2015 SPANJE

Voor onze reis naar Spanje en Portugal nemen we alle tijd. De ervaringen van onze eerdere reizen heeft ons geleerd om vooral ruim te plannen.

  • Zaterdag 5 september 2015

De afgelopen maanden hebben we informatie over het Iberisch Schiereiland tot ons genomen. We hebben ervaringen van andere reizigers gelezen, informatie op internet opgezocht en mogelijke routes uitgestippeld, aangepast en opnieuw aangepast. Kortom, alleen de heen- en terugreis staan vast en de rest laten we open. Daarom hebben we het ook over het Iberisch Schiereiland en niet over Spanje en Portugal.
Maandag halen we de camper uit parkeerloods en gaan we beginnen met schoonmaken en inpakken. We hebben duidelijk gekozen voor minder spullen, bijvoorbeeld twee i.p.v. vier stoelen.

  • Zaterdag 12 september 2015

Het huis is schoongemaakt.
De camper staat voor de deur.
Schoonwater in de tank, fietsen achterop, en de accu’s staan onder stroom.
Als Hanna thuiskomt, gaan we de kleding pakken en opbergen in de camper.
Dan zouden we kunnen vertrekken, maar heel bewust doen we dat pas morgenvroeg.

  • Zondag 13 september 2015

Vanmorgen om ongeveer zeven uur vertrokken. De zon scheen en mijn bril werd opgezet. Van korte duur, voorbij Breda kregen we regen en dat ging, met kleine tussenpozes, door tot voorbij Orleance.
In Parijs moesten we even gas terugnemen, het was hier behoorlijk druk. Echte fileproblemen hebben we niet gehad.
Om 15.30 uur besloten we een overnachtingsplek te zoeken. Om 17.50 hadden we Hanna’s voorkeursplekje bereikt: Angé. De oorzaak van deze lange zoektocht is toe te schrijven aan het niet goed omgaan met coördinaten, daarom hebben we uiteindelijk het adres maar ingevuld.
Trouwens, dit plekje is weer uniek, in het gebied van de Loire tussen Bois en Tours ligt dit kleine dorpje. Je mag er gratis staan, en alle voorzieningen, stroom water en toilet, zijn aanwezig. Verder valt er weinig te beleven.

Bij het stallen van de camper hadden we vergeten om de stroomvoorziening uit te zetten. Dit veroorzaakte behoorlijke problemen. Het lijkt alsof de accu niet opgeladen wordt. De accu wordt vannacht opgeladen en dan kunnen we kijken of het morgen goed gaat. Zo niet, dan is er een nieuwe accu nodig.

  • Maandag 14 september 2014

‘s Morgens vertrokken en uitgekeken naar een garage, zodat ik het accuproblemen kon bespreken. Bij een Peugeot dealer konden ze me vertellen dat mijn accu was overleden. Zij konden geen vervanging doen, want het was een gelaccu. Ik moest naar een andere garage uitkijken. Dat werd een FIAT-IVECO dealer. Ook hier aan het verkeerde adres, werd doorverwezen naar een camperdealer. Helaas was deze gesloten en ging pas rond twee uur open. We moesten vier uur overbruggen, dat gingen we in een nabijgelegen stad doen, Châtellerault. Op de parkeerplaats zagen we een autobedrijf en besloten we nogmaals te informeren. Zij hadden de accu en verwisselde hem met de kapotte accu. Ter controle namen ze alles door en bleek dat de kapotte accu wel stroom leverde. Dus, de accu werd weer omgewisseld en kregen we te horen dat we echt naar een camperbedrijf moesten gaan. Omdat alles weer normaal leek, een lege accu was nu weer vol, besloten we om verder te rijden.
Eerst een stukje autoweg en dan een overnachtingsplek zoeken, richting Niort.

DSC_0699
Een leuke stad met nauwe straatjes, maar een prachtige camperplaats, direct naast het centrum. Helaas, alles was vol en er stonden zelfs campers buiten het terrein. We besloten binnendoor richting Saintes te rijden en onderweg wel te kijken waar we kwamen. Dat was St-Jean-d’Angély. Een prachtige plek naast het park. Een park waar voor jong en oud iets te doen was. In Nederland kunnen we hier nog heel wat van leren.
Helaas bleek dat de accu weer problemen gaf en daarnaast kregen we ook nog problemen met de watervoorziening. Morgen dan maar naar de garage.

  • Dinsdag 15 september 2015

Gisteravond uitgezocht waar we een camperdealer konden vinden: Bordeaux of Niort. We kozen om terug te gaan. Bij het bedrijf aangekomen, kregen we te horen dat we pas morgen geholpen kunnen worden. We werden doorverwezen naar de camperplaats die gisteren bezet was, nu was er ruimte voor een eigen stekje.

DSC_0677
Drie dagen onderweg en drie dagen regen, daarvoor hadden we ook thuis kunnen blijven. Na vandaag kan het alleen maar beter worden.
De stad viel niet tegen, mooie gebouwen, prachtige parkjes en leuke winkeltjes. Het winkel met speelgoed was een waar paradijs, in Nederland zijn ze helaas weggeconcurreerd. Tot mijn verbazing was er gratis openbaar vervoer, elke tien minuten kwam er een busje langs.
Wat me opnieuw opviel was de overvloed aan modezaken, zowel voor man als vrouw. Ik heb het hier niet over de grote concerns, maar over gewoon kleine bedrijfjes. Ook de prijzen vallen, t.o.v. de grote concerns erg mee.
Wederom prachtige deurfoto’s gemaakt en een bezoekje aan de kerk gebracht.
Het leven is verrukkelijk, gewoon om 11.30 uur op een terrasje met een glaasje witte wijn kijken naar de mensen die in de regen voorbij komen. Niet te begrijpen, dat grapje koste in totaal maar € 3,40

  • Woensdag 16 september 2015

Vanmorgen, na een nacht vol regen en onweer, rustig richting camperbedrijf gereden. We hadden om tien uur een afspraak, maar stonden om half tien voor de deur. Na een paar minuten werden we geholpen. De camper ging de garage in en wij mochten rondhangen in de winkel (Narbonne assecoires). Na een dik half uur kwam de monteur terug. De accu was goed, maar de electrakast is stuk. Ze kunnen het bestellen, maar de wachttijd is minimaal vijf dagen en de kosten bedragen rond de 500 euro. Het water was een kwestie van aftapen, echt een oplossing volgens Een Franse slag. Kosten 56 euro.
Misschien dat we bij een hymerdealer zo’n kast kunnen kopen, dus succes. De beheerder had weinig interesse om ons te helpen, de assistente gelukkig wel. Zij gaf ons een adres en belde het bedrijf, geen electrakast.
We besloten om gewoon verder te rijden en onderweg zien we wel wat er gebeurt. Tot onze verbazing bleef alles gewoon functioneren, ben benieuwd hoe het de komende dagen gaat.
We hebben doorgezet en zitten nu in Capbreton, een plek bijna direct aan zee.

Capbreton  Alleen een duin staat tussen de zee en onze camper in.

  • Donderdag 17 september 2016

Vannacht heeft het gestormd en bij het wakker worden zag je verkleumde mensen lopen. Het was behoorlijk fris. Op grond van alle weerinformatie over de regio, maar ook over Spanje en Portugal, besloten we om richting Valencia te rijden.
Betaalde wegen zijn voorlopig taboe. De kustweg richting San Sebastián is, voor liefhebbers van autorijden, een waar genot. Snelheid is niet haalbaar. In Spanje sloegen we linksaf, dwars door de Pyreneeën, richting Pamplona.
In Pamplona was een camperplaats, aan de rand van de stad en een bushalte voor de deur. Aangekomen, geparkeerd, uitgestapt en vervolgens vliegen doodgeslagen. Één remedie:instappen en wegwezen.We besloten richting centrum te rijden en te kijken of we een parkeerplek konden vinden. Genoeg parkeergelegenheid, niet voor een camper. Ik zag de oplossing: een parkeergarage voor bussen. Daar moesten wij ook inkunnen. Zo gezegd zo gedaan. Je rijdt naar beneden, ziet een slagboom met zo’n automaat, komt er iemand aangerend. Ik zat verkeerd, reed zo het ondergronds busstation van Pamplona in.

DSC_0726

 

Je staat echt vreemd te kijken als je onverwacht in een ondergronds busstation staat.

Gelukkig had de medewerkster een oplossing en mochten we in een hal ernaast staan. Dit leuke grapje kostte ons 15 euro, dan mochten we wel 24 uur staan, maar er niet in slapen.

Lekker de stad in, met onze hond. Prachtige gebouwen, soms goed onderhouden, soms totaal verwaarloosd. Een oude stad die een eigen sfeer heeft, voor ons niet vergelijkbaar met welke stad dan ook. Een enorme trots op hun eigen cultuur. De modernere gebouwen passen niet in dit beeld, het lijkt op de Bask in Spanje.
Het busstation, weggewerkt onder het verdedigingswerk, heeft bovengronds een transparante in- uitgang en deze past in het beeld van dit verdedigingswerk. Even verderop ligt een museum dat, in vormgeving, het verdedigingswerk visueel bovengronds brengt.

DSC_0756

De geneugtes van het leven konden we ook vandaag niet aan ons voorbij laten gaan. Baskische tapas, Baskische wijn, het leven is fijn. De prijs, 8 euro, was enorm klein.

s’Avonds vertrokken naar een camperplein in Tafalla. Nooit eerder van gehoord, maar de stad ziet er gezellig uit. De camperplaats, ja wat moet ik daarover zeggen.

  • Vrijdag 18 september 2015

‘s Morgens lekker wat gegeten en gedronken. We vertrokken richting Zaragoza. Na een tijdje rijden zagen we een bord met Zaragoza 104 km. Een kwartier later kwamen we op een weg met twee nummers, één voor Zaragoza en één voor Madrid. Na een half uurtje had de weg nog maar één nummer, dat van Madrid. Zeker weten dat ik niet een afslag, waar Zaragoza op stond, had vergeten. Het hielp niet, we moesten de route aanpassen. Tien minuten later zagen we dat we voor Zaragoza nog maar 104 kilometer moesten rijden.
Dat was voor ons een bewijs dat we door moesten tuffen. Dwars door Spanje, op de N-wegen. Wat een natuur. Vlaktes werden afgewisseld: woestijnachtig, steppeachtig, groen van de druiven of bossen. De scheiding was telkens een stevig bergmassief. Hier waren de smalle en prachtige bergwegen weer. Soms werd een adviessnelheid aangegeven welke voor mij een kamikazeachtige actie zou zijn. Ik was blij met de mogelijkheid om ook met dertig kilometer door zo’n traject te gaan. Een nadeel van deze route is dat je nergens kunt stoppen om die mooie vergezichten vast te leggen, er waren geen parkeerplekken. Wel dorpjes, steden en tankstations, maar daar had je niet die prachtige vergezichten.
Uiteindelijk zagen we de Middellandse zee, nu nog een overnachtingsplek. Aan deze kant van Spanje is dat veel moeilijker. We hadden een plek op het oog, maar waren de afslag al voorbij. Dan maar de volgende. Na een moeilijk tour kwamen we bij de camping, vol!!!!!
We besloten terug te gaan en reden op onze navigatie door de stad. Natuurlijk was hier van alles veranderd en werd deze rit een vreselijke puinhoop. Gewoon opnieuw beginnen, en ja hoor. Ik moest een onverharde weg oprijden, een stuk door een droge rivier en dan linksaf voor de zee. Zo kam ik aan op de plek. Alles wat we zagen was geen camping. Daarom draaien en terugrijden en onder het afgeven op het navigatiesysteem langs de kust omhoog. NIETS.
De telefoon had ook een systeem, dat uitgeprobeerd en ja hoor we kwamen er.
De camping lag precies vijftien meter van de plek waar we hadden gestaan, het navigatiesysteem is gewoon goed, wij zelf maken de fouten.

DSC_0796 Benicarlo.

  • Zaterdag 19 september 2015

Alles ging in een rustig tempo. De hond uitlaten en wachten op het verse brood. Na een lekker laat ontbijtje wat huishoudelijke werkzaamheden gedaan.
Toen op de fiets de boel verkennen. Ik heb wel eens gedacht aan overwinteren in een warmer gebied. Maar na vandaag hoop ik dat ik daar wat selectiever in word. De Spaanse sfeer is hier op zeer veel plekken verpest door de Engelse invloed. Natuurlijk is dit een persoonlijke interpretatie van nog geen 24 uur

Benicarlo Het toeristische zandstrand, Engels was de voertaal.

‘s Middags lekker aan het kiezelstrand gelopen en gezeten. Tot mijn eigen verbazing ben ik zelfs in zee geweest. Het was nat – zout – koud, echt in deze volgorde. We hebben wijn gekocht, van € 0,59, en het was nog lekker ook.

  • Zondag 20 september 2015

Geen hoofdpijn of droge mond van de goedkope wijn, dus moet de kwaliteit redelijk tot goed zijn. De dag ligt nog voor ons, vertrekken we vanmiddag naar València of doen we dat morgenochtend? Een prachtig probleem van de dag.
Ik had de rol van de man even vergeten. De fietsen moesten op het rek, de spullen in de bak en rond 10.30 uur vertrokken we richting València. Onderweg wilden we nog bij een paar plekken stoppen, maar wederom speelde de bewegwijzering een rol. We waren de afrit voorbij, zonder dat we deze gezien hadden. Omdat er bijna nergens parkeergelegenheid was, kwam de eindbestemming bij València snel in zicht. Een op het oog leuke plek en op zes kilometer fietsafstand van València. Wat een luxe.
Deze plek ligt in de buurt van El Saler. El Saler was in 1974 voor ons, dankzij het toenmalige slechte weer in Europa, waar de zon ging schijnen.
Eerst gekeken of we iets van dat glorieuze verleden konden terugvinden. Het lijken alleen nog maar restanten van wat eens zo mooi was, het verval heeft ook hier toegeslagen.
ValenciaOp de fiets naar València gegaan, leuk fietspad langs de kust. Aankomstplek in València was de oude rivierbedding, daar staan nu prachtige architectonische hoogstanden.

Valencia_1

Wat kunnen wij daar nog een hoop van leren. We hadden onze viervoeter bij ons, daarom waren we ook beperkt in onze mogelijkheden, maar het gevoel van “wat ben ik nietig” was daar niet minder om. Dit moet je zien, ervaren, voelen, proeven.
Op de terugweg een terrasje genomen en weer mogen ervaren dat we toerist zijn. Een biertje was meteen een Heineken, de prijs meteen zes euro. Dat hebben we ook weer geleerd.
Vanavond lekkere grote gamba’s met salade eten en daarbij wat shangria.

  • Maandag 21 september 2015

“Oh what a night” gaat door mijn hoofd. Alleen minder vrolijk. Warmte die benauwend was, muggen die ongenadig hun slag wisten te slaan en lawaai van het verkeer. Waarschijnlijk moet je dit hiervoor over hebben.
De dag goed begonnen met een lekker uitgebreid ontbijt met koffie, warm stokbrood met heerlijke honig en jam en een glas fruitdrank.
Hond uitgelaten en gezien dat we voor de deur op de bus kunnen stappen en in het centrum kunnen uitstappen, voor drie euro de man heen en terug. Maar, vanmorgen gaan we gezond doen en fietsen richting natuurgebied.
Vanmiddag naar het strand gegaan. We moesten een paadje achteraf nemen, want de hond mocht niet mee. Dus lekker stiekum gedaan en achteraf heerlijk genoten.
‘s Avonds met de bus naar València gegaan, de rit was lang en ging langs de droge rivier naar het centrum. De droge rivier is tegenwoordig één langgerekt park. De avondverlichting valt bij de architectonische hoogstandjes tegen. Heerlijk tapas gegeten, naast het busstation.
Thuis nog nagenoten met een lekker glas wijn.

  • Dinsdag 22 september 2015

Inderdaad, na een laat ontbijt en even op internet met het Travelblog , zijn we op de fiets naar València gegaan. Het was afzien, op alle fronten. Het begon met het onderuitgaan van Hanna, gelukkig alleen maar een pijnlijke knie. Vervolgens kwam daar de afstand, in combinatie met een vreselijke temperatuur van 33 graden, bij. En dan niet te vergeten de tapas en drankjes. Gelukkig hadden we voor onze viervoeter vers water en een bakje meegenomen.

DSC_0929
Bekaf van het slenteren, rondkijken en foto’s maken zijn we weer op de fiets naar de camper gereden. Tot onze verbazing hebben we vandaag geen groot warenhuis of winkelcentrum bezocht. Dat zal misschien nog wel een keer gebeuren.

  • Woensdag 23 september 2015

Vanmorgen in alle rust de spullen opgeruimd, de auto rijklaar gemaakt en vertrokken richting Xàntiva.

DSC_1023

Volgens de geschreven boeken zou het een stad, met een overvloed aan fonteinen, zijn. Inderdaad kon je na lang zoeken een fontein vinden. Misschien als het onze eerste Spaanse stad zou zijn, hadden wij het kunnen waarderen, nu vonden wij het niets. Als beloning voor onze teleurstelling konden we pas laat in de middag het kasteel bezoeken. Dat was teveel van het goede, daarom, na een kopje koffie, vertrokken we richting Xàbia.

DSC_1031

 

In de buurt van Denia even naar het strand gereden en lekker gegeten. Nadeel, de hond mag nergens op het strand. Daarna doorgereden richting camping Naranjal.

 

  • Donderdag 24 september 2015

Gisteravond even lekker gezeten, met een glaasje en tapas. Later op de avond richting strand gelopen en langs de boulevard geflaneerd, dit is echt toeristisch. Dit is trouwens ook aan de camping te zien, mensen hebben hun privéterrein afgezet, de overwinteraar? Het gevolg, we kijken uit naar ons volgende plekje.
Vanmorgen op de fiets de stad in, een stad zonder ziel. Het is te zien dat alles voor de toerist is (op)gebouwd en dat de crisis ook hier heeft toegeslagen, vooral in de buitenwijken. Niets voor mij.
‘s Middags even lekker gezwommen en daarna een glaasje met Spaanse kaas genuttigd.

Na veel overwegingen is de knoop doorgehakt, Portugal komt in deze reis niet aan bod. We blijven nog een paar dagen zakken en gaan dan langs de Middellandse zeekust naar Frankrijk. Daar zien we verder.

  • Vrijdag 25 september 2015

Vanmorgen uit Xàbia vertrokken, richting Altea. Netjes de borden richting Alicant, de 332, gevolgd en toch kwamen we weer op een andere route. In Moraira zagen we de eerste Spaanse markt staan, daar wilden we wel even kijken. Netjes van de weg en op een veilige plek neergezet. Na het rondlopen even terug naar de auto, verbaasd stonden we te kijken naar de wijze van parkeren en het gestuntel van bestuurders. Toeristen die moeite hadden met het (achteruit)rijden tussen auto’s.

Zelf kon ik, dankzij Hanna, goed uitpakken en achteruit het terrein af. Toen konden we vertrekken, althans de eerste driehonderd meter. Toen zaten we vast, auto’s aan twee kanten met een te smalle doorgang. Toeterende auto’s achter ons, opnieuw een heel klein stukje achteruit en toen met passen en meten tussen twee auto’s half het weiland (druiven) ingereden. Wij waren geen obstakel meer. Gedwongen rust, even het dorp door. Het leek alsof ik ergens aan de kust in België/Nederland was, zoveel Nederlandstalige mensen om ons heen. Na een paar uurtjes opnieuw gaan kijken, het geluk was met ons. We konden verder.
Doel was Altea, maar het werd Calp.

Calp

De camperplaats die wij voor ogen hadden, zagen we links liggen. Alleen we zagen geen ingang. Dat betekende doorrijden en op de rotonde draaien. Gelukkig zagen we bij het draaien de ingang. Het was niet de plek die we zochten, maar de mensen waren vriendelijk, dus zijn we hier gaan staan. We kregen zelfs een informatieblaadje in het Nederlands.
Na een uurtje gaan fietsen, richting strand. Werkelijk een badplaats waar het Nederlands goed te horen is. Als ik om me heen kijk, denk ik wel dat wij tot de jongeren behoren.
Vanavond lekker een visje eten.
Oh ja, we hebben ze gezien: de Benidorm Bastards met hun vierwielige elektrische snelheidsmonsters. Alleen maakten ze nu het fietspad(!) in Calp onveilig. Op het strand zagen we de rollators, rolstoelen en ligbedden met enorme gele luchtbanden. In Nederland zie je hier en daar bij een badplaats een aangepaste rolstoel. Het is dus logisch dat veel oudere mensen niet in Nederland, maar in Spanje overwinteren.

  • Zaterdag 26 september 2015

Vanmorgen vroeg opgestaan en lekker gebruik gemaakt van de douchegelegenheid, niemand was op. Een serene rust in een stad, een stad die langzaam tot leven komt. Nog een kopje koffie met een stukje brood en dan op weg naar de zaterdagmarkt van Calp. We moeten er wel vier kilometer voor fietsen. De markt was een tegenvaller. De beschrijvingen hierover zijn achterhaald, de markt is nu in drieën verdeeld. De charme die er vroeger schijnt te zijn geweest, is hierdoor, aldus kenners, verdwenen.
Wel lekker fruit gekocht, o.a. onooglijke groenachtige mandarijnen met een vleugje fris zure citroensmaak. De angst voor demonen en andere enge dingen hoeven we niet meer te hebben, de verse knoflook hangt in onze camper.
Gisteren had ik het even over de Benidorm Bastards, voor de duidelijkheid: onze fiets heeft een elektrische hulpmotor en onze leeftijd is 60+. Tot onze verbazing wordt er zelfs, met intekenlijsten, geld opgehaald om de motorische mobiliteit van deze generatie te vergroten.
Waarom hoor ik deze mensen, die het financieel goed voor elkaar hebben, alleen maar klagen? De zon schijnt minder fel: “het is slecht weer, dat heb ik nog nooit meegemaakt, echt niet, niet in september” of “Ik kan niet eens ‘s avonds buiten zitten, het is zo koud, heb ik nog nooit meegemaakt, echt niet, niet in september.”
Vanmiddag aan het strand , waar wij werkelijk tot de jongere generatie behoorden, hoorden wij flarden van dergelijke gesprekken en dat heeft geleid tot de onderlinge opmerking “ik heb dit nog nooit in september meegemaakt, echt waar.”
Na een half uurtje kozen we voor een terrasje, waar we genoten van hetgeen wij in onze omgeving zagen en hoorden. Prachtig om te zien.”Mensen die hun uiterste best doen om de handelaar die met zijn horloges over het strand loopt een nephorloge voor een minimaal bedrag afhandig te maken. Ze hebben succes en vervolgens krijgt de handelaar een glas cola en een hamburger met frites.” Wie heeft hier nu gewonnen?

  • Zondag 27 september 2015

Vanmorgen alles ingepakt en weggegaan richting Altea. Volgens de beheerder van de camperplaats zou het niet mogelijk zijn om met de camper in Altea te parkeren. Wij hadden weer eens geluk, gewoon de stad inrijden, tussen straattribunes door, langs een paar vrachtwagens en een grote feesttent, vonden wij een plaatsje op een openbaar parkeerterrein.
Samen, ook de hond, de stad ingelopen richting oude centrum, bij de kerk.

DSC_1082 Altea

Wederom dat grote geluk, er was een groot katholiek stadsfeest, het Moren en Christenenfeest. Op een terrasje voor de kerk genoten van het schouwspel.
Omdat we eigenlijk ook ‘s avonds van dit feest wilden genieten, moesten we een camperplekje zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Via allerlei, niet te adviseren, kronkelweggetjes, met hellingpercentages waar je niet van wilt dromen, kwamen wij bij een camping aan. Natuurlijk moesten we ons eerst aanmelden. Hier werd ons enthousiasme al bekoeld door de onvriendelijke bejegening over pasjes en paspoorten. Zelf zat ik nog in de camper toen ik Nederlanders hoorde schreeuwen. Mijn gedachte: “gelukkig maar voor één nacht”.
We mochten ons plekje zelf gaan uitzoeken, gelukkig maar. De campers kwamen voor 90% uit Nederland en waren voor de overwintering neergezet: hekjes, bloempotjes e.d. gaven je echt dat thuisgevoel van……. Zoiets hadden we nog nooit in september meegemaakt, echt niet, nooit niet. Hier wilden wij niet staan!!
Dan maar een andere camping gezocht. Volgens de kaart gereden en ….. Een straat die recht naar zee gaat en, zonder muurtje, plotseling in het niets eindigt. Eindigt? Gewoon ophoudt.
Dan maar terug naar de oude plek, niet alleen wat camperplaats betreft, ook wat plekje betreft. Dat voelt als thuiskomen. De hond gaat genieten van een stukje Spaanse lekkernij, met iets van stieren erin verwerkt.
Als we alles weer klaar hebben en de hond zijn lekkernij heeft verorberd, barst het onweer los. Noodgedwongen zitten we nu in de camper en vragen we ons af welke richting we morgen opgaan. Een enorme klap en ook de hele camperplaats zat zonder stroom.
Nadat ook de regen was gestopt, lekker buitengelopen en genoten van de afkoeling. Ongelooflijk, zoiets in september.
Terug op de plaats zie ik iedereen in de weer met hun snoeren, ze hebben geen stroom. Wij kijken op de stoppenkast en wij hebben wel stroom. Dat geluk hebben wij weer! Het uitzoeken van het probleem waardoor er steeds kortsluiting plaatsvond, was een bezienswaardigheid. Mannen en vrouwen bemoeiden zich ermee. Een Fransman had een verkeerde stekker. Opgelost? Neen! Het oranje gekleurde snoer ging eruit, probleem opgelost. Dat geluk hebben wij weer, het oranje gekleurde snoer was van ons. Ongelooflijk hoe behulpzaam deze beheerder was in het vinden van een oplossing voor ons.

  • Maandag 28 september 2015

Bij het wakker worden hadden we drie mogelijkheden. De eerste: ondanks de regen blijven we staan. De tweede: we beginnen aan onze terugreis. De derde: we gaan naar Madrid. Deze laatste heeft gewonnen.

Onderweg naar MadridMadrid, nog een hele rit voor de boeg.
Netjes alles opgeruimd en vertrokken. Het regende stevig en dat betekende voor ons dat we erg rustig richting Valencia moesten rijden. Halverwege besloten we de autoweg te nemen, dat gaf ons een veiliger gevoel. Het eerste stukje, tot dertig kilometer voor Valencia, was betaald. De rest was openbaar.
Rond één uur kregen we trek en besloten we van de grote weg af te gaan en naar een dorpje in het binnenland te rijden. Een rit die, op de muziek na, alle ingrediënten voor een goede thriller in zich had.

DSC_1137 DSC_1140

Een verlaten pompstation tussen ingestorte huizen, een groot betonnen terrein met driedimensionale afdrukken van wielen. Er is nog een tweede tankstation te zien, zonder bemanning en zonder betaalautomaten. Uit het niets duikt een man op, ik mag achter hem aanlopen. In zijn huisje heeft hij een betaalautomaat.
Aan de overkant heeft Hanna, samen met de hond het restaurant voorzichtig benaderd, het lijkt te lukken.
Ik start de camper, rijdt het hobbelige betonnen terrein over en parkeer recht voor de ingang van het restaurant. Met een schuin oog zie ik de contouren van een danszaal, toch lopen we het restaurant binnen.
We willen aan de bar, eindeloos lang met lege krukken, gaan zitten. Maar?
Omdat we willen eten, moeten we de bar verlaten en worden we naar een enorme grote lege eetzaal gebracht. We mogen ons eigen tafeltje uitkiezen. Dat is in zo’n situatie niet makkelijk. We kiezen voor het tafeltje recht voor de deur.
Hanna wil koffie ik wil een biertje. De kauwgum kauwende dame komt het brengen. Ze serveert de koffie voor Hanna.
De fles bier wordt op tafel gezet, zonder glas, want echte kerels drinken uit de fles. We krijgen paella met vis en kip als eerste gang.
Hanna heeft gebraden kip als tweede gang. Deze kip is verdronken in een heerlijke jus. Ik heb lamskarbonades, niet van die mooie Hollandse, maar, echte stevige en met goed vet, Spaanse stukken lamsvlees waar ook bot aan zit.
Als toetje kregen we Spaanse broodpudding en flan met slagroom.
De rekening was tien euro per persoon! (Enorm lekker gegeten en dat voor zo’n prijs) De botjes heeft onze hond met plezier opgegeten.
Na het eten in de camper en onmiddellijk vertrokken richting Madrid. Nu gelukkig wel de goede oprit. Dat hadden we die dag al een keer eerder verkeerd gedaan, dan mag je vijftig kilometer omrijden.

Onderweg naar Madrid

In Madrid een camperplaats aan de buitenkant van de stad. Voor €1,22 per persoon zijn we met de metro de stad ingegaan. Hond in tas en met ons eerder gekochte karretje. Hij genoot van alles.

DSC_1141
Madrid, een stad die je moet bezoeken. Door onze groepssamenstelling konden we geen bezienswaardigheden van binnen zien. Ja, we zouden onze hond kunnen laten garen in de camper of ergens aan een boom binden. Daarom vooral naar gebouwen gekeken en terrasjes gepakt.

  • Dinsdag 29 september 2015

Net als gisteren weer de stad ingegaan, nu zonder karretje. De hond rent makkelijk mee en geeft aan als hij te moe is. Dan is het voor ons terrasjestijd en gaan we wat eten of drinken. We hebben een heerlijk restaurantje gevonden en zijn daar gaan eten, het restaurant heeft ook het “Beertje met de Boom” als symbool.

Madrid 20150928_183409 DSC_1268
Madrid, een stad waar je vol verbazing kunt kijken naar de prachtige gevels en de mooie gebouwen. Een stad waar je goede schoenen moet dragen om alles te zien. Een stad waar je zonder verveling een week kunt doorbrengen.
Helaas nemen we vandaag weer afscheid van elkaar. Morgen gaan we weer rijden.
Vanavond even gezellig in het donker, natuurlijk met dat glaasje en dat hapje.

  • Woensdag 30 september 2015

Vanmorgen lekker rustig opgestaan en gekeken waar we heen zouden gaan: Bilbao. Het werd San Vicente de la Barquera. Neen toch niet, het werd Camaleño. Deze veranderingen van bestemming werden gedurende de rit gemaakt. De uiteindelijke keus was ingegeven door allerlei informatie uit reisboeken.
Prachtige wegen, mooie tunnels en enorme panorama’s.

Los Picos Een rit die ik vanavond nog vaak naar voren breng. We reden ook door een prachtig berggebied waar menige goede skiër graag zijn winter wil doorbrengen, wij dus niet.
Het laatste uurtje rijden was zeer intensief, soms werd zelfs aangegeven dat 40 de maximum snelheid was, en dat voor het Spaanse temperament. We reden op de N-621, een weg langs een riviertje door een kloof. De weg was soms anderhalve auto breed met, afhankelijk aan welke kant van de rivier je reed, links of rechts overhangende bergwanden. DSC_1324Onze camper heeft een redelijke leeftijd en is dus niet voorzien van alle moderne autotechnieken, dat betekent: gevoelig voor wind – zwaar in bochten – kreunen en piepen.
Het was dan ook een genot om uiteindelijk op een plekje aan te komen, een plekje voorzien van het soort luxe dat je regelmatig wenst te ervaren, bijvoorbeeld een echte warme douche. Maar het grootste genot was de plek zelf.
Een ander genot was de reactie van onze hond. Alleen dat al maakt alles goed.

DSC_1317

  • Donderdag 1 oktober 2015

Zo zou je wakker willen worden, een zonnetje vanuit de rug tegen de bergwand, strakke blauwe lucht erboven. Dat is iets waarvan menigeen droomt, alleen was het vandaag voor ons realiteit.
Vanmorgen met de fiets naar Potes gegaan, twaalf graden, twee jassen verschil met gisteren. In Potes moesten we eerst onze handen warmen, voordat we dit stadje met een wandeling konden doorkruisen. Weer zo’n plekje waarvan je geen genoeg kunt krijgen, totdat de bussen met toeristen worden opengetrokken. Als een kudde wilde dieren gaan ze achter hun leidster aan, geen oog voor hun omgeving. Bij het maken van foto’s lijken ze wel op schapen, de een na de ander maakt dezelfde foto. Een genot om af te geven op die toeristen, we vergeten gewoon even dat we zelf ook toerist zijn.
Omdat we regelmatig wandelen, hebben we vandaag de knoop doorgehakt: niet van die moderne, maar gewoon die ouderwetse houten wandelstokken. Die moderne zijn in mijn lengte te flexibel en geven meer kans op botbreuk
‘s Middags terug naar de camper en lekker het lokale stokbrood (lekker stevig) met lokale ham gegeten. Daarna wat walnoten gezocht en de hond weer in de rivier laten zwemmen. De natuur is hier echt ontregeld, bomen bloeien en lopen uit. Het temperatuurverschil tussen vanmorgen en vanmiddag is ruim vijftien graden.
Nog even het genot van een lekker glaasje met Spaans kaasje, en tegelijk genieten van de stilte.
Rond een uur of vier zijn we gaan wandelen aan de overkant. Waar normaalgesproken, aldus de Spanjaard, sneeuw moest liggen, staan nu nog allerlei weidebloemen in bloei, zelfs wilde orchideeën. Wij genieten van het maken van foto’s en de hond van het los mogen rondrennen. Op een klein plekje houdt iemand een tuintje bij en toevallig ook wat kippen en een kalkoen (vermoedelijk voor eigen consumptie!).

Camaleño Camaleño_1 20151001_161520

Hier hangen en groeien nu nog volop vleestomaten, trostomaten, courgettes en pompoenen. De overrijpe appels hangen aan de bomen, de wal- en hazelnoten vallen op je hoofd, de blauwe olijven verschrompelen aan de bomen. Dan zien we perziken, niet op een schaal, maar ook aan de boom. Die kon ik niet laten hangen, HEERLIJK. net als dat gedicht van “Jantje zag eens ……..”. Een dag die we graag overdoen.

  • Vrijdag 2 oktober 2015

Wakker worden in de regen kan natuurlijk ook. Dat hadden we vanmorgen. Daarom oude kleren aangetrokken en de nodige voorbereidingen (toilet, water) getroffen, om straks weg te gaan. De voorspellingen geven aan dat het weer overal achteruitgaat. Op Picos schijnt het te sneeuwen, dat lijkt mij op zich een geweldige ervaring.
De weg naar Picos was, vergeleken met wat we tot nog toe hadden gereden, simpel. Een grote parkeerplaats en dan maar kaartjes kopen. De hond mocht nu in de camper blijven, omdat het regende, de zon niet zou gaan schijnen en we niet wisten hoe het boven voor hem zou zijn.
Één lift omhoog en één lift omlaag, het gevolg was dat we op de lift die boven was moesten wachten.

Los PicosHet was de moeite waard. Wat een ervaring! Oké, het was goed koud en we waren blij met onze extra trui en jas. Zien hoe roofvogels op thermiek omhoog gaan, is fascinerend. De foto’s hiervan moet ik thuis bewerken.
Rond twee uur zaten we weer in de auto om richting Bilbao te gaan. Net zoals de andere keren werd de reis tussentijds weer aangepast. Het rijden door de kloof ging dit keer een stuk makkelijker, vooral omdat ik wist wat ik kon verwachten. Een tip voor toekomstige toeristen die naar Picos gaan: rijdt niet op de middenstreep, maar op de rechter zijkant van de weg. De streep blijft altijd in het midden en de afstand middenstreep zijkant varieert van 1,5 meter tot 3 meter.
Vanuit de kloof reden we richting San Vicente de la Barquera. Daarna moesten we over op de CA-131. San Vicente is een prachtige badplaats, maar hier zou volgens de gegevens geen plek zijn om te overnachten. Daarom maar doorgereden en besloten om onderweg te kijken naar een plek. In Los Llaos vonden we een camping, direct aan de kust. De prijs viel, na zoveel overnachtingsplekken, tegen, maar dat was geen reden om hier te overnachten.

DSC_1434 DSC_1442 Los Llaos

  • Zaterdag 3 oktober 2015

“Sitting on the dock of the bay” voor mij een geweldig nummer. Luister er thuis Llos Laosmaar na, dan weet je wat we voelen. Wakker worden op een klif boven zee, de zon kruipt omhoog en geeft die zachte roodachtige gloed. Het is koud, althans als ik naar de in dikke winterjassen geklede mensen kijk. Wanneer ik zelf ga lopen, doe ik dat in t-shirt en voel ik wel dat het frisjes is, maar echt niet koud.
Het is hoog water en er is geen strand om op te wandelen, een fikse teleurstelling voor onze hond. We zullen vandaag nog wel ergens aan een strand komen. Het doel van vandaag is het bezoeken van grotten (prehistorisch?).
Onderweg naar Santillana del Mar hadden we niet alleen zicht op een prachtige kust, ook de plaatsen waren de moeite waard. Even onder Santillana del Mar was het terrein van de grotten. We zijn er geweest en wij vinden het een aanfluiting
De originele grotten zijn niet toegankelijk, er is een museum waar je nagemaakte onderdelen kunt zien en waar filmpjes worden gedraaid. Hedendaagse mensen spelen hierin de rol van mensen die 18000 jaar voor Christus leefden. Misschien zijn wij wel te veel verwend met informatieve documentaires e.d..
Santillana del MarNa het museum snel de stad ingegaan, dit maakte de eerdere teleurstelling goed. Een prachtige stad die de sfeer van vroeger heel goed weergeeft.
Toen werd het tijd om te denken aan de volgende overnachting. We besloten door te trekken en eindigden in Capbreton. We hopen nu dat we hier morgen nog even van het strand kunnen genieten, dat was in Spanje niet meer mogelijk.

  • Zondag 4 oktober 2015

Dat is een goede morgen om wakker te worden. Het terrein is overvol, vannacht nog veel aangekomen en niets gehoord. Gaan die mensen allemaal overwinteren in Spanje en Portugal? Ik zie, op twee Nederlanders na, waar wij er één van zijn, allemaal Britten, Zweden, Noren, Fransen en een enkele Spanjaard. Of zijn ze allemaal op de terugweg, zoals wij ook zijn?
We zijn benieuwd naar wat deze dag ons weer gaat geven.
Lekker kopje koffie om te beginnen en dan ook maar de kachel aanzetten. Dat is de echte start.

Soms sta je stil bij de ervaringen die je meeneemt. Een van die ervaringen is de opmerking die ik regelmatig van mijn vader te horen kreeg: “Je mag alles in het leven doen, behalve zwerven, dat heb ik al voor je gedaan.” Mijn vader, een nuchtere West-Fries, was op zijn veertiende de wijde wereld ingegaan en had met zijn 25e mijn huidige (levens)ervaringen al vele malen overtroffen. Heel lang heb ik gedacht dat hij me wilde beschermen tegen de teleurstellingen van het leven en dat hij wilde voorkomen dat ik ongelukkig zou worden. Nu weet ik beter. Hij wilde voorkomen dat ik het rondtrekken leuk zou gaan vinden en daardoor een ander invulling aan het leven zou gaan geven. Wat ik nu doe, had ik jaren eerder moeten doen. Daarom een advies voor alle lezers: volg altijd je hart, dat liegt nooit!
Natuurlijk verlang ik ook weer naar ons eigen plekje in Purmerend, maar in mijn hoofd ben ik al bezig met een volgende trip.

Gaan rijden, doel is Angoulême, een dorp in het district charentes. Rond een uur of drie zijn we bij dit dorp aangekomen en rijden we in de regen richting centrum. Nergens een parkeerplaats voor campers, genoeg parkeergarages. Straten die ik in mijn twee net aan kan met splitsingen waarbij je te laat ziet dat je verkeerd zit. Kortom een dorp dat voor ons niet vriendelijk was. Daarom konden we hier niet genieten van de muurschilderingen en de lekkere chocolade.
Omdat wij het dorp Oradour willen zien, besloten we een plekje die richting op te zoeken. Binnendoor reden we naar Bignac. Een enorme camping met een zee aan ruimte, hopelijk komt dat door het naseizoen. (De camping is duidelijk in Britse handen gekomen, misschien wel door zo’n serie als “I Leave”).
Oradour is een dorp dat aan het eind van de Tweede Wereldoorlog uitgemoord is en daarna in brand gestoken. Deze bewoners konden niet meer vluchten!

  • Maandag 5 oktober 2015

Lekker wakker worden tussen de bomen. Alles is nat, maar de vogels fluiten. De deur staat open, de hond rent vrolijk rond. Alles is volop groen. “What a beautiful day”, wederom een goede oude om naar te luisteren. Het camperen laat je duidelijk niet onberoerd (natuurlijk moet je er wel voor open staan).
Straks een stokbroodje halen en dan gaan we weer. Steeds meer naar het noorden. Doen we Parijs aan? Dat zien we later wel, eerst Oradour-Sur-Glane.
Stom van mij, Oradour is niet hetzelfde als Oradour-Sur-Glane. Waren we er en we waren er niet. Dan nog maar een uurtje doorrijden.

DSC_1559Op Facebook heb ik aangegeven dat ik er was, niet met een foto erbij. Nu zet ik er wel foto’s bij, maar, wij hebben ervaren dat een foto niet hetzelfde is als in dit dorp rondlopen. Ik mag iedereen adviseren om hier te gaan kijken, je wordt er stil van en er komen emoties en gedachten vrij. Je waardeert je vrijheid en beseft dat niet iedereen die vrijheid heeft. Je beseft dat mensen vluchten, ook al is het misschien, in onze ogen, een economische vlucht. De wereld is, wat informatieverspreiding betreft, kleiner geworden, wat de verschillen tussen arm en rijk betreft, is de wereld groter geworden. 20151005_135235
Wat zijn de Franse woorden, van de Franse revolutie ook al weer: Egalité, Fraternité et Liberté (gelijkheid, broederschap en vrijheid). Wat als je ze alledrie niet hebt? Wat als je ze alledrie wel hebt?
Je begrijpt dat we diep onder de indruk waren en eigenlijk zonder veel woorden teruggingen naar de camper. Vreemd, op zo’n moment verlang je ook naar je familie.

DSC_1584We zijn ingestapt en hebben een fiks eind gereden. We vonden een overnachting in Lamotte-Beuvron, naast een klein sluisje. Knus.
Morgen gaan we verder.

 

  • Dinsdag 6 oktober 2015

‘s Morgens om vier uur wakker worden door het onweer. Na een paar fikse flitsen blijft de regen alleen over. Ruim vier uur later regent het nog. De regen vertelt ons (zachtjes tikt de regen tegen ….) dat we naar huis moeten gaan. Ik denk dat we ver in noordelijke richting zullen komen en onze tocht een beetje, in dagen, ingekort gaat worden.
DSC_1587

Ja hoor, Antwerpen. Natuurlijk kunnen we eten en doorgaan naar huis. Wij vinden het fijn om morgen met onze eigen fiets door Antwerpen te fietsen.
Op deze camperplaats zijn meer konijnen als camperplaatsen. En er zijn 140 plekken.

  • Woensdag 7 oktober 2015

Wakker worden en geen konijn meer zien, daarvoor in de plaats zijn er duiven. Je zou haast zeggen dat we gedronken hebben, dat klopt, alleen geen alcohol.
Het is een grijze ochtend, alleen het regent niet. Dus wij gaan de stad in.
Lekker, voor de camperplaats stopt bus 22, deze gaat rechtstreeks naar de Groenplaats. Kenners weten dat je daar, bij de Kleine Postkoets, heel gezellig en lekker kunt eten. Natuurlijk hebben we de Bistro voor koffie met gebak niet overgeslagen. Na wat kleine dingetjes voor ons kleinkind gekocht te hebben, vonden we het tijd om rustig terug te gaan.
Wat een pech, net vandaag was er een landelijke staking van buspersoneel en reed alles zeer sporadisch. Onze lijn reed dus niet meer. Een vriendelijk Belg (eigenlijk zijn ze allemaal vriendelijk) ging samen met ons in een andere lijnbus richting camperplaats. Vanaf de halte liep hij nog met ons mee tot de overkant van de camperplaats.
Bij de camper aangekomen, alles losgekoppeld en klaar gemaakt voor vertrek. Zaten we vast in de modder, vooruit of achteruit was onmogelijk. Een mat voor de wielen leggen, waardoor je grip zou krijgen, werd eigenlijk een lanceerbasis voor vliegende tapijten. De Efteling was er niets bij.
Andere middelen hadden evenveel succes. Ik moest dus door het zand en andere mensen om hulp vragen. Wederom kwam een vriendelijke Belg ons helpen. Onze gezamenlijke lichaamsmassa was in staat om, met extra motorondersteuning, de auto uit de modder te krijgen.
Eindelijk konden we wegrijden en, vergezeld van een continue regenbui, vertrokken we voor de rit naar Purmerend. Voordat we de sleutel in ons deurslot konden steken, hebben we eerst, bij Hanna’s moeder, genoten van een lekkere warme maaltijd.Ons avontuur zit erop. Nu de camper schoonmaken en wegzetten in de loods.