Het is nu halverwege de maand december en we zijn begonnen aan onze voorbereidingen voor onze tocht naar Iberië. We hebben een servicebeurt laten uitvoeren en nu wachten we tot 4 januari 2024. Dan halen we de camper op en gaan hem inpakken voor onze nieuwe reis naar Iberië.
Op dit moment ben ik vooral benieuwd naar de wijze hoe we de fietsen gaan meenemen, we hebben namelijk een nieuwe hoes gekocht. Ook hebben we gezorgd dat de garage efficiënter gebruikt kan worden, althans dat is op dit moment onze verwachting.
Na de feestdagen kunnen we ons eindelijk weer echt gaan opmaken voor een nieuwe trip.
Mijn buurman vroeg me vanmorgen of we nog geen idee hadden om weg te gaan. Zo’n opmerking prikkelt mij meteen, dat betekent dat ik de hele dag weer denk aan het onderweg zijn, aan het niet weten waar we overal stoppen en wat we allemaal mogen beleven.
Zelf gaat deze buurman in het voorjaar naar Portugal om zijn zoon te helpen bij het bouwen van een huis. Als de buren dan weer thuis komen, gaan zij weer met hun caravan op pad. En ook hij weet nog niet wat ze dan weer gaan beleven.
Het is toch heerlijk dat we hier nog kunnen en mogen dromen van nieuwe ervaringen. Ik gun dit iedereen
Het is inmiddels al 2024 en over twee dagen halen we de camper op. De afgelopen feestdagen willen we snel vergeten, want met Kerstmis was de een ziek en die werd voor de jaarwisseling afgelost door de ander. Kortom, een zuinige kerst en jaarwisseling. We hopen dat de laatste stuiptrekkingen van onze griep verdwenen zijn, voordat we echt weer gaan reizen.
4 januari 2024.
Kilometerstand: 38973
Het is zover, we hebben de camper opgehaald en zijn begonnen met de laatste voorbereidingen. Materiaal controleren, water-, gas- en electra aansluitingen nalopen en kijken of alles nog functioneert. We hebben ons vooral voorgenomen om alles in alle rust te regelen, morgen weet ik of dit ook daadwerkelijk mogelijk is. Onze eerste aanpassing is al gelegen in het feit dat we niet langs de kust kunnen afzakken, de waterproblemen in Noord-Frankrijk noodzaken ons om een andere route te kiezen. Welke weten we nu nog niet.
Morgen gaan we in ieder geval met de camper naar onze dochter en daarna gaan we ………..???
5 januari 2024.
Kilometerstand 39225
We zijn niet ver gekomen, maar we zijn wel gestart. We hebben nog geen zon gezien, maar we hebben gezelschap van de regen.
We hebben een plekje in Overijse, bij Parking Molendreef, met sitecode 73179. Dit is werkelijk een uniek plekje. We konden het plekje namelijk niet vinden, daarom parkeerden we maar even en gingen met Roxy wandelen. We spraken een toevallige wandelaar aan en vroegen hem naar de juiste plek. Bleek dat we precies op de juiste plek stonden.
6 januari 2024.
Kilometerstand 39608
Het rijden door het miezerige en troosteloze weer was vermoeiend, daarom besloten we om bijtijds van onze nachtrust te gaan genieten. Helaas hadden we pech. Een verworden jager van de Eburonen maakte, om elf uur, met grof geschut het zwijnsgeluk helemaal stuk. Hierna werd het doodstil en konden we van onze nachtrust weer genieten.
Vanmorgen konden we in alle rust vertrekken en we mochten opnieuw genieten van dat werkelijk droefgeestig weer, alleen werd de omgeving nu nog mistiger, dus nog mistroostiger.
Onderweg hebben we regelmatig gekozen voor een plekje om even stil te staan, om koffie te drinken en de route weer aan te passen. Een van die laatste plekjes was in Frankrijk, een vies modderig plekje, een plekje waar we niet lang wilden stilstaan, zelfs onze hond Roxy wilde hier niets achterlaten. Toch was dit plekje geliefd, vooral bij wat oudere mannen die graag in het bos achter de parkeerplaats wilden wandelen.
We besluiten om door te rijden naar Epinal dat we, al stoeiend met onze navigatie, een uurtje later in de miezerige regen bereiken. Onze slaapplaats voor vannacht is naast het water in Epinal, sitecode 21393
7 januari 2024
Kilometerstand 39929
Vannacht werden we onverwacht herinnerd aan een vergeten ervaring: in het weekend moet je niet bij Epinal staan, want de lounge-bar sluit om 2 uur en dan gaan de vrolijke gasten buiten afscheid van elkaar nemen. We hopen deze ervaring niet meer te vergeten.
Redelijk vroeg vertrokken we, we zouden richting Valence rijden. Natuurlijk hadden we weer dat druilerige weer, deze keer met ondersteuning van veel laag hangende wolken. In dit weer kun je niet met topsnelheid rijden, veiligheid boven alles. We kiezen voor de oude N-route en kunnen dit keer niet genieten van deze schoonheid. Op de betaalde route zou je misschien sneller zijn, maar ook daar waren de laaghangende wolken en de miezerige regenbuien.
Al drie dagen speelt de tekst van Boudewijn de Groot in mijn hoofd: ‘als de regen om je hoofd is verdwenen’.
Afhankelijk van ons eigen humeur beslissen we morgen of we doorgaan met de oude N-route of dat we overstappen op de autosnelweg. Gezien de te verwachten sneeuwbuien in Spanje, denk ik dat onze keuze vandaag al gemaakt is.
We staan nu in Villas-les-Dombes, bij het Parc des Oiseaux met sitecode 2256.
8 januari 2024
Kilometerstand 40436
Gisteravond mocht ik Roxy uitlaten, in het donker, het echte donker. Geen ster aan de hemel, een ijskoude wind en met lege zaklamp tussen de bomen lopen. Ik heb aan leukere activiteiten deelgenomen.
Vanmorgen mocht ik dezelfde ervaring in de ochtendschemering opdoen, alleen de kou van gisteren was niets bij de gevoelstemperatuur van deze ochtend. Het zeil op de voorruit was bevroren en de wind speelde met alles waar het mee kon spelen. Na het opvouwen, eigenlijk het breken van het ijs, kon ik het zeil in de achterbak kwijt. Mijn vingers waren ijsklompjes en het leek alsof mijn gezicht door de lucht gestraald werd. Het bleek het begin van de stuifsneeuw te zijn.
We hebben gekozen voor de betaalde autoweg, dit vanwege de weersverwachtingen op korte termijn.
Het miezerige weer van de afgelopen dagen was verdwenen, nu speelde de fijne stuifsneeuw en de stevige wind een grote rol. De sneeuw koelde, doordat het tegen de auto aansloeg, af en werd ijs. Deze stukken ijs, als de leeggezogen ijslollies in plastic van vroeger, gleden over het raam naar beneden. We beseften dat het nu echt winter was. Een honderd kilometer verderop kwam de temperatuur voor het eerst boven het vriespunt. De zon probeerde iets van haar warmte aan ons door te spelen en, bij het bereiken van een buitentemperatuur van vier graden gaf de winter zich gewonnen.
De temperatuur liep op tot tien graden en ons gejuich werd onmiddellijk afgestraft, de wind probeerde van alles om ons rijcomfort te dwarsbomen. Onze snelheid van honderd zakte daardoor regelmatig tot onder de tachtig.
We hebben doorgezet en staan in Spanje, in la Jonquera, een camperplaats bij een winkelcentrum, sitecode 53524.
We zullen de komende dagen mogen genieten van vrouwe Philomena, een ongenaakbaar personage die haar hele familie heeft uitgenodigd om duidelijk te maken dat Spanje niet aan haar stormachtige en ijskoude gevoelens kan ontkomen. Ze voorspellen sneeuw, bergen sneeuw, echte bergen van sneeuw.
9 januari 2024.
Kilometerstand 40669
Na een rustige nacht werden we vanmorgen, met het ijs op de ramen, wakker. Roxy meldde zich meteen en voordat we aan het ontbijt gingen was zij al buiten geweest, heerlijk los gerend op een afgezet stuk terrein achter de camperplek.
Na het ontbijt vertrokken we richting Tarragona, naar de camperplek in El Catllar, met sitecode 41036. Het was een korte, windstille en zonnige rit van ruim tweehonderd kilometers en rond half één waren we dan ook al ter plekke.
Het is een plek iets verder van de kust, een plek die uitnodigt om te wandelen en rond te kijken. We hebben weer mogen genieten van een nieuwe onbekende omgeving, van prachtige natuur en oude ruïnes. Zelf heb ik weer veel deuren mogen vereeuwigen, mijn verzameling groeit nog steeds.
Roxy ligt voor apegapen, zij heeft zich, na vier rustige dagen, eindelijk weer eens kunnen uitleven
10 januari 2024.
Kilometerstand 40795
Vannacht hebben we de regendruppels horen vallen, niet zachtjes, maar gewoon in een stevig tempo. Toch zorgde deze regen dat je heerlijk ontspannen kon slapen. Dat deden we ook, tot een uur of zes in de ochtend. Een fiks meningsverschil tussen verschillende hondenuitlaters gaf een kakofonie aan geluiden, schreeuwende en scheldende mannen, een tierende vrouw, een paar kefhondjes en een paar uit de kluitengewassen waakhonden met valselijk geblaf. De nachtrust was ten einde.
Na een rustig ontbijt ben ik even met Roxy gaan wandelen, geen pretje, want alles was door en doornat. Zij vond het niet leuk, dus waren we weer snel terug bij de camper.
Hier raakten we in gesprek met een Frans stel, hun dochter woont hier en zij heeft een kleine privé camperplaats. Ze staan al tien nachten op deze plek, want bij hun dochter was alles gereserveerd, maar vandaag komt er een plek voor hun. Overdag pasten ze op hun kleinkinderen op en dat gaan ze voorlopig ook nog doen. Het fijne van dit soort gesprekken is de uitwisseling aan ervaringen over plekjes waar je gestaan hebt. Wij mogen weer twee plekjes op ons lijstje zetten, wie weet of we daar nog komen.
We reden, voornamelijk via de N304, richting het zuiden en op initiatief van Hanna sloegen we af, richting Vinaròs. We vroegen ons af of we hier al eens geweest waren, geen van beide wist het zeker.
Bij de rotonde namen we de derde afslag, conform de routeplanner, maar niet conform mijn inzicht, en dit bleek een smal weggetje tussen de sinaasappelbomen te zijn. Na een kwartiertje omrijden kwamen we weer, op tien meter na, op dezelfde plek uit. Bij het binnenrijden van het dorpje herkenden we een gebouw en wisten we dat we hier eerder waren geweest. Toch zijn we hier gaan staan, een plekje met sitecode 64639.
Toen we ons gesetteld hadden, hebben we het reisverslag van de vorige keer opgezocht (2022 Waarheen leidt de weg?). We hebben het geluk dat we nu weten dat het morgen waarschijnlijk markt is en dat we bij de bakker niet dat olijven brood moeten kopen.
Na een heerlijke wandeling langs de boulevard en door het stadje zijn we terug bij de camper. Roxy heeft zich, aangelijnd, al heerlijk uitgeleefd op het strand, dit terwijl het strand verboden terrein is voor honden. Terug in de camper mogen we weer genieten van de zachte tikjes tegen het dak, inderdaad, het regent weer.
Vanaf de dag dat we vertrokken hebben we al twee keer mogen genieten van een regenvrij moment met redelijke temperatuur, gisteren in El Catllar en vandaag in Vinaròs. Je hoort mij niet klagen.
11 januari 2024
Vanmorgen, het was echt nog donker, kwam Hanna er achter dat we geen electra hadden. Dat betekende concreet dat het koud werd en dat we geen water hadden. Tegen kou kun je je kleden en water kun je ook uit een fles pakken. Bij daglicht zou ik alles gaan nakijken, maar dan lig je in bed te piekeren en besluit je toch om op te staan.
Als eerste controleerden we de koelkast, deze functioneerde nog. Vervolgens ging ik met een zaklamp kijken of de (hoofd)zekeringen in orde waren. Omdat deze goed waren, gingen we kijken of de zekeringen van de auto ook in orde waren. Toen bleek dat deze ook goed waren, had ik geen opties meer. We wilden binnen licht hebben, daarom haalden we het zeil van de voorruit af. Bij het uitstappen bleek dat de trap niet naar binnen was geklapt, dus dat probeerden we toch nog te doen, want met een uitstaande trap kun je moeilijk rijden. Dit lukte niet, dus hadden we er een nieuw probleem bij. Ten einde raad besloten we onze monteur in Purmerend een berichtje te sturen.
De inktzwarte nacht werd langzaamaan steeds lichter. We begonnen maar aan ons ontbijt met thee. Hierna ging ik met Roxy wandelen en bij terugkomst gingen we wachten op wat zou gaan gebeuren.
Hanna hoorde iets piepen en bij controle bleek dat de omvormer te zijn. Deze hebben we toen uitgezet. Tien minuten later zag Hanna een lichtflits op het display en een paar minuten later zag ik hem ook. De tussentijd tussen het oplichten van het display werd steeds kleiner en uiteindelijk kwam steeds een symbool erbij. Een dik uur later functioneerde het display weer en konden we ontdekken dat de huishoudaccu op sterven na dood was.
De reden van dit bijna overlijden is voor ons onduidelijk. We hebben, wat electra betreft, niets vreemds gedaan en we hebben ook niet iets anders gebruikt. De enige oorzaak die ik kan bedenken is dat de omvormer uiteindelijk alles heeft leeg getrokken. Dat zou dan betekenen dat we de afgelopen dagen te weinig hebben opgeladen en teveel hebben verbruikt.
Een klein beetje gerustgesteld zijn we lekker over de markt gaan lopen en wat later op de ochtend zijn we het stadje ingegaan. We hebben een paar boodschappen gedaan en we beseffen dat we vannacht nog hier zullen staan.
Als je dan naar je hond kijkt, ben je wel eens jaloers. Roxy heeft geen benul van de problemen en dartelt vrolijk rond, is speels en blijft je uitdagen. Zelf begin je bij een probleem al meteen te piekeren en te zoeken naar een oplossing.
Gelukkig mogen we vandaag voor de derde keer een droog moment ervaren en daarvan maakt de zon dankbaar gebruik en daardoor zijn wij weer heel blij. De zonnepanelen laden stapje voor stapje de huishoudaccu op. Ok, vandaag geen koffie uit een elektrisch apparaat, maar voor thee kun je gewoon water koken.
12 januari 2024.
Kilometerstand 41166
Vanmorgen in alle rust wakker geworden en bij het ontbijt namen we ons voor om nog een dagje te blijven staan. Een kop koffie later, we zagen menige camper wegrijden, besloten we dat we weer zouden gaan rijden. Daar we in ons achterhoofd de gedachte, om de binnenlanden van Spanje door te trekken, hebben, besloten we om direct een eerste grote stap te zetten. We zouden naar Murcia gaan en dat hebben we dan ook bereikt.
We staan op een grote camperplek en je kunt zien dat hier heel veel Nederlanders staan, ze nemen zoveel mogelijk ruimte in, waardoor andere mensen daar niet meer tussen kunnen staan. We zagen een plekje en onmiddellijk kwam zo’n Nederlandse tante naar voren, om ons te vertellen dat dit wel een klein plekje was en dat we er niet konden staan. De tante had aan de voorkant een ruimte van ettelijke meters, maar daar moesten haar stoeltjes staan, dit terwijl kampeergedrag niet is toegestaan. Gelukkig zijn er ook Belgen, die rijden hun auto gewoon een stukje naar voren en je hebt als nieuwkomer meteen een plekje waar je kunt staan. De sitecode is 61190.
We hebben een plekje en morgen zien we wel verder.
14januari 2024
Het is zondag en hier in Spanje nemen ze dat nog serieus. Geen winkel in onze omgeving was geopend, dus ook voor ons een verplichte rustdag. Natuurlijk hadden we kunnen gaan rijden, maar we willen dat misschien pas (over)morgen gaan doen, dan is het mooie weer, waar we nu in zitten, ook echt mooi aan de kust.
Op deze rustdag hebben we kleine wandelingetjes gemaakt en leuk kennis gemaakt met verschillende buren. Hanna heeft Polar-steps adressen uitgewisseld en we hebben lekker gekletst over de leuke en mooie camperplaatsen in de regio en daarbuiten.
Al met al was het weer dat bekende gevoel van vroeger, als klein kind moest je je op de zondag maar zien te vermaken. Dit lijkt een zielig beklag, maar ik kan je zeggen dat het een heerlijke (her)ervaring is, een dag van echte rust.
15 januari 2024
Kilometerstand 41188
Vanmorgen was het stil, schijnbaar heeft iedereen gisteren zijn reis voortgezet en zijn de mensen die hier staan blijvertjes. Wij zouden eerst wat boodschappen doen en dan zouden we vertrekken naar Archena, een camperplek met sitecode 30234. Het boodschappen doen verliep redelijk snel en bij de service hadden we alle ruimte, dit omdat ik een grote Duitser de pas afsneed. Per ongeluk, daarom ook even excuses gemaakt.
Een klein half uur later, we hadden nog even getankt (diesel €1,29), stonden we op de bedoelde camperplek en hier gingen we meteen lunchen. We staan in de Ricote-vallei, een vruchtbare oase in de regio Murcia.
Na de lunch zijn we met Roxy langs de rivier, de Segura, gaan wandelen om vervolgens richting centrum van Archena te lopen. We willen een terrasje nemen, maar dat blijkt in deze stad, rond de siëstatijd, een ondoenlijke opdracht te zijn. Dat betekende dat we, na een survivaltocht door de overbevolkte kattenlaan, met een droge strot terug bij de camper kwamen en hier stortte Roxy zich onmiddellijk op haar bak met water. Wij namen een sapje om een beetje bij te komen.
Liep ik gisteren in een t-shirt en korte broek, vandaag is het weer een dikke trui en lange broek. Dit terwijl de temperatuur maar twee graden lager is. Waarschijnlijk komt dit doordat de zon vandaag achter een dikke vaalachtige bewolking verstopt is.
16 januari 2024.
Kilometerstand 41277
Gisteravond werden de voetballers op hun training begeleid door de plaatselijke trommelaars, een heerlijk ritmisch geluid dat in golven over ons heen kwam. Om elf uur was het weer doodstil en konden we van de heerlijke rust genieten. Pas om zeven uur werd deze rust door de lokale vuilnisdienst verstoord en begon voor ons de nieuwe dag. Na de gebruikelijke ochtendwandeling met Roxy dronken we een kopje koffie en kwamen we samen tot de conclusie dat we niet alleen moesten luisteren naar het liedje van Maggie MacNeal ‘terug naar de kust’, maar dat we dit ook moesten doen. Dat is de reden dat we nu weer bij het strand van El Pinet staan, dit is geen camperplek, maar een plek waar je in de winter getolereerd wordt.
We hebben, in korte broek en t-shirt, al een prachtige wandeling door de natuur en langs het strand gemaakt en deze wandeling hebben we afgesloten met een paella-maaltijd bij het voor ons bekende restaurant ‘Gallego Playa’.
Gezien de weersverwachtingen hier in Spanje, blijven we de komende dagen lekker wandelen.
17 januari 2024
Ook deze nacht was, op een paar regendruppels na, weer rustig en dat kan dan ook het slaap comfort bevorderen. Voor ons is deze plek een plek waar we volledig tot rust komen, hier krijgt het gevoel van niets te moeten echt vorm. Het is heerlijk om in alle stilte over het strand te wandelen en te zien dat onze hond als een kleine wervelwind over het strand rent, dat ze je uitdaagt om te spelen, dat ze stokjes uit het water haalt en voor je neerlegt (iets dat ons in Nederland nog nooit goed gelukt is). Kortom deze omgeving zorgt dat we alle drie relaxed de dag kunnen doorkomen.
18 januari 2024
Vandaag was een heerlijke herhaling van gisteren, alleen was het nu een groot stuk natuurgebied en een klein stukje strand. Dat neemt niet weg dat Roxy zich op dat kleine stukje volledig heeft kunnen uitleven. We zijn hier al vaak geweest en elke keer o-nieuw genieten we van deze omgeving, van de flamingo’s en andere watervogels.
Het valt ons op dat we dit jaar opnieuw ervaren dat het strand smaller is geworden. Bij veel van de huisjes zijn enorme rotsblokken gestort, dit om verdere afkalving te voorkomen. Ook hier speelt de verandering in het klimaat een rol. Gisteren en vannacht was het warm en voor deze regio in Spanje vormde dit een nieuwe warmterecord voor deze tijd van het jaar. Als het zo doorgaat, staan de huisjes het volgend jaar niet meer aan het strand, maar aan het water.
19 januari 2024
Vannacht hadden we voor de tweede keer de pech dat onze accu helemaal leeg was. Toevallig had ik gisteravond voor de eerste keer op mijn accu-app gekeken, waardoor ik nu deze lege accu kon verklaren.
Onze meter op het paneel in de camper geeft alleen aan hoeveel stroom geleverd kan worden en deze gaf tot gisteravond het maximale aan. Alleen hebben we nu een lithium accu en deze heeft als voordeel dat hij bijna constant het maximale levert, ook als de accu niet meer vol is. De zon leverde ongeveer 1,2 tot 1,8 A en zonder zon verbruiken we 4,8 A, en in de praktijk betekent dit dat je per dag meer verbruikt en als je dus te lang stil staat kan de accu leeg raken. Vanaf vandaag proberen we wat vaker op de accu-app te kijken, dan komen we niet meer voor onverwachte situaties te staan. Over een paar weken komt de zon hoger te staan en kan daardoor ook meer leveren. Vandaag, een bewolkte dag met kleine regenbuitjes, moeten we eerst maar zien door te komen.
20 januari 2024.
Kilometerstand 41357
Gisteren was dus een echte regendag en vandaag was het gewoon fris, dus vandaag weer geen korte broek of t-shirt aan.
We vertrokken redelijk vroeg om de service van de auto te doen, daarna reden we naar San Fulgencio, daar was een markt en we hadden verse groentes nodig. Na de markt even lpg aangevuld en verder gereden naar Cartagena. We staan nu naast het voetbalstadion van de stad, met sitecode 104737.
Na de lunch zijn we door de stad gaan wandelen, we hebben zo’n dertien kilometer gelopen. Er zijn veel bezienswaardigheden, alleen kun je er weinig van zien, dit omdat ze volop bezig zijn met opgravingen en restauraties, het is deels een echt verwaarloosde stad.
De stad leeft wel, heeft veel terrasjes en smallere straatjes. Op verschillende plekken kom je de prachtigste street-art, muurschilderingen, tegen. Op de vele pleintjes staan bomen waar je ‘u’ tegen mag zeggen, enorm en bombastisch van vorm. Een museum bezoeken zat er voor ons niet in, de kaartjes waren al verkocht en de mensen stonden in de rij te wachten totdat ze binnen mochten komen.
We gaan morgen weer verder, maar we weten nu al dat we deze stad in de toekomst weer zullen vereren met onze aanwezigheid.
21 januari 2024.
Kilometerstand 41378
Het was maar een rit van 21 kilometer, maar het was een ‘wauw’ rit. We reden dwars door de Sierra de la Muela over de E-22 en, mocht je denken dat dit een gewone E-route is, dan kom je bedrogen uit. Hellingen tussen de tien en vijftien procent, adviessnelheden tussen de tien en dertig kilometer, kortom het was weer een duidelijke route die door Hanna was uitgekozen. Op sommige afdalingen liep mijn snelheid van tien kilometer op tot honderd, dus daar was Verstappen niks bij. Maar het uitzicht was weer formi-formidable.
Uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming aan, een plekje in La Azohia met sitecode 88480. Een weg scheidt ons van het strand, een weg waarover geen doorgaand verkeer mogelijk is, dus je gaat zoals je gekomen bent.
Na een lekkere kop koffie hebben we onze eerste wandeling langs de kust gemaakt. Een prachtige kust, een kust waar je de invloed van de golven kunt zien. Het is geen mooie dag, het is fris en af en toe valt er een druppel regen, maar bij het wandelen heb je daar geen last van. Roxy vond het strand weer prachtig en begon weer als een dulle griet rond te rennen, zo uitgelaten vrolijk dat je dag weer goed is. Terug in de camper is zij de eerste die een plekje inneemt en haar ogen sluit, ze is moe, maar niet moe genoeg om een snoepje links te laten liggen.
22 januari 2024
Nadat ik gisteren mijn verhaaltje geplaatst had, werd ik onmiddellijk liefdevol afgestraft: het zonnetje liet zien dat ze de aarde nog lang niet vergeten was. HEERLIJK, het is maar veertien graden, maar het voelt als twintig. We hebben nog heerlijk kunnen wandelen, al is de korte broek niet uit de kast gehaald.
‘s Avonds koelde het af en vannacht was het echt koud, de temperatuur in de camper daalde tot zeven graden. Vanmorgen even de kachel aangezet en na een kwartiertje was het weer behaaglijk. Gelukkig wordt het vandaag een zonnige dag, al zal de temperatuur niet boven de 15 graden komen. We zien wel wat er komen gaat.
Het begon met een stevige wandeling, naar ‘Torre de Santa Elena’, een op foto’s prachtig gebouwde toren. In de praktijk was dit een stevige domper, het was een plompe vijfhoekige toren met een paar leuk gemetselde gebouwtjes. Het enige dat ik mooi vond, was het uitzicht.
‘s Middags hebben we in alle rust bij de camper gezeten en genoten van de vele campers die kwamen en gingen. Een gesprekje hier en een gesprekje daar en dan beseffen dat er veel mensen al maanden onderweg zijn en nog onderweg zullen zijn. En wij dachten dat een reis van twee tot drie maanden al erg lang was.
Roxy heeft in ieder geval weer een prachtige dag gehad, zij ligt weer uitgebreid te slapen en heeft even geen behoefte aan aandacht. Morgen krijgen we nieuwe kansen.
23 januari 2024
Gisteren was het hier een drukte van jewelste, het gaan en komen van de campers ging de hele dag, tot een uur of zeven, door. Bij het uitlaten van Roxy, om een uur of elf, kwam er een groep enorm grote vrachtwagens aan en gingen het terrein op, je hoorde hoe de zware dieselmotoren zonder inspanning de helling opreden. Hun schijnwerpers aan de bovenkant van de cabines verlichtten de boel, er was even geen verschil tussen dag en nacht. De twee grootste vrachtwagens vonden geen staanplaats en reden weer van het terrein af, zij gingen verderop, in een droge bedding staan. De andere mastodonten hadden een plek boven bij de berghelling ingenomen en daarna kon je pas zien hoe groot hun leefruimte is. Het lijkt me een fantastisch gevoel om met zo’n wagen te rijden, even kwam daar weer het gevoel van een kind bij mij naar boven.
Vanmorgen, bij het uitlaten van Roxy, kon je zien dat de nachtrust haar goed had gedaan. Ze was weer dat dartele beest dat als een doldwaze hond over het strand kon rennen en dan op je afkwam en uitdaagde tot spelen. Alleen al zo’n beeld maakt dat de rest van de dag niet meer stuk kan.
In het begin van de ochtend zijn we gaan wandelen naar een kerkje in Isla Plana, Ermita de Nuestra Señora del Carmen, en hebben daar bij de plaatselijke kantine, Cafetaria Cantina Terrazza del Mar, genoten van een heerlijke kop koffie met gebak. Op de terugweg liepen we langs een restaurantje en zijn daar maar gaan eten, een heerlijk vier gangen menu. Bewust gekozen voor twee onbekende hoofdgerechten, een heerlijk gerecht met lamsvlees en aardappel (een soort soep) en een voor mij onbekende gefrituurde platvis. De prijs van dit alles is voor Nederlandse begrippen een fooi.
24 januari 2024
We hadden besloten om vandaag gewoon bij de camper te blijven, lekker niets doen. Morgen zouden we dan weer een lekkere wandeling gaan maken. We hebben vandaag mogen genieten van Engelsen, Belgen en Nederlanders, ze vonden dat iedereen moest meegenieten van hun onderlinge gesprekken en van hun persoonlijke voorkeur voor muziek.
We overwegen nu om morgen toch maar verder te rijden.
We hebben vanavond wederom een prachtige zonsondergang gehad en nu mogen we genieten van de lichtjes (vissersbootjes) op het water. Het is een heerlijke avond, de thermometer staat op achttien en het is nog steeds januari. Ook dat is voor deze regio niet de gemiddelde temperatuur, die ligt meer richting de elf graden.
25 januari 2024
Kilometerstand 41396
Na een heerlijke nacht stonden we vanmorgen voor zonsopgang al op het strand, Roxy haar ochtendwandeling. Terug bij de camper constateerde ik dat er behoorlijk wat vuil water had gelekt, de oorzaak is voor mij nog steeds niet duidelijk. Heel bewust vertrokken we naar het service station om te lozen en te vullen, en de hoeveelheid vuil water kwam overeen met ons gebruik. Hierna hebben we ook tijd uitgetrokken om de originele kleur van onze camper te ontdekken, na een half uurtje zag de auto er weer redelijk uit. Thuis wacht straks een stevige klus.
Na het vullen zijn we een klein stukje terug gereden, een plekje waar al veel campers stonden had bij het passeren onze aandacht gekregen. We staan nu op een gedoogplekje, midden in het niets, maar wel vlakbij Puerto de Mazarrón.
Heerlijk lopend, in een rustig tempo, zijn we het stadje ingegaan en lekker rondgekeken. Het is een leuk stadje, maar, het is duidelijk merkbaar dat het winter is, veel winkels en restaurantjes zijn gewoon gesloten. Dat neemt niet weg dat je in de haven nog genoeg plekjes vindt waar je lekker kunt eten en drinken. Wij kozen uiteindelijk voor een typisch, dus eenvoudig, Spaans cafeetje en bestelden daar twee cappuccino’s. Deze cappuccino’s waren echt lekker, daarom besloten we ook nog een paar tapa’s te consumeren. Hierna zijn we nog een keer langs het strand bij de haven gaan lopen. Binnendoor zijn we toen teruggelopen naar onze camper en hebben we de voorbereidingen voor het avondeten gedaan. Straks nog even bij de Mercadonna voor een paar noodzakelijke boodschapjes. Morgen rijden we weer verder.
Ik had al gezegd dat we op een gedoogplek staan, maar nu ik even rustig zit, weet ik waarom ik hier nooit terug ga komen. Het is een gedoogplek, maar het lijkt meer op een woonplek. Mensen staan hier al zolang dat een van de vaste camperbewoners een nieuwe baan heeft gevonden. Zoals vroeger de olieman langs kwam, zo komt hier de urineman langs. Voor vijftig eurocent mag je je urine in een van zijn acht-liter-tanken gooien, hij zorgt dat het dan netjes afgevoerd wordt. Een tweede vaste camperbewoner heeft dit eens goed bekeken en is een toeleveringsbedrijf voor deze man gestart, hij zorgt dat de mensen die hier staan tegen een kleine vergoeding, van een euro, water in acht-liter-tanks aangeleverd kunnen krijgen. Zelf vult hij deze tanks met water dat hij gratis weghaalt bij het tankstation. Dit is pas echt ‘van de nood een deugd maken’. Je mag het geloven of niet,
26 januari 2024.
Kilometerstand 41473
Gisteravond, rond half elf, werd Roxy wakker, zij stond op rekte zich uit en ging voor Hanna staan. Haar blik was overduidelijk: ‘sta eens op, het is bedtijd en ik wil daar liggen’. We schoten allebei in de lach en toen Hanna even opstond, sprong Roxy op de stoel. Ze zeggen dat mensen gewoontedieren zijn, maar honden, althans Roxy, is nog erger.
Vanmorgen even naar de Lidl voor een broodje, is die pas om negen uur open. Ons vertrek was daarom een half uurtje later.
Via prachtige binnenwegen reden we naar onze nieuwe overnachtingsplek, Aire los Barbara met sitecode 63458. Het is een vlakte met een klein strandje en dan heb je de Middellandse Zee, gewoon weer zo’n uniek plekje. Ok, op de rit hier naar toe hebben we heel veel prachtige plekjes gezien, plekjes bovenop de rotsen, maar op zo’n plekje hebben we, in de vorige reizen, al regelmatig gestaan.
Een uurtje later liepen we met z’n drieën langs het strand, een groot gedeelte was omgetoverd in een brede boulevard, niet met winkeltjes en terrasjes, maar met gewone huizen. Aan het begin van de middag besloten we om ergens een kopje koffie te gaan drinken. Op Playa Mayor vonden we een terrasje en daar bestelden we twee cappuccino’s, dit omdat we al een paar keer verrast waren door de kwaliteit van zo’n cappuccino. Dit keer was het een echte desillusie, het was gewoon warme melk met een beetje koffie en cacaopoeder erop gestrooid. Niet alleen het begrip cappuccino was hierbij een aanfluiting, ook de prijs paste niet in onze eerdere ervaringen. Het resultaat van deze ervaring is dat ik voorlopig geen cappuccino meer drink.
27 januari 2024
Vanmorgen een prachtige zonsopgang, de zon wist heel langzaam aan het water te ontsnappen en kon al heel snel haar warmte weer over ons uitstralen. Een fris briesje zorgt dat we van dit alles op een prettige manier kunnen ontvangen.
Na een kleine doch intensieve wandeling, waarbij Roxy zich weer helemaal uitgeleefd heeft, hebben we een stoeltje op het ‘strand’ staan. Roxy heeft voor iets anders gekozen, zij kiest de rust van haar plekje onder tafel en ligt heerlijk te slapen. Vanmiddag zijn we uitgebreid gaan lunchen, Peruaans. Omdat we dit nog nooit echt gegeten hadden, en omdat het goed aangeschreven staat, zijn we hier terecht gekomen. We hebben echt heerlijk gegeten en het was zo speciaal dat Roxy, zittend op de grond, haar neus elke keer boven de tafel uitstak. Bij het afruimen keek ze verbouwereerd naar de bordjes die weggehaald werden, ze had ze zo graag schoongemaakt.
Terug bij de camper moesten we echt bijkomen, eigenlijk hadden we gewoon te veel gegeten en dat zijn we niet meer gewend.
Vandaag mochten we ook meemaken dat de grootste schreeuwers vaak hun zin krijgen. Een ouder stel had hun camper aan de rand neergezet, toevallig was dat de doorgang waarlangs de meeste campers het terrein op- en afrijden. Hij weigerde in eerste instantie weg te gaan en daarom moesten twee Nederlanders, die je al de hele tijd brallerig hoorde praten, hun grote mond opzetten en de man voor dom uitmaken. Deze twee Nederlanders kregen versterking van van twee, door bier opgezwollen,Duitsers die naast verbaal gedrag ook fysiek hun gelijk wilden tonen. Ik kon me niet afzijdig houden en vroeg alleen aan het gezelschap of ze volwassen waren of dat ze kinderen waren. Het zal niet door mij gekomen zijn, maar de vier schreeuwers verdwenen, evenals de camper met met het oudere stel.
28 januari 2024
Kilometerstand 41583
Ook vanmorgen kon de zon het weer winnen van het grote water van de zee, zij ontsteeg haar gevangenschap in alle glorie. Roxy wenste weer langs het water te lopen, want ze is zo blij met de zon. Haar energieleverancier steeg enorm toen een loslopende hond ons gezelschap kwam houden. Ik werd al moe van het kijken naar deze twee viervoeters.
Na het ontbijt heeft Hanna de camper reisklaar gemaakt en, voordat we wegreden zijn we nog even over de markt gaan lopen. Men sluit hier gewoon een weg af en dan worden er kraampjes neergezet, geen enkele kraam staat recht, want dat kan niet in dit kustdorpje, hier klim je of daal je.
We vertrokken en reden de route die we wensten te rijden, langs de kust naar het zuiden. Overal stonden bordjes dat inrijden verboden was, maar iedereen reed gewoon door, ook de politie keek iedereen vriendelijk aan. We begrepen er geen barst van.In het begin vonden we er geen barst aan, zo enorm toeristisch, zo vol gebouwd met appartementjes en elke zebra lag op een verhoging. Het commentaar dat we hadden kwam overeen met dat van een paar jaar geleden. Ook de opmerkingen, die we maakten nadat we de bewoonde wereld hadden verlaten, waren dezelfde als een paar jaar geleden. Een aanrader voor iedereen.
Bij de gemeentegrens van Carboneras werden we door de politie aangehouden. Onze eerste gedachtes waren dat we te snel reden, dat we over de witte streep waren gegaan en toen de agent ons beleefd verzocht om een tien minuten te blijven staan, omdat er een wielerkoers was, waren we allebei opgelucht. We zijn netjes gaan staan en hebben een stief kwartier later een paar foto’s van deze tour gemaakt. Nu waren de borden die we onderweg gezien hadden in een keer duidelijk.
We hebben onze weg vervolgd en een paar keer hebben we geprobeerd om op een camperplaats te stoppen, elke keer hadden we de pech dat het vol was. Dit komt waarschijnlijk door de tijd waarop wij aankwamen en het gegeven dat het vandaag zondag is. Er bleef ons niets anders over om weer in het centrum van Almeria te gaan staan.
29 januari 2024.
Kilometerstand 41588
Vanmorgen namen we de beslissing om via de A92 richting Fuengirola te rijden en te kijken waar we onderweg zouden kunnen stranden. Onderweg kwamen we op het idee om de Sierra de Braza in te rijden en deze beslissing probeerden we een paar keer uit. Soms werd de weg te smal en soms werd de weg daarbij ook nog te stijl en te bochtig. Je begrijpt al dat dit niet goed ging, daarom zochten we naar een nieuwe tussenstop en deze vonden we in de buurt van een stuwmeer. De weg die we moesten volgen was een prachtig geasfalteerde weg, met statige groene bomen aan de kant, een allee. Een klein probleem was het gegeven dat deze weg niet als weg op de routeplanner aangegeven stond, daar was dit nog een of ander onverhard pad. We staan op de plek die we wilden, bij het stuwmeer. We staan op Camping La Cabarnuela met sitecode 63903
Hanna heeft als eerste de camper onder handen genomen en daarna zijn we met zijn drieën gaan wandelen, maar het stuwmeer. Dit is weer zo’n plek die je niet in foto’s kunt vastleggen, hoe mooi de foto’s ook worden, ze kunnen de schoonheid van de natuur niet evenaren. Morgen gaan we verder en weten niet of we weer terug bij de kust kunnen komen.
29 januari 2024.
Kilometerstand 41911
Vannacht hadden we weer de kachel aan, het was echt koud. Vanmorgen, na een vroeg ontbijt, vertrokken we en hadden Granada als voorlopige bestemming ingevoerd. De routeplanner gaf me de opdracht om eerst naar een weg te rijden en vervolgens liet hij mij met een omweg terugrijden, naar de plek waar we gisteren hadden gereden. Via doorgaande wegen reden we richting Guadix, een plekje waar we een paar jaar geleden hadden rondgelopen. We wilden toen de berg- grotwoningen zien. We besloten om ditmaal eens in het centrum van deze stad te gaan wandelen en we vonden een parkeerplek op de Parking Publico met sitecode 54414.
Het is een stad met heel veel achterstallig onderhoud, zowel wat woningen betreft als wat cultureel erfgoed betreft. Het is niet een stad waar ik warm voor loop. Er zijn genoeg kerken en die zien er goed uit, dit in tegenstelling tot het Alcazaba. De ligging van de stad vind ik uniek, tegen een berghelling en in de verte zie je weer een andere berghelling. Na de lunch zijn we vertrokken en reden we naar een camperplaats in Loja, met sitecode 105186.
Net voordat we bij de camperplaats aankwamen, hebben we nog even een paar boodschappen gehaald. Althans Hanna heeft die gehaald, ik probeerde de koelkast op gas te zetten en dat lukte niet. Mijn humeur daalde aanzienlijk en, nadat Hanna terugkwam, ben ik zo snel moe gelijk naar de camperplek gereden. We staan nu achter een Brits-Frans stel, zij hebben, na de Brexit, hun domicilie in Frankrijk genomen.
Het meest belangrijke was voor mij om de koelkast weer aan de gang te krijgen. Het lukte, zij het met de nodige ergernis en onzekerheid. Het buiten rooster heb ik eraf gekregen, heb de brander losgekoppeld en alles schoongemaakt. Uiteindelijk bleek de ontsteker niet meer te functioneren, maar een gewone aansteker is dan een welkome oplossing. We kennen het euvel en we hebben een voorlopige oplossing, het is een passende oplossing, of, zoals de Britse buurman zei, ‘at the side of the road en later at home’.
De laatste minuten van de zon kunnen we nog net meepikken, we voelen dat de temperatuur al behoorlijk zakt, ben benieuwd wat het morgen wordt.
31 januari 2024.
Kilometerstand 42021
Gisteravond hebben we, na de paella, nog een wandeling gemaakt naar twee bezienswaardigheden in deze stad. Ok, om half zeven is het hier donker en in het donker kun je een andere kijk op het leven rondom je hebben. Maar de wandeling naar deze bezienswaardigheden, die overigens heel erg tegenvielen, ging door smalle en matig verlichte straatjes, waarbij de geluiden van muziek en film via de open deuren en ramen uit de deels verwaarloosde krotwoningen over je heen donderden en straathonden blaffend op je af kwamen. Deze kakofonie aan geluiden werd overstemd door het lawaai dat de jongeren, die in groepjes bij elkaar stonden, maakten. We waren blij dat Roxy bij ons was, want voor zwarte honden zijn veel mensen bang.
Vanmorgen, het was echt koud, vertrokken we, na de camperverzorging, richting Fuengirola. We hadden daar een plekje gezien dat door jong gehandicapten werd onderhouden, een plekje dicht bij de zee en ook op loopafstand van restaurant en winkels. Het was verre van een mooie rit, wel een rit met nieuwe ervaringen. Je reed boven de wolken, dan weer in de wolken en soms onder de wolken, dus regelmatig moesten we met mistlichten rijden. Een andere ervaring, niet in foto’s vast te leggen, waren de wolken die over de bergen hingen en, als de zon er op scheen, de illusie van besneeuwde bergen opriep.
Uiteindelijk kwamen we totaal verkeerd uit, de routeplanner bracht ons naar een plekje midden in Fuengirola. Dankzij Hanna zijn we dwars door deze toeristenstad gereden; over smalle straatjes en onder lage bruggen door kwamen we op de wandelboulevard en daar mocht ik, als attractie, met een snelheid van nog geen twintig tussen paaltjes doorrijden. We kwamen op de bestemming en konden daar vaststellen dat de normale aanrijroute heel eenvoudig is. Wanneer we weer vertrekken is het dus niet door het centrum van Fuengirola. We staan nu bij Parking Castillo Sohail met sitecode 60943.
We hebben al een fikse wandeling naar het kasteel gemaakt, tot tevredenheid van Roxy. Ze heeft genoten, gerend en gespeeld met andere honden. Ze ligt nu op apegapen op de grond.
1 februari 2024
Vanmorgen zijn we langs de boulevard richting centrum Fuengirola gelopen. We moesten over het strand lopen, want de brug was afgesloten. Bij de rivier had men tijdelijk een kleine verhoging aangebracht, zodat je kon oversteken. De hoge golven zorgden er wel voor dat iedereen op hetzelfde plekje deze oversteek moest maken. Roxy vond dit alles geweldig en rende weer als een doldwaze hond heen en weer, ze had plezier, rende door het water en kwam alleen met natte voetzolen eruit. Deze ervaring vroeg bij haar om een grotere uitdaging en dit werd voor haar uiteindelijk een enorme desillusie. Met haar laatste passage door het water was ze een halve meter van het dijkje af en dat was het ruim een meter diep. Het was een prachtige sprong, precies in het midden en twee tellen later stond ze op de kant en keek ons als een verzopen hond aan. Ze was in een keer rustig en liep gedwee met ons over het strand naar het centrum van Fuengirola.
Het is een boulevard die volledig op de Engelsen is ingesteld, het is een stad van hotels en appartementen, van nagelstudio’s en kappers zaken, het is een stad waar restaurants drinken voor de honden weigeren, het is een Spaanse toeristenstad waarvan er dertien in een dozijn passen, het is een stad die over de top heen is en duidelijk, in de race voor de toeristen, het van haar verleden (naam) moet hebben. Oh ja, buurman is hier ook, dit keer aan de haven.
Ondanks mijn negatieve kijk op de stad als geheel, wil ik de plek waar ik sta zeer positief waarderen, het is er netjes en de mensen zijn hier heel vriendelijk en behulpzaam. En ook hier, jammergenoeg, staan de langkampeerders, want twee euro per dag is makkelijk op te hoesten.
2 februari 2024.
Kilometerstand 42150
Gisteravond zouden we, op aanraden van een toevallige passant, sushi gaan eten. Hij had allerlei superlatieven over de kwaliteit van dat restaurant. Komen wij daar om zes uur aan, blijkt het restaurant gesloten te zijn. Bij het verder wandelen ontdekten we dat bijna alle restaurants gesloten waren of alleen drinkers hadden. Schijnbaar is men hier wat vaster in de Spaanse gewoonte om ‘s middags stevig te eten. Terug bij de camper hebben we ons nood-rantsoen maar aangesproken.
De wandelingen van de afgelopen dagen deden ons besluiten om eens extra vroeg te gaan slapen en dat was een keuze met gevolg. Om half acht hadden we alle plichtplegingen gedaan en konden we vertrekken richting Tarifa. In het donker reden we de A7 op. En met een prachtige zon kwamen we aan in Tarifa, op de camperplaats met sitecode 60060.
We hebben getankt en gas bijgevuld en dan blijkt alles van de koelkast weer normaal te werken, Gods handelen is voor mij nog steeds onbegrijpelijk, maar dat zorgt wel voor dankbare en gelukkige momenten.
Tarifa is een van de plekjes in Spanje waar ik graag even wil zijn en dat komt vooral door onze eerste ervaring met dit stadje. Ondanks onze leeftijd voelden we ons toen jong, alles wat wij ons herinnerden van onze late jeugd en vroege adolescentie was hier nog steeds aanwezig. Dit beetje magie is elke keer weer een cadeautje.
We zijn weer over het strand naar het stadje gelopen en Roxy heeft hier weer heerlijk haar hart kunnen ophalen. We gingen nog in lange broek, maar zo rond twaalven werd het warmer. Buiten de wind was het toen heerlijk toeven, maar de wind overheerste eigenlijk overal. Ik begrijp nu waarom deze stad zo geliefd is bij de echte kite-surfers.
Omdat we weer niet in de gelegenheid werden gesteld om uit eten te gaan, hebben we vervroegd de weg terug naar de camper genomen en daar hebben we, dankzij Hanna, een lekkere uitsmijter gegeten. We hebben even buiten gezeten, maar de zon kon het niet winnen van de wind. Als je opstond ging je stoel ervandoor, dus buiten zitten betekende ook echt zitten.
Weer een nieuwe mogelijkheid ontdekt om te zorgen dat er niemand naast je camper komt staan. Twee Nederlandse campers, ik zal niet zeggen waar ze vandaan komen, hadden hun camper met de deur tegenover elkaar gezet. De tussenruimte was ruim voldoende om een camper te plaatsen. Zij spanden een geel touw tussen de campers en gingen wandelen. De meeste camperaars zijn sociaal en zullen zo’n touwtje niet weghalen. Bij terugkomst hebben ze het touwtje zelf losgemaakt en opgeborgen en in de tussenruimte hebben ze tafels en stoelen geplaatst.
Het slot van de garage gaf vandaag de geest, gelukkig heeft de deur twee sloten en konden we toch boodschappen doen. Het stressgevoel, dat ik van de week had, bleef achterwege. Bij de terugkomst ben ik eerst eens op internet gaan kijken of mensen daar iets over geschreven hadden. Na het lezen van een paar stukjes heb ik het slot met WD-40 ingespoten en, nogmaals Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, alles functioneerde weer.
3 februari 2024
We zaten vannacht weer op de Hobby-boot, windkracht zes tot acht en vandaag wordt het zes tot negen. Het is een echte stevige storm, de Spanjaarden lopen dik ingepakt over straat. Als de zon door de wolken komt is het lekker warm, dan is de jas te dik en dan valt de wind minder tegen. Maar, gaat de zon achter de wolken, dan is de wind ook erg koud en ben je blij dat je een jas aan hebt.
Onze wandeling op het strand was voor Roxy weer één groot feest. Ze trok ons, vanaf de camper, overduidelijk richting strand en daar werd ze los gelaten. Ze daagde je uit en had duidelijk plezier. Ze vond het leuk dat de wind zo’n sterke invloed op alles had, op de stokjes die je gooide, op het stuivende zand, maar ook de wind die door haar haren ging. Ze had gisteren van een andere hond geleerd dat het leuk is om vogels op te jagen en dat ging ze vandaag uitproberen. Dat ene vogeltje op het strand vond het leuk om Roxy uit te dagen en ze liet haar alle kanten van het strand zien. Terug bij de camper was er voor haar maar één beloning belangrijk, haar kussen. Ze ging liggen en sliep.
Halverwege de siëstatijd zijn we weer gaan wandelen, lekker slenteren langs de restaurantjes en etalages kijken van de winkeltjes die gesloten waren. Dit is de juiste manier om zuinig te leven. Bij de haven koffie met gebak genomen, dit was gewoon echt lekker en in Nederland kan ik in mijn eentje niet voor dat geld één kop koffie met één gebakje nemen. Terug via het strand naar de camper, dit ging gewoon vanzelf, de wind blies ons vooruit. Op het strand kon Roxy zich weer helemaal uitleven, toch leek het alsof de batterijen onvoldoende waren opgeladen, ze kwam wat makkelijker bij ons lopen. Nu is het net een zwart vloerkleed, ze slaapt en is te beroerd om haar ogen te openen, alleen met snoepjes krijg je haar weer een beetje in beweging. Morgen is het zondag en dat is hier een rustdag, wie weet wat het voor Roxy is.
4 februari 2024.
Kilometerstand 42223
Vanmorgen reden we rond half tien van ons plekje weg en hebben onderweg even de verzorging gedaan, daarna reden we richting Cadiz. We kozen heel bewust voor de N-340, want we wilden rustig rijden en van alles genieten.
Onze eerste stop was Vejer de la Frontera, een plekje dat al jaren op ons wensenlijstje stond. De eerste keer, in 2015, durfde ik het niet aan om met onze allereerste camper deze berg op te rijden, daarom hebben we het toen bewust letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Nu reden we de berg op, via een vrij brede slingerweg en we kwamen bij het busstation aan, naast de parkeerplaats voor toeristen. Dachten we even dat we boven waren, bleek dat we pas onderaan in het dorp waren, dus dat werd klimmen. Het was het dubbel en dwars waard! Een prachtig oud centrum waar allerlei kronkelwegen je het besef van waar je liep en hoe je bij je doel kon komen kwijtraakte. Heerlijk geslenterd en ook nog genoten van het rommelmarktje waar we toevallig tegenaan liepen.
Terug bij de camper ontdekten we dat de vriezer was ontdooid, dat we alles wat er in zat dus mochten weggooien. Door de storm van de afgelopen dagen is de vlam bij de koelkast vermoedelijk uitgegaan en kon de dooi intreden. Was dit weer zo’n beslissing van bovenaf, of is mijn fantasie op hol geslagen? Wat we vanavond gaan eten is nu een echte uitdaging geworden.
Na het opruimen en schoonmaken besloten we om verder te rijden en naar Conil de la Frontera te rijden. Als eerste moesten we de berg af en het viel mij op dat ik dit met een snelheid van zestig mocht doen, dit terwijl ik maar met veertig omhoog mocht rijden. Een klein half uur later stonden we aan de rand van het tweede stadje en, na een eenvoudige lunch liepen we het stadje in, richting oude centrum. Onderweg zagen we dat bij de vele barretjes alleen maar mannen stonden en we vroegen ons toen af of dit een mannenstad was. Af en toe zag je een verdwaalde man die een pruik of een raar pak aanhad, waarschijnlijk een actief deel van de carnavalsvereniging. Het feit dat we dit stadje als tweede aandoen is nadelig voor de beleving, de kronkelige straatjes met de kleine winkeltjes ontbreken hier. Wel leeft deze stad veel meer, de terrasjes zitten vol.
Voor vannacht blijven we hier staan, het is geen camperplaats, maar een plek waar een tiental campers bij elkaar staan. Het kan dus zijn dat we vanavond te horen krijgen dat we door moeten rijden, maar wie dan leeft wie dan zorgt.
5 februari 2024
Kilometerstand 42268
Even iets totaal anders. Gisteren waren we in Vejer de la Frontera en daar zagen we een beeltenis van de Virgin de Olivias, ik wist niet dat Maria in de olie was.
Ondanks een wat onrustige nacht, door het geblaf van honden en het gekrijs van vogels, stonden we toch al om negen uur in de Mercadona om onze nieuwe inkopen voor de diepvries te doen. Toen alles weer een plaatsje in de camper had gekregen, zijn we onze camper gaan wassen. Daarna vertrokken we richting Cadiz.
Richting, want we hadden nog een tussenstop in Hanna’s hoofd, Chiclana de la Frontera.
We hebben onze camper bij het zwembad, onderdeel van een groot sportcomplex, geparkeerd en zijn lopend het stadje ingegaan. Een stadje, als je echt in het centrum bent, dat gezellig is, geen grote winkelconcern, wel veel schoenenwinkels en terrasjes. De leuke straatjes met bloembakken en beelden zijn dus alleen in dit gedeelte van het stadje, daardoor is dit centrum ook echt gezellig. Voor het eerst hebben we op het juiste moment gebruik kunnen maken van zo’n barretje en achteraf mag ik zeggen dat ik er geen spijt van heb. De tapas waren goed van smaak, leuke ruime porties en zeer Spaans in prijs. Zelfs Roxy kon genieten van deze tapas, bij de zeevruchtencoctail bleef ze haar bek aflikken. Wat we weer eens leuk vonden was de wijze waarop afgerekend werd, gewoon een papiertje waarop de bestelling was geschreven (voor ons onleesbaar) en daarop stonden een paar getallen onder elkaar en onder de streep stond het totaalbedrag.
Roxy kreeg ook vandaag weer aandacht van een onbekende vrouw. Zij zat in een gezelschap tegenover ons op het terrasje en ze keek naar Roxy en Roxy keek naar haar. Ze stond op en begon Roxy aan te halen en had alleen maar de woorden ‘wappa’ en ‘wappo’ in haar mond. Ze wilde weten of Roxy een mannetje of een vrouwtje was en daarna was het alleen nog maar wappa. Ze maakte ons duidelijk dat ze naar Roxy keek en Roxy keek naar haar en allebei wisten ze toen meteen dat ze lief waren en elkaar mochten.
Na dit zoveelste wonderlijke tafereel zijn we terug naar de camper gelopen en zijn weggereden, naar Cadiz en we hebben het gehaald, we staan nu op de plek met sitecode 47985 met de naam Cortadura.
6 februari 2024
Vannacht hebben we weer geslapen op het bekende plekje in Cadiz en dan weet je dat je ‘s nachts last hebt van het verkeer. Toch was het een heerlijke ochtend en na Roxy’s ochtendwandeling en ons ontbijt zijn we met de bus de stad ingegaan. Roxy kreeg van ons een paar uurtjes om bij te komen en bleef achter in een koele camper. Het was weer een prachtige beleving van ‘oh ja’ en de herkenning van gebouwen, winkels en straatjes deed ons goed.
Vooral het gegeven dat we even konden gluren in de Iglesia San Francisco, andere keren was deze gesloten of we hadden de hond bij ons. Een kerk die schitterend is door de kitscherigheid van de tableaus en beelden.
Rond het middaguur waren we weer bij de camper en vonden we Roxy lekker lui liggend in de bijrijdersstoel. De camper was nog steeds koel, vooral omdat de zon maar een klein stukje van de camper kan verwarmen.
We mochten van geluk spreken, want op het moment dat we bij de camper terug waren, kwamen de tractoren en hebben het verkeer in en rond Cadiz helemaal platgelegd. Ik moet zeggen dat ze dit alles heel goed deden, ambulances konden erdoor en alles was en bleef schoon. Een uurtje later en we hadden zo’n vijf kilometer kunnen lopen. Nu hebben we gewoon op het strand gezeten en niets gedaan. Alleen Roxy heeft wat meer gelopen, de rust van vanmorgen heeft haar blijkbaar goed gedaan.
7 februari 2024.
Kilometerstand 42316
Gisteren was de verkeersopstopping, dankzij de vele landbouwvoertuigen, om zes uur nog niet opgelost. Pas na zeven uur zag je de tractoren weer de stad uitkomen en stroomde alles redelijk normaal door.
Gisteren, in Cadiz, gingen we een winkel binnen en we hadden weer zo’n uniek moment. De eigenaar van de winkel was de plastic planten stevig aan het besproeien. We moesten hierom lachen, maar al snel zagen we dat hij ook de rekken en hangertjes besproeide. Een snelle controle van onze kant, ruiken aan de hangertjes, (ook weer zo’n speciaal tafereel) maakte duidelijk dat het een soort luchtverfrisser was die hij overal opspoot.
Vanmorgen een heerlijke en rustige wandeling langs het strand gemaakt. Alleen Roxy had het hier moeilijk mee, bij elke opening trok ze ons richting strand. Uiteindelijk even toegegeven en dat was voor haar weer zo’n moment om zich helemaal uit te leven. Hierna hobbelde ze weer gezellig met ons mee. Terug bij de camper nam ze een van haar vertrouwde plekjes, dit keer de stoel naast de open deur, weer in.
Vanmiddag hebben we nog even met Roxy op het strand gespeeld. Ze rende vrolijk achter haar weggegooide speelkluif aan en vond het heerlijk om dan dwars door de branding te lopen. Ze kreeg er geen genoeg van en weigerde met ons mee terug te lopen. Dit hield ze behoorlijk lang vol, maar uiteindelijk kwam ze schoorvoetend achter ons aan. Eigenlijk liet ze vandaag de hele dag merken dat zij een eigen karakter heeft en dus ook een eigen wil.
Halverwege de middag besloten we te vertrekken en hebben, onderweg naar El Puerto de Santa Maria, de camper weer verzorgd. Een kwartiertje later stonden we op onze bestemmingsplek, Parking El Puerto Santa Maria, met sitecode 89243. De wandeling met Roxy maakte duidelijk dat zij dit ook een leuke plek vindt.
8 februari 2024
Dit is een plek waar veel mensen staan, vooral Fransen en Engelsen. De Fransen hoor je ‘s morgens vroeg al boven alles uit, zij willen schijnbaar goed gehoord worden en de Engelsen hoor je vooral ‘s avonds, dan zit er veel drank in. Schijnbaar heeft drank dus een verschillend effect op je afkomst, ben je Frans, dan word je rustig en ben je Engels, dan word je luidruchtig.
Vanmorgen kwam de kapper bij ons langs en ik heb nu weer een leuk kort koppie met haar, althans dat wordt tegen mij gezegd. Ik ben gewoon gelukkig met zo’n thuiskapper en ik ben blij dat mijn haardos weer verzorgd is.
Roxy is nog aan het bijkomen van gisteren, dat wil niet zeggen dat ze niet de nadruk legt op het strand, met tegenzin loopt ze met je mee als je de andere kant opgaat. Ben benieuwd hoe het straks, als het voorspelde slechte weer er is, met haar gaat, in Nederland wil ze niet graag in de regen lopen.
Vanmorgen zijn we via een prachtige wandelweg, half langs het strand en door de duinen, naar Puerto Sherry gewandeld. In die haven hebben we lekker koffie gedronken en daarna weer terug gelopen. Op de heen- en op de terugweg kreeg Roxy de toestemming om op het strand te rennen. Als je dan ziet met welk jeugdig enthousiasme zij zich op dat strand stort en hoe uitgelaten zij dan is, dan genieten wij ook. Nu ligt ze weer te dromen en alleen voor iets lekkers doet ze haar ogen open, maar dan moet je haar eerst aanstoten.
9 februari 2024.
Kilometerstand 42479
Het is een hele beleving als je met windkracht negen aan de kust staat, men noemt het hier de Litoral Gaditano. Viento del Suroeste de 90 km/h (fuerza 9). Deze prachtige beschrijving geeft niet weer hoe hard we stilstaand slingerden en de hoeveelheid water die gevallen is zorgt dat de mensen op de mooiste plekjes nu midden in het water staan. Het strand voor ons, waar Roxy gisteren nog vol enthousiasme overheen rende, is veranderd in een binnenmeer. De fietshoezen,bij campers tegenover ons, vertonen meer gaten en hebben hun minimale waarde al lang overtroffen, op sommige plekken heeft de wind ze gewoon in beslag genomen. De vooruitzichten zijn dat deze storm pas zondag gaat afnemen, vandaag 9, morgen naar 7 en zondagavond zitten we volgens de prognoses op 4. De regen houdt hier schijnbaar wat langer aan, want deze zou pas op maandagnamiddag stoppen. Dus ook hier geldt dat er na regen altijd zonneschijn komt, helaas pas na dinsdag.
Gezien het feit dat het nachtprogramma overdag herhaald zou worden, namen wij het besluit om deze, inmiddels verwaterde, oase achter ons te laten. We vertrokken richting Huelva en hadden op de autoweg al de problemen van een watergordijn, de snelheid kwam niet boven de veertig en de alarmlichten werden door bijna alle automobilisten gebruikt. In de buurt van Sevilla liep alles vast, file en nog eens file, ruim een uur over nog net geen kilometer. Gelukkig was de regen toen in een drup overgegaan. Daarna mochten we stapvoets de brug over, en, toen we daarna mochten gaan rijden, kwamen de alarm boodschappen tot ons: ‘auto over de kop’. En opnieuw een file, zij het wat minder langzaam. Flinke blikschade aan de auto’s aan de kant van de weg en op de weg lagen nog verschillende onderdelen, dus voorzichtig passeren was de boodschap. Net voorbij deze file veranderde de drup weer in een watergordijn. De snelheid kwam nu niet boven de vijfentwintig en de alarmlichten waren weer erg belangrijk. De foto’s, die Hanna wilde maken, vertoonden weinig variatie, ze zouden allemaal even grijs geweest zijn. Dit was zo’n rit waarvan je doodmoe wordt, deels door het oponthoud, maar vooral door de intensiteit van de regen.
Huelva ligt nog voor ons, misschien dat we er morgen aankomen. Voor vandaag hebben we een bestemming gevonden bij een traditioneel Spaans restaurant, we mogen op de binnenplaats staan. We moeten er natuurlijk wel vanavond gaan eten.
Direct, want het lijkt even droog te worden, gaan we nog een stuk wandelen en dan gaan we om half negen echt Spaans eten.
Wij staan bij Taberna Chocaito in La Palma del Condado, met sitenummer 61461.
10 februari 2024.
Kilometerstand 42606
Gisteravond zijn we gaan eten in een echte Spaanse Taverna. Het was een hele grote hoge ruimte, met haardvuur en een paar terrasbranders. We zaten op de ouderwetse Spaanse stoeltjes, die met korte poten, rieten zitting en hoge leuning en het resultaat daarvan was dat ik het gevoel had dat ik op mijn hurken zat. Het lijkt alsof ik afgeef op alles, maar mijn postuur is niet hetzelfde als de ouderwetse Spaanse man. Het eten was werkelijk verrukkelijk en naar Nederlandse maatstaven ook uitgebreid. De langoustines die Hanna bestelde was ruim voldoende voor twee personen en ossenhaas was in Nederland bedoeld voor drie personen. Het restaurant heeft werkelijk goede kwaliteit.
Na een heerlijk rustige nacht, een cadeau na de afgelopen nachten, vertrokken we richting Minas de Riotinto en dit werd al snel Gruta de las Maravillas. De weg naar de grotten was een genot om te rijden, wat een prachtige omgeving en de mijn was adembenemend wat alles betreft. Mocht je ooit in deze omgeving komen, het is werkelijk een bezoek waard. We staan nu op de camperplaats bij de Mina’s de Riotinto, met sitecode 104037 en zitten bij te komen. We zijn echt weer toe aan een dagje rust en we weten niet wanneer we dit zullen krijgen. Als je goed zoekt, zie je de prachtigste dingen, gebouwen, bergen, natuur en nu toevallig ook de mijn hier in Minas de Riotinto.
11 februari 2024.
Kilometerstand 42677
Vanmorgen, na een slechte nachtrust, pas om acht uur opgestaan. Na de volledige verzorging van onszelf hebben we gekeken naar de mogelijkheden om verder te reizen. We willen veel, maar ons lichaam geeft aan dat er grenzen zijn, dat is waarschijnlijk ook de reden van de slechte nachtrust. De eerste route die we zagen doen we op mijn aanraden niet, de route is niet eens zichtbaar bij Google en datgene wat ik wel kan zien is onverhard, geen parkeergelegenheid en ook geen mogelijkheid om te keren.
We dachten in eerste instantie om een via een andere route binnendoor naar Granada te rijden, maar, na de service van de camper, viel de keuze op Huelva. Het was weer zo’n prachtige regenachtige dag, zo’n dag voor verzopen katten en honden. We vertrokken vol goede moed, maar wel in een rustig tempo. Dit laatste omdat we gisteren, op de route naar de mijn, de vrachtwagen op zijn zijkant zagen liggen, vermoedelijk als,gevolg van aquaplaning. Ook kan deze weg, als zoveel andere wegen, volop de concurrentie aan met de Emmentaler, en daarbij zal deze laatste het overal afleggen. Na tien kilometer rijden kwamen we op de gedachte om Portugal niet links te laten liggen en kozen we voor een plekje boven Huelva. Volledig door elkaar gerammeld, door het tevergeefs ontwijken van de gaten en het slingeren over de weg om die gaten te ontwijken, staan we nu, achter tralies en tegenover het politiebureau, in Gibraleón, op Area de la Lobera met sitecode 60485. Als je weet wat ‘la Lobera’ betekent, kun je misschien begrip tonen voor dit traliewerk waarachter we staan.
12 februari 2024.
Kilometerstand 42777
Op onze camperplek waren vannacht de Nederlanders oververtegenwoordigd. Gisteren dacht ik ‘hoe kunnen camperaars de boel zo vies maken’, maar na twee wandelingen in de directe omgeving moest ik deze gedachte herzien. Waar ik ook liep, overal lag vieze troep. Het beekje dat achter ons stroomt ligt vol met winkelwagentjes en ander afval, de straten liggen bezaaid met lege flessen en plastic zakken. De leegstand in woningen is groot en je ziet dat deze lege huizen worden gestript en dat het vuil naar binnen gegooid is. Waarschijnlijk is deze regio een beetje verwaarloosd.Het deed me denken aan zo’n dertig jaar geleden, we kwamen via de autoweg bij Perpignan Spanje binnen. Net voor de grens waren we gestopt, op een parkeerplaats waar douches, ligbanken en picknick tafels stonden, het gras was groen en alles was verzorgd. Net over de grens, nog voor de eerste honderd meter, lagen de stukgegooide glazen flessen, met allerlei andere viezigheid aan de kant van de weg, je reed zo bandeloze bende tegen moet. Nu is het bij binnenkomst na de grens hetzelfde als voor de grens.
Vanmorgen zag ik pas hoe smerig camperaars kunnen zijn, deze dachten alleen maar aan het nu. Ze leegden hun toiletpot en de derrie stroomde er gewoon overheen. De hele loosplek lag onder deze bruine papperige smurrie en men stond er gewoon in, spoelden de pot en gooiden hem opnieuw leeg en de smurrie werd nog meer verspreid. De een was nog niet klaar toen de volgende al weer begon. En, daartussendoor stond iemand gewoon zijn schoonwatertank te vullen. Vijf kilometer verderop is een loosplek voor campers, alleen hier moet je betalen.
We hebben besloten om Portugal in te rijden en om deze keer niet langs de kust te rijden. Omdat we geen tolwegen willen rijden werden we verplicht om onderlangs te rijden, dus dichtbij de kust. In de buurt van Tavira kwamen de herinneringen van vorig jaar boven, daarom gingen we even bij een camperplek kijken. Toevallig hadden we dat vorig jaar ook gedaan en toevallig hadden we toen dezelfde ervaring: overvol want er waren zo’n twintig wachtende campers voor ons. Daarom besloten we om toch maar naar ons einddoel van deze dag te rijden, São Brás de Alportel, Motorhome Park Live on Wheels met sitecode 101354.
De was is weer schoon ik de kast en Roxy heeft ook een heerlijke servicebeurt gehad, we kunnen er weer tegenaan.
Aan het eind van de middag kennis gemaakt met een ander stel en wat informatie met elkaar uitgewisseld.
Ook op deze camperplaats staan veel Nederlandse koppels, maar de Fransen zijn hier in de meerderheid.
13 februari 2024
De camperplaats waar we nu staan heeft een groep Fransen staan en waarschijnlijk staan deze hier al erg lang en komen ze jaarlijks terug. Het fatsoen van deze mensen heeft zich, wat honden aangaat, aangepast aan de vele loslopende zwerfhonden in deze regio. Ze zijn te beroerd om met hun viervoeter tien meter extra te lopen, en laten hun hond daarom gewoon op de camperplaats hun behoeften doen. De baas kijkt hier gewoon toe, hij ruimt het gelukkig wel op, maar hij stoort zich wel aan die schuwe zwerfhond die zijn poot optilt en tegen zijn voorwiel van de camper zijn geur verspreidt. Opvallend is dat de niet-Fransen met hun hond het terrein afgaan.
Na het ontbijt, afhankelijk van welke tijdzone of horloge we hanteren, waren we om negen of tien uur aan het wandelen. We hebben een leuke kleine wandeling gemaakt, we hebben de Calçadinha, troço B e troço A gelopen, waarbij we de B op en af zijn gegaan.
We eindigden in het stadje en hebben daar op het plein een heerlijke kop koffie genomen, natuurlijk met de traditionele pastel de natas, en dat alles voor een Portugese prijs.
Na deze leuke ochtend zijn we teruggelopen naar onze camper en hebben eigenlijk niets meer gedaan, alleen gezeten en gesproken over lekker eten en over de route die we morgen willen rijden. Zoals we er nu over denken zal het geen lange route worden, want we willen onderweg de leuke dingen doen. Het zijn tenslotte de leuke dingen die het doen, die het doen.
14 februari 2024.
Kilometerstand 42824
Vanmorgen weer alles voor de camper gedaan en rustig vertrokken we richting kust. We hadden een leuke strandplek uitgezocht, Praia da Rocha Baixinha. Het was een weg die redelijk te rijden was en we kwamen uiteindelijk in een gebied met verschillende golfbanen. Het waren prachtige wegen met mooie woonwijken voor de ‘happy few’ en we eindigden op een parkeerplaats waar alleen personenauto’s op konden staan. We moesten tussen de stalen palen van de overkappingen rijden en via een moeilijke constructie kwamen we weer op de doorgaande weg. Deze doorgaande weg liep door dit hele terrein en had allemaal doodlopende aftakkingen naar de prachtig verzorgde nieuwbouwwijken voor de rijke toeristen. Na de zoveelste rotonde wilde Hanna het opgeven, maar we gingen stug door en uiteindelijk kwamen we weer terecht op bekend terrein. We reden langs de camperplekken die bordjes bij de slagboom hadden met de tekst ‘full’. Wij reden verder en kwamen met heel smalle straatjes op een onverharde weg met hier en daar een egaal stukje, we zetten door en kwamen via erg diepe plassen terecht bij een nieuw stukje terrein. Ook hier waren de gaten in de meerderheid, maar we hebben een plekje gevonden achter een Algarve-klif met strand. We staan nu bij Restaurante Praia dos Tomates, werkelijk weer zo’n uniek plekje.
We hebben al over het strand gelopen, met Roxy kon dat ook niet anders. Zij ruikt het en ze doet alles om ons daar te krijgen.
Na een leuke korte wandeling en een middaglunch in de camper besloten we om op de klif te gaan wandelen. Stevige schoenen en met de stokken, van de Picos d’Europa, zijn we lekker opnieuw gaan wandelen. Roxy had er schik in, maar we durfden haar niet los te laten, want de branding riep en ze zou zomaar de kortste route kunnen kiezen. Aan het einde van deze klif kwamen we weer op het strand en zijn we bij een strandtentje iets gaan drinken. Het gingerbeer dat zij verkochten was heerlijk. Na dit intermezzo zijn we via het strand teruggelopen. Hier zagen we dat er een verbodsbord stond, geen honden, daarbij stond de te,ST dat de branding te gevaarlijk is. Wij liepen door, want Roxy zat aan de riem en er liepen veel mensen met een (loslopende) hond. Halverwege de wandeling lieten we Roxy ook los, daar had ze al eerder op de dag gelopen. Ze rende weer heerlijk heen en weer, ze genoot. Toen we van het strand afliepen werden we aangesproken door een Engels jeugdig stel, zij hadden zo genoten van het enthousiasme dat Roxy had uitgestraald toen ze daar op het strand aan het rennen was. Ze wilden haar even aanhalen.
Wij waren blij dat andere mensen genoten van het enthousiasme van onze hond.
Donderdag 15 februari 2024.
Kilometerstand 42880
Dit was geen echte stille nacht, want de branding, met zijn monotone en ritmische geluid van de beukende golven op het strand, ging onverstoorbaar door en zorgde daarmee dat het de achtergrond muziek werd voor het doen ontspannen van geest en lichaam. Hierdoor was de nachtrust voortreffelijk.
Het is mistig en de geluiden van diverse vogels komen vanuit die ondoorzichtige wereld van mist en bomen tot je. Het geluid van de koerende duif is duidelijk dominant. Je ziet dat er langzaamaan leven komt in de verschillende campers, lichtjes gaan aan en even later weer uit, deuren gaan open, maar iedereen blijft binnen. Ik ben schijnbaar de eerste die deze stilte met Roxy doorbreek. We wandelen even en zien langzaam steeds meer mensen achter hun ramen naar buiten kijken en terug in de camper komen de geluiden van zacht pratende mensen tot je. Iemand komt zijn camper uit en trekt, duidelijk tegen zijn zin in, een hond met zich mee, Roxy gromt en wordt tot stilte gemaand. Dan komen andere mensen uit de cocon van hun camper. Gewikkeld in grote handdoeken lopen zij zwijgzaam in devote passen richting klif en via het houten pad verdwijnen ze uit het zicht van iedereen.
Een nieuwe dag begint. Vroeg in de ochtend gingen we weer wandelen, over de klif en de route werd bepaald door vrouwelijke emotie. De mannelijke keuze was schijnbaar te zwaar en daardoor te moeilijk.
We hadden het weer tegen, vochtige zoutachtige mist. Toch genoten we en hebben we prachtige foto’s gemaakt. Nadat we lang genoeg over de klif hadden gelopen, keerden we om en gingen uiteindelijk via een trap naar beneden. Roxy was hierbij degene die het moeilijk had, we gingen namelijk niet snel genoeg. De laatste treden mocht ze zonder riem naar beneden, dan blijkt dat haar poten haar snelheid niet kunnen bijbenen en deels springend en rennend of vallend bereikte ze het strand. Haar dag was hiermee in één keer weer goed.
Terug bij de camper begon het te regenen en mede daarom besloten we om weer verder te reizen.
Was de heenweg naar deze plek al een crime, vanwege de diepe plassen en de vele kuilen, de terugweg verbeterde dit alles. Wetende dat er vele Nederlanders hun nummerplaat op deze route zijn verloren, reden we extra voorzichtig terug. Tot onze verbazing waren er vannacht twee grote en diepe plassen bijgekomen. Als Wammes Waggel reden we van kuil naar kuil om uiteindelijk de veilige straatweg weer onder de wielen te krijgen. We tuften verder naar Alvor en kwamen daar tot de ontdekking dat de gedoogplek van het vorig jaar verdwenen was. Uiteindelijk is er een oude camperplek nieuw leven ingeblazen en staan de campers ,met toestemming, op dit terrein. Het voordeel is dat je hier wel kunt lozen en dat is, althans dat denk ik, de reden dat de gedoogplek verdwenen is.
Na het innemen van een veilig en droog plekje besloten we om het stadje opnieuw met onze aanwezigheid op te fleuren. Het restaurantje waar we vorig jaar port hebben leren drinken is er nog steeds en daar hebben we nu gewoon gegeten. Na deze lunch hebben we een korte wandeling door het stadje gemaakt om daarna terug te lopen naar de camper en daar nog even lekker van het zwakke zonnetje genoten.
Aan het eind van de middag hebben we nog even een wandelingetje naar het strand gemaakt. Nu zitten we moe en voldaan in onze camper, Roxy ligt op de stoel en houdt de buiten boel voor ons in de gaten.
16 februari 2024
Het was een nacht als zovele nachten, donker met een paar sterren en een kleine cirkelvormige maan. De geluiden van fanatieke sporters drongen door tot ver in de nacht en werden verdrongen door de geluiden van Engelse en Duitse dronkaards, dit keer geen jonge hooligans, maar gewoon mannen van middelbare leeftijd die morgenochtend met hoofdpijn weer opstaan. Schijnbaar waren er voetbalwedstrijden die in een of meerdere barretjes werden vertoond en mochten deze gehuwde mannen van hun eega’s de avond elders doorbrengen.
Onze dag begon pas echt toen we besloten om door de duinen en langs het strand te gaan wandelen. Pas halverwege de wandeling gaven we toe aan Roxy’s smeekbedes om naar het strand te gaan en daar te gaan spelen. Inderdaad, ze had weer dat enthousiasme dat we zo graag zien en ze luisterde als een goed afgerichte hond. Ruim twee uur na ons vertrek kwamen we terug bij de camper en lieten Roxy bewust achter, zij moest rusten. Wij gingen even iets eten bij de jachthaven. We sloten de eenvoudige maaltijd bewust af met een drankje en kozen weerprecies zoals een jaar geleden, voor een Port. Toen er twee tonics voor ons werden neergezet, stuurden wij ze terug, tonic is geen Port. Wat ik niet wist, de Nederlandse uitspraak van ‘tawny’ betekent voor de Portugezen ‘tonic’. Dit was en is het bewijs dat je nooit te oud bent om iets te leren.
Terug bij de camper gingen we even rustig zitten en Roxy vond het heerlijk dat we er weer waren en kwam bij ons, zij het onder de camper, liggen. Halverwege de middag zijn we weer naar het strand gegaan, dit, omdat Roxy aangaf dat ze uit moest. De dame in kwestie leidde ons linea recta naar het strand en haar enthousiasme kende weer geen grenzen. Was ze ‘s morgens nog zo gehoorzaam als een afgerichte hond, nu liet ze ons zien dat ze ons eerder op de dag voor de gek had gehouden. Ze nam, na heel lang samen te hebben gespeeld, onverwacht de poten en rende haar neus, die schijnbaar een of andere aantrekkelijke geur had opgevangen, achterna. We stonden daar als twee zielige mensen, we floten en we riepen, maar Roxy was daar doof voor. Pas toen hat haar uitkwam had ze weer interesse voor ons en kwam vrolijk naar ons toe rennen, gelijk een kind dat stiekem een koekje gepakt heeft en dan doet alsof er niets an de hand is. We hebben haar vrijheid toen maar een beetje beperkt en liepen rustig terug richting camper. Nu ligt ze weer op apegapen en morgenochtend zal ze waarschijnlijk opnieuw proberen om ons handelen naar haar wensen te sturen.
17 februari 2024
De oorverdovende stilte van gisteravond heeft z’n magie tot vanmorgen geduurd. Het effect hiervan was dat we gisteravond al vroeg onder de dekens lagen en we er pas vanmorgen vroeg uitkwamen.
De wandeling van gisteren, zo’n tien kilometer langs het strand, waar zon en wind vrij spel hadden, maakte ons al vroegtijdig verlangen naar bedrust. Roxy, die op het strand bleef rennen en onvermoeibaar leek, lag om zeven uur al plat. Er was geen beweging meer in te krijgen. Ze leek niet alleen op een ouderwetse lappenpop, bij het optillen van haar poot of kop reageerde ze ook als een ouderwetse lappenpop. We hebben haar haar nachtrust gegund en hebben de laatste wandelingen overgeslagen, wetende dat ze vannacht waarschijnlijk zou komen. Roxy kwam pas na zeven uur tot leven en had alleen maar honger. Bij het uitlaten probeerde ze weer het strand te bereiken.
Na het ontbijt besloten we weer een wandeling over het strand te maken, nu de andere kant op, dus ook minder lang. Ik denk dat Roxy haarzelf weer overtroffen heeft, zij rende als een dolle Mina over het strand en daagde elke andere hond uit om met haar mee te rennen. Op de terugweg hebben we bij een klein straat tentje een kop koffie gedronken en Roxy kreeg van de eigenaar een halve liter water. Het was te merken dat de batterijen van gisteren nog niet helemaal,opgeladen waren, ze liep wat langzamer met ons mee. Terug bij de camper besloot zij dat de ruimte onder de camper er speciaal voor naar was. Ruim drie uur later kwam ze te voor schijn, gewoon om een beloning te vragen.
Het is vandaag een gaan en komen van de campers. Sommige komen na een paar uur terug en een enkeling heeft de plaats gemarkeerd, als zijnde zijn stek. Het mooie weer zorgt dat het op het strand vandaag redelijk druk is. Gelukkig nog geen Zandvoort.
18 februari 2024.
Kilometerstand 42927
De stilte van de nacht was verdwenen, daarvoor in de plaats was er nu het bonzende hartritme van de beukende golven tegen het strand. De cadans van dit natuurgeweld was een redelijk monotone dreun, waardoor het leek alsof de zware bas je in een hypnotisch rust bracht. Na een lekker ontbijt, pannenkoeken met aardbeien, besloten we om naar Lagos te rijden.
Onderweg zouden we de camper wassen en de boel verzorgen. Na deze noodzakelijke service reden we door, we wilden de oude binnenstad zien. Daar aangekomen bleek dat we wederom op bekend terrein kwamen en we besloten daarom om terug te rijden en bij de lokale supermarkt boodschappen te doen. Na de inkopen reden we terug naar de plek vanwaar we deze ochtend waren vertrokken, dit omdat ik bij een fiat-dealer iets moet laten nakijken. Vlakbij deze overnachtingsplek is zo’n dealer.
We hebben een andere plekje op deze gedoogplaats ingenomen, het is ook drukker geworden. Onze wandeling langs het strand hebben we gedaan, alleen Roxy kon nu niet loslopen.
Wat we morgen gaan doen weten we nu nog niet, dat zien we morgen wel.
19 februari 2024
De beukende en over elkaar rollende golven hebben vannacht de stilte van de nacht verdreven. Het vreemde bij dit alles is dat de stilte van de wind, eigenlijk het ontbreken van de wind, maar ook het ontbreken van het kleinste wolkje dat je maar met het blote oog kunt zien, vanmorgen aan de zon de kracht heeft geschonken om onverbiddelijk te gaan schijnen. Niets ontkomt aan haar bundeling van warmte en licht. Mijn vraag op dit moment is dan ook wat gaat deze dag ons brengen?
Een heerlijke wandeling over het strand met de zon in de rug en een hond die weer energie genoeg had. Zijn enthousiasme brengt veel hondenbezitters op de gedachte dat ze nog een echte pup is, ze begrijpen het niet dat ze nu nog zo speels is. De wandeling eindigde bij de haven en daar liep Roxy rechtstreeks naar het terras, ze had dorst en daar stond water. Dat je dan zelf ook wat drinkt is dan gewoon logisch. Terug bij de camper moet Roxy verplicht binnen liggen, dat is op dit moment de koelste plaats voor haar. Hanna heeft weer de binnenboel op orde gemaakt en ik ben nog steeds een beetje aan de buiten boel aan het rommelen. Een slot dat moeilijk gaat en een afvoer die blijft nadruppelen.
Het is duidelijk te merken dat het echt warm is, geen wind, geen wolken en volop zon. Het zou ongeveer 21 graden zijn, maar daar twijfel ik aan. Ik denk dat het vandaag echt wel warmer was.
Halverwege de middag, rond vier uur, de ergste hitte van de zon was voorbij, zijn we weer naar het strand gegaan en hebben we opnieuw gewandeld met de zon in de rug. Ok. Als je terugloopt schijnt de zon weer van voren.
20 februari 2024
Na een rustige nacht zijn we vanmorgen vroeg al langs het strand gaan wandelen en opnieuw beseften we hoe mooi de natuur hier is, misschien zijn we wel een beetje gek op dit stukje van Portugal. Dit natuurlijk wel tot grote vreugde van Roxy. Zij loopt steeds vaker los en het lijkt alsof het mogelijk is om zonder riem met haar te wandelen, natuurlijk moet het dan niet druk zijn en de prikkel gevoeligheid voor de zwarte dame moet minimaal zijn.
Na deze zes kilometer besloten we om met z’n tweeën, Roxy moest in de koele camper blijven, een kop koffie met pastel de nata in het dorp te gaan nuttigen. Daar hebben we echt geen spijt van, wat was die pastel de nata lekker, we likten onze vingers erbij af. Na deze kop koffie met gebak zijn we nog even door het dorp gelopen, gewoon wat winkeltjes bekijken.
Terug bij de camper bleek het pas half twaalf te zijn, zo vroeg en al zoveel gedaan. We gingen lekker in een stoel zitten en konden genieten van de mussen die een heerlijk zandbad namen. De leeuweriken zien we alleen ‘s morgens vroeg, maar we horen ze de hele dag zingen.
Om half twee zijn we het dorp ingelopen en hebben daar lekker geluncht, Roxy genoot van de heerlijke stukjes zalm huid en de zoutloze frietjes. We hadden hier een gezellig gesprek met een ouder stel uit Ottawa, Canada. Zij vertelden ons een stukje geschiedenis van de Nederlandse boeren die, na de oorlog, naar Canada vertrokken. Na de lunch zijn we teruggelopen naar de camper en kroop Roxy onmiddellijk onder de camper en wij gingen, deels buiten de zon, uitbuiken. We weten nu al bijna zeker dat we morgen verder reizen, alleen zijn we er nog niet over uit waar we heengaan. De N2 in Portugal willen we heel graag rijden, maar dat betekent dat de dagtemperatuur daalt naar twaalf en de nachttemperatuur naar zes. Dit alles met de zekerheid dat het de eerste weken daar zal regenen en dat het in Noord-Spanje zal sneeuwen. Spanje betekent zon en misschien één dag regen, maar het betekent ook dat we wederom op veel bekende plekjes komen.
We zaten buiten een kopje koffie te drinken toen we onverwacht bezoek kregen. Een plaatselijke nomade kwam even praten. Hij vertelde zijn levensverhaal dat vol zat met persoonlijke verliezen. Hij was zeer vriendelijk en beleefd en Roxy mocht hem ook, dus werd er gewoon een derde kop koffie gezet. Hij genoot er echt van en het koekje erbij was voor hem iets waar hij blij van werd. Aan het eind van het gesprek gaven we hem een beetje geld, zodat hij zijn pak melk of iets anders kon kopen.
Na de strandwandeling hebben we nog even buiten gezeten en een klein portje gedronken. Hierna hebben we opgeruimd en hebben ons plekje in de camper weer ingenomen.
21 februari 2024.
Kilometerstand 43236
Gisteravond heeft Hanna een film opgezet en ik heb gekeken naar de wedstrijd van PSV. Na de voetbalwedstrijd zijn we gaan slapen en we werden vanmorgen rond zeven uur wakker. Nadat we onszelf hadden verzorgd ben ik met Roxy gaan lopen en bij terugkomst bij de camper hebben we alles klaargemaakt voor vertrek, vers water inslaan was helaas niet mogelijk.
Een waarschuwingslicht op het dashboard ging een paar geleden branden, en bij het starten kreeg ik dan een piep met de boodschap ‘laat motor uitlezen’. Als eerste hebben we uitgezocht wat de ernst van deze boodschap was en daarna gingen we kijken voor een fiatdealer. De eerste informatie, via Google bij verschillende organisaties en bedrijven gevonden, gaf aan dat deze boodschap niet motor-bedreigend was, daarom zouden we vandaag bij de fiatdealer langs gaan. Nadat we de route hadden ingevoerd en weggereden waren, bleek dat de boodschap ineens verdwenen was, dat dit kon gebeuren had ik ook al op internet gelezen.
We pasten onze reisbestemming aan en we vertrokken richting Sevilla en zo’n vijftien kilometer voor Sevilla, in Umberto, zouden we het water bijvullen. Daar aangekomen bleek dat het water niet meer beschikbaar was, dit als gevolg van het watertekort in Spanje. Wetende dat we in Sevilla niet konden bijvullen, besloten we bij een grote supermarkt flessen in te slaan. Tien flessen van vijf liter voor € 7,30 hebben we gebruikt om onze tank te vullen. Nu konden we doorrijden naar Sevilla. Ik had weer eens het geluk dat ik net niet op de juiste baan zat en daardoor niet de goede afslag kon nemen en daardoor moest ik een sightseeing tour over de autowegen maken. Komen we uiteindelijk op de plaats van bestemming, blijkt dat deze gesloten is. Ze zijn hard bezig om het grote feest voor te bereiden en de opbouw van restauranttenten was in volle gang. De plek, waar we nu mochten staan, bekoorde ons niet. We besloten nu om Sevilla voor gezien te houden en verder te reizen. We vertrokken richting Cordoba en, nog voordat we Sevilla achter ons hadden gelaten, kwam Hanna met een aanpassing van het doel. Ze had een plekje gevonden, in een park, Parque de la Muela. We reden nu verder, naar El Viso del Alcor. Om half vijf kwamen we op de plaats van bestemming, Parque de la Muela met sitecode 101189.
We hebben al een wandeling gemaakt, deels door het park en deels door het dorp. Het is een prachtig park, met veel speel gelegenheden voor kinderen en een wandelroute van ruim tien kilometer. We zien morgen wel wat meer van dit park. We besloten ook nog even een ijsje te halen in een ijssalon waar we voor het verkeerslicht stilstonden. Het was zo’n tweehonderd meter lopen en ook daar hebben we geen spijt van, wat een lekker ijs en wat een heerlijke keuzemogelijkheid. Ook dit dorpje, of stad, overtreft onze stoutste verwachtingen en ook hier zien we morgen wel wat meer van.
22 februari 2024.
Kilometerstand 43382
Wat een geweldige stilte. Gisteren tot half tien hadden we de geluiden van de jongeren die even moesten bijpraten en dit, onder het genot van een blikje fris en een zakje chips deden. Daarna was elke vorm van geluid volledig verdwenen. Niet alleen was het heel stil, het was ook gewoon warm. De dak luiken stonden open en de frisheid van de zee was hier niet. Roxy kwam ons om acht uur halen, ze wilde heel duidelijk eten, daarmee kwam een eind aan onze nachtrust. Op dat moment begonnen de duiven zich te laten horen en het tsjilpen van andere volgens kwam er tussendoor.
Bij het uitlaten van Roxy zie je oudere mannen met een stok en hond lopen, allemaal even vriendelijk en in een zijstraatje hoor je kinderen die door moeder naar school gebracht worden. Het dorp komt tot leven.
Later op de ochtend hebben we een wat kortere wandeling door het dorp gemaakt. De temperatuur kreeg een herfstachtig karakter en de mist begon alles tot een grijze massa te verwerken. We besloten verder te rijden.
Via een prachtige binnenweg reden we door de vallei naar de hoofdweg en een klein half uur later reden we op de A-92 richting Granada. Op de autoweg ontdekten we dat we een flinke barst in onze voorruit hadden, waarschijnlijk als gevolg van een opspattend steentje dat er gisteren tegenaan kwam. We proberen alles via de ANWB te regelen, maar dat is nu, gezien ons reizen, even wat moeilijker.
In La Estepeña hebben we een chocoladefabriek bezocht en mochten we genieten van een kortdurende leuke rondleiding. De normale prijs is zeven euro, maar dat is in de periode van september tot en met december, en wij mochten nu, zonder boeking, voor twee euro naar binnen. Ok, het merendeel van dit alles was nog (of al) in kerstsfeer. En dit jaar hadden ze de stad El Rocío in chocolade nagemaakt.
Onze volgende stop was een natuurreservaat, Reserva Natural de la Laguna de Fuente de Piedra. Hier zouden we kunnen genieten van de mooiste watervogels. Het eerste probleem was de afstand tussen de mensen en de vogels, het tweede probleem waren de processierupsen. Al met al viel het gewoon een beetje tegen.
Onze laatste stop voor vandaag is de overnachtingsplek in Antequera, Parking Camper Antequerra met sitecode 101136. Een prachtige plek met zicht op de Alcazaba.
De stevige wandeling rondom de Alcazaba was, ondanks dat we nergens met Roxy naar binnen mochten, een succes. Het is een stad waar je, als je van geschiedenis houdt, dagen kunt doorbrengen. Mocht je dit niet doen, maar wel van de natuur houden, dan moet je iets verder rijden, naar het natuurpark, Paraje Natural Torcal de Antequera, om te genieten van de prachtige rotsformaties.
23 februari 2024.
Kilometerstand 43776
Vannacht hadden we weer zo’n storm dat je alleen maar aan een reddingsvest kon denken. Naast ons stond iemand met een dieselkachel, paste precies bij die situatie die al in het verleden werd bezongen door Zijlstra.
Sta je tussen andere campers en nog ga je alle kanten op. ‘s Morgens bij het uitlaten van Roxy, het was werkelijk berekoud, ontdekte ik dat de camper een iets bruinere tint had gekregen. De storm van vannacht had echt goed huisgehouden. Dat betekende dat ik de sloten van de auto nu al preventief met WD40 inspoot, want pasgeleden hadden we problemen met een deurslot en bleek dat het stuifzand de oorzaak was.
Gezien het slechte weer vertrokken we bijtijds, richting Cartagena. Door mijn eigenwijsheid, of misschien wel mijn opportunisme, reed ik mezelf klem. Natuurlijk had mijn eega me gewaarschuwd en een gewaarschuwd mens telt voor twee. Maar, ik ben nu eenmaal anders. Met een beetje draaien wist ik de auto weer de andere kant op te krijgen en kon ik de situatie weer naar mijn hand zetten.
We hebben stevig doorgereden, met een maximumsnelheid van zo’n 95 kilometer. Het was een prachtige route en de kou verdween langzaam en het werd, in de buurt van Cartagena, weer zo’n twintig graden met een echte zon en een frisse wind. Cartagena was het doel, want we wilden kijken of we hier ergens de voorruit konden laten vervangen. De barst was gisteren al een kleine 15 centimeter en tijdens de rit kwam er weer een dikke twee centimeter bij. Tijdens het rijden heeft Hanna geregeld dat we dinsdag in de buurt van Alicante een nieuwe voorruit krijgen.
Toen de zekerheid van de oplossing daar was, kwam ook de humor over de barst in het raam. Gemiddeld twee centimeter per dag, dat betekende dat we nog minstens twee weken verder konden voordat de ruit tweeën zou zijn.
We staan even op een bekende plek in Cartagena, bij het voetbalstadion, en we genieten nog even van het weer.
24 februari 2024.
Kilometerstand 43885
Na een redelijke nachtrust mochten we ervaren dat de wind heel veel zand kan wegblazen. Dit hield ons niet tegen om nog even door de stad te wandelen en even te slenteren door de kleine straatjes. Als je ziet hoeveel gevels hier wachten op de renovatie wachten, eigenlijk wordt alles dat achter de gevel zit, en nu weggehaald is, opnieuw gebouwd. Dit is geen tien jaren plan, daar hebben ze een veelvoud van nodig. Je kunt zien dat de gevels gestut zijn en dat er wel degelijk plannen voor renovatie zijn, maar de achterstand is enorm.
Na de wandeling zijn we teruggelopen naar de camper, hebben gegeten en zijn we vertrokken richting La Marina. Een route waarbij de wind grof spel speelde en het zand als een mistvlaag op ons afstuurde. Ik heb dit niet eerder meegemaakt.
Daar, La Marina, aangekomen zagen we dat alles leeg was en dat de campers iets verderop stonden. Toch reden we de parkeerplek op en daar werden we onmiddellijk door de plaatselijke politie, die naar ons toekwam, begroet. We mochten hier niet meer staan en ook niet iets verderop, we mochten dus vertrekken. We reden door naar Santa Pola en wilden daar gaan staan. We pakten de verkeerde afslag en kregen een gratis rondleiding door de stad. Af en toe was het passen en meten, maar uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming. We staan weer op het veldje, bij mooi weer landen hier de paraglides, bij Carabassi, met sitecode 88849.
We komen tot de ontdekking dat we een speelbal van internet zijn geworden. De rit van de dag is gewoon een rechte streep en de camper-app geeft aan dat ik 40 kilometer verderop zit. Het is echt een vreemde gewaarwording als de gegevens niet meer met elkaar in overeenstemming zijn. Wie weet waar ik morgen wakker wordt? De komende dagen blijven we dit minder mooie weer houden, maar ja, dinsdag krijgen we een nieuwe voorruit en kunnen we weer verder rijden.
26 februari 2024
Naast de plek waar wij nu staan, is een klein wit kapelletje, en voor de gesloten poort van dit kapelletje is een portiekje. In dat portiekje hangt een koord waarmee je de klok boven het kapelletje kunt luiden. Het is het kapelletje ‘Ermita Mare de Déu del Rosari’, oftewel ‘de kluizenaarshut van Onze Lieve Vrouw van de rozenkrans’ Regelmatig zie je op dit veld een auto stoppen en de manstap uit. Mocht er een vrouw bij zijn, dan blijft deze in de auto zitten. De man loopt altijd naar de ingang van het kapelletje, staat even netjes in een hoek van het portiek en loopt dan terug naar de auto en rijdt verder. Soms zijn het auto’s met meerdere mannen, ook dan gaan ze naar dat kapelletje en als iedereen in het portiek geweest is, gaan ze weer terug naar de auto en vervolgen hun reis. Natuurlijk denkt iedereen nu aan blaas problemen, maar dat is niet de reden.
Iedereen die daar stopt en het portiekje instapt, steekt een zevendagenkaars aan. En als je dan ‘s avonds je hond uitlaat is het een zeer sereen beeld dat tot je komt. Het komt misschien wel door mijn katholieke achtergrond dat ik kaarsjes en kapelletjes moor vind en dat ik daar ok altijd ga kijken.
De kaarsjes die hier gebrand werden, waren ter ere van Sint Pancratius. En deze Pancratius heeft te maken met nieuw aanwas, nieuw leven.
Dit kan ik niet met elkaar in overeenstemming brengen, ik zoek een reden. In februari heb je alleen op twee februari Maria-lichtmis en de naamdag van Pancratius is op 12 mei. De enige logische verklaring die ik dan nog heb, is het gegeven dat de Pancratiuskaarsen in de aanbieding waren en dat het gewoon voor de mannen een rituele handeling was, want Maria is tenslotte de moeder der moeders.
Het is duidelijk, als je ouder wordt en je hebt een overvloed aan tijd, dan ga je allerlei dingen zien, dan kun je fantaseren bij het leven en dromen dat de dag van jou is. Een zielige motregen verstoort de stilte van de ochtend, het is niet te vergelijken met Rob de Nijs zijn zolderraam.
27 februari 2024.
Kilometerstand 44147
Gisteren hebben we een fikse wandeling gemaakt, voor een groot deel langs het strand. En later op een zeer stille boulevard. We zijn naar en door Gran-Alicante gelopen en hadde het geluk dat de wind op de terugweg van achteren kwam. Bij de camper konden we nog even van de zon genieten.
Vanmorgen vroeg vertrokken we naar Carglas in Alicante. We waren een uur te vroeg, maar werden meteen geholpen. In de twee uurtjes dat zij bezig waren zijn wij naar het centrum gelopen. De heenweg vormde geen probleem, maar de terugweg, gekozen door Hanna, was een echte kuitenbijter. Eigenlijk was de wandeling gewoon te zwaar, dit kwam vooral door de warme zon en de ijskoude wind. Hierdoor kon je niet met en niet zonder jas lopen.
Terug bij de camper werden we wederom vriendelijk ontvangen en liet de baas vol enthousiasme zien wat er gedaan was, hij was er zelf trots op. Het advies dat hij meegaf was dat het voor raam voorlopig, minimaal twee dagen, niet gewassen mocht worden. Regen kan geen kwaad. Ik werd door een medewerker geholpen om achteruit de garage uit te rijden, hij hield verkeer tegen zodat ik goed kon indraaien en wegrijden, het was kwart voor een.
Het was een saaie rit, autoweg, met een tussenstop om te eten en een tussenstop voor de verzorging van de camper. De plek waar dit moest plaatsvinden zal waarschijnlijk geen lang bestaan meer hebben. Dit dankzij camperaars die hun toilet op straat of in de schoonwaterbak ledigen.
We zijn verder gereden en hebben via de V31 een rit dwars door Valencia gemaakt en konden tijdens het rijden leuke herinneringen ophalen. Aan de andere kant van Valencia reden we weer op een autoweg. Na de nodige kilometers mochten we eraf en staan nu op een kleine gedoogplek. De politie is al langsgekomen en heeft de mensen gewaarschuwd. Je mag hier staan, zonder blokken of hydraulisch systeem en je mag geen stoel o.i.d. buiten zetten. De eigenlijke camperplek is 300 meter verderop, maar is minder mooi en onverhard. We staan in Moncofa, een leuke dorpje, met sitecode 55012.
28 februari 2024.
Kilometerstand 44288
We hadden wederom zo’n nacht dat alles je uit je slaap houdt. Het grootste probleem was de vreselijke storm die alles en iedereen door elkaar husselde. Roxy zocht steun in de hoek van de tafel, zodat zij de minste last van het wiebelen had.
Roxy had deze nacht weer eens last van haar oren, ze krabde haar oren en kreunde van ongenoegen. Uiteindelijk ben ik opgestaan en heb haar aangehaald en haar oren met zalf ingesmeerd, of schoongemaakt. Ze zag dat ik de spullen pakte en kwam onmiddellijk bij me, en bood haar oren aan. Het zalfje is geen wondermiddel, maar het heeft de irritatie in haar oor grotendeels onderdrukt, ze krabde de rest van de nacht veel minder.
Een vertrekkende camper, rond half vijf, startte zijn motor en liet deze met ingedrukt gaspedaal draaien. Tien minuten later reed hij weg.
Om acht uur vanmorgen rende Roxy met een andere hond door de hondentuin, een fenomeen dat je veel in Spanje ziet. De andere hond was een kruising tussen een Huskie en een Labrador, haar rechteroog was blauw en haar linkeroog was bruin. De baas van de andere hond was blij, want nu zou zijn hond eindelijk een keer rustig zijn, althans dat hoopte hij. Roxy gaf de andere hond geen moment rust, ze jaagden elkaar op, beten in de achterpoten en probeerden elkaar te ontwijken. Uiteindelijk gaf de andere hond het op en ging uitgeteld liggen.
Een uurtje later reden we weer met de camper weg, richting Frankrijk. We zouden tijdens het rijden wel kijken waar we gingen staan. Ons doel werd Amposta.
Even voor Amposta gingen we nog tanken. Een zeer vriendelijke en behulpzame vrouw kwam helpen, als analfabeet werd mij gezegd wat ik moest doen, waar ik de pinpas in moest stoppen en dat ik de geheimcode moest invullen. Ik mocht de tankdop openen en zij deed de rest, de tank is nog nooit zo vol geweest en daarbij heeft ze geen druppel gemorst. Ik mocht de dop erop draaien en zij pakte de bon. Het ging bijna helemaal goed, alleen kreeg ik geen beweging in de sleutel van de tankdop, niet naar links of naar rechts, maar ook niet eruit. Vriendelijk werd ik opzij geschoven en nam de vrouw het over. Het lukte niet en WD40 hielp ook niet. De vrouw ging bellen en met een videoverbinding werd zij geïnstrueerd, helaas lukte dit ook niet. De man met wie zij belde gaf aan dat hij zou komen helpen en tien minuten later komt een grote cementwagen het terrein oprijden. Hij zet zijn auto naast die van mij en springt eruit, loopt naar de vrouw en neemt de tankdop met sleutel over. Nog geen tien tellen later heeft hij de sleutel uit het slot. De spanning die ik bij mezelf had opgebouwd was direct verdwenen. We weten dat we straks in Nederland wel een nieuwe tankdop gaan kopen, als reserve.
Een kleine kilometer verderop was onze overnachtingsplek. We staan in Amposta, Area Camper Amposta, met sitecode 105540. Een prachtige locatie, met alle voorzieningen gratis, ook electra.
Na een eenvoudige lunch zijn we heerlijk gaan wandelen en dat zullen we na de siësta herhalen, alleen dan laten we Roxy rustig slapen.
29 februari 2023
Ik was bijna vergeten hoe fijn het is als het ‘s nachts heel stil is, geen wind, geen regen en geen verkeerslawaai. Het is dan ook uitzonderlijk dat we pas tegen achten ons bed uitkwamen, Roxy had schijnbaar ook behoefte aan rust. Vandaag even lekker nietsdoen, wat wandelen, wat winkelen en wat eten.
1 maart 2024.
Kilometerstand 44628
Na vannacht weet ik het zeker, ik wil niet nooit een boot. Ik wil de controle over mijn eigen bewegingen en niet afhankelijk zijn van de grillen van het water. Vannacht was ik, eigenlijk wij allebei, afhankelijk van de grillen van ‘Monica’, een storm met merendeels windstoten van 9 kilometer. Zij beukte de camper van linksvoor, waardoor ik blij was dat ik me aan de wasbak kon vastgrijpen. Af en toe had ik zelfs het gevoel dat ik los van de grond kwam, dus daarom nooit een boot voor mij.
Toen we gingen rijden leek het alsof de weg goed te rijden was, dat klopte het eerste kwartier, want ik kon rustig zo’n 95 rijden. Daarna kwam Monica, niet die van Circus Custer, maar die van de regio Tarragona. Afhankelijk van de rijrichting beukte ze, met volle kracht, van opzij, van voren en van achteren op de camper. De weggebruikers pasten allemaal hun snelheid aan, niet alleen vanwege Monica, maar vooral vanwege de auto’s die onder Monica’s kracht al waren bezweken, rechts over de vangrail en links in de vangrail.
Na Barcelona werd het rustiger en toen kwamen de waarschuwingsborden; ‘bij kilometer 47 is de weg afgesloten’. Geen alternatieven of meer informatie, daarom maar zelf denken en beslissen dat we direct na Gerona de weg zouden verlaten en binnendoor naar Figueres te rijden. Daar aangekomen bleek dat de hele autoweg vastzat, dus verder rijden via de N2.
De vrachtwagens maakten ook gebruik van deze route. Ik had de behoefte om snel deze drukte achter me te laten, maar Hanna had andere ideeën. Dan weet je al dat het niet mijn keuze zal worden.
Inderdaad, via een stevige stijle bergweg, met meer s-bochten als kilometers, waarvan de breedte ongeveer drie meter was, kwamen we boven in de Pyreneeën. Uiteindelijk was daar een camperplaats en een restaurant, daar staan we nu. En in dat restaurant gaan we vanavond ons galgenmaal eten, want morgen laten we Spanje achter ons.
Voor vannacht staan we op Restaurant Can Pau in Cantallops, met sitecode 51782
2 maart 2024.
Kilometerstand 45072
Dat galgenmaal wil ik wel elke dag herhalen, het was een heerlijke maaltijd. Dit restaurant ligt eigenlijk midden in het niets, toch was de bezetting ‘s avonds goed, en ook hier begon het pas echt om half negen vol te lopen.
Na een redelijk goede nachtrust vertrokken we vanmorgen richting Milau. In Béziers hielden we even stil, we wilden de beroemde zeven sluisjes van Béziers zien. De parkeerplaats is eigenlijk naast de sluisjes, dus het bezoek was ook zo gepiept. Dit laatste kwam ook door het gegeven dat we hier buiten het seizoen waren en alle faciliteiten gesloten waren.
Na deze stop besloten we de A75 te pakken, want we wilden nogmaals over die prachtige brug (de hoogste van de wereld), en de overnachtingsplek hadden we al gevonden, een plek bij een wolvenwoud (opgezet met in samenwerking met de Brigit-Bardot-foundation).
Rustig rijdend ontdekten we dat het weer aan het omslaan was, daarom keken we, veiligheidshalve, naar de weersverwachting. Vannacht zou het gaan sneeuwen en de temperatuur zou onder nul komen en blijven. Dat betekende voor ons dat we door zouden rijden, richting Clermont-Ferrand. Hier zou het gaan regenen, maar dat betekende dat de temperatuur boven nul zou blijven. We zijn gestopt in Issoire en staan hier op de camperplaats met de mooie naam Aire de Camping-Car Issoire, met sitecode 55214.
We hebben ruim vierhonderd kilometer gereden, maar wel in een heel ontspannen rit, want we hadden geen haast en zijn regelmatig gestopt. Waar we morgen zijn weten we morgen pas.
3 maart 2024.
Kilometerstand 45504
Alles klopte, precies om middernacht begon de regen en, tegen de afspraak in, om kwart voor drie stopte deze regen. Om half acht ontdekten we dat de wereld er zeer wit uit zag, de sneeuw had ons ingehaald en overvallen. Bij het wegrijden hadden we en sneeuw en regen en ruim een uur later hadden we alleen nog maar regen. Deze regen vergezelde ons de hele dag.
Uiteindelijk besloten we om te stoppen en we staan nu aan een klein riviertje, op de Aire Municipale in Bourbons-entre-Meuse-et-Mouton, met sitecode 52150.
Volgende week zijn we weer thuis.
Voor reacties kun je mailen naar hannaenfrans@gmail.com.