Donderdag 2 juni 2022
De afgelopen dagen hebben we de camper weer reisklaar gemaakt, waardoor we vanmorgen alleen nog maar onze koelkast moesten vullen en de fietsen achterop zetten. We moeten helaas wachten totdat de hechtingen uit mijn middelste teen zijn gehaald, hierdoor kunnen we pas aan het begin van de middag vertrekken.
Ons doel voor vandaag is een overnachtingsplek in Zuid-Limburg, morgen zien we dan wel weer waar we vervolgens heen zullen gaan. Tot onze opluchting is de doemdenker niet aanwezig, misschien is hij, zoals hij eerder vertelde, vertrokken richting Spanje.
Vrijdag 3 juni 2022
Vanmorgen bij het uitlaten van Roxy zag ik, tot mijn stomme verbazing, de complotdenker schuin achter me staan, schijnbaar is Spanje nog te ver.
Na het ontbijt reden we richting Herzogenrath, om te tanken. De route die ik wilde rijden was niet meer mogelijk, daarom maar doorgereden en in Aken getankt. Via de grote weg richting Waldgrehweiler gereden, om op een plekje bij de oude watermolen (alles Wasserhaus) te staan.
Gisteravond hadden we contact met mijn neef en toen bleek dat wij naar een plekje wilden rijden waar zij net vandaan kwamen, veranderden wij van bestemming. We staan nu dicht bij elkaar en hebben vanmiddag gezellig, in de regen onder de luifel, een biertje gedronken. Roxy kon zich weer eens heerlijk uitsloven en zij liet haarzelf weer van haar beste kant zien.
Na het eten liet ik Roxy uit, al snel kwam mijn neef, met zijn hond, achter me aan. Samen zijn we even een stevig stukje gaan lopen, de heenweg omhoog en de terugweg omlaag. Dit laatste stukje was voor mij niet erg prettig, ik moest, vanwege de afdaling, mijn tenen goed gebruiken en dat was een minder prettig gevoel.
Vanavond misschien naar het voetballen, België-Nederland, kijken.
Zaterdag 4 juni 2022
Ondanks alle voorspellingen was het een heel rustige nacht, het onweer en de vele regen hebben zich niet gemeld. Bij het uitlaten van Roxy, alleen het gras was nog nat van gisteren, bleek dat wij weer tot de vroege vogels behoorden. Om tien uur waren de laatste gasten zover dat ze uit hun camper konden komen.
Met de fiets zijn we naar het dorp, Finkenbach-Gersweiler, om verse broodjes te halen. Gezien ons dagritme was het logisch dat we ze ook voor onze neef meenamen. Hij vroeg ons ook om bij het betalen vooral om 10 cent stukjes te vragen, dit om de kosten van electra en water te betalen.
De vraag naar de 10 cent stukjes deed me denken aan een van zijn vroegere activiteiten, hij wist toen hoe hij van een dubbeltje een kwartje kon maken: zijn vriend Jos, die weinig kennis van zaken had, spaarde namelijk dubbeltjes.
Aangekomen in het dorp zagen we dat men bezig was met de voorbereidingen voor het feest van morgen, een soort streekmarkt met oude ambachten, muziek en lekkere hapjes. Wie weet, misschien gaan we dit morgen bezoeken.
Halverwege de ochtend zijn we, mijn neef en ik, met de honden gaan wandelen, een stevige wandeling, want mijn Garmin gaf aan dat ik 45 trappen omhoog ben gegaan. Het vreemde is dat ik volgens datzelfde horloge 50 trappen omlaag ben gegaan, dat verschil van die vijf trappen ben ik nu nog aan het uitzoeken. Het was vandaag warm, benauwd warm, waardoor we behoorlijk veel last hadden van ons luie zweet. Na deze stevige wandeling besloten we dat de rest van de dag als een rustdag beschouwd mocht worden.
Aan het eind van de dag was de camperplaats volledig bezet. Deze plek heeft eigenlijk niets te bieden, daarom is het een geweldige plek om van de stilte te genieten.
Zondag 5 juni 2022
Gisteravond zag ik dat mijn teen weer vocht afscheidde, waarschijnlijk was de wandeling van gistermorgen, waarbij ik struikelde en mijn klompen bleven staan terwijl de rest vooruitging, iets teveel van het goede geweest. Die bijna-val, en bijna is niet helemaal, had alleen het effect dat ik mijn voeten iets sneller moest verplaatsen, zodat mijn bovenlichaam weer boven mijn knieën kon komen. Als ik daar nu aan denk moet ik aan oude tekenfilmpjes denken en dan zie ik het lachwekkende van mijn acrobatiek voor me.
Vannacht tikte de regen weer tegen het dak van de camper en dit keer was het niet Rob de Nijs die boven kwam drijven, maar Supertramp met “it’s raining again” en zelf creëerde ik de versie “sleeping in the rain”. Dit laatste vooral omdat het rustgevende ritme van de regen mij opnieuw deed wegdromen.
Vanmorgen ging ik met Roxy naar buiten en even daarna kwam mijn neef met zijn hond. Samen liepen we in de ganzenpas langs de weg en we waren blij toen we links een land weggetje ontdekten. – Dit was, achteraf gezien, het weggetje dat we al een paar dagen zochten, het weggetje om op de berghelling voor ons te komen – we liepen naar beneden en ontdekten daar dat er geen bruggetje was, de weg en het beekje kruiste elkaar gelijkvloers. Ik nam Roxy aan de lijn en begon voorzichtig de kruising over te steken, waarbij al snel duidelijk werd dat mijn souplesse niet overeenkomt met die van Roxy. Spekgladde stenen, wegglijdende schoenen, maar gelukkig, mijn lange benen vormden de redding, kwam ik droog aan de andere kant. Mijn neef tilde zijn hondje op en stak voorzichtig over, zijn linkervoet kwam iets lager dan de waterstand, maar dat deerde hem niet om door te gaan. Dertig meter verder moesten we constateren dat het kleddernatte gras de weg had overgenomen en dit gras was meer dan de bekende ‘twee kontjes hoog’. Onze conclusie was duidelijk: omdraaien en teruggaan. Geleerd van de eerste keer besloot ik Roxy niet aan te lijnen en dat was, voor mijn sportieve lichaam, de juiste beslissing. Mijn neef moest zijn hondje wel dragen en had de pech date zijn voet, nu wel zijn rechtervoet, opnieuw onderzocht hoe diep deze kon zinken. Na het ontbijt hebben we de vooruitzichten voor de komende dagen bekeken, het lijkt wel weer zo’n natte periode te worden, overal voorspellen ze regen, onweer en storm. We blijven dan maar een dagje langer staan, hier zijn de vooruitzichten het best. ‘s Middags zijn we een stukje gaan wandelen, en natuurlijk kwamen we uiteindelijk op de feest markt uit. Na wat rondlopen vonden we al snel de bank waar we konden gaan zitten om te genieten van een heerlijke Weizen. Bij een grote pul Duits bier hoort altijd een Bratwurst, dan is het feest pas compleet, zo ook vanmiddag. Ondanks de vele regen die vandaag is gevallen, kunnen we terugzien op een mooie dag.
Maandag 6 juni 2022
Gisteravond hebben we de beslissing genomen om vandaag verder te rijden, richting de 500 in het Zwarte Woud.
In het begin van de ochtend begon het te regenen, in flinke hoeveelheden kwam het op de grond. Ik had het geluk dat ik Roxy in een regenpauze uit kon laten. Bij terugkomst begon het weer te regenen, met behoorlijke bakken werd het over ons uitgestrooid. Ik had geen zin om in deze bui alles voor vertrek gereed te maken, dus was het wachten op een volgende regenpauze. Deze kwam pas rond tien uur. We hebben wel water ingeslagen, maar konden niet lozen, ook het vuilnis moesten we meenemen. Rond elf uur vertrokken we naar ons volgende plekje, in de buurt van Baden-Baden.
Het was een prachtige route en, toen we het eerste hertje op de helling zagen, kwam de zon ons echt begroeten. Onze dag kon niet meer stuk. De route ging, via kleine dorpjes en prachtige bossen, richting Franse grens. Een klein stukje autoweg paste hier eigenlijk niet bij, maar daar ontkwamen we niet aan. Eigenlijk waren we al snel in de buurt van onze bestemming, daarom besloten we door te rijden naar een plekje waar we een week geleden over hadden gesproken. Ook het gegeven dat we nu op de 500 reden was een reden om verder te rijden. Bij Lichtenthal verliezen we de 500 en gingen binnendoor naar de 462. De straatnamen waren prachtig, als eerste reden we over de Beuernerstrasse, deze ging over in de Grossherzog-Friedrich-Luisen-Strasse en het laatste stukje hebben ze gewoon L79 genoemd. Eigenlijk was het gewoon een geasfalteerde binnenweg die dwars door het boomrijke gebied van de Schwarzwald liep, een weg met, om de vijftig meter, scherpe bochten, een speelplaats voor de motorrijders. Bij ons allebei kwam de adrenaline weer tevoorschijn, we waren blij om op onze eindbestemming uit te kunnen stappen. We staan nu in Forbach-Gausbach en hebben al even de benen gestrekt.
Woensdag 8 juni 2022
Die eerste regenbui van gisteren kreeg binnen tien minuten zijn grote broer op bezoek, het kwam met bakken naar beneden en het bezoek aan de stad werd uitgesteld. Rond zeven uur was het droog en scheen de zon, dat was het moment dat we gingen wandelen. De bruisende stad die we zagen toen we aankwamen was verdwenen, waarschijnlijk door de combinatie van regen en winkelsluitingstijd. We waren op tijd terug en konden nog juist de weersverwachting van het achtuurjournaal meekrijgen.
Vanmorgen scheen de zon, het was lekker warm en de jas die ik aanhad, was overbodig. Na het uitlaten van Roxy ben ik even naar de bakker gelopen, ons ontbijt is weer geregeld.
We vertrekken en willen naar Füssen rijden, doch de gedachte aan Sankt Blasien, een plekje dat ons doel van gisteren was, doet ons besluiten om van koers te veranderen.
We staan onderaan de sleeplift in Rehbach bij de Menzenschwand, de stilte omringd ons en wordt alleen onderbroken door het geblaf van een hond ergens op de berghelling en de koebel van de kudde achter ons. Een heerlijk paradijs voor nietsdoeners, dus ook voor ons. We hebben met zijn drieën een leuke en stevige wandeling door het dal gemaakt. Stevig, vooral door de zon die voor een vochtig benauwde warmte zorgde. Roxy heeft zich heerlijk kunnen uitleven in een van de vele beekjes die van de berg omlaag komen, zij ligt nu op haar kleedje uit te rusten, als voorbereiding op haar volgende activiteit.
De afgelopen nacht hebben we slecht geslapen, het werd gisteravond bitterkoud en dat had effect op vocht regulatie van mijn lichaam. Het is dan ook heerlijk dat we straks lekker onderuit gaan zitten en de juiste invulling geven aan dit paradijs voor nietsdoeners.
Vrijdag 10 juni 2022
Vanmorgen bij de hond uit laten had ik het hele,aal gehad met de omgeving waarin we stonden, het was vannacht ijskoud geweest waardoor er nu, dankzij de zon, geen twintig meter zicht was en de hele omgeving was doorweekt. Roxy had vannacht de brutaliteit gehad om haar plekje onder tafel in te ruilen voor een plek op de bijrijdersstoel, waarschijnlijk wilde zij ook wat meer comfort.
Het gespreksonderwerp bij ons ontbijt ging natuurlijk over onze volgende stop, gaan we richting Eifel, richting Frankrijk, richting Oostenrijk of blijven we nog in het Schwarzwald? We hebben voor Oostenrijk gekozen, nergens in Europa beloven ze je de komende tien dagen droog weer, dan maakt het niet uit waar je bent en Oostenrijk staat al lang op ons verlanglijstje.
Via Lindau zijn we Oostenrijk binnengekomen om daar, over de autoweg, richting Innsbruck te rijden. Na zo’n kleine vijftig kilometer hebben we de autoweg verlaten en hebben we gekozen voor de Montafonerstrasse en de Silvrettastrasse, de 188, de Hoch-Alp-Strasse. Dankzij een wat oudere camperaar twijfelden we of we dit laatste wel wilden doen, hij gaf aan dat het een heel moeilijk route was en dat hij daarom terug is gegaan. Aan de kant van de weg hebben we ons nogmaals georiënteerd en ons besluit was duidelijk: we gaan die route rijden, het is overal tweebaans. Maar eerst hebben we een overnachtingsplek je gezocht. Het eerste plekje was een zeer onooglijke parkeerplaats en de tweede plek was verdwenen, daarom staan we nu op een camping. Een camping zonder luxe, voor de prijs van €23,00. Electra moet je apart afrekenen. Ok, de omschrijving van Waldcamping is natuurlijk alles zeggend, alleen blijkt deze camping direct aan de weg te liggen. Het mag duidelijk zijn, Oostenrijk was altijd al duur en is dit nog steeds.
Roxy genoot van onze wandeling langs het riviertje waarvan ik de naam nog steeds nergens kan vinden. Ze heeft heerlijk langs de kant gestruind en het gemaaide gras was voor haar een El Dorado. Ze vind het heerlijk om rondjes te rennen en zich te laten vallen in dit gras, daarbij kijkt ze je uitdagend aan en ziet in jouw beweging een motivatie om opnieuw rondjes te rennen. Doodmoe ligt ze, later op de middag, te knabbelen aan haar bot en zitten wij heerlijk op ons eigen terrasje. Links en rechts van ons komen de bergen als gigantisch met dennenbomen behaarde rotsformaties, als wratten omhoog. Tussen twee van deze behaarde pukkels gluurt een kale, deels met sneeuw bedekt, rotsformatie naar ons. Een van de wratten is deels geschoren, de stoeltjeslift heeft ook hier ruim baan gekregen. Wat hier, niet door mensenhanden, gecreëerd is, doet mij als levend wezen beseffen hoe nietig en destructief wij mensen zijn.
Zaterdag 11 juni 2022
Vanmorgen zagen we de zon op de helling schijnen, alleen wij moesten nog even wachten, en dat loonde zich. Heerlijk onderuit op een stoeltje genieten van het zalige nietsdoen, jammer dat het voor ons nog te vroeg was.
Rond half twaalf vertrokken we voor de rit over de Silvrettastrasse. Ik wist dat er stevige haarspeldbochten in ten en dat je stijgingspercentage behoorlijk was. Mijn verwachtingen werden op de proef gesteld, na elke flauwe bocht verwachtte ik dat de volgende een haarspeldbocht was. Nadat we bij de tolpoort hadden betaald, begon de weg te stijgen en de scherpere bochten kwamen er aan. Toen ik dacht dat het meeviel, begon het pas echt. De eerste haarspeldbocht naar rechts, twintig meter veder kwam de tweede, nu naar links. Het leek alsof er geen eind aan kwam. De stop onderweg gaf mij de kans om even in alle rust te kijken naar datgene wat onder ons lag. Dat beeld is niet in een foto vast te leggen, daarin komt de grootsheid niet tot uiting. Al snel reden we weer verder, om boven op de pas, de BIELERHÖHE, te genieten van een heerlijke verse kop koffie en wat later van onze lunch. Na een korte wandeling besloten we de route verder te rijden, we gingen nu naar beneden en zagen dat het hellingspercentage 12% was.
We reden de 188 helemaal uit en gingen daarna richting Innsbruck, want de camperplekjes op de route waren niet meer in gebruik. Uiteindelijk hebben we, op de NKC-app, een gezellig camperplekje gevonden.
Dit was weer zo’n dag die je niet meer vergeet, zo’n dag waardoor je beseft hoe bevoorrecht wij zijn.
Maandag 13 juni 2022
Zaterdag hadden we in Unterperfuss een plekje gevonden, op de Farmcamping van de Branger Alm, een plek die, wat Oostenrijkse begrippen betreft, niet op alle fronten voldeed: een stevige prijs, een slechte ondergrond, veel oude muk en slecht verzorgd sanitair. De ervaren reiziger weet dan wat wel en niet aan de Oostenrijkse verwachtingen voldeed.
Het was prachtig weer, we hebben de hele middag buiten gezeten en tegen de avond gingen we even een klein stukje lopen en we wilden een biertje drinken. Toen we eenmaal zaten dachten we meteen aan eten, dus onze eerste schnitzel werd geserveerd. De eerste bierkeuze was fout, de tweede ook, we moesten genoegen nemen met datgene wat ze op het vat hadden: Branger Bräu Naturtrüb, een eigen brouwsel van redelijke kwaliteit, niets uitzonderlijks. De schnitzels was van gelijke kwaliteit.
Zondag, een dag met temperaturen oplopend tot 30 graden, wilden we alleen bij de camper doorbrengen, met dat heerlijke luie gevoel van liggen in een ligstoel en niets te hoeven doen.
Aan het eind van de middag zijn we met Roxy gaan lopen, richting de Inn, de rivier. Ze heeft hier heerlijk door het water gerend en geprobeerd om met andere honden te spelen. Iets verderop kwamen we op een honden-trainingsveld, hier mocht ze even los. Dat moment is weer zo’ n moment dat je je hond echt ziet genieten, ze begon te rennen, kriskras over het veld, je uitdagend uitnodigen om mee te doen en dan weer hard wegrennen. De schuine hindernis was voor haar een stukje speelgoed, erover heen rennen maar ook het van bovenaf naar beneden springen. Na tien minuten kwam ze wat rustiger bij ons lopen en zonder moeite liet ze zich weer aanlijnen. Terug bij de rivier moest ze wel weer even in het water spelen en leek het alsof ze nog niet eerder gespeeld had. Terug bij de camper was zij degene die het eerste onderuit ging.
Om half tien hebben we de spullen ingepakt, de voorspellingen waren dat het om elf uur zou onweren. Om drie uur ‘s nachts most ik het bed uit en het dakraam dichtdoen, het was gaan regenen en dat zou het tot vanavond doen.
Vanmorgen om half tien begonnen we aan onze trip naar Kufstein. Het beginstuk reden we volgens de routeplanner, dat was een autoweg, en in Wattens gingen we even kijken bij het Swarovski museum. Toen we daar vertrokken, kozen we weer voor onze eigen route: de Tirolllerstrasse de D171. We reden in één keer naar de parkeerplek. Bij het doen van boodschappen kregen we nog een laatste enorme regenbui cadeau. Bij de lunch zagen we dat de zon en de blauwe lucht steeds meer aan terrein wonnen, inmiddels is het ruim 22 graden, je voelt de warmte van de zon overal binnenkomen.
Dinsdag 14 juni 2022
Gisteravond moesten we bijkomen van het vele lopen dat we die dag hadden gedaan. We voelden allebei onze voeten branden en de benen waren een beetje stijf geworden. De avond brachten we dan ook in alle rust door, hangend in een stoel en een beetje zappen.
Vanmorgen zijn we in alle rust wakker geworden en , na een lekker ontbijt, besloten we om verder te reizen. Het uitrijden ging wat moeilijker, we wisten niet of we een uitreispenning zouden krijgen, of dat het kenteken voldoende was om uit te reizen. Daarom reed ik met de camper tot vlakbij het tolpoortje, daar gebeurde niets. Achteraf bleek dat we nogmaals op een knop hadden moeten drukken, dan kwam de penning weer terug.
Via de 173, de 178, de 161 en de 165 kwamen we in Krimml en op advies van Hanna reden we door tot de P4. Hier stonden we naast de ingang van het wandelpad naar de waterval, volgens informatie zou dit de langste waterval van Europa zijn. De toegangsprijs was vijf euro per persoon. Het was niet echt rustig inkomen, je mocht meteen je kuiten spannen. De wandelweg ging in haarspeldbochten omhoog en volgens de beschrijving zou de wandeling tot de top vijf kwartier duren, en de afstand was maar vier kilometer.
Ik moet eerlijk zijn, we hebben de top niet bereikt, we zijn op bijna drie kilometer blijven steken. We hadden al prachtige foto’s en we moesten niet presteren. Gezondheid gaat voor alles. Datgene wat we wel hebben gezien, maak deze dag tot een uniek en onvergetelijk succes, eigenlijk de tweede unieke ervaring in Oostenrijk.
Terug bij de camper besloten we, uiteindelijk, om, voor de nacht, maar in Niedernsill te gaan staan. We verheugden ons op een restaurantje, maar dat was ijdele hoop. Volgens de verkoopster bij de bakker is het hier een ‘Loch’, een gat. We eten vanavond dan maar Italiaans gekruide aardappelen met verse sla.
Morgen een nieuwe dag, dus ook weer nieuwe kansen.
Woensdag 15 juni 2022
Ik zit, zoals dat wel eens genoemd wordt, uit te buiken van een heerlijke maaltijd, een maaltijd die de afsluiting vormt van een geweldige dag.
Vanmorgen zaten we nog in Niedernsill en zaten te dubben over onze volgende plek, en nu zitten we in Grosskirchheim bij te komen van alle ervaringen.
We vertrokken voor de grote rit, de Grossglockner Hochalpstrasse. De weg erheen was een beetje bekend, vroeger, toen ik nog lenig en beweeglijk was, hebben we daar vaker met de kinderen een wintervakantie gehouden. Na Zell am See was de route voor ons onbekend, daarom vonden wij het belangrijk om onze dieseltank vol te gooien. Tien minuten daarna stonden wij bij de tolpoort van de Grossglockner Hochalpstrasse. En even later begonnen we aan onze klim naar boven, een route die, na de ervaringen van de Silvrettastrasse, erg meeviel. Brede banen en ruimere haarspeldbochten vergemakkelijkten het rijden. De vergezichten en de daarbij horende emotionele ervaringen maakten deze route tot een onvergetelijke ervaring. Roxy die zich in de sneeuw niet kon inhouden, en het gedrag van een berggeit overnam, sprong op allerlei manieren rond. De mooiste beweging vond ik de 360 graden sprong, stilstaan en je aankijken om dan vervolgens vanuit die stilstand rond te draaien en je weer aan te kijken.
In de buurt van Heiligenblut wilden we nog even naar de Kaiser Frans Josefs Höhe rijden, dan zouden we de hele route gereden hebben. Deze laatste stuk van deze weg was lang niet zo mooi als dat stuk dat we al gereden hadden, de wegen waren smaller en in slechtere staat. Reparaties zorgden voor vertragingen, stilstaan op een helling van twaalf tot veertien procent vond ik echt geen uitdaging; ik bezigde dan ook weinig nette woorden bij die eerste ervaring. Mocht je doorrijden, twee kilometer verderop werd deze noodgedwongen oefening herhaald. De eerste keer had ik netjes afstand van mijn voorganger, een motor, gehouden, zodat ik andere motorrijders voor me kon laten staan, een vriendelijkheid die iets te gretig door die motorrijders werd geïnterpreteerd. Bij de tweede stop liet ik blijken dat ik van de eerste stop had geleerd.
Weer een paar kilometer verderop werden we, als enige, van de weg geplukt. Ik kreeg de opdracht om te draaien en mocht op een afgesloten parkeerplaats gaan staan. Er werd ons geen waarom aangegeven. We besloten daar dan maar even te gaan eten. Gelukkig zagen we toen dat de eerstvolgende camper ook van de weg werd geplukt en begrepen we dat campers niet door mochten rijden. Na de lunch zijn we teruggereden, richting Heiligenblut. Daar vervolgden we onze weg, route 107, soms een smalle weg, maar meestal toch wel een redelijk normale tweebaansweg. De snelheid vormde hier nog wel een probleem, niet motorisch, want dat was makkelijk haalbaar. De maximaal toegestane snelheid wilden we persé niet rijden, veiligheid voor alles.
In Grosskirchheim hebben we een plekje gevonden, we staan naast een hotel, hotel Schlosswirt. De plekjes hebben twee stoeltjes voor de campergasten klaarstaan en bij sommige stoeltjes staat een tafel en bij de andere staat een grote boomstronk. De stoeltjes zijn van metaal, maar ogen als vroegere rotanstoeltjes. Voorzieningen zijn er niet, alleen de mogelijkheid om afval te scheiden. De douches en toiletten die er zouden moeten zijn, bestaan alleen in de verhalen van de beheerders. Dit is niet de Oostenrijkse mentaliteit die ik tot nog toe ervaren heb, maar het heeft wel een bepaalde charme.
In de tweede helft van de middag hebben we nog een lekkere wandeling gemaakt, naar de Gartlwasserfall. Een kleine, maar zeer idyllische waterval, een plek voor de hele familie, ook voor ons en onze hond Roxy. Eigenlijk is het een plekje waar ze laten zien hoe water een molen kan laten draaien. De bekende watermolen heeft hier het gezelschap van een stokmolen, dit is een molen met een gekanteld rad.
Morgen aan we weer e klein stukje rijden, eigenlijk en extra rustdag.
Donderdag 16 juni 2022
Gisteravond hebben we, op kosten van Hanna’s moeder lekker gegeten, ik eindigde met een heerlijke Oostenrijkse warme apfelstrudel. Ik had de slagroom vervangen voor vanille-ijs, geen verkeerde keus. Na het eten zijn we teruggegaan naar de camper, want Roxy zat al die tijd op ons te wachten. Ze was weer zo blij als een dansende hinde.
Vanmorgen in alle rust opgestaan en genoten van een paar kleine pannenkoekjes met karamelstroop. Als ik dit zo schrijf, denk ik even dat ik bezig ben met een kookboek.
Het zonnetje stimuleerden ons om, na het ontbijt, even buiten te genieten van een lekkere kop koffie. – De stroomvoorziening van de camperplaats leverde maar twee ampere, daardoor hadden we gisteren steeds problemen met koffiezetten, de stoppen sloegen door. De uiteindelijke oplossing was dat we gebruik gingen maken van onze eigen stroomvoorziening. – Dus voordat we buiten gingen zitten met de koffie, moest ik eerst de stekker loskoppelen en later weer vastkoppelen.
Later op de ochtend vertrokken we richting Gailberghöhe, daar zou een leuke camperstop zijn. We moesten de 107 afrijden en dan, voor een stuk, overgaan op de 100, om uiteindelijk de 110 richting Italië te nemen. De 107 was een voortzetting van de route die we gisteren hebben gereden en de 100 was gewoon een brede tweebaansweg. Daarna kwam de 110, deze was totaal anders: smaller, steiler en verraderlijke haarspeldbochten
Nadat we ons plekje hadden ingenomen, begon de eerste regenbui, volgens Bartjes zouden er vandaag nog drie volgen. Bartjes heeft uiteindelijk zijn gelijk niet gekregen. Na de eerste bui zijn we een klein stukje gaan wandelen, bergop . Toen de batterij leeg was zijn we omgedraaid en teruggelopen en dichtbij onze camper kwamen we in gesprek met een Belgisch stel. Zij adviseerden ons om ook naar Slovenië te gaan, ook om te tanken, zou tot €40 op tank schelen.
We zien morgen wel waar we heengaan en morgenavond weet ik ook waar we slapen.
Vrijdag 17 juni 2022
Vanmorgen, na een goede nachtrust, werd ik gewekt door het fluiten van de vogels. Het leek alsof iedereen moeite had om uit de veren te komen, Roxy incluis. Na een eenvoudig ontbijt besloten we alles voor verder reizen in orde te maken. De enige beslissing die wij vooraf hadden genomen was het gegeven dat we niet naar Italië of Slovenië zoden gaan. Dit omdat we ons dan alleen maar zouden haasten om in korte tijd zoveel mogelijk te zien.
We vervolgden de Plöckenpass Strasse, de 110 en gingen daarna via de Gailtal Strasse, de 111, richting Villach en de Kärntner Stasse, de 83 gingen we door Villach, alwaar we over gingen op de Ossiacher See Strasse, de 94, om uiteindelijk de Gurktal Strasse, de 93, uit te rijden. Het laatste stukje ging over 317.
We hebben genoten van alles wat we zagen, de haarspeldbochten, de panorama’s, en de hellingen. Onderweg hebben we stilgestaan om inkopen te doen en op de 94 hebben we, met prachtig uitzicht op de Ossiacher See, gelucht. Na de lunch stond Gurk op het programma, dit vanwege de Gurker Dom. Een prachtige kerk met mooie fresco’s, maar ook met een overdaad aan prachtige goudkleurige beeldengroepen. Het is de plek waar de patrones, de Heilige Hemma, van Karinthië begraven ligt.
Ons volgende punt werd Hirt, een klein, maar in Oostenrijk wereldberoemd, plaatsje, dit vanwege de Hirter bierbrouwerij. Onze rit eindigde op de parkeerplaats van deze brouwer. We hebben natuurlijk een paar flesjes bier gekocht, maar dat is niet het belangrijkste. Ik heb in de Hirter Braukeller als eerste genoten van een heerlijke bierproeverij, om vervolgens verder te gaan met een glas Hirter Weizen en een belegde bierbroodsnee. Hanna dronk een gekarameliseerde Hirtel. De snee brood was met vijf soorten vlees belegd, daarnaast lag er ook nog kaas op en was het garnituur een complete salade. Ik was blij dat Hanna niets had genomen, zij kon nu met mij meeëten. De rekening was, tot onze verbazing, niet Oostenrijks.
Zaterdag 18 juni 2022
Bij het opstaan vanmorgen scheen er een prachtige zon en toen ik met Roxy ging wandelen, was alles nog in diepe rust. Recht voor me kon ik genieten van de prachtige koperen ketels van de brouwerij en als ik die de rug toekeerde, keek ik uit over weilanden en zag ik de bomen op de bergen. Op dat moment wist ik niet wat ik vandaag zou ervaren.
We vertrokken richting Salzburg, en dat deden we via route 9 uit het ANWB-camperboek over de Alpen. We begonnen me een stukje autoweg, de 377, en zo’n 8 kilometer verder gingen via de Grandeser Landesstrasse, de Metznitztal Strasse en Paal, de I-63. Op deze laatste drie stukjes weg heb ik voor het eerst ervaren dat er hellingen zijn welke ik met moeite in de tweede versnelling kan oprijden. En op Paal hadden we te maken me achterstallig onderhoud, 30 kilometer was al gevaarlijk. Het positieve was gelegen in ons uitzicht, prachtige omgeving met de mooiste panorama’s en voor ons een aantal antieke tractoren.
Na Stadl an der Mur ging het een stuk beter, de Murauerstrasse, de 97, en de Turracher Strasse, de 95, waren wegen waar je weer redelijk normaal kon rijden. Bij de Katschbergstrasse, nog steeds de 95, werd het weer klimmen en dat ging nog even verder op de Tauernstrasse, de 99. Even, want al snel werd dat klimmen omgezet in dalen. Dit dalen gaf ons het idee dat er geen eind aan kwam, bocht na bocht bleef het doorgaan, afremmen op de motor, een lagere versnelling en stevig remmen voor de scherpe bochten, een afdaling van dit formaat heb ik niet in mijn geheugen staan.
En ja hoor, Hanna had weer een leuke overnachtingsplek gevonden en, zoals gewoonlijk, stemde ik er mee in. En, zo als gewoonlijk, had ik er achteraf spijt van. De straat werd smaller, het werd een geasfalteerde landweg tussen de, door schrikdraad afgezette, weilanden. De breedte werd smaller en het leek alsof we ergens over het boerenerf moesten, de dak punten kwamen net niet boven de spiegels uit, de bocht werden krapper. Toen werd het een echt bergpad , ik stopte en overdacht de mogelijkheid om te draaien, ik moest achteruit, de tegenliggers waren fietsers. We twijfelden aan de mogelijkheid om verder te rijden, een seniore man, die op zijn bordes zat te genieten van ons gestuntel, gaf de doorslag. Gewoon verder rijden, het bergpad werd deels een holleweg, de ruimte werd kleiner. De temperatuur in de Cabine steeg, maar de bewoonde wereld lag nu rechts onder ons. Nog twee bochten en we stonden voor de ingang. Daar stond het ronde bord met rode rand en vetgedrukt kon je lezen: “BEZETST OCCUPIED, nicht durchfahren”. Ik stopte aan de kant van de straat en ging, door de spanning gekregen, mijn blaas ledigen. Hanna stapte uit en zij had weer dat engeltje van geluk. We kregen toestemming om te gaan staan.
En nu genieten we van de serene rust, met uitzicht op de groene en grijze bergen, waarbij de grijze bergen soms ook nog versierd zijn met witte vlekken. De koeien lopen achter onze camper en Roxy is deels nieuwsgierig en deels angstig.
Zondag 19 juni 2022
Vanmorgen, ver voor vijf uur, werden we wakker door het lawaai van enkele families met een caravan. Tot midden in de nacht hadden zij, met z’n zessen, de nodige blikjes bier verorberd en, zoals het is algemeen bekend dat drank het bloed verdunt en de hersenactiviteit vertraagt, om vijf uur reden zij met veel lawaai het terrein af.
De vooruitzichten zijn erg rooskleurig en misschien wel te rooskleurig en iedereen weet dat waar je praat over ‘te’, overdone is. Veel mensen vertrokken en dat deed ons besluiten om ook te gaan. Via de 320, de 99, de 159, de A10, de 159, de 160, de 305 en als laatste de 20. Het was een prachtige rit, alleen de files hielden erg op, daarom hebben we tussendoor een stukje A10 gereden.
Hanna had weer gekeken voor een leuke camperplek en die lag op onze route. Toen we voor de tweeds keer de 159 verlieten, moesten we een stukje de 160 rijden en daar zou ik een zijweg rechts moeten hebben. Bij de zijweg aangekomen was mijn conclusie overduidelijk, dat zou ik niet gaan doen. Ok, we moesten enkele kilometers extra rijden en de 160 was niet echt een makkelijke weg, de bochten en hellingen waren stevig en afdalingen gingen vaker in de twee.
De recensies over de camperplek vielen tegen, en, bij het inzoomen op Google verdween onze interesse. We gingen terug naar plan A. Toen we de 305 opreden, reden we langs de afgewezen camperplek, en we waren tevreden over ons besluit. Bij Berchtesgaden moesten we over op de 20 en we staan nu op P2, vijf minuten lopen van de Königssee.
Het is bloed en bloed heet, tijdens het rijden heb je het niet in de gaten. Om vijf uur is het hier buiten nog 33 graden en verkoeling is nergens te vinden, menigeen probeert het ijskoude water van het meer en, na de heerlijke afkoeling in het water, slaat de warmte, op het moment dat je eruit komt, genadeloos toe. Roxy heeft er al in gezwommen.
Maandag 20 juni 2022
Gisteravond de hele avond gewacht op de verkoeling van onweer en regen. Bijna alles bleef weg. ‘s Avonds nog even in alle rust door de enige straat van het dorp gelopen en genoten van de stilte, toen kwamen de druppels, je kon ze op de vingers van één hand tellen.
‘s Nachts de bovenramen open gelaten, mocht het onweer komen, dan zouden we wel wakker worden. De nachtrust was voortreffelijk, het geruis van het riviertje achter de camper versterkte het gevoel van ontspanning, waardoor je heerlijk in dromenland kon blijven. Het onweer bleef uit, dus kwam er geen geluid om je te storen.
Vanmorgen nogmaals samen, zonde Roxy, door de straat gelopen, we wilden iets kopen, helaas was er niets dat de moeite waard was. Daarom vertrokken we richting Füssen, maar, we voldeden weer aan onze oude norm, we kozen steeds de verkeerde route. We hadden nu de 20, de 305 en de 21 gereden en zaten, totaal tegen de planning in, weer in Oostenrijk. Daar hebben we gekozen voor de 178 en uiteindelijk de 173, zodat we opnieuw in Kufstein staan.
We wilden op een parkeerplaats stoppen, maar alles lag duidelijk aan de verkeerde kant van de weg. Uiteindelijk zagen we, in de buurt van Waidring, een parkeerplaats en, voordat we het doorhadden, stonden we naast de cabinelift. We besloten eerst onze lunch te nemen om daarna te kijken of we naar boven konden gaan. Roxy mocht mee en we begonnen onze uitstap naar de Steinplatte. Het was verre van een korte rit, we waren, door de warmte, blij dat we konden uitstappen. Roxy kon haar geluk niet op, ze zag weer koeien, en ze had hun vriendschap al eerder ervaren. Na de koeien kwam de speeltuin met waterpartijen, de Steinplattte bleek een Triassicpark te zijn, waardoor je mag zeggen dat Roxy weer een prachtige dag had. Haar dolle rennen over de alpenweide liet zien dat ze blij was. Natuurlijk hebben we zelf ook genoten van de wandeling en de prachtige vergezichten.
Terug bij de camper besloten we om door te rijden naar Kufstein. Misschien dat we daar de beloofde regen krijgen, want onze ervaring met Kufstein is regen.
Dinsdag 21 juni 2022
Vannacht, rond half twee, begon het te spetteren en onze reactie was vooraf besproken: sluiten van de dakramen. De goden waren me goed gezind, het Luik was nog niet dicht of de regen kwam met ongelooflijke kracht naar beneden. Het koelde onmiddellijk af, van ruim dertig naar vijfentwintig. De regen had wel het effect dat je heel ontspannen kon slapen.
‘s Morgens rustig vertrokken, met als doel Füssen. We begonnen bewust met de A12, om bij Telfs over te gaan op de weg naar de Fernpass, de 189, en na de pas reden we verder over de 179. De 189 en de 179 zijn een deel van de bekende Sisi-Strasse, de route die we voor een deel,ook in Duitsland willen volgen. Soms lopen bepaalde routes over dezelfde weg, morgen rijden we waarschijnlijk zo’n stuk; de Sisi-Strasse, de Alpenstrasse en de Romantische Strasse. Boven op de Fernpass zagen we dat de diesel erg goedkoop was, ver beneden het gemiddelde van de afgelopen weken: €1,89
De autoweg reden we om op te schieten, de rest van de route om te genieten. We konden niet ons eigen tempo rijden, want we hadden een vrachtwagen voor ons rijden, een buitenlander met,, vermoedelijk, weinig bergervaring. Deels vond ik het wel prettig, ik moest nu ook rustig rijden en kon daardoor meer van de omgeving zien.
Even na het middaguur kwamen we in Füssen aan en niet veel later hadden wij een plekje voor de nacht. Na de lunch zijn we de stad ingegaan en we hebben heerlijk gewandeld en natuurlijk ook gewinkeld. Er staan veel beelden in de oude stad, zij herinneren aan het muzikaal verleden van Füssen. De stop was de moeite waard.
Woensdag 22 juni 2022
Het was een warme nacht en daarbij hadden we allebei de naweeën van een lekkere sorbet. Twee kleine regenbuitjes deden niet hun werk, het bleef benauwd en warm. Om acht uur vertrokken we voor de ‘Romantische Strasse’.
De eerste vlugge stop was bij kasteel Schwansee. Het kasteel wordt gerestaureerd en het was pas om tien uur open, voor ons was dit duidelijk, doorrijden. Via de rustige 17 reden we naar Schongau om daar een kleine stop te houden en te genieten van. Mooie en leuke stad. Daarna ging het via dezelfde 17 naar Landsberg am Lech. Nadat we geparkeerd stonden, begon de regen, soms miezerig en vaak duidelijk aanwezig. Deze regen zorgde dat de klamme benauwdheid verdween, eindelijk kwam er wat ruimte voor de frissere atmosfeer. De regen kon de pret van een rondwandeling door de ‘Altstadt’ niet drukken. Deze stad is mooi, heeft veel bezienswaardigheden en er wordt geleefd.
De beide steden die wij vandaag met een bezoek lastig vielen, vallen in de categorie van toeristenoord, toch zag je dat er geleefd werd door de bewoners zelf. Misschien is dat wel de reden dat deze twee steden me aanspraken. Heel veel toeristenoorden leven alleen maar dankzij de uitgaven van de toeristen, zijn er geen toeristen, dan valt er niets te beleven.
In de tweede helft van de middag vertrokken we, vergezeld van een zelfvoldane regenpartij, naar Donauwörth. We staan nu op de camperlocatie van de stad, voor ons is dit het moment dat we besluiten om verder geen activiteiten meer te ondernemen, we moeten alledrie bijkomen van deze dag.
Donderdag 2 juni 2022
Het is alsof de wolken last van hun prostaat hebben, ze weten niet hoe ze de boel nat kunnen krijgen. Eigenlijk is dit wel fijn, want het koelt nu langzaam af. Soms heeft de ook de positie ingenomen waardoor de regen wat makkelijker valt. Kortom het is een heerlijke nacht.
Omdat het beddengoed gewisseld werd, mocht Roxy even op bed. Dat vond ze heerlijk, ze stoeide en liet zich steeds met een plof vallen, ze probeerde je hand of arm te grijpen en liet deze, bij succes, onmiddellijk weer los. Toen Hanna en ik uit bed waren, maakte Roxy duidelijk dat ze er ok af wilde. Ze maakte nu duidelijk dat ze wandelen wilde.
Halverwege de ochtend zijn we het stadje ingegaan en, ondanks de kleurige huisjes, misten we sfeer, Donauwörth is een stad met alle voorzieningen, maar het lijkt geen ziel te hebben. We waren snel uitgekeken en vertrokken rond het middaguur richting Rothenburg ob der Tauber.
Onderweg stopten we nog in Dinkelsbühl, vooral omdat de beschrijving van de stad onze verwachtingen stimuleerde, de realiteit werkte hieraan niet mee. Je kunt stellen dat het benauwd warm was, of, dat we al veel steden hebben gezien, dat maakt niet uit. Deze stad moet het hebben van de toerist, de lokker is ‘het middeleeuwse karakter van de stad. Dat karakter hebben ze, op het moment van toeristentrekpleister te worden, al verloren. Het is een leuke stad met veel gekleurde huizen, van prachtige gevels, met kasseien op stoep en straat, met kleine steegjes en een paar echte oude huisjes. De stadsmuur met verschillende poorten lijkt grotendeels oud te zijn, maar binnen deze muren zijn de meeste huizen een samenwerking met het beton aangegaan. De seniore toeristen worden met airco-gekoelde-bussen aangevoerd en sjokken als zielloze kuddes achter elkaar aan, kopen bij dezelfde ijswinkel een ijsje en gaan bij hetzelfde restaurant van eenzelfde maaltijd genieten.
Wij hadden er genoeg van, we zijn redelijk snel kunnen vluchten en hebben de beslissing genomen om de komende dagen op en camping te gaan staan, ook omdat de boiler zijn werkzaamheden weigert uit te voeren. We staan op Camping Tauberromantik, onder Rothenburg Ob der Tauber.
Vrijdag 24 juni 2022
Het was vannacht duidelijk dat ik de wolken met hun prostaatprobleem had beledigd, zij kwamen in groten getale aanwaaien en ze startten hun actie om drie uur en ze wisselden elkaar tot zeven uur af. De ene wolk had meer potentie en wist zijn voorganger te overtroeven, het was alsof ze probeerden de hoogste positie binnen de kvp-bond te krijgen. Bij het uitlaten van Roxy, iets na zeven uur, was mijn omgeving nog steeds kurkdroog, waardoor ik met zekerheid kan stellen dat de regen van vannacht een echte wraakactie van de wolken was.
Even na negen uur zijn we gaan wandelen, richting het oude centrum van Rothenburg ob der Tauber. Het venijn van deze wandeling lag halverwege de route, een geasfalteerd bergpad ging duidelijk ‘hinauf’ en, volgens mijn smartwatch, die echt slim is, stond dit stukje klimmen gelijk aan veertien trappen omhoog. Omdat de terugweg bergafwaarts was, en omdat dat sneller en makkelijker gaat, telt dat, volgens mijn slimme horloge, maar voor tien trappen. En daarom noemen ze zo’n horloge smart.
Terug naar waar ik het over had. Boven op de berg moesten daar we een flink stuk langs de stadsmuur lopen, daar was dan eindelijk het gat in de muur en direct daarna waren de openbare toiletten, vermoedelijk bewust door inventieve Rothenburgers zo bedacht: laat ze leeg binnenkomen en laat ze vooral leeg weggaan. Nu mochten we eindelijk via de stadspoort de zo geroemde stad binnenwandelen. Ik moet zeggen dat ik bewust minder kritisch was bij dit stadsbezoek, maar dat had niet gehoeven. Deze stad heeft een ziel en is, buiten de toeristen om, al een levende stad. We mochten genieten van prachtige gebouwen, leuke straatjes en natuurlijk ook van de toeristische prullaria. Het valt op dat er veel winkels met speelgoed beren en muisjes zijn, en daarnaast zijn de winkels met kerstsfeer volop aanwezig, dus de toerist mag en kan genieten.
Een andere bezienswaardigheid, waar ik weer van genoot, waren de rondleidingen. Een gepensioneerde vrijgezelle schooldirectrice sprak de groep toe en riep de volgelingen ter verantwoording, ze stonden een beetje achteraf te kletsen. Ga je vrijwillig mee en word je op zo’n manier aangesproken. Een andere gids, vermoedelijk een aandeelhouder van de plaatselijke brouwerij sprak, als een marktkoopman, zijn mensen aan. Hij had het over de geschiedenis van het stadhuis en de plaatselijke raadskelder, een kroeg waar de raadsleden ongestoord konden drinken, zonder dat ze, per ongeluk, hun mond voorbij konden praten. Hij wist te vertellen dat het bier daar heerlijk was en dat ze dat straks konden proberen. Het lijkt alsof elke gids een eigen reden heeft om het verhaal van deze stad te vertellen.
Kortom, het was weer een heerlijke dag
Zaterdag 25 juni 2022
Van de week kwamen we tot de ontdekking dat de boiler niet wilde starten, we hebben van alles, wat we op internet konden vinden, geprobeerd. Het laatste hulpmiddel, lpg-tanken bleek niet de oplossing te zijn. We moeten nu verder zoeken en hopen dat iemand een goede tip heeft, zo niet, dan moeten we wachten totdat we thuis zijn en naar de dealer kunnen.
We wilden vandaag richting Moezel rijden en alles liep voortreffelijk, totdat we te maken kregen met afgesloten autowegen rondom Wiesbaden en vervolgens de nieuwste ingeving van Hanna: Geisenheim aan de Rijn. De weg, na Wiesbaden was goed te doen en ook de B42 richting Geisenheim liep gesmeerd. In Geisenheim begon ons Waterloo, de eerste wegafzetting deed ons hierbij de das om. Vermoeid zochten we een parkeerplaats op en gingen onze lunch verorberen. Daarna gingen we de opties voor verder rijden bekijken. Één ding werd duidelijk, we moesten naar de andere kant van de Rijn en de mogelijkheid om dat te doen was beperkt. Een brug in Koblenz en een brug in Wiesbaden en de weg naar Koblenz was afgesloten, de pontjes waren verboden voor auto’s boven de drie ton.
We moesten dus terug naar Wiesbaden, daarom zochten we een plekje aan de andere kant van de Rijn en deze vonden we via de NKC-app. We zouden naar Oberwesel am Rhein rijden, naar Rheingoldschänke, en de app liet me weten dat het maar 44 kilometer rijden was. Dat we uiteindelijk het dubbele gereden hebben is te danken aan het feit dat de app geen rekening houdt met de grootte en het gewicht van een auto, we werden steeds naar een pontje gestuurd.
Uiteindelijk zij we, na het verlaten van de 61, via een prachtige afdaling, binnendoor bij de plaats van bestemming gekomen. Vanaf de plek waar we staan hebben we niet alleen een prachtig uitzicht over onze omgeving, we hebben ook een voortreffelijke wijnboer met restaurant erbij gekregen. Dus vanavond hoeven we niet te koken.
Zondag 26 juni 2022
Gisteravond hebben we bij Rheingoldschänke gegeten, het was simpel en van redelijke kwaliteit, en prijstechnisch was het noch van de vorige decennia. De wijn was goed, daarom hebben we een paar flessen ingeslagen.
Na een nacht waarvan de plantjes kunnen groeien, en mochten ze dat niet doen, dan hebben ze nooit leren zwemmen, vertrokken we richting Cochem. Om kwart over tien stonden we op de parkeerplek, we waren de derde camper, vijf minuten later stond alles vol. Ik denk dat je dan wel mag zeggen dat de engeltjes je goedgezind zijn.
Na een lekkere kop koffie zijn we weer gaan wandelen, hoe verder de middag vorderde, hoe drukker het werd, daarom waren we om drie uur weer bij de camper.
We zitten nu, in de camper, uit te buiken. Een héérlijke flamkuche gegeten, lijkt bijna of dit bij de Moezel hoort. Een beetje lezen, luieren en bekijken waar we morgen weer staan. We beseffen dat we steeds dichter bij het einde van deze trip komen, waarschijnlijk zijn we de volgende week weer echt thuis. Voor die tijd doen we Limburg nog even aan.
Maandag 27 juni 2022
Het werd vanmorgen heel vroeg al duidelijk dat we gekozen hadden voor een plekje langs het water en de weg. De vrachtschepen zorgden voor het nodige lawaai, de ambulances reden regelmatig met sirenes langs en het overige verkeer leek hier niet voor onder te willen doen. Om zes uur stonden we naast ons bed en even na zevenen waren we weer op zwerftocht. Via prachtige binnendoor wegen kwamen we uiteindelijk in Nederland aan. We zijn even gezellig bij familie op bezoek geweest en staan nu in Brunssum. Morgen staan weer wat bezoekjes op de agenda, onder andere een bezoek aan het centrum van Heerlen.
Mijn neef komt langs, of wij gaan bij hem langs, om samen te kijken naar de problemen met de kachel. Waarschijnlijk is het de gasdrukregelaar, later deze week weten we het zeker.
Dinsdag 28 juni 2022
Vanmorgen kon ik het niet nalaten om een andere camperaar op zijn gedrag te wijzen. Hij vond het nodig om zijn chemisch toilet in de struiken aan de zijkant te ledigen. Het enige dat ik hem vroeg was: “hoe vind u het als ik mijn toilet in uw tuin ledig?” Er kwam natuurlijk geen reactie, waarop ik het nodig achtte om mijn visie te verduidelijken: “door dat gedrag worden camperplekken gesloten!” Eindelijk had hij een antwoord klaar: “ik weet niet waar ik anders had kunnen legen.” Het enige dat mij toen nog restte was de opmerking: “heb je wel eens van NKC gehoord? Anders kun je op internet zoeken.” Ik had mijn zegje gedaan, eigenlijk besefte ik op dat moment dat ik weer belerend bezig was, ik was weer de schoolmeester.
Het is dinsdag, daarom mochten en konden we weer even naar de markt in Heerlen gaan. Vooraf maar even gekeken of er voor ons ook parkeermogelijkheden bij het station zijn. Helaas, de camper kan daar niet staan, dus een mogelijk treinreisje naar Maastricht is niet op deze manier te verwezenlijken.
Na een ritje dwars door de stad, kwamen we eindelijk bij de parkeerplaats achter ‘t Loon aan. De gedachte dat de kortste weg door het winkelcentrum liep werd naar het land der fabelen verwezen, men had hekken geplaatst en looproute aangegeven. Kuddegedrag was de enige oplossing om redelijk snel op de markt te komen. En, na een korte wandeling over de markt en door de stad, mochten we weer van dezelfde route gebruik maken. Je beseft dan pas dat het heerlijk is als je gezonde benen hebt, rolstoelen en rollators zijn hier niet te gebruiken en voor mensen die slecht ter been zijn is dit martelgang.
In de middag even bij een neef langs gegaan, samen zouden we naar de gasinstallatie kijken. We hebben stapsgewijs mijn probleem kunnen bepalen; als eerste – de gasdrukregelaar functioneert goed op een andere fles, als tweede – de gasfilter en de gasdrukregelaar samen functioneren ook goed op een andere fles. De derde optie is voor ons de enige conclusie: de kop op de gasfles veroorzaakt het probleem.
Van de ene kant ben ik blij en opgelucht, van de andere kant weet ik nu dat het een duur grapje gaat worden. Maar even een mail naar de installateur sturen, misschien dat deze nog iets kan betekenen.
Woensdag 29 juni 2022
Al redelijk vroeg waren we met z’n drieën aan het wandelen, lekker even door het park. Toen Roxy los mocht, was ze weer dat dartel veulen, alleen niet in de wei. Terug bij de camper, het was inmiddels al half negen, belde ik de lpg-installateur op, en natuurlijk was ik weer te vroeg. Pas om half elf kun je hun telefonisch lastig vallen.
Omdat het nog niet echt warm was, besloten we om Roxy even in de camper te laten en zelf naar de bakker te lopen. Bij de bakker is ook de dierenwinkel en daar kochten we, omdat we gisteren haar reactie hadden gezien, een runderpees. Ze was er blij mee en ik moest hem vasthouden, zodat zij er aan kon bijten. Wat mij niet lukte, deed zij met haar kiezen, ze knipte de pees door.
Het gesprek met de lpg-installateur is gelukt en zij had een tip welke wij wilden opvolgen, maar het laten leeglopen van de fles vormde het struikelblok. Om een lang verhaal kort te maken, wij gaan niet naar Eeklo in België, maar wachten op een reactie vanuit Dordrecht. Dat scheelt minimaal tweehonderd kilometer, dus dat is behoorlijk korter. Tegelijkertijd maken we van dat korte verhaal een lang verhaal. In Eeklo wilden ze me vandaag al helpen en in Dordrecht moet ik voorlopig even wachten. We hebben de losse, reserve, fles nu gekoppeld en zijn voorlopig uit de problemen. Thuis kijken we verder, het mag duidelijk zijn, morgen gaan we naar huis.