Dinsdag 25 juli 2023
Aan het begin van de middag de camper uit de stalling opgehaald, het ging vlekkeloos. Later, tijdens de eerste daarin, ontdekken we dat de twee instapmatjes weg zijn, vermoedelijk bij het in- en uitstappen verloren.
We mochten meteen het probleem van een lege huishoudschool ervaren en de vraag die bij mij blijft hangen is: wat hebben we (natuurlijk ik) verkeerd gedaan? Voor de deur heeft de camper ruim vier dagen stilgestaan en alles deed het. Nu is de camper vier dagen in de stalling geweest en de accu is leeg. Het enige verschil tussen deze twee periodes van stilstaan is het gegeven dat bij de tv de tweede keer stand-by stond. Bij een volgende stalling zal ik de veiligheidsknop van de accu omdraaien, ik heb geen zin om nogmaals dat gevoel van onzekerheid te ervaren.
Tot vanmorgen was het duidelijk, we wilden de bergroute in de Vogezen rijden. Zaterdag wilden we nog naar Engeland en dat hebben we, gezien de weersvoorspellingen, geschrapt. Vandaag, na het moment van laden, kwam Engeland weer om de hoek kijken.
Bergen op Zoom was in onze ogen de juiste plek voor onze eerste stop, van hieruit kun je nog steeds alle kanten op. De weg erheen was weer zo’n vervelende rit, files en afgesloten wegen. De aankomsttijd werd steeds bijgesteld en daar hadden we weinig begrip voor. Daarom werd Bergen op Zoom geschrapt en kozen we voor een plekje verderop. We staan nu in Rucphen op de camperplaats ‘de Rucphense Weide’ met sitecode 94928, ik mag stellen dat het een geweldige plek voor campers is.
Woensdag 26 juli 2023
Gisteren, in de namiddag, heeft Roxy nieuwe Franse vrienden gemaakt. De eerste met wie zij kennis maakte was een buldog, een kleine bruine hond met een mopsneusje. Na het spelen, in de hondentuin van de camperplaats, ontmoette ze een Bordeauxhond, een hele grote bruine tachtig kilo zware hond. Deze wilde heel graag met Roxy spelen en, na wat aarzelingen van mijn kant, dat probeerde ze ook. Helaas was ze geen partij voor de flexibele springende Roxy. Kon de mini uitvoering Roxy nog deels bijhouden, de maxi uitvoering deed één vergeefse poging en hield het toen al voor gezien. Kortom, Roxy had weer de namiddag van haar leven en de nachtrust begon al vroeg en was voor haar dus heel welkom.
Afgelopen nacht werden we wakker van de engeltjes die lustig hun blaas aan het ledigen waren. Het leek wel alsof sommige engeltjes last van nierstenen hadden, zo hard kwamen de spetters op ons dak. In de ochtend was de overlast van dat alles weer verdwenen.
We vertrokken en reden, tegen de zin van de routeplanner in, eerst naar Rucphen, we wilden, voordat we naar Bergen op Zoom zouden rijden, eerst bij de Plus bier gaan inslaan. Hier hebben ze dat heerlijke ‘Zundert 10’, een trappist van de bovenste plank. Natuurlijk slaan we maar een paar flesjes in, gedurende de reis zullen er echt nog wel wat heerlijke biertjes zijn welke door ons geconsumeerd willen worden.
De routeplanner gaf ons nu de richting aan en we reden heel netjes binnendoor, richting Bergen op Zoom, althans dat dachten we. We wisten niet dat de routeplanner beledigd was en ons de verkeerde kant op stuurde. We weten nog steeds niets van het ‘hoe’ en ‘waardoor’ dit kon plaatsvinden. Na vijftien kilometer verkeerd rijden, kwam Hanna achter het bedrog van de routeplanner. We schakelden over op de telefoon, zochten een parkeerplaats en annuleerden de route op de routeplanner. Vervolgens keken we naar de laatste invoer en ontdekten dat dit wel de juiste bestemming was. Vanaf dat moment zijn we heel vriendelijk tegen de routeplanner en zullen voortaan verifiëren of alles wel goed gaat. We staan, niet meer gratis, op ons bekende plekje in Bergen op Zoom, aan de Boulevard Noord met sitecode 104626.
Tijdens de wandeling naar de stad laat Roxy duidelijk blijken dat ze de omgeving hier kent, het stukje strand waar ze mocht rennen, het park waar ze met andere honden kon spelen. Ze probeert ons zover te krijgen dat we in haar verlangen naar eerdere ervaringen mee gaan, ze heeft de pech dat we dat niet willen. Eerst voor haar inkopen doen, zodat ze daarna even door het park mag rennen.
We zitten nu heerlijk in de camper, de wind is net iets te stevig om lekker buiten te zitten. En vanavond is het feest, voor de vaste lezers, we gaan weer bij ‘La Playa’ Turks eten halen.
Donderdag 27 juli 2023
Onze nachtrust was slecht:
-in het begin vooral dankzij de nieuwe McDonald-generatie die chillend moesten laten weten dat ze genoeg brandstof voor hun persoonlijke verlengstuk, het automobiel, hadden.
-regen leek de oplossing van het voornoemde probleem te zijn, maar werd door haar hevigheid, welke gepaard ging met hevige windstoten, al snel een tweede oorzaak van deze slechte nachtrust.
-nadat de wind was afgezwakt en we echt aan onze nachtrust konden beginnen kwamen de trekkers met aanhangers om water uit het meer te pompen.
Ok, het lijkt alsof we oude zeurpieten zijn geworden, maar de afgelopen nacht, gecombineerd met de overnachtingskosten, vormen samen de reden dat dit plekje heeft afgedaan. Natuurlijk mag je een vergoeding vragen, maar dan mogen de overnachtingsmogelijkheden wel wat comfortabeler zijn. Waarschijnlijk is dit dan ook de reden dat er nog maar twee van de twintig plekjes bezet waren en ze bij ‘La Playa’,helemaal niet blij zijn met dit alles.
De regen spoelde onze interesse in het bezoeken van de markt weg, daarom vertrokken we, richting Frankrijk, om precies te zijn Doornik, om de bierwinkel met een bezoek te fêteren. Nog voordat we Antwerpen voorbij waren, besloten we om via Luxemburg f te zakken. De regen volgde ons, de hele route. Pas bij Metz liet de regen ons achter, zorgend dat we een volgende plaag mochten ervaren: benauwdheid met een hoog vochtigheidsgehalte.
In Metz hadden we een paar mogelijke overnachtingsplekken gezien, de eerste was vol en de tweede had geleden onder het water dat van boven was gevallen.verder rijden was de enige optie.
We staan nu bij het Château de Mousson, aan de D34. Het was een heel gedoe voordat we een goed plekje konden vinden, deels door onze eigen onvoorspelbaarheid. We hebben ons eindpunt op deze rit wel zes keer aangepast, maar dan heb je uiteindelijk ook weer zo’n uniek plekje, een plekje dat al bij de Tempeliers geliefd was.
En, omdat we internationaal zijn eten we vanavond een exclusief drielandengerecht.
Vrijdag 28 juli 2023
Waren we gisteren, bij het schrijven, de enige vreemdelingen op deze berg, later op de avond stroomden de vreemdelingen in groten getale toe. Deze vreemdelingen hadden allemaal de beschikking over een mobiele thuisplek, de een was duurder en de ander was mooier. Vanmorgen was het om acht uur even iets minder nat, de stevige regen was overgegaan in een zacht miezerig buitje, het moment om met Roxy naar buiten te gaan. Helaas was alles van korte duur, de modder op de wielen was vannacht weggespoeld, de dode insecten waren verdwenen, regen heeft dus wel degelijk zijn pluspunten.
We vertrokken richting La Petite-Pierre en de hevige stevige regen bleef ons begeleiden. Even na de middag dachten we dat we vanavond een feestje konden vieren, voor het eerst was ons doel van de dag ervoor gehaald. De plek bij het kasteel was deels opengebroken en de plek aan het begin van het stadje was leeg. Wij stonden daar zielig met onze camper in de regen, zelfs Roxy bedankte voor een wandeling. Hier moesten we vaststellen dat het voor ons onmogelijk is om een route uit het boek ‘Frankrijk Puur Roadtrips’ te rijden. Voor het tweede jaar wordt alles door de regen verpest.
Onze beslissing kwam niet geheel onverwacht, we rijden richting Bregenz in Oostenrijk. Onze Garmin-navigatie werd ingesteld en we vertrokken halverwege de middag, wetende dat we onze eindbestemming vandaag niet zouden bereiken. Na vijf kilometer ging de navigatie in staking en daarna, misschien door onze ongestructureerde wijze van oplossing, beloofde ze beterschap en, op een klein momentje na, hield ze zich aan deze belofte.
Ze had een andere manier gevonden om ons te plagen. Ondanks de instelling dat we geen tolwegen wilden rijden, stuurde ze ons ongemerkt, eigenlijk dus heel stiekem, zo’n weg op. Pas bij het tolpoortjes hadden we haar grap door.
Een ander plaagmoment vond zij in het negeren van het veerpont verbod. Ze liet ons een prachtige route rijden, deels langs de Rijn en, als een duveltje uit een doosje kwam daar die rotonde met die smalle toerit naar het pontje.
Via het water kwamen we in Duitsland aan en daar mochten we doorrijden richting Freiburg. We moesten dwars door Freiburg onze route vervolgen, met een verplichte stadssnelheid van 30 km. Het was traag, maar iedereen had met dat euvel te maken. De volgende keer denk je wel eerst na als je ziet dat Freiburg op je route ligt, dus hun aanpak is wel succesvol.
Uiteindelijk kwamen we op ons plekje aan, we staan nu in Oberried met sitecode 99344. We hadden ons verheugd op het eten uit het restaurant, maar vanwege ziekte was dit gesloten, dus mochten we, in dit geval wederom Hanna, weer iets voorbereiden.
Morgen rijden we verder. Oh ja, in totaal heeft het vandaag tien minuten niet-geregend.
Een klein deel van onze route, een reisje langs de Rijn.
Waar wij deze dagen door worden geïnspireerd: “raindrops keep falling on my head”
Zaterdag 29 juli 2023
Vannacht besloot ik dat ik me, in de zomer, niet door het herfstweer zou laten beïnvloeden, daarom koos ik voor de korte broek. En ja hoor, ik kon droog naar de bakker lopen en ik kwam droog thuis. Ik kon droog de hond uitlaten en ik kwam droog thuis. De euforie kwam bovendrijven en werd binnen twee minuten volledig onderuit gehaald. Een autowasstraat gebruikt in een kwartier minder water dan de regen die ons van de zijkant aanviel. Ik kan me niet heugen dat ik zo’n stevige bui eerder heb meegemaakt.
Al met al maakte deze confrontatie met weergoden ons duidelijk dat onze beste opties in Oostenrijk waren te vinden. Hanna bepaalde de koers en ik mocht hem rijden. Via prachtige wegen reden we van Oberried naar Feldkirch in Oostenrijk.
Via het Höllental reden we over de slingerweg naar Titisee en we werden natuurlijk weer begeleid door de regen. De weidsheid van Zuid-Duitsland mochten we ervaren op het stuk van Neustadt naar Geisingen, waarbij we af en toe de regen achter ons konden laten. We werden geadviseerd om de grote weg langs de Bodensee te rijden, daar zou je minder last van oponthoud hebben. Wederom dachten we even dat de regen verdwenen was, dat we de juiste keuze hadden gemaakt.
De zon scheen lekker en het kwik liep op tot 28 graden. We parkeerden onze camper in het overweldigende zonnelicht, bij Waldcamping Feldkirch met sitecode 58035. We wilden het zwembad met onze aanwezigheid opluisteren, maar de toegang werd ons ontzegd. Het zou gaan regenen en vijf minuten later kwam Thor met zijn hamer en ramde er als een bezetene op los. Binnen een minuut kwamen de regendruppels pontificaal naar beneden, niet voorzichtig en zeker niet rustig werd de hele omgeving doordrenkt met water, straten en pleinen staan blank. Even plotseling als dat het begon is het ook geëindigd, de temperatuur loopt onmiddellijk op richting 28 graden. De voorspellingen in heel Europa blijven slecht, dus vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naar toe.
Dinsdag 1 augustus 2023
Het mooie van camperen is dat je allerlei verschillende mensen tegenkomt. Gistermiddag, op de camperplek in Mittenwald, werd ik in het Engels begroet door een klein meisje, bijna drie jaar oud. Een kwartiertje later komt ze gezellig met ons babbelen, haar interesse lag vooral in het overwinnen van haar angst om Roxy te aaien. Uiteindelijk kwamen haar ouders haar ondersteunen en dat had een positief effect. Natuurlijk ontstaat dan ook een gesprek. Vader kwam uit Baskenland en sprak Basks, moeder sprak Catalaans en samen met hun dochter spraken ze Engels, en daarnaast sprak de dame op school het gewone Spaans. Het was geweldig om te zien hoe vrij dit meisje was, in een heel korte tijd gaf ze Roxy snoepjes uit haar hand en even later zat ze bij Hanna in de camper limonade te drinken.
Aan het begin van de avond zijn we met Roxy het centrum ingelopen, daar beseften we pas hoe leuk dit stadje is. Gezellig met veel verschillende winkeltjes, dus geen bekende ketens, de terrasjes zaten vol en de vrolijke deuntjes uit de trekharmonica vrolijkte de omgeving op. Dat was het moment dat we besloten om vandaag eens rustig te gaan rondlopen, bijna het bekende ‘wel kijken en niet kopen’ gedrag.
Het bezoek aan de Petrus en Paulus kerk was de moeite waard. Mooie vaandels op hoge staanders, prachtige muurschilderingen en een altaar van marmer en goud. Hier kreeg het gezegde ‘het is niet alles goud wat er blinkt’ pas echt betekenis. Het hele altaar en alle versierselen eromheen waren gemaakt van hout en beschilderd. Het kan ook niet anders, de schilders hier hebben echt wel bepaalde vaardigheden. Dat zag je niet alleen in de kerk, maar ook op de vele beschilderde huizen, waarvan sommige bijbeltaferelen hadden en andere weer historische taferelen.
Terug bij de camper konden we weer wachten op de volgende droge periode, ruim drie uur later kwam de zon even gluren. We blijven vannacht staan en rijden morgen weer een mooie route naar ???
Misschien dat ik nog een paar flesjes lokaal bier op de kop kan tikken, schijnt hier erg moeilijk te zijn. Het drinken van dit lokale bier is makkelijk, je halve liter komt zo uit de tap. Wie weet wat het vanmiddag nog gaat worden.
Woensdag 2 augustus 2023
Het bier kon ik helaas vergeten, kon alleen het alledaagse bier kopen en dat was niet hetgeen ik voor had. Ik had graag de speciale bieren van Mittenwald gekocht, maar deze wens mag op de grote hoop van dromen voor de toekomst.
Niet alleen de bier is verregend, ook de zon werd door het vele water weggespoeld. Ondanks de vele regen gingen we toch in het dorp eten en daarbij had ik het geluk dat mijn keuze niet alleen warm, maar ook lekker was. Hanna’s keuze viel dus wel een beetje tegen.
Na een lekkere nachtrust werden we vanmorgen voor de verrassing wakker door het bekende liedje ‘zachtjes tikt de regen’, en het zou nog wel een stralende dag worden.
In alle rust vertrokken we richting Füssen en het was inderdaad een prachtige route.
Onderweg hebben we natuurlijk even gestopt om een overzicht s foto te maken van de prachtige bergen met de Zugspitze als centrale punt. Daarna verder gereden en, tijdens de lunch, gebeld met de beheerder van de huidige camperplek. We staan op een plek die omschreven wordt als ‘overnachten bij vrienden’, bij Markus uns Susi, met sitecode 103791.
We staan werkelijk prachtig, in de wei, met uitzicht op een dorpje en de bergen erachter, de bergen zijn de Allgäuer Alpen.
De bellen van de koeien galmen over de prachtig groene als, de kippen lopen in en buiten hun eigen ren, de geiten grazen weer op een ander deel van de alm en de ganzen bewaken, net zoals bij de oude Grieken, de ingang van deze unieke camperplaats.
Donderdag 3 augustus 2023
Gisteren hadden we bijna een heerlijke ontspannende middag kunnen beleven. Helaas werd het serene geluid van de koeien- en geitenbellen onverbiddelijk naar de achtergrond verplaatst, er was een familie met kinderen aangekomen en moeder moest zo nodig haar volumeknop vol open draaien.
De beheerder was met de wijze waarop deze familie vorm aan camperen gaf, niet blij. Het was, in zijn visie, niet nodig dat deze familie een tentje bij de camper plaatste en daarom hoorde je hem brommen. Waarschijnlijk dat dit na deze keer niet nogmaals zal plaatsvinden.
Ondanks mijn klaagzang weet ik dat we heerlijk hebben genoten van deze plek.
Na een rustige nacht, waarbij je af en toe, door het geklingel van de verschillende bellen, wakker werd, ging ik ‘s morgens met Roxy broodjes bij de bakker halen. Deze bakker moet gewoon goed zijn, hij heeft zijn zaak in het midden van helemaal niets, toch rijden de gasten van heinde en ver af en aan, om hier brood en andere lekkere dingen te halen.
Na het ontbijtje vertrokken we richting Memmingen, maar deze dag was zo’n dag waarop ons doel niet bereikt werd, we stopten in Kempten. We staan op Parking Kempten met sitecode 391.
Kempten zou een mooie stad zijn, maar eigenlijk zou je moeten stellen dat Kempten een mooie winkelstad is. In ieder geval kan Kempten voor mij niet tippen aan het prachtige Mittenwald.
Na een fikse stadswandeling met verschillende winkelstops hebben we lekker bij een bakker geluncht, koffie met een stevig broodje gezond en taart met koffie toe.
Nu zitten we heerlijk in de camper bij te komen en te kijken hoe het de buren wel lukt om water te pakken. En ja hoor, wij probeerden het en waren het geld kwijt, zij doen het en hebben overvloed. Gelukkig konden we mee profiteren van hun geluk.
Vrijdag 4 augustus 2023
Vanmorgen, na een zeer natte nacht, rond acht uur opgestaan en gaan wandelen met Roxy. Bij terugkomst bleek dat de deur van de opbouw niet van buitenaf geopend kon worden. Natuurlijk gingen er allerlei doemscenario’s door mijn hoofd, maar Hanna bleef rustig en ging kijken in het boek van de fiat dealer. Ik was overtuigd van het gegeven dat ze me niet konden helpen, maar de wijze waarop Hanna handelde bracht mijn doemdenken naar de achtergrond. Bij de fiat dealer, na tien kilometer rijden, werd ik doorgestuurd naar een camperopbouwbedrijf. Wederom mocht ik een rondje om de stad maken, nu 20 kilometer en daar werd mijn vermoeden bevestigd, kan niet zomaar gerepareerd worden, moeten daarvoor maar de hobby-dealer. Het kon geen kwaad voor onze verdere reis, dus, wij gingen verder.
Hanna had iets gezien over een hangbrug en dat werd ons eerste, eigenlijk ons derde, doel van deze ochtend. Het was een rit vol verrassingen, maar wel een heel mooie rit, veelal over de golvende al en gereden. Het laatste stukje was wat moeilijker, een holle kronkelweg door een bos. Hierna parkeerden we de camper aan de kant en liepen we verder naar beneden. De brug was gelukkig minder groot en minder hoog. Was dit de reden dat mijn hart minder te keer ging, of was het de ervaring van een vorige reis. Het viel mij op dat andere stoere mannen op een bepaalde wijze, ‘vooral niet laten blijken dat je bang bent’, over de brug liepen. Het viel mij op, omdat ik dat gedrag op een andere hangbrug zelf had vertoond.
Aan de andere kant van de hangbrug mocht Roxy zich even in een wei uitleven, foto’s van bovenaf zouden aantonen dat er buitenaardse wezens cirkels hadden achtergelaten. Ze genoot hier echt van het rennen door het tweekontjeshoge gras.
Onze volgende stop was Memmingen, een oudere stad met stadsmuur, stadspoort en grachtjes. We vonden een plekje bij het Stadtpark Neu Welt, met sitecode 5765
Na de lunch gingen we met z’n drieën naar het oude centrum, een leuke wandeling door het park en even later liepen we binnen de stadsmuur. Het is een totaal andere ervaring, niet te vergelijken met de twee vorige steden, het leeft meer en is echt gezellig. Na een paar uurtjes rondstruinen vonden we een terrasje waar we ons thuis voelden en we besloten hier iets te nuttigen. (Nuttigen was bij mijn vader al ‘een biertje drinken’.) We deelden hier het nuttige met het aangename en Roxy kon zich daar volledig in vinden. Zij waarschuwde soortgenoten om vooral afstand te houden.
Terug bij de camper kwamen we tot de conclusie dat de electra, de 230 aansluiting, was uitgevallen. Na lang zoeken bleek dat we voor electra moesten betalen, bij onze aankomst hadden we, zonder dat we dit wisten, dus geprofiteerd van onze voorganger. Het was geen naïviteit, maar ervaringen elders, waar electra gratis was, hadden mijn handelen beïnvloed. Nu, veel zwartgallige hersenspinsel en later, genieten we weer volop van alles.
Zaterdag 5 augustus 2023
Vanmorgen waren we al ver voor acht uur met Roxy buiten, zij vond het leuk dat er af en toe een kameraad met haar wilde spelen. Het bleek alleen dat de baasjes van die kameraadjes geen woord Duits spraken, het waren allemaal reizigers die onderweg waren naar nergens heen.
Rond negen uur liepen we naar de markt, weer door het parkje en langs de stadswal. Bij de markt bleek dat deze verboden terrein voor honden was. We besloten om even een zijstraat in te lopen en via een passage naar een andere straat door te lopen, hier stond geen verbodsbord voor honden, dus nu mochten we wel de markt op. Nadat we de nodige vitamientjes hadden ingeslagen, liepen we terug naar de camper.
Roxy moest nu even binnen blijven, want wij wilden een drankwinkel met onze aanwezigheid opfleuren. Het doel was om een paar flesjes bier te kopen en daar zijn we redelijk succesvol in geweest.
Het alcoholpercentage is hier niet zo hoog, daarom hebben ze de flesjes wat groter gemaakt, krijg je toch genoeg binnen. Veel abdijbiertjes hebben tegenwoordig nog maar een inhoud van 0,25 l en een hoog alcoholpercentage, hier hebben de flesjes een inhoud van 0,5 l en een laag alcoholpercentage. De leek weet dat ik gelijk heb en de deskundige houdt nu wijselijk de kakens opeen.
Na een eenvoudige lunch zijn we gaan rijden en we stopten in Weissenhorn, Parking P3 Süd, met sitecode 85952.
Er zijn hier, in mijn ogen, te veel parkeerplaatsen. Het is een leuk dorp, met een oude kern, maar ik vind het geheel te oppervlakkig, ook een beetje schone schijn. Na een fikse rondwandeling zijn we weer terug in de camper en hebben net plannen voor morgen gemaakt. En Jelle zal wel zien waar we heengaan.
Zondag 6 augustus 2023
Zowel gisteravond als vanmorgen was er weer een overvloed aan regen. Een overvloed die op verschillende plekken in Midden-Europa voor de nodige overlast heeft gezorgd en vermoedelijk nog zal zorgen. ‘s Nachts word je ook nog wakker van dat zogenaamde tikken tegen het zolderraam.
Gelukkig hield de regen rekening met de noodzakelijke ochtendwandeling van Roxy, zij kon, samen met mij, een klein stukje droog lopen. Terug bij de camper werd de stuw boven ons opnieuw opengedraaid. We besloten verder te rijden, richting Brauereigasthof Adler in Oberstadion, daar aangekomen bleek dat de mensen hier hun ‘Sontagsruhe’ heilig hebben verklaard, daarom, maar mede door de vele regen, besluiten we verder te rijden. Via Ehingen reden we over de 311 naar Riedlingen. De 311 is een prachtige route, maar, dankzij de overdaad aan regen, konden we er niet van genieten.
In Riedlingen zijn we nu bij de Stadthalle, met sitecode 10533, gaan staan. We moeten deze dag maar overbruggen en hopen dat Willy Derby het jaren geleden al juist heeft gezongen: ‘morgen gaat het beter’.
Halverwege de middag besloten we om toch nog even te gaan wandelen, uiteindelijk geen verkeerde keuze. Tussen de buien door, tijdens de windvlagen met buien en op de spaarzame momenten waarop we ontdekten dat de zon nog niet helemaal weg geregend was, hebben we rustig door het centrum van de stad gelopen.
De stad heeft een duidelijke relatie met ooievaars, dat kun je zien aan de bewoonde nesten en aan de prachtige gekleurde beelden. Het is een stad waar muziek in zit, dat hoor je al als de windvlaag over de Donau de brug bespeelt en dat zie je aan de glimmende beelden op het eiland in deze Donau, ze stralen, ondanks het vieze weer, een bepaalde vrolijkheid uit.
De plek waarbij we staan heeft een paar grote gebouwen, de Stadthalle. Deze gebouwen waren in vroeger tijden in gebruik als slachthuis en als veilingmarkt. De straatnaam is dan ook Schlachthofstrasse en in de grote hal zie je nog de ouderwetse veilingbankjes staan.
De waardering voor hun eten is terug te vinden bij een stereotype figuur: ‘een wat gezette sigaarrokende man met een aantal biggetjes’.
Maandag 7 augustus 2023
Nadat we gistermiddag terug bij de camper waren werden de kranen in de hemel volledig opengedraaid, twaalf uur later werden ze langzaamaan dichtgedraaid. We konden even naar de bakker, maar de wind maakte het bijzonder fris, misschien wel herfstachtig fris, en diezelfde wind zorgde dat de regen soms in vlagen op je af kwam.
Redelijk droog kwamen we terug bij de camper en konden we vertrekken voor onze volgende rit. Een rit die volgens de Michelin kaart een schilderachtig traject zou zijn. We hadden de route netjes in de navigatie staan en konden dus vertrekken.
Maar ja, twintig minuten later mocht ik weer ervaren dat deze planner af en toe van mijn planning afwijkt. Natuurlijk ligt het probleem bij de mens, dus bij mij. We gingen verder op Hanna’s telefoonnavigatie en zouden nu wel op de juiste plek arriveren. De route liep volledig volgens planning, maar onverwacht koos haar route om een stad over te slaan en dat was dus geen menselijk falen.
Nadat we een parkeerplekje hadden gevonden, konden we met ons tweeën de juiste route kiezen, want twee weten altijd meer. We kwamen uiteindelijk toch in Sigmaringen, op een parkeerplaats vlakbij het Hohenzollernschloss-Sigmaringen. Een enorm groot, imponerend gebouw, waar je ook stond je moest altijd omhoog kijken. Het is een stad met meerdere mooie gebouwen en, ondanks de directe omgeving van bergen, geeft de stad mij het gevoel van weidsheid, van ruimte.
Na de middag vertrokken we voor het tweede deel van de rit, binnendoor naar de camperplek in Tuttlingen, het Donaupark met sitecode 3196.
Deze rit reden we op een andere wijze, we namen een plekje op de route en reden daarna zonder route planning verder.
Dit gedeelte van de route was weer zo’n unieke ervaring, zo’n ervaring die ik altijd met moeite kan beschrijven. Halverwege de route zagen we opnieuw het Hohenzollernschloss, maar nu met de toevoeging Beuron.
De bergen om ons heen zorgen dat je als mens beseft dat je nietig bent, het imponeert, bijna Hitchcock-achtig. De wegen werden regelmatig smaller en soms moest je stapvoets rijden om zeker te weten dat niemand je,in de kleine tunnel voor je, tegemoet kwam, want dan moest je terugrijden. Op sommige plekken, waar je, behalve de prachtige natuur, niets bijzonders zag, stond een verkeerslicht op rood. De ene keer werd het groen en mocht je doorrijden, een tunnel in of door een heel smalle bocht langs de rotsen rijden, de andere keer mocht je wachten op de tegenligger. Kortom het was weer een prachtige route welke uiteindelijk in Tuttlingen stopte.
Dinsdag 8 augustus 2023
Gisteren in de namiddag hebben we samen gebruik ga maakt van het thermaalbad, het water komt van ruim 600 meter diepte en bevat allerlei mineralen. Bij de bron is de temperatuur ruim 48 graden en in het zwembad bedroeg het nog altijd 34 graden. Het buitenbad, met allerlei plekjes waar je kon genieten van de verschillende masserende waterstralen, had een temperatuur van ruim 35 graden. Het was heerlijk en terug bij de camper ging Hanna nog voor een maaltijd zorgen, want de keuken van het restaurant in het zwembad stopte om zeven uur.
Vanmorgen lekker vroeg vertrokken om via prachtige groene wegen verder te rijden, het einddoel zou een camperplek in Freudenstadt zijn, bij de Kniebishütte, met sitecode 81394
Daar aangekomen, konden we alleen maar vaststellen dat deze plek niet paste in de route die wij hadden afgelegd. Het was een kale parkeerplek boven op een berg waar de Schwarzwaldhochstrasse begint, of misschien wel eindigt. Niet onze plek om te overnachten, maar wel een plek om een prachtige boswandeling te maken en te genieten van de prachtige vergezichten. Het Aussichtsplattform Ellbachseeblick is een bezoek waard. Na de wandeling besloten we om een stukje terug te rijden en weer bij een zwembad te gaan staan. Voor het eerst in deze reis moeten we gebruik maken van onze blokken. We staan aan de rand van Freudenstadt, op Parking Wassererlebniswelt Panorama-Bad met sitecode 46959. Als je over omgeving praat, is dit natuurlijk weer een stapje minder, maar bij de Kniebishütte waren we alleen en was er niets in de buurt en hier staan een tiental campers.
Woensdag 9 augustus 2023
Vanmorgen, na het uitlaten van Roxy begon het, voor de verandering, opnieuw te regenen. De voorspellingen van gisteravond mag je nu twee dagen doorschuiven. Niet getreurd, we zouden toch verder rijden, we willen vandaag een deel, misschien wel helemaal, de Schwarzwaldhochstrasse rijden.
Vol goede moed vertrekken we en rijden eerst richting Kniebishütte, misschien reed ik wel een kilometertjes te hard de berg op, denk dat het 54 ln plaats van 50 was. De toekomst zal het uitwijzen.
Onze eerste stop was een uitzichtpunt langs de route, het Aussichtsplattform Steinmäuerle. De wandeling erheen was afgelopen voordat hij begon, zo’n kort stukje was voor ons niet genoeg. We besloten door te lopen richting Jägershütte en, toen we daar aankwamen, mochten we ervaren dat er ook ‘s nachts wild in het woud geslapen wordt; de hut was in gebruik bij tweetal jongere woudlopers, nu is dat met onze leeftijd niet zo vreemd.
Terug bij de auto reden we verder over deze prachtige route. Een groot nadeel hadden we vandaag, door het sombere weer zag alles er zo mistroostig uit en daardoor zag je niet de echte schoonheid van deze omgeving. We reden verder en stopten opnieuw bij de Mummelsee. Als ik eerlijk ben, dit was voor mij een afknapper, ik verwachtte een echt meer en kom bij een grote visvijver en daar hadden ze nog een prachtige toeristische trekpleister van gemaakt. Misschien in dit wel die Duitse trots, unser Heimat?
Na deze stop reden we verder, Hanna had een een nieuw plekje gevonden, bij de Hundshütte. Ik moest een stukje van de weg af en daar een parkeerplaats oprijden. Mijn gedachte was volgens Hanna’s navigatiesysteem niet juist, dus reden we door en, hoe kan het, er was geen parkeerplaats, maar we kwamen wel op een smalle bergweg. We moesten deze weg wel volgen, er was geen mogelijkheid om te draaien. Die mogelijkheid kwam pas, tig haarspeldbochten in een twaalf kilometer lange afdaling, verder. De terugweg omhoog vond ik prettiger, want datgene, een vangrail of iets dergelijks, wat ik bij de afdaling miste, had ik nu wel, een massieve bergwand.
Terug op de route reden we door naar Baden-Baden, hier, aan het eind van de Schwarzwalderhochstrasse wilden we op een camperplaats gaan staan. Daar aangekomen begonnen we allebei te twijfelen, een minder verzorgde plek waar je verhoudingsgewijs behoorlijk voor moest betalen, was niet hetgeen we prettig vonden. We besloten verder te rijden en reden in het verlengde van onze route, de 500, naar Haguenau in Frankrijk. We staan nu op Aire de Camping-cars du Parcs des Sports, met sitecode 86391.
Het is niet te vergelijken met de omgeving waarin we de laatste dagen hebben mogen vertoeven, het is gewoon weer typisch Frankrijk: ‘goed verzorgd en slecht onderhouden’.
Normaal gesproken zouden we dat niet zo ervaren, want Frankrijk is nu eenmaal ‘c’est la vie’.
Donderdag 10 augustus 2023
Gistermiddag even gaan wandelen en als je richting binnenstad loopt, welke overigens enorm gezellig is, zie je dat de prachtige moderne architectuur van het station afsteekt ten opzichte van de wat oudere en heel oude gebouwen.
Op de camperplek staan een paar vaste campers, zo zien de campers er volgens mij uit, door de achterwielen gezakt, plastic over het cabine-gedeelte, motorkappen die los zitten. Je hoort dat ze bewoont zijn, maar je ziet niemand. Op het veldje staat een tent, daar zit iemand in, soms wordt deze opengeritst, dan komt er een peuk naar buiten. Een Duitser loost water in een straatput en nog geen tien seconden later staat er een kleine Fransman tegen deze Duitser te schreeuwen. Hij vindt het geen stijl en hij accepteert het niet. Een tijdje later komt de vrouw van deze Fransman naar buiten. Zij wil Roxy knuffelen, maar Roxy probeert haar te ontwijken, of dit door de sigaretten of door de drank komt weet ik niet. Haar hond en Roxy kunnen met elkaar overweg, tot verbazing van de Fransman. We komen tot een gesprek in een mengeling van Frans en Duits.
Vanmorgen vertrokken we, na een wandeling richting ‘Parc de l’Horloge’ dat niet voldeed aan onze verwachting, richting Wissembourg.
We stonden aan de rand van het stadje en liepen langs het riviertje naar het centrum. Ook dit was weer zo’n juweeltje waar we per toeval tegenaan liepen. Het is een stadje met een echt verleden, een plek waar de Duitse invloed overduidelijk terug te vinden was. Het is een stad met oude gebouwen en veel terrasjes, maar weinig winkels, of we hebben de verkeerde straatjes doorgelopen. In de tweede helft van de middag vertrokken we richting Duitsland, ook weer via een mooie route. We zijn gestopt in Hinterweidenthal, op een camperplekje, weggestopt aan de achterkant van het stadje. De plek heeft als sitecode 100860.
We zaten hier heel rustig, totdat een Nederlandse buurman het belangrijk vond om zijn familie te bellen, wij mochten meegenieten
Vrijdag 11 augustus 2023
Gisteren in de namiddag zijn we nog een stukje gaan lopen, richting ‘Teufelstisch’, het zou een vlakke route zijn, maar schijnbaar heeft ‘vlak’ bij ons een andere betekenis. Op de terugweg zouden we stoppen bij een huis brouwerij, het was daar echter goed druk en Roxy zeurde om haar eten, het was inmiddels bijna zeven uur.terug bij de camper mochten we weer genieten van de luidruchtige Nederlander.
Toen de buitentemperatuur tot 18 was gezakt zijn we naar binnen gegaan, de duisternis begon toen ook in te treden. Een filmpje op Netflix en een puzzeltje verder werd het ook voor ons bedtijd.
Vanmorgen, na een heerlijk ontbijtje, zagen we dat kinderen met ouder(s) het terrein opkwamen, ze verzamelden zich voor een uitstapje, want tien minuten later kwam de bus. Dit was voor ons het moment om te vertrekken. We zouden naar Saarburg gaan, een plekje dat op onze wensenlijst staat, vanaf vandaag stond. Daar aangekomen bleek dat er wederom geen plek voor ons was, alles was bezet.
Na kort overleg besloten we om naar Trier te rijden en daar staan we nu, Reisemobilpark Treviris, met sitecode 2488. In het verleden, de Coronatijd, zijn we hier ook geweest. Nu staat we achteraan, in de schaduw van een grote boom.
Ondanks de warmte toch gaan wandelen richting centrum, het was bloedheet en daarom liepen we de hele tijd in de schaduw en lieten Roxy heel veel door het gras lopen. Ze begint eigenschappen te krijgen die men aan Holland toedicht, overal waar gratis water staat gaat zij even drinken. Liggen in koud water weigert ze pertinent. Zelf kiezen we halverwege voor een terrasje, puur ter afkoeling, dan gaan we verder en al snel komt dat ‘oh ja’ gevoel. Het voelt alsof je thuis bent, terwijl dit ons tweede bezoek aan deze stad is. In de tweede helft van de middag moeten we opnieuw verkoeling zoeken, daarna is het linea recta naar de camper. Wij, incluis Roxy, zijn op, we willen zitten en bijkomen. Het is zeven uur en nog steeds 30 graden.
We mogen blij zijn dat we de afgelopen weken niet zo’n mooi weer hebben gehad, we hebben alles kunnen doen en nu voelen we pas echt welke invloed het weer op een negatieve wijze op je functioneren kan hebben.
Zaterdag 12 augustus 2023
Aan alles komt een eind, dat is dan meteen het begin van iets nieuws.
