De voorbereidingen zijn in een beginstadium, bijna prematuur. Dit, omdat we een jaar geleden de beslissing hadden genomen om al in december te gaan reizen. Allerlei afspraken met artsen en tandartsen hadden ons in september al doen besluiten om pas in januari weer te gaan reizen.
In de tweede helft van deze maand gaan we de camper ophalen en inpakken om daarna richting Spanje-Portugal te rijden.
De laatste weken zijn we bezig geweest met het zoeken naar goede camperbanden. Nadat we de voor ons juiste banden hadden gekozen, gingen we op zoek naar de juiste bandenspecialist. Kwikfit, Euromaster en Profile werden benaderd, het prijsverschil bedroeg zo’n 75 euro. Toen we echter een kleine zelfstandige bandenspecialist benaderden, bleek dat deze firma dezelfde banden verkocht en dat de totaalprijs ver beneden die van de grote bandenspecialisten lag. Onze eerste tussenstop is nu al bepaald.
17-01-2023 kilometerstand 33350
Vanmorgen de camper opgehaald en begonnen met de voorbereidingen. We ontdekten een probleem met 12 volt paneel. We kunnen de pomp niet inschakelen, niet zien wat de inhoud van de accu’s is en wat de watervoorraad is. Overal geïnformeerd en van alles uitgeprobeerd, een beetje de hoop opgegeven en uiteindelijk dachten we dat de accu onvoldoende was opgeladen.
In de adviezen die gegeven werden, werd gesproken over de achterkant van het paneel, dus dat zouden we ook gaan doen. Bij de eerste aanzet om de draaiknop te verwijderen, bleek dat deze onvoldoende grip op de draaipin had. Even draaien aan die pin en wat blijkt, alles functioneert gewoon.
Morgen gaan we dus echt beginnen aan onze eerste trip van dit jaar.
18-01-2023 kilometerstand 33650
Deze ochtend hadden we niet het probleem van ijskrabben, we hadden bewust de kachel aangedaan. Ons probleem was het nat aan de binnenkant van de voorruit. Een wisser en een theedoek boden hier de nodige ondersteuning.
Halverwege de ochtend vertrokken we richting Limburg. Onze eerste en vooraf niet geplande stop was een tankstation, niet voor de brandstof, maar voor twee broodjes. Ik wil het niet hebben over de prijs-kwaliteit hiervan, ik wil alleen kwijt dat ik voor hetzelfde geld driemaal de hoeveelheid broodjes bij de warme bakker had kunnen kopen.
Later op de dag ben ik met mijn neef naar de garage gereden, om de banded te laten vervangen en, ongelooflijk, de prijs was echt zeer gunstig, op vier banden heb ik ruim € 140 in mijn portemonnee kunnen houden.
Na de bandenwissel hebben we eerst met familie genoten van koffie met een stuk lekkere kruisbessenvlaai en vervolgens zijn wij bij mijn laatste oom op bezoek gegaan.
Als titel heb ik gekozen voor ‘we zijn zoekende’, niet wetende dat ik vanavond echt zoekende was. Mijn schoudertasje kon ik nergens in de camper vinden, uiteindelijk blijkt deze aan de stoelleuning bij mijn oom te hangen. En gezien zijn levensritme, in combinatie met zijn gezondheid, betekent dit dat ik mijn tasje pas morgen, tegen het middaguur kan ophalen.
We staan nu, alleen, op de camperplek in Brunssum en ons idee om morgen, vroeg in de ochtend, verder te rijden, mogen we dus vergeten.
19–01-2023 kilometerstand 34073
Onze start was vandaag in de sneeuw, toch maar goed dat we de nieuwe banden eronder hebben.
Vanmorgen eerst bij een oom langs, want datgene wat we gisteren zochten had bij hem een schuilplaats gevonden. Bij het binnenkomen zag ik dat hij stukken beter uitzag, komt dat omdat het nog vroeg in de ochtend is? Met de opdracht dat ik voorzichtig moest rijden, werd ik weer weggestuurd.
We vertrokken richting Dijon en zijn via prachtige wegen terechtgekomen bij Etang Des Recollets, een leuke kleine camperplaats. Morgen gaan we verder.
20-01-2023 kilometerstand 34536
Gisteravond gingen we erg vroeg slapen en vanmorgen waren we niet de eersten die het daglicht aanschouwden. Van de vijf campers die de nacht hier hadden doorgebracht, waren er drie al vertrokken.
We besloten binnendoor naar Dijon te rijden en daar hebben we geen spijt van gehad. We reden door een prachtige sneeuwrijke omgeving, de bomen en de velden waren echt wit. In het veld zagen we een prachtige vos, hij had waarschijnlijk de passie gebroken.
In de buurt van Dijon besloten we een stuk betaalde route te rijden en bij Lyon gingen we weer terug op onbetaalde route, de N7. Deze hebben we langs de Rhône gevolgd, en daar waar de Rhône en de Drôme naast elkaar stromen hebben we genoten van een smalle weg tussen de rivieren door. Uiteindelijk kwamen we weer op de N7 daar hebben we onze overnachtingsplek gevonden, bij Grane op het Domaine Distaise.
Een leuke plek, mede omdat Roxy uitgelaten met een witte labrador speelde en omdat we heerlijk bier bij de wijnboer konden kopen. Morgen bereiken we waarschijnlijk de Spaanse grens.
21–01-2023 Kilometerstand 35183
Gisteravond heb ik genoten van dat heerlijke biertje, een trippel van 10,5%. Niet alleen de smaak was goed, ook de daarop volgende nachtrust was perfect. ‘s Morgens om zeven uur was Roxy al wezen wandelen en kon ik de sneeuw van de cabinehoes afvegen en na een lekkere kop koffie reden we om acht uur van het terrein af. De eerste tachtig kilometer reden we over de onbetaalde route, dit keer een echte crime. Meestal om de drie kilometer kwam weer zo’n mooie rotonde, dat was echt niet gezellig rijden. Daarom besloten we om over te gaan op de betaalde route, dat ging wel wat sneller.
In het begin van de middag passeerden we de Spaanse grens en in La Jonquera hebben we de dieseltank en gastank weer gevuld. Waren de afgelopen dagen en nachten koud, vandaag speelde de wind een gemeen spelletje. Je had twee handen nodig om niet slingerend over de autoweg te rijden en op de parkeerplaats bij Jonquera werden we automatisch gelanceerd. Daar wilden we niet blijven staan.
We reden verder en wisten nog niet waar ons bed voor deze nacht zou staan. Voor Gerona, voor Barcelona voor Tarragona? Het werd L’Hospitalet de L’infant, een nette plek in de buurt van Cambrils, een plekje waar we regelmatig met onze kinderen waren geweest. Eigenlijk een plekje waarbij we teruggaan in de tijd, hier gingen we vroeger naar de zondagsmarkt. En het toeval wil dat het morgen zondag is. Dus…..wat zoeken we….. onze jeugdige herinneringen of gewoon een markt?
22–01-2023 Kilometerstand 35329
Gisteravond even een lekkere, door Hanna bereide maaltijd uit de Omnia gegeten. Het lag niet aan de wijn of het bier, maar ons bed was vannacht een sloep zonder roeispanen in een kolkende zee.
Het was donker toen zij zich zonder voor aanmelding op ons wierpen, zij waren meedogenloos, volhardend en doortrapt, zij hadden de juiste ervaring opgebouwd en gezorgd dat iedereen hun als lammetjes zagen, maar zij waren die reusachtige weerwolven die sluw en met volle kracht toesloegen, steeds opnieuw en opnieuw. De meteorologen hadden hun de naam Gerard en Fien gegeven en ik kon alleen maar beamen dat dit de juiste namen waren.
Na deze vreselijke nacht, zelfs Roxy kwam veiligheid zoeken, namen we de beslissing om geen markt te bezoeken, waarschijnlijk zal deze door de storm afgezegd worden, en daarom verder gereden naar Grao de Castellón.
De rit erheen was in het begin alsof we aan wildwater varen meededen, later werd het beter. Onderweg kijken we onze ogen uit.
We staan te kijken hoeveel camperaars zich op gratis camperplekken hebben geïnstalleerd. Hiermee bedoel ik niet die enkeling die voor een of twee nachten staat, maar die personen die in november komen en in maart wegrijden. Op deze wijze is het voor veel reizende camperaars dan ook zoeken naar een plekje voor de nacht.
We hebben, met onze kleine camper, een plekje gevonden op de toeristenparkeerplaats en we zijn omringd door de vaste bewoners,met hun gigantische campers, van deze parkeerplaats. Maar ja, als je veel hebt, kun je waarschijnlijk weinig uitgeven. De een is bezig met schoon water halen in een vijfliterfles, de ander met het in een teiltje weggooien van vuilwater. Ook de buitenkant wordt onder handen genomen, met een teiltje vuilwater of met een zachte bezem. Zondag is duidelijk een schoonmaakdag voor deze bewoners.
Na een lekkere kop koffie hebben we even onze benen gestrekt, een frisse wandeling langs het water en genieten van de zon met wind. Onze lunch hebben we toch maar in de camper genomen, in de omgeving kon je alleen maar fastfood kopen / eten, en dat past niet bij ons.
Vanavond gaan we genieten van zelfgemaakt eten
23-01-2023 Kilometerstand 35410
De familie van Fien en Ger vonden dat we hun op een onheuse manier hadden verlaten, daarom besloten ze om ons vannacht nog eens lastig te komen vallen. Het begon met en middernachtelijke plaagstoot, waardoor we rechtop in bed zaten, en een paar uur later kwamen ze echt op stoom, een zwakke herhaling van de vorige nacht. Het moet kunnen.
We vertrokken richting Montserrat bij Valencia, maar zoals gewoonlijk kwamen we weer niet op de plaats van bestemming. Het werd een plekje aan het strand in de buitenwijken van Valencia, aan de Carrer d’Isabel de Villena. We staan hier op een niet officiële parkeerplaats en moeten rekening houden met het gegeven dat de politie je weg kan sturen.
Na onze eerste lunch, met Spaans stokbrood, zijn we lekker over de boulevard gaan wandelen. Een nadeel is het feit dat honden, dus ook Roxy, hier niet op het strand mogen en, opvallend genoeg, lijkt het alsof iedereen zich daar ook aan houdt. Een heerlijke wandeling met een tussenpauze bij een leuk etablissement, leverde voor mij een paar prachtige foto’s op.
Terug in de camper gingen we maar eens op de kaart uitzoeken welke route we de komende dagen willen rijden. Vermoedelijk staan we morgen aan de andere kant van Valencia, maar dat zien we morgen wel weer.
Na de voorbereidingen voor het avondeten zijn we weer even gaan wandelen en heeft Roxy toch nog natte pootjes kunnen krijgen. Bij dit stuk strand stond geen verbodsbord, dus dan kan ik, bij eventuele controle, onwetend zijn. Hanna bleef echter heel netjes op de boulevard staan, schijnbaar ben ik dan toch wat makkelijker in de uitleg van regeltjes.
24-01-2023 kilometerstand 35425
Gisteravond namen we de beslissing om vanmorgen met de bus naar het centrum te rijden. Mijn blaas had het vannacht erg moeilijk, daardoor waren we wat vroeger uit de veren gekomen en konden we al rond negen uur richting bus lopen.
De bus vertrok net voor onze neus, maar de volgende kwam al aanrijden en zou zo’n tien minuten stilstaan. In het gesprek met de chauffeur werd ons duidelijk dat we Roxy niet meer aangelijnd in de bus mocht, zij moest gemuilkorfd in een tas, of bench, vervoerd worden en we moesten een jaarkaartje van vijf euro kopen. Dit was helaas strijdig met de informatie die we op de website van het toeristenbureau hadden gelezen.
Dit betekende ook dat we niet met de bus naar Valencia gingen, Roxy kan namelijk niet in een tas en een bench hebben we niet bij ons. Daarom besloten we verder te rijden, richting Alicante, maar uiteindelijk werd het Murcia. Op de kaart gezocht naar de juiste route en de navigatie ingesteld, we konden vertrekken.
De route voerde ons uiteindelijk dwars door de stad en toen zagen we in de verte een witte punt die tot hoog in de hemel reikte. Wat een pech, dat we net over die brug reden, die tussen het L’Oceanogràfic en het Ciutat de les Arts i les Ciències ligt. Nu konden we nog maar één ding doen, onze koers wijzigen en rechtstreeks naar El Saller, de camping ‘Coll Verd’, rijden. Dit laatste was ook nog een kleine zoektocht, maar ons geheugen was gelukkig goed.
We hebben uiteindelijk een leuke plek met stroom. Uiteindelijk, omdat we een behoorlijke tijd aan het zoeken waren naar de reden dat de stroom aansluiting het niet deed. Gemakzucht was uiteindelijk de boosdoener. We hadden een nieuwe camperstekker gekocht, maar deze had ik nog met verpakking in de bak liggen. Vandaag was dus het moment dat ik de kapotte stekker uiteindelijk heb vervangen.
Na de lunch hebben we genoten van een heerlijk zonnetje en met Roxy gewandeld langs het strand. We hebben het besluit genomen, misschien wel passend bij onze leeftijd, om niet meteen alles te willen doen. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet, moet uiteindelijk de gezonde balans gaan brengen.
25-01-2023
Gisteravond bij het eten een glaasje gedronken, Hanna een lekkere rode wijn en ik een stevig biertje. Nog even een paar afleveringen van een Netflix-serie gekeken en toen lekker onder de flanel. Ook deze nacht werd mij, zonder scrupules, duidelijk gemaakt dat ouderdom met gebreken komt, mijn prostaat speelt daarbij de hoofdrol.
Vanmorgen, na het uitlaten van Roxy, zijn we met zijn tweetjes, want Roxy mag niet in de bus, naar Valencia gegaan. Heerlijk weer even gewandeld en het was verbazingwekkend dat je dan weer nieuwe details in dezelfde straatjes ziet. Valencia blijft een geweldige stad.
Regelmatig heb ik aangegeven dat ik de consumptie-prijs in het centrum van Amsterdam belachelijk hoog vind, maar ook hier in het centrum van Valencia betaal je de hoofdprijs, schijnbaar is dat iets dat bij het centrum van de grote steden hoort. Ik moet wel toegeven dat die cappuccino van Cappuccino erg goed van smaak was.
Na de koffie gingen we rustig teruglopen naar de bus, alleen kwam wederom dat zoeken. Waar moeten we opstappen, de uitstap halte wisten we. Rond het plein waren zo’n tien bushaltes, die zijn we afgelopen en nergens zagen we de juiste halte. Teruggelopen naar de uitstap plek en daar kwamen we tot de ontdekking dat dit tevens de instaphalte was en dat we ruim een half uur moesten wachten op de volgende bus.
Terug bij de camper, we werden door een dolblije Roxy opgewacht, hebben we even buiten gezeten en zijn we daarna weer een strandwandeling gaan maken. Het lijkt alsof Roxy dondersgoed beseft wat we gaan doen, en, als ze hier dan even van de riem mag, zie je even later een zwarte dulle griet over het strand rennen. Ze is de vrolijkheid zelve.
Terug bij de camper gaan we, onder het genot van een kop koffie, genieten van het heerlijke nietsdoen.
26-01-2023 Kilometerstand 35652
Vanmorgen, toen we bezig waren met de service van de camper, toilet, schoon en vuil water, werd ons duidelijk waarom deze camper zo goed bij ons past, althans bij mij. De Weinsberg Pepper heeft problemen met het ledigen van zijn vuil water tank, en de chauffeur heeft problemen met het ledigen van zijn blaas. De snelheid waarmee dit gebeurt is van gelijke grootte.
Na deze schizofrene hersenkronkel konden we eindelijk vertrekken, richting een camperplaats bij Santa Pola, Urbanova. De naam zei ons vrij weinig, maar toen we de stad inreden en de eerste helling zagen, wist ik meteen waar we waren. Een klein stukje aarde waar internetten bijna onmogelijk is, een klein stukje van het paradijs dat hier nog voorhanden is, een rotsachtig plateau dat lichtelijk daalt en daar uiteindelijk door het zeewater wordt gekoesterd en een massieve bergwand beschermt dit plateau van de achterkant. De naam van het strand is Platja del Carabasi. Helaas staan we niet alleen, de meeste mensen die hier staan, staan er al langere tijd.
Onze eerste actie was een lekkere zelfgemaakte lunch verorberen, waarna Roxy haar aandacht kreeg. Flaneren langs het water en Roxy, als vrolijke vier poter rondrennend en rondspringend, altijd binnen een afstand van vijftien meter om ons heen. Na een kwartier waren de Duracell batterijen aan het laatste stukje energie begonnen, Roxy kwam naast ons lopen en samen gingen we terug naar de camper, om daar van het glaasje wijn met het zonnetje te genieten.
In de namiddag, na een potje Qwirkle, nogmaals met onze zwarte lady naar beneden gelopen, ze kon niet wachten. Bij het loslaten zag je dat ze weer opgeladen was, als een wervelwind ging zij over het strand, rondjes rennen en tegelijk ons uitdagen om haar te pakken. Uiteindelijk komt ze dan rustig bij ons lopen en wil ze weer aan de lijn, terug naar de camper, waar ze vol verwachting naar haar voerbak loopt.
We gaan de avond weer ontvangen en weten bijna zeker dat deze weer door een nieuwe ochtend wordt weggestuurd. De nieuwe dag brengen we ook op dit plekje door.
27–1-2023
Gisteravond kon ik de lichtvervuiling pas goed ervaren, het zicht was, mede door de nieuwe maan, beperkt tot een minimum. Nu begrijp je pas dat men vroeger met het invallen van de duisternis, gelijk de kippen die op stok gingen, koos voor de nachtrust en, gelijk het kraaien van de haan, bij de zonsopgang weer begon aan de nieuwe dag. Het geluk van de wandeling in het donker zat in mijn handen, de zaklamp.
Deze avond hebben we voor de eerste keer ons bed voorverwarmd, de ouderwetse kruik was hierbij onze meest luxueuze warmtebron. De nachtrust die hierop volgde was for me, formidable, denkende aan dat geweldige liedje van Aznavour uit mijn jongere jaren.
Bij het avondeten kwam de wind uit de zee en vanmorgen was deze wind 180 graden gedraaid en viel zij ons, bij het uitlaten van Roxy, van achteren aan. Stevig, kurkdroog en ijskoud teisterde ze je gezicht en handen. Een handschoen is hierbij geen overbodige luxe.
De noodzaak om deze kwelling te ondergaan lag vanmorgen echt in het gedrag van Roxy. Bij het opstaan begon ze je enthousiast te begroeten en liep zij steeds naar de deur, alleen het eten weerhield haar eventjes hiervan. Liefde gaat dus ook bij de hond door de maag. Daarna was het steeds weer die deur die door haar onder je aandacht werd gebracht. Uiteindelijk ben je tegen zoveel enthousiasme niet opgewassen en verlaat je de warme veiligheid van je camper en stort je je in de kolkende beweeglijkheid van de realiteit.
Terug in de camper concluderen we toch dat de kachel geen overbodige luxe is en dankbaar maken we daar dan ook gebruik van.
Het was gisteren al even wennen, het ontbreken van goed internet, ook vandaag hebben we dat probleem. Onze zoon belde vanuit Australië en verder dan een eerste verbinding zijn we vandaag weer niet gekomen. Misschien wordt het morgen wel beter, ook dat liedje van Cornelis Vreeswijk, wetende dat het met de situatie detoneert, komt weer als een melodie in mijn hoofd.
Dat ik zo goed ben in het combineren van liedjes en zangers komt door de mogelijkheid dat ik dit kan en mag opzoeken, mijn muzikaliteit is voor de luisteraars gelijk aan die van een slecht gespannen vioolsnaar. Alleen spreken sommige zinnen uit bepaalde liedjes mijn associatief geheugen aan.
Vanmiddag hebben een deel van de middag weer genoten van het zonnetje, Hanna ging een boek lezen en ik begon aan een monster kruiswoordpuzzel en dan kom je regelmatig nieuwe begrippen tegen. Sinds vanmiddag weet ik dat ik een stadsadvocaat ben, en dat zonder echte opleiding. Een stadsadvocaat is een ander woord voor een pensionaris en daar ik genieten mag van een pensioen ben ik dus een stadsadvocaat.
Morgen gaan we verder, in ieder geval brengen we een bezoek aan de markt in San Fulgencio en ook de plaatselijke supermarkt staat op ons lijstje.
28-01-2023 Kilometerstand 35694
Vanmorgen vertrokken we vanaf ons plekje in het paradijs, de moderne techniek liet ons hierbij in de steek, op goed geluk richting San Fulgencio. Boven in de stad werkte alles weer normaal, dan ervaar je pas hoe afhankelijk je van internet bent.
In San Fulgencio was de markt ons doel, heerlijk vroeg rondgelopen en de nodige inkopen gedaan. Daarna even bij de supermarkt nog wat andere spullen gekocht.
Na de lunch reden we weg, richting Murcia. Onderweg even gas getankt, waarbij ik van mening was dat er erg weinig bijgevuld kon worden. In Murcia kwam ik tot het juiste inzicht, het aflezen van een gastank vraagt enige ervaring. Nu pas zag ik dat het aflezen van de vulling op een ander punt gedaan moet worden. Ook deze uitdaging hebben we weer opgelost.
In Murcia heb en we een plekje gevonden, op het stuk waar je mag staan. Kijk je rond, dan zie je overal campers staan, schijnbaar wordt hier niet gecontroleerd en wordt dit alles gewoon gedoogd. Morgen gaan we weer verder.
29-01-2023 Kilometerstand 35767
Na de routine van een ochtendwandeling om Roxy uit te laten, besloten we om alles vertrekklaar te maken. Lozen en vullen en daarna nog even tanken. Het was voor mij een echte puzzel om te tanken, wat ik ook deed, ik had geen succes. Een vriendelijke Spanjaard maakte mij duidelijk dat ik eerst op een andere knop moest duwen, met dit advies waren we goed geholpen.
Om tien uur reden we op de A7, om Murcia te verlaten. Na zeven kilometer kwamen we op een andere route, een R-route, maar deze had dezelfde voorzieningen als de A7. Onze eerste stop was Bullas, een camping met een restaurant dat goed stond aangeschreven. De routeplanner bracht ons op de juiste wijze naar de camping, maar daar bleek dat dit een familie-camping met vaste bewoners was. Dan maar rechtsomkeer en op advies van de routeplanner terug naar de R-route.
Dit keer had de routeplanner weer een leuke tussenroute gekozen, smalle tweerichtingsstraatjes met als handicap dat passeren onmogelijk was. Het was weer zo’n leuke ervaring van bochtjes en onoverzichtelijke kruisingen. Ook dit keer hebben we dit, in goede samenwerking, weer netjes afgerond.
Nu snel door naar Caravaca de la Cruz, een van de grotere bedevaartsoorden. Het rijden naar die plek is niet te vergelijken met het staan op die plek. Voor ons torent de Basilica de la Vera Cruz boven alles uit. De wandeling naar die complex is eenvoudig, de borden geven alles goed aan. De kerk heeft aan de voorkant een bombastische gevel welke totaal detoneert met de rest van het hele complex. De wandeling door het stadje stimuleert ons, een bezoek dat weer een kroontje verdient. Het kruisbeeld met dubbele dwarslatten tart mijn nieuwsgierigheid, waar komt dat vandaan en wat is de betekenis hiervan? Ik heb het natuurlijk opgezocht, en ik weet nu dat dit kruis een symbool werd dat gebruikt werd in de toenmalige strijd tegen de Moren en dat het later werd overgenomen door de hospitaalridders. Het kruis werd in de dertiende eeuw gevonden en zou zijn gemaakt uit het kruis van Christus. In 1935 is het gestolen en het is nooit teruggevonden.
Caravaca de la Cruz heeft ook een traditioneel feest, het hollen naast en met wijnpaarden.
We zitten heerlijk voor onze camper en uit het gesprek met buren krijgen we nu diverse ideeën voor het vervolg van onze reis aangeboden. Dus wat ons morgen te wachten staat beslissen we vanavond laat.
Maandag 30-01-2023 Kilometerstand 36014
Deze ochtend stond in het teken van “don’t worry, be happy”, alles ging rustig en gemoedelijk, alsof we nergens heen wilden gaan. Toen we eindelijk reden beseften we dat we geen brood hadden, dus moesten we zoeken naar een supermarkt, een bakker hadden we nog nergens gezien. Daarna begon de reis.
Het enige dat ik over deze rit kan zeggen: geweldig! Links zag je de bergen met sneeuw en rechts waren de bergen zonder sneeuw. Bergen in allerlei vormen en groottes. Wij reden door een soort vallei, de bergen lagen minimaal tien kilometer verderop. Een prachtige weg waarvan je zou kunnen denken dat ze die speciaal voor jou hadden uitgerold, zo weinig verkeer.
Zo’n twintig kilometer voor Granada was het mooie verdwenen, dan zie je weer het doorsnee Spanje.
Halverwege de rit hielden we een lunchpauze en daarvoor stopten we op een parkeerplaats bij een BP-tankstation. Echt, in het midden van het grote niets, en met dat niets bedoel ik de wijdheid van deze omgeving, staat daar alleen maar een wegrestaurant met tankstation. De bewoonde wereld is nergens te ontdekken, maar de vooruitgang is hier ook merkbaar, een laadstation met acht palen van dat Amerikaanse merk, dat merk waarvan de eigenaar in grootsheid denkt: Tesla.
We staan nu in Granada, voor het winkelcentrum met de toepasselijke naam ‘Nevada’.
Dinsdag 31 januari 2023 Kilometerstand 36081
Dan ga je naar Spanje voor het mooie weer en dan wordt je, na een zware en rumoerige nacht, wakker en bij het uitlaten van Roxy zie je dat de ramen aan de buitenkant met ijs zijn bedekt. Maar gelukkig schijnt dat zonnetje zo mooi en dat voelt dan weer warm aan.
Onderweg gestopt om te tanken en water bij te vullen, de prijs die we vandaag moesten betalen komt overeen met Nederlandse prijs. Voortaan maar gewoon in de kleine plaatsjes tanken, dat scheelt, op een volle tank, heel veel.
Doorgereden naar een stukje strand en dat was even puzzelen. De eerste keer reden we de afslag voorbij, en de straatjes die hierna kwamen kregen niet de goedkeuring van Hanna. Daarom doorgereden tot de volgende rotonde om daar te draaien en terug te rijden. We hebben onze plek gevonden en staan nu voor het hek dat ons scheidt van het strand. Hier is het echt goed toeven.
Woensdag 1 februari 2023
Gisteravond hebben we de euro laten beslissen, het resultaat was duidelijk: we staan nog steeds op dezelfde plek, Parking Playa Torrenueva Costa, met sitecode 101053.
Noodgedwongen moesten we vandaag met nietsdoen de dag doorbrengen, de een heeft een goed boek, de ander een kruiswoordpuzzel. Het zonnetje staat duidelijk zichtbaar aan de hemel en het is geen straf om hierin langs het strand te lopen. Gelukkig vindt Roxy het leuk om te wandelen, daardoor kunnen we toch nog een actief zijn.
Deze plek is alleen geschikt voor mensen die echt ‘onthaast’ zijn, want niks doen is de straf die je hier opgelegd krijgt.
Zondag 5 februari 2023
Ik ben gisteren begonnen met veralgemenisering van datgene wat ik waarneem, daar zal ik vaker mee bezig zijn, maar het is niet de peso Eline dat dit dan ook moet leiden tot een stigmatisering van personen. Als je kijkt naar de Spanjaarden in het algemeen, dan zie je dat hun kinderen heel belangrijk zijn, ze krijgen veel en ze krijgen heel vaak hun zin. Een andere eigenschap is het lopen langs de kustlijn, ze willen vooral alles zien en daarnaast willen ze ook gezien worden. Natuurlijk is dat niet verkeerd, het hoort bij deze cultuur. Overigens ben ik van mening dat het ook de Spanjaarden zijn die leven in de brouwerij brengen, ze genieten en durven dit ook te uiten.
Vandaag heerlijk gaan wandelen, een beetje als de Spanjaarden, rondkijken en misschien ook wel een beetje paraderen. Aan het eind van het stadje zijn we de berg opgegaan: Puente Colgante de Jolúgar. De klim begint met een serie trappen, af en toe is er een stijl stukje geplaveide stoep, en als je denkt dat je boven bent, heb je het mis. Een hangbrug vormt een prachtige verbinding met de andere kant van deze kleine baai. Het is een trip die de moeite waard is, als je in de buurt bent, gewoon doen.
Op de terugweg wilden we even opsteken, iets drinken op een terrasje. Deze ervaring zullen we de komende tijd niet vergeten. Hanna wilde een sinas, volgens de vertaling een ‘naranja’ een ‘fanta naranja’ oftewel een ‘te fresco de naranja’. Ik nam een ‘serveza’. Het resultaat mocht er wezen, deze dag kon niet meer stuk.
Maandag 6 februari 2023
Gisteren was een prachtige dag, een dag waarin de Spanjaarden hun weekend vierden. Vandaag is het stil, de gewone mensen moeten werken. Wij willen nog een keer naar Motril en besluiten dat we dit in de ochtend doen. We moeten wat inkopen doen en we willen wat rondkijken, vooral de omschrijving van het Parque de los Pueblos de América had onze interesse gewekt. Het is een klein park en waarschijnlijk voldeed het daarom niet aan onze verwachting.
Terug bij de camper besloten we om, met Roxy, nogmaals de promenade op te gaan, met de bedoeling om iets te eten. Ongelooflijk, de ene zaak na de andere was gesloten; het leven van het weekend was weer ingeslapen en zal waarschijnlijk pas vrijdag opnieuw tot leven komen. Het tentje van de naranja was gelukkig open en de kokkin deed haar uiterste best om iets voor ons in haar keuken te bereiden. Het smaakte goed en het had een positieve uitwerking op mijn darmenstelsel. Na het eten hadden we nog een leuk gesprek met een Nederlandse jongen die in de buurt van Salou woont en werkt. We hebben wat camper ervaringen uitgewisseld.
In de namiddag hebben we alles voor vertrek gereed gemaakt, eigenlijk was het de omgeving die ons hierin stimuleerde. Als je de foto goed bekijkt, begrijp je het waarom.
Dinsdag 7 februari 2023 Kilometerstand 36347
Na een nacht van beukende golven en stotende windvlagen, was het een verademing om vanmorgen te ervaren dat het een korte broeken-ochtend was. In alle rust konden we ons voorbereiden op het eerste en tweede deel van onze trip, lpg tanken was het eerste doel en een plekje in de buurt van Malaga vinden zou daarna komen.
Bij het vertrek van de prachtige plek gaven de wolken aan dat ze het verdrietig vonden dat we vertrokken. Pas bij het bereiken van ons eerste doel hielden ze het droog. We konden hier lpg tanken en een was draaien. Na afronding van dit alles besloten we verder te rijden.
Het doel bij Malaga stond in de routeplanner en we reden heerlijk over de 340. We konden dubbelop genieten, als eerste omdat de meeste mensen via de A7 rijden en als tweede omdat dit zo’n mooie route is, vlak langs de kust.
We reden Nerja en Torrox, oude bekende overnachtingsplekjes, voorbij, om bij een supermarkt te kiezen voor de oprit naar de A7. Ook dit was een herhaling van een oudere trip. We volgden de A7 en hadden inmiddels het besluit genomen om door te rijden naar Cordoba. Maar Hanna zou Hanna niet zijn, als dit doel niet aangepast zou worden. Uiteindelijk staan we nu op een parkeerplaats in Altequera en kijken richting het Alcazaba. De route die ons hierheen bracht, rij ik niet graag voor een tweede keer. De pech dat de enige school in deze regio uitging, zorgde voor een mensenmassa waardoor, door de lokale politie, straten afgesloten waren en er overal door ouders geparkeerd werd. Via smalle straatjes zijn wij dwars door de stad gereden, de bestemming konden we niet bereiken en, dankzij een zeer behulpzame Spanjaard, hebben we ons alternatief plekje gevonden.
Het begon te regenen en de voorspellingen waren niet positief. Willen we ons doel met een bezoek vereren, dan moeten we eerst naar beneden en aan de andere kant weer omhoog lopen. Dit alles vormde de onderbouwing om een tweede poging richting Cordoba te starten. We staan nu bij de dierentuin en hebben de stad al met zijn drieën bezocht. Het is duidelijk dat het ook hier heeft geregend, modder licht op de natte straten, veegwagentjes zijn alles aan het opruimen. We genieten een dik uur van alles wat we in deze stad kunnen zien, ook de herinneringen van een eerder bezoek komen hierbij weer naar boven.
Woensdag 8 februari 2023 Kilometerstand 36539
Het was een heerlijk rustige nacht, waarbij de regen extra voorzichtig naar beneden kwam. Om acht uur vond Roxy dat het tijd voor haar ontbijt was, de serene rust werd speels doorbroken. Na haar ontbijt wachtte ze geduldig op het moment dat ze aan haar ochtendwandeling kon beginnen.
We zouden naar Sevilla gaan, naar het grote evenemententerrein, maar we zouden niet via de hoofdroute gaan. We kozen voor een prachtige route door de Siërra Morena. En het was echt een hele mooie route, er is maar één bezwaar, of minpuntje, te noemen. Op de hele route vind je nergens een parkeerplaats, om te genieten van de prachtige omgeving, of om gewoon een boterham te nuttigen. Alleen in de dorpjes had je de mogelijkheid om stil te staan, maar dan was de schoonheid van de omgeving meteen verdwenen.
We staan nu op onze overnachtingsplek, waarbij de laatste vijftig meter het grootste probleem opleverde. We moesten tussen bomen, lantaarnpalen, hoge masten en tentgeraamtes laveren om uiteindelijk een plekje te vinden. We staan naast een Spaans gezin dat ons vriendelijk begroette en een prettig verblijf toewenste. Dit is het Spanje dat ik mag.
Wat weer betreft was het vandaag een echte reisdag, somber en regelmatig hier en daar een bui, maar wel altijd bij ons. Morgen zullen we, althans volgens de voorspellingen, met een heerlijke zon wakker worden.
Donderdag 9 februari 2023
De plek waar we staan is verre van rustig, maar als je gratis staat, op loopafstand van de vele bezienswaardigheden, mag je echt niet klagen; je bent tenslotte alleen maar een passant. Het lopen door de stad heeft iets van thuiskomen, veel plekjes geven dat eerdere gevoel van herkenning en daaraan koppel je dan bepaalde positieve emoties, waardoor het ‘oh ja’ verdwijnt. Je ziet niets nieuws, maar toch ervaar je dat andere details in het oog springen.
Het was weer zo’n prachtige zonnige dag, zo’n dag dat je kilometers loopt en geniet van alles wat je ziet, zo’n dag dat je heel goed beseft hoe goed je het hebt. En, nogmaals, Saskia en Serge hadden echt gelijk, het zijn de kleine dingen die het doen, die het echt doen.
Vrijdag 10 februari 2023 Kilometerstand 36638
Vannacht, rond half vier, vond iemand dat hij zijn geluidsapparatuur moest uitproberen, dat is dan zo’n moment dat je rechtop zit. Gelukkig was dromenland niet zo ver weg, en daar mochten we tot half zes verblijven. De vrachtwagen gooide zijn stellage-materiaal met veel lawaai op de grond, zodat de werknemers om zeven uur konden beginnen.
We vertrokken behoorlijk vroeg, we wilden onderweg langs een servicestation rijden en we kwamen een kwartier te vroeg: de versperde doorgang zou pas om om 9.15 uur vrij gegeven worden. Exact om 9.15 uur kwam de medewerkster van de school al bellend naar buiten en pakte het inrijverbodsbord onder haar armen en liep bellend het schoolterrein op.
Na de plichtplegingen reden we naar Almonte en, via een kleine omweg, kwamen we uiteindelijk op de juiste plek aan. Wandelend zijn we de stad ingegaan en hebben mogen genieten van de leuke straatjes en de verrassende straat versiering bij de kerk, een open koepel en gekleurd glas erin. Deze stop was de moeite waard.
Onze volgende stop is een gedoogplek achter het politiebureau van El Rocio, een Maria-bedevaartsoord.
Bij het binnenwandelen van dit dorp, valt het op dat er geen geplaveide of geasfalteerde wegen zijn, alle straten bestaan uit modder, water en zand. Een zonarme stevige koude wind, waarbij handschoenen en dikke muts mij warm moesten houden, vormden de omstandigheden waarin wij door deze uitgestorven stad liepen. Om niet desolaat te vertrekken hebben we onze wandeling doorgezet en, achteraf hebben we daar geen spijt van. Het is een stad die toebehoort aan de paarden en ezels, al dan niet met kar, en voor deze beesten is de normale straat een straf. We hebben behoorlijk veel foto’s genomen, van allerlei kapelletjes, welke ieder aan een eigen broederschap toebehoort. Natuurlijk hebben we ook de grote kerk, de Ermita de la Virgen del Rocío, met een bezoek vereerd en in het kapelletje verderop hebben we twee kaarsjes aangestoken, een voor de doden en een voor de levenden. De levendigheid welke langzaamaan dit dorp tot leven wekte, stierf, bij het intreden van de siësta, een snelle dood. Alleen zij, de nietsontziende toeristen, storen zich aan dit siësta-fenomeen en blijven nog even doelloos rondlopen om, uiteindelijk toch de stilte aan dit dorp terug te geven door de veiligheid van hun camper op te zoeken.
Zaterdag 11 februari 2023 Kilometerstand 36683
Na een wat onrustige nacht mochten we vanmorgen ervaren dat het leven in El Rocío een nieuwe fase is ingegaan. Waar gisteren niets te beleven was, waren vandaag, net als eendagsbloemen, allerlei winkeltjes open gegaan. Toch weerhield deze metamorfose ons niet om te vertrekken, we wilden vanavond in Magazón staan.
De rit was niet datgene wat we hadden verwacht, geen spectaculaire vergezichten of iets dergelijks. Het was dat Hanna op Google had gezien dat er ergens een wandelpad door de duinen was aangelegd. We besloten daarheen te rijden en dan zouden we wel zien.
We parkeerden netjes bij Cuesta Maneli en besloten, ondanks het houten wandelpad voor ons, om eerst iets te nuttigen. Na een stevige lunch gingen we gedrieën de uitdaging aan, een stevige wandeling bracht ons aan de andere kant van de duinen. Een prachtig vergezicht was de beloning, maar deze visuele beloning vroeg om meer. De trappen naar beneden brachten ons op een prachtig zandstrand waar de golven van de oceaan behoorlijk huis had gehouden. Roxy danste weer als een prima-ballerina over het strand, hiermee veroverde ze ook het hart van andere wandelaars. Voor ons was er nu een echte tastbare beloning, composities van verschillende schelp(rest)en gaven ons een euforisch gevoel, we hebben een zak vol meegenomen.
We staan nu op een plekje in Magazón, op zo’n honderd meter van de oceaan. Ook hier zie je schelpen, maar deze kunnen niet tippen aan onze eerste exemplaren. Bij het parkeren waren we de tweede camper, op het moment van schrijven zij we de tien gepasseerd. Ook dit is weer zo’n prachtig plekje waar je in de winter gedoogd wordt, maar in het hoogseizoen ben je niet welkom.
Zondag 12 februari 2023 Kilometerstand 36697
Vanmorgen werden we gewekt door de vissers die het strand opgingen en door hen die er vanaf kwamen. Dat betekende ook dat we weer vroeg vertrokken, we wilden naar Parking Muelle de las Carebalas, een rustige plek bij de replica’s van de boten van Columbus.
De afstand was enorm klein, nog geen kwartier later stonden we tussen de bomen, conform de verwachtingen.
Onze start aldaar begon met een wandeling tussen de aardbeienvelden en de drooggevallen rivieroever. Ik vraag me af of dit laatste ook door eb en vloed beïnvloed wordt? Toen de engelen begrepen dat we misschien wel eens een aardbei zouden kunnen plukken, begonnen ze te huilen en hun tranen deden ons rechtsomkeer maken. Eigenlijk waren de tranen al gedroogd voordat ze van enige invloed op ons humeur konden zijn. We besloten daarom in de richting van Columbus zijn boten te wandelen, hier vormde het verbod voor honden een belemmering.
Het laatste gedeelte van onze wandeling ging langs de vergane glorie van de vissers. Karkassen, deels onder de modder, staken hun spanten naar de hemel, als wilden zij ons voor het menselijk verval waarschuwen. Een afgesloten dode pier bood een ieder een kleine vluchtmogelijkheid, welke wij als uitnodiging aanvaarden om het verval beter te aanschouwen. Een visser probeerde vruchteloos zijn motortje te repareren, de erosie, op de ijzeren ondersteuning van de pier, was duidelijk aan de winnende hand, het was puur een kwestie van tijd. Gelukkig konden we bij het verlaten van dit stukje geschiedenis gebruik maken van de eerder genoemde vluchtmogelijkheid.
Terug bij de camper werden we door landgenoten aangesproken, zij hadden vannacht bij ons op dezelfde plek gestaan en waren vanmorgen door de politie weggestuurd. Even later kwam een andere landgenoot gezellig meepraten, waar wel en niet gestaan mag worden, wat een mooie plek is en waar je heen gaat. Zoals het er nu naar uitziet, gaan we morgen naar Huelva, maar bij ons is nooit iets zeker, we blijven gewoon mooie plekjes zoeken.
Maandag 13 februari 2023 Kilometerstand 36728
Vanmorgen vertrokken we inderdaad naar Huelva, deels voor onze boodschappen en deels om de stad nu eens echt te bezoeken. Het boodschappen doen was snel gedaan, dus waren we ook snel op de parkeerplaats bij het water. We stonden zo’n tweehonderd meter van de Rio Tinto met de oude Engelse spoorbrug af, die van het ijzererts transport. Nu kun je er even op flaneren.
Binnen een kwartier waren we in het centrum en mochten we genieten van verschillende kleinere winkeltjes. De grote ketens ontbreken hier in de oude binnenstad. Eigenlijk is dit een stad die ik persoonlijk geen tweede keer hoef te bezoeken, en dat is iets dat ik niet vaak zeg. Ik miste iets, ik noem het even de ‘ziel’, er is veel nieuwbouw, maar er is geen geheel. Het park waarbij we staan is mooi, maar het spreekt niet tot mijn verbeelding.
Om drie uur reden we terug naar het plekje waar we afgelopen nacht ook hebben gestaan. We hebben twee stoeltjes buiten gezet en genieten van de stilte. Een Nederlands echtpaar weet deze stilte te doorbreken, hun uit de kluiten gewassen camper staat niet meer goed. Na zoveel dagen twee plekjes in te nemen, is er vandaag, toen manlief met zijn autootje weg was, een andere camper op de lege plaats gaan staan. Met veel bombarie weet de vrouw haar man, na thuiskomst, te overtuigen dat hij de camper moet verplaatsen. Het tafereel wordt door de overige camperaars meewarig gade geslagen. Ze staan nu op een andere plek en nemen met hun schuin geparkeerde camper twee plekken in. In ieder geval kan niemand hun meer in de schaduw zetten.
Dinsdag 14 februari 2023 Kilometerstand 36816
Na een heerlijke nachtrust kwam Roxy ons rond half negen begroeten, zij vond dat het tijd was om op te staan, eigenlijk wilde ze alleen maar eten. Een twee uurtjes later reden we naar Gibraleón, daar konden we schoonwater halen en vuilwater brengen, ook het toilet konden we hier reinigen. Na dit lange oponthoud, niet vanwege de eigen werkzaamheden, maar vanwege het wachten op een iemand die alles verkeerd deed en daardoor de boel moest redderen, reden we richting Portugal. Vandaag mocht ik de hele rit, in Spanje, slalomrijden op de autoweg. We zijn de slechte wegen van België gewend, deze rit was echt in het nadeel van de Belgen, zij zijn hun eerste plaats kwijt.
Over een prachtige brug reden we Portugal binnen en een kwartier later waren we op onze bestemming. Er was gelukkig nog één plek vrij, nu staan er zeven wachtenden. Met de fiets even naar het strand gereden, een stevige route met leuke dalingen en gezonde stijgingen.
Terug bij de camper worden we opnieuw vrolijk door onze Roxy begroet, en even later beginnen we aan de normale dagelijkse activiteiten. Waar we morgen heengaan is Hanna nog aan het uitzoeken.
Woensdag 15 februari 2023 Kilometerstand 36836
Vannacht werd in de hemel het liedje ‘zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam’ van Rob de Nijs grijs gedraaid. Het zachte spetteren was van positieve invloed op ons slaapgedrag, maar om zeven uur vond Roxy het welletjes.
Om een uur of negen besloten we te vertrekken, uiteindelijk naar Tavira. We kwamen op een camping waar de registratie op een zeer rechtlijnige wijze plaatsvond, bijna militaristisch. Achteraf bleek dit die camping te zijn waarover we gelezen hadden dat deze van en voor de politie was. Achteraf ben ik toch wel blij dat ik de inschrijving heb doorgezet, we staan nu op een oude olijfboomgaard, wederom een uniek plekje. De verplichting om hier twee dagen te moeten staan is niet als een echte straf te zien.
We hebben de vuile was buiten gehangen, maar daarvoor hebben we deze wel eerst de wasmachine gehad. De droge zachte wind moet dit vandaagtoch wel droog blazen.
Gisteren hadden we vier broodjes en vier Portugese gebakjes besteld en vanmorgen bij het ophalen bleek dit exact twee euro te kosten, een bedrag dat we nu nog steeds niet kunnen geloven. We hebben inmiddels alles verorberd en kunnen alleen maar zeggen dat de broodjes voortreffelijk waren en de gebakjes waren van een uitzonderlijke kwaliteit, duidelijk geen supermarkt kwaliteit.
In de namiddag lekker met Roxy gaan lopen, richting centrum van Tavira. Na het rondlopen en ophalen van verdwenen herinneringen, kozen we voor een terrasje, bewust niet toeristisch. Heerlijke hapjes en drankjes genomen en afgesloten met een echt lekkere koffie van tachtig cent, daar kan de nespresso niet tegenop.
Donderdag 16 februari 2023
Vandaag een heerlijke dag nietsdoen, luieren tussen de stokoude olijfbomen en genieten van een lekker zonnetje. Het oplossen van kruiswoordraadsels en sudoku’s vormen vandaag de grootste bezigheid.
Donderdag 16 februari 2023
Vandaag een heerlijke dag nietsdoen, luieren tussen de stokoude olijfbomen en genieten van een lekker zonnetje. Het kruiswoordraadsel en een sudoku vormen vandaag de grootste bezigheid.
Vrijdag 17 februari 2023 Kilometerstand 36875
Gisteravond hebben we genoten van de thee die men hier veel drinkt, kamillethee met anijs. Vannacht hebben we ervaren dat deze thee enorm goed voor de blaas is, dus minder goed voor de nachtrust, dus dat was dubbel op. De enige die hier last van had was Roxy, zij kreeg nu wat eerder haar maaltijd en kon eerder naar buiten.
We vertrokken richting Faro, hadden daar een plekje dichtbij de stad gevonden. In Faro, dicht bij het plekje, aangekomen, kwamen we vast te zitten in het verkeer. We hadden het geluk dat we midden in de etappestart van de ronde van Algarve zaten. Parkeren was onmogelijk en vrij doorrijden ging stapvoets. Uiteindelijk vonden we op de parkeerplaats van de Lidl een plekje.
Een kwartiertje later liepen we door het oude centrum van Faro, de dranghekken waren ze nog aan het opruimen. Een paar ooievaars op een oude stadspoort vormde een fotogeniek geheel. De klokkentoren van de kerk vormde een andere aandachtstrekker. Kortom, je had de mogelijkheid om prachtige foto’s te schieten, en toch, de stad boeide mij onvoldoende om mijn verblijf met een dag te verlengen.
Terug bij de camper besloten we eerst koffie te drinken om daarna verder te rijden naar een plek waar we vannacht blijven staan, mits de politie dit niet komt verstoren. We staan bijna aan de kust, er is geen strand en de prachtige rotsen van de Algarve ontbreken hier, we staan bij het Parque Natural da Ria Formosa en kunnen genieten van deze aparte land-water-relatie.
We hebben vandaag onze calorieën weer goed verbrand, we voelen onze knieën en zijn blij als we onze Portugese croquettes en empanadas in de Omnia hebben opgewarmd. Dat legt een klein bodempje voor de rest van de avond.
Zaterdag 18 februari 2023 Kilometerstand 36891
Het was geen rustige overnachtingsplek, de oorzaak lag in de landuitwaartse wind, deze was stevig en droeg het geluid van verre met zich mee. In het begin leek het, vanwege de stevige beat, alsof er ergens een groot feest was, maar toen de beat verdwenen was, bleef het geluid van schreeuwende stemmen hangen. Dit ging de hele nacht, tot de ochtendschemering, door.
Als je dan toch slecht slaapt, is opstaan een redelijke oplossing en daarvan profiteert Roxy altijd. Ze ziet je benen uit het bed komen en ze staat aandacht vragend bij je, eigenlijk wijst ze alleen naar de kast waarin haar eten staat. Na het eten gaat ze onder tafel zitten en volgt alles wat je doet, eigenlijk maakt ze duidelijk dat je moet opschieten, ze wil wandelen. In een nieuwe omgeving ruikt ze zoveel onbekende luchtjes en dat is iets waar ze van kan genieten.
Redelijk vroeg, de meest camperaars hadden hun ramen nog geblindeerd, vertrokken we naar Loulé, een plekje verder van de kust, een plekje waar de carnaval gevierd wordt. Bij aankomst in het stadje zagen we dat men volop bezig was met de voorbereidingen voor de komende dagen. We hadden het geluk dat we vroeg waren, we konden nog een plekje uitzoeken.
We zijn zonder Roxy de stad ingegaan, kijken wat er te beleven valt. Het was vandaag een duidelijke agf-marktdag, aardappelen, groenten en fruit. Het wekt mijn verbazing als ik al die handelaren zie, zo’n vijftig verkopers verkochten allemaal hetzelfde, zouden ze vanmiddag alles verkocht hebben?
De prijzen zijn hier echt Europees, de goedkope inkopen van de eerste dag verdwenen met het verder rijden in Portugal. Onbegrijpelijk dat brood de eerste dag nog geen 25 eurocent was en dat het hier, op de markt, al negenhonderd procent in prijs is gestegen.
Onze tweede wandeling door de stad was aan het begin van de middagrust, ‘de Portugese siesta’, zonder ë. Roxy ging mee, maar hand weinig zin, lijkt alsof ze moe is. Leuk gewandeld door kleine straatjes en genoten van de verschillende kleine boetiekjes. Terug bij de camper kruipt Roxy onder de tafel, voor haar broodnodige rust. We zullen haar de komende dagen een beetje ontzien, haar wat meer in camper laten, de temperatuur laat dit gelukkig makkelijk toe.
Zondag 19 februari 2023
Ook vannacht hadden we de overlast van feestende jongeren, het lijkt alsof dat dit overal in Portugal plaatsvindt. Bij het krieken van de ochtend werd het stil en konden we alsnog een paar uurtjes ongestoord rusten. Het weer van vandaag hoort niet bij de gedachte van overwinteren, want dan denk je aan mooi zonnig weer. Het is zo’n dag waarop we Roxy met een gerust hart een paar uurtjes in de camper kunnen laten.
Vandaag stond de carnavalsoptocht centraal. We zouden tussen twee en half drie vertrekken, het werd half twee. In het centrum aangekomen, moesten we voor het kopen van kaartjes in de rij gaan staan. Na een tip liepen we twee straten terug en daar was helemaal geen rij. We gingen op een bankje zitten en mochten daar wachten op het begin van de parade.
Toen de karavaan eindelijk in beweging kwam, waren we blij dat we op dat bankje zaten, nu konden we er namelijk op gaan staan. Op deze wijze konden we toch nog iets zien. We hebben genoeg foto’s geschoten en Hanna heeft naast het fotograferen ook gefilmd. De stoet stond meer stil dan dat ze in beweging was, hierdoor werd het staan op het bankje wat lastiger. Daarnaast hadden we last van een oude Portugees, hij ging bijna op onze voeten zitten en vond dat dat moest kunnen.
We hebben het niet tot het eind uitgezongen, het werd steeds drukker, waardoor je bewegingsmogelijkheid kleiner werd. Toen ik een voet van de bank afhaalde, stonden er twee nieuwe voor in de plaats.
Met veel moeite kregen we de toestemming om het middenterrein, waar wij op stonden, te verlaten. Buiten dit terrein was het ook goed druk, daarom besloten we om in de camper, met Roxy, te genieten van wat lekkere hapjes. Het terrasje komt wel weer een andere dag.
Maandag 20 februari 2023 Kilometerstand 36905
Wat een zaligheid als je ‘s nachts geen overlast hebt van feestvierders of ruziemakers, de nacht vormt dan het bad van serene rust. Het wakker worden werd door niets of niemand gestimuleerd.
Gezien de onvoorspelbaarheid van de weersvoorspellingen, besloten we toch om meer richting kust te rijden, de bergen laten we waarschijnlijk de komende drie dagen rechts van ons liggen. We hebben een plek gevonden in Quarteira, op een enorm grote camperplaats, er zijn ruim tweehonderd plekken. Alleen de mensen met een camper en aanhangwagen verpesten de doorgang voor veel andere camperaars. Hun aanhangwagen staat op het doorgaande pad en blokkeert alles, of ze zetten de aanhangwagen op de plek ernaast en parkeren hun kleine Smart op een derde plek.
Gelukkig moet iedereen er op dinsdag voor drie uur vanaf rijden, dan starten de voorbereidingen voor de woensdagmarkt. Op woensdag mag je dan ‘s middags na drie uur weer op het terrein gaan staan. Mij is verteld dat veel ‘vaste’ staanders al om een uur of één voor de poort staan, zij sturen dan hun partner het terrein op om hun oude plekje te beschermen tegen eventuele snoodaards die hun camper daar zouden kunnen parkeren. Ik moet mijn eigen fantasie nu de mond snoeren, want ik zie de meest filmachtige acties voor mijn ogen afspelen. Wij rijden morgenvroeg weer gewoon verder en zoeken dan een nieuw plekje, want deze plek is alleen leuk voor het ledigen van toilet e.d..
We zijn lekker met de fiets het stadje ingegaan en hebben onze fiets in het centrum neergezet, daarna zijn we rustig gaan wandelen door dit uiterst kleine centrum. Een centrum waar de voertaal niet Portugees maar Engels is. De hoogbouw-ziekte heeft hier ook toegeslagen en de Brexit lijkt hier niet te bestaan. De Engelse invloed herinner ik me ook nog van de vorige keer dat we in Portugal waren.
Het terrasje van gisteren kwam vandaag, dit keer een dubbele koffie, voor €1,20 en het lekkere mierzoete gebakje was €1,50. Ik moet er wel bij vermelden dat we geen strand voor ons hadden.
Dinsdag 21 februari 2023 Kilometerstand 36942
Afgelopen nacht had Roxy last van haar oren, ze schudde haar kop zodat haar oren flapperden. Toen we bij haar waren, legde ze haar kop tegen ons aan en huilde, ongelooflijk, dat zachte jankerige geluid. Hanna heeft haar oren met speciale vloeistof schoongemaakt, iets dat Roxy geduldig toeliet. Daarna heeft ze de oren nog met gekookt water schoongemaakt. Uiteindelijk kroop ze onder tafel en viel in slaap, wij mochten ook terug naar bed. In het vervolg van de nacht was ook de rust bij Roxy weergekeerd en ‘s morgens leek het alsof ze nergens last van had gehad. De beslissing om naar de dierenarts te gaan hebben we dan ook voor ons uit geschoven.
Vanmorgen bij het uitlaten van Roxy zag ik dat de Exodus van campers was begonnen. Men probeerde zo snel mogelijk bij de uitgang te komen, om daarna via een vluchtstrook, tegen de richting in, naar het naastliggende terrein te rijden. Duidelijk dat de eerste die vertrok, ook de beste papieren heeft om morgen als eerste weer het terrein op te rijden. Het is lachwekkend, misschien moet ik meer piëteit voor deze groep hebben, als je ziet dat chauffeurs in hun nacht kleding achter het stuur zitten en dat zij hun partner, in pyjama en ochtendjas naar de automaat sturen. Wij konden in alle rust gebruik maken van de faciliteiten voor water en toilet, want iedereen was onderweg naar nergens.
Met een volle watertank reden we het terrein af en parkeerden voor de dierenarts, omdat Roxy nergens last van had en omdat er geen openingstijden vermeld werden, zijn we doorgereden. Albufeira was ons doel en de routeplanner bracht ons over de meest vreemde wegen naar ons doel. Het was zo’n rit waarbij we soms weigerden om de afslag te nemen, meestal vormde de breedte van de weg het obstakel. Uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming en we zagen daar dat een tiental campers aan de kant van de weg stond. Bij navraag bleek dat zij hier al een week stonden te wachten, op dat verlossende moment dat een van de gasten het parkeerterrein zou verlaten. Dit was ons te veel van het mooie Albufeira, daarom besloten we rechtsomkeer te maken. We staan nu weer landinwaarts, een een plek die me aan de alternatieve plekjes in Amsterdam-Noord doet denken, een ietwat hippieachtige camperplek met de naam ‘Nikki’s Place to Stay’. Ook hier ontdekken we dat de voertaal Engels en Nederlands is. Sommige bewoners staan hier al vanaf oktober, een maand staan kost €340, inclusief stroom.
Woensdag 22 februari 2023
Ik kan het niet nalaten om iets te schrijven over de mensen die hier staan, dit doe ik dan ook met de wetenschap dat ik zelf deel van dit geheel ben.
Het Simplisties Verbond had een hit met de titel ‘zoek jezelf broeder’ en Adèle Bloemendaal zong de hit ‘we benne op de wereld om mekaar te helpen’. Dit zijn de liedjes die sinds gisteren op de meest onverwachte momenten door mijn hoofd gaan en die ik onlosmakelijk met deze plek verbind.
De eenzame kluizenaar zit in zijn minibus te genieten van zijn omgeving, hij heeft niet veel nodig, een beetje brood en wat blikjes bier, een ‘ bom dia’ of een hoofdknikje, gewoon een vriendelijk bewijs dat hij daar mag zijn, raak je in gesprek dan is Nederlands de voertaal.
Een tweetal mannen, een verouderde versie van Stanley en Oliver, rijden in een Duitse camper en spreken hun moederstaal, Nederlands. Zij hanteren de mogelijkheden om het beste uit twee verschillende economieën te halen en zij vormen regelmatig een toevluchtsoord voor een van hun vrienden.
Het stel dat is blijven steken in hun vroege adolescentie, die de kleding van en uit de jaren zeventig hergebruikt en hun grijswitte haar in de vorm van getoupeerde rastakapsels dragen. Ze zijn vriendelijk en stralen eenvoudige zaligmakende rust uit, hun moerstaal is gewoon Nederlands, maar ze hebben Duitstalig en Engelstalig gezelschap van hun jongere verse met rastahaar. Ook zij dragen de hippe kleding uit de jaren zeventig, maar alleen zijn deze van een jongere fabricage en een duurdere leverancier. Deze groep heeft ook al de derde generatie bij zich die zich in uiterlijk onderscheidt door hun kleding en haardos. De oudjes rijden in een camper die bij hun leeftijd past en ditzelfde geldt voor hun jongere versie.
Het stel dat hip wil zijn en daarom in een oude omgebouwde Volkswagenbusje of in een andere opgeknapte camper rijdt, hun accessoires passen in totaal niet bij hun camper en hun gedrag komt onecht over. Zij tonen hun hippie-imitatiegedrag door hun hond los te laten lopen en hun kinderen bloot te laten spelen aan de waterkant. Zelf genieten zij dan, staande aan een ronde bartafel, van hun witte wijn en praten vooral luidruchtig, zodat iedereen ongewild, maar wel verplicht , moet meeluisteren. Ook hier vormt Nederlands de voertaal.
De stellen die met hun uit de kluiten gewassen camper op een plekje staan en daar eigenlijk al een half jaar wonen spreken meestal geen Nederlands.
Het stel dat al maanden geniet van het rondreizen met hun camper en dat dit de komende maanden ook nog zal doen. Zij laten zien dat ze wereldwijs zijn en dat ze betrokken zijn bij de zwerfhonden uit Spanje, daarom hebben ze een jonge pup bij zich. Hun moederstaal is Nederlands en hun wereldwijsheid hebben ze vorm gegeven door het nieuws niet meer te volgen, maar ze gaan wel elke dag hun kilometertjes hardrennen.
De eenzame man die met zichzelf in de knoop ligt en besloten heeft om zijn leven anders in te vullen en daarom maar een hond heeft genomen. Dankzij deze hond heeft hij sociale contacten met lotgenoten en dan kunnen ze samen praten over de wijze hoe zij hun leven hebben ingedeeld en volgens welke stappen zij dit hebben gedaan of zouden moeten doen. Hun moederstaal is Nederlands en deze stopt op het moment dat een niet-lotgenoot langs komt lopen.
De figuren met een aangepast rastakapsel, de zijkant van hun hoofd is gekortwiekt, zij drinken zijn stoer in de mond en hebben vooroordelen. In een gesprek laten zij zien dat zij sociaal zijn, maar alleen sociaal voor die mensen die hun geen strobreed in de weg legt. Zij zijn sociaal, maar bepalen hun eigen regels.
Natuurlijk is dit alles een persoonlijk ingekleurde bloemlezing en is de realiteit een veelvoud van dit schrijven.
Donderdag 23 februari 2023 Kilometerstand 36987
Vanmorgen zijn we in alle rust opgestaan en na een lekkere kop koffie hebben we de boel ingepakt en zijn we vertrokken, richting Benagil. In Benagil wilden we de kust bekijken, de prachtige grotten en de mooie vergezichten. Bij Benagil reed ik een straat in en daar zag ik het bordje dat ik hier niet met onze camper mocht rijden. Dan maar achteruit rijden en draaien, zodat ik op een veldje onderaan de berg kon gaan staan.
Vanuit de camper naar de kust lopen was een klein half uurtje. Het uitzicht dat we bij de laatste afdaling hadden, deed ons vermoeden dat we aan de overkant weer omhoog moesten lopen. Maar, na de bocht zagen we een heel klein strandje, het einddoel van onze wandeling. Dit plekje voelde gewoon heel fijn aan en de behoefte om iets te moeten doen was verdwenen. We hebben twee kaartjes voor een boottochtje gekocht en mochten Roxy hierbij meenemen. Het was een onvergetelijke trip en we hebben prachtige foto’s geschoten. Terug op het strand, met natte broekspijpen, naar een terrasje gelopen en daar, onder het genot van koffie met een pastel de nata, nog lekker nagenoten van het afgelopen uurtje.
Uiteindelijk zijn we nog een stukje langs de klif gaan lopen, waarbij Roxy kort aan de lijn moest, dit vanwege de processierupsen.
Terug bij de camper vonden we dat we eerst moesten eten, daarna reden we verder, richting Lagos. Hier wilden we in de namiddag, of morgen, naar de kust gaan. Op advies van een Frans stel naast ons, in Benagil, zouden we naar de camperplaats rijden, er zou verder geen parkeerplek voor een camper zijn. Bij het binnenrijden van Lagos herkenden we het stadion, hier hadden we zeven jaar geleden ook gestaan, dus de andere plek hebben we niet gehaald.
We staan naast een camper met Nederlands kenteken en na een uurtje komen zij, maar ook wij, tot de ontdekking dat we in deze reis al voor de vijfde keer elkaar ontmoetten. Het was een gezellig gesprek en morgen gaan we weer ieder onze eigen route rijden. Misschien zien we elkaar nog een zesde keer.
Vrijdag 24 februari 2023 Kilometerstand 37020
Vanmorgen de beslissing genomen om de kustweg richting Aljazur te rijden en daar dan over te gaan op de 267 en 266. Op de wegenkaart staan deze wegen aangegeven met een groene streep ernaast, en dat betekent dat het een mooie route zou moeten zijn. We willen niet naar de punt, Ponta de Sagres, rijden, want daar zijn we al eerder geweest.
Uiteindelijk staan we nu op een parkeerplaats voor Ponta de Sagres, want herinneringen ophalen is ook leuk. Een andere reden, we zijn nu gepensioneerd en hoeven nog maar half geld te betalen voor het betreden van dat gebied, maar wat we nog belangrijker vonden was het gegeven dat Roxy hier nog nooit was geweest. Kortom we hebben allerlei redenen om dit gebied voor de tweede keer met onze aanwezigheid te fêteren. Hanna en ik vonden het opnieuw een goede ervaring. Wat ons wel opviel was het ontbreken van de suïcidale vissers, die oude kereltjes, hangend, met hun hengel, halverwege de kliffen. Hebben ze het uiteindelijk niet overleefd, of was het vandaag gewoon geen goede visdag?
Zaterdag 25 februari 2023 Kilometerstand 37076
Gistermiddag werd duidelijk dat we niet mochten blijven staan, daarom zijn we teruggereden naar het plekje in Lagos. Daar heeft Hanna de zalmforel op een voortreffelijke manier bereid en hebben we samen een heerlijk maaltje gehad. Roxy heeft ook kunnen genieten van haar stukje vis, dit was voor haar de eerste keer en dat kon je duidelijk zien, voorzichtig een klein hapje en dan de smaak laten doordringen, een nieuw hapje op dezelfde manier en vervolgens gewoon door smullen.
Vanmorgen wilden we gaan fietsen, maar de regen van vannacht en de voorspellingen van deze dag deden ons besluiten om weg te rijden. Hanna had een plekje in Alvor gevonden, een plekje op een klein pleintje bij een aantal torenflats. We waren in ieder geval niet de enige die hier voor de nacht komen staan, vier van de acht campers hebben een Nederlands kenteken.
Voor ons zagen we een groot vlonderpad, dat zou naar een mooie plek moeten leiden. We kozen echter om rechtdoor te lopen en lieten Roxy weer even los om te genieten van het strand en de oceaan. De hoeveelheid energie die zij kan opbrengen om ons uit te dagen is enorm, wij lopen anderhalve kilometer en zij doet in de tussentijd minimaal vijf keer zoveel. Wij vonden de mooiste schelpen aan het strand en Roxy rende achter elke weggegooide steen aan. Het zien van andere honden deed haar enthousiasme alleen maar toenemen en aan haar spurt om ze in te halen en uit te dagen om te rennen kwam geen eind. Bij de rotsformatie hebben we haar weer aan de riem gedaan. Een rotsformatie die er mag zijn, gewoon om naar te kijken, om er tussendoor te lopen en om er foto’s van te schieten. Alleen dit maakte onze dag al tot een succes.
Na de lunch hebben we Roxy in de camper laten slapen en zijn we met zijn tweetjes het stadje ingegaan. Er zijn leuke winkeltjes, maar de straatjes lijken verwaarloosd, en er is weinig sfeer, geen plantjes of bloemetjes te zien, een winkeltje had twee potjes met verkleurde plastic bloemen staan.
Uiteindelijk kwamen we beneden bij de haven en daar kozen we voor een terrasje, we wilden nu wel eens de lekkere gegrilde sardientjes proeven en natuurlijk ook dat lekkere Portje dat men hier erbij drinkt. We hebben gesmuld van de sardientjes, gewoon met olie en grof zeezout bereid, en de Port was goed van smaak, we hebben het etiket gefotografeerd, zodat we deze ergens in een winkel kunnen kopen.
Het slechte weer, dat we vanmorgen probeerde te ontlopen, lijkt ons hier te gaan inhalen. Ik ben benieuwd of de wolken hun dreigend uiterlijk ook waarmaken.
Zondag 26 februari 2023
Helaas voor de reiziger in ons, het weer was dermate sportief dat zij ons een wandeldag bezorgde en die konden we niet langs ons heen laten gaan. Wat is het hier mooi, een prachtig hoog en laag strand, kilometers houten wandelpaden door een groot getijde gebied en enorme leuke en gezellige terrasjes in de haven.
We staan voortreffelijk en genieten dan ook van alles en stiekem vullen we de dag van morgen ook al in.
Maandag 27 februari 2023. Kilometerstand 37095
Gisteravond begon het hier echt te stormen en het gevolg was vanmorgen op het strand zichtbaar. Het strand bestaat sinds vandaag uit verschillende niveaus, het normale strand niveau vanuit het water gezien, het normale strand niveau vanuit de duinen gezien en het nieuwe tussenniveau. Het tussenniveau ligt ruim zestig centimeter boven het strand niveau vanuit het water en het strandniveau vanuit de duinen ligt ruim zestig centimeter boven het tussenniveau. Het is een prachtig terrassen strand geworden, een strand waarop Roxy helemaal uit haar dak gaat.
Inderdaad, we staan nog steeds op dezelfde plek, we hebben alleen de pech dat de mooie zonnige dag rond twaalf uur is overgegaan in een winderig en stevig bewolkte dag. De muts en de dikke jas mogen nu weer voor de dag komen.
De route welke wij, na vandaag, gaan volgen is toch deels gericht op het binnenland van Portugal. We zullen ervaren of dit zoeken ons in de juiste stemming kan brengen.
In ieder geval zijn we, deels door de wind gedreven, vanmiddag teruggereden naar Lagos, we moesten het toilet ledigen en water bijvullen. Het was niet mogelijk om deze service ergens dichterbij te regelen. Morgen gaan we waarschijnlijk het binnenland in.
Dinsdag 28 februari 2023 Kilometerstand 37248
We hebben een prachtige rit door het binnenland achter de rug, ik kan beamen dat het binnenland enorm mooi is. Een nadeel is het gegeven dat we in een camper rijden, de straatjes zijn niet echt breed en de parkeerplaatsen zijn klein. Een eventuele plek om je camper te parkeren is er bijna niet, daardoor staat de camper-onvriendelijkheid erg hoog. De vriendelijkheid is hier ongeëvenaard, de prijzen in de kleine supermarkt zijn van het laagste niveau (dezelfde Port van de supermarkt aanbieding in Lagos en die van dit kleine winkeltje is in Lagos een euro duurder, hoezo aanbieding?)
Halverwege de middag staan we weer op een plekje in Alvor. We zijn net klaar met eten als de buren even gedag komen zeggen. Deze buren stonden er al toen we de eerste keer hier kwamen. Het gesprek dat wij mochten hebben, haalde bij mij heel veel jeugdherinneringen naar boven.
De hiërarchie van de koel, het onderscheid tussen een koelpiet en een koelbeambte, ik dacht dat dit met het sluiten van de mijnen was weggeëbd. Niets bleek vanmiddag minder waar te zijn, de valse kak en het discriminerende denken bleken vanmiddag nog steeds te bestaan. Het hopen dat een ander bekeurd wordt omdat hij op een zogenaamde gedoogplek staat en zelf doen alsof de camper alleen geparkeerd staat, is iets dat mijn haren rechtovereind laat staan. Dit is de valse kak waar in mijn kinderjaren al over werd gesproken, wat bezongen werd in de liedjes van Carboon en Paul de Leeuw had het over ‘dat soort volk’.
Na dit ongevraagde intermezzo zijn wij met Roxy gaan wandelen en heeft zij wer heerlijk op het strand kunnen rennen. Mensen worden vrolijk als zij zien hoe dartel en vrolijk Roxy rond rent. Ook deze dag is weer een kers op de taart van ons leven.
Woensdag 1 maart 2023
Gelukkig, onze buurman heeft niet zijn zin gekregen, de gedoogplek is nog steeds in gebruik en de politie is al twee keer langsgereden.
Wat hebben we een geweldige staanplaats, het strand, op zo’n vijftig meter loopafstand, smeekt om je aanwezigheid. Met alle pracht slaan de golven zich stuk op het nieuwe terrassenstrand, ze hebben vannacht zelfs gewerkt aan een nieuw terras, want drie niveaus vond de oceaan te weinig. Vandaag zijn het er vier en deze laatste afkaveling heeft de mooiste schelpen blootgelegd.
Het plezier om hier te lopen is nu niet meer het alleenrecht van Roxy, steeds meer camperaars komen met hun hond het strand op. Roxy geniet volop van dit spelen met andere soortgenoten.
Aan het eind van de ochtend, rond half elf, zijn we via het strand en de houten wandelpaden naar de haven en vandaar via de boulevard naar de andere kant van de stad gelopen. Hier, in het Estação da Biodiversidade de Alvor, hebben we een fikse natuurwandeling gemaakt. We mochten genieten van de fraaie vergezichten en de prachtige natuur met allerlei watervogels zoals de wulp, de flamingo en de zilver reiger.
Ruim twee uur later waren we weer in de bewoonde wereld en zochten we een plekje op om lekker te lunchen. Roxy was bekaf en ging languit naast ons tafeltje slapen, althans daar leek het op. Toen het eten op tafel stond, kwam ze overeind en vroeg ze met haar mooie ogen of ze een vorkje mocht mee prikken.
Terug naar de camper liep Roxy sloffend achter ons aan, het jeugdig elan, dat ze vanmorgen nog had, was verdwenen. Het moment dat ze, op het strand aangekomen, een hondje zag, was dat jeugdig elan weer volop aanwezig. Een nadeel van deze enorme energievoorraad is het gegeven dat ze vergeet dat wij op de terugweg zijn en dat zij mee moet komen. Na veel moeite wist een van de vele hondenbezitsters haar bij de riem vast te grijpen. Het is heel jammer dat Roxy in haar enthousiasme vergeet te luisteren. Terug in de camper is alles haar te veel, ze wil haar kleedje en ze wil slapen.
Donderdag 2 maart 2023
Een heerlijke dag van nietsdoen. Lekker met Roxy over het strand gewandeld en wat boodschappen gehaald.
‘s Middags kwamen camper-kennissen bij ons staan. Natuurlijk ga je dan samen even wandelen en in het dorpje gezellig op een terrasje bijpraten. Aan het eind van de middag terug naar de camper(s) gelopen. De twee dames besloten om samen schelpen te gaan rapen en lieten de beide mannen, ieder met hun eigen hond, achter.
Ik mocht Roxy afborstelen, want zij was op de terugweg nog even ondeugend geweest. De andere hond, ruim twaalf jaar oud, werd door zijn baasje verzorgd, deze hond is minder actief.
Roxy mocht met mij het strand op, maar ze miste Hanna en en de andere mensen met hun hond. Daarop nam ze de benen en rende dwars door de duinen naar het vlonderpad waarop de andere mensen liepen, ze was blij toen ze hun had gevonden en rende daarom nog even bij een restaurant naar binnen om even later via de keuken weer bij mij te komen. Vervolgens kwam ze opnieuw op het strand en was het nog steeds gedaan met luisteren, ze rende van de ene hond naar de andere hond, ze rolden door het zand en sprongen als vissen in het water van de oceaan. Nu ligt Roxy, na haar avondmaal, uitgevloerd onder tafel, bij te komen van alle inspanningen.
En dan zeggen mensen dat Roxy lief is en veel enthousiasme vertoont. Één voordeel, haar hele houding straalt ‘ik ben lief’ uit en er zit geen greintje agressie in haar, waardoor ook de restauranteigenaar kon lachen en tegen Hanna zei, nadat Hanna Roxy niet meer in het restaurant zag, “ela está no churrasco” (ze ligt op de bbq).
Vrijdag 3 maart 2023
Een heerlijke dag van niets moeten doen en lekker genieten van het luie leven van de camperaar.
Vanavond eens een keer uit eten en dan denken dat alles om zes uur sluit. Niets is minder waar, veel restaurants sluiten om zes uur hun deur en gaan later op de avond weer open. Voordat ze ‘s avonds weer openen, heeft het personeel eerst een gemeenschappelijke maaltijd.
Morgen moeten we dit heerlijke plekje echt vaarwel zeggen, onze camper heeft behoefte aan een serviceplek. Waar we (morgen) heengaan, Jelle zal wel zien, een liedje dat nu in mijn hoofd opkomt, we weten nog niet wat morgen brengt, we zullen weer moeten zoeken naar iets dat we leuk vinden.
Zaterdag 4 maart 2023
Vanmorgen waren we redelijk vroeg wakker en besloten we naar Silves te rijden, de herinnering aan de vele nestelende ooievaars vormde hiervoor de reden. De rit verliep voortreffelijk en ter plekke hebben we de camperverzorging kunnen regelen. We stonden op de parkeerplaats voor de stad, naast het zwembad.
De wandeling door de stad was een enorme tegenvaller, de stad heeft in het verleden het besluit genomen om de nestelende ooievaars de stad uit te jagen. Misschien voor de bewoners een juiste beslissing, voor de toerist, zoals ik, een desastreuze beslissing. Veel oude huizen, met hun nesten, zijn afgebroken en daarvoor in de plaats zijn er nu luxueuze appartementen, een Lidl en een nieuwe mercado municipal. Ook hebben ze op veel plekken lange uitgeschoven hengels geplaatst, hierdoor kunnen de ooievaars niet meer landen, laat staan nestelen. Gelukkig voor de toerist zijn niet alle ooievaars voor deze aanpak gevlucht. Zij nestelen in de buurt van de stad en daardoor kun je ze zien vliegen, op de heenvlucht met een lege snavel en op de terugvlucht met een grotere tak in hun snavel. Soms lijkt het alsof die tak het opstijgen behoorlijk vertraagt, ze scheren net over de bomen.
Terug bij de camper besloten we naar Olhão te rijden, een plek in de buurt van het strand. Daar aangekomen was onze conclusie dat die plek tweemaal niks was. We reden door naar de volgende plek, van hetzelfde laken een pak. De derde plek was vol, de moed zonk een beetje in de richting van de schoenen. Een paar kilometer voor de Spaanse grens vond Hanna gelukkig nog een klein plekje. We staan nu in Castro Marim en achter ons ligt het oude fort. Zeker weten, morgen rijden we in Spanje en we moeten alleen nog uitzoeken waar we dan gaan staan.
Zondag 5 maart 2023 Kilometerstand 37666
We zijn vanmorgen in alle rust vertrokken en we wilden een stevig stuk doorrijden, richting Malaga.
Onze eerste stopplaats was Niebla, we wilden naar dat vestingstad en de Rio Tinto. We hebben de stadspoort gefotografeerd en liepen het stadje binnen toen het begon te regenen. Omdat we nog moesten eten, besloten we, daar de restaurantjes dicht waren, om terug naar de camper te gaan. Helaas voor ons stopte de regen niet, daarom besloten we dat het beter was om, ten halve gekeerd, verder te gaan en deze stad op ons lijstje van ‘daar-wil-ik-heen’ te zetten.
Pas nadat we Sevilla achter ons hadden liggen, kwam het mooie en onverwachte Spanje weer boven drijven. Een mooie weg dwars door een prachtig glooiend landschap, en toch mocht je hier behoorlijke stijgingen en dalingen ervaren. De laatste kilometers ging de glooiende, bijna zachtmoedige omgeving, over in een keiharde en grove natuur. Uiteindelijk kwamen we in Ronda en besloten om hier op een plekje te gaan staan.
Het ritje door Ronda was weer een moment dat de routeplanners elkaar, op een onbegrijpelijke wijze, tegenspraken, daarom besloten we om Hanna’s telefoon te volgen. Ongelooflijk, zelfde systeem, zelfde bestemming, verschillende resultaten. Uiteindelijk staan we weer op het plekje waar we de vorige keer ook hebben gestaan.
Na een stevige wandeling door de stad, waarbij de regen ons gezelschap hield, kwamen we voldaan bij de camper terug. We blijven Ronda mooi vinden, niet vanwege de stad, maar gewoon vanwege de totale omgeving. Het voelt als iets compleets aan.
Maandag 6 maart 2023 Kilometerstand 37889
Ook deze nacht was het rondom onze camper heel rustig. Rond half tien kozen we voor vertrek, richting Malaga-Nerja. We kozen niet voor de route door de bergen, daarvoor was het weer te slecht. Ondanks het slechte weer genoten we wel van de prachtige rit door de bergen.
Toen het opklaarde kwam Hanna op het idee om eventjes af te wijken, richting Arora. Deze stad ligt dichtbij het startpunt van de ‘Caminito del Rey’, een wandeltocht van ruim zeven kilometer langs de berghelling, dus mag je verwachten dat de stad ook iets te betekenen heeft.
Bij het naderen van de stad zag je al dat dit pas echt een bergstadje is, alsof iemand een toren van speelkaarten heeft gemaakt, werkelijk adembenemend. De camperplaats zou dicht bij het stadje liggen en, helaas moet ik stellen dat dit klopt, daarom moet je met je camper een zéér, zéér stijle helling op rijden en halverwege moet je dan links de parkeerplaats oprijden. Ik ben alleen omhoog gereden omdat mijn schatje mij hierin stimuleerde. Op de parkeerplek moesten we vaststellen dat er geen ruimte meer was, de bewoners zelf maken ook gebruik van dit plekje, waardoor er voor de reiziger niets meer over is. Daarom draaien en terug naar beneden gereden, het draaien op zich was als een kermis ervaring, zo een die je niet met volle maag moet rijden. Toen we ons weer in horizontale richting voortbewogen gaf Hanna toe dat zij deze stijle helling nooit zou zijn opgereden.
Wij verder rijden en ontdekken dat er steeds meer plekken zijn waar je overdag mag staan, maar waar je na 21.00 uur weg moet zijn. Het is jammer, maar bepaalde camperaars zijn hier zelf debet aan, je behoort als camperaar niet voor overlast te zorgen.
Wij reden van stekkie naar stekkie en werden door de verbodsborden steeds weggestuurd. En, als de vermoeidheid zo groot is, is er altijd een oplossing nabij, want na regen komt altijd zonneschijn. Halverwege de middag hebben we eindelijk een plekje gevonden.
Dinsdag 7 maart 2023 Kilometerstand 37920
Vannacht hebben de engelen gehuild vanwege het gegeven dat wij onze draai in de regio Malaga niet meer konden vinden. Het verdriet van deze cherubijnen was zo groot, dat ik vanmorgen, na het uitlaten van Roxy, met blubberschoenen terug bij de camper kwam.
Later op de ochtend hebben we een heerlijke wandeling over de boulevard gemaakt.
Om nu te zeggen dat we een prachtige omgeving hebben is bezijden de waarheid, misschien heeft dat wel de hoofdrol gespeeld in de zoektocht, naar een alternatieve staanplaats, van Hanna.
Over de route wil ik weinig zeggen, maar hij paste wel in het profiel van Hanna’s keuzes. Uiteindelijk zijn we er gekomen, ondanks het gegeven dat we te laat waren voor de juiste bocht. Of dit een bestuurdersfout was, ik zeg van niet, want ik volgde de aanwijzingen van de routeplanner op, dus ook de correctie hiervan.
We staan in de bergen en hebben vanmiddag genoten van een prachtige warme zon. Dit was de eerste dag van onze reis dat de temperatuur boven de twintig graden kwam. Gisteren was de wind al niet onze vriend, maar vandaag deed zij er een schepje bovenop. Stond je op om iets uit de camper te pakken, dan wist je eigenlijk al dat je stoel, bij terugkeer, niet meer stond.
We hebben boven bij het restaurant onze registratie afgehandeld en daarna hebben we er gegeten. De vertaling van de menukaart was moeilijk, want strijkijzer of hagedis lijken me niet de gerechten die we hier kunnen eten. Gelukkig waren wij niet de enige gasten die dit probleem hadden, een ander stel uit Nederland had dezelfde ervaring. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, daarom besloten we om gezellig aan één tafel te eten.
We kozen voor het gerecht dat vertaald werd als entrecote (solomillo) en we hebben echt gesmuld. Het is, in mijn herinnering de eerste keer dat ik mijn vlees niet heb kunnen opeten. De eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat wij het vlees geserveerd kregen op twee ovalen schalen, met een lengte van veertig centimeter, en dat de lappen vlees aan drie zijdes over de rand kwam. De zoete paprika, de stevige friet en de ajolio completeerden het geheel.
De rukwinden waren vanmiddag al stevig, maar vanavond lieten ze ons al merken dat ze tot veel meer in staat zijn, we deinen mee op de golven van deze wind. Ik ben benieuwd hoe dat vannacht gaat worden.
Woensdag 8 maart 2023
Het was vannacht echt feest, de wind kwam in bombastische golven over ons heen. Omdat deze ongecultiveerde windmassa niet ongebreideld kon blijven huishouden, moest zij, vanaf een uur of een, wat vaker op adem komen. Pas om zes uur was ze geheel uitgeblust en konden we zelf de laatste twee uurtjes bijkomen.
De zon liet zich deze ochtend al vroeg zien en haar stralende warmte was een heerlijke genoegdoening voor de nachtelijke feestvierder. Het is, van deze reis, de eerste ochtend waarbij de temperatuur al dik in de twintig komt.
Een heerlijke ochtend om wat huishoudelijke werkzaamheden te verrichten en voor mij persoonlijk een moment om samen met Roxy de berg voor ons op te gaan. Het was een stevige klim en Roxy vond dat we, na een half uurtje klimmen, ver genoeg waren. Ze weigerde mee omhoog te lopen, ze had zichzelf omgedraaid en keek mij wat meewarig aan. Er zat niets anders op dan tot te geven dat ik bezig was met een zinloze prestatie, daarom liep ik maar met haar mee naar beneden.
De rest van de dag vullen we met nietsdoenerij in, lezen, telefoneren, eten, drinken, douchen en vooruitkijken, dus uitzoeken, waar we morgen heengaan. Vanavond gaan we, deels noodzakelijk maar ook gemakzuchtig, weer genieten van de keuken van iemand anders.
De wind heeft ook weer kracht opgedaan, ze laat weer merken dat ze nog niet uitgeraasd is. Of ze echt doorzet, weten we nog niet, dat zullen we moeten ervaren.
We zijn, na het eten bij de beheerder, terug bij de camper en kunnen vaststellen dat de wind haar kracht weer heeft verloren.
Gisteren vroeg ik of de kok ook een toetje had en die vraag werd met ‘neen’ beantwoord. Vanmiddag toen we daar even iets wilde drinken kwam de vriendelijk man naar ons toe, hij liet ons weten dat zijn eega een heerlijk toetje gemaakt had en het zou goed zijn als wij het zouden opeten, anders moest hij het weggooien. (alles volgens Google vertaling). We, eigenlijk ik, namen na de maaltijd een toetje, en, nadat Hanna het geproefd had, werden het twee toetjes. Het was echt smullen voor gevorderden, het was een uit laagjes opgebouwde taart. De smaak was voortreffelijk, er zat iets in van tiramisu, van amandel, van vanille en afgewerkt met een dikke laag chocolade. De naam was ‘tarta de la abuela’ en het recept van deze oma’s taart werd niet met ons gedeeld. Het is een traditioneel recept en meer kregen we er niet uit, moeders wilde het niet vrijgeven.
Donderdag 9 maart 2023 Kilometerstand 38117
Bij het opstaan was het duidelijk, we zouden naar Águilas gaan, een prachtig plekje bijna naast het water van de Middellandse Zee. Het werd uiteindelijk het grote plein in Almeria.
Het waarom is voor de hand liggend, Hanna had weer iets moois gezien. Er was een groene route aan de zuidkant van de Sierra Nevada. En, inderdaad was het een magnifiek mooie route, welke onmiddellijk na het verlaten van de autoweg begon met een afdaling van 20% en een adviessnelheid van 30 kilometer. Over de hele route werd regelmatig de adviessnelheid teruggebracht naar 30 kilometer. Ik kan gerust zeggen dat het een weg is waar motorrijders van houden, maar voor mij was het een weg die ik in alle rust kon rijden.
Na de afdaling kwam een klein dorpje en vervolgens werd het een goed begaanbare slingerweg die bij een groot stuwmeer uitkwam.
Vanaf het stuwmeer ging het over de A348 verder, nog steeds met veel bochtenwerk waarin de snelheid teruggebracht moest worden. Het prachtige van deze route lag in het klimmen en dalen, gecombineerd met het bochtenwerk leverde dit prachtige vergezichten op. Vandaag ben ik van mening dat dit de mooiste bergrit door Spanje was, wat we na vandaag nog zien weten we nog niet.
Helaas kwam aan deze rit een eind en moesten we terug naar de kust, naar een camperplek aan het strand. Bij het verlaten van de Sierra Nevada kwamen we achter een berg vandaan en het eerst dat we zagen was een zee, niet een zee van water, maar een zee van witte plastiek kassen, kilometers ver naar links, naar rechts en recht voor ons. Al het mooie was in één bocht verdwenen.
De camperplek aan het strand was vol, daarom kozen we voor de zekerheid en reden we naar Almeria, daar is altijd plek op het grote plein bij het familie park. Inmiddels hebben we al de bekende promenade bezocht en heeft Roxy weer een bezoek aan het strand gebracht.
Wat morgen ons brengt? Wij weten het nog niet.
Vrijdag 10 maart 2023 Kilometerstand 38243
We wilden via een groene route rijden, via Tabernas richting Aguilas. De routeplanner weigerde deze groene route te pakken, het waarom is nog steeds niet duidelijk. Maar, wij zijn van die mensen die stellen dat als iets niet lukt, het gewoon een gegeven is waarmee je verder moet gaan. Dus we reden al snel op de A7. Maar niet getreurd, we kozen daarom al snel voor een andere route, de AL5107. Het resultaat was hetzelfde als eerder op de ochtend, de routeplanner weigerde de juiste route te pakken. Voor vandaag zat er niets anders op, goed gehoorzaam zijn en snel naar Aguilas rijden.
We hebben een plekje boven op de berg en kijken over de campers naar de Middellandse zee. We hebben een korte wandeling achter de rug en het mag duidelijk zijn dat Roxy weer helemaal uit haar dak ging. Tegenwoordig pakt ze ook de, door mij, gegooide steen uit het water, ze deinst er niet voor terug om haar kop volledig onder water te stoppen. En het leuke, ze legt de steen bij mijn voeten. Het apporteren van een balletje o.i.d. heeft ze nog nooit eerder gedaan en doet ze nu ook niet, daarvoor is ze te ondeugend.
Waarvoor we naar Spanje zijn gegaan, hebben we vandaag voor het eerst echt mogen ervaren. Een brandende zon, waardoor je het liefst de schaduw opzoekt. Het is duidelijk nooit goed genoeg voor ons.
Zondag 12 maart 2023
Ik heb over gisteren bewust niets geschreven. Deze dag was en wordt hetzelfde als vandaag. Vroeg opstaan en, nadat Roxy is uit geweest, even samen koffie drinken. Daarna volgt een wandeling langs de kust, met veel klimmen en dalen. Na de wandeling een lekkere kop thee en een klein uurtje later de lunch. De rest van de dag houden we ons bezig met ledige activiteiten. Zitten, zonnen, wandelen langs de waterkant en voedsel met vocht tot je nemen.
Onze plannen voor de komende dagen zijn, na veel zoeken op de kaart, bepaald, althans als onze wispelturigheid niet meer langs komt. Morgen gaan we naar Mazarron en de dagen erna staan La Villajoyosa en het Embalsa del Amadorio in de planning. We ontkomen niet aan het gegeven dat we weer een keer thuis moeten zijn en daarom gaan we heel langzaam weer verder naar boven.
Maandag 13 maart 2023 Kilometerstand 38456
Het was gisteren zo warm dat ik vluchtte voor de zon, het doorwaaien in de camper was stukken aangenamer. De lucht was gortdroog, de omgeving snakte naar water en overal lag geelachtige stof. Dit alles deed ons besluiten om in te pakken en verder te rijden. En, inderdaad, we zijn aangekomen in Mazarrone en staan op een nieuwe camperplaats, Area El Moreral. De rit erheen was wederom een ritje met de nodige sterren, maar de plek zelf voldeed niet aan onze eerste verwachtingen. Het is een plek voor mensen die lang blijven staan en een tweede motorvoertuig bij zich hebben.
Bij het opstaan was het reeds duidelijk, wij gaan vandaag verder rijden. Als eerste stop hadden we een vuurtoren als doel, Faro Gabo de Palos, de uiterste punt voorbij Cartagena. Ook deze rit was er weer een met de nodige sterren, verkeersborden met een waarschuwing voor overstekende beren, haarspeldbochten, snelheidsbeperkingen tot twintig kilometer en dit alles in combinatie met het gevoel van ‘alleen op de wereld’. Ook deze dag kan niet meer stuk.
Na een kop koffie zijn we verder gereden en hebben onderweg weer wat inkopen gedaan, zodat de keuken kan blijven draaien. Na de inkopen zijn we verder gereden, richting La Marina, een plekje waar we al regelmatig zijn geweest. Maar we hadden, voordat we uit Nederland vertrokken, al een adresje waar we heen wilden gaan. Helaas waren we de gegevens kwijtgeraakt en de afgelopen weken hebben we regelmatig op internet naar dat plekje gezocht. En de spreuk ‘zoek en gij zult vinden’ werd voor ons realiteit. We staan op een plekje in het midden van niets, maar wel tussen de palmbomen.
Woensdag 15 maart 2023 Kilometerstand 38473
Afgelopen twee dagen hebben we werkelijk tussen de palmbomen gestaan, werkelijk een prachtige en idyllische plek. Toch ben ik vanmorgen met een katerachtig gevoel weggegaan: de dagprijs die vermeld staat klopt niet en de verklaring, die gegeven wordt, waarom de prijs niet klopt, is gewoon lariekoek.
Maar dat gevoel was na het starten van de motor gelukkig weer verdwenen. We zijn vertrokken en, omdat we ons gisteren al hadden voorgenomen vandaag in El Pinet te gaan eten, staan nu een paar kilometer verderop bij het strand. Halverwege de ochtend, we hadden al een heerlijke strandwandeling gemaakt, liepen we terug naar de camper. Hier raakten we in gesprek met een stel camperaars, oudere mensen, maar met een schat aan reiservaring waar wij waarschijnlijk nooit aan kunnen tippen, alleen al hun reis van negen maanden naar China.
Na de middag zijn we naar ons bekende adresje in El Pinet gegaan en hebben weer mogen genieten van een heerlijke lunch. Ons hoofdgerecht bestond uit een héérlijke klassieke paella. We zijn nu gewoon aan het uitbuiken en genieten van de zon, waarbij een zachte wind enige verkoeling brengt.
Donderdag 16 maart 2023
Ondanks dat het vannacht berekoud was, konden we genieten van het natuurlijke zangtalent van de nachtegaal. Dat concert zorgde dat je van binnen warm werd en dat je toch steeds weer opnieuw insliep.
Toen we om negen uur naar de supermarkt liepen, was de buitentemperatuur nog drie graden. Gelukkig liep deze in de loop van de ochtend al snel op. Het werd een heerlijke ochtend, waarbij wij weer mochten genieten van Roxy haar capriolen op het strand.
‘s Middags hebben we samen met de buren een wandeling door het natuurgebied El Pinet gemaakt, we konden genieten van de flamingo’s, grutto’s, steltlopertjes en nog meer water vogeltjes. De wandeling werd afgerond met een gezellig terrasje. Ik hoop dat het contact later in Nederland gecontinueerd wordt.
Vrijdag 17 maart 2023
De ochtend hebben we, na een prachtige wandeling langs de zoutpannen en door het ecologische park El Pinet, afgesloten met een glaasje thee. Thee die ik thuis nooit zou kopen, laat staan zou drinken, maar ja, we zitten nu eenmaal niet in Nederland. Na de lunch kwam mijn thuis kapper even langs en zij heeft mijn haar weer perfect geknipt. Een kwartiertje later kwam de pedicure die mijn voeten onder handen heeft genomen. Hoe luxueus kan een dag zijn.
In de namiddag hebben we Roxy even aan het strand laten rennen. Wij hadden de verkeerde kleding gekozen en daardoor speelde de koude zeewind ons behoorlijk parten. De beschutting tegen de wind vonden we later weer bij onze camper. Ondanks dat het vandaag minder mooi weer was, kunnen we toch zeggen dat het opnieuw een prachtige dag was.
Zaterdag 18 maart 2023
Bij de ochtendwandeling met Roxy was het al overduidelijk, de zon zou voorlopig achter de wolken blijven. Het strand werd door de golven overspoeld en was in principe niet meer aanwezig, de metershoge golven sloegen op de trappen stuk en maakten de mensen duidelijk dat zij vandaag de baas waren.
In ons geval kwam dat het slechtere weer goed uit, want wij wilden op de fiets naar San Fulgencio, voor de markt. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen met lege tassen en kwamen met gevulde terug. De lekkere Spaanse pasteitjes van de marktbakker zouden ons middagmaal zijn, maar de churros, aan het eind van de markt, kregen al om elf uur de voorkeur. De pasteitjes kregen tot ver in de middag rust.
Halverwege de middag kwam het zonnetje achter de wolken vandaan, dat viel ook samen met het moment dat we buiten met de buren genoten van koffie met. Rond zes uur was het inmiddels zo fris geworden, dat we de gezelligheid moesten afronden en ieder in de eigen camper terugkeerde. De vond begint, wetende dat morgen weer een echte warme dag gaat worden.
Na veel zoeken op wegenkaart en internet zijn we er opnieuw uit. Wat we wilden doen, laten we vallen. We kiezen nu voor de route richting Zaragoza, vooral de N330, en gaan maandag weer rijden.
Zondag 19 maart 2023
Vroeger kwam vandaag even op bezoek. We hadden tuinbonen, paardenbonen zoals wij ze vroeger noemden, en ik was buiten gaan zitten om deze bonen te doppen. Voor de ongelooflijke prijs van twee euro hadden we gisteren op de markt ruim twee kilo bonen gekocht en dat was vanmorgen dus even stevig aanpoten. Het is echt lang geleden dat ik ‘s morgens bezig was met de voorbereidingen voor het avondeten.
Na het doppen gingen we met Roxy wandelen en het was, ondanks de prachtige zonneschijn, behoorlijk fris. De wind is, zoals gewoonlijk bij deze reis, weer een duidelijke spelbreker en je kon dus niet echt genieten van het strand. Dit alles was voor Roxy niet belangrijk, zij geniet gewoon vanaf het moment dat we met zijn drieën gaan wandelen.
Vanmiddag hebben we samen met de buren het gezellige samenzijn op deze plek afgerond, morgen gaan we rijden. Een paar dagen later gaan zij ook rijden, waarschijnlijk dezelfde route. We hebben afgesproken dat we het contact met elkaar zullen onderhouden.
Maandag 20 maart 2023 Kilometerstand 38830
Vanmorgen om 7.45 uur reden we, uitgezwaaid door de buren, van de camperplek weg, de reis terug is echt begonnen. We waren aan de vroege kant en hadden de pech dat we daardoor ons programma moesten aanpassen en dat Hanna weer mocht improviseren.
Ons eerst doel was een kerkje bij Novelda, Santuari de Santa Maria Magdalena. Ik kan iedereen aanraden als zij aan de kust zitten, om even het binnenland in te gaan, een genot om deze kerk van de buitenkant te bekijken, een genot om binnen rond te kijken en dan vol verbazing het prachtige orgel achter je te zien.
Na deze stop besloten we door te rijden naar Almansa, we wilden dat het kasteel bezoeken. Het was voor ons etenstijd, daarom besloten we pas te gaan wandelen na de lunch. Zo gezegd, zo gedaan. Ver voor de siësta begon, waren we bij de ingang van het kasteel. We hadden de pech dat de deuren en poorten al gesloten waren, waarschijnlijk wilden ze ons niet ontvangen, terwijl de siësta nog lang niet van toepassing was. Daarom maar even door het stadje gelopen en een paar mooie foto’s gemaakt. Terug bij de camper besloten we verder te rijden, richting Zaragoza.
We kozen bewust voor de N330, een weg die volgens oude wegenkaarten erg mooi moest zijn. Het was uiteindelijk een doodstille weg, op de hele route kwamen we zo’n twintig tegenliggers tegen. Het feit dat deze weg niet druk was, verbaast mij ten zeerste. Zo mooi, prachtige vergezichten, diepe kloven, hoge en veelkleurige bergen kwamen we in allerlei variaties tegen. We staan nu in Teruel.
Bij het uitlaten van Roxy probeerde ik als steengooiende ballerino een pirouette te maken, maar de steen had niet alleen last van de zwaartekracht, de ballerino ontdekte dat roterende kracht niet altijd de zwaartekracht kan overwinnen. Voordat de steen de grond kuste, lag de ballerino languit op de grond, gehavend kwam de ballerino overeind en droop hij stilletjes af.
Dinsdag 21 maart 2023 Kilometerstand 39037
Vanmorgen werd het onverbiddelijk duidelijk, in de bergen is het een stuk kouder, al was het met het uitlaten van Roxy gelukkig maar van korte duur. Het weer gaf ons de uiteindelijke toestemming om met de bus de stad in te gaan, de binnentemperatuur zou niet in de buurt van de achttien komen.
De rit met de bus kostte ons €1,20 per persoon per rit. Binnen een kwartier zouden we in het centrum zijn. Na een kwartier rijden vroeg Hanna aan een medepassagier hoeveel haltes we nog moesten meerijden, toen bleek dat we al twee tot drie haltes eerder hadden kunnen uitstappen en dat we nu niet meer in het centrum zaten. We zijn onmiddellijk uitgestapt en teruggelopen. Vijf minuten later konden we genieten van de Mudéjar bouwwerken in Teruel. De kathedraal is van een niet te omschrijven oude Spaans-gelovige-katholieke schoonheid. De kolossale deuren van enkele meters voor de ‘betere mens’ met daarnaast de minimale kleine deurtjes voor de simpele gelovigen.
We waren blij met de wandeling door het oude centrum en we kunnen alleen maar klagen over de temperatuur waarin wij over straat liepen, drie tot vijf graden. Een klein beetje door de kou, maar ook vanwege Roxy besloten we terug te gaan naar de camper. Na een uiterst vrolijke begroeting door Roxy dronken we nog een kop koffie.
Onze volgende stap was Zaragoza, dus alles klaarmaken voor vertrek en rijden maar. Het was wederom een stevige, zij het minder zware, rit door de bergen, maar de hele route kon niet tippen aan die van gisteren. Onze plek voor vannacht is naast het stadion en tegenover de universiteit, een mooie camperplek, voor de tweede keer, geregeld door de gemeente met verzorging van water en toilet. Ongelooflijk dat in één land deze gastvrijheid bestaat naast het totaalverbod op campers elders. Ook hier zijn eisen, de belangrijkste is dat je maximaal drie nachten mag staan. Morgen gaan we bijtijds op de fiets naar het autovrije gedeelte van de oude binnenstad.
Woensdag 22 maart 2023 Kilometerstand 39110
Vanmorgen op de fiets de stad ingegaan en je mag stellen dat Zaragoza een echte fiets stad is. Overal fietspaden, zodat je snel en makkelijk door de stad kunt rijden. Bij de Ebro de brug overgegaan en op de brug de eerste foto van de kathedraal-basiliek genomen.
Deze ochtend hebben we even met z’n tweetjes genoten van alle mooie dingen in Zaragoza. Vooral de kathedraal-basiliek was indrukwekkend, zowel van binnen als van buiten. Je mag binnen geen foto’s maken en daar hebben we ons niet aan gehouden. Natuurlijk hadden we bij een van de geestelijken kunnen biechten, maar zij verstaan onze taal niet, daarom wilden we ze met onze bewuste overtredingen niet lastigvallen. We hebben lang niet alles kunnen bekijken, we hebben alleen een indruk gekregen, maar het is een stad waar wij een sterretje bij zetten, hier willen we terugkomen.
Rond twaalf uur reden we terug naar de camper en werden daar enthousiast begroet door Roxy. Zij had heerlijk in de donkere koele camper geslapen. Na de lunch besloten we verder te rijden, hoofdzakelijk omdat het morgen erg warm wordt en we Roxy niet alleen kunnen laten. Onze volgende plek werd Huesca.
De route naar deze stad was saai, vreselijk saai. De stad zou echter heel mooi moeten zijn, helaas hebben we dat, tijdens onze stadswandeling, niet kunnen ervaren. Om in het oude centrum te komen moest je behoorlijk klimmen en dan bleek ook nog eens dat de kathedraal gesloten was. De slenterende wandeltocht door het oude autovrije gedeelte van de stad gaf ons geen prikkel om foto’s te schieten. Pas bij het betreden van het voetgangersgebied met de winkels en terrasjes zagen we dat de stad ook leefde.
Moe, maar, ondanks de teleurstelling van deze middag, voldaan keerden we terug bij de camper. We beseffen heel goed dat we steeds proberen om het mooie op te zoeken, en dat dat niet altijd lukt. Ook beseffen we dat de overtreffende trap van onze prachtige indrukken steeds moeilijker worden, maar het gezegde van ‘zoek en je zult vinden’ geeft ons steeds weer nieuwe inspiratie.
Deze hele trip heb ik op allerlei plekken gezocht naar echt bier dat onze tongen zou kunnen strelen. Vandaag, in een plaatselijk supermarktje heb ik iets gevonden dat mijn hart sneller deed slaan. Helaas had deze winkel hiervan maar twee flesjes staan, maar gelukkig mocht ik ze tegen een kleine vergoeding meenemen.
Waar we morgen slapen weten we nog niet, maar we weten wel dat het in Frankrijk is.
Donderdag 23 maart 2023 Kilometerstand 39284
Vanmorgen, na een zeer onrustige nacht, in alle rust vertrokken we richting Lourdes en deze rit was conform ons zoeken naar een overtreffende trap van prachtige indrukken. Oké, het eerste deel bestond uit een autoweg, maar toen deze overging in een gewone tweebaans weg, begon de victorie van het zoeken. Klimmen, dalen, stoppen om foto’s te maken en dit alles in een variatie van verschillende volgordes. Het mooiste moment was de stop dat Roxy zich uitleefde in de sneeuw, net over de grens met Frankrijk. De Hautes Pyrénées vielen daarna weer behoorlijk tegen, maar dat neem je op de koop toe. Door dat eerste stuk, kan de dag niet meer stuk.
In Lourdes hebben we via Campercontact onze plek gevonden en we hadden weer het geluk dat er genoeg plaats was.
Na de koffie zijn we gaan lopen, een klein kwartiertje, in de richting van de basiliek. Hier hebben we goed rondgekeken en de nodige foto’s geschoten. Persoonlijk vind ik de pracht en praal van dit bedevaartsoord tegenvallen, maar de devotie van de mensen bij het bidden van de rozenkrans was behoorlijk indrukwekkend. Het was een zeer sereen tafereel.
Afhankelijk van onze vermoeidheid gaan we vanavond misschien nog een keer kijken naar de uitgelichte gebouwen.
Vrijdag 24 maart 2023 Kilometerstand 39748
Gisteravond kregen we het bericht dat ome Ger het aardse achter zich heeft gelaten. Ondanks het gegeven dat we wisten dat dit kon gebeuren, drukt het toch even een stempel. Het bezoek aan de uitverkochte gebouwen van het Lourdes-complex is dan ook niet doorgegaan.
Vanmorgen om half acht reden we weg, richting Limoges, we hadden de route op de kaart goed bekeken. Na een klein half uurtje kwamen we bij een warme bakker en daar kochten we ons brood voor vandaag. We vervolgden onze route, conform de planning en reden rond tien uur door een stadje waar we de verzorging van de camper konden regelen. Dit uitstapje kostte tijd, want we moesten over een paar smalle wegen bergop naar het sportcomplex rijden. Maar ook dit vormde uiteindelijk geen probleem, zelfs de ‘route deviation’ vormde geen probleem.
Het echte probleem vandaag begon op het moment dat we, van onze routeplanner, te horen kregen dat er een snellere route was. We reageerden bewust niet, maar techniek staat voor niets. We moesten rechtsaf slaan en, ondanks de twijfel, volgden we dit advies op, want op de controle-routeplanner leek dit te kloppen. De prachtige tweebaansweg veranderde na zo’n tien kilometer in een anderhalfbaansweg en weer tien kilometer verderop veranderde deze laatste weer in eenbaansweg.
Op dit soort wegen is het nooit prettig rijden, dat hadden we in het verleden al vaker ervaren en dat werd vandaag nog eens stevig overgedaan. Uiteindelijk wisten we niet meer waar we waren en, nogmaals, techniek staat voor niets, daarbovenop kregen we van onze routeplanners geen nieuwe of bruikbare informatie meer. Er was geen internet!
We hebben het uiteindelijk samen gered, we staan nu in een klein gehucht, Bessines-sur-Gartempe. Op het moment dat we geparkeerd stonden, pakten de enkele regendruppels,die we onderweg hadden, zich samen en zorgden nu dat het echt stevig ging regenen. Morgen, een nieuwe dag, een dag waarop we verder gaan en hopen dat we niet opnieuw verdwalen.
Zondag 26 maart 2023 Kilometerstand 40531
Afgelopen nacht wakker gemaakt door de hevige regenbuien met windstoten, vandaag gereden met hevige hoosbuien en windstoten. Het is duidelijk dat we op de terugweg zijn.
Vannacht staan we in Rodt, bij het Biermuseum, en hebben daar gegeten, een zogenaamde vette hap. We hebben niet lekker gegeten, de magnetron heeft de soep onvoldoende opgewarmd, de zoutpot was waarschijnlijk in het eten omgevallen en de rekening was stevig.
De afronding van deze reis is een soort herhaling van een eerdere reis, het overlijden van een familielid doet ons besluiten om deze reis vandaag te beëindigen.