2021 HET NIEUWE EUROPA

Zondag 13 juni 2021

Ruim een week geleden kregen we onze tweede prik en daarna zijn beide vaccinaties in het, inmiddels beroemde, gele paspoort bijgeschreven. Afgelopen week kwamen de versoepelingen in Europa: Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk erkennen het gele paspoort en staan Nederlanders, onder strikte voorwaarden, toe om te reizen. In Duitsland moet je een adres opgeven, iets dat voor camperaars erg moeilijk is en in Frankrijk moet je een eerlijkheidsverklaring tekenen. Maar welk land je ook wilt bezoeken, je moet minimaal twee weken volledig ingeënt zijn.
Wij gaan voorlopig richting Frankrijk en hebben vandaag de eerste etappe, waarvan de finish in Maarheeze lag, gereden. We staan in of bij een natuurgebied en kunnen nu al zeggen dat we genieten van de volledige rust, waarschijnlijk hebben we morgen een rustdag.

De luifel staat uit, het glaasje bier staat op tafel en Roxy ligt onder de camper bij te komen. Zij heeft gisteren, omdat wij bij Barbara gingen klussen, de hele dag met haar zusje mogen spelen.

Maandag 14 juni 2021

Gisteravond konden we ervaren dat er nog steeds muggen zijn en dat de overlast van die, kleine driehoekige tot die grote langwerpige, beestjes nog steed hetzelfde is: jeuk en bultjes. Ook hetzelfde blijft het prikresultaat: ik de eerste en Hanna de rest en daar hoor je mij nu eens niet over zeuren.     
Vlak voor het begin van de voetbalwedstrijd kwam de beheerster van het terrein even kennis maken en, na een geanimeerd gesprek konden we binnen, na het laatste reclameblok, de voetbalwedstrijd zien. Elke voetbalkenner zal zijn of haar eigen analyse hebben, daarom houd ik het bij de opmerking dat er op het veld weer zo’n typisch Nederlandse mentaliteit waarneembaar was. Na de wedstrijd, zonder bitterballen, zijn we gaan slapen om vanmorgen door het gekwetter van vogels wakker te worden. De serene rust van gisteren is er weer en na de normale ochtendrituelen zaten we, om acht uur, weer rustig aan ons eerste kopje koffie.    
We hebben, na ontbijt en ochtendwandeling, onze luifels uitgeprobeerd, een zijstuk met raam en een voorstukjes van gaas, en zijn tot de conclusie gekomen dat de zijluifel achterin opgeborgen moet worden en dat voorluifel binnen handbereik moet liggen. De voorluifel creëert schaduw en zorgt dat het onder de autoluifel koeler is. Roxy kiest voor een plekje onder de camper.       
s’Middags zijn we even op de fiets, en Roxy in haar kar, het dorp ingegaan. We waren, vooral dankzij de warmte, binnen het uur terug. Wanneer Roxy in haar kar moet, stapt ze zonder problemen in, wanneer we fietsen begint zij regelmatig te janken. Toch stapt ze tien minuten later weer gewoon in haar kar. Ze heeft totaal geen angst voor de kar, ze snuffelt er aan en gaat er gewoon in liggen. Het is voor mij dan ook onduidelijk waarom ze regelmatig jankt.  
Als het klokje zeven tikt en de grootste hitte van de zon is verdwenen, komen de kleine muggen die je behoorlijk onder handen nemen, beter gezegd onderprikken. Nu ben ik de klos en kan er drie op mijn rechter arm bijschrijven, Hanna twee op haar linkerbeen. Azaron biedt vandaag weer een beetje ondersteuning. Het is heerlijk nagenieten van de ondergaande zon als je met een St. Feuillien quadruppel in je hand voor je camper zit. Ik besef het enorme voorrecht dat we hebben.

Dinsdag 15 juni 2021

Gisteravond hadden we het gezellig, maar we waren niet de grootste genieters, dat waren de muggen die vannacht op bezoek kwamen. Roxy reageert ‘s ochtends pas nadat zij ons heeft horen praten, zo ook deze morgen. Het uiteindelijke resultaat was dat we vanmorgen al voor zeven uur met de hond op straat waren.    
Na ons ontbijtje hebben we de camper weer schoongemaakt, zodat we weer verder konden reizen. Het eerste doel was een camperwinkel in Budel, helaas hadden zij niet de spullen die wij graag zouden willen kopen, daarom konden we al gauw richting Kerkrade rijden. Na een kort gericht bezoek aan deze gemeente zijn we bij familie koffie gaan drinken. Dankzij de gezelligheid werd de koffie met vlaai vervangen voor iets frissers, Hanna zocht haar heil in kraanwater en ik in bewerkt water, een lekker blond biertje, met Franse kaas. Dat even langskomen werd uiteindelijk een gezellig dagje plakken, blijkbaar hoort zo iets bij ons en onze families. Vanavond staan we weer op ons oude plekje in Limburg: Brunssum

Woensdag 16 juni 2021

Vanmorgen verlieten we, na een goede nachtrust, om acht uur de camperplek en zetten we koers richting A.C. Toon om de juiste batterijen te kopen. Gisteren had Hanna drie led-lampjes, voor in de kast en onder het bed, gekocht en vandaag ging zij voor de AAA-batterijen.      
De volgende stop zou Rodt, het Biermuseum zijn, of een plekje in Luxemburg. In het begin reden we over de Belgische binnenwegen en daar viel ons de verkeersluwte nog niet op, pas op de autoweg richting Francorchamps ervaarde je dat er alleen vrachtverkeer reed. Wij zagen alleen Belgische personenwagens en Campers rijden, iets dat toch wel vreemd aandoet. Bij Rodt gingen we van de autoweg af, richting Skihütte, dit is het Biermuseum. Daar aangekomen leek het alsof we van een andere planeet kwamen, bij het oprijden en parkeren werden we gadegeslagen door de camperaars die er al stonden, allemaal Belgen. We parkeren met onze voorkant richting bos en aan het eind van de dag staan alle andere camperaars met hun achterkant richting bos. Een duidelijker onderscheid tussen Nederland en België is niet mogelijk.     
Vanwege de warmte kiezen we voor schaduw en kleine korte wandelingetjes, dit laatste ook vanwege Roxy. Haar activiteitsniveau lag op +1, pas na zeven uur liep dit op naar +7, ons eigen activiteitsniveau zal daar niet veel mee verschillen. Op het terras, we besloten om uit eten te gaan, had ik moeite met haar toename in activiteit, toch moet ik stellen dat ze het zeer goed doet. Hanna koos voor een broodje hamburger en ik voor een schnitzel en de rest was bij ons hetzelfde, toch was er een enorm verschil in prijs.   
Terug bij de camper heeft Hanna, terwijl ik de hond uitliet, koffie gezet. Het is weer een prachtige dag die overgaat in een rustige avond en nacht. 

Vrijdag 18 juni 2021

Gisteren hebben we meegedaan met de regels die voor huisdieren gelden: ‘s morgensvroeg de hond uitlaten, overdag rusten en in de namiddag de hond uitlaten. Daarna hebben we nog de voetbalwedstrijd gekeken, daarover geen commentaar. Kortom het was een dag van nietsdoen. ‘s Middags kwam de politie over het terrein rijden en op het moment dat hij draaide, precies voor onze camper, dachten we allebei dat ze ons kwamen controleren. Schijnbaar waren we niet interessant genoeg, want zij reden, zonder ons een blik waardig te geven, weer van het terrein af.
Vanmorgen zijn we binnendoor richting Luxemburg gereden en hebben onze plek gevonden in Berdorf, een klein dorpje in het “Klein Zwitserland” van Luxemburg. Na het installeren van de wagen, hebben we ons klaargemaakt voor een wandeltocht van een kleine vier kilometer, van gemiddeld niveau. Het weer zat mee, geen echte zon, zelfs een beetje motachtige regen, en het was een tocht door het bos.
Met een gezonde hartslag, bij mij oplopend tot 129, liepen we met z’n drieën door kloven en langs bergwanden, we hadden eten en drinken bij ons en onderweg was er, volgens de foto’s die we gezien hadden, genoeg stromend water om Roxy te laten genieten. Dat laatste was niet juist, er was geen stromend water, alles was opgedroogd. Daarom namen wij genoegen met een slokje water en kreeg Roxy steeds haar bakje gevuld. Een prachtige tocht, en een aanrader voor iedereen, waarbij ik je wel wil meegeven dat “gemiddeld” hier iets anders is als “gemiddeld” bij mij.
Terug bij de camper eerst koffie drinken en daarna een frisse douche. Roxy ligt ondertussen rustig bij te komen van deze stevige wandeling.   

We hebben een heerlijk Luxemburgs Biertje gekocht, een EB-hellen, en genieten voor onze camper van dit koele vocht. Op dit moment beseffen we dat we, nu er zoveel Nederlanders in de directe omgeving kamperen of met hun camper staan, heel relaxed zijn, we krijgen het gevoel dat wat we doen echt mag.

Zaterdag 19 juni 2021

Na een slechte nachtrust ben ik om half acht met de hand gaan wandelen en daarna heb ik de bestelde broodjes afgehaald. De croissantjes smaakten, met de Luxemburgse peperdure aardbeienjam, goed. Had ik toch nog enig profijt van de, gisteren in de bloedhete zon, gehaalde boodschappen bij de enige, en dus ook de duurste, winkel in het dorp. Na het ontbijt zijn we ons weer gaan voorbereiden op het volgende traject. Een klein stadje net over de grens met Frankrijk: Rodemack. De gegevens netjes in de planner ingevuld, blijkt dat de eerste afslag afgesloten was, en moesten we een aangepaste route nemen. Daar hoor je ons niet over klagen, wat een prachtige omgeving, je mag negentig rijden, wij reden rond de vijftig en, omdat er nauwelijks ander verkeer was, konden genieten van dat stuk van de route. In alle rust konden we, ondanks sommige problemen door afgesloten wegen of doorgedraaide routeplanner, ons doel bereiken.
We staan op een weiland, geschikt voor 200 auto’s, net naast het dorp, een van de twee buren, inderdaad er staan drie campers, zijn Fransen met kinderen en dat is voor Roxy heel fijn. De kinderen hebben een voetbal en Roxy ontfermt zich hierover, waardoor iedereen lacht en Roxy zich op alle mogelijke manieren gaat uitsloven. Soms rent zij achter de bal aan en soms gaat de bal met haar aan de loop, dit laatste vooral als de bal onder haar buik komt. Deze pret is na vijf minuten abrupt voorbij, de scherpe hoektanden van Roxy degraderen de bal tot een slap stukje plastic. De Fransen willen van geen vergoeding weten, zij hebben plezier gehad en gelachen. Roxy heeft nu het jongste meisje tot vriendin uitgekozen, ze spurt weg, komt terug en laat zich voor haar op de grond vallen om vervolgens door te rollen tegen haar voeten om daarna dit ritueel nog enkele keren te herhalen. Van de angst die het meisje voor Roxy had, is niets meer over.    
Nu even eten en drinken, zodat we straks het dorp met onze aanwezigheid kunnen vereren.  

We hebben het dorp bezocht, alles was, ook al stond dat anders aangegeven, gesloten en de brouwerij zou pas om 16.00 uur in plaats van 14.00 uur open gaan. De hitte noodzaakte ons om terug te gaan. Onderweg mocht Roxy even met haar poten in een snel stromend beekje staan, dat staan werd springen, rennen en liggen; zij genoot voor het eerst zo zichtbaar van water waardoor we nu al nieuwsgierig zijn wat zij een volgende zal doen.   
Bij de camper gekomen kozen we echt weer voor rust, ook Roxy had daar behoefte aan. Toen Océane, het Franse buurmeisje, terugkwam van het zwembad, ging zij linearecta naar Roxy en Roxy was enorm lief en voorzichtig met haar. Ze glunderde, en haar vader even later ook, toen ze met Roxy mocht wandelen. Als dank kregen we een tekening van haar.   

Het is benauwd en heel warm, elke beweging veroorzaakt overdadige transpiratie, dus de voorspelling van onweer doet ons wel en geen goed. Het wel is voor de afkoeling en het geen is voor de Nederlandse taferelen van gisteren. Het waren uiteindelijk te weinig druppels om de auto nat te maken en onze afkoeling kregen we alleen door een koude douche en dat was nog maar tijdelijk ook.

Zondag 20 juni 2021

We hebben duidelijk de zoon van de oppergod Odin beledigd, hij, Donar dus, ging vannacht als een doldwaze stier te keer, de vonken, die de hemel verlichtten, deden pijn aan je ogen en zorgden ervoor dat, door de luchtdruk, je bed heen en weer ging. Toen we vanmorgen opstonden was er nog maar 18 van de 34 graden over, in ieder geval een temperatuur waarin je weer iets kunt gaan doen.     
We vertrokken richting Saverne, de poort van de Elzas, en gingen, omdat de parkeermogelijkheden voor ons tegenvielen, direct door richting Waldschein, om een plekje aan het meertje te vinden. Dat plekje vonden we, ook omdat het toerisme hier nog steeds niet op gang is gekomen. Helaas mag Roxy niet in het meertje, maar zij geniet nu ook van het kleine beekje dat fris water aanvoert.   
We kunnen stellen dat de weergoden ons goedgezind zijn, we kunnen buiten zitten en pas na vieren begint het zachtjes te regenen. 

Maandag 21 juni 2021

De regen van gisteren stopte om zeven uur en kreeg om acht uur een hervatting, een tweede helft tot ver na middernacht. Het gevolg hiervan was dat de temperatuur weer wat gezakt was en dat Roxy ‘s morgens door het natte gras moest lopen.    Na een lekker ontbijt zijn we naar Dabo, specifiek naar Mont Dabo, gereden, om te genieten van het prachtige uitzicht. Helaas hadden we de pech dat ze deze week begonnen waren met de sloop van een pand dat op de top staat, hierdoor konden we niet de echte top en de kapel bereiken. Toch was dat niet een echte teleurstelling, het uitzicht was prachtig. Het volgende punt waar we heen wilden gaan was Mont Sainte-Odile. De route die we hiervoor moesten rijden ging soms dwars door oude steden, waardoor we weer vol bewondering onder stadspoorten door moesten rijden en daarna konden genieten van de meest kleurrijke, prachtige oude gebouwen. Uiteindelijk, na een kilometerslange eenzame tocht door het bos, bereikten we de abdij van Saint-Odile. Omdat we Roxy bij ons hadden, was het complex verboden terrein. De buitenkant, waar we wel mochten lopen, was imposant, niet alleen vanwege de rotsformatie, maar ook door de Kruisweg die daarop was aangebracht.

Na het bezoek zetten we onze reis voort, het doel was de oude wijnroute in de Elzas. Na Barr twijfelden we of we door moesten gaan, en in Mittelberheim wisten we het zeker, deze route is niet bedoeld voor campers, de straatjes tussen de eeuwenoude huisjes waren te smal om relaxed te rijden. We kozen nu voor een andere route, de zgn. groene route richting Riquewihr., een prachtig klein stadje, maar lang niet de mooiste in de Elzas. We staan nu, alleen, op een pleintje. Bij het wandelen door de stad viel ons op dat er toch al menige Nederlandse toerist aanwezig was, soms om te genieten van het vakantiegevoel en soms alleen vanwege de vin. Overigens, dit is een gebied dat ik je kan aanraden, maar dan gewoon met de auto.


Het regende terwijl we voetbal keken, maar nu, gelukkig na de wedstrijd, is de tv uitgevallen en lijkt het alsof we in een autowasstraat staan, een wasstraat met feestelijke verlichting.

Dinsdag 22 juni 2021

Er zin van die dagen die je snel wenst te vergeten, vandaag was zo’n dag. We zijn gewoon een dikke 200 kilometer gezakt en zitten nu in de Jura, we staan nu in Mouthe, dichtbij de “Source du Doubs”. Vanaf onze staanplaats is het een kleine twee kilometer lopen en het is wederom een plek waar Roxy zich, wel goed aangelijnd, kon uitleven.

Woensdag 23 juni 2021

Vanmorgen even naar de bakker gelopen, zodat we weer kunnen eten. Na het ontbijt zijn we in alle rust vertrokken, om vervolgens, zo’n veertig kilometer verderop, bij het Lac de Narlay op een camping te gaan staan. We genieten van de rust en het water van het meer. Dit is dus het leven als God in Frankrijk.

Wat was ik weer voorbarig. Code geel waar we staan.

Donderdag 24 juni 2021

De regen en de zon zijn nu niet meer in evenwicht, daarom hebben we goed nagedacht over de door ons te nemen route; gaan we zuidwaarts richting Spanje, gaan we noordwaarts richting Purmerend, gaan we westwaarts richting Bretagne og gaan we oostwaarts richting Duitsland? Vandaag hebben we een behoorlijk stukje in de regen gereden, om ‘s middags, rond vijf uur, op een plekje in Epinal te gaan staan. We zijn even, toen het droog was, naar het centrum gelopen, om, na een kort bezoek aan de basiliek, in de regen terug te lopen. Natuurlijk heeft Roxy wel nog genoten van het water, een fonteinplein met stralen die verdwenen en in hoogtes varieerden. 
We hebben gegeten en kijken nu naar de sportieve Fransen, zij doen allerlei oefeningen in een ingekorte kajak, van ronddraaien tot voorover omslaan, de zgn. natte koprol, die, stug in de regen, blijven oefenen. Morgen weer een nieuwe dag, ik hoop met minder water.

Vrijdag 25 juni 2021

Vanmorgen eerst bij de bakker lekker brood gekocht en genoten van een Frans ontbijtje. Voordat we de volgende stap konden zetten, kwam er controle vanuit de gemeente Epinal, hij wilde informatie over onze reis naar Epinal en vertelde dat we niet hoefden te betalen en dat we stroom mochten gebruiken, dit alles ter promotie. Hierna zijn we de stad ingegaan, lopend heen en wandelend terug. Tussendoor hebben we nog wat kleine hapjes gekocht, zodat we, terug bij de camper, weer een typisch streekgerecht, een soort reibekuchen, konden eten.      
We hebben daarna alles ingepakt en zijn verder gaan rijden, doel was de stad Colmar. De rit was prachtig, mooie kronkelwegen met prachtige vergezichten en hoge bergpassages. We staan nu bij Colmar, op een plekje aan de haven, geen plekje om over naar huis te schrijven, we om even te staan en, omdat de zon, sinds dagen, weer echt schijnt, buiten te zitten. Morgen gaan we de stad verkennen.

Zaterdag 26 juni 2021

Als eerste een paar mensen, via messenger, gefeliciteerd, zij mogen vandaag hun trouwdag vieren, daarna zijn we naar het de centrum gelopen. Ik wil niet negatief zijn, Colmar is een mooie, leuke stad, maar niet de enige in zijn soort. Omdat we al zoveel plekjes hebben gezien, is ons ‘oeh en ah’ gevoel een beetje afgestompt, en daardoor waren we ook wat sneller klaar met het rondlopen door de stad. Ok, we hebben niet alles gezien, maar dat hebben we in de andere steden ook niet gedaan, dus hoeft geen enkele Colmar-liefhebber met vragende opmerkingen te komen van ‘heb je dit of dat gezien?’.  

Op de terugweg even bij de bakker langs gereden en toen terug naar de camper om deze vertrekklaar te maken. Onze reis gaat richting Alpenstrasse in Duitsland. Via een rustige route rijden we Duitsland binnen en ontdekken al snel dat de afstanden hier korter lijken, vooral omdat je door kunt rijden op goede wegen, zodat je onderweg je bestemming kunt aanpassen. Giesingen werd uiteindelijk Hagnau am Bodensee en, daar aangekomen, bleek dat we, omdat alles vol was, iets anders moesten zoeken. In de directe omgeving van de Bodensee was niets te vinden, dus moesten we meer het achterland in en dat hebben we gevonden en geweten. Afslaan op wegen die niet meer bestaan, of een afslag die wel bestaat maar uitkomt op het binnenplein van een paar huisjes. Uiteindelijk hebben we de bestemming wel kunnen bereiken en werden we ‘gastvrij’ ontvangen, nog voordat we, bij wijze van spreken, stilstonden, moesten we al betalen. Deze boerin is echt het meest slechte voorbeeld van Duitse gastvrijheid. Oh ja, we staan in Meckenbeuren, op een fruitbedrijf, en, tot onze grote tevredenheid, kunnen we zeggen dat het een leuke plek is, maar wel voor één nacht. En dan nog, het fruit is niet aanwezig.

Zondag 27 juni 2021

Vannacht, om half twee, gingen de alarmlichten aan, een blauw knipperlicht, van de koelkast, en verlichtte de camper, ik kon dus het bed uit om van gasfles te wisselen. Na deze nachtelijke onderbreking mochten we verder slapen en ‘s morgens om negen uur stonden we pas naast ons bed. Na alle dagelijkse beslommeringen konden we de camper weer vertrekklaar maken.   De route verliep exact volgens de planning, op een paar vervelende foutjes na. Om de juiste route in de boordcomputer te krijgen, ben ik genoodzaakt om tussenstops in te voeren en dan is niets handiger dan de grote plekjes aan te geven, Lindau, waterval van Scheidegg, Scheidegg en als laatste de camperplek in Scheidegg. Op het beeldscherm was dit de juiste route. Het eerste vervelende foutje was het feit dat de planner me de stad instuurde met de woorden ‘u nadert het tussen-uit’, en me daar liet omdraaien, in het beeldscherm was dit vooraf niet zichtbaar. Het tweede foutje was dat ik geen waarschuwing kreeg voor de parkeerplaats bij de waterval, ik was er voorbij en, omdat er geen tweede parkeerplek op dit stuk lag, was ik genoodzaakt om door te rijden. Eigenlijk werd ik rechtstreeks naar de camperplek begeleid, achteraf helemaal niet erg.   Ik heb niet alleen genoten van de Rohrachbergweg met haar steile bochten, ook nu we op de camperplek staan genieten we van het heerlijke weer, het prachtige uitzicht en de vriendelijkheid van de mensen. Ook de wandeling was leuk, maar zwaar. Kortom een heerlijke luie dag.

Maandag 28 juni 2021

Vanmorgen rustig wakker worden en alle dagelijkse ochtendactiviteiten uitvoeren en daarna vertrekken in de richting van de Alpenstrasse. In sommige dorpjes kon je niet stoppen, puur omdat er geen parkeerruimten  voor de camper is, en eenmaal was de weg afgesloten, waardoor we niet alles hebben gezien. Toch hebben we niet het gevoel dat we zaken missen, we reden via prachtige slingerende wegen door een stevig berglandschap en kwamen in Immenstadt uit. We hebben een plekje op de plaatselijke camperplaats genomen en hebben wandelend een bezoek gebracht aan deze stad. We hebben het geluk dat het nog heel stil is, de toeristen hebben deze regio nog niet bereikt. Ik heb eerder geschreven over dat ‘God in Frankrijk’ gevoel en werd binnen twee uur gezegend met enorm onweer en regen met hagel. Dat gevoel van ontspanning hadden we vandaag allebei. Windstil met een stevige zon op een Duits terras, beter bestaat niet.

Dinsdag 29 juni 2021

Ik heb gisteren het lot getart en werd daarvoor later op de middag gestraft met een zeer stevige wind, gevolgd door een paar druppeltjes regen en, later op de avond, kwam de echte storm. De vooruitzichten zijn niet leuk en voor ons betekent dat we vandaag van koers veranderen. We kiezen voor de noordelijke richting, daar lijkt het over een paar dagen weer zonnig te worden, en rijden bewust over de autoweg. Het lijkt, als je naar buiten kijkt, alsof we het mooiste weer van de wereld hebben, maar als je uitstapt, voel je hoe benauwd het echt is. We besluiten, na ettelijke uurtjes rustig rijden, om in Schifferstadt te stoppen en te overnachten. We staan nu op een prachtige plek, bij de sportvelden en scholen, en hebben het hele terrein voor ons alleen. Bij het parkeren begon de herhaling van het weer van gisteravond: eerst wind, gevolgd door een zachte regen en daarna de ‘grande finale’ van het natte onweder en bliksem. Waar we morgenavond ons bed hebben staan, is voor ons nu nog niet duidelijk en dat is een enorm prettig en rustgevend gevoel.

Woensdag 30-06-2021

Vannacht heeft het geregend en vanmorgen was de lucht vies grijs en vertelde ons onomwonden dat we vandaag nog meer regen zouden krijgen. Het was dus tijd om verder te rijden en dat deden we natuurlijk ook. Na goed overleg besloten we om, via de snelste route, naar Zell am Mosel te rijden.
We vonden een plekje aan de Moezel en konden al voor de middag, met de fiets en hondenkar, het centrum gaan verkennen. Het ‘aha-erlebnis’ kwam binnen de minuut, we waren hier eerder geweest en hadden hier onze moezeltocht beëindigd, met de gedachte dat het volgende stuk voor een ander jaar zou zijn. Toch was het weer gezellig om door de straat te lopen, dit, ondanks de grote afwezigheid van toeristen.
Na het proeven van een paar glaasjes ‘Schwarze Katze’ wisten we welke wijn we, als eerste zouden kopen, mee naar huis willen nemen. De doos ging in de hondenkar, zodat Roxy hierover kon waken, en de weg terug werd, in een miezerige regen, ingezet. We zitten nu buiten en genieten van de omgeving, vooral van de verse kersen die we geplukt hebben. Ook hier houden we het vandaag niet droog.

Donderdag 1 juli 2021

Vanmorgen onmiddellijk onze CoronaCheck app gecontroleerd en, ja hoor, de internationale qr-code staat erop, dat geeft toch een prettiger gevoel.  We besloten Zell te verlaten om via de Moselstrasse naar Cochem te rijden. Onderweg kregen we een paar regenbuien te verwerken, maar dat nam de rust van het rijden niet weg, wereden nu via de 49 en dat was gewoon een mooie route. In Cochem hadden we een plekje net voorbij het centrum, waardoor we makkelijk door het stadje konden slenteren. Roxy deed het, als vanouds, weer heel goed, niet blaffen naar andere honden, maar wel met andere honden willen spelen. Na een paar uurtjes rondlopen, keerden we terug naar de camper, om, onder het genot van verse thee, te genieten van de lekkernij.        
We besloten om niet door te rijden naar Koblenz, maar richting Eifel te rijden. We kozen voor de lokale wegen en hadden, na wat omzwervingen, het geluk dat we terechtkwamen bij de Elfengrot. Parkeren, stevige schoenen aan en dan door het bos wandelen. Ok, het was geen wereldattractie, maar gewoon een leuke activiteit, waarbij Roxy wederom het meeste plezier had.       
Na deze escapade zochten we een overnachtingsplekje op. Hanna had, zoals vaker, weer iets gelezen over een kratermeer, dat noemen ze hier een ‘Maar’, en bij Pulvermaar zou ook een camperplek zijn. Een klein half uur later reden we weer zo’n smal weggetje op, en, natuurlijk kwam direct na de eerste bocht weer een stevige afdaling. Een paar bocht mes verder zagen we de overnachtingsplek boven ons liggen, de steile helling was de enige hindernis die wij nog moesten nemen. We staan weer op een prachtige plek, met uitzicht over de Maar. Inmiddels hebben we alweer een wandeling om het meer gemaakt en dit deed ons opnieuw beseffen dat wij, door de Corona, alle rust vinden, dat het toerisme daardoor echt nog niet op gang is gekomen.

Vrijdag 2 juli 2021

Gisteren hadden we een plek bij het kratermeer en een van de consequenties was dat er geen internet bestond, telefoneren ging gelukkig wel. Vanmorgen zijn we vertrokken richting Manderscheid – Daun en hebben even, na Manderscheid, gestopt om te genieten van het uitzicht op de burcht. Bij Daun hebben we een paar Maren bezocht en ik kan voor mij zeggen dat de Pulvermaar het mooist is, het is echt een diep rond gat met water, bomen en bos. Na Daun zijn we binnendoor weer verder gereden en hebben in Gerolstein ons nieuwe plekje ingenomen. We staan op een plekje naast het zwembad, een plekje met alle voorzieningen. Straks gaan we ons even een aanmelden.
Terwijl Hanna direct gebruik maakt van de zon, sta ik met de buurvrouw te praten. Samen met Hanna konden we nu ons wasgoed te drogen hangen. Roxy heeft intussen kennis gemaakt met de hond van de buurvrouw, dat was van korte duur. De hond van de buurvrouw ligt nu op haar bed, links in hun camper, en Roxy ligt onder de camper.


Zaterdag 3 juli 2021

Het is een vervelend gevoel dat je weet dat je zoon verhuisd is en dat je hem niet mocht helpen, ook hier bepaalt de Corona alles en ervaar je dat elk land zelf de regels bepaalt, zo ook Canada.    
Rond een uur of negen vertrokken we richting het Ahrdal, wegnummer 267, om, vanaf Adenau tot aan Bad Neuenahr-Ahrweiler, te genieten van de Rotweinstrasse. Het merendeel van de prachtige route reden we, met prachtige en bochtige wegen, met een snelheid van zo’n 50 km door de bossen. Daar was Adenau, een leuke plek, helaas zonder parkeerplaats voor onze camper. We hebben van alles geprobeerd, maar het eindigde steeds met moeilijk manoeuvreren, om uiteindelijk zonder resultaat verder te rijden. Het was dus gewoon doorrijden. Na Adenau kwamen we op de weg die langs het riviertje de Ahr loopt, ook hier hadden we weer prachtige bossen en vergezichten. Pas voorbij Altenahr zagen we de eerste druivenstokken. We zijn doorgereden tot Rech en hebben daar, via een smalle stenen brug, een plekje gevonden. Wij staan, met veel andere campers, op een stukje grond  tussen de druiven en tegenover het dorpsstraatje. Het is puur genieten voor de rest van de dag.

Zondag 4 juli 2021

Gistermiddag hebben we de fiets gepakt en zijn we, langs de Ahr, naar Ahrweiler gereden, een tocht die je wel echt in je benen voelt, niet vanwege de bergen, maar gewoon vanwege de bloed hitte waarin we reden.

Het is een leuk stadje, met veel prachtige gebouwen, kortom het is een plekje waar we nog eens terugkeren, maar niet  zo vaak als dat echtpaar uit Helmond, zij komen al 15 jaar achter elkaar in dit stadje.
Steeds opnieuw ervaar ik dat we, over onze hond Roxy, worden aangesproken, over haar statige houding, haar zachte en mooie vacht, haar vrolijke karakter en haar gehoorzaamheid. Zelf zijn we natuurlijk blij met haar als hond en doen al die positieve opmerkingen ons weinig. Of dat juist is, weet ik niet, misschien kunnen we er iets van leren, bijvoorbeeld dat mensen vriendelijker tegen dieren zijn of, dat mensen elkaar wat vaker mogen complimenteren.     

De terugweg ging iets sneller, waarschijnlijk conform dat spreekwoord over het paard en de stal. Terug bij de camper hebben we ons als eerste opgefrist en daarna zijn we gaan zitten om te genieten van een wijntje.
Ondertussen had Roxy moeite met het janken van de hond van de buren, een witte langharige Tibetaanse terriër. Uiteindelijk liet ik Roxy kennis maken met de buurhond, waarbij de trotse buurman haar hond losliet en ik een dansende hond om me heen had, waardoor mijn benen werden vastgebonden. Er restte mij maar een keuze, ook Roxy werd losgelaten, met het gevolg dat we twee idioten, ter verduidelijking de beide honden, rondom de campers hadden rennen. In het gesprek dat daarop volgde begon de buurvrouw over puppies te praten, zij zag het wel zitten dat haar hond Roxy zou dekken, iets waaraan wij echt niet willen denken. Zij was er zo vol van, dat ze mij, die namiddag, wel vijf keer hierover aansprak. Wat ben ik blij dat Roxy, na de eerste kennismaking, niet meer op het janken reageerde. Vanmorgen, bij het uitlaten van Roxy, had ik wederom het geluk dat er een andere hond ook uitgelaten werd, hierdoor, wilde ik Roxy rustig houden, moest ik haar ook loskoppelen. Het spelen dat deze twee honden, beide een teef, met elkaar deden was gewoon leuk, het was zoals ik Roxy altijd met andere honden zie spelen. De dame die de andere hond uitliet, was dit waarschijnlijk niet gewend, want zij moest steeds maar herhalen dat de honden zo leuk met elkaar speelden.
Nu bekruipt mij het gevoel dat beide dames, die van gisternamiddag en die van vanmorgen, dachten dat ik simpel was en dat ik hun niet zou begrijpen, of dat Duitse dames zo met zichzelf ingenomen zijn dat ze hierdoor in herhaling vallen omdat ze hun stem prachtig vinden. 
Gezien de weersverwachting hebben we, na lang dubben, besloten om terug naar Nederland te gaan, we staan nu op de voor ons bekende plek in Brunssum.

Maandag 5 juli 2021

Vanmorgen even bij Ikea wat noodzakelijke spullen gekocht en ‘s middags zijn we een stukje gaan wandelen in de buurt waar ik vroeger als kind speelde, onderaan de speeltuin van de Kerkraderweg. Daar raakten we in gesprek met een wat oudere dame, en, wat begon als oppervlakkig gesprek, werd door een vraag van Hanna een diep persoonlijk gesprek. Hanna vroeg aan de dame waarom ze hier weer was gaan wonen. Alles wat daarna kwam maakte ons duidelijk dat iedereen een eigen rugzakje in het leven heeft. Deze dame had geen familie meer, ze had iedereen begraven, broers en zussen, schoonbroers en schoonzussen, man en kinderen. Haar laatste twee familieleden had ze, hun as, in een mooi kleed in de nabijheid van haar huis begraven. Bij het overlijden van het laatste familielid had ze, door de stress, gordelroos over haar hele lichaam gekregen. Toch was het niet zo dat ze een zielig verhaal vertelde, ze had ook de humor om te praten over het taalgebruik van de vroegere mijnwerkers en over het verschil van de stad Heerlen met de stad Maastricht. Zij had belangstelling voor ons en ze had belangstelling voor het leven. Pasgeleden had ze, drie weken lang, langs de westkust van ons land gereisd. Kortom het was een heel fijn en warm gesprek. Na dit persoonlijk levensverhaal gingen we in stilte terug en in de loop van de middag kwam het onderwerp nog wel een aantal keren op tafel.