is geen briefje in de bus gestopt. Van hieruit kun je niets meer regelen, dus we wachten exulting af.
Na de lunch zijn we met de hond, lekker om de plas, gaan wandelen. In het begin even aan de riem en, toen we van de boulevard weg waren, mocht zij los lopen. Zij loopt van links naar rechts, voor ons en achter ons, en daarom moesten w extra alert zijn op eventuele fietsers en wandelaars. Als er iemand kwam, lieten we Roxy zitten en moest ze wachten totdat de persoon voorbij was. Na drie keer had zij het ritueel door en ging zij makkelijker zitten en wachten. Ze vond het heerlijk om de roeken en eksters, die in het veld zaten, op te jagen en ook het spelen met een andere hond is een bezigheid waarvan zij kan genieten. Zo’n 200 meter voor het eindpunt was haar batterij leeg, ze weigerde door te lopen, doch de koppigheid van de baas zorgde dat zij in tussenpozen toch bij de camper aankwam. Nu ligt zij voor pampus en zijn we benieuwd voor hoe lang.
Zondag 21 maart 2021
Gisteren was een heerlijke dag, lekkere zon en gewoon even door het stadspark wandelen en bij de dierenwinkel wt spullen voor Roxy kopen. We houden het bij een korte wandeling, omdat gisteren, voor Roxy, toch wel erg zwaar was. Ok, vrijdagavond heeft ze, evenals zaterdagmiddag, nog genoeg energie over om met andere honden te spelen en spelen bestaat bij haar uit rennen en springen.
‘s Middags kwamen we een oude bekende tegen, de dame die twee jaar geleden zeer uitvoerig met ons had gesproken en gezorgd had dat Hanna’s haar door een echte kapper, uit Antwerpen, geknipt werd. Ze was nog steeds opvallend gekleed en ze genoot nog steeds van de kleine hapjes van het Turkse restaurantje, het restaurantje waar we overigens zelf ook, op vrijdagavond, besteld hadden, en ze kon nog steeds heel uitvoerig kletsen, waarbij ze alles in haar omgeving opnam en daar ook op anticipeerde. Kortom het was weer een gezellig moment.
Later op de middag gingen we nog even wat boodschapjes doen, Hanna in de winkel en ik met Roxy op straat. Op straat kwam een ouder stel naar mij toe gelopen, eigenlijk kwam het stel voor Roxy, en had alleen maar bewonderende opmerkingen over het uiterlijk van de hond. Zij wisten mij te vertellen dat Roxy kenmerken had van de Portugese waterhond, de vorm van de neus en de begroeiing op de neus waren voor hun het overtuigend bewijs, en, ik moest toegeven dat, in de stamboom van Roxy, de Portugese waterhond werd genoemd. Na nog een aantal prachtige complimenten, Roxy zou, als ze mens was geweest, van verwaandheid zorgen dat anderen haar overal heen zouden brengen, ging het stel heen.
‘s Avonds, na de avondwandeling, lekker onderuit, met een goed glas bier, tv gekeken en uitgezocht waar we vandaag naar toe zouden gaan.
Vanmorgen, na het ontbijt en de ochtendwandeling, hebben we het vuil water geloosd en reden we naar Oud-Beijerland, parking de Oude Tol, om daar, aan de oever van de Oude Binnenmaas, te overnachten. We zijn er gaan wandelen en we hadden het koud, een stevige koude wind ontnam je de adem, waardoor we onze wandeling, en het verblijf op de parkeerplaats, hebben ingekort. Na het middagmaal reden we naar Huizen, om bij onze kleinkinderen te kijken en om de honden samen buiten te laten spelen. Het was weer als vanouds, de honden hebben alleen aandacht voor elkaar en het luisteren is iets dat niet meer bestaat. Een paar uur later kregen we de honden met moeite weer uit elkaar en waren we in staat om terug naar de camper te gaan. Nu staan we weer op een rustig plekje en Roxy ligt als een blok voor onze voeten. Morgen de camper weer klaarmaken en daarna terug naar Purmerend.
Donderdag 25 maart 2021
Gisteren met de camper naar de dealer gegaan, eindelijk konden ze de sensoren voor de bandenspanning vervangen en daardoor zijn wij eindelijk verlost van dat gele vervelende knipperend lampje op het dashboard.
Vanmorgen zijn we weer vertrokken, deze keer richting Limburg, met, in onze gedachten, Zaltbommel als eerste overnachtingsplek. De zeven plekken van deze locatie waren reeds bezet en ook stonden er andere campers te wachten op een eventueel vertrek van zo’n gast, zodat zij die plek konden innemen. Voor ons was het duidelijk, wij rijden door naar het bekende plekje in Limburg, en, vanwege de file, gaan we via de kleine dorpjes binnendoor naar Brunssum. Aan het begin van de avond hebben we ons plekje ingenomen en, na een lekkere maaltijd en avondwandeling, zitten we nu lekker onderuit in onze camper.
Vrijdag 26 maart 2021
Vannacht zonder verwarming geslapen, best te doen, alleen last van een koude neus. Roxy kwam ons, nadat zij onze stemmen had gehoord, in alle vrolijkheid begroeten en zo’n moment doet je beseffen dat je een onvoorwaardelijk vriendelijke vriendin erbij hebt. Na de normale ochtendrituelen ben ik met haar gaan wandelen, even een klein rondje door het park, zodat zij weer wat nieuwe vrienden kon maken.
Na het ontbijt zijn we door Limburg gaan rijden, niet de doorgaande wegen, maar de binnenwegen, om uiteindelijk bij familie uit te komen, om daar, in de tuin, te genieten van een kopje koffie. Na een dik uur vertrokken we binnendoor naar Gulpen, over de bekende autobrede holle wegen, om daar, bij de plaatselijke bakker een vlaai te kopen, de kruisbessen met schuim. Helaas we hadden pech en moesten genoegen nemen met een miniscuul klein vlaatje, zo’n eenhapscracker, en daardoor hadden we ook nog maar een half stuk.
De terugweg naar Brunssum ging snel. Daar aangekomen zijn we lekker gaan wandelen, eerst met Roxy aan de riem en, daar waar het toegelaten was, lekker los langs de Rode Beek. Het is jammer dat er, vooral in deze omgeving, veel mensen zijn die een voorkeur hebben voor, zoals ik het noem, agressieve honden. Ze wandelen met hun loslopende hond en, wanneer ze iemand met een hond zien komen, hebben moeite om hun hond weer aan te lijnen, waardoor andere honden, die ook los mogen lopen, de poten onder hun lijf uit moeten rennen. Of ze lopen met een aangelijnde hond, waarbij ze, wanneer er iemand anders met een hond aankomt, met hun volle gewicht de hond moeten tegenhouden en dan ook nog te keer moeten gaan om hun hond onder controle te krijgen.
Vanavond hebben we heerlijke kip met Thaise groente, uit de Omnia-pan, gegeten. Opnieuw een voortreffelijk resultaat en een versterking van onze band met deze pan.
Nu genieten van een heerlijk biertje, een trappist van Nederlandse bodem.
Zaterdag 27-03-2021
Het is net één uur en we zijn weer een prachtige ervaring rijker.
Vannacht werden we wakker van de hagel, maar, toen we de hond uitlieten, was het weer droog en scheen een prachtig zonnetje. Na het ontbijtje even bij de plaatselijke supermarkt wat inkopen gedaan, conform de gedachte ‘doe royaal en koop lokaal’, zaten daar een paar heerlijke flessen bier bij. Nu door naar Epen, camping Oosterberg.
Daar aangekomen hebben we eerst ons vuile water geloosd, om vervolgens naar een plekje aan de buitenrand te rijden. We reden, deze keer onbewust, over het verharde pad en kwamen vast te zitten in de modder, gelukkig kon ik achteruit rijden en kwam ik opnieuw vast te zitten in de modder. Door wat te draaien met het stuur kon ik, na eerst een stukje vooruit te rijden, achteruit rijden, waarbij ik scherp lette op de modderachtige rand rechts. We kwamen terug op ons beginpunt en besloten om elders te gaan staan, maar daar zagen we dezelfde problemen en stonden de meeste campers gewoon op het pad. Weer terug en goed kijken, en ja, dat plekje, hoog gelegen, leek droog en we hadden er het vorig jaar ook willen staan. Dus, reden genoeg om er heen te rijden en ja hoor, we stonden weer vast in de modder. Geen beweging erin te krijgen, dus de rijplaten uit de garage gepakt en voor de banden gelegd. Starten en, rijplaten schieten onder de wielen uit en jij staat nog steeds vast. Wat we ook probeerden, we kwamen er niet uit. Hanna is toen naar de boer gegaan en die kwam eerst kijken en praten over het wat en hoe.
Ik mocht het sleepoog voor de dag halen en vastzetten. Daar kwam de boer, een gast uit de regio Rotterdam die hier hand- en spandiensten verricht, al met de grote tractor aanrijden. Kabel aan het oog vastgemaakt en hij trok me er voorzichtig uit en bracht me naar de vooraf aangegeven plek. Toen ik rechtstond, gaf hij aan dat we even blokken aan de linkerkant moesten zetten en dat we dat vooruit moesten doen. Vervolgens zei hij gedag en, mochten we van de week weggaan en blijven steken, we mogen hem weer erbij halen.
Blokken gepakt en voor de linkerwielen gezet, starten en, opnieuw slippen we door. Onze humor zijn we nog niet kwijt, maar we laten de auto even gewoon staan zoals deze staat. Morgen zien we verder.
Eerst eten, dan de hond uitlaten en verder zien we het wel.
Zondag 28 maart 2021
De zondag is, in de Westerse samenleving, van oorsprong een rustdag, maar de 24-uurs economie zorgt dat de zondag een gewone werkdag wordt. We praten nu nog wel over het weekend, maar het lijkt erop dat het weekend voor steeds meer mensen verlegd wordt naar andere dagen. Wij hebben ons vandaag gehouden aan de traditionele rustdag, de enige activiteit van vandaag was de wandeling met de hond. Een wandeling langs het restaurant De Gerardushoeve om daarna via holle wegen en weilandjes richting België te lopen, om vervolgens via het Bovenste Bos terug te lopen richting de camper. Op de holle wegen en de weilandpaadjes mocht Roxy naar hartelust rennen, in het bos moest zij, conform de nieuwe richtlijnen, aangelijnd meelopen. Dat laatste ging niet altijd goed, soms had Roxy het idee dat wij aangelijnd moesten meelopen, doch dat had geen nadelige gevolgen. Bij de camper vond zij het heerlijk om buiten te liggen en alles om haar heen waar te nemen, slapen hoorde daar niet bij. Nadat zij geborsteld was, kwam ze in de camper en ging onmiddellijk onderuit, uitgevloerd als een vloerkleed.
Omdat het warm was hebben we de deur geopend en de hor gesloten, hierdoor kwam het vloerkleed weer tot leven. Als een oude dame ligt zij voor de hor en overziet haar wereld, soms wil ze hierin actief ingrijpen en, dat vraagt van ons een zeer sterk reactievermogen. Is zij sneller, dan hebben wij vermoedelijk geen hor meer en zijn wij sneller, dan leert zij dat ze, vanuit de camper, niet acties in haar wereld mag ingrijpen. Dit laatste heeft onze voorkeur.
Maandag 29-03-2021
Met dit zonnetje wakker worden doet je vergeten dat we in een vreemde tijd leven. Serene stilte en feestvierende vogels, een combinatie waar we dagen van kunnen genieten, het gevoel dat je hierbij krijgt kan ik alleen maar omschrijven als een geweldig rustgevend vakantiegevoel. Roxy geniet ‘s morgens al vanuit de luie stoel en, wat later op de dag, van de verwarmende zonnestralen en ligt zij heerlijk voor de camper in het gras.
Dinsdag 30-03-2021
Vanmorgen al met Roxy wezen wandelen, kort, omdat zij gewoon bekaf is, zoveel nieuwe indrukken. Buiten ligt zij gewoon los en kijkt naar de mensen. soms kwispelend en, bij reactie, gaat zij de vreemdeling begroeten, soms lui liggend en meewarig naar de voorbijganger kijkend en een enkele keer blaft zij de passant toe. Wanneer zij in de camper ligt, blaft zij iedereen toe en ‘s nachts is zij waaks en reageert zij op vreemde geluiden. Kortom een prachtige nieuweling in onze familie.
We (Hanna) zijn weer begonnen met opruimen en schoonmaken, vanmiddag keren wij huiswaarts en zit de trip er jammergenoeg op. Natuurlijk gaan we wel nog enkele heerlijke boodschappen doen en dan is het voorlopig over. Misschien kunnen we weer half april rijden en dan kunnen we, hopelijk, weer wat makkelijker op familiebezoek.
Vrijdag 09-04-2021
Vanmorgen, om 8.30 uur, mochten we Roxy naar de kapper brengen, en, conform eerdere planningen, gingen we daarna door naar de camperstalling. Nadat de camper voor de deur stond, zijn we op verjaardagsbezoek bij Hanna’s moeder gegaan. Hier kwam het telefoontje dat we Roxy weer mochten ophalen. Ze was heel blij dat ze mij zag, ze sprong om me heen van blijdschap, maar ook de kapster kreeg, van haar, de nodige aandacht. Dit vond ik erg fijn, de kapster vormde, voor Roxy, geen negatieve ervaring, en opgelucht ging ik weer terug naar Hanna en haar jarige moeder.
‘s Middags, we waren weer thuis, kregen we weer de kriebels. Waarom wachten tot maandag? Ook in Purmerend zal het slecht weer worden. Een dik uur later, Roxy was als eerste in de auto, reden we richting Afsluitdijk.
Onze eerste stop zou Makkum worden, puur en alleen vanwege de kibbeling. Daar aangekomen moesten we constateren dat de staanplaatsen nu wat minder aantrekkelijk zijn, dit, omdat er, direct voor de staanplaatsen, op drie meter afstand, werkzaamheden aan de kade worden uitgevoerd. Er was maar één oplossing mogelijk: aan de kant gaan staan, kibbeling bestellen en op eten en dan weer wegrijden. Zo gezegd, zo gedaan, we zijn naar Harlingen gereden en staan nu aan de ‘Nieuwe Vissershaven’.
Voor ons varen de boten, ze, in dit geval vrachtschepen, komen uit de sluis richting de Waddenzee en andersom. Achter ons ligt de visafslag, de Urker visafslag van Harlingen of in Harlingen, en daarbij liggen natuurlijk ook de vissersschepen, geen kleintjes. Rechts voor ons zien we de boten van en naar de eilanden varen. Kort gezegd: we staan midden in de haven en Roxy geniet, evenals wij tweeën, van alles om haar heen.
In de namiddag zijn we met zijn drieën door Harlingen gaan wandelen en dan ontdek je meteen verschillende kanten van dit stadje. Als eerste heb je de moderne haven met, hoe vreemd het ook lijkt, de Urker visafslag. Voor de mensen die het niet allemaal kunnen onthouden, heeft de gemeenschap hiervoor de toepasselijke naam van ‘Nieuwe Vissershaven’ gekozen. Wanneer je de brug oversteekt, kom je, door kleine en smalle straatjes, in het centrum uit. De Leeuwenbrug verbindt twee kades, kades waaraan prachtige boten liggen en waarop mooie oude huizen, af en toe onderbroken door een oud pakhuis, staan. Loop je langs de kade, richting Waddenzee, dan krijg je links van je de Noorderhaven met kleinere vissersboten en de oudere zeilboten. Ga je het echte autovrije centrum in, dan zie prachtige oude panden, welke helaas ook veel leegstand laten zien. En dan, voor ons geheel onverwacht, zie je een mooi beeld staan, een keurige heer met krant onder de arm. Het heeft een bekende uitstraling, het is Anton Wachter, de romanfiguur van Simon Vestdijk. Het is inmiddels 18.30 uur en we besluiten terug naar de camper te lopen. We zitten nu droog in onze camper en schrikken alleen van de scheepstoeter, de veerboot vertrekt.
Zaterdag 10-04-2021
Gaat de hond op de baas lijken, of gaat de baas op de hond lijken? Dit dilemma houdt mij al een aantal weken in haar greep. Onze hond Roxy krijgt, minimaal eenmaal per dag, steeds te horen hoe mooi, knap en vrolijk zij uitziet. De complimentjes die zij in ontvangst mag nemen zou een normaal mens van verwaandheid naast de schoenen doen lopen. Ok, ze heeft een prachtige houding, bijna wat kakkerig elegant., maar genoeg daarover.
Vanmorgen, samen met Roxy, een kleine twee kilometer over het terrein van de ‘ Nieuwe Vissershaven’ gelopen, aan de lijn bij de openbare weg en los op de kade. Terug in de camper lekker ontbijtje, door Hanna gemaakt, gekregen en even het nieuws gekeken. Een uurtje later zijn wij, zonder Roxy, naar de markt gegaan en we hebben daar een paar boodschappen gedaan. Terug bij de camper eerst genoten van een lekkere kop koffie met gebak, om vervolgens alles weer reisklaar te maken.
We gaan naar Sint Jacobiparochie, naar de camperplaats ‘de Zwarte Haan’, gelegen aan de Waddenzee. Daar aangekomen, hebben we een plekje uitgekozen en, terwijl de hond vrij rondrende, ons geïnstalleerd. We staan direct onder aan de dijk en kunnen dan ook niet wachten om de dijk op te gaan. Aan de andere kant van de weg lopen schapen met hun lammetjes, Roxy vindt dit interessant en ze gaat dan ook voor het hek liggen. De lammetjes komen steeds dichterbij en, op het moment dat twee andere doodles blaffen, nemen ze de poten, richting veilige stal. Roxy en de twee doodles gaan uiteindelijk, op de dijk, als idioten achter elkaar aan rennen. Hanna en ik gaan bewust de andere kant op lopen en Roxy volgt ons. Voor ons zien we de kwelder met daarachter de Waddenzee en daarin zie je, links, Terschelling en, rechts, Ameland. Na een tijdje komen we een andere wandelaarster tegen waar we een leuk gesprek mee hebben. Zij woont onder aan de dijk, ze is Canadese, afkomstig uit Toronto en ze heeft in Amsterdam gewoond. De raakvlakken waren duidelijk en we hebben dan ook zo’n half uurtje, op Corona-afstand, gezellig babbelend doorgebracht. Haar hond, een Jack Russel, rende, samen met Roxy, de dijk op en af, ook die twee hadden het fijn. Toen we weer ieder onze eigen route gingen vervolgen, konden Hanna en ik zien dat haar advies, gewoon over het hek klimmen en naar beneden lopen, geen loze opmerking was, want de dame in kwestie tilde haar Jack op en stapte fier over het hek heen, om vervolgens, tussen de schapen door, naar haar woning onder aan de dijk te lopen. Terug in de camper ging Roxy uiteindelijk onder tafel slapen. Straks gaan we op de dijk de andere kant op.
‘s Middags zijn we opnieuw naar de dijk gelopen, de straffe tegenwind deed ons na zo’n kilometer besluiten om om te draaien. Bij het hek aangekomen zagen we nu, voor het eerst, de bekende schelpen, van Santiago de Compostela, en, op dat moment, begrepen we dat de bekende bedevaartsroute hier een startpunt heeft, het bekende Jabikspad begint dus bij de Zwarte Haan.
Zondag 11-04-2021
Gisteravond zagen we een natuurprogramma over de Waddenzee, het was alsof ze datgene, wat we vanaf de dijk hadden gezien, hadden gefilmd. Het was extra genieten, het blik van herkenning is altijd fijn.
Het werd de afgelopen nacht koud en het ging stevig waaien, het was geen pretje. Maar, dankzij onze hond Roxy, kunnen we ons niet, voor welk weertype dan ook, verschuilen. Vanmorgen dus twee keer de dijk op gegaan, deels om te genieten van de harde wind en deels omdat de hond uitgelaten moest worden.
Halverwege de ochtend zijn we naar Holwerd gereden, we wilden naar het beeld ‘Wachten Op Hoog Water’. We hebben het, van een behoorlijke afstand, gezien en besloten toen maar om de Friese kust voor gezien te houden. We kregen opnieuw dat gevoel van ‘wat doe ik hier’.
Onze eerste stop, op Route N34, was Anloo, op de Hondsrug, om het eerste hunebed te aanschouwen. Ik moest rechtsaf een zandpad in, maar, op basis van eerdere ervaringen, besloot rechtdoor te rijden. Helaas, geen kans om elders te parkeren, dus omdraaien en toch maar, met verhoogde hartslag, het pad in te rijden. Na tweehonderd meter had ik maar één mogelijkheid: hetzelfde stuk achteruit rijden. Aan het begin van de zandweg konden we draaien en hadden we de mogelijkheid om, opnieuw achteruit, aan de kant te parkeren. Na een, door Hanna gemaakte, overheerlijke lunch, besloten we, ondanks de miezerbuitjes, het pad, richting hunebed, af te lopen. Er was behoorlijk verkeer in dit bos, paarden, fietsers en wandelaars, deze laatsten al dan niet met hond. Wij waren de enige die belangstelling voor het hunebed konden opbrengen, misschien ook wel omdat we hier als toerist waren. Voor de terugweg kozen we bewust om niet over het zandpad te lopen, maar over de smalle paadjes in het bos. Onze volgende stopplaats zou tevens onze overnachtingsplek worden: Camping De Schaopvolte in Eext. De camping wordt met twee sterren beoordeeld, een, voor mijn begrip, behoorlijk hoge waardering omdat, de tand des tijds heeft hier voedingsbodem gevonden. Desalniettemin is het een plek waar ik, in een beter seizoen, terug wil komen, om opnieuw de rust van het wandelen te ervaren en om leuke fietstochten te maken.
Maandag 12 april 2021
Vannacht is het behoorlijk koud geweest, het ijs stond op de geparkeerde auto’s en de heggen, maar ook het gras, was wit van de vorst. Roxy genoot van dit alles. Wat later op de ochtend zijn we lekker gaan wandelen in de bossen, heerlijk om die stilte te ervaren, een stilte die de vogeltjes deed fluiten. Op sommige plekken mag een hond loslopen en, Roxy vond dat heerlijk. Als een idioot ging zij dwars door alles heen, rende recht op ons af en trok aan haar handrem, zodat zij vlak voor ons een bocht van 180 graden maakte en, terwijl de grond tegen ons opspatte, weer van ons vandaan rende. Het is een genot om haar de meest vreemde capriolen te zien uithalen.
Na een, wederom door Hanna gemaakte, lunch vertrokken we richting Annen, we wilden een nieuwe gastank, een grote in plaats van de kleine lichtgewicht tank. Bij het benzinestation aangekomen, werden we geholpen door een zeer vriendelijke medewerkster, een ervaring welke je niet in de randstad zult opdoen, zij bracht de volle tank naar de camper en nam de lege mee.
De overnachtingsplek welke wij hadden uitgezocht, voldeed, bij aankomst, niet aan onze verwachting en doorrijden was daarom de enige optie. De nieuwe plek ligt voorbij Ruinen, camperpark Dwingelderveld, een plek aan de rand van een klein bos met prachtige bomen. Een kleine wandeling voordat we gaan eten en daardoor de zekerheid dat we morgen weer lekker gaan wandelen.
Dinsdag 13-04-2021
Vanmorgen om zeven uur zijn we buiten aan het wandelen, Roxy is erg onrustig en kan het snuffelen niet laten, je moet haar voorttrekken. We hebben vijftig meter gelopen en dan staan we oog in oog met drie prachtige kleine reeën. Ze grazen terwijl wij toekijken, Roxy staat strak in de houding, maar geen trekken aan de riem, net alsof ze ook vol bewondering kijkt. Een hert ziet ons en waarschuwt de andere twee. Driemaal twee reebruine ogen die de jager aankeken, wat een geluk dat je zoiets, omdat het deze vakantie de eerste keer is en dan ook nog volkomen onverwacht, mag zien. Langzaam, zelfs statig, lopen ze richting boszoom en even later zijn ze verdwenen. Trots loop je verder en even later zie je het volgende groepje herten lopen. Het gevoel is nu heel anders en dat roept een oude herinnering op. We waren toen in Portugal, en ontdekten een paar bewoonde ooievaarsnesten, ons hart klopte een versnelling hoger, maar na het zien van tien bewoonde nesten werd het zo gewoon als het zien van een duif op de Dam.
Na het ontbijt zijn we opnieuw gaan wandelen, door het bos richting Kloosterweide. De Kloosterweide, onderdeel van het Dwingelderveld is een gebied zonder paden, een gebied waardoor je mag zwerven, een gebied dat je deelt met de natuur in al haar facetten. We genieten van de rust, van de rustgevende vogelgeluiden en soms is daar ook de klagende zang van schapen, kortom een aanrader waar wij, dan met fiets, terugkomen.
Halverwege de middag besloten we weer verder te rijden, Oldebroek, met name De Campertuin, werd ons einddoel. De reis verliep, ondanks het Nederlandse weer, comfortabel. De warme zon, de natte hagel, sneeuw en regen konden ons gevoel niet klein krijgen. We gaan onze vijfde nacht tegemoet, maar we hebben het gevoel dat we al veel langer van huis zijn. Volgens ons komt dat door het gegeven dat wij niet stilzitten, maar actief zijn, vooral het wandelen in steeds weer een andere omgeving draagt hieraan bij. Morgen gaan we naar het bos in deze omgeving.
Woensdag 14-04-2021
Vannacht werden we wakker gemaakt door Roxy, ze had oorpijn. Na flink knuffelen en masseren konden we allerdiepste weer opnieuw gaan slapen. Het was vanmorgen al acht uur toen Roxy zich opnieuw meldde, normaal maakt zij ons rond zeven uur wakker, ze wilde graag naar buiten. Ze liep vrolijk mee en leek nergens last van te hebben. Na het ontbijt zijn we gaan wandelen op het terrein van Zwaluwenburg, een bos met prachtige bomen en heel veel vogels, vooral de valken vielen ons op.
Terug bij de camper wilde ze lekker buiten in het zonnetje liggen, pas toen we aanstalten maakten om te vertrekken kwam zij in alle rust weer binnen. We zetten vandaag weer koers naar Purmerend, deels omdat Roxy toch een gevoelig oor heeft.
Vrijdag 16-04-2021
Gisteren heb ik de fietskar in de camper gezet, het gaat, maar of dit de juiste indeling is, moet de toekomst uitmaken. Vanmorgen de camper weer reisklaar gemaakt en deze keer ook de fietsen achterop gezet, het is duidelijk dat ik mij nog niet de juiste handigheid hiervoor heb eigen gemaakt. Uiteindelijk staan ze beide fietsen op het draagrek en moet ik zeggen dat de hoogte mij alleszins meevalt, ik kan het, voorlopig, nog alleen handelen. Ons eerste doel is Wageningen, een gratis plek aan de Rijnhaven, naast de betoncentrale. Ok, de eerste indruk is voor mij niet positief, doch, als ik sta en rondkijk, word ik enthousiaster. De ooievaars liepen, beneden aan de dijk, door het weiland om voedsel te zoeken.
Na een lekker kopje thee besloten we te gaan wandelen in de uiterwaarden van de Wageningse Geul, een geul die door de Nederrijn gevoed wordt. Hanna had gezien dat er in Wageningen een botanische tuin is, daardoor werd de richting van onze wandeling, richting stad, bepaald. Via het bergpad kwamen we uiteindelijk bij de tuin uit en ontdekten dat deze tuin voor honden verboden is, een fikse tegenvaller. Een toevallige passant gaf ons de tip een stukje verder te lopen, daar is een gebied waar de honden wel mee mogen en daar had je ook een prachtig gezicht op de Nederrijn. Dat verhaal klopte, alleen kozen we op op een bepaald moment voor de afdaling via de trap en kwamen we weer beneden bij de uiterwaarden uit. Onze wandeling ging via de uiterwaarden van de Nederrijn, door de Bovenste Polder, terug naar de camper.
Roxy ligt, vermoeid van dit alles, heerlijk onderuit. We hebben mogen ervaren dat het buitenzitten, zonder dikke jas, nog niet aan te raden is en daarom hebben we besloten om van binnenuit de boel af te leggen. Succesvol, kan ik stellen, want, dankzij de verrekijker, weten we dat het eerste koppel fazanten zo’n vijfentwintig meter voor ons in het struikgewas zit.
Halverwege de middag even de stad ingegaan, kijken hoe het centrum er uitziet. Het valt ons op dat de winkels open zijn en met twee systemen werken, als eerste de belafspraak en als tweede het werken met stoplichten, waarbij groen vrij binnenkomen is en rood betekent wachten. Bij de ene winkel met stoplichten moet je nog je naam en adres opgeven en bij de tweede winkel kun je gewoon doorlopen met een mandje. We hebben nog gekeken voor een lekker flesje bier, maar dat hebben we helaas niet gevonden, daarom zal het vanavond wijn worden. Bij terugkomst zien we dat er een aantal campers zijn bijgekomen, er mogen vier stuks staan en er staan er inmiddels 10, ben benieuwd wat er gaat gebeuren.
Zaterdag 17-04-2021
Het ochtendlawaai begon met een tractor die langs reed, om half zeven, gevolgd door een aantal vrachtwagens van de cementcentrale. Om nu te stellen dat de overlast zo groot is, vind ik overdreven. Om acht uur begon voor ons de nieuwe dag, dit was het moment dat Roxy ons actief wakker kwam maken.
Samen met Roxy zijn we naar de markt gegaan, vooral om Roxy te socialiseren, en hebben daar lokaal weer inkopen gedaan. In het begin van de middag zijn we weer de uiterwaarden op gegaan, een leuke wandeling, waarbij Roxy, helaas, aangelijnd was. Terug bij de camper koos zij voor een stevige middagslaap, zo stevig, dat het leek alsof ze te beroerd was om haar bakje aan te raken. Toen er visresten in haar bak gelegd werden, stond ze redelijk snel bij haar bak en een paar minuten later lag ze, likkebaardend, weer op haar kussen.
De avondwandeling werd met weinig enthousiasme ontvangen, maar, dat veranderde op het moment dat ze een andere doodle ontmoette. Beide honden hadden alleen maar aandacht voor elkaar, aandacht die enorm veel energie kostte, waardoor ze andere honden niet (wilden zien) zagen. De wijze waarop deze doodles met elkaar aan het spelen waren, blijft voor mij een prachtig schouwspel. Nu ligt ze, en dat mag ook, weer languit dwars voor ons bij te komen van alle indrukken.
Vannacht slapen we opnieuw in Wageningen, op het Pabstenspad, bij de Rijnhaven.
Zondag 18-04-2021
Na lang wikken en wegen hebben we een beslissing genomen, niet de plek met restaurant, maar de plek in Vianen, bij Cuijk, en daarom verplicht zelf te koken. We verlaten ons plekje in Wageningen, waar we genoten hebben van o.a. ooievaars, lepelaars, reigers, ganzen, eenden en fazanten. Deze mooie omgeving staat duidelijk in onze agenda.
Aangekomen op “Ons Plekske” hebben we een leuke plek gekregen, we staan, niet hutje aan mutje, met veel ruimte naast en achter ons. Het is tijd dat we gaan ervaren hoe het fietsen in den vreemde gaat, is de camper logisch ingepakt, kunnen we de spullen makkelijk uit het bagageruim pakken en kunnen we straks ook alles weer goed opbergen. Maar eerst gaan we eten en genieten van het heerlijke nietsdoen in de zon. Vervolgens pakken we de fiets en gaan een dikke twaalf kilometer proefrijden, het gaat goed, ook al piept Roxy. Na het stoppen onderweg om een stukje te lopen, springt zij, net als bij het wegrijden van de camper, weer vol enthousiasme in de kar, dat is alleen maar fijn. Al redelijk snel gaan we terug naar de camper, vooral omdat de omgeving ons niet kon bekoren, en gaan de fietsen weer achterop, nu onder een hoes, en de hondenkar gaat in het bagageruim.
We zitten weer in de zon, te genieten van een heerlijk biertje, “everzwijn”. Aan het eind van de middag worden de tafel en stoelen opgeruimd, alles verloopt uiteindelijk soepeltjes.
Donderdag 22-04-2021
Gisteravond werd het duidelijk dat we vandaag weer zouden reizen. Het was een vroege start, we reden rond negen uur richting Zuid-Limburg. Onderweg even de toiletpot geleegd, alleen maar om te kijken hoe de voorzieningen bij de Roevepeel zijn. Ik kan stellen dat je gewoon alles daar kunt regelen, toilet, grijswater en schoonwater, en dat allemaal zonder kosten, een unieke aanbieding voor Nederland. We staan in Brunssum en hebben onze wandelingen al gedaan. Roxy heeft, in het begin van de middag, zich, samen met een andere hond, kunnen uitleven door achter elkaar aan te rennen, te springen over de beekjes en in de beekjes. Het werd afgerond met een gezamenlijk bad in de beek en hijgend liepen beide honden met hun baas weer heen.
‘s Middags buiten gezeten en, samen met familie, een kop koffie en glaasje wijn gedronken. Deze gezellige Corona-bijeenkomst hebben we afgesloten met een leuke wandeling over het park.
‘s Avonds wilden we een Mexicaanse serie op Netflix streamen, dat lukte helaas niet. We kregen of het het beeld te zien, of de ondertiteling. Bij het aansluiten kregen we de mededeling dat er een beschadigde draad (HDMI kabel) zou zijn, volgens ons klopt dat niet, de kabel is nieuw. Uiteindelijk hebben we gewoon iets anders gekeken.
Vrijdag 23-04-2021
Vanmorgen om acht uur stond voor ons de eerste wandeling op het programma. Roxy, die gisteravond totaal ban de wereld was, vond dat ze recht had op deze wandeling. Het was vandaag zo’n heerlijke zonnige hangdog. We hebben diverse kleine klusjes in en aan de camper uitgevoerd en ook de nodige wandelingen in het park kunnen we op ons daglijstje zetten. Roxy heeft, tussen de wandelingen door, gezorgd dat haar batterij weer werd opgeladen, ze toonde geen enkele vorm van activiteit.
Op de plek waar we gisteren zijn aangekomen, is het aantal campers inmiddels verdrievoudigd en staan er nu elf verschillende wagens. Het is duidelijk, omdat er weinig kinderen op deze plek zijn, dat het weekend begonnen is.
Zaterdag 24-04-2021
Vandaag weer zo’n heerlijk dagje: stevig fris windje met veel lekkere zonneschijn. We hebben, met Roxy in de hondenkar, een fikse fietstocht gemaakt, deels over de Brunssumerheide. Het is daar heerlijk fietsen en er zijn genoeg plekjes om te stoppen en te genieten van al het schoons. Onderweg even koffie gedronken bij familie en daarna gewoon weer verder gereden. Roxy stapt heel makkelijk in de kar, maar tijdens het rijden voelt ze zich niet op haar gemak, nu moest zij erg veel janken en was ze blij als we onderweg stopten en haar eruit haalden. Op het moment dat we weer verder wilden fietsen, stapte ze gewoon weer in en begon het janken opnieuw. Dit blijft mij verbazen.
Morgen gaan we richting Huizen, naar onze dochter.
Zondag 25-04-2021
Vanmiddag even bij onze (klein)kinderen op bezoek geweest en afgesproken dat ze morgen even hier, de camperplaats, op bezoek komen. De verbouwing van hun huis start morgen.
Bij het uitlaten van de hond hadden we allebei het geluk dat de buurman ook met de hond buiten was. Ik vind het nog steeds leuk om naar spelende honden te kijken en, soms heb je het geluk dat je ook nog tot een goed gesprek met de baas van de andere hond kan komen.
Vandaag had ik een vriendelijke wat oudere grijsaard, eigenlijk ben ik dat zelf ook, maar mijn haren zijn kort en die van hem zijn lang met wie ik in gesprek kwam. Het gesprek begon over het weer, hij vond het winterachtig koud, alleen in de zon was het goed toeven, maar zijn huid had toch al de doorbakken kleur van de zon gekregen.
Niet even daarna vertelde hij mij dat hij gewoon liever dood was. Nadat de opmerking tot mij doorgedrongen was, moest ik hem de vraag van het waarom stellen. ‘Mijn vrouw zit in de gevangenis, ik heb geen vertrouwen in justitie, mensen die rijk zijn kunnen alles pikken en mijn vrouw nam een mes.’ Oké dacht ik en tegelijkertijd probeerde ik alles in het juiste perspectief te krijgen. Uiteindelijk werd me duidelijk dat zijn vrouw iemand met een mes te lijf was gegaan en dat zij daarvoor veroordeeld is. Bij doorvragen begreep ik dat hij woensdag weer bij zijn vrouw op bezoek zou gaan. Dit laatste was voor mij een handvat en dat greep ik, op het moment dat hij weer over zijn wens om dood te zijn, vast. Helaas zonder resultaat, hij mocht zijn vrouw alleen achter glas zien. Mijn volgende opmerking dat het toch fijn moet zijn als zijn vrouw weer vrij komt had niet het gewenste effect, alleen reageerde hij door te zeggen dat zij misschien in mei vrij kan komen. Het lukte me niet om deze grijsaard, die een half-leeg-glas mentaliteit heeft, op te vrolijker, toch zag ik dat hij genoot van zijn hond en van mijn hond. Wij wensten elkaar een prettige avond en gingen ieder terug naar onze eigen camper.
